| Gepost op donderdag 05 december 2019 - 09:23 pm: | 
|
|
wordt er te veel gestraft, of juist te weinig?
een ‘verboden’ verhaal
Ik was op bezoek bij een echtpaar waar ik al jaren mee bevriend ben. Gezellige kerel, mooie vrouw van wie je haar achtendertig jaren niet af zag, maar bovenal een prachtige dochter, je weet wel, met van die pas ontluikende borstjes. Wél een pittig tantetje hoor, waar ze dacht ik heel wat mee te stellen zouden hebben. Kwam uit, maar op een heel andere manier.
Hij weet dat ik hoofd van het Instituut ben, discipline onderzoek en zo, dus al gauw komt het gesprek daarop. Vertel ik net over onze leeftijdsgrens van 18 en wil ik daar een hele theorie over afsteken, zegt hij: “Stop even. Ik ben beslist heel benieuwd hoe jullie daar op het Instituut mee omspringen. Maar je bent nu hier. En het geval wil dat er bij ons zich een acute situatie voordoet. Dus wat zeg je, een kleine demonstratie hoe het er bij ons aan toe gaat?”
Ik wil nog wat zeggen, maar hij gebaart me mijn mond te houden en zegt tegen zijn vrouw: “Haal jij onze Marjan even, ze zit boven geloof ik.”
Even later komt ze met Marjan terug, die me bedeesd een hand geeft. Ik heb zo goed de gelegenheid om haar te bekijken. Ze ziet er beeldig en fris uit, mooi glanzend haar, een wit bloesje en wijde kaki rok.
Haar vader vraagt echter haar aandacht.
“Je weet wat je vanavond te wachten staat?”
Ze krijgt een hoofd als vuur en knikt terwijl ze naar de grond staart.
“Je moeder en ik wilden dat maar meteen afhandelen. Meneer hier is het wel gewend en dan hebben we het maar weer achter de rug.”
Nauwelijks hoorbaar fluistert ze: “Waar meneer bij is?”
“Ja zeker”, antwoordt hij, “hij bijt niet. Bovendien zal ik coulant met je zijn en je straf wat verlichten. Dus vooruit, dralen maakt het alleen maar erger.”
Ik zie dat het meisje schichtig van mij naar hem kijkt en duidelijk krijgt dat het haar vader ernst is en ik niet in de positie ben om in te grijpen.
Hij gebaart nog eens ongeduldig naar haar en dan zie ik dat ze schuchter naar hem toe loopt. Vlak voor hem blijft ze staan, maakt een kniksje en pakt dan haar rok en tilt die zo ver op dat ze op haar blote knieën voor hem neer kan knielen. Ze kijkt nog steeds strak naar de grond als ik haar nauwelijks hoorbaar hoor praten.
“Ik biecht op dat ik vanochtend veel te laat thuiskwam, ook al had ik beloofd op tijd te zijn. En ik heb ook gelogen over de reden. Ik had helemaal geen lekke band, maar was het gewoon vergeten. Ik vraag daarom vergiffenis voor mijn fouten en vraag u of u mij daar streng voor zult willen straffen.”
Haar laatste woorden gaan over in een zacht gefluister en ik moet de betekenis raden. Haar vader streelt haar hoofd en trekt het vervolgens wat naar achter, zodat hij haar dwingt hem aan te kijken. Als hij spreekt klinkt hij streng.
“Hoewel je moeder en ik geschokt zijn over je manieren en vooral over je leugens, willen we je toch vergiffenis schenken. We zijn het echter eens dat je straf streng zal moeten zijn om je te kunnen vergeven. Je zult 6 slagen met het rietje krijgen, na eerst je billen te hebben voorverwarmd.”
Het meisje slaakt een snik, maar hij heeft al geen aandacht meer voor haar. Hij gebaart zijn vrouw en zegt: “Riekje, maak haar gereed.”
Het net of Riekje daar op heeft zitten wachten, want ze springt op en stapt met een zekere gretigheid op haar dochter toe. In haar ogen zijn pretlichtjes te zien als ze Marjan vervolgens op laat staan.
“Handen in de nek.”
Zwijgend legt Marjan haar handen in haar nek en aan haar gezicht is te zien dat ze deze procedure al vele malen heeft meegemaakt. Langzaam knoopt haar moeder haar bloes los. Een wit bh’tje verschijnt en mijn vermoeden over de prilheid van haar borstjes wordt bewaarheid. Nieuwsgierig naar hun naakte staat, wordt ik op mijn wenken bediend: nadat ze de bloes verwijderd heeft, haakt Riekje ook haar bh’tje los.
Prachtig stevige borstjes worden nu ontbloot. Riekje wacht echter niet op applaus, maar draait Marjan met haar rug naar haar vader en mij toe. Ze tilt Marjans rok hoog op, zodat een wit kanten slipje verschijnt, en kijkt vragend naar haar man.
“Uit is voldoende,” antwoordt hij.
