| Gepost op zaterdag 16 oktober 2004 - 05:53 pm: | 
|
|
eindelijk samen....
Waarom had ze dit gedaan? Iedereen vond haar altijd reuze slim maar zo voelde ze zich nu bepaald niet. Kwetsbaar, heel kwetsbaar, dat wel. Niet fysiek kwetsbaar want ze was niet bang van hem. Natuurlijk was ze niet bang van hem, ze hield van hem, ze vertrouwde hem, hij zou altijd en alleen maar doen wat goed voor haar was. Ze vertrouwde natuurlijk haar lichaam aan hem toe. Wat zou hij er anders mee doen dan het liefhebben?
Nee, het was veel meer dat hij zo verschrikkelijk in haar hoofd kon kijken. Hij wist nog eerder wat ze voelde dan zijzelf. Hij liet haar de meest ontzettende dingen doen, dingen die ze zelf nooit zou bedenken, dingen die te erg waren voor woorden, dingen die zo genant waren dat ze zich haast niet kon herinneren dat ze ooit zo rood was geworden, zich zo verschrikkelijk had geschaamd. En wat het ergste was: ze werd er zo ontzettend geil van. Een naar plat woord vond ze dat eigenlijk maar het was gewoon niet anders te omschrijven. Liederlijk geil. Op sommige dagen zou ze het liefst om het uur een schoon broekje aantrekken. Dit was ook weer zo’n dag. Ze had nooit geweten dat ze zo opgewonden zou kunnen worden. Ze had zich altijd beschouwd als een evenwichtig, nuchter meisje maar hij had het beest in haar wakker gemaakt. Hij kon haar sturen zoals hij wilde. Voor hem bleef niets maar dan ook niets verborgen.
En ze wilde het eigenlijk helemaal niet. Ja, ze wilde wel liefhebben en in die liefde ook heerlijk lichamelijke dingen doen. Ze wilde zelfs wel samen met hem van die hele ‘stoute’ dingen doen. Heerlijk vond ze het als hij haar echte passie liet ontvlammen. Maar moest ze hem nou echt zo overduidelijk laten zien en ontdekken hoe opgewonden ze was van deze date, op deze manier? Mocht ze nog een beetje waardigheid overhouden? Nee, natuurlijk niet. Natuurlijk was hij er alleen maar op uit om haar te vernederen. Omdát hij wist hoe heerlijk ze dat vond!
Haar armen begonnen ook een beetje pijn te doen. Het viel niet mee om zo lang met je handen in je nek te staan. Ze was dankbaar dat hij haar tenminste niet expliciet had opgedragen haar borsten flink vooruit te steken. Ook al zoiets genants, om je borsten aan te moeten bieden. Kneedbaar vlees. Haar tepels prikten zoals ze nu stond ook al hard genoeg in haar strakke t-shirtje. Ze had er spijt van dat ze deze aan had getrokken. Te strak. Te kort. Als een tiener had ze haar navel bloot. Wat zou hij wel niet denken? Haar tepels waren gewoon totaal uit te tekenen in dit shirtje. En ze kon het shirtje niet eens even een beetje naar voren trekken want ze wist niet eens zeker of ze nog wel alleen was. Of hij er al niet was.
Als die televisie maar niet zo hard stond. Op MTV nota bene. De ene oversexte rapper na de andere. Allemaal met een sliert lekkere wijven om zich heen. De sloeries, zich zo te verlagen met zo’n vent. Ze had aan weinig zo’n hekel als aan die hiphoppers. Maar gelukkig hoefde ze ze tenminste dan nog niet te zien. Dat masker bedekte haar ogen totaal. Gelukkig werd ze nog niet duizelig van die beroving van een belangrijk deel van haar zintuigen.
Zou ze er staan zoals hij haar had opgedragen? Zou ze hem volledig gehoorzamen? Hij hoopte maar dat hij op haar zo zelfverzekerd zou overkomen als hij graag wilde want hij was zo zenuwachtig als een puber op zijn eerste afspraakje. Hij kende haar al maanden, had eindeloos met haar gechat, gemaild en later ook gebeld maar nu het zover was dat hij haar echt zou ontmoeten kon hij zich gewoon niet voorstellen dat ze écht zou komen, dat ze er écht voor hem zou zijn, dat ze écht zouden doen wat ze allemaal samen bedacht hadden. Iets bedenken en rustig een plan formuleren was toch iets wezenlijk anders dan voor haar staan en allesomvattende beheersing uitstralen. Zou hij het kunnen? Zou hij echt haar Meester kunnen zijn?
