| Gepost op zondag 10 mei 2020 - 03:39 pm: | 
|
|
als je niet krijgt wat je wilt, wil je wat je ehhh kan krijgen
Het was een paar dagen later toen Lies er op terugkwam.
“Zusje van me, ik ben er uit. Ik weet hoe we het moeten aanpakken. Maar eerst: wil je het nog steeds? Dat ik zeg wanneer je een broek aan moet trekken en zo.”
Oh ja, dat wilde ik nog steeds. Ik dacht er heel vaak aan, zelfs. Dat Lies kon bepalen dat ik gestraft zou worden. Dat idee, dus, zonder na te hoeven denken over hoe of wat, dat idee dus Lies dat deed, daar werd ik geil van. Een eh, daar had ik al eens heerlijk bij me zelf mee gespeeld. Super was ik klaargekomen. Jezus, wat biecht ik nou op. Nou ja, het staat op papier en ik ga het echt niet deleten, dus.
“Vertel,” zei ik dus gewoon.
“Vader komt meestal op een vast tijdstip thuis, dan weet je.”
Ik knikte.
“Vlak van te voren geef ik je dan een seintje. ‘Tijd om gestraft te worden, broek aan’, fluister ik dan in je oor. Als je hem dan hoort binnenkomen ga je snel naar boven en kleed je om. Dan ga je weer naar beneden, en geeft hem zoals altijd een welkomkusje. Natuurlijk wil hij dan uitleg waarom je een broek aan hebt. En nou komt het: dan zeg je ... let op, nou komt het.”
Natuurlijk lette ik op!
“Schooltoneel, vader. Ze willen dat ik een man ga spelen. Gewoon, een impro oefening. Lies gaat ook mee.”
“Maar dat is helemaal niet waar. We hebben helemaal geen schooltoneel. Ik wil niet liegen, niet tegen vader.”
“Weet ik toch. En dat hoef je ook niet. Ik zorg er voor dat we dat dus wèl hebben. Schooltoneel. Nou, wil je dat ik verder vertel?”
Ik knikte beschaamd. Tuurlijk, ik kon Lies vertrouwen.
“Vader zal het niet accepteren dat je een broek aanhoudt, zeker niet als je vertelt -op zijn vraag, niet eerder- dat het na het eten is. Dan komt het moeilijke moment. Ik weet niet precies wat hij dan gaat doen, je naar boven sturen om je om te kleden, of je meteen te zeggen dat je straf verdiend hebt. Maar eerst blijf je gewoon zitten. Als verstijfd, dus. Dan hoef je dus niet na te denken.”
“En als hij dan vragen gaat stellen?”
“Hij gaat echt niet vragen naar dat schooltoneel. Misschien wel waarom je je nu al omgekleed hebt. Dan zeg je iets nietszeggend als ‘gewoon’. En als hij doorgaat met vragen stellen herhaal je dat, of zeg je net zoiets nietszeggend als ‘weet niet’. En als hij je verwijten gaat maken of zo, zeg je ‘sorry vader’. Maar je blijft gewoon als verstijfd zitten. Dat is echt genoeg om straf te krijgen. Trouwens, dat heb je bij mij ook wel zien gebeuren. Als ik straf niet heb zien aankomen. ‘Sorry vader’ is dan altijd genoeg voor vader om me mijn straf aan te zeggen. ‘In de hoek, met jou’, hoe vaak heb ik dat niet gehoord.”
En dat was een ding wat zeker was. Dat had vaak genoeg meegemaakt. Steeds met de nadruk die hij dan legde op ‘in de hoek’ en er achteraan bungelend dat ‘met jou’. En gegarandeerd dat Lies dàn echt een flink pak slaag kreeg. Dan had ze hem getergd, en dat liet hij haar voelen. Zeker weten. En of ik dat dan zou willen? Ach, waarom ook niet.
Natuurlijk, ik wilde Lies maar al te graag geloven. Maar ik zag het me ook doen. Alleen over één ding had ik twijfels.
“Maar de volgende keer dan? Als je later besluit dat ik straf nodig heb? Dan eh”
“Oh, die tweede keer doe je nog precies hetzelfde. Maar ik weet zeker dat hij er dan al zijn eigen draai aan zal geven. Hoogstens zal hij de spot met je drijven door zelf over dat schooltoneel te beginnen.”
En dat deed hij, weet ik nu.
Eerst een smalend: ‘zo, hebben we weer schooltoneel?’ Maar zonder een antwoord af te wachten gaf hij me de simpele opdracht ‘uitkleden dat ding’.
