| Gepost op maandag 30 juni 2014 - 09:04 pm: | 
|
| Licht aan het eind van de tunnel
De Vlucht deel 26 waarin bevrijding lonkt
Het was bijna twee uur later toen na het knarsen van de grendels Mah-Jong in de deuropening verscheen.
"Je mag met me meekomen," zei hij. "Iedereen moet naar het dagverblijf. Jij moet ze daar vertellen wat er gebeurd is. Jij bent het enige meisje dat het weet."
Mah-Jong zag er opgelucht uit en ik beschouwde dat als een goed teken. Ik stond op en glimlachte toen ik naar hem toe liep, want eventjes wist ik zeker dat alles goed zou komen. Mah-Jong glimlachte ook.
"Ik ben ook blij dat het voorbij is," zei hij en hij wees me met een handgebaar de weg.
"Mag ik niet naast je lopen?" vroeg ik. "Het is immers voorbij."
"Oh ja natuurlijk," zei Mah-Jong en hij rende bijna naar buiten. Even later liepen we over de gang, naar de deur naast de mijne, waar Maja gevangen zat.
"Ze schrikken zich allemaal dood als jij naar binnen gaat," zei Mah-Jong. "Misschien is het beter als ik ze eerst even voorbereid."
"Die ene hartstilstand overleven ze wel," zei ik, en plotseling begon ik helemaal opgewonden te raken bij het idee dat ik de eer had om de brenger van het goede nieuws te zijn.
"Als ik ze nou in het kort vertel wat er aan de hand is, dan breng jij ze vervolgens naar het dagverblijf. Zo gaat het het snelst," zei ik.
Mah-Jong duwde de deur van Edna's cel open en hij lachte breed terwijl hij me met een handgebaar uitnodigde om naar binnen te gaan. Edna keek niet op of om, terwijl ze aan haar tafeltje bij de TV zat, bezig met het draaien van een flinke joint.
"Dag Edna," zei ik, en ze sprong op met een gil, om vervolgens achteruit naar de muur te vluchten. Met haar hand op haar borst keek ze me aan. Vervolgens keek ze naar haar joint, die van het tafeltje op de grond gevallen was, zodat de hasj nu niet meer tussen de tabak lag, maar op het tapijt.
"Het is allemaal voorbij," zei ik. "Ik heb niet veel tijd, maar ik kan je vertellen dat Höberger op dit moment handboeien om zijn polsen heeft en dat de bewakers van plan zijn om op de vlucht te slaan. Ze hebben beloofd dat ze ons zullen vrijlaten."
Edna staarde me aan met ogen die niet konden geloven wat ik zei. Ze wilde het voorlopig zelfs nog niet geloven.
"Je mag je cel uit, naar het dagverblijf," zei ik. "De anderen komen zodadelijk."
Edna's lippen begonnen te bewegen, maar ze zei niets. Haar mond stond half open, en ze hijgde alsof ze wakker was geschrokken uit een nachtmerrie. Vervolgens liep ze als een zombie langs me heen naar de deur. Ik liep haar achterna en ik zag Mah-Jong klaarstaan. Hij gaf me één van de ringen met sleutels.
"Dit zijn alle sleutels van de hele gang," zei hij. "Ik ben zo terug."
Diana zat, zoals verwacht, te lezen. Met ogen vol groeiend ongeloof staarde ze naar me.
"W... wat doe jij hier?" fluisterde ze ontzet.
"Het is over," zei ik. "Höberger is gevangen en de bewakers gaan ons vrijlaten."
Diana struikelde overeind, terwijl ze niet merkte dat haar boek met een akelige smak op het tapijt plofte.
"H.. hoe bedoel je? Wat is er gebeurd? Is er een... een staatsgreep?"
"Geen staatsgreep. Ik heb geen tijd om het je nu allemaal te vertellen. Straks, in het dagverblijf, hoor je alles wat ik weet."
