| Gepost op vrijdag 21 juni 2019 - 02:19 pm: | 
|
|
waarin Denise ontdekt wat ongepaste kleding met je kan doen
dit verhaal is te lezen als een 'zelfstandig' verhaal
het maakt deel uit van Haremslavin (hoofdstuk 12)
wat vooraf ging: Op onderzoek
Denise is ontvoerd en opgenomen in de harem van de Sheikh.
Natuurlijk wil ze ontsnappen; ze heeft net haar eerste verkenningstocht achter de rug
Wat je verder moet weten: Nadira is Gastvrouw van de Sheikh, de hoogste vrouw in de harem,
Ghizlan is slavin van de Sheikh en bediende van Nadira
Denise was weer thuis.
Nou ja, ze was veilig op haar kamer in het paleis aanbeland.
Haar jurk lag nog precies op de plek op haar bed waar ze hem achtergelaten had.
Het was haar gelukt! Een eerste ontsnapping had ze met succes uitgevoerd. Niemand die haar had betrapt. Ze was erg trots op zichzelf.
Het was nog steeds stil in de harem. Pas na anderhalf uur kreeg ze bezoek van een slavin die ze niet kende.
“Je moet naar Nadira,” was alles wat ze zei.
En weg was ze weer.
“Ho ho,” riep Denise haar achterna, “niet weglopen alsjeblieft.”
Gelukkig deed ze wat Denise haar vroeg, maar ze keek niet bepaald vriendelijk.
“Ik weet niet waar ik Nadira kan vinden.”
“Gewoon, in haar eigen vertrekken,” en ze draaide zich weer om.
“Maar ik weet niet waar dat is.”
De slavin zuchtte demonstratief en wees: “Daar, aan de andere kant van...”
“Wil je me niet brengen? Alsjeblieft? Ik ken hier de weg helemaal niet.”
Ze zette een zielig toontje op maar was niet zeker of het niet tè was.
Maar de slavin was alleen maar met zichzelf bezig. Het was aan haar gezicht te zien dat ze helemaal geen zin had in het helpen van Denise. Maar als ze zou weigeren, kwam ze zelf in problemen. Er was tenslotte niemand anders om haar de weg te wijzen.
“Kom dan. Opschieten.”
Denise sprong op en zonder zelfs haar slofjes aan te trekken snelde ze naar de slavin toe.
Denises snelheid verzachtte haar uitdrukking iets. Maar niet dusdanig dat Denise haar durfde vragen waarom ze zo’n haast had. Het had vast te maken met waarom het hier zo stil was: nog steeds geen slavin te zien of te horen. En daarover durfde Denise al helemaal geen vraag te stellen. Zelfs Aisha, Adilah en Kayla hadden immers niets prijs willen geven.
De slavin zette er stevig de pas in en Denise had moeite haar bij te houden, laat staan dat ze haar ogen goed de kost kon geven. Jammer, want het was een lange wandeling. Ze moesten waarschijnlijk precies aan de andere kant van het paleis zijn, dacht ze.
Bij Nadira’s vertrekken wees de slavin naar een gesloten deur. Gelukkig dacht Denise op tijd aan de regel over gesloten deuren. Ze keek hulpeloos naar de deur en de slavin. Dat was voldoende.
“Binnen zonder kloppen,” zei ze en beende nu echt weg.
Dus stapte Denise, enigszins gespannen, naar binnen en sloot de deur achter zich. Ze stond in een grote hal waar verscheidene ruimtes op uitkwamen, de meeste zelfs zonder deur. Vanuit de hal zag ze aan het eind van één van de kamers de bekende deur met spiegel. Dus ook in de privé vertrekken had je ze. Haar theorie werd wederom bevestigd.
“Kom meisje,” hoorde ze Nadira roepen.
Ze liep de kamer binnen.
Ze schrok. Ghizlan stond voor haar met rood geslagen billen over een grote leren fauteuil gebogen met haar benen wijd gespreid. Nadira stond naast haar en streelde die rode billen.
Ze wist zelf niet waar ze nou het meest van schrok: Ghizlan hier te vinden, de geslagen billen zo dichtbij, of Nadira die ze streelde. Maar ze was blij dàt ze schrok, want ze zou zich anders geen houding hebben weten te geven. Immers: ze wist dat Ghizlan was gestraft en waarom. Maar dat mocht ze natuurlijk nooit laten blijken.
