over misdaad en straf .... maar welke straf?
Voor mij liep een jonge vrouw in een echte Schotse rok. Ik genoot van het spel van plooien en ruiten om haar benen en was haar daarom een poosje gevolgd. Daardoor zag ik dat zij een horloge wegnam in een groot warenhuis. Ze betaalde niet. Mijn interesse was gewekt en ik bleef haar volgen. Het was druk. Ik zag dat ze ergens een mooi sjaaltje pakte en even later onopvallend wegmoffelde. Een gehaaide dievegge! Wie zou dat achter zo’n keurige verschijning hebben gezocht?
Ze leek me een jaar of vijfentwintig, had schouderlang lichtblond haar boven een kort zwart jasje. Een aantrekkelijke meid. Ik besloot haar te overvallen. Gelukkig kreeg ik wat tijd om me voor te bereiden, want ze bleef lang in dezelfde zaak rondlopen. Ik zag haar echter niets meer stelen. Toen ze eindelijk toch naar de uitgang liep zorgde ik dichterbij haar te komen.
Terwijl ze door de deur ging nam ik haar arm en zei: “Gaat u even met mij mee, mevrouw.”
Ik zag haar schrikken. Ze bleef stokstijf staan.
“Doorlopen, meekomen,” zei ik zacht.
Ze begreep dat ik geen opzien wilde baren en liet zich meevoeren. We belandden in een koffieshop en vonden een rustige hoek.
“Wie bent u?” vroeg de vrouw.
“Ik zag u enkele waardevolle artikelen wegnemen,” reageerde ik, “u weet wel, dat stelen niet mag.”
“U bent niet van de winkel?” vroeg ze achterdochtig.
“Nee, dat klopt. Maar ik zag u aan het werk en besloot privé detective te spelen.”
“Wilt u me aangeven?”
“Misschien, dat hangt er van af.”
“Wat moet ik doen?”
Een directe benadering! Ik lachte.
“Zo bedoel ik het niet. Ik wil graag, dat u met me gaat eten. In de stad. Bent u vrij?”
“Dat vraag ik me de hele tijd af,” antwoordde ze gevat.
“Maar ik kan wel met u mee, als het moet.”
“Het moet.”
Ze bleek Denise te heten en was lerares aan een middelbare school. Engels. Met een voorliefde voor alles wat uit Groot-Brittannie komt. Vandaar haar kilt. Ze had er nog meer, vertelde ze. Ik deelde haar voorliefde, maar het was haar nu toch noodlottig geworden. Anders had ik haar nooit betrapt.
“Weet je,” zei Denise toen we koffie na dronken, “ik ga juist uit stelen, omdat het niet mag. Stout zijn, gevaar lopen gepakt te worden, het risico van straf. Dat geeft me een kick, hoe gek het ook klinkt.”
“En jij bent lerares,” spotte ik.
Voor mij liep een jonge vrouw in een echte Schotse rok. Ik genoot van het spel van plooien en ruiten om haar benen en was haar daarom een poosje gevolgd. Daardoor zag ik dat zij een horloge wegnam in een groot warenhuis. Ze betaalde niet. Mijn interesse was gewekt en ik bleef haar volgen. Het was druk. Ik zag dat ze ergens een mooi sjaaltje pakte en even later onopvallend wegmoffelde. Een gehaaide dievegge! Wie zou dat achter zo’n keurige verschijning hebben gezocht?
Ze leek me een jaar of vijfentwintig, had schouderlang lichtblond haar boven een kort zwart jasje. Een aantrekkelijke meid. Ik besloot haar te overvallen. Gelukkig kreeg ik wat tijd om me voor te bereiden, want ze bleef lang in dezelfde zaak rondlopen. Ik zag haar echter niets meer stelen. Toen ze eindelijk toch naar de uitgang liep zorgde ik dichterbij haar te komen.
Terwijl ze door de deur ging nam ik haar arm en zei: “Gaat u even met mij mee, mevrouw.”
Ik zag haar schrikken. Ze bleef stokstijf staan.
“Doorlopen, meekomen,” zei ik zacht.
Ze begreep dat ik geen opzien wilde baren en liet zich meevoeren. We belandden in een koffieshop en vonden een rustige hoek.
“Wie bent u?” vroeg de vrouw.
