Een Slavin Wil Aaandacht - deel III
deel III (dit verhaal is opgeknipt in 3 delen)
Corrie
Eva: moedig.... of niet
Pft en dan dacht ik dat mijn Meester zijn handen vol heeft aan mij, nou vergeleken bij jou Eva ben ik een doetje, echt waar.
Ik mag graag mijn Meester uitdagen en dwars doen, maar weet toch op zeker moment mijn plaats wel weer. Ja, zal ook wel moeten, want ook ik wordt gestraft uiteraard en kies (misschien laf) er toch voor te gehoorzamen.
Maar niet alleen om straf te ontlopen, maar gewoon omdat ik van mijn Meester hou en Hem graag wil dienen door een goede slavin te zijn.
Maar ik moet zeggen dat ik het ook leuk vind hoor om een lekker dwars slavinnetje te zijn.
En dat ben jij! Dat je dat durft nou moedig hoor. Of juist niet.
Misschien is het een idee dat je eens een tijdje met andere slavinnen je Mr moet dienen. Maar wel zo dat niet jij maar de ander op de eerste plaats komt. Jij moet de rot klusjes opknappen en de andere heeft het plezier.
Maar ook zou je gewoon eens de andere subjes moeten straffen zodat je zelf voelt wat jou Mr voelt als ze jou moeten straffen. Want ja, ze vinden het dan vaak wel leuk als we eens dwars en verkeerd zijn (ze moeten toch een reden hebben om te straffen). Maar ik denk dat ze het ook wel eens moeilijk vinden om Hun subjes weer te moeten straffen, als dat steeds maar door blijft gaan.
Ja, je brengt je Mr nu misschien wel op ideeën, maar ja, dat verdien je ook wel wat.
Maar goed, ik vind het ook wel erg leuk om je zo bezig te zien en dan die verschillende Mr die zich er mee bemoeien: je hebt wel iedereen in touw voor je.
van een mede subje
Marny
een gehoorzame slavin is een meesteres ???
Dag lieve Eva,
Ik heb met heel veel plezier kennis genomen van jouw ondeugende streken. En ik ben jaloers op je. Je brengt elke keer weer je Meesteres tot wanhoop en verzint telkens een goede reden om toch vooral straf te krijgen.
Ik zou graag op je willen bieden, maar we zijn gelijken en elkaar een beetje zitten te plagen en vervelen zonder dat daar een lekkere straf tegenover staat, daar hebben we beiden niets aan.
Ik zou het trouwens helemaal niet erg vinden als Meesteres Mistress een nieuwe veiling start, want inmiddels weten vele bezoekers wie je bent en zouden maar wat graag in jou schoenen willen staan of - heel erg macho - je willen onderwerpen.
Dus Meesteres, als u geen tijd heeft om voor slavin Eva te zorgen, doe ons dan een plezier ...
U zult zien dat er vele nieuwe boden komen.
En lieve Reintoch: het ligt er wel heel dik bovenop dat jij als een van de eersten een bod zal willen doen !!??
Dus Eva, blijf maar lekker ondeugend want een gehoorzame slavin zou net zo goed een meesteres kunnen zijn.
Een dikke knuffel voor Eva
groetjes
Marny
Slavin Eva
Wachten
Ik was bang voor de straf die ik verdiend had.
Ik verlangde naar de straf omdat ik die verdiend had.
Ik had haar nodig, die straf.
Ik wilde weer bevestigd worden. Weten dat ik slavin was, en Mistress mijn Meesteres.
Daarom wachtte ik op mijn straf.
Was ik bereid, het hele weekend.
Maar niet voorbereid.
Oh, eerst was er nog niets aan de hand.
Zaterdagochtend stond ik op. Vroeg, want lang slapen kon ik niet. Wilde ik ook niet. Ik had immers straf verdiend. En uitslapen is geen straf. Dacht ik. Want alles was straf dit weekend. Maar dat wist ik toen nog niet.
Eerst stond ik dus op. Zonder me aan te kleden natuurlijk. Dat was gek, bloot rondlopen in mijn eigen huis. Weten dat als mijn door mijn ramen zou kijken me naakt zou zien. En dat was spannend. En geil: ik geef het toe. Maar ik hield stand. Bleef van mezelf af.
Oh wat was ik trots op mezelf.
Zo dom.
Want straf verdiend hebben en trots zijn hoort ook niet bij elkaar.
Maar ook dat wist ik toen nog niet.
Dus zette ik thee, maakte ik een boterham. Hield mijn benen wijd, mijn kut open. Dat ik daartegen zo geprotesteerd had. Wat kan ik toch een aanstelster zijn.
