| Gepost op vrijdag 30 augustus 2019 - 01:10 pm: | 
|
|
all in the family: waar het begon
Wie ik echt ben.
Ik ben niet hoe ik heet.
Ik ben niet Streng en al helemaal niet Lief.
Ik ben een Kreng.
Jaren geleden moest ik een naam verzinnen, en voilà: daar zit je dan aan vast.
Maar ja, ik schrijf foute verhalen. Erg foute verhalen. Dat weet ik. Toch blijf ik het doen. Zoals ook dit verhaal. Ik zei het toch: dat ik niet lief en streng ben, maar een kreng.
Toen ik nog jong was, een kind, was ik dat al: een krengetje. Om preciezer te zijn: een drammer.
Dan kreeg ik straf als mijn vader het te veel was.
Soms zelfs over de knie, met een paar meer symbolische dan pijnlijke klappen.
Maar dat stopte toen ik opgroeide.
Ik zal een jaar of 16 17 geweest zijn toen mijn behoefte om te drammen weer groeide. Niet om mijn zin te krijgen, echt niet. Meer om grenzen op te zoeken. Dat doe je als puber. Toch?
Maar ik heb dus een vreselijk lieve moeder - zij wel - die als ze ‘nee’ zou moeten zeggen alleen maar verlegen werd. Tenminste, zo voelde het. Hulpeloos was het meer, weet ik nu.
En mijn vader: tsja, die vond dat opvoeden haar taak was.
Tot het de spuigaten uitliep. Dan greep hij in. Meestal door mij weg te sturen. Waar ik dan vreselijk de pest over in had.
Later begreep ik dat dat wegsturen vooral was om mijn moeder te kunnen straffen. Liefst meteen, maar als ik te veel in de buurt bleef het bij een aankondiging daarvan. Zonder dat ik dat hoorde natuurlijk.
Inmiddels weet ik dus wat hij dan zei: “je hebt straf verdient.” Waarop mijn moeder niet anders kon dan dat beamen.
Maar nu loop ik op de zaken vooruit, want dat wist ik toen nog niet, natuurlijk. Ik wist alleen dat ik weggestuurd werd. Lastig is dat: een verhaal goed willen vertellen.
Ik werd dus voorstraf weggestuurd. Maar ja, iemand als ik laat zich niet zomaar wegsturen.
Dus de volgende gelegenheid ging ik er nog heftiger in. Net alsof ik persé mijn zin wilde hebben. Of mijn moeder wilde stangen. Zo zal het echter wel in de ogen van mijn vader geweest zijn. Maar dat was dus niet zo: ik wilde dat mijn vader mijn vader was.
Dus werd ik een kreng. Ik zei het toch.
Een kreng voor mijn moeder. En -uiteindelijk- voor mijn vader.
Die zag de traan in mijn moeders oog. Een hulpeloze traan. En dáár kan mijn pa dus niet tegen.
Dus greep hij me bij mijn arm en trok me mee.
Greep een eetkamerstoel bij de tafel vandaan, ging er op zitten en trok me over zijn knie. Ik kreeg niet eens de tijd om tegen te spartelen, zo snel ging het. En toen ik over zijn knie lag wilde ik dat ook niet. En niet eens omdat ik zo verbouwereerd was. Dat was ik natuurlijk ook. Maar belangrijker was dat alles in mijn hoofd over elkaar heen buitelde. Ik was waar ik wilde zijn: over zijn knie. Niet langer in control.
Ik geloof dat hij iets zei als “en nu is het uit jongedame”.
Mijn rokje ging omhoog, en mijn slipje omlaag. In één vloeiende beweging, zo voelde het tenminste. Ik kreeg gewoon geen tijd om te protesteren. Want de eerste klap volgde meteen. Mijn vrije hand ging als een reflex naar mijn billen. Zonder resultaat want met zijn linker greep hij hem vast terwijl zijn rechter opnieuw op mijn billen neer kwam.
Er restte mij alleen nog om te schreeuwen. Niet uit protest, gewoon als reactie op de pijn.
Want pijn deed het. Mijn vader sloeg hard en regelmatig. En lang.
Hoelang en hoe hard? Geen idee.