“Ik zag u enkele waardevolle artikelen wegnemen,” reageerde ik, “u weet wel, dat stelen niet mag.”
“U bent niet van de winkel?” vroeg ze achterdochtig.
“Nee, dat klopt. Maar ik zag u aan het werk en besloot privé detective te spelen.”
“Wilt u me aangeven?”
“Misschien, dat hangt er van af.”
“Wat moet ik doen?”
Een directe benadering! Ik lachte.
“Zo bedoel ik het niet. Ik wil graag, dat u met me gaat eten. In de stad. Bent u vrij?”
“Dat vraag ik me de hele tijd af,” antwoordde ze gevat.
“Maar ik kan wel met u mee, als het moet.”
“Het moet.”
Ze bleek Denise te heten en was lerares aan een middelbare school. Engels. Met een voorliefde voor alles wat uit Groot-Brittannie komt. Vandaar haar kilt. Ze had er nog meer, vertelde ze. Ik deelde haar voorliefde, maar het was haar nu toch noodlottig geworden. Anders had ik haar nooit betrapt.
“Weet je,” zei Denise toen we koffie na dronken, “ik ga juist uit stelen, omdat het niet mag. Stout zijn, gevaar lopen gepakt te worden, het risico van straf. Dat geeft me een kick, hoe gek het ook klinkt.”
“En jij bent lerares,” spotte ik.
“Juist daarom. Ik ben keurig, altijd geweest. Maar ook ondeugend, een beetje pervers als je wilt.”
“Vind je het jammer, dat ik geen echte winkeldetective ben?” vroeg ik even later.
“Waarom?”
“Dan was je tenminste heus gepakt en was je er niet met een etentje af gekomen.”
“Nu dan wel? Ik neem tenminste aan, dat jij ook nog wel wat wilt.”
Ik dacht even na.
“Ik vind je aardig. En mooi. Ook als ik je niet betrapt had zou ik wel wat meer willen.”
“Wat let je? Ik ben in jouw hand.”
Het duizelde me. Deze meid wilde gepakt worden. Als een soort straf. Dat deed me wel wat. Een stevige aanpak leek me het beste.
“Okay. Ga naar het toilet, doe je slipje uit en geef het aan mij.”
Denise kleurde. Ze glimlachte. Toen opende ze haar tasje. Ze keek om zich heen of er iemand op ons lette. Ze haalde een slipje uit het tasje en gaf het me.
“Als ik op het dievenpad ben loop ik graag zonder slip. Een spannend gevoel.”
“Waarom doe je het dan in je tas?”
“Om aan te doen als ik gepakt word. Als ik de kans zou krijgen.”
“Die krijg je nu niet.”
Ik wilde haar toch iets laten doen wat ze nog niet gedaan had en beval: “Ik wil dat je je schoenen en kousen uit doet.”
“Hier en nu?”
“Ja, hier en nu. Ik houd van blote benen en voeten.”
“En straks buiten? Het is nog geen zomer.”
“Buiten ook. Je overleeft het wel.”
“Moet het echt?”
“Ja.”
Denise stond op. Op kousenvoeten liep ze naar het toilet, op blote voeten kwam ze terug.
“Tevreden?” vroeg ze toen ze weer zat.
“Zeer. Je weet wat gehoorzamen is.”
Ze kleurde.
“Ik heb het gevoel, dat ik wel moet doen wat je zegt. Dat is geen onprettig gevoel. Vroeg Of laat zou ik een keer worden aangehouden. Dat is nu gebeurd. Ik voel me eigenlijk een arrestante.”
Ik viel van de ene verbazing in de andere. Ik kreeg hier een hele bijzondere kans! Ze was vrolijk, knap, intelligent, en gehoorzaam. Wat kon ik nog meer wensen?
Ik stelde voor noch naar haar noch naar mijn huis te gaan, maar een hotelkamer te nemen. Denise vond het een goed idee. Ze was heel direct.
“Ik weet dat ik voor de bijl ga. Geen probleem, ik wil het zelf. Een hotelkamer is prima, een neutrale omgeving, een soort huis van bewaring in mijn fantasie, waar je me naar toe brengt.”
“En waar ik me aan mijn schone gevangene vergrijp,” vulde ik aan.
Denise bloosde opnieuw.
“Omdat het stil is in het weekend, kun je je gang gaan. Ik ben weerloos.”
