Eva blaast hoog van de toren, wat niet door iederéén gewaardeerd wordt....
Dit verhaal -of eigenlijk een raamvertelling, of miniroman?- ontstond na de publicatie van het Bod op Slavin Eva door Hij van Wie Zij Is.
De ene na de andere prachtige reactie buitelde over elkaar heen.
Culminerend in twee prachtige verhalen (of moet ik braaf blijven zeggen: reacties) van Slavin Eva en Marny.
Veel te mooi om in de vergetelheid te geraken.
Ik heb niet alle reacties opgenomen, maar vooral een mooie opbouw gezocht naar de twee slotverhalen.
Maar er waren in deze discussie zeker nog andere interessante bijdrage, waar ik graag naar verwijs (zoals die van mijzelf over een karakterisering van Eva als 'type slavin': : “een andere kijk op Eva”).Wat ik toegevoegd heb is het Bod op Eva van Hij Van Wie Zij Is.
Veel leesplezier
reintoch
Hij van Wie Zij Is
Een Bod op Slavin Eva: Ouders
Heimelijk had ik haar naar boven zien lopen. Heimelijk had ik haar de deur uit horen gaan. Nu was ze terug. Mijn Eva.
Ze omhelsde me.
“Het was zo lekker in de stad. De zon scheen. Iedereen was vrolijk.”
Ik liefkoosde haar. Wat had ze toch een zalig lijf. Ik streelde haar billen. Over haar korte rokje. Wist dat daar geen broekje onder zat. Nu ik haar streelde, maar ook reeds daarvoor. Mijn Eva is zo voorspelbaar. Al weet ze dat niet.
Ik merkte haar verbazing. Want er gebeurde niets. Ik zei niets, ik deed niets. Behalve haar blijven strelen. Dat had ze niet verwacht. Ook daarin is mijn Eva zo voorspelbaar. En is het voor mij zo gemakkelijk om onvoorspelbaar te blijven.
Ik hield haar even van mij af en keek in haar ogen. Haar ogen spraken voor zich. Ze bereidde zich voor wat onvermijdelijk komen ging. Dacht ze. Ze had het fout.
“Ik heb een afspraak met mijn ouders gemaakt,” zei ik.
Vol verwarring keek ze me aan.
“Je ouders?” vroeg ze.
Mijn Eva, zo lief. Ze verwachtte zó iets anders, dat ze niet blij was. Terwijl ze dat wel wilde zijn. Ik zag dat ze zich schaamde. Want er was immers niets dat ze liever wilde. Bijna niets.
Mijn ouders ontmoeten. Eva en ik: we kenden elkaar al zo lang. Maar met mijn ouders had ze nog niet kennisgemaakt. Er gebeurde gewoon te veel in ons leven. En dan nu ineens een afspraak.
“Trek maar even wat anders aan,” zei ik, “want we gaan zo weg.”
Weer die dubbele verwarring. Zo direct al? En andere kleren aan? Ik kende haar gedachten.
“Gewoon even een slipje aantrekken. En een bh-tje. Daar houdt mijn moeder van. Toe maar snel.”
En ik gaf een klapje op haar billen.
Het was maar een uurtje rijden. Ze zat zwijgend naast mij. Steeds wilde ze haar mond open doen om wat te vragen, maar deed het nooit.
Het was bij een kleine herberg dat ik parkeerde. Mijn ouders waren er al. Ze begroetten ons op de parkeerplaats.
“Dit is mijn Eva,” zei ik, terwijl ik haar naar voren schoof.
Mijn moeder pakte haar aan en hield haar op armslengte.
“Jij bent Eva,” constateerde ze. Ze bekeek haar kritisch, zonder zich te haasten.
“Je bent mooi,” was haar conclusie. Ik was trots. Maar ja, ze zei ook niets te veel.
Toen omhelsde mijn moeder haar, vluchtig, maar het was genoeg.
Ze draaide mijn Eva om, naar mijn vader toe, maar hield haar vast: met Eva’s handen op haar rug.
“Dit is Eva, het meisje van je zoon,” sprak ze tegen mijn vader.
