deel 1 van De Steentijd van Suzanne; waarin ik getest wordt voor een nevenfunctie
Als middelbare scholier verdiende ik wat geld door auto’s te wassen bij het enige taxibedrijf in het provinciestadje waar ik opgroeide. Eenmaal achttien geworden en kort daarna de trotse bezitter van een rijbewijs, mocht ik op kosten van het bedrijfje mijn taxipas halen, waarna ik tijdens de weekends en in vakanties ook als taxichauffeur ingezet werd.
Weer een paar jaar later, ik was inmiddels een eind gevorderd met mijn rechtenstudie, bood de eigenaar me het hele bedrijf aan. Hij wilde met pensioen en er waren geen opvolgers binnen het bedrijf en in zijn familie- en vriendenkring. De enige tegenprestatie die hij wenste: gratis in de woning boven de garage blijven wonen en maandelijks een bescheiden inkomen.
Inmiddels zijn we vele jaren verder. De oude eigenaar en zijn echtgenote leven niet meer en ik heb het bedrijf omgevormd en uitgebouwd tot een holding waar niet alleen het taxibedrijf onder hangt, maar ook een transportbedrijf inclusief verhuur van kleine vrachtwagens en bestelwagens, een touringcarbedrijf, drie tankstations en een dealerbedrijf+onderhoudsgarage voor een bekend automerk.
Hoewel ik met het managen van deze activiteiten mijn dagen goed kan vullen, rijd ik eens in de veertien dagen op vrijdag nog zelf met een rolstoeltaxi. Zo’n kleine bus met een liftje aan de achterkant waarin je een aantal rolstoelers en hun eventuele begeleiders kunt vervoeren. Ik doe dat vooral omdat ik het erg leuk vind, maar ik houd zo ook een beetje voeling met de werkvloer. Als ik door deze hobby mijn managerswerk niet afkrijg, doe ik dat wel in het weekend. Ik woon in de woning boven het personenautobedrijf, waar ik ook mijn kantoor heb. En ik woon daar meestal alleen, dus stoort niemand zich eraan als ik op zaterdag of zondag een poosje ga zitten werken. Ik had wel een aantal relaties, veelal heftig en intens, maar om de een of andere reden duurden ze nooit lang.
Die bewuste vrijdag was ik zoals gewoonlijk om zes uur ’s ochtends paraat in de taxigarage voor een kop koffie met de andere chauffeurs. Om half zeven vertrok ik om eerst een aantal rolstoelers naar hun werk te brengen en vervolgens een aantal aan hun rolstoel gekluisterde scholieren naar hun opleiding. Rond een uur of tien kwam ik zoals altijd aan bij mevrouw ’t Hart, een 88-jarige weduwe die elke vrijdag voor een behandeling van ongeveer een half uur naar het ziekenhuis in de aanpalende grote stad gebracht moet worden. En weer terug natuurlijk.
Dat waren altijd een leuke ritten. Mevrouw ’t Hart wilde nooit over zichzelf praten en al zeker niet over haar beperkingen en ziektes. Toen ik haar voor het eerst vervoerde en voorzichtig naar de reden van het ziekenhuisbezoek vroeg, zei ze:
“Daar gaan we het niet over hebben, hoor. Ik ben al de hele dag met mezelf bezig. Als ik anderen ontmoet wil ik graag over actuele gebeurtenissen in de wereld praten, horen hoe jonge mensen zoals jij daarover denken”.
Ze wist natuurlijk niet dat kort daarvoor te mijner ere een metershoge opblaasbare Abraham op het dak van de taxigarage had gestaan. En als ze dat al had geweten, met vijftig hoorde ik in haar beleving waarschijnlijk nog steeds tot de jonkies.
Nadat ik mevrouw ’t Hart met rolstoel en al had overgedragen aan een vrijwilliger van het ziekenhuis, kocht ik een kop koffie in het restaurant, in afwachting van haar terugkeer. Na een paar minuten belde centraliste Vera me om te zeggen dat mevrouw ’t Hart een paar dagen in het ziekenhuis moest blijven voor observatie. Ik hoefde echter niet leeg terug te rijden, want ze had net de opdracht binnengekregen iemand vanaf het ziekenhuis met een rolstoeltaxi naar huis te brengen, de heer Steen.