Met mijn dijen gespreid nestelde ik me op mijn bank. En genoot. Genoot van mijn boterham, mijn thee. Van mezelf. In de spiegel aan de muur kan ik mezelf net zien als ik een beetje schuin zat. Wat was ik een mooi en gehoorzaam slavinnetje.
Wat was ik tevreden.
Zo stom.
Ik had straf verdiend. Geen tevredenheid.
Toen begon het wachten.
Mijn huis werd leeg. Mijn lijf koud. Mijn kut droog.
Waar was Mijn Meesteres?
Wist ze niet dat ik op haar wachtte. Dat ik braaf was. Dat ik haar slavin was die straf verdiende. Waarom kwam ze niet?
Mijn kut was leeg. En koud. Waar was haar hand om mij te voelen. Waar was die hand van iedereen? Van iedereen zou ik zijn. Hij Van Wie Zij Is had het gezegd. Maar er was niemand. Ik keek naar de ramen. Niemand keek terug. Ik was alleen.
Mijn lijf was stijf. En droog. En koud. Waar was mijn Meesteres om me te verwarmen? Me te slaan. Hard te slaan. Zodat ik rood zou worden, overal waar zij mij raakte. Rood en warm. Maar mijn Meesteres was er niet. Was er wel een meesteres van mij? Ben ik wel een slavin?
Mijn huis was leeg. Van wie was het? Het staarde mij aan. “Wie ben jij?” zei het tegen mij. Ik ben niet meer jouw huis. Want jij bestaat niet meer. Een slavin is van iemand. Jij bent van niemand. Jij bent niets.
En ik was niets.
Maar niets zijn is heel weinig.
Dus kwamen er gedachten.
Eerst de fijne:
“Ik ben een slavin die gestraft gaat worden. Een slavin die wacht op haar straf. Een slavin die pijn gaat leiden. Maar nu wacht. En wachten doet ook pijn. Daarom moet ik wachten. Accepteren dat ik moet wachten. Opdat ik weet: ik ben een slavin die gestraft gaat worden. Een slavin die lijdt. Want wachten doet pijn. En pijn: die heb ik verdiend.”
Maar de pijn van het wachten verwarmt je niet. Maakt je almaar kouder. En stopt je gedachten niet.
Dus kwam de twijfel:
“Komt ze wel? Waarom is ze er nog niet? Weet ze niet dat ik lijdt? Of weet ze het wel, maar vind ze dat ik ook dit verdiend heb? Of weet ze het wel, maar kan het haar niet schelen? Of zelfs dat niet? Denkt ze niet meer aan mij. Is ze mij vergeten. Omdat ik niets ben. Zeker niet haar slavin. Een slavin die straf verdient. Maar nu wacht totdat ze verstijft is van de kou. Nee, verstijft is van het wachten, het onvervuld verlangen.”
Dan de wanhoop:
“Ze komt niet. Ik weet het zeker. Ze heeft me reeds verkocht. Nee, ook die hoop is onterecht. Ik ben immers onverkoopbaar. Niemand die mij wil. En Mijn Meesteres is ongeïnteresseerd. Het maakt haar niet uit. Voor verkopen moet je aangeboden worden. Ik ben immers niet een slavin. Iedereen zegt dat. Ik ben niets. En niets kan je niet verkopen. Of weggeven.”
“Ze zou me kunnen weggeven. Of me zelfs bij de straat kunnen zetten. Zoals die rommeltjes die ik laats bij het opruimen van de schuur onder mijn raam gezet heb: “om mee te nemen”. Maar zelfs dan moet je een bordje maken. Buiten zetten. Denken dat iemand misschien iets aan me heeft. Ook al kost ik niets. Ben ik eigenlijk niets meer waard. Zelfs die moeite verdien ik niet. Aan niets heeft iemand iets.”
Toen het niets, dat eindeloze niets. Waar er zelfs geen zelfbeklag is.
Ik denk aan mijn werk. Nee dat wil ik niet. Ik wil lijden. Ik heb straf verdiend. Op het salontafeltje zitten vlekken, die moet ik nodig schoonmaken. Nee! Mijn bloesje mist een knoopje, dat moet ik maandag niet vergeten. Nee, nee. Die nagel mag ook wel eens geknipt. Nee, nee nee. Aan de binnenkant van mijn rechter dij zit een puistje, en daar, en daar. Ohh nee, ik wil dit niet. Meer puistjes, pukkels, rare vlekken op mijn huid: ik ben lelijk!
En eindelijk huil ik.
