Trasimero - deel IV
deel IV (dit verhaal is opgeknipt in 4 delen)
Exact zeven uren later, rond een uur of twee in de namiddag, werd Vanja gewekt door het schelle geluid van een bel door de intercom in haar kamer. Het irritante gerinkel werd gevolgd door de al even irritante, metalig vervormde stem van Ocane, die haar beval om op te staan en een douche te nemen. Nadat ze daarmee klaar was, ging Vanja naakt voor haar kleerkast staan. Ze trok een bikinibroekje aan, een wit met groene stippen, en daarna wikkelde ze een lichtgroene pareo rok rond haar middel. Lang moest ze niet wachten tot Ocane in de deuropening van haar kamer verscheen. Ze wierp een blik op Vanja, die op haar bed zat.
“Trek die spullen uit.”
“Wat?”
“Die kleren uittrekken, dat zei ik,” herhaalde Ocane. “De voorbije week heeft uitgewezen dat bij het zwembad rondhangen niets hielp. De andere meisjes worden wel dagelijks geboekt, maar jij niet. Daarom heb ik hen vrijgesteld van baliedienst. Zij mogen buiten in het zonnetje liggen en hun tietjes laten bruinen, terwijl jij hun diensten overneemt en de gasten aan de balie verder helpt.”
Vanja begon de pareo rok los te knopen en trok het bikinibroekje uit. Ondertussen rommelde Ocane in de lade waar Vanja haar ondergoed bewaarde. Ze duwde het stapeltje met eenvoudige katoenen slips opzij en zocht tussen de fijnere lingerie, achteraan in de lade.
“Dit dingetje is perfect,” hoorde ze Ocane zeggen. Ze hield een wit, half transparant broekje in haar hand. “Hier, neem dit en trek het aan!”
Vanja nam het witte broekje aan. Ze zag meteen dat het een hipster was. Zo eentje met een lage taille, een shorty met veel kant en goed omsluitend. Misschien ook ietwat te klein, want eenmaal het broekje rond haar dijen spande, merkte Vanja dat er achteraan onvoldoende stof was om er haar billen mee te bedekken.
“Sta daar niet zo te treuzelen, onnozel wicht,” zei Ocane ongeduldig. “Jouw eerste dienst begint om drie uur en je moet nog eten.”
“Een dienst, mevrouw? Ben ik geboekt? Heeft er iemand voor mij betaald?”
“Was dat maar waar,” zei Ocane sarcastisch. “De aanwezige gasten moeten je niet. Daarom zet ik je nog één dag aan de balie. Misschien checkt er iemand in, bij wie je wel in de smaak valt. Ik raad je alleszins aan om al je verleidingskunsten aan te wenden.”
Ze zweeg even, wees met haar uitgestoken vinger naar de display op Vanja ’s halsband en haar stem klonk dreigend toen ze zei:
“Als die teller vanavond nog altijd op negenduizend staat, laat ik je een bijlage aan je contract ondertekenen, zodat ik jou naar behoren kan straffen. Of ik zet je terug op het vliegtuig naar België.”
“Wat bedoelt u, mevrouw?” Vanja keek haar onbegrijpend aan. “Ik heb toch al een contract getekend?”
Ocane snoof en schudde met haar hoofd.
“Dit is een ander soort contract, nieuwelinge. Een zogenaamde ‘laatste kans clausule’, en de Meester staat erop dat die bijlage aan de samenwerkingsovereenkomst met het bloed van de contractant wordt ondertekend.”
Vanja huiverde. Met haar eigen bloed, dat was nogal luguber dacht ze. Wie dacht die Safarov wel dat hij was? Satan? Nou, zo had hij er wel uitgezien met zijn knappe, getaande gezicht en dunne gelaatstrekken. En dan die donkere kleren, te donker voor dit warme klimaat. Vreemd genoeg en zonder aanwijsbare reden voelde ze zich tot hem aangetrokken. Alsof ze in hem iets had herkend, waar ze zich niet van bewust was geweest tot ze hem in de ogen staarde. Die intense ogen, gloeiend als kooltjes, hadden zich op haar netvlies gebrand. Net zoals zijn gezicht met het kortgeknipte zwarte haar dat al grijsde bij zijn slapen.