Ik vroeg de ober om een kamer in een nabij hotel te reserveren.
“Ik moet als je bewaker bij je blijven.”
Denise glimlachte.
“Pas maar op. Als ik ontsnap ben je me kwijt.”
Haar opmerking gaf me een vermetel idee in. Het was eruit voor ik het wist.
“Om dat te voorkomen worden gevangenen tijdens het vervoer vaak geboeid.”
De ober kwam terug met de mededeling, dat er een kamer in een hotel vlak in de buurt was gereserveerd. Ik rekende af. Het gaf Denise tijd om na te denken. Ze legde een hand op mijn arm.
“Luister Rob. Jij wilt iets en ik wil iets en ik heb het gevoel dat het goed op elkaar aansluit. Ik vertrouw je en ik geef me aan je over. Ik ga braaf mee naar het hotel en daar mag je me ook nog wel vastbinden. Maar over straat, dat zie ik niet zitten.”
Ik deed een stap terug.
“Akkoord. Laten we gaan.”
Het was opmerkelijk genoeg hoe ik met een aantrekkelijke vrouw op blote voeten enkele honderden meters door de donkere stad liep.
Ze had zelf mijn hand om haar pols gelegd alsof ze toch het gevoel wilde hebben dat ze gevankelijk werd meegevoerd.
In het hotel keek men geloof ik wel op van Denise’s blote voeten.
Op de kamer konden we thee zetten. Denise deed dat. We dronken het, ik op het bed, zij op de grond, aan mijn voeten.
“Ik zal een bekentenis doen. Ik steel al veel langer. Just for fun. Ik ben ook al eens gepakt en veroordeeld. Voorwaardelijk, hoewel ik toen al heel wat op mijn kerfstok had. De eerstvolgende keer ga ik echt het gevang in. Als je me aangeeft, gebeurt dat. Dan doorzoeken ze opnieuw mijn huis en vinden behoorlijk veel.”
“Denk je er wel eens aan wat zoiets voor je positie kan betekenen?”
“Natuurlijk. Het idee om publiekelijk als een misdadigster ontmaskerd te worden windt me erg op. Maar ik ga door de grond als het echt gebeurt, dat weet ik best. Dan is het niet meer leuk. Aan jou om te besluiten.”
“Wat doe je als ik je wil aangeven?”
“Wat kan ik? Ik zal braaf meegaan en mijn verdiende straf ondergaan. De cel zal wel minder luxe zijn dan deze, helaas.”
“Wat wil je doen om er aan te ontkomen?”
“Zeg het maar. Bijna alles, denk ik. Ik ben je gevangene, zoals je zelf net zei, en zo voel ik me ook.”
“Ik kan je natuurlijk ook morgen of overmorgen nog aanbrengen.”
“Je kunt doen wat je wilt. Ik ben helemaal in jouw hand.”
Onverhoeds boog ik me voorover en stak een hand onder Denise’s rok. Kletsnat. Ik kon echt met haar doen wat ik wilde. Denise knielde voor me neer en begon zwijgend mijn schoenen en sokken uit te doen. Ze stond op, liep naar de badkamer en kwam terug met een natte doek. Opnieuw knielde ze en begon mijn voeten te wassen. Het ging heel gewoon, heel ongedwongen, en toch was het een gebeuren vol betekenis, een gebaar zwanger van belofte. Ze haalde een handdoek en droogde gewetensvol mijn voeten af.
“Mijn haar is nog te kort, anders zou ik het daarmee doen,” zei ze met een glimlach.
“Dan laat je het verder groeien en kun je het later doen.”
“Wie weet.”
Toen ze klaar was ging Denise voor me op de grond liggen. Ze nam mijn rechtervoet, schoof er haar rok mee op en zette hem vol in haar kruis. Ze legde haar handen, gekruist, boven haar hoofd.
“Ik ben aan jou onderworpen,” fluisterde ze.
Huiszoeking
De volgende ochtend ontbeten we rijkelijk laat. De ontbijtzaal was bijna verlaten. Denise droeg alleen trui en rok, overeenkomstig mijn op haar eigen voorstel gegeven aanwijzing. Zo had ze ook vlak voor we naar de eetzaal gingen voor me geknield, mijn staaf in haar mond genomen en mijn zaad ontvangen. Resten ervan vermengden zich nu met thee en brood en dat vond ik een leuk idee, terwijl ik haar zag eten.