Hij hoopte maar dat ze zijn instructies net zo opwindend vond als hij zelf. En als hij dacht dat ze het zou vinden. Wat had hij lang gedacht over haar opdracht. Kort moest die zijn, niet voor tweeërlei uitleg vatbaar, geen ontsnapping mogelijk. Maar ook opwindend, het vuurtje zou al moeten opvlammen. Vernederend maar niet kleinerend, genant maar niet verschrikkelijk.
Wat kon je doen in een vrij vol hotel? Het was dan wel een hoekkamer, bovenin, maar toch. Al teveel lawaai maken ging natuurlijk niet, dus hij had het moeten zoeken in de mind-play en in de vernederende sfeer. De start hadden ze afgesproken, dat wil zeggen: waar en hoe. Maar natuurlijk had hij haar kort voordat ze zou moeten vertrekken nog een verrassing bezorgd. Een opdracht, duidelijk, expliciet en heel vervelend. Wat ze aan mocht trekken en wat niet en dat ze met haar broekje tussen de knieën gespannen op hem moest wachten. Met een blinddoek voor en zoveel geluid van de tv dat ze ook niets meer kon horen. Ze zou niet weten of hij er al was. Zelfs niet of hij wel alleen zou zijn. De suggestie dat dat ook nog zou kunnen gebeuren zou haar nog extra in verwarring brengen. Hoe gedesoriënteerd zou ze wel niet zijn?
Hij had haar natuurlijk geobserveerd toen ze aankwam bij het hotel. Ze hadden alleen nog maar portretfoto’s uitgewisseld, meer wilde hij niet. Maar natuurlijk had hij haar direct herkend. Een beetje omdat ze natuurlijk precies op tijd was, maar haar gezicht stond zo in zijn ziel gebrand dat hij haar nooit had kunnen missen. Hij was onder de indruk van haar verschijning. Je gaat je onwillekeurig toch een beeld vormen en zijn beeld was meer meisjesachtig geweest, maar wat daar aankwam was een zelfbewuste, keurig geklede, duidelijk geslaagde vrouw. Wat was hij trots op haar. Natuurlijk wist hij hoe ontwikkeld ze was, hoe ze haar standpunten naar voren kon brengen. Maar toch was hij verbaasd. Wát een vrouw!
Het was trouwens toch frappant dat sub-vrouwen heel vaak van die types waren. Helemaal geen schuchtere grietjes, de ogen neergeslagen, het schaamrood op de kaken. Niks ervan. Als ze eraan kwamen dacht je altijd: die loopt zo over me heen. Totdat de knop omging. Merkwaardig. Over dat soort dingen raakte hij nooit uitgedacht.
Zoals hij al verwacht had had ze toch al een paar foutjes gemaakt. Hij had precies gezegd wat ze mocht dragen en daar zaten geen sieraden bij. Ook geen haarclip. Ze had haar haar los moeten dragen. Parfum kon hij nu nog niet ruiken, maar parfum droeg je ook. Maar dat ze zelfs kousen droeg viel hem toch tegen. Dat lag toch voor de hand, had ze dat niet kunnen bedenken? En het zou echt beter voor haar billen zijn als het geen panty’s waren….
Overigens hadden er ook geen schoenen in de opdracht gestaan. Nu had hij niet echt verwacht dat ze barrevoets zou komen, dus daar zou hij mild over zijn. Maar ze had wel pluspunten verdiend kunnen hebben op die manier.
O ja, misschien werd het toch nog wel gezellig. Aan de voorbereiding zou het niet liggen. Maar hij zou haar eerst nog wat laten zweten.
O, wat vond ze het erg dat ze haar broekje naar beneden had moeten doen, maar niet had mogen uittrekken. Ze moest het strak tussen haar knieën houden. Dat was toch verschrikkelijk? Zo zag ze er toch niet uit? Ze had zo haar best gedaan: prachtig opgemaakt, mooie kleding, gemanicuurd, al haar stoppeltjes geharst. Hij zou het vast allemaal niet zien zoals ze daar nu stond. En dan moest het ook nog een broekje zijn dat ze de hele dag al had gedragen. Alsof het al niet verschrikkelijk genoeg was dat ze al zo geil was geweest, haar broekje zo had doorweekt. Hij zou het bij de deur al kunnen zien. Het was gewoon te erg.