Ze laat de rok weer vallen en glijdt met haar handen naar binnen. Spoedig zie ik het slipje, dat ze langs haar benen naar beneden stroopt en waar ze Marjan uit laat stappen. Ze pakt Marjan bij de hand en leidt haar naar een grote, massale fauteuil, die ze met de achterkant naar ons toe draait. Marjan duwt ze met haar buik tegen de rugzijde. Riekje loopt naar het dressoir en ik zie Marjans hoofd zich plotseling omdraaien, met grote schrik in haar ogen.
“Nee moeder, dat niet,” hoor ik haar roepen.
Riekje doet of ze niets gehoord heeft en gaat door met het bij elkaar zoeken van een aantal dingen. Haar man antwoordt voor haar, op dezelfde strenge toon als daarvoor.
“Natuurlijk bindt je moeder je. Want je weet de regel: als je niet gehoorzaamt, als je toch je billen met je handen beschermt, dan wordt je de volgende keer gebonden.”
Haar moeder geeft haar de kans niet te reageren. Resoluut trekt ze haar armen achter haar rug en drukt ze haar bovenarmen tegen haar polsen. Vakkundig bindt ze ze vast en ik begrijp de bedoeling: zo zweven haar armen zo hoog boven haar billen dat het haar onmogelijk is om ze te bedekken. Riekje schopt haar dochters benen vervolgens uit elkaar en gedwee spreidt ze deze, zodat haar voeten tegen de poten van de fauteuil gedrukt staan. Snel knoopt haar moeder ze daaraan vast.
Glimlachend draait ze zich naar haar man en zegt: “Ze is gereed.”
“Mooi zo”, antwoordt deze, “buig haar voorover.”
Marjan wordt gedwongen zich over de fauteuil te strekken. Haar kontje steekt nu prachtig naar boven. De man duwt zijn vrouw opzij en trekt langzaam Marjans rok omhoog, zodat haar billen volledig ontbloot worden. Hij laat de rok op haar rug vallen en begint haar billen te strelen. Niet lang overigens. Al snel begint hij haar te slaan, ferme harde tikken lijken mij het, met de volle hand.
Dit moet het opwarmen zijn, begrijp ik, maar ik heb bewondering voor Marjan, die de pijn die het haar toch moet doen, dapper verbijt en alleen zachtjes en onderdrukt kreunt bij iedere slag. Haar billen worden snel rood, en wanneer de kleur hem blijkbaar bevalt, stopt hij.
“Het rietje, Riek,” beveelt hij.
Lang hoeft hij niet te wachten en zorgvuldig meet hij de afstand van billen tot riet. Zoevend daalt het rietje op Marjans billen neer. Nu kan ze zich echter niet meer beheersen en ik hoor haar schreeuw. Luid snikt ze het uit. En ik begrijp het nut van haar gebonden handen. Ik zie dat ze probeert deze los te trekken, om haar billen te beschermen en te koesteren. Zonder resultaat natuurlijk.
Nog vijf keer klinkt het rietje en nog vijf keer hoor ik haar kreet van pijn. Lang blijft ze na snikken, terwijl haar vader allang weer naar zijn plaats is teruggekeerd. Pas als ze weer stil is mag Riekje haar helpen op te staan. Haar benen worden nu losgemaakt, haar armen blijven echter vastgebonden.
“Naar de spiegel,” klinkt het uit de hoek.
Ik zie tot mijn verbazing dat Marjan met haar gezicht naar de spiegel wordt geleid, een enorm, manshoog geval in de hoek. Haar moeder stopt daarop de achterzijde van haar rok, die intussen weer naar beneden gegleden was, in de tailleband, zodat haar rode billen vrij blijven.
Riekje draait zich vervolgens om en gaat weer bij ons zitten. Ook mijn vriend wendt zich weer tot mij en begint met mij te praten alsof er niets aan de hand is, alsof zijn dochter daar niet met haar roodgeslagen billen tentoongesteld staat. Ik zie haar betraande gezichtje, haar prille borstjes en haar rode billen, die ze nauwelijks stil kan houden van de pijn. Ik kan mijn ogen er niet van af houden. En toch wil ik dit niet zo laten gaan.
“Zeg,” begin ik, “hoe oud is Marjan eigenlijk?”
“Dat weet je toch?”
“De laatste keer dat ik haar zag was ze meen ik veertien.”
“Ze is al zestien,” antwoordde hij trots.
“Nog niet volwassen.”
“Oh, maar ze gedraagt zich heel volwassen. Jongens en uitgaan en zo. Je hebt haar net zelf gehoord.”
Volgens mij hoorde ik net toch echt een zestienjarige praten, maar dat laat ik gaan.
“We hadden het over discipline en zo. Je wilde me laten zien hoe dat bij jullie ging.”
Hij knikte instemmend.
“Zullen we dat gesprek dan hervatten. En het hebben over hoe, wanneer en waarom.”
Hij knikt.