“Niet schrikken, meisje. Het ziet er erger uit dan het is. Met een paar dagen is ze weer in orde, nietwaar Ghizlan?”
Van achter de fauteuil kwam een instemmend gekreun.
“Maar dàt ze werd gestraft heeft met jou te maken. Niet omdat het jouw schuld was. Integendeel. Maar daarom leek het me wel passend dat je haar zo zou zien.”
‘Zo,’ dacht Denise, ‘die lieverd heeft zelfs aan Nadira niet verteld dat dat niet klopt.’
“Zo worden slavinnen hier dus meestal bestraft. Nou ja, op verschillende manieren natuurlijk, maar met vergelijkbare resultaten,” waarbij Nadira even zachtjes een paar klapjes op Ghizlan billen gaf.
“Auuuw,” klonk het vanachter de fauteuil.
“Niet aanstellen, meisje.”
Wat een heel terechte opmerking was, wist Denise, want ze herinnerde zich hoe flink Ghizlan was geweest bij het straffen zelf.
“Ik heb van Ghizlan gehoord dat je wat moeite hebt met vrouwenliefde. Maar ten onrechte, blijkbaar. Want als je je er aan overgeeft kun je er wèl van genieten.”
Denise bloosde heftig. Dat Ghizlan juist dat aan Nadira had verklapt!
“Ik heb nooit begrepen waarom ze bij jullie in het Westen daar zo moeilijk over doen. Zelfs als je niet van vrouwen houdt, is het toch heerlijk om door een vrouw verwend te worden?”
“Maar dit meisje houdt wel degelijk van vrouwen, hè Ghizlan,” waarbij Nadira even langs Ghizlans klitje streek.
“Jaaaah, mevrouw,” klonk het weer uit de fauteuil.
“En ik denk ook dat dat voor jou geldt, ook al wil je dat nu nog niet erkennen.”
‘Omdat het helemaal niet waar was,’ dacht Denise, ‘ik vind het fijn om door een vrouw gestreeld te worden, maar dat wil helemaal niet zeggen dat.... Maar had Nadira niet een beetje gelijk? Ik hou van mannen, maar...’
“Ik heb je daarom bij me geroepen voor een kleine les. Kniel hier neer.”
Nadira wees naar de grond vlak achter Ghizlan.
Denise gehoorzaamde. Zo keek ze recht in Ghizlans kutje.
“Ghizlan was heel flink, zoëven, daarom heeft ze een beloning verdiend. Jij kijkt goed om te zien hoe ik dat doe. Let ook op Ghizlans reactie.”
Nadira hield haar vingers zo dat Denise duidelijk kon zien wat ze deed en begon Ghizlan te strelen. Ghizlans reactie daarop was niet moeilijk te duiden. Toch was het voor Denise vooral interessant om te zien wanneer ze wat deed: de momenten dat ze even stopte, het tempo wijzigde, of haar bewegingen veranderde.
Eigenlijk wilde Denise het niet voor zichzelf erkennen: het was niet alleen leerzaam, maar ze werd er ook opgewonden van. Hoe vaak was ze zelf daar niet door mannen gestreeld, en altijd was ze nieuwsgierig geweest wat ze nou precies deden. Een nieuwsgierigheid die nooit bevredigd werd, want naar jezelf kijken in de spiegel, terwijl je masturbeerde? Nou nee, dat nooit.
Denise keek vol bewondering naar Nadira’s vingers. Het was alsof alles wat Ghizlan bij haar had gedaan nu door Nadira gedemonstreerd werd. Toen was het een tong geweest, nu een vinger, maar voor Denise voelde dat als hetzelfde.
Langzaam, dan weer snel, op zoveel plaatsen tegelijk, dan weer vluchtig, dan weer nadrukkelijk, op en neer en heen en weer, draaiend, masserend, tikkend... hoe beschrijf je het onnavolgbare niet-te-volgen spel van Nadira’s vingers?
Natuurlijk had het een dubbel effect op haar.
Niet alleen werd ze heel opgewonden van alles wat Nadira deed, ze werd ook vreselijk geil van Ghizlans erotische gekreun als reactie daarop. En ze werd ontzettend nat van haar herinneringen aan Ghizlans vingers.