"Nu," stotterde Diana, "Het dagverblijf?" Vervolgens viel ze in mijn armen en ik hoorde haar zachtjes snikken. Ik kreeg een brok in mijn keel, maar wist mijn tranen binnen te houden. Ik moest werken.
"Als je een afspraakje had vanavond, het gaat niet door," zei ik, terwijl ik me voorzichtig uit haar armen bevrijdde. Ze keek me aan met lippen die lachten en ogen die huilden.
"Is het echt waar?" vroeg ze. Ook zij kon het niet geloven. Ik pakte haar arm.
"Kom. Mah-Jong brengt je naar het dagverblijf. Ik moet alle cellen nog langs."
Diana begon te lopen, maar nog voor de deur draaide ze zich om. Haar ogen bekeken me met een begin van uitgelaten blijheid.
"Wat heb jij ermee te maken? Waarom loop je met sleutels?"
"Ik was de eerste die uit mijn cel werd gehaald," zei ik kort. "Ik mag van Mah-Jong iedereen blij maken."
Het was onlogisch dat ik als eerste uit mijn cel gehaald was, want waarom zou iemand in de derde gang en de derde deur rechts als eerste opgehaald worden? Diana dacht er echter niet bij na, want ze had meer zin in een voorzichtig dansje op de gang dan in nadenken. Ik liep haar achterna, naar de deur tegenover de mijne, want achter de deuren tegenover Edna's en Diana's deur zat niemand. Tegenover mij zat Anita 2, de godsdienstfanate.
"Ik ga met je mee," zei Diana opgewonden, terwijl ik, nog niet zo handig als de bewakers, Anita's celdeur opende. Ik voelde me beklemd, hoewel ik zeker wist dat zelfs Anita mijn boodschap als een blijde boodschap zou aanvaarden. Ik rook onmiddellijk wierook in haar kamer, en ik keek zelfs een beetje verbaasd toen ik na het passeren van de deur nergens bijbels zag rondslingeren en nergens portretten van Jezus of Maria zag staan. Ook Anita keek me als een geestverschijning aan, en haar ogen puilden uit haar kassen toen ze achter mij Diana zag binnenkomen.
"Het is voorbij," juichte Diana en ze vloog op Anita af, om haar zonder enige schroom in haar armen te vallen. Ik zag dat Anita na haar eerste verbazing begon te lachen. Diana begon te huppelen en Anita huppelde met haar mee. Ik wilde gaan meedoen, maar ik wilde de andere meisjes niet laten wachten. Diana en Anita zouden zich wel redden, dus liep ik naar buiten, en ik wees de toesnellende Mah-Jong de deur aan waarachter de meisjes luidkeels vreugdekreten slaakten.
"Zij weten het al," zei ik, en Mah-Jong schoot naar binnen. Ik liep naar de deur van Petra 2 (de oudste van de twee Petra's) en ik stelde me voor hoe zij zou reageren op mijn binnenkomst. Ze keek niet op of om van het televisiescherm, waar ze met haar benen lui op het tafeltje naar zat te staren.
"Je hoeft niet langer hier te blijven," zei ik luid, over het geluid van een schietende Chuck Norris heen. Petra lanceerde zichzelf zo'n beetje, zo schrok ze van de volkomen onverwachte vrouwenstem bij de deur. Het was ongelooflijk dat ze zich niet bezeerd had aan het tafeltje, want de klap waarmee haar benen ertegenaan botsten, overstemde Chuck Norris' karatetrappen.
"Het is over," zei ik tegen haar panische ogen. "Höberger is gearresteerd en we worden vrijgelaten. Ik mag iedereen het goede nieuws vertellen."
Ze week terug, in de richting van de muur. Haar ogen werden angstig, want ze kon me niet geloven. Dit kon niet waar zijn.
"Het is waar," zei ik, en toen vloog ze me om mijn hals. Ze huilde niet en ze zei niets, maar haar lichaam was warm en de greep waarmee ze me omhelsde, vloerde me bijna.