“Hoe vond je het?” kon ik niet nalaten te vragen.
Ik voelde me wat onzeker.
Denise lachte.
“Goed. Hoezo? Dacht je van niet?”
“Ik vond het zelf geweldig,” antwoordde ik, “ik wil graag weten hoe jij er tegen aan kijkt.”
“Ik vond je lief. Je gaf me ruimte, je was niet grof. Je bent mijn heer, maar ik ben blij, dat je toch rekening houdt met wat ik aangeef. Je kunt een hele goede minnaar worden.”
Ik had niet meteen een goede reactie, maar ik voelde me blij met haar woorden.
Even later vroeg ze: “Vond je het vervelend, dat je niet beneden bij me naar binnen kon?”
Want ze gebruikte geen voorbehoedmiddelen, had ze verteld.
“Nee. Ik wil het natuurlijk wel, maar ik vind je mond ook heerlijk.”
“Dat zou ik denken. Ik blijf voorlopig gevangen, dus je kans komt nog wel.”
We hadden afgesproken, dat we in het spel zouden blijven en dat ik mee zou gaan naar haar flat om huiszoeking te doen. Dat zou de politie ook hebben gedaan; nu ik Denise gepakt had, was het aan mij. Ze wilde een volledige bekentenis afleggen.
Het was tegen twaalven toen we buiten kwamen. Denise had alleen schoenen aan mogen doen, verder droeg ze hetzelfde als aan het ontbijt. Haar hemd en slip zaten in mijn zakken. Met een glimlach had ze haar linkerpols in mijn hand gegeven, toen ik die wilde vastpakken. Zo nam ik haar mee langs de weg, die zij aanwees.
“Op je flat ga ik je vastbinden,” kondigde ik aan.
De vorige avond was het er niet van gekomen, maar nu moest het toch echt gebeuren.
“Als je dat wilt, moet je het doen,” zei Denise eenvoudig.
In de flat wilde ze de lift nemen, maar ik beval haar voor mij uit de trappen op te lopen, helemaal naar de vijfde etage. Ze gehoorzaamde zonder commentaar. Misschien verwachtte ze mijn hand onder haar rok, maar ik vergenoegde me met de blik op haar blote benen. De tijd om meer te zien zou snel komen.
Haar flat was niet erg groot, maar maakte toch een ruime en lichte indruk. Opvallend was het grote aantal boeken.
“Zal ik koffie zetten?” bood Denise aan.
“Dan leg ik meteen ook de spullen klaar, die je wilt zien. Misschien wil je intussen wat in mijn boekenkast snuffelen.”
“Akkoord,” antwoordde ik, “maar eerst iets anders. Trek je rok op, helemaal, tot je middel, en draai langzaam een keer rond. Ik wil je even zien.”
Denise was duidelijk verrast, maar deed meteen wat ik gezegd had.
Aandachtig keek ik toe hoe ze zich aan mij toonde. De vanzelfsprekendheid waarmee ze gehoorzaamde vond ik opwindend. Een beetje exhibitionisme was haar niet vreemd en dat vond ik prachtig. Ze liet haar rok pas weer vallen toen ze de kamer uitliep.
Terwijl Denise bezig was, kreeg ik een idee. Tegenover de fauteuil waarin ik zou gaan zitten plaatste ik een rechte houten stoel. Daar zou ik haar op laten zitten. Ze zou zich opnieuw aan me moeten tonen, maar veel intiemer nog dan zonet.
Het duurde wel even voor ze terugkwam. Ik sloeg een blik in haar boekenkast. Vooral Engels; dat lag voor de hand bij een lerares in dat vak. Tot mijn verrassing ontwaarde ik gewoon tussen de andere boeken “9 ½ weeks” en zelfs de “Story of O”. Ze had ze natuurlijk gelezen, dat was al plezierig, maar mijn verrassing betrof vooral het feit, dat ze dergelijke boeken open en bloot in de kast zette. Exhibitionisme?
Toen Denise binnenkwam, eigener beweging weer blootsvoets, vroeg ik haar snel haar koffie op te drinken, omdat ik haar iets wilde laten doen.
“ ‘t Is heet, maar ik doe mijn best.”
Maar al snel zei ze: “Ik wacht wel, het is te heet. Zeg maar wat ik moet doen.”