Ehh dat was dus een driedubbel effect en in alle gevallen met het gevolg dat ze er geil van werd. Driedubbel geil. Ze moest er zelf inwendig om lachen. Maar ze durfde haar hand niet in haar eigen kut te steken om zichzelf klaar te maken. Dat gaat nu eenmaal niet onopvallend als je naakt bent. Maar oh wat verlangde ze daar naar.
Toen Ghizlan dan ook klaarkwam -Nadira liet er geen gras overgroeien- was ze niet alleen blij voor haar, maar ook voor zichzelf. Kon ze eindelijk wat kalmeren. En hoefde ze niet meer bang te zijn spontaan klaar te komen. Niet dat haar dat ooit was overkomen, maar nu hield ze het beslist voor mogelijk.
Nadira liet Ghizlan even bijkomen. Veel te vroeg naar Ghizlans zin liet ze haar opstaan. En zond ze haar weg.
Ghizlan ging gehoorzaam, maar het was duidelijk dat ze niet weg wilde. Volgens Denise moest ze zelfs haar tranen verbijten.
Wellicht was dat de reden dat ze niet protesteerde...
Na de aftocht van Ghizlan troonde Nadira Denise mee naar een sofa. Ze nodigde Denise uit om te gaan zitten en nam ook zelf plaats.
“Je hebt het heel goed gedaan.”
Denises gezicht betrok.
“Ik weet wel dat je daar zelf anders over denkt. En ik weet ook dat je de laatste ontmoeting met je Meester vreselijk vond. Wat ik me trouwens heel goed kan voorstellen. Van wat ik erover gehoord heb zou ik het zelf ook vreselijk gevonden hebben.”
Denise keek haar verbaasd aan. Kritiek op haar Meester, en nog wel geleverd door Nadira zelf.
“Ik zie je denken: is zij nou degene die me voorhield dat de Sheikh altijd gelijk heeft. Dat klopt nog steeds. Hij heeft altijd gelijk. Maar dat wil niet zeggen dat ik het er mee eens hoef te zijn. Net zoals ik vertelde dat zijn genot mijn genot is. Maar dat betekent niet dat ik het fijn hoef te vinden of er blij mee moet zijn. Ook ik zoek liever een ander soort genot.
Maar er is nog een andere reden waarom ik dat nu wel zo tegen je durf te zeggen. Jij bent veranderd. Je verafgoodde de Sheikh in het begin.”
Denise wilde protesteren, maar Nadira onderbrak haar poging.
“Ik weet wel dat je je ook toen al verzette. Maar je bewonderde hem om zijn natuurlijk gezag: de vanzelfsprekendheid waarmee hij je ondergeschikt aan hem maakte.”
Denise moest toegeven dat dàt klopte. Maar dat ze hem verafgoodde: echt niet.
“Ik durfde er eerder nog niet op te hopen dat je tegen hem opgewassen zou zijn. Ik was trots op je, dat heb ik je eerder verteld. Die trots is alleen maar gegroeid. Je bent gebleven wie je bent. Je hebt je niet zonder meer gegeven, zelfs niet aan je Meester. Je hebt je verzet, zonder dat hij wist dat je je tegen hem verzette.”
Hoe kon Nadira dat weten? Denise wist dat niet eens zelf. Was dat zo? En hoe kon Nadira dat dan weten?
“Ik weet van je verzet omdat ik met Ghizlan heb gepraat. Niet dat ze mij dat zo vertelde. Dat laat ze wel uit haar hoofd. Maar ze vertelde wat ze zelf meegemaakt had. En ik ken je Meester. Eén plus één is dan drie. En ik heb ook met Kayla gepraat. Zij bevestigde mijn beeld. Je stond toe dat je geil werd. Niet meer dan dat.”
Hoe kon het toch dat Nadira haar zo goed kende? Nu ook weer. Ze raadde haar gedachten en beantwoordde haar vragen voordat ze die stellen kon. Maar wat die geilheid betreft: ze had toch echt het gevoel dat ze daarover niets te vertellen had. Haar geilheid had een willetje van zichzelf.
“Toen ik je voorbereidde op je beslissende ontmoeting met Achad hoopte ik dat je hem zou weerstaan. Het was niet erg dat Achad zich na afloop gekrenkt zou voelen, hij heeft tenslotte zelf een heel groot ego. Maar je mocht geen openlijk gevecht met hem voeren. Hoe je dat deed wil ik niet weten, maar je bent daarin geslaagd. Achad is het nu al weer vergeten. Afgelopen dagen, toen ik je verzorgde, wist ik dat nog niet zeker. Daarom vertelde ik je alleen dat ik trots op je was. Toen volgden de ontmoetingen met je Meester. Daarover ben ik meer dan trots. Ik heb het gevoel...”