“En hoe herken ik meneer Steen?”, vroeg ik.
Vera schoot in de lach.
“Ik mag er eigenlijk niet om lachen, maar je kunt meneer Steen echt niet missen. Hij is herstellende van een zwaar motorongelijk, waarbij hij beide armen en benen gebroken heeft, op meer plaatsen. Hij is geopereerd, zit vol met pinnen en helemaal in het gips of wat ze er tegenwoordig ook omheen doen. Zijn begeleider is een veel jongere dame. Zijn dochter, denk ik.”
“Daar mag je inderdaad niet om lachen, Vera”, zei ik grinnikend.
Ik kan het goed met haar vinden, ze is voorin de dertig, altijd in een goed humeur, nooit te beroerd om iets extra’s te doen, zegt gewoon wat ze vindt, ook tegen mij en altijd op een correcte manier, en ze is allergisch voor mensen die over anderen praten achter hun rug om. Elke seksuele spanning tussen ons ontbreekt, ze woont namelijk al jaren samen met Alice, een even jonge vrouw, die ik ook heel graag mag.
Als ik behoefte heb aan meedenken raadpleeg ik Vera nogal eens. Ze heeft een heldere kijk op zaken en ze zal nooit doorroddelen wat we bespraken.
Ik wou haar net iets vragen over het ontwerp van het nieuwe bedrijfslogo dat ik haar had toegestuurd, toen mijn nieuwe klanten in de hal van het ziekenhuis verschenen. Een man die zeker nog tien jaar ouder was dan ik, in een rolstoel, met armen en benen, gestrekt door het gips, rustend op speciale steunen. Zijn begeleidster was een jongedame met een lichaam waar mannenogen moeilijk van loskomen. Dichter bij de twintig dan bij de dertig, schatte ik. Een kort warrig kapsel, dat we in mijn jonge jaren een rattenkopje noemden. Haar kleding straalde vrolijkheid uit. Een strakke lichte broek met een wilde opdruk van veelkleurige bloemen, een donkerrode trui en vlotte sneakers in hetzelfde rood. Haar vermoeide, gelaten en sombere blik paste daar helemaal niet bij, maar dat zie je wel vaker in een ziekenhuis. Mensen zijn bij vertrek vaak nog zwaar onder de indruk van wat ze hebben meegemaakt.
Ik dronk snel mijn koffie op en beëindigde mijn gesprek met Vera. Ik liep naar het tweetal toe en zei dat ik Sander Lugtenburg heet. Daarbij stak ik meneer Steen maar geen hand toe. Er kwam niet meer reactie dan een korzelig ‘Steen’. De jonge vrouw legde een slappe hand in de mijne, maar bleef verder stil. Ik schaarde hun gedrag ook maar onder ziekenhuisstress. De één praat dan honderduit, de ander zwijgt.
We liepen naar buiten en bij de bus aangekomen, opende ik de achterdeuren en liet het liftje tot op de straat zakken. Ik wilde de rolstoel van de jongedame overnemen, maar die weerde dat af en meneer Steen zei op dwingende toon “laat Suusje dat maar doen, dat kan ze wel, misschien wel beter dan jij”.
Ik voorzag een minder plezierige rit dan met mevrouw ’t Hart, maar bleef uiteraard vriendelijk. Tegelijkertijd probeerde ik wel de verhoudingen goed duidelijk te maken. De bus is nu eenmaal de verantwoordelijkheid van de chauffeur. Die ‘laadt en lost’ de rolstoelen, die zet ze veilig vast en die zorgt ervoor dat rolstoelers en begeleiders hun veiligheidsgordel op de juiste wijze dragen.
Ik zei het met iets andere woorden, maar voldoende duidelijk. Ik eindigde met “en anders spijt het me heel erg, maar dan ga ik u niet vervoeren.”
Terwijl ik het zei werd duidelijk waarom Suusje geen afstand had willen nemen van de rolstoel. De jas die over haar linkeronderarm hing en haar linkerpols bedekte, gleed op de grond en ik zag dat een klein hangslotje een ketting met fijne schakels strak om haar pols klemde. Het andere einde van de ketting was met eenzelfde slotje onder de zitting van de rolstoel aan het frame vastgemaakt.
