| Gepost op zondag 18 maart 2012 - 08:08 am: | 
|
|
Wees altijd bedacht op het onverwachte
Het was zonder twijfel de meest bijzondere dag van mijn leven. De auto van mijn oudste broer te leen. En wat voor: automaat, airco, alles erop en eraan. Bianca, waar ik mij overmorgen mee zou verloven (daar stond haar vader op) naast me. Bianca, die altijd wat aarzelend en afhoudend was geweest waar het vrijen betrof. Ik mocht wel aan haar zitten en we hadden het ook wel gedaan - in de auto - maar het leek meer of ze het toestond dan dat ze het lekker vond. Ze leek wel van mij te houden, maar van mijn lijf werd ze niet echt wild, leek het wel. Nou, en diezelfde Bianca zat nu naast me en we zouden een paar dagen trekken en slapen in hotels en volgens mij had ze ook nog nooit zo’n kort rokje aan gehad. Ze toonde mij haar mooie benen, ja ze toonde me zelfs haar borsten, want haar shirtje was ook al niet al te groot.
Op de markt zeggen ze dan: vraag niet hoe het kan maar profiteer ervan. Nou, ik kon dan ook bijna niet wachten tot we vanavond naar bed zouden gaan.
Ik had me wel eens heel zachtjes afgevraagd of ze wel de juiste voor me was maar nu wist ik dat toch wel weer heel zeker.
“Ik vind het heerlijk, zo samen. Jij ook?”
“Echt heerlijk” zei ze en ze trok haar benen onder zich.
Ik wilde haar wel strelen maar wist niet of ik met één trillende hand wel goed zou kunnen sturen.
En juist op dat moment haperde de motor een keer en sloeg af. De stilte was oorverdovend, we waren ver van de bewoonde wereld. Ik had zo nodig een kortere route willen nemen, dwars door eindeloze, wilde natuur. Enge beesten zat, maar verder........
Wat ik ook probeerde, in de motor was geen vleugje leven meer te krijgen. Maar wat erger was: mijn telefoon was ook morsdood. Ja, hij deed het wel maar het was duidelijk dat we lichtjaren verwijderd waren van de dichtstbijzijnde mast.
Tja, we hadden natuurlijk alvast een beetje kunnen gaan oefenen voor vanavond maar daar stond zelfs míjn hoofd niet naar. Maar wat we wel moesten wist ik ook niet. Gaan lopen had niet veel zin, dat was beide kanten op echt te ver en hier hadden we tenminste nog onze spullen. Gereedschappen, flesjes water, wat fruit, een veilige schuilplaats..... En dit was een weg, er zou toch wel eens iemand langs komen?
Ik moet Bianca nageven dat ze niet met verwijten kwam. Niet over dat het de auto van mijn broer was, niet over dat ik kennelijk geen plan voor onvoorziene omstandigheden had, zelfs niet over dingen die alleen vrouwen dan kunnen bedenken. Niets. Wat ze zei was erop gericht me op mijn gemak te stellen en onze wachttijd zo aangenaam mogelijk te maken. Hoe had ik toch ooit aan haar kunnen twijfelen?
Het heeft toch nog wel een paar uur geduurd voordat we wat hoorden. O, het waren best aangename uren waarin we diepzinnige gesprekken hadden, elkaar moppen vertelden en heerlijk roddelden. En wat dat laatste betreft wist zij me een paar dingen over mijn vrienden te vertellen waardoor het me erg veel moeite zou kosten me stil te houden - en mijn gezicht in de plooi - als ik ze weer zou zien. Tsjongejongejongejonge zeg.
Maar we waren al even in gedachten verzonken toen ze zei: “Het lijkt wel of ik een paard hoor.”
Nou, dat bleek ook zo. Een paard met een rijtuigje. In dat rijtuigje een man in het zwart. Ernstig kijkend.
Ik had wel eens wat plaatjes gezien van de Amish. Daar leek het wat op, maar daar waren we toch niet bepaald in de buurt. Volgens mij.