Nadira zweeg even alsof ze twijfelde of ze ook het volgende wel moest zeggen.
“Ik vertrouw je.”
Wat Denise ook dacht dat ze zou gaan zeggen, dit niet. Ze werd er warm van.
En wat was ze blij dat ze de afgelopen dagen in Nadira was blijven geloven. Ondanks de schimpscheuten van de andere slavinnen. Dat ze altijd van binnen had geweten: Nadira kan ik vertrouwen. Nadira heeft het beste met me voor.
Even wilde ze haar vertellen dat ze bezig was met het maken van ontsnappingsplannen. Gelukkig hield ze zich net bijtijds in. Willen ontsnappen zou ook Nadira raken, misschien haar vertrouwen schenden. Haar misschien wel in gevaar brengen zelfs, als ze van haar plannen zou weten.
“Ik zie aan je gezicht dat je ook mij vertrouwt. Klopt dat?”
Denise knikte heftig.
Nadira glimlachte.
“Fijn.”
Ze raakte Denise liefkozend aan.
“Volgens mij werd je daarnet heel erg opgewonden. Toen ik Ghizlan onder jouw ogen klaarmaakte.”
Natuurlijk was Denises reactie die van blozen.
“Kom, zak maar wat weg in de kussens naast je en zet je voet hier.”
Ze tikte op de plek naast haar, tegen de leuning aan.
Denise gehoorzaamde zonder te aarzelen.
Nadira streelde Denises dijen licht.
Een korte rilling ging door Denises lijf.
“Ik weet wel wat je lekker vind. Wil je dat ik doorga?”
Weer dat blozen. Toch knikte Denise van ‘ja’.
Nadira merkte dat ze nog steeds nat was. Of weer.
“Zooo meisje, je wilt echt heel graag.”
Ze antwoordde niet, maar kreunde.
‘Wat is er met me gebeurd,’ dacht Denise, ‘Ik ben niet alleen verworden tot een slet, maar ook nog eentje die op vrouwen valt.’
Of dat laatste ook werkelijk zo was, interesseerde haar geen zier. Het was de gedachte die telde. En die gedachte stond haar nu heel erg aan. Ze wilde dat Nadira doorging. Dat Nadira haar gek maakte met haar gespeel. Dat zij door Nadira’s vingers klaarkwam.
Even twijfelde Nadira. Dit ging wel heel erg snel. Ze had nog zoveel te zeggen, zoveel te doen.
Maar Denises geilheid werkte aanstekelijk. Ze werd er zelf opgewonden van. Niet dat ze moeite had met zichzelf te beheersen, integendeel. Maar ze vond het heerlijk Denises opwinding te ervaren.
“Kom maar meisje, kom maar. Kom maar door Nadira’s handen,” fluisterde.
En Denise kwam.
Even liet Nadira Denise bijkomen, toen trok ze haar naar zich toe.
Loom liet Denise het gebeuren. Nadira tegen de leuning van de sofa, Denise in haar armen tegen haar aangedrukt. Zachtjes streelde ze haar haren.
“Dank je wel,” fluisterde Denise.
Nadira nam Denises gezicht in haar handen en fluisterde terug:
“Je bent lief.”
En drukte voorzichtig een kus op haar mond.
Nu aarzelde Denise niet en opende haar mond. Zocht zelfs Nadira’s tong.
Nu moest Nadira hijgen van opwinding. Wat was dit meisje heerlijk. En wat begeerde ze haar verschrikkelijk. Ze wilde haar voor zich alleen. Wat maalde de Sheikh om Denise. Niet dus: hij had haar zelfs aan Nadira beloofd. Maar Nadira wilde Denise nog niet claimen. Ze wilde dat Denise zich uit zichzelf aan haar gaf. En dat betekende dat ze nu haar eigen lusten in bedwang moest houden.
Dus maakte ze zich voorzichtig los van Denises lippen.
Denise hapte nog een paar keer verlangend naar haar mond. Had ze dat echt gedaan? Ze begreep niets meer van zichzelf.