Om half vijf zag Vanja Marec opnieuw in de inkomsthal. Hij kwam rustig naar binnen gewandeld en zijn blik kruiste die van haar. Ze zag hoe de ogen van de grote man haar keurend opnamen. En daar was dat gevoel weer. Als een inwendige huivering. Hij had iets heel aantrekkelijks, iets onbeschrijflijk mannelijks dat Vanja intimiderend vond. Onmiddellijk verscheen er een blos op haar wangen, want hij kwam haar richting uit. Mijn god! Wat wilde hij toch van haar, dacht ze? Man, zoals hij naar haar keek! Ze kreeg het er warm van.
Hij gebaarde met zijn kin naar haar ontblote borsten.
“Draag jij ooit wel eens een jurk of zo, Herpoels?” Zijn zware stem klonk plagerig, maar zonder agressief te zijn.
Ze haalde haar schouders op, waardoor haar borsten zachtjes opveerden.
“Die is mij afgenomen, Meester. Mevrouw Ocane straft me en tegelijkertijd wilde ze mijn troeven in de verf zetten of zo.”
“Ja, dat zie ik.”
Marec grijnsde terwijl hij van haar boezem omlaag keek naar haar slanke taille en brede heup. Zijn ogen bleven rusten op het weinig verhullende hipster broekje tussen Vanja ’s lange bruine benen.
“Ocane vindt jou maar niets, geloof ik. Normaal zet ze de callgirls nooit zó bloot te kijk, tenzij in het poorthuis of aan de schandpaal, en dan nog alleen als ze zich misdragen tegenover de gasten. Maar zelden hier in de hal of aan de balie.”
“Het is omdat ik niets verdien, Meester.” Vanja slikte haar schaamte weg, maar durfde hem niet aan te kijken terwijl ze vroeg: “Niemand van de gasten wil mij boeken, maar u bekijkt mij van top tot teen, Meester. En dat terwijl de meeste anderen hier mij geen blik waardig keuren. Dus ik dacht zo… euh… als u zelf een keertje met mij zou samenzijn, zou u dan ook tweehonderd euro betalen?”
“Als een van de meisjes zich aan een man geeft, wordt ze betaald. Ook door mij, anders zou ik het gevoel hebben dat ik misbruik maak van mijn positie,” zei Marec, op een minder vriendelijke toon, “maar ik heb je al eens uitgelegd dat ik niet met druggebruikers naar bed ga, Herpoels. Ik bekijk je omdat je geen kleren aan hebt, dat is alles.”
Vanja sloeg haar blik neer, vloekte inwendig en nam een onderdanige houding aan. Ze hield haar armen naast haar lichaam in een gebaar van overgave. Marec Safarov mocht dan de Meester zijn, hij was werkelijk de enige die iets van interesse in haar had getoond deze week. Ze vond hem aantrekkelijk en wilde het nog niet opgeven, zelfs al was zijn houding onbuigzaam en weigerachtig. Hij had zich niet geschoren vandaag en zag er ruig en knap uit in zijn sportieve pantalon en zwarte T-shirt. En hij rook zo lekker mannelijk.
“Ga nog niet weg, Meester,” zei ze snel, toen ze zag dat hij zich wilde omdraaien. “Bekijk mijn lichaam zoveel als u wilt. Het is waar dat ik een junk en een dief was, maar ik wil mezelf verbeteren. Ik heb dat verleden achter me gelaten, ik ben hier om mijn schulden af te betalen en een nieuw leven beginnen. Geef mij een kans en u zult er geen spijt van hebben! Ik zal alles voor u doen. Alles, Meester!”
Terwijl ze dit zei, bewoog Vanja haar dijen iets uit elkaar. O, als hij toch maar eens voor haar zou betalen! Misschien als ze hem haar bereidwilligheid toonde? Haar opzet lukte, want haar beweging vestigde de aandacht van de Meester op dat stukje stof dat haar schaambeen en kutje omsloot.