"Je kunt het beste naar het dagverblijf gaan. Als iedereen er is dan zal ik je alles vertellen." In een impuls drukte ik een kus op haar blonde krullen, waarna ik haar lichaam vastgreep.
"Het is over, echt waar," fluisterde ik in haar oor en Petra maakte zich met moeite van me los.
"Heb jij dat gedaan?" vroeg ze ongelovig. "Heb jij dat voor elkaar gekregen?"
"Nee, de bewakers," zei ik. "Straks vertel ik je alles wat ik weet."
Samen liepen we de gang op, naar de volgende deur, naar Lorraine. Zal Lorraine nog fut genoeg hebben om zelfs maar te snappen dat het over is, bedacht ik. Zal ze blij zijn? Heeft ze nog wel iets in zich wat blij kan zijn?
Petra liep met me mee naar binnen, en Lorraine keek op van het blad van haar bureau, waar ze haar hoofd op neergelegd had om te huilen. Haar betraande gezicht realiseerde zich maar langzaam dat het vreemd was dat er twee opgewonden lotgenotes in de deuropening stonden.
"Het is allemaal voorbij, Lorraine," zei ik. "Höberger is gevangen genomen en wij worden vrijgelaten. Je hoeft niet meer te huilen."
Omzichtig liep ik naar haar toe, en haar tranen begonnen opnieuw te stromen toen ik haar onhandig van haar bureaustoel overeind hielp. Ik omhelsde haar, maar haar stonede ogen wilden nog niet begrijpen wat er gebeurd was. Haar lichaam begon te rillen.
"Het kan niet," mompelde ze, en ik fluisterde in haar oor dat het wel kon. "Kijk maar naar Petra," zei ik. "Zij loopt ook al vrij rond."
Ik bevrijdde mezelf van Lorraine, en terwijl Petra haar onmiddellijk hartstochtelijk in haar armen nam, zodat Lorraine het langzaam maar zeker durfde te geloven, liep ik de gang op naar Maja, met wie ik eerder vandaag (eindeloos lang geleden) nog een tijdje had zitten kletsen. Zou Lorraine eigenlijk ooit nog een normaal leven kunnen hebben, vroeg ik me af, terwijl de grendels als muziek in mijn oren klonken. Maja misschien wel, dacht ik. Voor haar was het nog niet te laat. Van vier maanden kon je herstellen (dat hoopte ik dan maar).
Maja kon het, net als iedereen, in het begin niet geloven. Terwijl haar tranen, van verrassing en ontzetting, over haar lieve uitgeputte gezicht gleden, nam ik haar in haar armen om haar te vertellen dat ze nooit meer een klootzak zou zien, vanavond niet meer en morgen ook niet. Ik schudde haar zachtjes door elkaar.
"Het is voorbij," fluisterde ik met glinsterende ogen. "Je moet lachen en rondspringen van vreugde."
Sylvia, die ik maar zelden met iemand had zien praten, lag op haar bed en ze verroerde zich pas toen ik haar vertelde dat het over was. Tergend langzaam draaide haar lichaam zich om, tot ze op haar zij overeind kwam. Pas toen keek ze me aan. Ze geloofde het niet. Ik wist niet wat ze dacht, maar geloven deed ze het niet. Ik vertelde haar wat er gebeurd was, maar de gulden viel nog steeds niet.
"Het is over, voorbij. Nog een paar uurtjes, en we zijn vrij. Het is over," zei ik een beetje hulpeloos en eindelijk verscheen er een glans in haar ogen, gevolgd door tranen. Ik breidde mijn armen uit en ze vloog erin, snikkend en prevelend. "Ik kan het niet geloven," mompelde ze, en ze bleef die woorden herhalen totdat ik haar bij Mah-Jong had afgeleverd. Ik kreeg een nieuwe ring met sleutels en terwijl ik naar de tweede gang van links liep, bedacht ik dat ik in deze gang niet wist wie achter welke deur zat. Nou ja, dan was er voor mij ook nog wat verrassing over.