Maar ze had er wel spijt van dat ze in het toilet beneden toch nog snel een schoon slipje had aangetrokken. Het had zo’n slim idee geleken, ze had zelfs haar broekje weggegooid en niet in haar tasje gestopt. Jammer vond ze nu achteraf, want het was een mooi, nieuw slipje. Eén van de mooisten die ze had eigenlijk want ze had er voor hem perfect uit willen zien. Maar ook vond ze het niet zo slim meer. Hij zou het zo kunnen zien. Hij had het zo beslist geëist dat het broekje gedragen was, hij wilde vast haar staat van opwinding controleren. En dit broekje was zo schoon, dat kon gewoon niet. Stom, geweldig stom. Hoe zou hij haar gaan straffen? Gelukkig had ze niet meer fouten gemaakt…. Toch?
Wat zou ze graag haar haar goed doen, haar make-up even checken, haar kleding controleren, haar dunne rokje rechttrekken. Ze hoopte dat hij het rokje mooi zou vinden. Een plooirokje moest het zijn en ze had helemaal geen plooirokje. Dus had ze er nog één moeten kopen. Ze vond het te meisjesachtig en ze wilde niet als een schoolmeisje behandeld worden. Of eigenlijk wel, daar ging het nou juist om vandaag. Als hij het maar niet steeds ging optillen. Dat vond ze altijd zo erg, als ze steeds onder haar rokje keken. Onderdaniger kon je niet zijn, als je dat gewoon maar moest toelaten. Hoewel, altijd, zoveel had ze dit nou ook weer niet gedaan. Niet genoeg in ieder geval om niet stijf te staan van de zenuwen.
Als ze maar niet zo nodig moest plassen, dan zou het vast nog wel iets gemakkelijker zijn allemaal. Een volle blaas had hij geëist en ook hier had ze misschien nog wel een kwart liter moeten drinken. Haar blaas stond helemaal strak. Het zou hem toch vast wel alleen om dat ongemak gaan? Hij zou toch niet willen toekijken, haar kutje willen afvegen, haar willen ‘helpen’? Als klein meisje had ze dat al niet gewild, dat kon ze zelf. Haar vader mocht het zeker niet, haar moeder ook al heel snel niet meer. Waarom werden dan toch haar tepels nog weer een fractie harder nu ze daar aan dacht? En ze waren al zo hard, bijna pijnlijk.
Hoorde ze daar nou iets?
Twintig minuten na de afgesproken tijd ging hij haar achterna, naar boven. Hij knikte eens vriendelijk naar de man achter de balie, die hem natuurlijk wel zag gaan met zijn grote tas. Die had natuurlijk al lang één bij één opgeteld. Die lui hadden daar een ijzersterk geheugen voor. Die man wist vast haarfijn dat hij de sleutel al vanochtend vrij vroeg had gevraagd en al heel snel weer beneden was gekomen, nog steeds met zijn tas, want hij zou niet willen dat ze die vond. Zeker zou de man ook hebben opgemerkt dat die geweldige vrouw nu net om diezelfde sleutel had gevraagd. En nu ging hij er achteraan. Nee, hij maakte zich geen illusies. Ze waren gesnapt. Nou ja, gun die lui ook wat te praten.
Ze had de deur wel bijna dicht gedrukt, maar niet in het slot, zoals opgedragen. Mooi. Dan nu het Moment. Gewoon doorzetten, er snel doorheen. Hij haalde een paar keer diep adem en probeerde weer kalm te worden.
Heel voorzichtig duwde hij de deur open. Die piepte niet, want hij had hem gesmeerd vanochtend. O ja, jaaaaaa, daar stond ze! Zijn knieën knikten.
Ze was iets groter nog dan hij had verwacht. Wat een vrouw! Zelfs zoals ze daar nu stond, in haar zomerse t-shirtje en haar lichtblauwe rokje, met dat slipje tussen haar knieën gespannen en haar handen in de nek, was ze toch nog waardig. Waardiger dan hij zich in haar situatie zou hebben gevoeld, zeker waardiger dan hij zou kunnen hebben lijken. Wat een vróuw!!!!
Heel voorzichtig zette hij zijn tas neer op het bankje bij de deur en trok zijn jas uit. Een katoenen jack, niks geen nylon, dat maakte maar lawaai. Bijna had hij ook zijn schoenen uitgetrokken toen hij bedacht dat hij haar neus niet had ‘uitgeschakeld’. Nee, dat moest nog maar niet.
Voorzichtig liep hij om haar heen, blij dat ze midden in de ruimte was gaan staan. Hij moest bekennen dat hij was vergeten dat ook aan te geven. Hij moest echt vechten tegen de alleroverheersende aandrang om haar vast te grijpen en innig te kussen.