“Je hebt wel durf om zo aan te dringen! Je weet toch wie ik ben?” Marecs stem klonk plotseling streng, maar zijn blik bleef wel op het witte strookje stof in haar kruis rusten. Hij zag dat haar broekje lichtjes opbolde, op de plek waar het schaamhaar en de welving van de venusheuvel van de vrouw het naar omhoog duwde.
“U hebt gelijk. Ik… euh… ik vraag u om vergiffenis voor mijn opdringerigheid, Meester.” Vanja liet haar schouders hangen. “Ik onderwerp mij volledig aan uw wil.”
Gedurende een seconde of twintig zei geen van beide iets, maar van onder haar lange wimpers zag Vanja, hoe hij naar haar heupen en naar het kloppende plekje tussen haar benen bleef staren. Mede door de hoop die ze voelde opwellen, maar meer nog door Marecs indringende blikken, raakte Vanja stilaan flink opgewonden.
“Bespaar je de moeite, Herpoels,” merkte Marec hoofdschuddend op. “Je bent een vrouw met een strafblad. Alle callgirls zijn hier voor het geld, jonge mensen met schulden, maar zonder veroordelingen in hun portfolio. Nee, je zult niet vaak geboekt worden, vrees ik, niet met al die jonge meiden die we hier deze zomer hebben. En op mij hoef je niet te rekenen, want je weet hoe ik over jouw soort denk.”
Er verscheen een frons van teleurstelling op Vanja ’s gezicht.
“Maar ik zie toch dat u mij graag bekijkt, Meester,” probeerde ze nog. “Alstublieft? Uw blikken laten mij niet ongevoelig. Ik... Ik …euh… ik ben al gereed om u te ontvangen, Meester. En als u mij echt niet wilt, doe dan een goed woordje voor mij bij mevrouw Ocane? Zou u dat willen doen?”
Vanja had niet gelogen. De manier waarop Marec haar lichaam bekeek, had iets in haar wakker gemaakt. Ze voelde een golf van warmte voor de man. Het was meer dan een jaar geleden dat ze door een man was aangeraakt en de voorbije week had ze er elke dag rekening mee gehouden, dat ze gauw seks zou hebben. Ze balde haar handen tot vuisten, onderdrukte een vloek en probeerde niet te denken aan hoe gefrustreerd ze zich voelde. Het was verschrikkelijk, want ze was er al dagenlang klaar voor, maar niemand wilde haar hebben!
Marec knipperde met zijn oogleden. Hij zag haar gezichtsuitdrukking veranderen en vond dat ze er aandoenlijk uitzag, maar hij weigerde aan dat gevoel toe te geven.
“Wat brabbel je allemaal?” Hij lachte hardop. “Mij ontvangen? Hah! Je bent gereed, zeg je?”
Ze knikte en streek een zwarte lok uit haar gezicht.
“Euh… ja, Meester. Ik ben nat,” Vanja beefde onder zijn vorsende blik. “Uw belangstelling voor mijn... euh... voor mijn naakt lichaam en mijn eigen verlangens, maken dat ik mij erg opgewonden begin te voelen.”
Marec schudde zijn hoofd.
“Welke belangstelling? Je maakt jezelf iets wijs,” zei hij hooghartig. “Nat zeg je? Ik geloof je maar half. Mmmh, maar je wilde je toch zo graag aan mijn wil onderwerpen, dus zal ik je grootspraak eens grondig onderzoeken.”
Vanja ’s hart miste een slag. Haar hoop nam toe en ze knikte gedwee.
“J... Ja, Meester,” stamelde ze. “Onderzoek mij gerust! Doe met mij wat u wilt.”
“Gedraag jij je altijd zo slaafs, Herpoels?” Marec keek haar onderzoekend aan. “Ook wanneer een van de gasten je benadert?”
“Dat is nog niet gebeurd,” antwoordde Vanja, die een rood hoofd kreeg. “Sorry, Meester.”
“Waarom die verontschuldiging?”
“Voor mijn slaafse gedrag, Meester. Ik wist niet dat het u stoorde.”
Marec grijnsde om haar woorden en zei:
“Dat heb ik niet gezegd, Herpoels. Het stoort me helemaal niet, integendeel.” Zijn uitgestoken wijsvinger beschreef een cirkeltje door de lucht. “Kom, draai je om. Ik wil je langs achteren bekijken.”