We zeiden de man gedag en hij begroette ons een beetje gereserveerd maar niet onvriendelijk.
We hadden al gauw een paar voor de hand liggende dingen helder: van auto’s had hij niet veel verstand en een telefoon had hij niet. Maar hij deed een verbluffend aanbod: we konden wel met hem meerijden met een klein beetje bagage, dan zou hij voor een slaapplaats zorgen en zijn zoon er morgen te paard op uit sturen om een garage in te schakelen.
Later zou ik ontdekken dat niet zijn zoon maar de allerstrengste ouderling er op uit was gestuurd, in de hoop dat die het minst bevattelijk zou zijn voor alle verlokkingen van de stad. Naar mijn idee waren er in de plaatsjes in deze streek nauwelijks verlokkingen, maar daar dachten deze mensen heel anders over. Ze moesten niets van de moderne wereld hebben. Katholieken gingen vroeger in een klooster en gooiden de sleutel weg, maar dit was misschien nog wel rigoreuzer. Hoe meer ik daar over nadacht hoe meer ik onder de indruk raakte van de keuze ons toch onderdak te verlenen. Wat haal je binnen met je bescherming van de armen, de zieken en de daklozen?
Hij keek wel een paar keer schuin naar onze ringvingers dus ik vond het nodig zijn geweten te ontlasten: “Mijn vrouw en ik zijn u erg dankbaar meneer. U bent meer dan gastvrij.”
Gelukkig was Bianca even afgeleid en zei ze niks.
Maar wel zei ze toen de man heel even zijn paard moest controleren: “Ik weet het niet hoor. Moet je die kleren zien. En die houding. Wat is dit voor man? Ik vind hem wel wat eng, vind je niet?”
“Hij wil ons helpen, dat is waar het om gaat. Sommige mensen doen dat, hij ziet het misschien zelfs als zijn opdracht. Wat maakt het uit? We zijn er maar even. Wat kan er gebeuren?”
Bianca mompelde nog even wat dat ze films had gezien die die laatste vraag van verrassende antwoorden konden voorzien, maar gaf zich toen gewonnen. Al hield ze hem goed voor zich, dat wel.
Daarop mompelde hij wat en hielp ons met onze spullen. Daarbij vermeed hij zorgvuldig naar Bianca te kijken. Ze zag er ook lekker uit, dat moest ik toegeven.
Het duurde nog tweeëneenhalf uur voor we de eerste eenvoudige houten huizen zagen. De man had onderweg zoveel afslagen genomen dat ik met geen mogelijkheid de weg terug zou kunnen vinden, maar waar me dat normaal absoluut niet zou zinnen had ik er nu helemaal geen problemen mee.
Het was geen groot dorp, maar wel drukbevolkt. Alle mannen en jongens in een donker pak, alle vrouwen en meisjes in een donkere jurk tot op de grond en met een wit kanten mutsje. Het was echt of we bij de Founding Fathers terecht waren gekomen.
Tegen Bianca werd niet veel gezegd, al was ook niemand vijandig of zo. Maar ze begreep het al snel en regelde een ruimte om wat zedigers aan te trekken. Ze bleek een lange jurk bij zich te hebben en waar die aan de bovenkant nog wat te frivool was had ze de blotere delen bedekt met een soort vest dat niet helemaal bij de jurk kleurde, maar ach, het zou snel donker worden.
Het hielp wel. Daarna werd ze aangesproken door de vrouwen en keken de mannen tenminste haar kant op.
Niet dat we niet bleven opvallen met onze moderne kleren en spulletjes als een digitale camera en de iPod van Bianca. Ze bleven maar kijken naar die dingetjes in haar oren. Maar luisteren wilden ze er niet naar. O nee.
We werden ondergebracht in een soort logeerhuis aan de rand van het dorp. We werden over een uur uitgenodigd voor het eten. De man zou ons laten halen.
We bedankten maar weer eens uitgebreid.