Wil ik in mezelf kruipen, maar kan dat niet. Houdt mijn dijen krampachtig gespreid, terwijl mijn tranen op mijn borsten druppen. Ik verberg mijn gezicht in mijn handen. Zak voorover, schok van verdriet. Mijn gespreide dijen houden me in evenwicht. Mijn ellebogen rusten erop. Mijn gezicht raakt bijna mijn kut. Tenminste zo voelt het, want ik weet dat dat niet kan. Kon ik er maar in kruipen, me verstoppen in mijn eigen kut.
Dan moet ik lachen, lachen om dat dwaze beeld. Kijk ik naar mezelf.
Eerst natuurlijk naar mijn open kut. Dan zie ik mijn dijen, zo ver gespreid.
Glimlach ik: ondanks alles ben ik gehoorzaam. Mijn kut blijft geopend. Bedenk ik dat Hij Van Wie Zij Is me dat gegeven heeft. Een opdracht om me aan vast te klampen. Mijn Mistress heeft dat geschenk geaccepteerd. Dwong me er aan over te geven. Doorzag mijn onnozele smoesjes. Mijn zinloze verzet. Gaf mijn wachten inhoud.
Ik zucht diep. Droog mijn tranen. Richt me op.
Gespreid moest ik wachten. Mijn bezwaren waren zo stompzinnig. Juist dat het mij onmogelijk scheen, geeft zin aan mijn wachten. Maakt wachten tot een straf. Een straf die ik kan begrijpen.
En moeizaam sta ik op. Stijf van het verkrampte zitten. Mijn ogen prikken van het huilen. Ik loop naar het aanrecht. Nee, ik hobbel. Met moeite houd ik mij staande. Want open wil ik zijn. Opener. Ik zak door mijn knieën. Zo ben ik pas bloot. En kwetsbaar. En hulpeloos. Want bij het aanrecht aangekomen ben ik nu veel te klein. De kraan is te hoog. Ik knoei met water. Ik heb straf oh ja ik heb straf.
Dankjewel Meesteres.
Dankjewel Hij Van Wie Zij Is.
Dankjewel iedereen die nog niet het geduld met mij heeft verloren.
een heel kleine eva
Marny
Dans voor mij
“Dans voor mij”, hoor ik hem zeggen.
Ik sta in het midden van de kamer en begin te bewegen. Ik draai met mijn heupen van links naar rechts, van voor naar achter. In gedachten luister ik naar het ritme van een rumba. Ik pak een stoel met een hoge rug en begin de stoel op een sensuele manier te verleiden. Ik sluit mijn ogen zover dat ik nog net door een spleetje mijn plaats kan bepalen.
In mijn ooghoeken zie ik hem bewegen en even later hoor ik de zachte klanken van de muziek. Ik laat mij meevoeren op het ritme en heb even geen weet meer van de wereld. Ik draai om de stoel en zet een been op het randje van de zitting. Ik buig over de rugleuning heen en kom weer terug overeind. Ik pak de stoel vast en laat het op één poot balanceren. Ik voel me één worden met de stoel en het ritme van de muziek. Ik ga weer zitten en til een been zover mogelijk gestrekt omhoog, ik buig mijn rug achterover en pak door mijn jurk mijn borsten vast. Ik wrijf zachtjes langs mijn gezicht en uit een zucht. Ik denk ... aan Eva.
Oeps, daar schrik ik van. Ik recht mijn rug en kom overeind. Ik kijk hem aan. Hij heeft de plotselinge verandering gezien maar begrijpt niet wat er is gebeurd.
“Kleed je uit voor mij”, zegt hij op indringende wijze.
Ik begin langzaam de knoopjes van mijn rode zomerjurk los te maken. Met een sierlijke beweging zet ik eerst de ene en daarna de andere voet op de stoelzitting om mijn rode schoentjes uit te trekken. De bandjes die om mijn enkels zitten laten gemakkelijk los. Dan begin ik op gracieuze wijze mij bh los te peuteren. Nog steeds de stoel als steun gebruikend, steek ik een hand langs de rand van mijn slipje om het soepel over mijn billen af te laten zakken. Als ik helemaal naakt ben dans ik weer verder op het ritme van de muziek. Ik sluit mijn ogen terwijl ik om de stoel heen dans en denk ... aan Eva.
Oeps, daar schrik ik van.
Weer heeft hij mijn vreemde reactie gezien en ik zie op zijn gezicht de vraagtekens verschijnen.