De eerste was Lidwien, die een gil gaf zodra ik over haar drempel liep. Haar ogen staarden me aan, terwijl ze haar halve vragen - wat... hoe... waarom... - of me afvuurde.
"Het is allemaal voorbij," riep ik. "Höberger zit gevangen. De bewakers laten ons vrij." Lidwien snapte er niets van, maar toen ze mijn opgewonden blik zag, vloog ze me om mijn hals. Ik begon onmiddellijk rond te springen. Lidwien sprong met me mee, met ogen die nog niet wisten of ze uitgelaten moest worden of tranen van vreugde moest huilen. Ze besloot om te gaan gillen en jubelen, en samen dansten we de gang op
"Kom," zei ik, en ik liet de sleutels rinkelen. "Dit is het mooiste wat er is." Lidwien bekeek met glimmende ogen hoe ik de deur tegenover de hare openmaakte.
"Wat is er precies gebeurd?" vroeg ze, voordat ze haar hand voor haar mond sloeg, alsof ze zich eindelijk pas goed realiseerde dat het echt voorbij was. Het moest een overrompelend besef zijn, bedacht ik, terwijl ik naar binnen liep. Er was niemand, maar achter het gordijntje voor het gangetje ruiste stromend water.
"Wie zit hier, " vroeg ik aan Lidwien.
"Juanita," liep Lidwien, zo hard dat ik schrok. "Wil je even uit de douche komen, Juanita?"
Lidwien begon te stikken van de hysterische lach, toen Juanita met schrikogen vanachter het gordijn kwam binnenstruikelen, een handdoek haastig en slordig om haar druipnatte lichaam geslagen. Ik vertelde haar dat alles over was, dat Höberger gevangen zat, en terwijl Lidwien op haar afstormde, prevelde ze woorden van verrassing in haar moedertaal Spaans. Ik liet Lidwien verder het werk doen. Ik had een koortsachtige haast bij het bevrijden van alle meisjes, bij het laten weten dat het over was.
Ik schrok toen ik Barbara op haar bed zag liggen. Haar nog zo jonge ogen glansden zoveel smart, dat het leek alsof haar afspraakje al begonnen was. Ze ging zitten, en haar lichaam sidderde toen ik tot bij haar bed kwam.
"Het is voorbij, Barbara. Het is over." Ze keek geschrokken naar buiten, waar Lidwien en Juanita een feestje begonnen te bouwen.
"Hen heb ik net bevrijd," zei ik, en ik pakte Barbara's hand, die sidderde, net als de rest van haar lichaam.
"Het is over." Ik tilde haar op en zette haar op haar benen. Mijn jongere zusje, dacht ik, en er glipte een traan uit mijn ogen toen ik haar omhelsde. Schoften! Barbara begon te huilen, en terwijl ik haar zachtjes door elkaar schudde, kwam er een kleur van opwinding, van koortsige warmte op haar gezicht. Toen ik haar naar buiten had geloodst, ving Lidwien haar op. Ik zag ook Mah-Jong staan, die kennelijk met Lidwien had geregeld dat ze als doorgeefluik ging fungeren, want terwijl Juanita met Mah-Jong meeging, begon Lidwien Barbara wakker te kussen. Ik mocht verder. Naar Sheila, die gilde alsof er een geest binnenkwam, en vervolgens naar de muur vluchtte, om pas te beginnen met blij worden toen ik haar drie keer had verteld dat Höberger gevangen zat. Letitia gaf ook een gil toen ze me zag, maar haar ogen begonnen al tijdens mijn verhaal te huilen van vreugde. Als lid van de Laatste Benen-groep begreep ze verrassend snel hoe de vork in de steel zat. Ik omhelsde haar, drukte haar tegen me aan en streelde haar waar ik haar voelde sidderen van emoties. Buiten op de gang werd ze bijna doodgedrukt door Lidwien. Sheila begon te schateren, met een felrode blos op haar wangen. Ook bij haar was het muntje inmiddels gevallen.
