waarin Meisje Juliette op de kamer van 'mevrouw' Maartje verder vernederd wordt
Juliette liet zich gewillig meevoeren de directiekamer uit.
Gelukkig liet Maartje haar arm los zodra ze de deur achter zich gesloten had.
Kritisch bekeek ze Juliette van top tot teen.
“Potsierlijk gewoon,” was haar commentaar.
Juliette kreeg een hoofd als vuur.
Maartje schoot in de lach.
“Blozen. Zo zo. Tsjonge, jonge. Echt een meisje hoor. Kom mee, naar boven, dan bekijk ik je beter.”
Ze bedacht wat ze daar niet allemaal mee kon doen. Een dame die bloosde als een klein meisje.
Zonder nog te kijken of Juliette haar volgde ging ze glimlachend naar boven, naar haar eigen kamer.
Die was zondermeer de grootste van alle kamers op zolder. Maar zij was natuurlijk ook de Klasse-Oudste.
Ze liet het even op zich inwerken. Klasse-Oudste. Grootste kamer. Wat een luxe.
En wat heerlijk om te weten dat de andere ‘dames’ van Het Instituut nu genoegen moesten nemen met de kleine cellen in de kelder.
‘Dames’ die binnen Het Instituut meestal meer aanzien hadden dan zijzelf. Sterker, haar kamer was binnen Het Instituut de kamer van Christina herself. Nog steeds met een glimlach ging ze zitten in haar, Christina’s, grote fauteuil midden in de kamer.
Ze liet Juliette in de spreidstand voor zich plaats nemen. Liet haar langzaam ronddraaien. Om te eisen dat ze haar colbertje uit deed.
“Grote tieten heb je. Wanstaltig eigenlijk voor een meid van zestien. En die tepels zijn ook veel te groot. Grappig hoe die knoopjes strak staan. Niet bloot gewend zo te zien. Eens kijken of die tieten van je ook lekker wiebelen bij gym.
Op de plaats en stappen. Hoog die knieën. En huppen nu. En springen. Beide benen van de grond.”
Maartje genoot zichtbaar van het commanderen.
“Kniebuigingen.”
Juliettes hoofd was nu niet alleen rood van schaamte, maar van inspanning.
“Stop!”
Juliette hijgde zwaar. Natuurlijk bewoog daarbij haar borst op en neer. Zo ook haar tieten. Hoe komisch.
“Ongelooflijk, wat een conditie. Daar gaan we hard aan werken, dame,” sneerde Maartje.
“Maar nu heb ik even genoeg van je. Trek je colbertje weer aan en ga tegen de muur staan. Daar.”
Braaf volgde Juliette haar bevel. Zonder dat Maartje het hoefde te zeggen nam ze de spreidstand aan. Haar handen in haar nek, ellebogen naar achter, borst naar voren, kont naar achter, hoofd gebogen. Toch was dit Maartje nog niet goed genoeg.
“Als je bij mij op mijn kamer bent en je heb niks te doen, ga je altijd zo staan. Maar met je neus en je kruis tegen de muur. Nu!”
“Benen recht,” toen Juliette gehoorzaamde maar haar knieën ook tegen de muur drukte. Was tegen de muur staan al een ware vernedering, en helemaal in spreidstand, dit was nog vele malen erger. Zo vernederend. Zo klein. En zo vermoeiend. Haar borsten drukten automatisch tegen de muur en gaven enige steun. Maar haar kruis tegen de muur gedrukt houden en haar neus, was zwaar. Ze wist niet wat Maartje ondertussen aan het doen was, maar ze nam haar tijd. Toen haar stem weer klonk, was het alsof ze er al uren stond.
“Oh jij daar, da’s waar ook,” klonk het opzettelijk verveeld,
“ik moet je nog wat regeltjes leren.”
“Je moet mij natuurlijk altijd gehoorzamen, maar dat lijkt me wel duidelijk. Je bent natuurlijk in de eerste plaats mijn sloofje. Je zorgt dat mijn kamer netjes en afgestoft is. Je zorgt dat mijn kleren schoon zijn en klaar liggen. Je kleedt me natuurlijk ‘s ochtends aan. En ‘s avonds uit. Dat ligt voor de hand. Dat doe je dus ook zonder dat ik er om vraag. Je begint direct als ik klaar met je ben. En ben je klaar met je taken, dan ga je staan zoals je nu staat.