“Als volwassenen onder elkaar.”
Oh, gebaart hij, zij doet er niet toe.
Maar míj doet zij er wel toe.
Hij gebaart van: ‘heb jij je zin’ en zegt tegen z’n vrouw: “Maak jij Marjan even los, wil je.”
En daarna tegen Marjan: “Ga maar naar je kamer, met je buik op bed, billen bloot. Ik kom straks wel.”
Marjan verdwijnt schielijk en ik begin.
Ja, en als ik begin dan begin ik ook gelijk goed. Ik haal mijn hele theorie van stal over hoe je met discipline moet omgaan. Discipline, straf, slaan, prima, maar wel met wederzijds goedvinden.
“Heb je het haar ooit gevraagd,” vraag ik.
“Nee,” zegt ie aarzelend en begint te maren.
Ik wuif zijn protesten weg en vervolg.
“Jij hebt er lol in om haar te straffen, niet waar, net zo’n lol als wanneer je je vrouw straft en haar daarna een beurt geeft, of ze er nou zin in heeft of niet.”
Z’n vrouw bloost en kijkt snel weg. Hij stemt aarzelend in.
“Dus het is jouw genot, meneertje, en dat heeft niks meer met opvoeden te maken.”
Hij trekt nu wat bij en ik zie dat ik begin te overtuigen. Snel ga ik nu verder.
“En ik weet ook wel waarom Marjan zoveel te verduren heeft gekregen de laatste tijd. Je vrouw, die strafte je zeker vaak, een tijdje geleden. Die legde je zeker regelmatig over de fauteuil, als Marjan naar bed was, of bij een vriendinnetje op bezoek. Je ontblootte Riekje net zoals je dat zo pas bij Marjan deed en dan kregen haar billen meer te verduren dan die van Marjan. Je kon je op haar kont uitleven zonder je te hoeven beheersen, zoals bij Marjan. Maar de laatste tijd dus niet meer, waar of niet?”
Hij knikte nu aarzelend en ik zie dat zijn vrouw beschaamd naar de grond kijkt. Die zag de bui al hangen.
“En weet je waarom? Heel eenvoudig. Omdat je vrouw haar dochter liever als slachtoffer ziet dan zichzelf. Want ik weet hoe dat gaat. Heel slim wordt je van haar eigen fouten afgeleid, naar die van Marjan. Dat dat toch niet langer zo kan. Dat je moet optreden. Streng moet wezen. Haar streng moet straffen anders leert ze het nooit. En beetje bij beetje is het Marjan die je straft en gaat al je energie en aandacht naar het straffen van haar. Want bij haar kan je je niet zo maar laten gaan en moet je je in toom houden. En dat kost energie.
En je vrouw spint er mooi garen bij. Die ziet de aandacht van haar afgeleid en geniet er zelf ook nog van. Wedden dat die mooie procedure, van dat knielen en biechten, en dat uitkleden door haar, ook ideetjes van haar zijn.”
Hij zit nu volop te knikken en kijkt me peinzend aan.
“Je hebt gelijk, je hebt gelijk. Wat heb ik mezelf zitten te verneuken. Wat ben ik in de luren gelegd.”
Hij schudt vertwijfeld zijn hoofd.
“Weet je, ik wil het rechtzetten, meteen, waar jij bij bent. Akkoord?”
Ik knik instemmend, toch altijd weer verbaasd over mijn eigen overtuigingskracht.
“Kom Riekje,” zegt hij tegen zijn vrouw, “haal mijn meisje eens voor me naar beneden, dan zullen we praten. Kleed haar aan. En niet aarzelen daarboven, hoor je.”
Inderdaad komt Riekje met haar dochter snel naar beneden. Angstig kijkt Marjan rond. Alsof ze bang is dat haar straf te licht bevonden is en nog een vervolg dient te krijgen. Maar als haar vader spreekt is het niet meer met die strenge toon van daareven, integendeel, hij klinkt zacht nu, teder haast en als ze hoort dat hij haar slechts verzoekt te gaan zitten, trekt ze wat bij. Toch is ze nog gespannen, zeker als blijkt als haar vader haar wat te vertellen heeft.
“Zeg Marjan,” begint hij aarzelend, “heb ik je ooit gevraagd hoe je je straf zelf ervaart?”
Zwijgend schudt ze haar hoofd.
“Heb ik ooit gevraagd of je je straf terecht vindt, passend vindt voor je misdragingen, aansluitend bij wat je kunt verdragen?”
Weer schudt ze haar hoofd.
“Probeer dan daar nu eens een antwoord op te geven, wil je dat proberen?”
Ze begint nu heftig te blozen, maar ik zie dat ze wil proberen te antwoorden, dat ze deze kans niet voorbij wil laten gaan.
“Ik, ik,” begint ze.
Haar vader knikt bemoedigend.
“Ik geloof het niet .....”
Aarzelend gaat ze verder.