Ik betrapte Esmeralda op het luisteren naar Metallica (zo'n bang, dood vogeltje, en dan Metallica?) en Nathalie zat met haar vingers in haar oren achter haar bureautje te lezen. Nadat ze een gil had gegeven toen ze me zag, en nadat haar verbijstering langzaam overging in euforie, en nadat ze in mijn armen stond te huilen, keek ik over haar schouder en zag dat ze een cursusboek over Laboratoriumtechnieken had zitten bestuderen. Ik kuste haar geblondeerde haren en bijna beschaamd bedacht ik dat ik haar nooit voor zoiets had aangezien.
"Over een paar maanden sta je tussen de reageerbuizen," jubelde ik toen, en Nathalie lachte en huilde tegelijk, terwijl ze met me meedanste naar buiten om de meisjes die daar feest stonden te vieren, met een indianenkreet te begroeten. Lidwien stormde naar me toe en ze zei dat ze met me wilde om Karin te bevrijden. Karin, dacht ik, en het openmaken van de deur duurde twee keer zolang nu ik haast had. Karin week terug van de deur en in haar ogen glinsterden de eerste tranen. Ze had het lawaai op de gang gehoord en de eerste fase van haar verbijstering was al voorbij. Ze vloog ons allebei om de hals, en alledrie konden we onze tranen niet langer bedwingen.
"Wat heb je gedaan?" vroeg ze mij, nadat we ons eindelijk van elkaar hadden losgemaakt. "Wat heb je uitgevreten, ondeugend kreng?" Haar ogen twinkelden, terwijl er ook tranen bleven ontsnappen.
"Straks vertel ik alles," zei ik. "Eerst moet iedereen uit die cel vandaan."
Met moeite maakten we ons van elkaar los, en terwijl Lidwien Karin naar de andere meisjes die op Mah-Jong wachtten, loodste, hervatte ik mijn eenzame werk. Eenzaam, maar met trillende handen van opwinding opende ik een nieuwe deur en Miranda staarde me met haar grootste ogen aan. Pas toen ik haar een paar keer had verteld dat het over was, durfde ze me te omhelzen, maar pas toen ze op de gang was, toen Lidwien vrij als een vogeltje op haar af kwam, toen begonnen haar ogen te schitteren. Jacqueline had ook al aan de deur staan luisteren, en zij bestookte me onmiddellijk met vragen. Toen ik haar had verteld dat Höberger gevangen zat, vloog ze me om mijn hals, om zich vervolgens helemaal te laten gaan in een huilbui. Voor het eerst besefte ik goed dat haar air, haar zorgvuldige elegantie, haar altijd smetteloze toilet, net zo goed een masker waren geweest als mijn zorgvuldige gebrek aan make-up. Het is maar waar je voor kiest, bedacht ik met de zoveelste brok in mijn keel, terwijl ik voor de zoveelste keer een lichaam streelde dat sidderde van emoties. Vervolgens wilde ze weten hoe ik het hem geflikt had, en toen ik zei dat ik er niets mee te maken had, wilde ze me niet geloven.
"Straks vertel ik je alles," zei ik, en ik loodste haar de cel uit. Ze keek naar Lidwien en toen naar Miranda, en met een gezicht vol doorgelopen mascara begon ze huilend te stamelen dat het haar zo verschrikkelijk speet dat ze nooit met haar gepraat had. "Ik kon het niet," mompelde ze, toen ze zich door Miranda liet omhelzen, en ik dacht daar over na, terwijl ik in mijn eentje naar de volgende, de laatste gang liep. Ik telde nog negen meisjes die bevrijd moesten worden, tot ik me realiseerde dat er één cel, de cel van Ina, leeg zou zijn. Voor haar was Höbergers arrestatie te laat gekomen. Ik schudde het schuldgevoel, de panische vraag of ik misschien niet iets had kunnen doen waardoor het allemaal sneller gebeurd zou zijn, van me af. Het was niet de tijd voor te moeilijke vragen. Lidwien dook naast me op, en samen bevrijdden we Sybil, die zo overrompeld was dat ze maar glazig naar ons bleef staren, hoewel ze niet geblowd had. Toen ik vervolgens Monique van het televisiescherm zag omkijken, haar ogen vervuld van panische angst, begreep ik dat het inderdaad angstig moest zijn om na drieëneenhalf jaar gevangenschap voor het eerst weer hoop te voelen. Langzaam vertelde ik haar dat het over was en heel langzaam durfde ze uit haar stoel te komen. Ze begroef haar gezicht in haar handen, en ze bleef haar gezicht verborgen houden, ook toen ik haar aanraakte. Haar lichaam sidderde en haar hart sloeg op topsnelheid.