Vanja draaide zich om en hield haar adem in, want ze hoorde hoe hij dichterbij kwam staan. Even later voelde ze zijn handen op haar rug. Hij wilde dus graag weten hoe haar huid aanvoelde. Dat was goed, dacht ze verheugd. Maar die eerste aanraking zond ook prikkels naar haar lendenen waardoor er opnieuw vocht opwelde bij haar lipjes. Ze voelde hoe de strak zittende stof tussen haar benen alsmaar natter en natter werd.
“Je hebt een forse bilpartij,” merkte Marec op. “Je billen staan mooi wijd uit elkaar. En ze zien er stevig uit ook. Hoe oud was je ook alweer? Vierendertig?”
“J… Ja, Meester, vierendertig,” stamelde Vanja, die niet zeker wist of hij haar billen nu lelijk vond of juist niet. Op dat moment voelde ze hoe hij zijn handen op haar heupen legde. De huid in haar zijden gloeide, want ze was zich enorm bewust van zijn vingers, die ze kon voelen bewegen ter hoogte van het elastiek van haar hipster slip.
“Ze hangen half uit je broekje, die ronde billen van jou,” merkte Marec op, met iets van spotternij in zijn stem. “Maar je zei iets over gereed zijn om mij te ontvangen, laat maar eens zien.”
Vanja begreep niet wat hij van haar wilde. Het was vervelend dat ze zijn gezicht niet kon zien en ze wist niet zeker wat hij bedoeld had. Wilde hij dat ze haar broekje liet zakken of wat? Ze kon niet anders dan hem stamelend om meer uitleg vragen.
“W… Wat, Meester? Ik… euh… ik begrijp het niet,” stotterde ze.
Marec lachte hardop en gaf haar een fikse klap op haar achterste. Het klonk alsof iemand in zijn handen klapte en haar bil gloeide onder de kracht van de klap.
“Voorover buigen en benen spreiden!”
Vanja schrok en gehoorzaamde hem meteen. Fuck, dat was opwindend! Ze voelde een genotschok in haar onderbuik, haar klit tintelde en er stroomde nog meer warm vocht in het kruis van haar slip. Haar hart klopte in haar keel en ze voelde zich licht in haar hoofd worden, toen ze zich naar voren boog. Ze spande haar spieren, steunde lenig op de toppen van haar vingers en spreidde haar dijen uit elkaar.
“Ja, zo is het bijna goed, schoonheid,” zei Marec grijnzend. “Je mag ze nog wat verder spreiden, die lange benen van je. En je kunt nog dieper voorover buigen. Grijp je benen van onderen vast en blijf zo staan!”
Vanja deed dit en wachtte met bonkend hart af wat hij met haar zou gaan doen. Haar lange haren hingen naar omlaag en schuurden over de grond. In deze houding was ze volledig weerloos, maar ze was niet bang, o nee. Ze was zo geil als boter! Ze kon zich niet herinneren wanneer ze zich nog eens zo opgewonden had gevoeld. Achter haar rug hoorde ze hem dichterbij komen. Opeens besefte ze dat Marec haar ‘schoonheid’ genoemd had. Hij vond haar dus toch niet lelijk. Of wel? Misschien had hij het sarcastisch bedoeld. Om haar uit te lachen.
“Het lijkt erop dat je niet gelogen hebt,” merkte Marec op. “Je broekje ziet er inderdaad behoorlijk nat uit.”
Vanja slikte, wat niet zo gemakkelijk ging in die omgekeerde houding. Haar hoofd hing ter hoogte van haar knieën. Ze voelde zich draaierig worden en het kostte haar moeite om normaal te praten.
“Ik zou niet durven liegen, Meester,” zei ze. “Voel maar aan mijn broekje. Laat mij bij u blijven, alstublieft? Een uurtje? Of twee? Ik wil het echt graag en u zult er geen spijt van krijgen. Echt niet.”
Marec zweeg, maar Vanja voelde hoe zijn hand tussen haar benen gleed en hoe hij die op de vochtige stof van haar hipster legde, precies op de plek waar haar natte, super gevoelige lipjes er tegenaan drukten.