Mijn vader keek. Maar deed niets. Behalve zijn ogen natuurlijk.
“Alstublieft, gaat u gang,” verzocht ik hem.
Toen pas deed hij twee stappen naar mijn meisje toe. Hij streek het haar uit haar gezicht. Streek lang haar wangen. Nu pas bloosde ze echt. Streek langs haar lijf, met beide handen.
“Alstublieft,” zei ik nogmaals.
Hij gleed met zijn handen over haar borsten: van onder, haar truitje, naar boven, haar decolleté.
“Mooi,” zuchtte hij, “zacht en stevig.”
“Moeder?” vroeg ik mijn moeder.
Ze draaide mijn Eva om en nam nu haar handen voor haar schoot.
Nu hoefde ik mijn vader niet te verzoeken. Hij gleed met zijn handen over haar rug naar haar billen. Daar bleven ze rusten. Zachtjes bewoog hij ze heen en weer. Voelde, kneep, voorzichtig. Hij liet zijn handen vallen en zuchtte nogmaals.
“Ze is perfect.”
“Ik heb niets te veel gezegd.”
“Inderdaad.”
“Ik wil dat je er op je mooist uitziet. Dat rokje mag je aanhouden. Maar dat truitje: je hebt wel wat sexy-ers. Wel even een slipje aantrekken. En een bh-tje. Daar houdt mijn moeder van. Toe maar snel.”
Slavin Eva
Een Bod Op Mij
Heerlijk, weer zo’n Bod. Op mij! Eva.
Maar zeg eens, Hij Van Wie Zij Is, jij had toch zelf al een slavinnetje? Nou ja, meisje dan. Da’s één pot nat.
Heb je aan één niet genoeg.
En wat vind Zijn Meisje daar dan wel niet van?
Of heeft zij niets in te brengen? Dan lege briefjes, zoals mijn vader altijd zei.
Nou als je maar weet dat ik me niet zomaar laat kopen.
Oeps, ik ben al verkocht. En nu maar hopen dat mijn Mistress dit niet leest. Of is dat nou net wel mijn bedoeling, dat ze dit leest en dat ze dan ehhhh..... Wat zit ik toch ingewikkeld in elkaar. Of noemt een ander dat nu juist ongecompliceerd?
Ik kan me best voorstellen dat sommige Meesters het dan ook helemaal niet goed vinden dat hun Slavin zomaar allemaal briefjes schrijft. Gelukkig maar dat ik geen Meester heb, maar een Meesteres.
Tsja, vergeving, Meesteres, maar dat maakt dit Bod misschien wel juist extra spannend. Dat ik alleen U heb....
In ieder geval, Hij Van Wie Zij Is, ik vind dat je me in het begin van je Bod maar laat zwemmen hoor. Waarom zijn jullie Meesters nooit eens duidelijk? Gewoon van: kom hier, je bent ongehoorzaam geweest, je hebt straf verdient, over de knie, en slipje uit -oh ja dat had ik al niet meer, oeps vergeten- en klets klets klets.
Jullie weten zo veel, en doen zo weinig. Intussen ons slavinnetjes maar in onzekerheid latend. Nou ja, dat belooft dus helemaal niets goeds voor de rest. Of juist wel?
Want dan, dan die ontmoeting met je ouders, oef. Als ik er aan denk dat als ik ooit echt schoonouders krijg. En dat ik dan zo in werkelijkheid gepresenteerd zou worden.... verschrikkelijk.
Maar als ik erover fantaseer...... Tsja, dat is heeeeeel wat anders.
Zo ik door je moeder behandeld wordt. Zo op afstand, zo hautain. Dat ze niks zegt en alleen maar kijkt, je beoordeelt. Oeoeoeoeoeoe. Ik voelde me helemaal klein worden. En week.
En dan je vader. Zo’n sexobject voor hem te worden. Zo’n poppetje aan een koord. Wetend dat hij me begeerlijk vind. Zo’n beetje aan hem aangeboden worden. Met mijn handen op mijn rug, zodat ik niets meer in te brengen heb. Wow. Dat ie je dan keurt. Dat ie je dan aanraakt..... Ik voelde gewoon zijn handen op mijn lijf toen ik het las.