“Ik weet dat ik vaak onmogelijk ben. En ik vind ook best wel dat jullie me daarvoor moeten straffen, en best wel streng soms ook. Maar niet, niet op die manier.”
Ze kijkt nu naar de grond. Al haar moed verzamelt ze en ze gaat na een korte stilte weer verder.
“Als ik heb geklierd, en je wilt me straffen, maar niet zo streng, en je neemt me dan naar boven om me over de knie te leggen, en als je me dan met je handen een flink pak slaag voor m’n blote kont geeft, dan vindt ik dat niet zo erg.”
Ze kijkt hem nu aan.
“Het doet wel zeer en zo, en het is ook best wel vernederend daar zo te liggen, maar het doet me toch wel goed, ergens. Ik heb dan het gevoel dat je me gestraft hebt, dat ik het dan kwijt ben, dat schuldgevoel, en dat geeft een best wel bevredigend gevoel. Het gloeit ook zo lekker na, en, nou, dan voel ik me dicht bij je als ik daar zo nog over je schoot heen lig, dat je me vertrouwt en zo, dat je van me houdt ..... Zo deed je het vroeger ook altijd en ik heb me daar nooit moeilijk bij gevoeld, zeker niet sinds er niemand meer bij is die dat ziet, mij ziet .......”
Ze zweeg. Ik zag aan haar ineengeslagen handen in haar schoot dat ze het moeilijk had om verder te gaan.
“Maar dit, dit is zo vernederend. Met moeder die me zo uitkleedt, met dat knielen en voor je biechten. En dat rietje doet zo’n pijn, dan moet ik steeds huilen als ik daaraan denk. En ik durf me nergens meer uit te kleden, als de dood dat ze de strepen op mijn billen zien.”
Alles schoot er nu bij haar uit, en ze begon steeds sneller te praten.
“En dan die spiegel, die afschuwelijke spiegel. Dan branden mijn billen nog in mijn ziel, dan moet ik daar tentoongesteld staan. Jezus, dan zie ik de tranen op mijn gezicht en mijn blote tieten en voel ik dat iedereen naar mijn blote rooie kont zit te kijken, dan schaam ik me zo, oh, dan schaam ik me zo. Ik weet wel dat ik me ook hóór te schamen, dat ik er daarvoor sta, maar, mijn god, zo is het te erg. En dan ook nog waar zo’n vreemde bij is.”
Ze stokte plotseling in haar waterval van woorden, alsof ze zich nu pas weer van mijn aanwezigheid bewust werd.
“Nee,” vervolgde ze na een tijdje, “nee, zo’n straf vind ik niet eerlijk, niet op die manier.”
“Je hebt gelijk, m’n lief,” antwoordde haar vader, “je hebt gelijk, helemaal gelijk. En ik beloof je, zó zal ik je nooit meer straffen, nooit meer.”
Hij liep naar haar toe, knielde voor haar neer en pakte haar hand, die hij zachtjes streelde.
“Nooit meer, nooit meer,” herhaalde hij zachtjes.
“Misschien zal ik je nog eens over de knie nemen, zoals je zei, maar nooit meer zal ik je straffen zoals vanmiddag.”
Dankbaar viel ze hem om de hals en huilde van opluchting. Dat ik dat toch mocht veroorzaken. Ik voelde me weer een bijzonder edel mens, steeg weer een paar meter boven de grond, waar ik met voldoening op ze neer keek.
Zachtjes duwde hij haar tenslotte van zich af.
“En ik weet denk ik ook wel waarom het zo gekomen is. Je moeder en ik, en die meneer natuurlijk, hebben er wat over zitten te praten. Over straffen. Misschien heb je wel gemerkt dat ik ook je moeder wel eens flink strafte als ze weer eens onmogelijk was.”
Het meisje knikte. Ze had wel begrepen dat zijn “en nou ga je naar boven en maak je klaar” meer was dan een verzoek aan moeder om zich op te maken en aan te kleden of zo.
“Nou, je moeder vond dat straffen meer iets was voor jonge meisjes en leidde alle aandacht van haar af, naar jou toe. Zodat jij het werd die de klappen kreeg, die voor hààr bedoelt waren.”
Ze keek met grote ogen naar hem en vervolgens naar haar moeder, alsof ze nu pas begreep hoe de wereld in elkaar zat.
“Eigenlijk moet je moeder daarvoor gestraft worden, vind je niet?”
Het meisje knikte.
“En het zou goed zijn als dat nu zou gebeuren, nu meteen, en op dezelfde manier als bij jou zonet.”
Heftig knikte ze nu van ja, en floepte er uit:
“Maar dan wil ik moeder net zo voorbereiden zoals zij dat bij mij altijd deed.”
Hij glimlachte haar toe.
“Dat is goed mijn meisje, dat is goed, heb jij maar je wraak.”
Hij stond op en ging weer in zijn stoel zitten. Hij keek uitnodigend naar zijn vrouw. Ik voelde de spanning tussen hen stijgen. Wat zou ze doen?