“Zie je nu het probleem, Sander?”, zei Steen tegen me, “Suus moet samen met de rolstoel de bus in en naast me op de grond zitten.”
Iedereen mag van mij zijn leven inrichten zoals hij of zij dat wil, maar voor veilig vervoer in de bus was het noodzakelijk Suus los te koppelen van haar, ja wat was hij eigenlijk van haar?
Ik herhaalde dus nog eens duidelijk de regels en vroeg Suus zich los te maken van de rolstoel. Dat bleek niet te mogen van Steen. Hij gaf mij het bevel, vragen kon je het echt niet noemen, de sleuteltjes van de slotjes uit de binnenzak van de jas te pakken en Suus als eerste in de bus te laten plaatsnemen. Hoewel het me meer moeite begon te kosten, accepteerde ik zijn toon maar en volgde zijn orders op. Suus liet het gebeuren en sprak nog steeds geen woord.
Toen ook Steen veilig aan boord was, vertrokken we en ik probeerde de gespannen sfeer die tussen ons ontstaan was te verminderen door te vragen naar zijn ongeluk en door een opmerking te maken over de snelheid waarmee ziekenhuizen mensen tegenwoordig naar huis sturen. Dat leek me in zijn situatie namelijk haast geen doen.
Het ongeluk was zijn ‘eigen stomme schuld’. Meer woorden maakte hij er niet aan vuil. En het ziekenhuis had hem juist helemaal niet willen laten gaan, sterker nog, ze hadden hem over een week willen overdragen aan een revalidatie-instelling waar hij dan zeker nog twee tot drie maanden onder de pannen zou zijn geweest.
“Ze behandelen je alsof je een kind bent”, zei Steen, “Die revalidatiebusiness, daar ga ik dus niet aan beginnen. Ik heb deze rolstoel en zo’n hijsinstallatie laten komen, dan kan Suusje prima voor me zorgen. Hoe moeilijk kan dat nou zijn?”
Ik probeerde nog iets over in gips verslappende spieren, waardoor je van alles opnieuw moet leren. Lopen bijvoorbeeld. Maar ook dat viel niet in vruchtbare aarde.
“Allemaal onzin en geldklopperij”, zei Steen op een toon die geen verdere tegenspraak duldde.
Het leek me beter om maar niet meer te reageren. Suusje wierp me in mijn spiegel een blik toe die boosheid en zorgen over wat haar te wachten stond leek te mixen. Ze had hem waarschijnlijk ook liever nog niet thuis gezien.
Zo reden we nog zo’n veertig minuten in stilte naar het aardige vrijstaande huis in de weilanden dat bij het door Vera genoemde adres hoorde. Zonder Steen iets te vragen hielp ik eerst Suusje uit de bus.
“Ga maar vast, ik breng hem wel binnen”, zei ik.
“En ga gelijk koffie maken voor mij en Sander”, riep Steen haar na.
Niet ‘Sander en mij’ en ook niet eerst vragen of ik koffie wilde. Niet echt mijn type, die Steen.
Ik had eigenlijk helemaal geen behoefte om langer in zijn buurt te blijven, maar ik meldde toch maar aan Vera dat ik een koffiepauze nam. Ik hoefde tot einde schooltijd toch geen ritten meer te doen en het bood me misschien de mogelijkheid iets meer te weten te komen over de relatie van het mij bijzonder intrigerende tweetal. Dat werd niet minder toen Suus met de koffie binnenkwam. Twee kopjes, één voor mij en één voor Steen. Twee gevulde koeken, één voor mij en één voor Steen. Voor zichzelf had ze niets meegebracht. Zou ze in die korte tijd in de keuken al iets gegeten en gedronken hebben, terwijl ze koffie zette?
Ze ging naast Steen op de grond zitten en begon hem te voeren. Zelf was hij tot niets in staat met al dat gips. Ze brak steeds een stukje van de gevulde koek af en stopte dat in zijn mond. Het laatste stukje weigerde hij met “voor jou”, waarna Suus het opat. Zo ging het daarna ook met de koffie, die ze hem met een rietje uit het kopje liet zuigen. Het laatste slokje was voor haar.
Na het koffie slurpen met een rietje, keek Steen me aan.