Best wel lang en veel, denk ik achteraf. Zeker voor een eerste keer. Mijn billen waren helemaal roze zag ik later in de spiegel.
Toen hij stopte hoorde ik alleen nog mijn eigen schreeuwen. Voor even. Toen was het alleen nog mijn huilen. Ik weet nog dat ik verbaasd was dat ik huilde. Dus stopte ook dat. En werd het stil.
Dat duurde iets langer. Tot mijn vader me van zijn knie trok. Dat kon ie gemakkelijk want met zijn linkerhand had hij me nog steeds vast. Ik viel min of meer met mijn knieën op de grond.
“Naar boven”, was het enige wat hij zei.
En dat deed ik maar al te graag.
Ik stortte me op mijn bed. Ik herinner me nog dat ik me vooral verward voelde. Ik wist dat ik boos moest zijn. Of misschien zelfs verdrietig. Maar dat was niet zo. Eerder opgelucht.
En verbaasd over het gloeien van mijn billen. Dat was helemaal geen naar gevoel, merkte ik verbaasd. Eigenlijk best wel fijn.
Dit was het dus: een pak slaag krijgen.
Ik schaamde me wel voor mijn gedrag daarvoor. Had hij maar eerder ingegrepen. Nee, had hij maar eerder besloten dat ik een pak slaag verdiende. Want zo voelde het.
Het duurde daarna wat langer voordat ik me weer misdroeg.
Maar toen het gebeurde was ik nog gemener.
En greep mijn vader dus eigenlijk opnieuw te laat in.
Weer pakte hij me bij mijn arm, maar nu sleurde hij me naar de hoek van de kamer.
“In de hoek blijven staan. En bedenk maar wat je verdiend hebt,” beet hij me toe.
Nou ja, daar hoefde ik niet lang over na te denken. Ik verdiende een pak slaag.
Toch duurde het nog heel lang voordat ik dat mocht vertellen. Tenminste, zo voelde het. In werkelijkheid zullen het maar een paar minuten geweest zijn.
“Kom hier,” zei hij eindelijk.
En ik kwam.
Beschaamd keek ik naar beneden.
“Ik heb straf verdiend, vader.”
Dat kwam er zonder aarzelen uit.
Later realiseerde ik me hoe raar dat eigenlijk was. Ik had hem ‘vader’ genoemd. Zo noemde ik hem nooit. Of alleen als ik hem wilde plagen.
Maar nu was er geen sprake van plagen. Dit was uit ontzag.
Hij hoefde me ook amper over zijn schoot te trekken, dat ging haast vanzelf.
Verder verliep het als de vorige keer. Alleen was ik me nu van alles veel meer bewust. En dat voelde gek genoeg heel erg goed. Het eerste wat ik dan ook deed op mijn kamer was mijn billen in de spiegel bekijken. En trots dat ik was! En daarna verbaasd dàt ik dat was. Wat was er met me aan de hand?
De derde keer hoefde hij me niet meer mee te sleuren.
“In de hoek, jij,” was voldoende.
Hij zei het ook zo mooi streng. Zo zonder twijfel. Streng, maar niet echt boos. Alsof hij het wel een goed idee vond om me op deze manier te straffen. Ik denk dat hij er zelfs al over nagedacht had wat hij zou doen als ik me weer misdroeg. Hij greep ook best wel snel in. Natuurlijk, ik misdroeg me nog echt wel. Maar mijn moeder raakte niet van streek. Denk ik. Wel merkte ik nu dat ze meteen de kamer verliet. Dat had ze de vorige keren ook gedaan, maar ik had het toen niet opgemerkt.
Maar mijn vader had deze keer nog iets nieuws in petto voor me.
“Handen in je nek,” gebood hij me.
Later zou hij me leren wat dat precies voor hem betekende: handen in elkaar, ellebogen naar achteren, borst naar voren, hoofd naar achteren. Maar die eerste keer zal ik het wat klungelig gedaan hebben. Maar het had wel degelijk enorme impact op me. Ik stond daar ‘voor hem’, mijn vader, wachtend op mijn straf. Straf die ik verdiend had. Die ik nodig had. Jazeker: zo voelde dat.
Veel later dacht ik: wat als hij het nou zo ver niet had laten komen? Als hij me veel eerder tot de orde geroepen had? Had ik doen ook zo’n behoefte gehad om gestraft te worden? Om een pak slaag te krijgen?