Ik zag Riekje aarzelen. Toch stond ze nog niet op. Haar man knikte haar bemoedigend toe, alsof hij wilde zeggen: toe maar, sta maar op.
Zacht zei hij: “Je hebt het gehoord Riekje, wat zal het zijn?”
Die woorden doorbraken de twijfel in haar en ze stond schuchter op. Haar ogen geloken schuifelde ze naar haar man en bleef voor hem staan. Ze maakte een kniksje, bleef toen besluiteloos staan wachten. Zou ze? Ja! Ze trok haar rok een weinig omhoog en wilde dan eindelijk voor hem neerknielen.
“Wat nou, Riekje, blote knieën, meisje, blote knieën.”
Ze kreeg weer een rood hoofd en ik zag haar handen langs haar rechter been naar boven glijden, zo haar rok naar boven duwend, zodat ik een blik kreeg op haar op haar verrukkelijke dij, sexy omlijnd door een zwarte kous bevestigd aan een jarretelletje. Ze maakte de kous los en stroopte hem tot over haar knieën. Ook haar andere been liet een dergelijk tafereel zien. Oh mijn god, wat was die vrouw verleidelijk aan het doen, zonder zich er van bewust te zijn. Want ik kon zien dat de schaamte bij haar overheerste. Nu pas kon ze haar rok op tillen om op haar knieën te zakken.
Weer was het stil. Ik hoorde haar stem raspen, maar een fatsoenlijk geluid kwam er nog niet uit. Ik zag haar alle moed bij elkaar rapen. Maar toen ze eindelijk sprak was haar stem verrassend helder en keek ze haar man recht in het gezicht.
“Ja, ik heb je bedrogen, het is waar. Ik heb al mijn eigen fouten verdoezeld en die van Marjan benadrukt. Ik heb je gepresst, keer op keer, om Marjan streng te straffen. En ik heb de straffen bedacht om haar te geven, zonder dat je dat in de gaten had. Ik wilde dat je Marjan zou straffen, niet voor haar opvoeding, maar opdat je mij dan zou vergeten te straffen. En omdat ik het zelf opwindend vond ...”
Haar stem stierf nu weg en ze keek weer naar beneden. Toen ze vervolgde keek ze hem weer aan, strak en fel.
“Ik weet niet wat me bezielde. Ik vind dat je me moet straffen, vaak en streng. Dat heb ik nodig. Dat doet me goed. En ik voel me altijd heerlijk na afloop, bevrijd en gloeiend en geniet dan als je me neemt.
Maar ik weet niet wat het met me is. Ik wil de straf ook ontlopen. Ik verlang er naar en toch wil ik het weer niet. Ik verzon honderd en één uitvluchten en toen dat niet meer hielp begon ik je met Marjan te belagen. En dat werkte. Maar toch voelde ik me er niet echt fijn bij. Ik verdrong mijn verlangens en ik verdrong mijn schaamte.”
“Oh Jezus, ik schaam me nu zo.”
Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en snikte in stilte. Zo geknield voor haar man vormde ze een verstild beeld.
Tot haar hoofd weer omhoog schoot en ze fel zei: “Je moet me straffen, je moet me streng straffen, en me dan vergeven, kan je dat?”
Hij antwoordde haar op dezelfde strenge toon als hij Marjan toegesproken had.
“Straffen zal ik je inderdaad, en streng. Je hebt het net al gehoord: met dezelfde procedure die jij voor Marjan bedacht hebt. Maar voor jou worden het er twaalf met het rietje.
Vergeven kan ik je echter nog niet, nog lang niet. Veel vaker zal ik je nog moeten straffen. Pas aan het eind van je boete periode zal ik je kunnen vergeven. En die zal lang zijn: een maand lang.
Elke zaterdag zal ik je in ieder geval straffen, zoals ik je nu ga straffen.
En elke dag zul je me zoals je hier nu voor me zit, opbiechten wat je die dag gedaan hebt. En zal ik je gedrag beoordelen en meteen vonnis vellen.
En elke dag, zodra ik thuis gekomen ben, zul je je slipje uittrekken. Zodat ik je zonder dralen, zonder tijdverlies over de knie kan nemen om je een pak slaag te geven op je blote billen. Wanneer ik daar ook maar de geringste aanleiding toe mocht bespeuren.
Zo, zo zal de komende maand er voor je uit gaan zien. Heb je dat begrepen en ga je daarmee akkoord?”
Ze knikte en fluisterde: “Dank je.”
“Wel Marjan, dan kan je haar nu gereed maken.”
Zelfbewust stapte Marjan op haar moeder toe. Ze hielp haar overeind en draaide haar om. Nauwgezet en opzettelijk traag maakte ze één voor één ze de knopen los van haar moeders bloesje. Ze verwijderde hem en haakte vervolgens haar bh los.