Ik had haar al snel weer uit die kleren en we hadden zinderende sex. Ongetwijfeld moesten we wat stoom afblazen.
Het was wat minder dat we geen douche bleken te hebben maar alleen een pomp in de keuken. We moesten ons dus met de hand en met koud water wassen. Toen ik galant aanbood Bianca’s achterkant te wassen maar het daarbij niet kon laten lagen we al heel snel weer in bed en moesten overnieuw beginnen. Veiligheidshalve zei ze toen maar dat ze zichzelf kon redden. Dat zou ik ook gezegd hebben in haar geval want mijn stoute jongen kwam alweer overeind bij de aanblik van al dat moois.
We waren nog maar net weer in de kleren toen er zachtjes aan de deur geklopt werd. Een uiterst verlegen meiske met grote ogen - maar dat kon ik maar heel kort zien - zei zachtjes dat we voor het eten werden verwacht en wachtte tot ze ons voor kon gaan.
Het dorp was al net zo’n doolhof als het bos was geweest. Wie hier niet gevonden wilde worden, werd niet gevonden, zoveel was me wel duidelijk. Gelukkig droeg het meisje dat witte mutsje en had ze blonde haren. Dat maakte het nog enigszins mogelijk haar te volgen door de donkere straatjes, zoals een reekalf zijn moeder volgt door achter de witte ‘spiegel’ aan te lopen.
Het huis waar we heen moesten stond aan een vrij groot ‘plein’ (alles was hier onverhard) en wellicht in het midden van het dorp. Het was ook een vrij groot huis, maar dat moest ook wel, want er woonden drie generaties, zo bleek later.
Iedereen zat al aan de grote tafel. Er hing één lamp boven die op ingenieuze wijze het licht van één kaars behoorlijk versterkte. Ik telde snel en kwam aan vijftien mensen. De man en naast hem waarschijnlijk zijn vrouw, een stuk of wat kinderen in twee soorten en alle maten en nog enkele volwassenen, waarvan de relatie tot de rest mij althans niet direct duidelijk was.
En er waren twee lege stoelen. Het lag voor de hand dat wij daar dan maar moesten gaan zitten.
Ik bedankte nog maar weer eens voor de gastvrijheid maar dat werd met een schouderophalen afgedaan.
“We zullen beginnen” sprak de man en hij ging staan. En vervolgens begon hij aan een lang, op zeer statige toon uitgesproken gebed waarin hij al het mogelijke van de dag en van zijn gezin langs liep, de talloze begane zonden memoreerde en alvast maar toegaf dat daarvoor welzeker geen vergeving mogelijk zou zijn.
Het leek me geen lichtzinnig leven hier.
Toen hij klaar was en iedereen opgelucht keek - naar ik aannam omdat hij klaar was, want het kon toch niet zo zijn dat dit verhaal op maar de geringste wijze het bestaan zou hebben verlicht - stonden de grote meiden op en gingen het eten halen. Ik probeerde iets van hun figuur gewaar te worden maar er was niets van te zien. Er waren er twee die er helemaal niet verkeerd uitzagen al zou het geen kwaad kunnen als ze goed werden opgemaakt en een betere kapper met hun haar aan de slag ging.
Maar ik stopte schielijk met dat gemijmer toen ik merkte dat men mij bestraffend aankeek omdat ik de meiden had nagekeken. Waarschijnlijk was het hun niet ontgaan ook dat ik daarbij mijn ogen ook op en neer had laten gaan.
Ik voelde dat Bianca naast me vocht tegen opkomend gegiechel. Die stoort zich er niet aan als ik naar een mooie kont kijk, maar vindt het wel heerlijk als ik betrapt word.
Als er ooit het predicaat ‘eenvoudig doch voedzaam’ van toepassing was dan was het hier wel met dit eten. Simpele, alledaagse ingrediënten, niet op smaak gebracht met kruiden of andere middelen. Welnee, al die luxe is nergens voor nodig, het kan ook wel gewoon naturel. Verwerkt tot een soort stamppot, waarbij ik al na drie happen door kreeg dat dit zwaar op de maag zou gaan liggen. Geen idee ook wat het was. Het was niet smerig of zo, alleen het was zo ‘niks’.