"Kom," fluisterde ik in haar oor, een beetje in paniek. "Het is voorbij. Heus. Het is voorbij. Het hoeft niet meer."
"Het kan niet," stamelde ze, voordat haar volle gewicht in mijn armen viel en voordat ze haar tranen de vrije loop liet. Tussen de heftige uithalen waarmee ze snikte, klonken geluidjes van ongeloof en vreugde, en ik werd zo blij dat ik haar kuste en knuffelde. "Kom nou, gekke meid," riep ik uiteindelijk en ik begon haar mee te tronen. Lidwien en Sybil vingen haar op in hun armen, maar ook zij moesten haar gewicht dragen, zo groot was de schok van de vrijheid. Ik ontmoette Thea vlak achter haar deur, Thea die ook al doodsbang leek. Pas toen ik haar knuffelde, pas toen ik haar vertelde dat Miranda in het dagverblijf op haar wachtte, pas toen durfde zij ook vreugdetranen te huilen.
Anita 1 loerde naar me vanachter het gordijntje, waarachter het stukje van haar benen dat ik zag, suggereerde dat ze geen kleren droeg. Ik vertelde haar mijn blijde boodschap, en ze vergat haar schaamte. Naakt kwam ze op me afrennen en terwijl ze in mijn armen begon te huilen, vroeg ik me af waarom ze niet nat was van het douchewater. Pas toen zag ik kleren liggen, her en der op de vloer verspreid rondom de grote staande spiegel naast het gordijn. Ik begon te vermoeden waar ze mee bezig kon zijn geweest op het moment dat ik onverhoeds bij haar was binnengevallen, ruim na het eten en ruim voor elf uur, als het tijd was voor afspraakjes. Ik begon te blozen, maar Anita begon vreugdekreten te slaken. Ik moest haar tegenhouden, want anders zou ze zomaar de gang op zijn gerend. Haastig schoot ze in haar ondergoed, maar vervolgens besloot ze dat ze niet langer kon wachten. Ik keek haar lachend na. Ik schudde mijn hoofd en lag vervolgens in een stuip. Waarom zou ik me nog ergens over verbazen, dacht ik, terwijl ik de opwinding die het gerinkel van de sleutelbos in mijn binnenste lieten ontwaken, opnieuw voelde. Daniella zat achter haar bureau, maar ze las een Viva in plaats van een cursusboek. Ze begon bijna onmiddellijk te huilen en ze bleef huilen tot ze op de gang een woest rondspringende Anita op zich af zag razen. Ik lag opnieuw in een stuip. Het was gewoon te gek voor woorden wat er plotseling op deze sinistere gangen gebeurde.
Tanja zat yoga-oefeningen te doen op de vloer en ze steeg bijna op in een nieuwe bewustzijnstoestand toen ze me in de deuropening zag verschijnen. Haar ogen staarden me aan als een visioen, terwijl ik haar vertelde wat ik al zo vaak had verteld dat mijn stem schor van opwinding begon te worden. Ze luisterde naar de indianenkreten op de gang, en ik hoefde niet langer te praten. Mijn bloes was doorweekt van iedereens tranen, zag ik in een flits, voordat Tanja er een litertje nieuwe tranen bij begon te maken. Ik begon er zowaar aan te wennen, aan het vasthouden van een meisje dat niet meer op haar benen kan staan van emoties. Niet dat ik er genoeg van had, want deze film kon ik nog wel een paar honderd keer gaan zien.