En dan dat slotakkoord, dat je moeder me omdraait, op jouw bevel. Mijn handen vastpakt en mijn billen aanbiedt. Terwijl die slet natuurlijk me nogmaals helemaal opneemt. Dat terwijl je vader mijn billen betast, je moeder me aankijkt en van mijn lijf geniet? Of zou ze juist jaloers zijn omdat zij niet jong meer is, niet meer mooi zo’n mooi lijf heeft?
Dus dat Bod, Hij Van Wie Zij Is, hmmm, biedt nog maar even door.
En weet dat dit slavinnetje heeeel goed luistert.
Slavin Eva
Meesteres Mistress
wat moet ik toch met Eva aan
Zo meisje.
Moeilijk toch hè, hopen dat ik dit niet lees, of toch weer niet.
Altijd hetzelfde liedje dus.
Mij uitdagen, en dan hopen dat ik je straf geef.
Meisje meisje, dat noemt zich slavin.
Zucht.
Maar ja, een Meester(es) heeft het altijd gedaan, en dat meen ik nou eens echt.
Blijkbaar weet ik je niet goed genoeg op te voeden.
Verlies ik mijn gezag over je.
Ik heb even gewacht met deze reactie -onzekerheid over wat er gaat gebeuren is altijd goed voor een slavin, zoals mijn Eva eindelijk schijnt te begrijpen} voor je gebrek aan acceptatie van dat feit onthou ik je van alle vrijheid komend weekend- maar ik merk geen berouw, geen verandering in gedrag.
Alleen een Bod dat met de laatste aanvulling nog aantrekkelijker geworden is.
Dus: misschien is de tijd gekomen om je te verkopen.
Nu heb ik je via een openbare verkoop op deze site gekocht (althans: de voorganger daarvan), dus zal ik op zijn minst hetzelfde publiek willen raadplegen wat te doen.
Net zoals de toenmalige veilingmeester: reintoch natuurlijk.
Beste deskundigen: moet ik wachten met het finale bod van Hij Van Wie Zij Is, en Slavin Eva aan hem verkopen?
Of zijn er andere handelwijzen mogelijk -en verkiesbaar?
Aan u het woord!
En voor dat ik deze brief besluit, nog even rechtstreeks aan u, collega, Hij Van Wie Zij Is. Naast al haar loftuitingen stelde zij één kritische vraag, terecht moet ik erkennen: hoe serieus is uw bod, gezien het feit dat u de beschikking heeft over Zijn Meisje.
Waarbij ik me maar voor Slavin Eva’s onbeschaamdheid verontschuldig ‘meisje’ over één kam met ‘slavinnetje’ te scheren, laat staan dat één pot nat te noemen.
Wilt u haar zelf daarvoor straffen, een straf suggereren of wilt u dat aan mij overlaten?
Hij Van Wie Zij Is
Mijn bod op Eva een BOD?
Fijn dat mijn Bod op Eva zo gewaardeerd wordt.
Ook door Eva zelf.
En omdat nu zowel Eva als haar Meesteres de vraag oproepen hoe serieus mijn Bod is, hier een reactie.
Mijn eerste nijging is om te roepen: ik ben altijd serieus. En dat is ook zo.
Maar heb ik dit Bod gedaan als Bod of als Verhaal?
En dan moet ik eerlijk zijn en zeggen: als Verhaal.
Want dat vind ik het leuke aan deze aanpak: vanuit een heel simpel gegeven:
“Eva die zonder toestemming de stad in gegaan is... zonder slipje maar met een kort rokje”
een verhaal schrijven. Waarbij de vele voorgangers je vergezellen bij je poging om een spannend verhaal te schrijven dat toch weer net even heel anders is dan de voorgaanden.
oproep voor nog meer boden
Ik zou dan ook alle schrijvers willen motiveren dat ook eens te proberen. Echt, het is heel leuk. En dat doet me besluiten niet al meteen te roepen: natuurlijk ben ik serieus. Want wellicht dat dat anderen van het schrijven van een Bod zou weerhouden. Want stel je voor dat Jouw bod het winnende Bod is, en je meteen met Eva opgescheept zit als Jouw Slavin!