Ik weet het niet.
Ik weet inmiddels wel dat het in de familie zit. Mijn moeder wordt regelmatig door mijn vader gestraft. Dat heeft ze nodig, weet ik. Maar aanleiding daarvoor is er eigenlijk nooit. Mijn moeder is gewoon heel lief en meegaand.
Toch hebben we beiden een strenge man nodig. Iemand die onmiskenbaar de baas is. En die straft.
Maar misschien was ze toch ook een voorbeeld voor me. Mijn vader adoreerde haar. Hij strafte haar uit liefde. Dat schiep een band waar niemand tussen kon komen. En dat is iets wat ik onbewust altijd geweten heb.
Was er toen ook al die geilheid?
Nee, eerst nog niet. Nog niet bewust in ieder geval.
Dat kwam pas -veel later- toen mijn vader me nadat hij me in de hoek had gezet en was gaan zitten... en naar me keek, stelde ik me voor, want zien kon ik dat natuurlijk niet...
- wat hij inderdaad altijd deed, weet ik nu - en met genoegen....
...en weer opstond, om mijn rokje omhoog te strijken en vast te zetten.
Even aarzelde hij terwijl ik voelde dat hij keek. Om vervolgens mijn slipje naar beneden te trekken tot vlak onder mijn billen.
En weer ging zitten. En weer naar me keek. Nu wist ik het zeker.
Toen voelde ik me warm worden vanonder. Geil, jazeker.
Kreeg een rood hoofd. Gelukkig dat niemand het zag. Want ik schaamde me. Je wordt niet geil van je vader.
Maar die geilheid bleef. Ook tijdens het straffen. Zijn slagen op mijn billen deden nu niet alleen maar pijn. Maar de pijn verdreef de schaamte. Gelukkig.
Maar die schaamte dook direct weer op na het slaan. Ik vluchtte naar boven. Stortte me op mijn bed. Voelde weer mijn billen. Gleed of naar mijn klitje. Ik was nog steeds nat. Heerlijk nat.
Schaamte? So what. Zo leerde ik dat schaamte en geilheid een prima combinatie vormen. En kwam ik klaar als nooit daarvoor.
Sindsdien heb ik geleerd te houden van mijn schaamte.
Schaamte van het in de hoek moeten staan. Schaamte om berispt te worden. Schaamte om je te moeten uitkleden - maar dat was iets wat ik echt pas veel later ontdekte.
Schaamte om het beschaamd zijn...
Ik kan het niet helpen.
Als de context juist is voel ik me altijd geil worden.
En wat die context is?
Straf!
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
|
|
    
RaadsHeer
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 55
Aangemeld: 10-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 30 augustus 2019 - 03:35 pm: |
|
Lief en Streng |
Beste Lief en Streng,
of beter Kreng
Wat een prachtige vertelling. Een ontboezeming van grote schoonheid, die wat mij betreft bij de verplichte verhalen mag.
Raadsheer
|
Lief & Streng
Actief lid
Bericht Nummer: 27
Aangemeld: 05-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 04 september 2019 - 11:11 am: |
|
eindelijk erkenning |
Dankjewel RaadsHeer,
Eindelijk iemand die mij gewoon noemt wie ik ben.
Een Kreng
Oh wat ben ik dol op dat rijmen.
Ik weet nog dat ik, toen ik aan het wandelen was in Normandië en dit verhaal bedacht, ik al meteen dol was op dat rijmende Kreng...
En Krengetje rijmt niet, wat ik eigenlijk van mijzelf eerder vind, maar ja, dat moet dan maar.
Maar eh Raadsheer... je bent toch echt wat te vriendelijk hoor. Lief, sorry.
En ook jij dus helemaal niet Streng. Terwijl er toch echt wel één en ander op mijn verhaal aan te merken is, hoor.
Toch?
Dus ehh jij vindt dat mijn verhaal het stempeltje "Goud" verdient?
Of ben ik nou te eerzuchtig?
En Beheerder, Reintoch, ik durf het haast niet te vragen
ehhhh maar vind ehh u dat ook niet.?
Lief & Streng (en kreng)
als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?