Nadira hield Denises gezicht van zich af en fluisterde: “Straks. Ik moet je eerst wat over me zelf vertellen. Iets wat ik nog nooit aan iemand verteld heb.”
Nadira aarzelde even.
“Mag ik het aan je vertellen en mag dat dan ons geheim zijn?”
Denise keek haar verbaasd aan. Dat ze dat aan haar vroeg.
Natuurlijk wilde ze dat. Ze wilde niets liever. Ze wilde het zó graag dat ze niet wist hoe ze dat kon uitdrukken.
Dat zag Nadira, want ze zei: “Leg maar niets uit. Ik zie dat je het heel graag wilt. Kom maar hier.”
Ze trok Denise weer naar zich toe en begon.
“Wij vrouwen in de harem leven een naakt leven. Vaak hebben we dagenlang geen kleding aan, dat weet je. Maar als we dat wel hebben dragen we jurken. Bijna altijd lange jurken zelfs.”
Denise wist het. Ze had nog geen vrouw hier in een rok gezien, laat staan in een kort rokje.
“En nooit hebben we ondergoed aan. Geen slipjes, geen beha’s, kousen of jarretels.”
Dat had Denise zich nog niet gerealiseerd. Met de ontdekking van de tampon was dat natuurlijk ook een stuk gemakkelijker geworden: leven zonder ondergoed. Maar toch ... vreemd.
“Dat geldt niet alleen voor alle vrouwen in de harem, maar voor alle vrouwen van de woestijn. Geen van ons heeft dat ooit gekend: ondergoed. Ook in de dorpen dragen vrouwen geen ondergoed en alleen jurken. Goed beschouwd is zelfs een boerka een jurk. Hoewel een verschrikkelijke en een belediging voor de jurk.”
Denise glimlachte: precies wat zij ook altijd al gedacht had. Boerka’s: bah!
“We hebben hier geen televisie. Je Meester heeft er één, maar zelf kijkt hij nauwelijks. In de dorpen zijn er wel een paar, maar alleen in de dorpshuizen en daar is het meestal voor vrouwen verboden. Dat geldt zelfs nog sterker voor internet. Je Meester heeft het en gebruikt het -zelfs intensief- maar wij vrouwen moeten ons anders vermaken. Dus wij hebben nauwelijks weet van wat er zich in rest van de wereld afspeelt. Allemaal westerse decadentie, vinden de meisjes het.
Meestal hebben ze dus geen flauw benul waarover ze het hebben.”
Nadira pauzeerde even.
“Maar ik wel. Soms zie ik televisiebeelden, tijdschriften, de advertenties daarin. Soms hoor ik een verhaal. Van de vele gasten die hier logeren. Mannen, altijd mannen. Nooit voor mijn ogen en oren bedoeld, natuurlijk. En zoals meisjes als jij dromen van een leven in de kleding die we hier dragen...”
Denise wilde protesteren, maar Nadira liet dat niet toe.
“Protesteer maar niet, ik weet dat je dat doet. Maar zoals jij je dromen hebt, heb ik die ook. Ik droom van strakke korte rokjes. Blote truitjes. Hoge hakken. Kousen. Jarretels. Mooi spannend ondergoed.”
Denise maakte zich even uit Nadira’s armen los.
“Echt waar?”
“Echt waar. En niet eens om het zelf te dragen, maar om het meisjes als jij te zien dragen. Mooie meisjes. Hollandse meisjes. Want je weet: ik hou van meisjes. Vrouwen.”
Denise knikte: dat had ze al begrepen en ze vleide zich weer tegen Nadira aan.
“Tot nu toe was het altijd een droom. Tot ik zag wat onze kledingcomputer onder jouw naam had opgeslagen. Jouw kleding, de kleding die je bij je had toen je ontvoerd werd. Kleding die ze meegenomen hebben en die niet vernietigd is.”
‘Hoe kon haar kleding nou een droom zijn,’ dacht Denise, ‘ze had toch echt niets bijzonders naar Sahalië meegenomen.’
“Ik heb van al die kleding een paar dingen uitgezocht...”
Nadira aarzelde even voordat ze verder ging.
“Zou je die voor mij willen aantrekken? Ik heb ze op het bed hiernaast klaargelegd.”
Nadira klonk nu haast verlegen. Nadira en verlegen? Raar.
Toch raakte het Denise. Nadira werd er voor haar mooier door.