Nooit had hij willen weten hoe ze er fysiek uitzag. Dat wilde hij gewoon niet bepalend laten zijn. Natuurlijk hoopte hij dat hij haar mooi zou vinden, dat zou alles zoveel aangenamer maken, maar hij wilde niet dat deze vrouw, met dit karakter, deze wijsheid, maar ook deze allesbepalende neiging tot onderdanigheid zou moeten prijsgeven dat ze er niet uitzag zoals het ‘hoort’ en dan daarna in spanning zou moeten zitten of hij haar wel zou ‘goedkeuren’. Natuurlijk zou het zoveel erger zijn als ze het aan zijn gezicht zou kunnen zien – hij had nou eenmaal geen pokerface, dat wist hij echt wel – als ze elkaar ontmoetten. Dat was dus ook een reden geweest voor die blinddoek, maar dat was totaal overbodig geweest zag hij nu, want hij vond haar prachtig. Nee, ze was geen schoonheid volgens de heersende normen maar die vrouwen waren dan misschien wel knap, maar hij vond ze niet mooi. Schoonheid kwam van binnen en wat hij zag paste zo goed bij het beeld dat hij van haar had.
Gelukkig was ze ook niet superdun. Dan kreeg hij maar de neiging voedsel te gaan verstrekken. Nee, alles zat erop en eraan, ze zag er gezond uit.
Haar neusvleugels gaven aan dat ze onrustig was. Ze had hem duidelijk nog niet opgemerkt, dat was mooi.
Natuurlijk moest hij de neiging onderdrukken haar vrouwelijke kenmerken te gaan beoordelen. Hij wilde dat gewoon niet, maar moeilijk was het wel. Even een blik onder dat rokje werpen, het was zo verleidelijk, maar hij zou het niet doen.
Hééél zachtjes blies hij van een afstandje tegen de haartjes op haar armen. Net genoeg om haar te laten afvragen of ze nou echt tocht voelde of toch niet. Ze reageerde heftig, bijna alsof ze gestoken werd. De schat, wat moest ze onder spanning staan. Hij zou haar wel willen knuffelen.
Maar dat deed hij natuurlijk niet. Hij ging eens lekker in de makkelijke stoel zitten, sloeg zijn benen over elkaar en ging van haar zitten genieten.
Hij zag haar haar bekkenspieren spannen en ontspannen, steeds weer. Hmmm, ze moest duidelijk nodig plassen, al zou hij harder stuiteren als hij in dezelfde situatie zat dacht hij. Hij nam zich voor haar zijn aanwezigheid te laten bemerken door het doortrekken van het toilet in de badkamer. Tweeledig genoegen zou dat geven: schrik en het geluid van stromend water.
Uit de zak van zijn jasje pakte hij een veertje en hij stond weer op. Heel voorzichtig streek hij met het uiterste randje van de veer langs de onderkant van haar rechter tepel die overduidelijk in haar shirtje afgetekend stond. Hij raakte haar nauwelijks maar nu sprong ze zelfs een eindje achteruit. Hij zag haar slikken en rood worden en vechten tegen de aandrang te vragen of Hij het was… Ze stond nu werkelijk te trillen op haar benen.
Hij kreeg medelijden. Fout natuurlijk, maar hij kon er niets aan doen.
‘Is dat Anaïs Anaïs, dat parfum dat je draagt?’
Ze schrok weer, maar herstelde snel. Met al haar wilskracht hervond ze zich. Nu was het geen onzekerheid meer, maar weten en daar kon ze wat mee.
‘Ja Meester.’
‘Had ik je niet verteld wat je mocht dragen?’
‘Ja Meester.’
‘Stond er ook parfum in dat lijstje? Zoals je ongetwijfeld weet wordt parfum gedragen. Of vergis ik mij?’
‘Nee Meester. Het spijt mij.’
‘Mij ook. Sieraden, een haarclip?’
‘Eeeehhhh, nee Meester.’
‘En kousen?’ Hij verhief zijn stem zelfs iets nu. Ze kromp ineen.
Ze kon geen woord uitbrengen.
‘Het zijn dan toch tenminste wel kousen hè? Laat het geen panty zijn….’
‘Nee Meester. Het spijt me zo…..’
‘Geen goed begin hè? Ben je van plan zo ongehoorzaam te blijven?’
‘Nee Meester.’
‘Ik hoop het voor je. Loop nu drie passen vooruit. Daar staat een stoel, leun voorover, met de handen plat op de zitting.’