Ja Eva, dat moest er even uit meisje, want als ik jouw reactie lees, hoe strelend dan ook voorr eigen ogen- ook een oordeel geef over Eva’s Meesteres. Want dient een Meesteres haar Slavin niet op te voeden... en heeft Meesteres Mistress daar niet vier jaar de tijd voorgehad...
Maar, denk ik dan, sommige meisjes WILLEN gewoon niet leren. Die is het louter om het opvoeden te doen.
Tsja.
Maar terug naar de vraag:
is mijn bod een Bod?
Fijn dat mijn Bod op Eva zo gewaardeerd wordt.
Ook door Eva zelf.
En omdat nu zowel Eva als haar Meesteres de vraag oproepen hoe serieus mijn Bod is, hier een reactie.
Mijn eerste nijging is om te roepen: ik ben altijd serieus. En dat is ook zo.
Maar heb ik dit Bod gedaan als Bod of als Verhaal?
En dan moet ik eerlijk zijn en zeggen: als Verhaal.
Want dat vind ik het leuke aan deze aanpak: vanuit een heel simpel gegeven:
“Eva die zonder toestemming de stad in gegaan is... zonder slipje maar met een kort rokje”
een verhaal schrijven. Waarbij de vele voorgangers je vergezellen bij je poging om een spannend verhaal te schrijven dat toch weer net even heel anders is dan de voorgaanden.
oproep voor nog meer boden
Ik zou dan ook alle schrijvers willen motiveren dat ook eens te proberen. Echt, het is heel leuk. En dat doet me besluiten niet al meteen te roepen: natuurlijk ben ik serieus. Want wellicht dat dat anderen van het schrijven van een Bod zou weerhouden. Want stel je voor dat Jouw bod het winnende Bod is, en je meteen met Eva opgescheept zit als Jouw Slavin!
Ja Eva, dat moest er even uit meisje, want als ik jouw reactie lees, hoe strelend dan ook voor mij, dan denk ik: meisje meisje ben Jij een Slavin....
Me realiserend dat ik daarmee -zeker in haar eigen ogen- ook een oordeel geef over Eva’s Meesteres. Want dient een Meesteres haar Slavin niet op te voeden... en heeft Meesteres Mistress daar niet vier jaar de tijd voorgehad...
Maar, denk ik dan, sommige meisjes WILLEN gewoon niet leren. Die is het louter om het opvoeden te doen.
Tsja.
Maar terug naar de vraag:
is mijn bod een Bod?
En mijn antwoord daarop is: nu jullie het alle twee vragen, en daarmee mij indirect daarvoor toestemming geven: JA!
En de tweede vraag: maar hoe zit het dan met Mijn Meisje.
Ik denk dat ik eerst maar even uit moet leggen waarom Mijn Meisje “mijn meisje” is. En niet mijn slavin.
In de eerste plaats wil ik daarmee mijn tederheid voor haar uitdrukken en al mijn liefde voor de kwetsbaarheid waarmee ze zich zo volkomen aan mij heeft gegeven (lees: Een Plechtigheid). Ze is mijn Meisje.
En ze is Mijn meisje. Van niemand anders. Nu niet nooit niet. Ze is onvervangbaar. Volmaakt in haar onvolmaaktheid. Ze neemt al mijn ruimte in die nodig is.
Maar ze is niet mijn Slavin. Niet dat ik haar nooit zo noem. Ook “mijn slavinnetje” is een koosnaampje voor haar. Maar als ik haar zou kenmerken als mijn Slavin, zou ik naar mijn gevoel uitdrukken dat ze één van velen is. Vervangbaar. Inwisselbaar. Slavinnen zijn er zo veel. En Mijn Slavinnen zouden er ook vele kunnen zijn. Maar er maar één Mijn Meisje.
en nu jij, Eva
En één van die vele zou jij kunnen zijn Eva. Om het even heel cru te stellen: op veel meer zou je niet recht hebben. Gezien je gedrag. En ik zou je opvoeden. Zodat je -misschien- en wellicht -ooit- Mijn Slavin zou kunnen zijn. Maar die positie zou je moeten verdienen. Maar Mijn Meisje zou je nooit kunnen worden.