Ik kreeg een brok in mijn keel zodra ik Petra zag, bij de televisie, maar inmiddels met uitpuilende ogen afgeleid van de comedy.
"W... wat doe jij hier?" gilde ze, voordat ze uit haar stoel vloog om in eerste instantie de benen te nemen, maar in tweede instantie zwenkte ze in mijn richting, en haar armen breidden zich uit, terwijl ze begon te vragen of we vrij waren. "Zijn we vrij?" vroeg ze gesmoord, voordat ze zich in mijn armen durfde te gooien.
"We zijn vrij," huilde ik, terwijl ik Petra van de grond optilde. "We zijn vrij," zei ik in haar overrompelde ogen, en Petra lachte, voordat ze weer huilde en weer lachte. Ik zette haar neer op de grond, maar ze vloog me onmiddellijk weer om mijn hals.
"Hoe is het mogelijk? Hoe heb je het gedaan? Hebben die bandjes je nog geholpen?"
"Ik heb niet veel gedaan," zei ik, terwijl ik zelf ook al weer tranen voelde prikken. "Hij heeft het zelf gedaan."
Toen keek Petra op, want ze hoorde Lidwien op de gang. Samen renden we naar buiten, en ik keek toe hoe Petra uitzinnig in haar armen viel. Ik zag hoe Mah-Jong probeerde om Anita ervan te weerhouden om haar zoveelste vreugdedans te beginnen en ik leunde even tegen de muur om alle zenuwen van de afgelopen dag, de afgelopen maand, weg te lachen. Nu Anita vrij was, was ze door geen tien Mah-Jongs meer in bedwang te houden. Langzaam maakte ik mezelf los van de muur. Ik was nog steeds niet klaar.
Ik keek om toen ik een hand op mijn schouder voelde.
"Daar zat Ina," zei Petra. "Daar hoef je niet heen." Ze liep met me mee naar de volgende deur, net als ik nog één keer met haar gedachten bij Ina, die dit feest ook had moeten meemaken.
"Is dit Jeanny of Louise," vroeg ik in een schemerige, lege kamer, met het geruis van stromend water achter het gordijn. Het was Jeanny, die met een druipnatte handdoek om zich heen de kamer in kwam stormen. Ze verstarde toen ze ons zag staan, en niet een bewaker.
"Nee," zei ze meteen, voordat ik kon zeggen dat het voorbij was.
"Nee," herhaalde ze, voordat ze op ons af kwam, voordat ze zich in mijn armen durfde te sluiten, voordat ze me streelde en kneep en zoende. Bij dat alles viel haar handdoek van haar lichaam af, zodat ik nog een heel stuk natter werd dan ik al was. Ik zag hoe Petra hysterisch stond te lachen, en ik begon ook maar te lachen.
"Je kon het niet winnen," stamelde Jeanny. "Dat kon niet. Hoe heb je het hem geflikt? Hoe kon het toch dat je won?"
"Ik heb niet gewonnen, hij heeft verloren," zei ik simpel, en ik nam de op de grond gevallen handdoek van Petra over om hem aan Jeanny te laten zien. Ze pakte de handdoek aan, maar ze geneerde zich geen moment voor haar naakte, druipende lichaam. Petra vond het echter niet zo'n goed idee om door Jeanny in een dergelijke toestand besprongen te worden.
"Kom op," gilde Jeanny, terwijl ze Petra overweldigde. "We gaan feestvieren. We gaan niet truttig zitten doen."