Ze deed onmiddellijk wat hij zei, in blind vertrouwen. Voor haar waren het vier passen, maar dat gaf niet. Haar broekje was alleen wel tot op haar enkels gezakt.
‘Wat had ik gezegd over dat broekje?’
Ze bedwong de neiging het op te gaan trekken. Ze bleef gebukt staan, maar het kostte moeite.
‘Dacht je echt dat ik niet zou zien dat je het net hebt aangetrokken? Begrijp je niet dat je alleen het recht had een slipje te dragen opdat ik zou kunnen zien of je je wel voldoende op dit samenzijn hebt verheugd? Dat recht heb je nu verspeeld. Geef me je broekje!’
Beschroomd begon ze het uit te trekken. Maar hij was nog niet klaar.
‘Ik wed dat je je broekje nog weggegooid hebt ook. Zonde hè, het was vast de mooiste die je had.’
Ooooh, die man keek dwars door haar heen! Hij wist alles van haar, meer nog dan ze zelf wist. Ooooh……!
‘Alstublieft Meester.’ Keurig opgevouwen hield ze het minieme kledingstukje voor zich. Ze voelde Zijn vinger toen Hij haar voor het allereerst aanraakte. Er ging een scheut door haar hele lichaam. Opwinding? Ja, extase zelfs.
‘Buk je maar weer. Ik zal je eerst wat gehoorzaamheid moeten bijbrengen. Dit gaat mij haast nog meer pijn doen dan jou.’
Omdat de tv nog steeds hard aan stond kon ze niet horen wat hij deed. Stil wachtte ze af, haar billen een beetje samenknijpend. Zou hij hard slaan? Zou ze het vol kunnen houden? Zou het haar voldoende tot bedaren brengen, zou het haar zo volgzaam maken als hij van haar verwachtte? Of verwachtte hij dat helemaal niet? Wilde hij juist geen willoos subje? Ze zou dat eigenlijk moeten weten na alles wat ze besproken hadden maar ze wist het even niet meer. Of was hij niet duidelijk genoeg geweest? Ja toch wel?
En eigenlijk wilde ze ook graag nog eerst even plassen. Ze moest zoooo nodig! Straks liet ze nog een scheutje lopen als hij te hard sloeg. Of nog meer zelfs. Dat zou toch te erg zijn.
Ze schrok op uit haar gemijmer toen hij de zoom van haar rokje pakte en het rokje op haar rug legde. Verschrikkelijk! De man had haar gezicht nog niet eens gezien, ze hadden elkaar nog niet eens begroet en nu stond ze met haar blote, veel te dikke billen voor hem. Waren ze ook maar wat bruiner. Als hij maar niet kon zien hoe nat ze was. Stond hij nu te kijken? Wat deed hij nou?
Geheel tegen zijn wil voelde hij zich hard worden toen hij haar billen ontblootte. Hij was toch niet de eerste de beste geilaard, alleen uit op een paar klappen op haar kont en dan hup, de lul er in! Verdómme, nee, niet nu, niet hier en zéker niet met haar!
Maar kijk dan toch eens naar die prachtige kont, die melkwitte billen, al dat zachte vrouwenvlees. Vlak voor hem, klaar, een beetje sidderend, wachtend. Als hij een beetje door de knieën ging zou hij zo haar kutje kunnen bekijken, vast en zeker al een beetje open, rood doorbloed, sappig als een overrijpe perzik. Hij zou haar lust vast kunnen ruiken. Even maar, één snufje…..
Nee, niks ervan, doe je plicht. Onderwijs haar, leid haar, heb haar lief.
Hij greep het slaginstrument dat hij voor deze eerste ronde had gekozen stevig vast. Het was een enigszins flexibele stok van ruim een meter, geheel met leer omkleed. Hij zwiepte niet te ver door, hij was niet te dun. De impact was zo sterk als de kracht waarmee je sloeg. Je kon er gewoon mee slaan, dan viel het mee. Je kon er ook hard mee slaan. En met het toenemen van de kracht werd het een gemener instrument.
Niet dat hij haar te zwaar zou kastijden nu. Het waren wel een paar vergrijpen tegelijk, maar geen zware – hoewel: die kousen – en ze wist natuurlijk niet hoe streng hij zou zijn. Ja nu wel, dus als ze nog weer over de schreef zou gaan dan zou hij hard zijn. Moeten zijn.