“Ik heb na zitten denken in de taxi. Ik heb een paar vragen voor je en misschien zelfs een voorstel.”
Ik verwachtte vragen over vervoer in de periode dat hij nog aan zijn rolstoel gebonden zou zijn, maar het ging een heel andere kant op.
“Je ging behoorlijk op je strepen staan bij het ziekenhuis. Je goed recht natuurlijk. Ik ben zelf ook nogal een dominant type. Maar ik kan er slecht tegen als andere mensen in mijn buurt zich net zo dominant gedragen als ik. Van vrouwen kan ik dat al helemaal niet hebben. Een vrouw die in mijn buurt wil vertoeven moet onderdanig zijn, willen dienen. Zonder aarzelen onmiddellijk doen wat ik zeg, op welk gebied dan ook, en zonder protest de straffen ondergaan die ze naar mijn mening verdiend heeft. Ik vraag me af of je dat herkent?”
“Ik heb relaties gehad met vrouwen die zich onderdanig wilden opstellen”, zei ik naar waarheid, me tegelijkertijd ook zoveel mogelijk op de vlakte houdend.
“Mooi”, zei Steen, dat hoopte ik al. “Suusje hier is een meisje met een prettige aanleg voor onderdanigheid. Ze doet vreselijk haar best, maar moet nog veel leren en nog meer afleren. Ik moet haar dus regelmatig straffen.”
“Wat doe je dan?”, viel ik hem in de rede, al vermoedde ik wel welke kant het op zou gaan.
“We zijn simpele plattelanders, Sander. Ons motto is: ‘wie niet horen wil moet maar voelen’. Als ik niet tevreden ben over Suusje gaan haar kleren uit en krijgt ze een pak slaag. Met m’n blote handen of met een liniaal. Maar vaker met een zweepje, een paddle of een cane. En die kunnen overal op haar lichaam landen.”
Ik keek even naar Suusje. Ze bloosde, had haar ogen neergeslagen en ademde onregelmatig, zenuwachtig.
“Heb jij ook ervaring met die attributen?”, vervolgde Steen.
Ik knikte.
“Mooi, dan wil ik dat jij haar straft zolang ik dat zelf nog niet kan. Oké?”
Op dat moment liep Suusjes emmer over.
“Dat wil ik niet”, schreeuwde ze, “ik heb niks met hem, ik ben van jou, ik wil niet voor een ander in m’n blootje staan, ik wil niet door een ander geslagen worden en ik wil zeker geen seks met iemand anders.”
Steen reageerde anders dan ik verwachtte. Hij sprak haar rustig toe, bijna fluisterend, maar wel gedecideerd.
“Lieve Suus, je begrijpt dat ik nu ‘praten zonder toestemming’, ‘schreeuwen’ en ‘verzet tegen mijn plannen’ op je straflijstje moet zetten. Hou je dus in, want voor je het weet is Sander binnenkort extra lang met je bezig. Toen ik je een paar jaar geleden tussen de andere verslaafde hoertjes vandaan uit de goot trok, hebben we afspraken gemaakt en die vastgelegd in een formeel contract. Je hebt dat toen uit vrije wil en zonder aarzeling ondertekend. Wat jij op dit moment wel en niet wilt is dus volkomen onbelangrijk. Het gaat erom wat we toen vastgelegd hebben. Je weet toch nog wel wat de samenvattende zin is aan het eind van dat contract, net boven jouw handtekening?”
“Ja, meester Steen”, zei Suus, nu ook bijna fluisterend.
“Laat nog maar eens horen dan, ik denk dat Sander ook wel benieuwd is.”
Suus stond op, spreidde haar benen een beetje, vouwde haar handen in haar nek en keek strak voor zich uit naar de muur tegenover haar.
“Ik voer elke opdracht van meester Steen onmiddellijk en naar beste vermogen uit, ik spreek alleen als mij iets gevraagd wordt of als ik daarvoor toestemming heb gevraagd en gekregen, ik accepteer en onderga zonder protest elke straf die meester Steen mij oplegt, ook als hij die niet kan koppelen aan een in dit contract beschreven overtreding. Dit contract geldt zeven dagen in de week vierentwintig uur per dag en met het woord ‘elke’ wordt bedoeld dat er geen uitzonderingen zijn.”