Roep ik je dan ga je voor me staan en maakt een kniksje. Je blik op mijn middel gericht. En dan wacht je stil.
Doe dat nu meteen.”
Juliette draaide zich schichtig om. En zag Maartje voor zich staan op een metertje afstand met haar handen over elkaar.
“Kniksje.”
Juliette probeerde een buiginkje.
“Kniksje rund, geen buiging.”
Juliette keek haar hulpeloos aan.
“Jezus, wat ben jij een kind. Hebben ze je dan niks geleerd. Een kniksje doe je met je handen aan je rok, zijdelings. Rechter voet iets naar voren, door je knieën rok iets optillen en weer terug in rust. En je hoofd mee buigen.”
Juliette deed weer een poging.
“Rok omhoog, rund.”
“En sierlijk. Elegant. Bedeesd. Rok tussen duim en wijsvinger. Subtiel. En los die rok. Voet weer terug sufferd En hoofd naar beneden als je wacht.”
Ze probeerde het nogmaals.
“Hee, ik hoef je onderbroek niet te zien. Bescheiden. Want je stelt niets voor, weet je nog.”
Keer op keer liet Maartje Juliette de bewegingen herhalen. Ook toen ze al best tevreden was. Maar ze ging er lekker voor zitten, om het meisje haar vernederende bewegingen te laten maken.
“Stop.”
“Les twee: je spreekt mij dus nooit aan. Als je een vraag hebt, maak je een kniksje. En wacht.”
“Maar als u het niet gemerkt hebt,” vroeg Juliette bedeesd.
“Mochten wij spreken? Ik dacht het niet dus. Even opschrijven.”
Maartje pakte een klein notitieboekje met harde kaft en schreef op de voorkant in sierlijke letters: Meisje Juliette. Ze maakte mompelend een eerste notitie.
“Elf uur twintig: spreken voor haar beurt.”
“Les drie: je hebt altijd dit boekje bij je en een pen. Zodat ik altijd in staat ben om je fouten te noteren. Of iemand anders. In deze kamer mag je het op het bureau leggen. Elders als je zit of ligt, leg je het naast je. Als je loopt heb je het in je hand. Heb je je handen vol of sta je in de wacht, dan stop je het in je tailleband. Doe voor.”
Maartje gaf haar het boekje en de pen. Juliette gehoorzaamde.
“Zichtbaar. Goed zichtbaar zodat het er net niet uitvalt. En de pen aan de voorkant vasthaken.”
“We waren nog bij les twee: je spreekt alleen als ik je daarvoor toestemming geef. En als ik je niet in de gaten heb dat je een kniksje gemaakt hebt en wacht, heb je pech gehad. Maar meestal zie ik je wel hoor. Heb ik alleen gewoon geen zin.”
Je antwoordt altijd met ‘ja mevrouw Maartje’, of ‘nee mevrouw Maartje’.”
Bang om weer een fout te maken zei ze onmiddellijk en ferm: “Ja mevrouw Maartje.”
Volslagen onverwacht haalde Maartje uit en sloeg haar op haar wang.
“Bedeesd en bescheiden, rund. Zodat ik het net nog kan verstaan.”
Met tranen in haar ogen trachtte Juliette zich te verbeteren.
“Ja mevrouw Maartje.”
“Niet fluisteren, rund.”
Juliette kromp ineen bij het horen van de schelle stem en trachtte het opnieuw. Met zachte stem, bedeesd, net hoorbaar, zonder te fluisteren.
“Goedzo,” klonk het als beloning.
“Les vier: je bedankt me voor iedere opdracht. Voor ieder compliment. Maar die zullen zeldzaam zijn. Voor je aanwezigheid. Dat je hier mag zijn. Mij mag dienen.
“Dank u mevrouw Maartje.”
“Juist.”
“Dank u mevrouw Maartje”
“Haha.”