Daar zag ik ook de moeder nu met ontblote borsten. En mooi waren ook de hare. Maar anders: vol, rijp, en stevig. Marjan liet ze nog beter uitkomen door ook haar moeder te bevelen haar handen in haar nek te leggen. Toen werd ze afgemarcheerd naar haar man.
Marjan draaide haar ruw weer om en hief de rok van haar moeder ver omhoog. Vragend keek ze naar haar vader.
“Alles uit, m’n liefje, alles uit. Behalve haar rok, die mag ze aanhouden, net als jij. En breng haar daarna naar de fauteuil en bindt haar daar, ook net zoals jij.”
Onceremonieel ontdeed Marjan haar moeder van jarretel, slip en kousen. Ze bracht haar naar de fauteuil en bond haar moeder snel en met zichtbaar plezier. Ik zag dat ze wellustig de riemen extra strak aantrok. Op een gebaar van haar vader duwde ze haar moeder ruw voorover.
Snel kwam deze er nu bij en ontblootte de billen van zijn vrouw. En zonder haar vooraf te strelen, zonder enig blijk van mededogen, begon hij haar billen te slaan, en hard. Het was duidelijk dat hij een andere kleur voor ogen had dan bij Marjan en hij stopte pas nadat zijn arm moe geworden was. Ik kon zien dat zijn slagen hadden geresulteerd in een diep donkerrode kleur.
Marjan stond al klaar met het rietje en na een korte pauze begon hij Riekje daarmee hard en vakkundig te behandelen, streep na streep. Hij telde ze hardop en wachtte telkens met de volgende tot zijn vrouw haar kermen weer bedwongen had. Wat elke keer weer wat langer duurde.
Twaalf had hij gezegd en twaalf kreeg ze. Hoewel, ik moet toegeven dat ze niet protesteerde, noch riep hem te stoppen, of haar te vergeven. Wat de meeste vrouwen in een dergelijke situatie plegen te doen. Niet dat ze niet schreeuwde en huilde, dat deed ze volop. Maar een verzoek er mee te stoppen ontsnapte haar niet. Ze droeg de straf die ze kennelijk als rechtvaardig ervoer.
Ook nu wachtte de man na afloop tot het gesnik verstomd was. Hij ging echter tussentijds niet zitten, maar bleef bij haar staan. Ze had zichzelf dan ook bewonderenswaardig snel weer in de hand. Hij hielp haar overeind en keerde zich van haar af. Marjan restte nu de taak haar los te maken en haar naar de spiegel te begeleiden. Wat ze uiterst langzaam deed, alsof het haar speet dat het alweer voorbij was.
Voor de spiegel streek ze de rok van haar moeder weer omhoog en streelde daarbij haar hete billen. Voorzichtig tastte ze elke zwelling af die het rietje veroorzaakt had, alsof ze zich van zijn effect wilde overtuigen. Met zichtbare spijt verlieten haar handen de billen en maakten de rok in de tailleband vast. Ze keerde zich van haar moeder af en ging aan de tafel zitten. Een boek pakte ze om wat te gaan lezen, maar ik zag dat ze voortdurend haar ogen oplichtte om naar het beeld van haar moeder te kijken. De opgezwollen ogen en de doorlopen mascara, de naakte borsten, de tepels recht naar voren, de armen achter haar rug gebonden, de vuurrode en gezwollen billen omkranst door de zwarte rok, de blote voeten .....
Ik geef toe, het was ook een aantrekkelijk gezicht en ook ik kon er mijn ogen nauwelijks van afhouden. Ik was echter nog benieuwder naar de verdere gevoelens van het meisje, wiens moeder het was die daar voor de spiegel stond, die voor haar gestraft was, en die door haar daar was neergezet.
Mijn vriend leidde mijn aandacht echter af, zodat ik verder geen gelegenheid had haar diepere zieleroerselen te doorgronden. We praatten over koetjes en kalfjes, zorgvuldig onderwerpen als discipline, straf, opvoeding en zelfs vrouwen in het algemeen vermijdend. De tijd verstreek en ik denk dat het zo’n drie kwartier later zal zijn geweest dat mijn vriend zich naar Marjan wendde, die juist weer naar haar moeder voor de spiegel staarde.
“Maak haar maar los, Marjan, en breng maar haar hier.”
Marjan stond traag op en liep naar haar moeder. Ze maakte de riemen los en het was duidelijk te zien dat dat haar moeite kostte. Riekje liet haar armen slap naar beneden vallen toen deze bevrijd werden. Verder bewoog ze zich echter nog niet.
Marjan aarzelde even en legde toen haar handen op haar moeders billen. Zo draaide ze haar om en duwde haar naar haar man.
“Zo,” zei deze, “je eerste straf zit er op.”
Ze glimlachte dapper naar hem en hij lachte naar haar terug.
“Draai je maar eens om, dan zullen we je billen eens bekijken.”
Ze voldeed aan zijn verzoek en hij gleed zacht over de rode huid.