Terwijl ik nog bezig was met me uit die broek te wringen nam hij moeder even apart.
Ik moest zonder broek maar met slip in de hoe gaan staan. Toen moeder even later terugkwam bleek ze een kort rokje te hebben meegebracht. Dat moest ik aantrekken. Moeder verlegde de zoom en vroeg aan vader of het zo kort genoeg was. Twee keer was hij nog niet tevreden. Daarna moest ik weer met mijn gezicht naar de muur staan. Toen ze terug kwam en ik het rokje aangetrokken had, bleek het superkort. Het bedekte mijn billen, maar beslist niet meer dan dat. Als ik mij bukte of als ik stond en een ander zat, kon je mijn broekje zien. Dat werd dus voortaan mijn ‘strafrokje’.
Vanaf dat moment was het woord strafrokje voldoende om me naar boven te sturen, dat rokje aan te trekken en in de wacht te gaan staan.
Maar nu loop ik op de zaken vooruit, dat begrijp je.
En ik ben bang dat je óók nog wilt horen hoe die eerste keer verder verliep....
Een paar dagen nadat Lies zelf was gestraft zei ze tegen mij, precies zoals afgesproken, vlak voor vader thuiskwam fluisterend in mijn oor: “tijd om gestraft te worden, broek aan.”
Als verdwaasd liep ik naar boven. Ik weet nog dat moeder raar keek, maar iets zeggen kon ik niet. Rok uit, broek aan. Ik hoorde hem al thuis komen.
Nu even diep ademhalen. ‘Vooral gewoon doen, Manon,’ zei ik tegen mezelf.
“Dag vader,” zie ik toen ik beneden was.
Ik vond zelf dat ik dat heel gewoon zei, maar Manon hielp me later uit de droom. Vooral dat ik nauwelijks keek en meteen op de bank in een stripblad dook, sprak boekdelen volgens haar.
Toch wachtte vader nog best lang met reageren. Maar toen hij dat deed klonk het heel gewoon, net zoals Lies had voorspelt.
“Wat is er aan de hand, Manon meisje, dat je je eh omgekleed hebt?”
Heel braaf antwoordde ik: “Schooltoneel, vader. Ze willen dat ik een man ga spelen...”
“Zo, willen ze dat.”
Heel gewoontjes, maar ik dacht: ‘shit, ik ben de helft vergeten’.
“Gewoon, een impro oefening, vader. Lies gaat ook mee.”
‘Oh wat stom,’ dacht ik meteen, ‘nou gaat die over Lies vragen’.
Later hoorde ik van Lies dat hij haar vragend aangekeken had maar dat ze net gedaan had alsof ze dat niet had gezien. Maar nu richtte hij zich weer tot mij.
“Waarom doe je dan net alsof je een stripblaadje leest, Manon?”
Ik kon hem alleen maar met een kop als vuur aankijken.
“Ik weet het goed gemaakt, Manon. Of je gaat nu naar dat schooltoneel, of je trekt die eh”
Hij hoefde zijn zin niet af te maken. Jezus, ik wilde niets liever dan dat eh ding uit te trekken. Dus ging ik staan en friemelde aan de knoop.
“Manon.”
Niet streng, wel beslist. Onmiddellijk stopte ik.
“Geen schooltoneel dus. Heel goed. Maar laat dat ding nog maar even zitten. Trek je bloesje uit.”
“Ja vader,” antwoordde ik direct gedwee.
En meteen verdween al mijn angst. Die broek, dat ding, was bijzaak. Hij ging me straffen. Ik wist het zeker. Ik voelde dat ik al weer begon te blozen. Mijn maag draaide zich om. Ik werd warm van binnen. En al tijdens het losmaken van de knoopjes voelde ik mijn geilheid opkomen. Niet als een golf, maar heel langzaam.
Ik maakte ook geen haast met het uitkleden. Ja, uitkleden. Want ik wist het meteen zeker. Mijn vader wilde dat ik alles uittrok. Hij wilde me nu, deze keer, naakt tijdens het straffen.
“Opvouwen en op tafel leggen,” beval hij toen mijn bloesje uit was.
Het waren maar een paar meter, maar het waren lange meters. Nu pas keek ik Lies aan. Zag dat moeder naast haar op de bank was gaan zitten. Wanneer was dat gebeurd?
Daarna terug naar mijn oude plek.
“Je beha, meisje.”