‘Parfum, sieraden, haarclip, kousen en slipje. Dat is nogal wat. Genoeg om je zo te straffen dat we verder niet veel meer aan ons eerste samenzijn zouden hebben. Vooruit, ik ben in een gekke bui. Wat denk je zelf dat je nu verdiend hebt?’
‘Vijftig Meester? Voor elk tien? Als leermoment?’
‘Leermoment, ja hahaha, je durft wel. Welnu, wat je vraagt krijg je, met een leerinstrument.’
De eerste slag landde onverwacht, met striemende trefzekerheid, midden op haar billen.
‘Denk eraan! Zelf tellen!!’
‘Eén, dank u wel Meester.’
‘Alleen tellen, meisje. Gewoon doen wat ik je zeg, dan komt het goed.’
De slagen twee, drie, vier en vijf kwamen snel na elkaar. In het midden zat nu een brede rode strook. Hij was barmhartig, hij zou haar zo slaan dat ze ook nog zou kunnen zitten. Met haar benen opgetrokken, maar toch.
Hij zag dat ze haar billen strak opeen klemde, in afwachting van de volgende slag. Hij raakte haar dus even voorzichtig met zijn ‘wapenstok’ aan en toen hij zag dat ze weer even onspande sloeg hij vijfmaal toe. Weer exact op de rode strook, die daardoor natuurlijk nog veel roder werd.
Hij nam even de tijd om met zijn wijsvinger heel voorzichtig haar linker tepel aan te raken die hard – pijnlijk hard zelfs, naar hij aannam – in de stof van haar shirtje prikte. Hij wilde haar laten weten dat het hem niet ontging. Ze zuchtte. Mooi. De schat.
De volgende twintig kwamen in één lange serie. Ze schreeuwde nog niet, maar het kostte haar moeite, dat zag hij wel. Hij had ook hard geslagen. Het was aan haar om nu na te denken of de volgende serie nog weer harder zou zijn, of zachter, zoals hij van plan was. Hij liet haar even zweten. Rustig liep hij naar het raam en keek naar buiten.
Hij liet verscheidene minuten voorbij gaan voor hij haar de volgende serie van tien gaf. Niet te hard nu. Ze ontspande zich zelfs een beetje, zag hij. Hmm, ook weer niet de bedoeling natuurlijk.
‘Ga rechtop staan, de handen op de rug.’
Hij koos nu een strokenzweep met fijne knopen en gaf haar de laatste tien over haar borsten. Hij had bedacht dat haar tepels nog wel eens gevoeliger zouden kunnen zijn dan haar billen. Zeer waarschijnlijk zelfs, want ze had vast al heel veel op haar kont gehad. En die tepels, als die zo hard waren moesten ze wel gevoelig zijn.
Hij kreeg gelijk, maar dat kwam ook omdat hij er elke keer in slaagde om haar tepels te raken. Maar ze gaf geen kik. Een harde meid, dat was duidelijk.
Heel hard, want nu hij nog eens goed keek zag hij een straaltje geil langs haar rechterbeen horen. Hij was geen moment te hard geweest, hij had haar absoluut duidelijk alleen maar geiler gemaakt. Dat beloofde nog wat.
‘Vijftig. Dank u wel Meester.’
‘Graag gedaan. Kom eens bij me….’
Ze kwam keurig met de handen op de rug voor hem staan. Hij smolt.
Hij nam haar armen en leidde die om hem heen. En terwijl ze zo tegen hem aan stond deed hij haar blinddoek af, nam haar hoofd in zijn handen en kuste haar ogen, haar neus en haar mond.
‘Dag schat. Eindelijk dan …. Ik heb zo naar je verlangd.’
‘En ik naar U, Meester. Ik naar U.’
Hij kuste haar nogmaals. Ze opende haar mond en ze kusten innig.
‘Wat zie je er prachtig uit. Je bent nog veel mooier dan ik dacht.’
‘Dank U wel, Meester.’
Ze hadden zoveel te praten, elkaar zoveel te vertellen en dat deden ze ook. Ze praatten zo fijn met elkaar. Over de reis, hun voorbereiding, hun opwinding voor vandaag, hun verlangen naar elkaar. Ze bleven elkaar maar aanraken, steeds opnieuw. Dan weer voorzichtig, schuchter, teder, dan weer vol nauwelijks ingehouden spanning. Ze hadden hier zo intens naar verlangd.
Maar onwillekeurig begon ze toch ook steeds meer te wiebelen.
‘Wat is er meisje?’
‘Het spijt me Meester. Ik moet zo nodig plassen.’