En opvoeden kan ik. Laat ik daarover geen twijfel ontstaan. Met het doen gelden van mijn gezag heb ik geen enkel probleem. Dat maakt dat ik me ook kan richten op Jouw persoontje. Kijken wat Jij nodig hebt. In die zin voel ik me ook een zielsverwant met Het Instituut. Ik heb niets van je nodig, Eva. Ik kan mij in mijn opvoeden me kan laten verstaan op wat jij nodig hebt. Of je het daar nu mee eens bent of niet. Laat staan of je dat nou leuk vind of ....
En om even heel duidelijk te stellen hoe ik over ‘opvoeden’ denk...
Meesteres Mistress vraagt of ik jou zou willen straffen, of jou straf zou willen bepalen.
Dat wil ik.
jouw straf
In de eerste plaats wil ik aansluiten bij de straf die je Meesteres je al opgelegd heeft: dit weekend van alle vrijheid te worden ontnomen. En daarbij wil ik heel duidelijk aangegeven dat het niet nodig is om te weten wat dat in jouw geval inhoud. Dat is tussen jou en je Meesteres.
Ik wil met mijn toevoeging jou vooral duidelijk maken dat je ‘maar een slavin’ bent. Uitwisselbaar, verkoopbaar, te gebruiken door wie je Meesteres maar behaagt.
Daarom stel ik voor dat je het hele weekend niet alleen onvrij bent, maar ook geopend. Niet alleen wordt het je niet toegestaan je benen te sluiten, de mogelijkheid om je vrouwelijkheid te sluiten moet je ontnomen worden. Zo dat je elk moment van dat weekend je bewust bent van de lage status die je bezit: te gebruiken zonder dat je daar iets tegen kunt ondernemen. Hoe je gedwongen wordt geopend te blijven, laat ik graag aan Meesteres Mistress over. Maar dat het niet een ‘beetje’ geopend zou moeten zijn, wil ik wel benadrukken. Niet alleen lijkt het me belangrijk dat een ieder fysiek toegang tot je vrouwelijkheid heeft, en dat die toegang onbelemmerd zal zijn, maar ook dat het een visuele toegankelijkheid betreft. Oftewel: ik zou willen dat een ieder die je ziet, ook je lipjes ziet, open... en bloot.
is getekend,
Hij Van Wie Zij Is
Hij van Wie Zij Is
Een Bod op Slavin Eva: Uit Eten
het vervolg van Ouders
Het was een kleine gezellige ruimte. Er stonden drie kleine ronde tafels. Eén was bezet door een ander paar. Aan de tweede namen wij plaats. Ik ging zitten met mijn rug naar het andere paar. Links en rechts van mij mijn ouders. Dat liet de plaats tegenover het paar voor Eva.
De eigenaar verwelkomde ons en bracht ons onze drankjes. We hoefden niet te bestellen. Ook niet voor de lunch
Ik zag mijn vader naar Eva blijven kijken.
“Je waardeert haar decolleté?” vroeg ik.
“Ja,” zuchtte hij, “dat vraagt naar meer.”
“Buig je wat naar voren,” zei ik Eva.
Mijn vader kon haar borsten nu zien hangen. Het echtpaar tegenover haar ook.
“Mooi.”
“Mag ik haar kontje zich zien spannen?”
“Natuurlijk.”
Ik gebaarde Eva. Ze ging staan.
“Buig je voorover, naar mijn moeder toe.”
Ze deed wat ik haar vroeg.
Haar rokje spande zich om haar billen. En kroop natuurlijk omhoog. Mijn vader kon haar slipje zien, wist ik. Hij streek nogmaals over haar billen. En haar dijen nu.
“Mooi, mooi,” was zijn antwoord.
Ik liet mijn meisje weer zitten.
“Ze heeft een prachtig slipje,” zei mijn vader.