“Keurig, Suus, je weet het dus precies, wel gek dat je je er dan niet aan wilt houden, vind je ook niet?”
“Ja, meester Steen, het spijt me.”
Ik wist niet of het een toneelstukje was dat ze opvoerden om geilheid bij me op te wekken, wat in ieder geval gelukt was, of dat ze dit soort gesprekjes ook hadden als ze samen waren. Wat het ook was, het was in ieder geval nog niet afgelopen.
“Nog een klein testje, meisje”, zei Steen, “houd die zin over het contract daarbij goed in je gedachten. Als ik je nu zou opdragen Sander te pijpen, wat zou je dan doen.”
Ik begon nu echt geil te worden.
“Ik zou meneer Lugtenburg onmiddellijk net zo behandelen als ik u doe als ik u mag pijpen, meester Steen.”
“Dat is me veel te vaag, Suus, meer details.”
“Ik zou voor meneer Lugtenburg gaan staan, mijn schoenen, broek en trui uittrekken en mijn tieten strelen tot mijn tepels goed hard zijn. Vervolgens zou ik mijn slip naar beneden laten glijden, een vinger natmaken in mijn mond en die vinger een paar keer door mijn gleufje halen. Dan zou ik voor meneer Lugtenburg knielen, mijn handen naar zijn gulp brengen en hem even aankijken om te zien of ik verder mocht gaan. Na een knikje zou ik dan zijn pik bevrijden en mijn mond in en uit laten glijden, terwijl ik mijn tong zou inzetten voor het liefkozen van zijn eikel.”
“En hoe lang zou je daar mee doorgaan, Suusje?”
Suusje stond nog steeds in dezelfde houding en staarde nog steeds naar dezelfde plek op de muur terwijl ze sprak. Het was nu heel duidelijk dat Steen me wilde laten zien wie de baas was in zijn huis, dat hij hier aan het stuur zat. Ook wilde hij me waarschijnlijk zo geil maken dat ik niet anders meer zou willen dan ’ja’ zeggen op zijn voorstel. Of Suus in zijn complot zat of tegen haar zin in dit toneelspel werd betrokken, was me niet duidelijk. Dat het werkte wel. Mijn lul was inmiddels keihard door wat Suus allemaal zei, maar zeker ook door de aanblik van haar gestrekte lichaam. Ze was weliswaar nog keurig gekleed, maar het was meer dan duidelijk dat ik wat die kleding verborg heel graag zou bewonderen en onderhanden nemen.
“Tot meneer Lugtenburg mijn hoofd van zijn pik af zou duwen of totdat u zou zeggen dat ik moest stoppen, meester Steen.”
“En als Sander nou voor die tijd al zou spuiten, Suusje, wat dan?”
“Ik zou geen druppel van zijn sperma morsen, meester Steen.”
“Hoe?”
“Ik zou alles wat hij in mijn mond spoot doorslikken, meester Steen.”
“Goed Suus, maar ik zal het je nu niet vragen, hoor. Je mag weer naast me komen zitten.”
Terwijl Suusje zich op de grond naast de rolstoel installeerde, richtte Steen zich weer tot mij.
“Ik houd bij wanneer en waarom ze straf verdient. Twee keer in de week nemen we dat lijstje door en handelen we de bijbehorende straffen af. We doen dat nu op woensdagavond en op zondagavond, maar dat kunnen we aanpassen als jou dat beter uitkomt. Wat denk je, wil je mij en Suusje uit de brand helpen?”
Door de zakelijke toon waarmee hij dit zei, werd ik weer een beetje mezelf en ik wilde net de eerste van een serie vragen op hem afvuren toen zijn mobieltje ging. Suus pakte het van de grond en liet hem het schermpje zien.
“Dit is zakelijk, breng Sander naar de strafkamer en kom gelijk terug.”
Suus zette het gesprek op de speaker en legde de telefoon op één van Steens gipsbenen. We verlieten de huiskamer terwijl ik Steen nog net ‘hé Ronald’ hoorde zeggen, waarop zijn gesprekspartner vroeg of hij inderdaad uit het ziekenhuis was vertrokken.
©Subadoration, oktober 2016
voor het vervolg van dit verhaal: gebruik onderstaande link
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?