“Je hebt toch een prima kontje, Riekje, wat dat al niet verdragen kan. Ze zijn zo weer in orde voor een volgende geseling, dat verzeker ik je.
Vanavond zal ik je nog wat insmeren. Maar voorlopig moet je nog maar zonder doen. Trek je bloes maar weer aan. De rest kun je echter uitlaten. En ik wil dat je voorlopig op je blote kontje blijft zitten, begrepen!”
Ze knikte, pakte haar bloes en trok hem schielijk aan. Haar borsten verdwenen en ik zag ze met spijt gaan. Ze trok haar rok uit de tailleband en liet hem over haar billen vallen. Niet lang overigens, want meteen trok ze hem van achter weer omhoog, om daarop behoedzaam op de lederen fauteuil plaats te nemen. Ik zag haar de pijn verbijten, toen de hete billen het koude leer raakten.
Ze zat daar stil en rechtop, haar rok op haar benen, haar billen zichtbaar naakt op het leer. Ik moet zeggen dat het een bijzonder verleidelijk beeld voor mij vormde.
Marjan kwam nu naar haar toe en gaf haar moeder en tedere kus op haar wang. Ze keken elkaar glimlachend en liefdevol aan. De moeder pakte de hand van haar dochter.
“Bedankt,” zei ze tegen haar.
“Vergeven,” antwoordde ze.
En met een kus op de hand van haar moeder verdween de dochter naar buiten.
Maar niet voordat ze ook van mij afscheid had genomen.
En in mijn oor fluisterde:
“En toch vond ik het ook fijn. En opwindend.”
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
|
    
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 321
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 30 maart 2020 - 06:52 pm: |
|
de ontstaansgeschiedenis van dit verhaal... |
...maar eerst even wat veranderd is:
om dit verhaal goed te laten aansluiten met de verhalen van Moniek heb ik een inleiding toegevoegd.
Daarin blikt de directeur samen met de man van Moniek terug op zijn ontmoeting met Marjan en haar ouders, 2 jaar eerder.
Belangrijk, omdat Marjan heel belangrijk voor Moniek gaat worden... en Marjans verhalen daar vóór verteld moeten worden...
Dit verhaal werd geschreven in dezelfde tijd als De Advocaat, op dezelfde plek. Ik was toen net begonnen met het schrijven aan Het Instituut.
Maar dit verhaal ontstond volledig los daarvan...
Het was lente en warm. Ik stond met mijn tentje en een fiets alleen op een kleine natuurcamping in Drenthe.
Ik begon mijn heimelijke fantasie op te schrijven...
Met alleen een laag stoeltje als comfort en voor mijn tent begon ik als een razende te schrijven, liggend in het gras. In één take werd dit verhaal met de hand geschreven. Later heb ik het thuis natuurlijk uitgetypt en ongetwijfeld gecorrigeerd, maar in mijn herinnering was dat nauwelijks nodig. Het was in één keer goed.
En natuurlijk helemaal fout....
In de eerste plaats is Marjan minderjarig.
De Directeur spreekt vader daarop aan, maar intussen...
dat maakt het niet minder fout.
Al wel helemaal omdat er bij Marjan van vrijwilligheid geen sprake is...
Dat de Directeur er dan nog een extra draai aangeeft door haar moeder te laten straffen ... voor wat in wezen vaders misdrijf is...
Foute boel...
Maar ja, ik was later zo onverstandig niet alleen Marjan te gebruiken als maatje van Moniek op de Kostschool, maar ook nog hetgeen twee jaar eerder gebeurd was (dit verhaal dus) als reden te gebruiken voor haar bezoek aan de Directeur van het Instituut.
En daarna nòg een verhaal toe te voegen, waarin ook Marjan zelf op die gebeurtenis twee jaar geleden terugblikt samen met Moniek.
Dus laat ik gewoon maar mijn schrijverszonden onverbloemd toegeven...
beste lezers: ik heb gezondigd, wilt u mij het vergeven
maar spijt heb ik niet, want ik blijf het een mooi en spannend verhaal vinden
dus: wilt u mij vergeven dat ik een zondaar ben ... als schrijver
...wat mij tenslotte brengt op een prachtig boek, net uitgegeven: “Yes Please” van Lucas de Man & Mariëlle de Goede, met als ondertitel: “een zoektocht naar erotische fantasieën in Nederland en Vlaanderen”.
In feite de Nederlandse versie van Nancy Friday’s boek “Diepe Gronden” uit de jaren zeventig. Meer dan 300 mensen hebben ze daarvoor geïnterviewd.
Motto: een fantasie is geen werkelijkheid, maar schamen doen veel mensen zich toch daarvoor
en veel van die fantasieën zijn ‘fantastisch’ en heel divers.
Hun conclusie:... voor je fantasieën hoef je je niet te schamen!