Bianca had het naast me ook taai. Zij is een lichte eter en mijdt dit soort gerechten als de pest. Maar ik zag haar moedig happen nemen. Geen grote, maar toch.
Er werd zwijgend gegeten. Ongetwijfeld omdat dit geschonken voedsel alle aandacht verdiende.
Ik kwam tot halverwege het bord, Bianca tot een kwart, wat voor haar een grotere prestatie was dan voor mij. Maar toen gaven we de strijd dan ook op.
Ik mompelde nog iets dat we niet zulke grote eters waren maar aangezien alle anderen hun bord tot op de laatste kruimel leeg aten kon ik wel nagaan dat ons optreden bepaald niet als gepast werd ervaren. Maar de naastenliefde zat er diep ingehamerd dus ze waren vastbesloten hun twijfels weg te werken en ons te nemen zoals we waren. Tot op zekere hoogte dan. Ik wist zeker dat hun tolerantie strikte grenzen zou hebben en dat het overschrijden van die grenzen niet zonder gevolgen zou blijven. Zaak dus om dat te vermijden en op het rechte pad te blijven.
Na nog het nodige zwijgen schraapte de man des huizes zijn keel en keek mij vorsend aan. Maar hij zweeg daarbij nog geruime tijd. Ik wist niet wat hij wilde, ik wist niet wat hij dacht. Ik wist dus ook niet wat hij van me verwachtte. Dus poogde ik neutraal terug te kijken, maar ik weet eigenlijk niet of ik daar wel zo goed in geslaagd ben.
“Ik aarzel u iets te vertellen” was zijn openingszin.
Ik volhardde in mijn zwijgen en keek hem zo rustig mogelijk aan.
“Welnu, er valt ook niet aan te ontkomen dus vooruit. Uw overnachting hier valt samen met ons vrijdagavondgebeuren. Een gebeuren dat tot nu toe altijd besloten is geweest. Een gebeuren dat dat eigenlijk ook moet blijven. Maar: uitstellen is uitgesloten en u hier weer wegsturen is helemaal onmogelijk. Dat zou indruisen tegen alles waar wij voor staan.
Dus, meneer, heb ik gebroed op een oplossing en het volgende bedacht. U blijft hier en het gebeuren gaat door. Maar ik stel u voor de keus: wilt u het gebeuren bijwonen of wilt u er van verschoond blijven? Kiest u voor het laatste dan wordt u naar uw huis geleid en wordt er op toegezien dat u daar blijft. Kiest u voor bijwonen - en dat zou eigenlijk geheel in de geest van het gebeuren zijn - dan wordt u daartoe in staat gesteld. Maar dan zullen er wel garanties worden gevraagd dat er niets van naar buiten komt. Wat u te zien zult krijgen dient hier te blijven. U zult dat begrijpen als u het gezien hebt. Welnu, wat zal het zijn?”
“Wat is het gebeuren?”
“U dient blanco te kiezen. U dient te kiezen voor het principe, niet voor genoegen of wat dan ook.”
“Wij kunnen toch samen komen?”
“Als u dat wenst kan dat, maar dan zullen ook van uw vrouw garanties worden geëist.”
Ik keek Bianca even aan. “Dan zullen wij het gebeuren bijwonen.”
Vervolgens kwam een enigszins chaotisch gedoe waarin wij eden dienden te zweren en zelfs een soort document moesten tekenen. Het zou allemaal wel, ik was inmiddels nieuwsgierig.
“U wordt om elf uur vanavond opnieuw van huis gehaald. Zorg ervoor dat u dan klaar bent.”
We lagen de avond doezelend in elkaars armen de maaltijd te verteren. Het scheelde enorm dat we dat liggend konden doen. Al sliep Bianca wel wat meer dan ik.