“Jij geeft niet snel op, Vanja Herpoels,” opperde Marec, terwijl hij, dwars door de stof van haar broekje heen, Vanja ’s zwellende lipjes tussen zijn duim en wijsvinger beetgreep en er zachtjes in kneep. “En je bent een geil ding, maar je blijft wat je bent en waar je voor veroordeeld bent. Ik ken elk detail van jouw dossier. Niemand die weet wat drugs kunnen aanrichten, zal voor jou kiezen. Ook ik niet, want ik weet dat maar al te goed.”
Vanja onderdrukte een snik. Ze sidderde over heel haar lijf en viel bijna flauw van de spanning. Verdomme, hij zou haar niet nemen! En de waarheid drong met een schok tot haar door. Ze wilde het echt graag, ze verlangde er naar. Ze voelde zich niet vies of gebruikt, helemaal niet, het was alsof het zo bedoeld was. Ze gehoorzaamde Marec alsof hij haar Meester was en dat altijd al geweest was. Alsof ze iets in hem herkend had, iets uit haar eigen onderbewustzijn, uit haar diepste en meest verborgen verlangens. Hij had haar betoverd met zijn stem en zijn blikken, en met zijn handen en vingers, die haar meest gevoelige plekjes hadden aangeraakt. Die man… ze wilde zo graag dat hij haar nam!
Marec stond achter Vanja en staarde naar haar mooie omhoog gedraaide billen. Voor een ogenblik wist hij zich geen houding te geven, want hij kon zien dat de vrouw heftige emoties onderging. Haar lange bruine benen trilden en hij had het gevoel dat ze elk moment in tranen kon uitbarsten. Ondanks, of juist omwille van haar achtergrond had deze vrouw een gevoelige snaar geraakt bij Marec. Het was heel verwarrend allemaal…
Vanja kon de stilte en het wachten niet langer verdragen. Ze slaakte een zucht en verzamelde voldoende moed om hem opnieuw aan te spreken.
“Toe, Meester?” Ze kon niet verhinderen dat haar stem een huilerige klank had, maar dat kwam ook door het feit dat haar hoofd naar omlaag hing. “Geef me een kans, alstublieft?”
Marec fronste.
“Niet zo grienen. Daar houd ik al helemaal niet van,” bromde hij, en hij gaf Vanja opnieuw een vinnige tik met het plat van zijn hand, recht op haar billen. “Sta terug rechtop en draai je gezicht naar me toe, vooruit!”
Vanja verbeet haar tranen en gehoorzaamde. Haar borsten wiebelden heen en weer, terwijl ze zich naar de eigenaar van Trasimeno omdraaide. Al haar hoop was vervlogen nadat Marec haar voor de tweede keer had afgewezen.
“Kijk niet zo wanhopig, Herpoels,” hoorde ze hem zeggen. “Je hebt een knap gezicht en een mooi figuur, en al je rondingen zitten op de juiste plaatsen. Vanaf volgende week verwacht ik een tiental Europarlementsleden. Je zult het nog druk krijgen, wacht maar af.”
Ze knikte, maar liet zich niet geruststellen. Vanja geloofde er niet meer in, niet nu, op dit moment. Ze keek met lede ogen toe hoe Marec zich omdraaide en in de richting van het restaurant weg wandelde. De rest van de avond lag nog voor haar. Ze wist dat ze zich moest herpakken en dat deed ze ook. Voor, tijdens en na het diner van zeven uur bedelde ze om aandacht bij de passerende gasten, ze speelde al haar troeven uit, maar zonder gevolg. Niemand vroeg haar. Niet één man wilde die verdomde eerste schijf van tweehonderd euro voor haar betalen. Marec was de enige geweest, die haar iets van aandacht had geschonken, maar ook hij was niet meer langs gekomen. Vroeg op de ochtend, vlak voor het einde van Vanja ’s tweede opeenvolgende nachtelijke baliedienst, vertelde Claus haar, dat hij Marec naar de luchthaven van Magione had gereden. En dat mijnheer Safarov voor dringende zaken naar België was teruggevlogen.
dit account wordt alleen gebruikt om te lange oude verhalen in meerdere delen op te splitsen
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Trasimero - deel IV