Mijn handen gleden al naar mijn rug. Het haakje was zo gevonden en los. Ik keek vader aan. Zucht, dat ik dat durfde. Maar ik wilde zien hoe hij naar mijn naakte borsten keek. Voor het eerst. Langzaam schoof ik de bandjes van mijn schouder. Oh ja, hij keek. Hij knikte toen hij ze ontbloot zag. Mijn borsten. Niet groot niet klein. Stevig. Ik was er trots op. Ik wist dat ik me beschaamd zou moeten voelen. Dat was ik niet. Ik was trots. Een trots die groeide toen ik hem subtiel zag knikken. Zelfs een glimlach zag ik op zijn gezicht. Hij zei niets, maar ik hoorde hem denken. ‘Ze zijn mooi meisje.’
Woorden die ik later, veel later, nog vaak echt heb mogen horen.
Mijn schoenen en sokken volgden.
Toen pas mocht ik dat ding uittrekken.
“Laat maar liggen,” zie hij.
Wat niet gold voor mijn slipje. Dat mocht ik naast bloes en beha leggen.
“En nu mag je eindelijk in de wacht gaan staan, Manon,” even pauzeerde hij, “want je hebt straf verdiend, meisje.”
En dat was alles. Geen preek. Geen vragen. Maar ook: geen uitleg.
Ik kan je het zeggen hoe gelukkig me dat maakte. Geen preek, geen vragen, geen uitleg.
En toen ik daar minutenlang in de wacht mocht staan, weten dat vader, moeder en Lies naar me keken, zonder dat er een woord gezegd werd... kwam er naast die opwinding nog iets anders bovendrijven. Geluk. Een heel warm bad van geluk.
Ik hoorde dat vader de stoel bij de tafel weghaalde. Het was tijd voor mijn straf.
Precies wat hij daarna ook zei: “Tijd voor je straf, Manon.”
Ik draaide me langzaam om. Mijn handen strak in mijn nek. Mijn borst fier naar voren. Mijn naakte borsten, dit keer. Hij stond nog voor de stoel die hij net had neergezet. Keek me aan. Knikte nogmaals bemoedigend.
“Ga eerst maar voor moeder staan, en je zus.”
Ik liep langzaam om hem heen totdat ik vlak voor moeder en Lies stond.
Hoe zou moeder reageren? Zij had me al vaker naakt gezien. Toch verraste haar woorden me.
Met een zucht zei ze: “Wat heb je toch mooie borstjes, mijn liefje.”
Ik had haar wel om de hals willen vliegen door die woorden. Maar dat mocht natuurlijk niet. Achter me hoorde ik vader op de stoel gaan zitten. Toch liet hij me nog een tijdje zo staan. Nou ja, ik was ook trots op mijn billen.
“Over mijn knie, Manon.”
Natuurlijk gehoorzaamde ik direct. Het was nog pas de tweede keer, en best lang geleden, maar ik wist nog precies hoe het moest.
Eerst je plek zoeken, dan je handen op je rug, netjes gekruist, vader die ze stevig met één hand beetpakte.
Even streelde hij nu met zijn andere hand mijn billen. Mijn god, wat was dat heerlijk.
Toen begon hij te slaan.
De eerste klappen voelde ik nog. Maar al snel daarna werd alles één lange roes van pijn, van schreeuwen, van huilen.
Ik hoorde later van Lies dat ik zelfs begon te worstelen. Dat vader bijna zijn controle over me verloor. Maar zelf had ik daar geen weet meer van.
Alleen lang daarna, nadat ik zijn handen over mijn billen voelde glijden, keerde ik in het heden terug.
Wist ik dat ik wilde zeggen: “Dankuwel vader,” maar dat het raar en schor had geklonken.
Wist ik ook dat andere dat belangrijk voor me was: ik had alles gegeven.
“Breng haar maar even naar boven, wil je,” zei hij tegen moeder, “en verzorg haar. Vlak voor het eten mag ze weer naar beneden komen.”
Dit keer geen in de wacht staan meer voor mij na afloop. Vast omdat ik al naakt was.
Maar nu was ik daar blij om. Eerst de verzorgende handen van moeder. En verzorgen deed ze. Veel langer dan die andere twee keren. Met alle gevolgen van dien.
Wist ze wat ze deed? Pas veel later wist ik het antwoord.
Nu bracht ze me gewoon heel ver. Maar net niet ver genoeg.
Dat mocht ik zelf doen, toen ze opstond en wegliep.
“Gewoon liggen blijven zei ze. Ik kom je wel halen als het zover is. Als je klaar bent voor de maaltijd.”
Was ze dubbelzinnig? Ik weet het niet en het kon me niks schelen.
Alleen dat ik het zolang mogelijk wilde rekken....
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?