‘Hmmmm, is dat zo? In de badkamer staat een teiltje. Haal dat maar.’ En hij liep naar de tv om die uit te zetten.
gebruik onderstaande link om naar deel II te gaan
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
|
|
    
anima
Lid
Bericht Nummer: 20
Aangemeld: 08-2004
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 17 oktober 2004 - 11:39 pm: |
|
Zeer onalledaags... |
Het is zeldzaam Janneman, een prikkelend verhaal dat overloopt van liefde, en beide kanten zo meticuleus belicht.
Alle twijfels en onzekerheden worden uit de doeken gedaan, zonder ook maar een moment te vervelen.
Enneh...het is ook wel fijn om een keertje te lezen dat een groot deel van 'onze' (subs dus) angsten ongegrond zijn. Doorgaans worden we hierover (zeker in een verhaal) in het ongewisse gelaten. Misschien uit vrees dat uitdieping hiervan afbreuk zou doen aan het tempo en de spanningsgraad van het verhaal. Wel, niks blijkt minder waar.
Klasse Janneman.
En uiteraard kijk ik reikhalzend uit naar het vervolg.
Groeten,
anima.
"Sta op", sprak Hij, "opdat je voor Me kan knielen."
| |
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 72
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 18 oktober 2004 - 07:08 pm: |
|
Wel Anima, |
Dank je wel zeg, je maakt me werkelijk een beetje verlegen. Ik ben blij dat je het zo mooi vond en er ook in hebt gelezen wat ik er in heb proberen te stoppen. Eigenlijk zie ik het werkelijk zo: de Meester dient in feite zijn slavin. En natuurlijk, ik kan me niet voorstellen dat een Meester zijn twijfels niet heeft.
Het volgende - en laatste - deel is in opzet klaar. Ik weet alleen nog niet wanneer ik dat uitgewerkt ga krijgen. Dat merk je dan vanzelf wel.
Omdat jij het zo mooi vond en ook als eerste reageerde, zal ik het tweede deel aan jou opdragen. Met genoegen.
Met vriendelijke groet,
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein
| |
Marny
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 56
Aangemeld: 06-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 19 oktober 2004 - 01:58 pm: |
|
Beeldend vermogen |
Hoi Janneman,
Wat een waanzinnig gaaf verhaal heb je ons voorgeschoteld. Ik vindt het prachtig zoals je het gevoel van drie verschillende personen hebt weten te verwoorden. Je hebt in ieder geval voldoende beeldend vermogen om heel goed te zijn. Ik zal in het midden laten of dat 'meester' of 'schrijver' is.
Chapeau en een hele dikke knuf
Marny
Soms mag een fantasie een fantasie blijven.
| |
reintoch
Beheerder
Bericht Nummer: 61
Aangemeld: 02-2002
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 07 maart 2005 - 10:02 pm: |
|
kan het nòg mooier: opening voor een discussie |
Beste lezers en schrijvers.
We: de Moderators van deze site, Paul, Sheherazade, reintoch en Janneman, willen iedereen op deze site stimuleren om veel te schrijven en veel te reageren.
En kritisch te reageren.
Vertel wat je mooi vind, maar vertel ook hoe je denkt dat het nog mooier zou kunnen.
Kortom: opbouwende kritiek.
Daarom hebben we besloten een briefwisseling tussen reintoch en Janneman gedeeltelijk -en in afleveringen- op de site te zetten.
Alsjeblieft, discussieer mee!
Een prachtig verhaal.
Wat ik vooral wil roemen is je opbouw, de parallelle verhalen èn gevoelens die je beschrijft. Je blijft de spanning vasthouden tot het eind.
Nee, niet helemaal tot het eind. Twee kleine hikjes in je verhaal maken dat ik even frons, om, gelukkig, tot slot weer vredig in genoegen weg te zakken.
En gek genoeg komt het doordat beide stukjes naar mijn gevoel overbodig zijn:
* de gedachten van de ober,
* èn de uitweiding over de geschiedenis van de 'zij' vrij vlak daarvoor.
Ze doen naar mijn gevoel afbreuk aan de spanning.
Weglaten zou het verhaal helemaal ‘àf’ maken.
billen...stil wachtend...over mijn schoot... 
| |
MisTique
Lid
Bericht Nummer: 14
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 31 januari 2006 - 10:20 am: |
|
Ontzettend mooi |
Hoi Janneman,
Je schrijfstijl is heerlijk, het neemt me mee, ik bevind me ineens in de kamer, in de situatie. Ik ben als lezer beide personen. Het is je gelukt in dit verhaal om inzicht te geven in de individuele beleving van beide hoofdpersonen en hebt dat laten samensmelten tot een geheel waarin die ongrijpbare en voor velen onbegrijpbare liefde de rode draad vormt.