Uiteindelijk kon ik niet meer liggen en besloot een ommetje te maken.
En toen was het zo maar elf uur. Het was frisser geworden dus we trokken allebei iets warmers aan.
Opnieuw volgden we dat stille meisje en opnieuw kwamen we op dat plein uit. We kregen een plaats aangewezen ergens achteraan, maar wel met goed zicht op het open deel tussen het publiek. In dat open deel stond trouwens - anders ook dan vanmiddag - iets dat nog het meest op een bok leek, maar dat wel wat lager was dan het ding waar je bij gymnastiek overheen moet springen. Het had ook geen leer bovenop. Het was helemaal van gelakt hout en de bovenkant was plat. Aan de poten zaten dingen die nog het meest op stukken dichtgemaakt klittenband leken. Wonderlijk.
Bianca kroop tegen me aan en ondanks alles voelde ik mijn lust alweer toenemen. Ik deed mijn arm om haar heen en kwam vervolgens met mijn hand haar borst tegen. Afwezig streelde ik haar daar, terwijl ik het publiek bekeek. Ze liet me begaan en ik voelde ook waarom: haar tepel was spijkerhard.
Niemand keek direct in onze richting maar ik voelde wel dat iedereen zich van ons bewust was en dat we ook in de gaten werden gehouden.
Gelet op het late uur waren er vrij veel en ook vrij jonge kinderen. Het werd kennelijk erg belangrijk gevonden dat iedereen hiervan getuige was. En wat nog meer opviel was dat de puber-jeugd geen keet zat te trappen of aan elkaar zat te frunniken. Ze zaten sereen als Tibetaanse monniken te wachten op wat zou komen. Ik nam mij voor mijn vriend Charlie, die in het hanggroepjongerenwerk zit, eens aan te bevelen een studiereis naar dit dorp te ondernemen. En waar zoiets als voetbalvandalisme bij gebrek aan voetbal wel niet zou voorkomen leek het me ook onwaarschijnlijk dat er zoiets als bijbelleesvandalisme zou bestaan. Steile gestrengheid heeft ook zo z’n voordelen, zo bleek. Ik zou even later die mening alweer snel nuanceren.
Ineens werd het stil en onze gastheer kwam de open ruimte in lopen. De man was hier belangrijk, dat moest wel.
“Geachte aanwezigen. Fijn dat u hier aanwezig bent om de loutering van enkele zondaars kracht bij te zetten. Het zijn er maar twee vanavond - gelukkig - en het zijn beiden meisjes. De meesten van u hebben vanmiddag na ons moment van meditatie al te horen gekregen wie het zijn. Ik stel voor dat we gelijk beginnen zodat beide meisjes zo snel mogelijk weer vol in onze kring kunnen worden aangenomen. In termen van vergeving door de almachtige heeft wat wij doen geen enkele betekenis, u weet dat. Maar om in dit dorp te mogen wonen moet straf worden gedragen en berouw worden getoond.
Is er iemand die voor of tegen deze beide zondaressen nog iets van belang heeft te melden? Laat die dan nu naar voren treden.”
Hij zweeg geruime tijd, maar geen geluid klonk.
“Goed. Dan beginnen wij met Hadassa. Negentien jaar oude dochter van broeder Rudolf. Haar vader weigert precies uit de doeken te doen wat zij heeft gedaan, maar hij houdt het op vergaande onkuisheden. Dit nu is een vergrijp dat wij nog niet eerder hebben moeten bestraffen dus ik heb moeten kijken welke boetedoening daar bij hoort. Ik vrees dat die zwaar is. U weet dat het mij zwaar valt elke straf hier te voltrekken. Liever zie ik onze kinderen opgroeien in deugdzaamheid. Elke klap die zij hier krijgen voel ik zelf ook.”
Ik wist niet wat ik hoorde. Klap? Het zou toch niet....? Ik keek nog eens naar die bok. En kreeg kippenvel.