Ze zette haar mok op tafel.
“Ga op deze stoel zitten. Trek je rok op, zodat je billen het hout raken.”
Zwijgend deed Denise wat haar gezegd was.
“Spreid je benen, zo wijd mogelijk, zodat ik je goed kan zien.”
Ook dit bevel werd opgevolgd.
“Nu wil ik dat je met je vingers je kut open maakt, zodat ik je nog beter kan zien.”
Het was een heerlijk gezicht om te zien hoe ze haar handen tussen haar benen bracht en met haar vingers voorzichtig de poorten van haar geheime stad opende.
“Open houden,” beval ik.
En zo keek ik, terwijl ik mijn koffie dronk, naar Denise’s heilige plaats, die ze me zo bereidwillig toonde.
Enkele minuten liet ik haar zo tentoongesteld zitten. Toen boog ik me voorover en streek met twee vingers door haar kut. Intussen keek ik haar aan.
“Nat,” zei ik.
Denise antwoordde niet, ik zag alleen een flauwe glimlach om haar lippen. Haar ogen glansden.
Ik trok mijn hand terug en zei: “Het wordt tijd voor het onderzoek.”
“Wat is dit dan?” reageerde Denise ad rem.
“Daderonderzoek. Maar nu zijn de spullen aan de beurt.”
“Je bent gemeen dat je nu ophoudt. Je onderzoek is volgens mij nog niet klaar.”
Toch stond ze op.
Ze zei: “Kom maar mee, dan zal ik je laten zien wat ik in de afgelopen anderhalf jaar bij elkaar gestolen heb.”
Ze ging me voor naar haar slaapkamer.
Onder het lopen omkijkend zei ze: “Schrik niet. Het is veel.”
Op haar tweepersoonsbed lag de buit uitgestald. Ondanks haar waarschuwing schrok ik toch. Het was ontzettend veel. Veel kleren, sjaaltjes, horloges, enkele spelletjes, van allerlei. Het was me een raadsel hoe iemand dit kennelijk ongemerkt bij elkaar kon roven.
“Heb je dit echt allemaal in je eentje bij elkaar gebracht?”
Denise knikte.
“Het is nog niet eens alles, want de boeken die ik heb gestolen staan gewoon in de boekenkast. De platen en cd’s ook.”
“Zijn dat er veel?”
“Wat noem je veel? Het valt wel mee, verreweg de meeste boeken heb ik gewoon gekocht.”
Ik wist echt niet welke houding ik moest aannemen. Kon ik dit laten gaan of moest ik toch echt aangifte doen? Als ik dat niet deed, werd ik dan niet medeplichtig?
Ik vroeg Denise: “Verwacht je echt, dat ik je nu niet aangeef? Het is zoveel, dat kan toch niet ongestraft blijven?”
“Dat vraag ik ook niet. Ik word alleen liever door jou gestraft dan door de rechter.”
“Weet je wel wat dat betekent?”
Ze haalde haar schouders op.
“Niet precies natuurlijk. Maar je hebt al wel ongeveer duidelijk gemaakt in welke richting ik het zoeken moet.”
“En dat schrikt je niet af?”
Misschien een vraag naar de bekende weg, maar ik wilde het graag nog een keer horen.
“Heb ik je reden gegeven om dat te denken?”
“Nee, integendeel, je maakt de indruk je aan mijn discipline te willen onderwerpen. Dat eis ik trouwens ook.”
“Ik verlang niet anders.”
Ik besloot meteen de proef op de som te nemen. Het werd tijd mijn aankondiging dat ze vastgebonden zou worden werkelijkheid te doen worden. Uit de collectie gestolen goederen op het bed viste ik een wit koord. Ik keek Denise aan.
“Het lijkt me een uitstekende plaats je hier, bij je buit, gevangen te nemen, met dit koord.”
Ik liep op haar toe. Toen ik haar dit beval draaide ze zich gewillig om en bracht gedwee haar handen op haar rug. Ze liet zich rustig vastbinden. Ik was blij, dat ze haar woord gestand deed. Ik wist, dat ik deze eerste gevangenname met sterk, voor haar onverbreekbaar koord niet snel zou vergeten. Ik voelde dat ze echt van mij was en zich werkelijk onderworpen had.