Het verschil met hun fantasieën: ik schrijf ze zelf op....
verhalen maken dromen waar
| |
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 44
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 30 maart 2020 - 08:50 pm: |
|
ga zo door, mijn beste Paul |
Hallo Paul,
Wat een heerlijke stortvloed van verhalen en berichten.
Ik was zelf een beetje in een lethargische sm slaap geraakt, zodanig zelfs dat ik mijn kleine recensie project voor SubAdoration niet afmaakte. Terwijl mijn concept recensie zowat klaar was... Kijken of me dat straks ook nog lukt.
Maar eerst die uitgebreide toelichting op je foute verhaal: “Te veel!”
Nou snap ik die titel ook wat beter: het was voor jou doen ‘te veel’.
Daar waar Lief & Streng er prat op gaat dat ze foute verhalen schrijft, geldt dat blijkbaar niet voor jou.
Ik vond het altijd wel een leuk verhaal. Behoorlijk over the top, zodat je het met een gerust hart (eh geweten) kunt lezen. Wat ik altijd er leuk aan gevonden heb is dat het dus aan die twee andere verhalen koppelt: “Op eigen verzoek” en, met name, “Schoolmeisje”, het eerste Kostschoolverhaal. Het eerste verhaal, "Te veel!", is daar prachtig mee verweven. Zelf weet ik niet meer welke ik het eerste las, maar ik heb nooit bij “Schoolmeisje” het gevoel gehad van een ‘fout’ verhaal. Terwijl het dat natuurlijk wel is. En nog geschreven door een oude man, haha. Eh, hoe oud ben je dan wel, beste Paul, dat je jezelf oud noemt?
Ik vind het gewoon lieve verhalen, zeker "Schoolmeisje". En ja, we weten dat er vrouwen zijn die als meisje gestraft werden en die er erotische gevoelens rond spanking aan overgehouden hebben. Ook veel die dat niet hadden, overigens.
Maar het zal wel geen toeval zijn dat er hier, op de site, behoorlijk wat vrouwen zijn die er over fantaseren.
Dus fout? Ach....
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
Lief & Streng
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 48
Aangemeld: 05-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 03 april 2020 - 06:45 pm: |
|
hoezo, ik die opschept over foute verhalen |
Tuurlijk heb je gelijk, Lees.
Maar als je het in de kop schrijft heb je het al ontkent en kun je het daarna gewoon zeggen dat het klopt.
Maar je hebt wèl gelijk. Zo 'fout' bak ik ze niet zo snel meer.
Maar dit is dan ook wel al een oud verhaal.
Helemaal als ik Paul moet geloven.
Als het helemaal van het begin is, van nog vóór de Spanking Club waar ik ook bij was, dus...
Het bieden op Eva was in 2000 heb ik opgezocht.
Toen was ik ècht nog niet met foute verhalen en zo bezig.
Maar waar Paul is gestopt heb ik het overgenomen. Haha...
Ben dus alweer bezig met een nieuw project van een onbekende bron.
Dat "Schoolmeisje" verhaal waar je het over hebt, Lees, is echt een lief fout verhaal.
Maar dat is deze hierboven toch echt niet.
Dat moeder gestraft wordt! Niet alleen onder de ogen van dochterlief...
maar ook nog eens door haar uitgekleed en vastgebonden....
Dat je dat toen durfde, Paul.
Dat heb ik blijkbaar gejat maar dan zonder dat uitkleden en vastbinden van dochterlief - bij mij kijkt ze alleen - moet ze kijken. Dat is háár straf dus: eens kijken of ik een link er naar toe kan produceren....
Zo moeder zo dochter: de gevolgen van jaloezie
Nu ik trouwens goed kijk zie ik dat mijn verhaal óók geen reacties heeft gekregen. De vorige hoofdstukken wel. En hele fijne. Maar deze was blijkbaar toch te erg voor iedereen. Sorry.
Toch vind ik het zelf nog steeds opwindend. Misschien omdat het mij als moeder in de slachtoffer rol plaatst.
Ik heb ooit een kort verhaal gelezen (nou ja, ingezonden brief) die beschreef dat dat de grootste angst was: dat haar dochter ongemerkt binnenliep terwijl zij door haar man gestraft werd. Dat dat één keer bijna gebeurde. En dat hij haar daarna altijd daarmee dreigde. Nou ik schreef het op. Als fantasie, maar toch...
Maar ja, om weer bij Paul terug te keren (jemig, ik ben wel lang van stof zeg) en zijn 'problemen met 'Te Veel' ....
eigenlijk was het vooral -als ik je goed begrijp- het publiceren zelf dat om lef vroeg.
Dat snap ik ook wel.
En dat je na het schrijven tegen beter weten in het toch gaat plaatsen.
Daar heb ik dus ook last van.... alleen schrijf ik meteen met de drang om te plaatsen
en komt de twijfel later...
ps, wat vinden jullie van mijn nieuw plaatje...
past meer bij me nu. Ben niet zo dominant meer...
Streng? echt niet dus. Maar je naam verander je nu eenmaal niet...
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?