“De straf voor het vergrijp van onze Hadassa, lieve gemeenteleden, is vijftig zweepslagen. Dat is een vreselijke straf. Ik heb gezien wat twintig al kunnen doen. Helaas zal zij er niet meer aan kunnen ontkomen, maar hopelijk is haar straf een voorbeeld voor alle jongeren. Blijf op het rechte pad. Doe niet wat een gruwel is. Wees deugdzaam.”
Ik moest even denken aan één van de weinige bijbelcitaten die ik ken, maar die o zo waar is: Wie zonder zonden is werpe de eerste steen. Alsof niet elke volwassene hier elke dag alle tien geboden overtrad, zoals elk mens elke dag doet. De huichelaar!
“Breng Hadassa hier.”
Twee mannen in de onvermijdelijke zwarte pakken brachten van rechts een meisje binnen. Ze droeg geen zwarte jurk maar een soort witte onderjurk, al had het ook heel goed een nachtpon van mijn grootmoeder kunnen zijn. Ze was mooi, dat was zelfs duidelijk onder deze omstandigheden, maar bang was ze ook. Ze liep wel zelf, maar niet erg vast.
“Maak haar vast.”
Hadassa werd over de bok gedrapeerd en met de klittenbanddingen stevig vastgezet.
Toen volgde een preek die Hadassa haar zonden moest laten inzien, alsmede de onvermijdelijkheid van de straf die zij nu ging ontvangen. Ik hoorde er niet alles van want ik werd afgeleid door het absurde van de hele situatie en de wereld waarin dit meisje moest leven. Lijfstraffen zijn een beetje uit de tijd, vind ik, en hebben bovendien niets significants bijgedragen aan het ook maar in geringe mate terugdringen van misdaadcijfers. Openbare executies waren vooral volksvermaak, maar hielden de boeven niet echt op het rechte pad.
Maar ik merkte ook iets anders. Ik werd ontzettend geil van de gedachte dat de billen van dit meisje zo meteen zouden worden ontbloot en dat zij daarop zou worden geslagen.
Bianca had het ook door. Ze voelde even aan de tent in mijn broek en keek me vorsend aan.
Ik kon er niets aan doen. Ik zou nog wel in mijn broek kunnen klaarkomen, zo geil was ik.
En dat was eigenlijk niet verwonderlijk. Hoe vaak had ik niet gefantaseerd over iets dat ik enkele jaren terug was tegengekomen: domestic discipline. Eindeloos had ik gemasturbeerd op de gedachte dat ik mijn vriendin door middel van lijfstraffen goed gedrag zou bijbrengen. Later werd dat zelfs Bianca zelf. Ik had als ik haar naakt zag haar billen wel eens met die bril op bekeken met elke keer als gevolg dat mijn erectie pijnlijk strak was.
Natuurlijk had ik wel eens een visje bij Bianca uitgegooid maar ze dacht dan elke keer dat ik een grapje maakte en schamperde dan over de niet erg waarschijnlijke mogelijkheid dat ze zich door mij zou laten slaan. En het nog lekker zou vinden ook. Jazeker! Nou, niet dus.
Maar ik geloof dat ze nu ineens inzag dat het geen grapjes waren geweest. En ze begon heen en weer te kijken tussen Hadassa en mij.
Een vrouw kwam naar voren en drapeerde de onderjurk over de rug van het meisje. Dat werd kennelijk geen mannentaak gevonden.
Onder de jurk droeg het meisje een enorme, heel wijde witte onderbroek die zorgvuldig naar beneden werd gedaan. De billen waren vrij, maar niets was zichtbaar van wat zich tussen de benen bevond. Jammer maar helaas.
Op de momenten dat ik niet werd afgeleid door haar prachtige roomwitte billen zat ik mij af te vragen wat dat dan wel geweest mocht zijn: vergaande onkuisheden. Frivole kledij? Geen onderbroek onder die lange jurk? Niet netjes zitten? Kijken naar een jongen in de straat met ogen die vertelden hoe leuk ze hem vond? Alles was mogelijk, tot vingeren met de wc-deur niet helemaal dicht aan toe. Ik kon me eigenlijk niet voorstellen dat het meisje iets gedaan had dat ik niet zou toejuichen.