Van enige afstand bekeek ik mijn gevangene. Ze onderging mijn blik alsof het al mijn handen waren die bezit namen van haar nu weerloze lichaam. Onmiskenbaar was het ook voor Denise een gevoelig moment. Nu was ze echt in mijn hand, zonder verweer tegen wat ik met haar wilde ondernemen.
Ik nam haar bij een arm en leidde haar terug naar de zitkamer. Ik ging zitten en wees haar een plaats voor mijn stoel op de grond. Even leek ze me vragend aan te kijken, maar knielde toen voor me neer. Met gebogen hoofd wachtte ze af wat komen ging. Ik nam een tweede mok koffie. Denise kreeg niets. Toen ik weer zat begon ik een vraag en antwoordspel.
“Ik heb je net opnieuw en definitief gevangen genomen. Je bent nu echt van mij. Besef je dat?”
Denise knikte. Ik vond het niet genoeg.
“Geef antwoord,” beval ik.
“Ja Rob,” klonk het deemoedig. Ze keek niet op.
“Ik ga je straffen voor je euveldaden, dat weet je.”
“Ik wil gestraft worden, ik heb het verdiend.”
“Je zult je volledig aan me moeten onderwerpen; ben je daartoe bereid?”
“Ik verlang er zelfs naar.”
Ze sprak met zachte, ietwat omfloerste stem, maar ze was duidelijk te verstaan.
“Toon me dat.”
Verrast keek ze op. Haar ogen glansden; ze werd, leek het, net zo opgewonden door dit spel als ik. Slechts even aarzelde ze, toen boog ze zich voorover en drukte een kus op mijn schoenen, links en rechts. Verwachtingsvol keek ze me aan. Ik glimlachte goedkeurend, maar was nog niet tevreden. Ik wilde haar nu echt testen.
“Buig opnieuw voorover en leg je hoofd op de grond.”
Ze gehoorzaamde onmiddellijk. Ik tilde een voet op en zette die, voorzichtig, in haar nek. Ik zette er lichte druk op, maar voelde geen spoor van verzet, alleen maar overgave. Na slechts enkele ogenblikken nam ik mijn voet weer weg. Pas toen ik het haar zei kwam Denise weer omhoog.
“Ik zag enkele leuke boeken in je kast. Het boek van O onder andere. Heb je dat gelezen?”
Ze knikte.
“Ja.”
“Wat vond je ervan?”
“Ik zal jouw O zijn, als je dat wilt.”
Het prikkelde me dat Denise’s onderwerping geen grenzen kende.
Het was pas de tweede dag van onze ontmoeting en nu al liet ze me zo diep in haar doordringen. Bijna gretig leverde ze zich uit.
Het moest voor haar de vervulling zijn van een lang gekoesterde droom. In elk geval was het dat voor mij.
“Ik heb je nu gebonden met koord, maar ik wil je stalen boeien aanleggen, om je polsen en om je enkels. Ik wil je meenemen naar de winkel en je daar de boeien laten passen. Ik weet een geschikte winkel, in een andere stad.”
“Dan kan de verkoper zien, dat ik van jou ben.”
“Precies, dat vind ik leuk.”
“Ik ook.”
We zeiden nog veel meer en we wisten, dat we zouden doen wat we allemaal zeiden, maar misschien ook wel niet. We waren vrij. Maar nu was het waar. Ik knielde voor Denise neer en ik kuste haar.
“Je bent mijn slavin, en ik houd van je.”
Ze keek me aan.
“Daarom kun je mijn heer en meester zijn. Ik hoop dat je het heel lang wilt blijven.”
© René
Verantwoording
Beste René,
Je hebt me in een ver verleden toestemming gegeven om dit verhaal te publiceren.
Toen is het er nooit van gekomen.
En nu ik wel in de gelegenheid ben, kan ik je niet meer bereiken.
Ik heb lang getwijfeld wat te doen.
Maar ik vind je verhaal zo mooi, dat ik het niet kan verdragen het ongepubliceerd te laten.
Hopenlijk komt het je eens onder ogen en herstel je ons contact.
reintoch
dit verhaal werd door reintoch (met toestemming van de schrijver/ster) geplaatst op de site voordat het Verhalen Forum bestond
wij hebben dus helaas geen account van hem/haar
de naamlink gaat naar de Oppassers, en de vermelding van Oppasser bovenaan is natuurlijk niet terecht
|
om mee te beginnen
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?