Als laatste haalde ik Louise uit haar cel. Ze had een boek zitten lezen over dieren in het bos, en ook zij was overrompeld, en ook zij raakte vervolgens door emoties overmand. Ook zij begroef zich in mijn armen, en ook zij huilde tranen van vreugde terwijl haar lichaam sidderde. Ook zij vloog vervolgens de gang op om Jeanny en Petra te bespringen. Ik besprong vervolgens hen, en de rondedans eindigde in een struikelpartij. Petra begon te gieren van het lachen toen Jeanny lag te vloeken in de gang, want haar badjas was, amper dichtgetrokken, al weer opengevallen. Louise kwam overeind met schitterende ogen en ik sloeg mijn armen om haar heen om met haar door de gang te huppelen. We slaakten kreten, voordat we een polonaise begonnen. Zo hard als we konden renden we door de gang, om de openstaande deuren nog verder open te trekken en om het roekeloze gevoel van vrijheid echoënd uit te schreeuwen. Aan het eind van de gang sprong Louise naar de nog altijd rondspiedende camera's, en ik verbaasde me over de hoogte die ze wist te bereiken. Ze schampte het tralieraampje voor de lens, maar iets kapot kreeg ze niet. Ik vloog haar om haar hals en haar woede smoorde in een nieuwe vreugdeuitbarsting. Gearmd, hossend en huppelend, gingen we naar het dagverblijf. Daar was het een drukte van belang. Huilende en knuffelende meisjes werden besprongen door uitzinnige meisjes. Er werd gepraat en gelachen, geschreeuwd en gejoeld. Ik begon te blozen toen iedereen begon te juichen. Vervolgens werd ik bedolven door armen en benen, hoofden en borsten. Het leek alsof iedereen drie keer langskwam om me te omhelzen en te bedanken, en ik scheen de enige te zijn die wist dat ik part noch deel, nou ja, een heel klein aandeeltje, had gehad in de bevrijding. Uiteindelijk werd ik door Karin en Lidwien bevrijd. Lidwien zette een keel op als een scheepstoeter en ze vertelde dat iedereen een kring moest vormen en stil moest zijn, want Sandra zou gaan vertellen wat er precies gebeurd was. Het lawaai bedaarde tot geroezemoes, en de meisjes draaiden zich om in mijn richting. Ik zag verwachtingsvolle ogen en ik zag dankbare ogen. Ik zag bewondering en zelfs aanbidding. Ik zag vervolgens maar heel weinig meer, want de tranen druppelden langs mijn wangen.
gebruik onderstaande link om naar deel II te gaan
|
|
    
madelief
Beginnend lid
Bericht Nummer: 9
Aangemeld: 06-2014
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 30 juni 2014 - 11:49 pm: |
|
opluchting, of nog niet ... |
Lieve, lieve, lieve Subjackt,
gisterenavond had ik je al willen smeken om het vervolg van dit verhaal, maar toen las ik na de 'Everland'-reeks ook nog 'even' de Jordbaer-tetralogie..... en toen durfde ik niet meer 
wat een gruwelijk einde; het had voor mij één voordeel, voor deze avond was ik afgekickt en kon ik eindelijk gaan slapen (nee gelukkig geen nachtmerries, dank voor je medeleven met de lezer  )
stel dat ik met mijn ongeduld aanleiding zou geven om Sandra in het ongeluk te storten, ik zou het mezelf nooit vergeven, ben dol op happy endings.
..... of heb ik nu te vroeg gejuicht ?
..... of zit ik dan eigenlijk op de verkeerde site ?
madelief
|
subjackt
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 146
Aangemeld: 07-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 01 juli 2014 - 09:02 pm: |
|
Oordeel zelf |
Lieve madelief,
Het laatste deel is geplaatst, dus oordeel zelf of het eind happy is of niet.
Groet van Subjackt
|
madelief
Lid
Bericht Nummer: 12
Aangemeld: 06-2014
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 03 juli 2014 - 09:56 pm: |
|
best wel .. |
nou, dat viel niet (helemaal) mee ...
de electrocutie van Ina was voor mij als softie wel iets te heftig (mijn avondeten was gelukkig al voldoende afgedaald), maar ik was wel blij dat de heldin in leven bleef ..
dankjewel voor het hele verhaal,
madelief
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?