“Ja mevrouw Maartje. Dank u mevrouw Maartje.”
“Zo is het genoeg. En oh wee, als ik enige spot in je stem meen te mogen bespeuren.”
“Nee mevrouw Maartje, nooit mevrouw Maartje, dank u mevrouw Maartje.”
“Stop!”
“Ja mevrouw Maartje, dank u mevrouw Maartje.”
Maartje zuchtte diep. Want het was duidelijk geen onwil dat Juliette van geen stoppen wist. Ze probeerde echt gehoorzaam te zijn. Maar juist in haar zenuwen omdat te zijn, was ze het niet. En om nu al meteen weer een notitie te maken....
Ze liet een lange stilte vallen.
Juliette lukte het niet om stil te blijven staan en te wachten. Onrustig bleef ze haar voeten op en neer bewegen zonder van haar plaats te komen. Steeds starend naar haar voeten. Haar vingers plat langs haar rok onwillekeurig langs de stof strijkend. Vechtend tegen tranen. Toch drupte er een langs haar wangen op de grond. Ik ben Juliette van Gravendeel. Mevrouw. Ik ben geen meisje trachtte ze zich voor te houden. Tevergeefs. Want ze was wel degelijk een meisje. Een klein meisje. Een klein beschaamd en onderdrukt meisje.
Wat een heerlijk beeld toch, peinsde Maartje. Waarom hou ik toch zo van die innerlijke strijd. Van die mooie ongenaakbare vrouwen die ze anders ongetwijfeld zijn. Door Het Instituut teruggebracht tot een zielig hoopje onzekerheid. Zo klein, met die traan die ze niet kan tegenhouden. Terwijl ze weet dat ik die zie. Weet dat ik er van geniet. Ze wil zo graag het allemaal gelaten en passief over zich heen laten komen. Toch lukt het haar niet. Noch lukt het haar die strijd voor mij te verbergen. Want is het toch heerlijk om zo’n dame klein te maken. Te vernederen. Wat heb ik een zin om haar over mijn knie te leggen en haar een pak slaag te geven op haar blote billen. Zodat ze pas echt tranen met tuiten huilt. Wat jammer toch. Maar de instructie was heel duidelijk. Je mag haar niet straffen. Jammer jammer jammer. Dan maar op deze manier.
Eindelijk onderbrak ze haar overpeinzingen.
“Genoeg geleerd voorlopig. Dus: aan het werk.”
“Ja mevrouw Maartje, dank u mevrouw Maartje.”
Zelf plofte ze op het bed neer en ging de Story lezen.
Maar in haar ooghoeken volgde ze Juliette.
Die durfde eindelijk haar blik op te richten en rond te kijken. Opruimen, had ze gezegd, schoonmaken, afstoffen. Zonder te durven vragen wat waar moest liggen, ging ze aan het werk. Ze verzamelde alle verspreid liggende kledingstukken. Dat waren er veel. Ruikend trachtte ze vast te stellen of ze schoon waren. De vuile legde ze apart. Ze moest nog zien uit te vinden hoe ze die moest schoonmaken. De meeste roken echter nog fris. Netjes vouwde ze die op en keek rond waar ze ze zou neerleggen. Een deur bleek inderdaad een ingebouwde kledingkast te verbergen. Pijnlijk nauwgezet legde ze de gevouwen kledingstukken op de daar reeds liggende stapeltjes. Slipjes bij slipjes, sokken bij sokken, beha’s bij beha’s, colbertjes aan een hanger, rokjes ook. Bloezen ook gevouwen. Maar anders, ontdekte ze. Zo slordig de kamer, zo uiterst netjes de kast. Of was de rotzooi juist voor haar bedoeld? Net zoals het stoffen, wat ze daarna deed, geheel overbodig. Oh hemeltje, ze was niet anders dan een werkster. Een werkster die stil en zonder commentaar haar werk moest doen. Onzichtbaar. Geruisloos. Ook al was het nutteloos, juist omdat het nutteloos was. Gewoon om haar nog eens extra te vernederen. Wetend dat haar dédain als mevrouw, vooral haar eigen werkster betrof. Ze schaamde zich diep. Voor haar positie nu. Voor haar dédain toen.