Ik zeg het niet vaak, maar ik heb echt genoten van dit verhaal!
liefs
MisTique
|
mieke^
Nieuw lid
Bericht Nummer: 1
Aangemeld: 12-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 31 januari 2006 - 11:05 am: |
|
Herkenning |
Wat een verhaal, en wat heerlijk om het van allebei, zelfs van drie kanten, over de emoties te mogen lezen.
Ik heb het in een adem uitgelezen en aldoor gedacht hij schrijft over mij, hoe weet hij dat.
Zoveel herkenning.
Dank je
|
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 137
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 02 februari 2006 - 07:20 pm: |
|
Ik smelt helemaal |
Dames toch,
Wat een complimenten nog voor mijn verhaaltje van weleer. Ik ben de laatste tijd wat afwezig (ook op deze site) en check zelfs mijn mail niet elke dag, dus ik had het niet direct door allemaal. Nou, dank jullie wel hoor.
Wel ben ik heel blij dat jullie keurig opgevoed zijn en niet direct beginnen over een deel twee of zo, want mijn pen loopt de laatste tijd niet zo soepel. Ik kan onmogelijk zeggen of er nog meer verhaaltjes komen, laat staan wanneer. Tegelijk moet ik toegeven dat zulke reacties als die van jullie toch ook wel weer een enkel glimpje inspiratie tevoorschijn toveren, dus wie weet....
TY
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein
| |
Ghostwriter
Lid
Bericht Nummer: 13
Aangemeld: 11-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 03 februari 2006 - 11:35 pm: |
|
Nou je 't zegt... |
...waar blijft deel 2 eigenlijk, Janneman?
Kijk, ik word niet geplaagd door een teveel aan opvoeding 
/GW [duikt zelf maar vast weg]
|
Groentje
Nieuw lid
Bericht Nummer: 5
Aangemeld: 01-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 19 maart 2006 - 03:11 pm: |
|
Vol spanning |
Hoi Janneman
Ik zag inderdaad dat het verhaal al van een tijd geleden is maar wil me toch aansluiten bij de vorige reacties. Geweldig geschreven! Ik hoop dus ook dat je pen nog niet is uitgedroogd en dat we mogen genieten van een vervolg.
Heel eerlijk gezegd was ik me net deze week gaan afvragen of er geen verhalen te vinden zijn waarin de gedachtes van de meester worden beschreven. En toen vond ik jou!
Ik kan alleen maar hopen dat ik nog eens een meester tegenkom met zoveel inzicht en liefde!
Hopelijk mogen we snel weer genieten van een verhaal van je. Ik wil zelfs wel wat pennen opsturen, mocht dat nodig zijn...
Liefs Groentje
|
Stefanie
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 67
Aangemeld: 08-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 22 december 2006 - 01:08 am: |
|
veel schrijven en reageren ? |
Beste Janneman en alle anderen,
Hier staat een oproep om zoveel mogelijk te reageren op dit verhaaltje. Dus ik zal er ook iets over zeggen. Ik vond het echt superopwindend, ik kon me op een gegeven moment helemaal verplaatsen in de vrouw die verzocht wordt haar 'vocht te peilen'. Dat vond ik wel een heel spannend stukje :
“Maar ze deed wat hij zei. Duidelijk zichtbaar voor de ober – want daar viel ook niet aan te ontkomen, dat wist ze echt wel – deed ze met twee vingers van haar linkerhand haar schaamlippen een klein beetje uit elkaar, zo weinig mogelijk eigenlijk, en stak ze haar rechter middelvinger langzaam bij zich naar binnen. Twee kootjes maar liefst. Ze draaide er een beetje mee, alsof ze de laatste slagroom uit het schaaltje willen likken en trok de vinger toen weer naar buiten.
Zichtbaar bibberend hield ze de vinger voor zich. Het was meer dan duidelijk hoe nat ze was. Haar vinger glinsterde en was glibberend nat”.
Het lijkt me het toppunt van opwinding te zijn. Rode billen zeggen me tot dusver iets minder, maar het feit dat ik met mijn vinger in mijn honingpotje zou moeten gaan om een wildvreemde man te tonen hoe opgewonden ik ben ... het idee alleen al.
Oh Janneman, waar blijf je ze toch halen, de opwindende gedachten.
|
|
om mee te beginnen
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?