“Kniel voor mij”, fluistert hij. Ik kom voor hem staan en zak voorzichtig door mijn knieën. Ik zit op de grond met mijn knieën iets uit elkaar, handen op de rug en mijn borsten fier vooruit. Mijn ogen zijn neergeslagen en met een glimlach op mijn gezicht denk ik ... aan Eva.
Oeps, mijn schrik wordt groter. Wat heb ik toch.
Hij legt een hand onder mijn kin en heft mijn hoofd omhoog.
“Kijk mij aan”, zegt hij en ik kijk in die baby-blauwe kijkers en voel mijn hart smelten.
Wat nou Eva, wat moet ik nou met zo ‘n hersenspinsel van Meesteres Mistress, van Hij van wie Zij is, van Reintoch, van Janneman en... en ...
Nee, ik schud mijn hoofd heftig en laat de hersenspinsels plaats maken voor de realiteit van dit moment.
Wachtend op mijn meester.
Wachtend op mijn straf.
Mmm, lekker.
Hij van Wie Zij Is
Een Bod op Slavin Eva: Uit Eten
het slot van Ouders
De lunch werd opgediend. We aten met smaak. Iedereen, behalve de vrouw. Ze bleef zenuwachtig naar haar man staren.
“Zo,” zei mijn moeder, “dat was lekker. Maar ik denk dat ik een hartig woordje met je spreken moet.”
“Ja moeder, ik weet het.”
En tegen Eva: “op je billen.”
Vanochtend, toen had ze het verwacht. Maar niet nu.
Toch gleed haar rokje reeds onder haar vandaan. Daarin was ze handig.
Maar de man tegenover haar had zijn ogen niet van haar afgehouden. En zag dus alles. Zijn vrouw ook. Ook zijn instemmende blik. En zijn knikje naar haar: veelbetekenend.
Ze keek hem ontzet aan. En vervolgens smekend. Hij hoefde slechts zijn knikje te herhalen. Ze stond op en liep weg.
Maar binnen de minuut was ze weer terug en ging weer zitten. Hij sprak haar aan.
Ook zij bloosde nu, en stopte steels wat in zijn hand. Hij stak het in zijn jasje. Maar niet zonder het even te bekijken: een slipje.
Ik zag dat ook Eva het zag. Ik zag haar denken: dit is mijn schuld.
Een hartig woordje? Zo zou het eerder gepeperd worden.
En des te meer noodzakelijk.
Mijn moeder had gelijk. Zoals altijd.
Het was tijd voor mijn Eva.
Natuurlijk hoopte ze van niet.
Ze wilde wel, verlangde er naar, maar niet nu, niet hier.
Toch was het tijd.
“Eva.”
“Ja?” vroeg ze met een klein stemmetje.
“Je hebt mijn moeder gehoord.”
“Kleine meisjes luisteren nooit,” sprak mijn moeder, “dat moet je hen leren.”
Mijn moeder bezit zoveel wijsheid.
“Wie niet luisteren wil, die moet voelen.”
Een filosofe, mijn moeder.
“Dus voelen ga je,” zei ik, “ga maar staan.”
Ook ik stond.
“Wat doe je nu,” vroeg mijn moeder.
“Ik moet helaas enkele huiselijke handelingen verrichten,” beantwoordde ik haar vraag, “u weet wel welke.”
“Maar waarom niet hier? Maken we eindelijk kennis met je meisje, en dan onthoud je ons dit. Ik meen dat wij toch recht hebben om haar beter te leren kennen. En zeker in huiselijke omstandigheden.”
“U heeft gelijk, maar...”
“Wat maar?”
“Wij zijn hier niet alleen, moeder.”
Ik trachtte voortdurend door het dempen van mijn stem mijn moeder daar ook toe over te halen. Zonder effect helaas. Zij zag mijn gedrag eerder als poging om haar aan te moedigen luider te spreken. En om mijn woorden te herhalen.
“Wij zijn hier niet alleen?” en richting echtpaar, “nee, zeker zijn wij niet alleen.”
“Wij zijn hier samen, zo voel ik dat, ja toch?”
En op besliste toon naar het echtpaar:
“Ik denk dat wij het nodige zojuist hebben gedeeld.”
Mevrouw maakte zich klaar om haar tegen te spreken, maar meneer hield haar tegen.
“Wij hebben zeker van uw gezelschap genoten, mevrouw,” sprak hij.
“En ik hoop dat u mijn brutaliteit verontschuldigt als ik u dit zeg: ik kon het niet helpen uw woorden te horen, en ik moet u zeggen: uw standpunt spreekt mij ten zeerste aan.”
Mevrouw trok bij zijn woorden wit weg.