“Niet door je knieën. Bukken. Of kruipen. Stom kind.”
Maartjes bitse stem deed haar verstenen. Wat deed ze fout?
Niet door je knieën? In verwarring liep naar Maartje toe en maakte een kniksje.
“Je gaat niet door je knieën als je iets opraapt. Dat doet alleen een dame. Je bent een stom kind. Ik wil dat rokje omhoog zien kruipen. Buk je.”
Niet begrijpend gehoorzaamde ze.
Om net op tijd nog snel “ja mevrouw Maartje, dank u mevrouw Maartje” te mompelen.
“Je kont naar mij toe. Dieper. Mooi zo. Zo sta je tenminste in je onderbroek.”
Vandaar dat bevel. En weer kon ze het blozen niet tegenhouden.
“En nu op de grond. Ga maar wat poetsen. Op je kont. Benen wijd. Je snapt het.”
Ja, ze snapte het. Ook nu wilde Maartje weer haar slipje zien. Wat ze altijd geleerd had als mevrouw, moest ze nu vergeten. Inderdaad, zo deden meisjes. Onbekommerd. Maar dat kon niet van haar gezegd worden. Hoe klein maakte het haar. Meisje van zestien. Schei uit: zo was je pas echt een klein meisje. Acht? Vijf? Wilde ze dat ze haar duim nog in haar mond stak. Maar ze verbeet zich. Wilde niet laten zien hoe vernederd ze was.
Zodat ze toen het volgende commando klonk ze deze zonder aarzelingen uitvoerde: op je knieën. Niet alleen gehoorzaamde ze, ze wist instinctief hoe ze echt moest gehoorzamen. Knielen met je kont goed de lucht in en benen wijd. En wegdraaien van Maartje zodat die goed in haar kruis kon kijken. Maar ze begreep dat die er al snel genoeg van had en verder ging met lui lezen op haar bed. Voorzichtig keek ze op. En deed een poging op te staan.
“Had ik je toestemming gegeven!”
“Nee mevrouw Maartje, dank u mevrouw Maartje, neem u me niet kwalijk mevrouw Maartje,” en ze stortte zich weer op de grond.
“Je boekje. Hier komen.”
Weer trachtte ze op te staan.
“Kruipen, rund.”
En kruipen deed ze.
“Twaalf uur dertig: ongehoorzaam.”
Juliette zat nu op haar knieën rechtop naast het bed. Maartje rolde naar haar toe en streelde haar.
“Wat ben je toch een rund.”
Een glimlach ontsnapte Juliette. Ze kon toch echt ook lief zijn.
Even aarzelde ze, toen maakte ze hem toch: een knielend kniksje.
Maartje knikte goedkeurend.
“Zeg het maar Meisje Juliette.”
“Ja mevrouw Maartje, dank u mevrouw Maartje. Maar ehhh, waarom noemt u mij steeds rund. Ik weet dat u mij stom vind, maar...”
“Waarom ik je niet stomkop noem of zo”
Juliette knikte.
“Die is grappig. Iedereen die op Het Instituut stom is, wordt door ons met vee vergeleken. Zo is het Hoofd een Koe. Dan heb je Tess het Varken. En Frans is natuurlijk de Kip.”
Ze deed luid kakelend Madame na. Vast die dame die, toen ze op het bankje zat te wachten, de eetzaal was binnengestormd. Ze schoot in de lach.
“Met haar heb je dus reeds kennisgemaakt.”
“Kip, kip kip. Madame kiep kiep kiep”, deed ze nogmaals, maar nu op zijn Frans, treffend Madame na. Met de bijbehorende armbewegingen natuurlijk.
“Maar voor je houden hč!”
Oh, dat zou ze zeker. Ze was niet gek. En had al problemen genoeg. Maar toch: dit geheimpje deed haar veel. Hoe moeilijk Madame het haar zou maken, ze kon altijd denken: Madame kiep kiep kiep. Dat zou veel vergoeden. Dat deed het nu al.
“Jij bent nog niks. Alleen maar stom. En onbetekenend. Daarom ben je alleen een rund. Misschien ga ik nog wel iets voor je bedenken. Of misschien...”