“Vind u?” antwoordde ik verheugd.
“Geef het hem,” zei ik tegen haar.
Ze bloosde.
“Nu wel?” vroeg ik haar.
Ze bloosde nog dieper.
Schielijk keek ze naar de tafel tegenover haar. Het echtpaar was met elkaar in gesprek, zag ik in de spiegel voor mij, althans: zij sprak en hij keek, naar Eva.
Toch voldeed ze aan mijn verzoek. Tilde zich op haar linker hand. Tilde haar billen omhoog. Streek met haar rechter hand onder haar rokje. Probeerde achter haar slipje te haken. Moest haar billen hoger tillen.
Het gesprek aan de andere tafel stokte. Ook zij keek nu.
Haar slipje gleed langs haar billen naar haar dijen. Ze kon weer zitten. Over haar knieën verdween het slipje naar beneden. Toen hield ze het in haar handen. Zag beide echtparen kijken. Wist niet wat te doen. Of wist het wel maar wilde niet.
“Schenk het mijn vader,” zei ik.
Ze schonk het hem. Over de tafel nam hij het van haar over. En spreidde het in zijn handen. Bewonderend bekeek hij het.
“Ik had gelijk: het is mooi,” zei hij.
“Dank je, ik wist het wel,” antwoordde ik, “overigens graag gedaan.”
Mijn vader grinnikte. Ik keek Eva aan.
Je bloosde,” wierp ik Eva voor, “nu wel. Waarom?”
Opnieuw bloosde ze.
Mijn moeder keek haar vragend aan: “vertel.”
Ze durfde niet.
“Zal ik dan maar?” vroeg ik haar.
Ze knikte timide.
“Vanochtend had Eva ook geen slipje aan. Heimelijk. En even heimelijk ging ze de stad in. In dit zelfde rokje.”
“Ahhh,” zei mijn vader.
“En jij?” vroeg mijn moeder.
“Natuurlijk wist ik het. Maar dat wist zij niet.”
Ik zag aan haar wegkijken, dat ik gelijk had.
“En toen?” vroeg mijn moeder.
Nu grinnikte ik.
“Ik liet haar zich aankleden. Correct, voor jullie.”
Mijn vader knikte instemmend, maar mijn moeder schudde haar hoofd.
“Je hebt haar niet gestraft?”
Eva’s hoofd werd nu vuurrood.
“Nog niet.”
“Dan wordt het nu hoog tijd,” concludeerde mijn moeder.
“Ik zou wel wat meer van haar boezem willen zien,” zei mijn vader.
Mijn moeder keek de andere kant op. Ongeduldig?
Ik glimlachte om beiden. En om Eva. Want ik zag dat zij het wist.
Natuurlijk, wat verwachtte ze anders. Het was mijn vader.
“Twee knoopjes,” zei ik.
Twee knoopjes maakte ze los.
Haar boezem werd zichtbaar.
En het randje van haar strapless bh.
“Drie knoopjes,” bood mijn vader.
“Verkocht,” zei ik.
Haar bh werd nu geheel zichtbaar.
“Ook haar bh is prachtig,” sprak mijn vader verwachtingsvol.
Hoe kun je je vader iets weigeren? Deelden we thuis niet alles. En: zo vader zo zoon.
Toch gebeurde er niets.
Ik keek Eva teleurgesteld aan. Of was het verbolgen?
Snel maakte ze de voorsluiting los.
En was zo dom om op te kijken. In de ogen van de man aan de andere tafel. Dat maakte haar bewegingen onhandig.
Waar was haar elegantie? Ik keek ontstemd.
De man keek begerig.
Zijn vrouw afkeurend.
Zijn vrouw hield nu niet haar mond. Maar fluisterde hem toe. Verwijtend zo te horen.
De man keek haar nu aan. Maar voor even. Gaf haar toen kalm een weerwoord. De vrouw verbleekte. Trok zich in haar stoel terug. En gleed met haar handen langs haar heupen. Onwillekeurig, zo te zien.
voor het volgende deel: klik op de link hieronder
 een brave sub is een saaie sub 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Een Slavin Wil Aaandacht 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?