“En niet alleen ik, ook voor mijn vrouw waren uw woorden zeer verhelderend. Krachtig, maar waar. En nu ik de gelegenheid heb genomen om u aan te spreken mevrouw,” hij wendde zich naar Eva, “ook uw verschijning heeft mij buitengewoon aangenaam verrast. En ik zou dan ook de wens willen uitspreken, mede namens mijn vrouw...”
‘Helemaal niet’, was uit haar ogen af te lezen.
“...dat u, en uw echtgenoot, zou goed zou willen zijn in ons gezelschap te blijven verblijven. Om uw huiselijke aangelegenheden in onze aanwezigheid af te handelen.”
“Nou, je hoort het, ik wist het wel,” riep mijn moeder triomfantelijk.
“Je hoort het, Eva meisje. Het wordt dus nu, en hier.”
Inmiddels was ook de eigenaar weer ten tonele verschenen.
Ik keek hem vragend aan.
“Oh, stoort u zich absoluut niet aan mij. Klant is Koning, nietwaar. En andere gasten verwacht ik niet.”
Hoe voorkomend zijn reactie ook was, het was niet hetgeen ik bedoelde. Ik wees met een licht handgebaar naar de tafel.
“Ah, u hebt de tafel nodig,” sprak hij begrijpend en was al bezig deze af te ruimen en schoon te maken.
“Neem plaats meisje.”
Ze wilde gaan zitten, die boef.
“Over de tafel meisje.”
“Gehoorzaam boog Eva voorover. Weldra lag ze gestrekt op de tafel waar zojuist geluncht was. Daar ze lag waar ze net had gezeten, bevond haar gezicht zich nog dichterbij het echtpaar dan daarvoor. Te meer daar ik daar nu niet meer zat. Links mevrouw, rechts meneer. Natuurlijk keek ze naar het midden. Maar meneer boog met haar mee. Van terloops toekijken was geen sprake meer. Ook niet van mevrouw. Want een paar fluisterende woorden van hem dwongen haar ‘erbij’ te blijven.
Ik wilde reeds aanvangen met mijn huiselijke handelingen, maar bedacht me.
“Vader, mag ik u de eer geven?”
“Natuurlijk mijn zoon.”
Hij stond op en streek voor de derde maal lang de billen van mijn Eva. Maar niet alleen van boven naar beneden. Ook omgekeerd. Streek daarmee haar rokje naar boven. En haar billen bloot. Voor even. Want het rokje gleed terug. Mijn vader wist het spel te spelen. Hij was een expert.
Plechtig streek hij stof eerst strak. Om daarna de zoom te pakken en langzaam over Eva’s billen te strijken. Omhoog. Om haar rokje zorgvuldig in banen op haar rug te draperen.
Mijn vader trad tevreden terug. Mijn Eva was gereed. Bijna.
Ik vroeg haar haar armen naast zich op te vouwen. Zodat haar handen naast haar schouders lagen.
“Wilt u, vader, moeder, haar helpen?”
Beiden knikten.
“Houdt u haar vast.”
Zij pakten ieder een hand.
Ik sloeg haar billen.
Zij schreeuwde het uit.
Vader genoot. Meneer eveneens.
En Moeder met hen.
En Zij...
Zij huilden stil.
Als ik straf doe ik dat vakkundig. Op de juiste plaats. Hard. Lang. Maar nooit langer dan nodig.
Mijn Eva was in tranen. Haar billen waren rood. Haar stem schor.
Ze was gestraft. Ik kuste haar.
Ze mocht weer zitten. De koffie werd gebracht. Het gesprek werd geanimeerd, ook met onze ‘gasten’. Alleen niet met Eva. Zij had niet veel meer te vertellen. Dat was ook niet nodig. Ze had genoeg van zichzelf laten zien.
Tijd om te vertrekken. We namen afscheid van mijn ouders. Mijn moeder door mij te omhelzen. Mijn vader door Eva te zoenen. En zijn zoon een schouderklopje te geven.
Ik zette Eva in de auto.
“Ik moet nog even wat doen,” zei ik Eva en liep zonder haar terug.
Ik begroette nogmaals de eigenaar en ook het echtpaar.
Ik drukte hen de hand.
“Bedankt.”
“Graag gedaan.”
En naar mijn ‘ouders’:
“Jullie ook bedankt.”
Ze glimlachten:
“En: zien we je nog eens?”
Ik lachte:
“Wie weet...”
© Eva, Marny & vele anderen
dit account wordt alleen gebruikt om te lange oude verhalen in meerdere delen op te splitsen
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Een Slavin Wil Aaandacht - deel III