Ze liet een pauze vallen: “...misschien, heel misschien vind ik je wel niet meer zo stom.” Om bruusk te vervolgen:
“Rund. Nu ben je alleen nog een rund.”
Haar stem kreeg weer iets plagends: “Maar misschien wil je wel geen rund meer zijn.”
Juliette viel in haar verlangen te behagen over haar eigen woorden heen.
“Ja mevrouw Maartje, dank u mevrouw Maartje, natuurlijk mevrouw Maartje, heel graag mevrouw Maartje.”
Maartje draaide zich weer op haar rug en strekte zich behaaglijk uit. Ze legde het kussen onder haar hoofd. Dubbel zelfs zodat ze Juliette goed kon aankijken. Even hief ze haar billen op om haar rok daaronder strak te trekken. Ze spreidde haar benen en streek haar rok nogmaals glad, nu zo dat haar benen zo veel mogelijk bedekt waren.
“Kom maar hier.”
Ze klopte op het bed tussen haar benen: “Kniel maar tussen mij in.”
Vol verwachting, maar toch behoedzaam volgde Juliette haar bevel op.
“Iets naar achteren, op kniehoogte van mij. Goed zo.”
Nog net kon ze “ja mevrouw Maartje, dank u mevrouw Maartje” mompelen, blij dat Maartje tevreden op haar was.
“Nu helemaal voorover, gezicht op het bed, kontje de lucht in.
Mooi zo, heel mooi, zo.”
“Ja mevrouw Maartje, dank u mevrouw Maartje”
Juliettes gezicht bevond zich nu op Maartjes rok, net boven haar kruis. Maartje nam haar bril af en legde het naast het bed. Ze begon haar hoofd zachtjes te strelen en maakte haar staarten voorzichtig weer los.
“Je bent lief, ook al ben je een rund,” zei ze teder.
“Ja mevrouw Maartje, dank u mevrouw Maartje”
Met haar haar nu los, woelde Maartjes handen over haar hoofd. Gewillig liet Juliette zich strelen. Zelfs een onbewaakt kreuntje ontsprong haar. Gelukkig was het meisjesachtig.
“Je bent een lekker ding.”
“Ja mevrouw Maartje, dank u mevrouw Maartje”
Voorzichtig drukte Maartje haar richting kruis. Gewillig liet Juliette zich sturen. Om haar wangen vol welbehagen op Maartjes venusheuvel te draaien. Ongemerkt. Want toen Maartje fluisterde: “Zoen me,” verstrakte ze.
“Zoen me,” klonk het nu dwingender.
Aarzelend gehoorzaamde Juliette en zoende Maartjes rok. Maartje greep Juliettes hoofd wat vaster en drukte haar dicht tegen zich aan. Weer verstijfde Juliette een seconde, maar ging toen toch door.
Tot Maartje haar weer omhoog duwde.
“Even mijn slip uit”, zei ze en voerde de daad bij het woord.
Juliette keek verbijsterd. Wat was dit schoolmeisje van plan? Toch niet?
Jawel, toch wel.
“Zoen me weer, maar onder mijn rok.”
“Nee.”
“Wat nee?”
“Nee mevrouw Maartje.”
“Rund! Dat bedoel ik niet. Wat nee?”
“Dat kan ik niet, echt niet mevrouw Maartje. Alstublieft.”
“Onzin, natuurlijk kan je dat.”
“Nee mevrouw Maartje, echt niet mevrouw Maartje.”
“Hee, wil je weer een aantekening?”
“Liever niet mevrouw Maartje, maar als het moet, mevrouw Maartje.”
“Wil je dan niet ‘gewoon zijn’? Niet meer stom?”
“Natuurlijk mevrouw Maartje, alstublieft mevrouw Maartje. Maar dit is niet goed. Dit mag niet.”
“Wat, niet mogen. Iedereen doet het. Ik beveel het je. Stomme trut.”
Juliette smeekte haar half huilend: “Alstublieft, mevrouw Maartje, ik smeek het u, anders ....anders moet ik het zeggen tegen het Hoofd.”