Haar gezicht was bleek en angstig geweest, maar dat was nogal logisch. Ik zag het nu niet meer, maar dat was de prijs voor het uitzicht op haar billen. Ik kon nog wel zien dat ze beefde. Ik moest me heel erg bedwingen haar niet te hulp te schieten.
gebruik onderstaande link om naar deel II te gaan
Dit ZOU wel eens zeer kunnen gaan doen.... Maar alleen als je het lief vraagt. 
|
|
    
Jean-Louis Sabatier
Beginnend lid
Bericht Nummer: 9
Aangemeld: 06-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 18 maart 2012 - 02:46 pm: |
|
Commentaar op het onverwachte |
Mijn complimenten Janneman, een ijzersterk verhaal waar ik van heb genoten. De tegenstelling tussen het puriteinse van de Amish en de erotische lading van lijfstraffen voor vrouwen en meisjes werkt erg stimulerend!
Ik zou wel eens willen weten wat deze ervaring bij Bianca teweeg heeft gebracht. Zou het er uiteindelijk toe leiden dat zij zelf ook naar onderwerping aan huiselijke discipline gaat verlangen? Wie weet.
Jean-Louis
|
nicky
Actief lid
Bericht Nummer: 29
Aangemeld: 12-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 18 maart 2012 - 10:39 pm: |
|
indrukwekkend... |
Wat een verhaal! heb het in een adem uitgelezen..
Zo hypocriet als alle gesloten geloofsgemeenschappen, maar dit element spreekt me dan toch wel weer aan, hihihi...
mooi beschreven, zoals we gewend zijn van je...
Ik heb genoten, dank je wel!
warme groet,
nicky
|
subjackt
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 95
Aangemeld: 07-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 18 maart 2012 - 11:24 pm: |
|
Stichtelijk |
Ik heb me best vermaakt met dit stichtelijke verhaal. Ik heb toch sterk het vermoeden dat Bianca na dit avontuur het enige ware geloof gevonden heeft
|
de schrijfster
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 65
Aangemeld: 05-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 21 maart 2012 - 12:21 pm: |
|
Waar? |
Wauw Janneman, wat een verhaal!
Halverwege bedacht ik me ineens dat Bianca dit misschien wel allemaal had geregeld maar gezien het einde zal dat wel niet 
Ik ben wel benieuwd hoe je aan deze vertelling bent gekomen want het is een geschenk dat we ondanks alle garanties, eden en documenten toch van dit ritueel hebben mogen genieten.
|
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 508
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: 
Stemmen: 2 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 21 maart 2012 - 07:08 pm: |
|
Je zult het niet geloven..... |
....maar ik vond wat aantekeningen in een achtergelaten koffertje in de trein. Wel heel erg in de en-toen-en-toen-vorm, maar vooruit het boeide toch. Ik wist direct van wie het koffertje was, dat bleek uit andere papieren en ik heb het dan ook teruggegeven aan de jonge bekende Nederlander en een flinke beloning opgestreken, maar niet nadat ik even een kopietje had gedraaid van de aantekeningen.
Dank voor de lovende woorden. Het zou heel goed kunnen dat Bianca nog eens een tweede ronde wil. Maar of dat met onze hoofdpersoon zal zijn.....? Kan ze er overheen stappen dat ze er tussengenomen lijkt te zijn? En wil ze dan in die tweede ronde weer geslagen worden of promoveert ze naar de sla-divisie? Dat maakt de kansen van de hoofdpersoon wel weer wat groter.... Veel groter eigenlijk, nu ik er zo eens over nadenk.
Het was als altijd leuk om te doen.
More to come......
Dit ZOU wel eens zeer kunnen gaan doen.... Maar alleen als je het lief vraagt.
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?