Een moment was het stil.
Toen barstte Maartje in lachen uit.
Ongelofelijk wat een lef.
Nog nahikkend riep ze uit:
“En wie zou jou geloven?”
“Nou...”
“Nou wie?”
“Iedereen gelooft mij altijd,” antwoordde Juliette met een benepen stemmetje.
“Wie geloven ze? Nou, wie? Hč, Meisje Juliette zeker.”
Nee, Meisje Juliette zeker niet. En dat was wie ze was. Geen mevrouw. Zelf niet gewoon Juliette. Maar Meisje Juliette.
“Als ik, Maartje, zeg dat je liegt? Maartje: Klasse-Oudste!
Stom rund, zelfs als ze wisten dat ik zou liegen, zouden ze me nog moeten geloven. Jij bent Meisje Juliette. Een worm. Een niks. Als ik zeg dat je liegt, dan lieg je. Ook al weet iedereen dat het anders is.”
Juliette wist dat Maartje gelijk had. Heel erg gelijk.
“Dus schiet op, zoen me. Ook al weiger je, ik stop niet. Ik zal je blijven bevelen. Dus doe niet zo stom en schiet op.”
Juliette hoorde in haar toon dat ze inderdaad niet zou stoppen. Onverbiddelijk was ze. Zou ze dan? Maar? Ze wist dat het niet zou stoppen bij zoenen. Ze wist wat Maartje van haar zou eisen. Ze wist dat ze machteloos was om haar dat te beletten. Machteloos: dat was ze. In alles. Dus gehoorzaamde ze.
Maartje tilde haar knieën omhoog zodat Juliette ruimte kreeg. Maar trok haar rok weer strak toen Juliette hem omhoog streek.
“Er onder, rund, eronder. Zoen me onder mijn rok.”
Ze zoende haar.
Hoe vernederend. Haar niet alleen te moeten zoenen, daar, op die plek.
Maar dat juist onder haar rok te moeten. Zij zelf deed er niet toe. Mocht niet gezien worden. Verborgen. Beschaamd.
“Lik me.”
Het nieuwe bevel was geen verrassing meer voor haar. Ze stak voorzichtig haar tong in Maartjes spleetje. Schrok even van haar vrouwelijke smaak.
“Lik.”
Maartje greep haar hoofd weer vast en drukte haar nu in haar kruis.
“Mmmm lik lik,” kreunde ze.
Vol weerzin voldeed Juliette aan het bevel.
Langzaam begon Maartje onder haar te bewegen.
Merkte ze hoe haar tong reacties bij Maartje uitlokte. Maartjes handen die haar steeds heviger streelden. Haar tong die Maartje nat deed worden, geil maakte. Zo dat zij zelf....”
Nee, dat niet. Ze moest...
Maar het was reeds te laat. Maartjes greep verstevigde. Langzaam voelde ze zich wegglijden in haar eigen bewegingen, in haar eigen geilheid.
Hoorde ze niet eens meer het zware gekreun dat Maartje nu ontsnapte. Voelde ze alleen nog haar eigen hitte. Proefde ze de geilheid van Maartje. Die steeds heftiger bewoog.
Tot ineens Maartje verstrakte. Haar gekreun verstomde.
En een andere meisjes stem weerklonk.
“Oh jee.”
Een stem die ze herkende. Het was Moniek. Het meisje dat nog net daarvoor gestraft werd waar ze bij was.
Ze schoot onder de rok van Maartje vandaan. Met een rood hoofd keek ze recht in Monieks ogen.
“Oh jee, Meisje Juliette!”
“Je wordt in de bibliotheek verwacht. Om twee uur. Bij juffrouw V.”
En weg was Moniek weer.
Verbijsterd keek ze naar de dichte deur. Wat zou ze denken. Wat zou ze doen?
Maar Maartje gaf haar geen tijd.
Ze richtte zich half op en greep bij haar haren vast.
“Afmaken,” gebood ze.
En opnieuw begroef ze haar hoofd onder Maartjes rok.
Opnieuw likte ze en werd geil.
En maakte haar werk af.
wie was nou al weer wie?
lijst met personages - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?