Het was zelfs ... opwindend dat van haar te weten. Van haar verlegenheid èn van haar verlangen.
Denise maakte zich weer los en gaf Nadira een kus: “Graag,” was alles wat ze zei.
Op het bed lagen inderdaad een paar van haar kledingstukken. Raar hoor, om die hier te zien liggen. De gewone wereld, waarvan ze getuigden, was zo ver weg.
Maar Nadira had een rare verzameling klaargelegd. Ze combineerden helemaal niet, vond ze. Zelf zou ze die nooit bij elkaar dragen.
Wat er lag:
Een kort zwart rokje. Veel te kort eigenlijk, maar omdat het super stretch was zat het zelfs om haar dijen strak en kon ze er mee lopen zonder dat iemand haar kruis zag. Het had haar wel spannend geleken om er op het strand, als ze een bikini aanhad, wat mee te flaneren. Niet dat ze dat gedurfd had, overigens.
Een rood topje met spaghetti bandjes, ook super stretch en ook in een te kleine maat; was eigenlijk een miskoop. Je zag altijd je bh, dus die kon je er niet bij dragen.
Dan een zwarte kanten bh en idem jarretelgordel. Die hoorden bij een doorzichtig nachthemd en pikant slipje, maar die had Nadira niet klaargelegd. Ze had er van gedroomd om op haar luxe hotelkamer een mooie Sahalijn met een goddelijk lichaam uit te nodigen. Na een glaasje wijn zou ze zich dan hierin omkleden en hem uitdagen tot een even goddelijke vrijpartij. Tsja, niets van dat alles was uitgekomen: geen luxe hotelkamer, geen goddelijke Sahalijnen, laat staan het drinken van een glaasje wijn en die vrijpartij....
Wel lag er een paar zwarte kousen met naad, die pasten natuurlijk prima bij die jarretelgordel, maar zó waren ze voor haar een beetje tè. Ze waren oorspronkelijk bedoeld voor bij haar lange avondjurk. Ze had eigenlijk een panty met naad willen kopen, maar die was uitverkocht geweest.
Rode open schoentjes met heel hoge hakken. Ook voor bij haar avondjurk bedoeld. Kon ze amper op lopen. Als ze werd uitgenodigd voor een bal, dan zou ze heel hard zijn gaan oefenen. Ook weer zo’n geval van wishfull thinking dus.
En een groot uitgevallen wit slipje. Zo één die zelfs haar billen bedekte. Waarom had ze eigenlijk die in godsnaam in haar koffer gestopt?
Ze trok alles aan en bekeek zich in de spiegel.
Ze moest haar lachen inhouden, want ze wilde niet dat Nadira haar hoorde. Maar dit was echt potsierlijk. Het topje was inderdaad zo strak dat je de hele bh er doorheen zag. Zo sterk aftekenend dat het bij Madonna de bedoeling kon zijn geweest. Maar ja, ze was geen Madonna. De behabandjes werden natuurlijk niet door de spaghetti bandjes bedekt, er zat zelfs erg veel ruimte tussen, iets dat ze altijd persé wilde vermijden.
Dan haar rokje. Dat was ronduit belachelijk kort. Maar wat erger was: de jarretels kwamen er onderuit en niet zo’n beetje ook.
Met die hoge hakken erbij kreeg alles iets hoerigs, en, heel tegenstrijdig, iets onschuldigs. Als een groot kind dat niet weet wat ze doet.
Gelukkig dat die rare grote onderbroek onzichtbaar bleef. Oeps, nu ze haar billen beter bekeek zag ze duidelijk de contouren en dat wit scheen ook een beetje door...
Goed: op naar Nadira in de andere kamer.
Maar hoe zou ze lopen? Wat zou Nadira opwindend vinden?
Hoe paste dit alles in haar droom? Sexy, of juist onderdanig?
Geen idee, dus liep ze maar neutraal. Nog lastig genoeg, want lopen met die hoge hakken was ze echt niet gewend.
Ze was bang dat Nadira, nu ze haar zo zag, hard zou beginnen te lachen. Zenuwachtig ging ze vlak voor Nadira staan.
Maar Nadira lachte helemaal niet.
Ze verslond haar met haar ogen. Ze zag zelfs rode koontjes op haar wangen. In een impuls bracht ze haar handen naar haar nek, haar ellebogen strak naar achteren. Net zoals ze Ghizlan eerder had zien doen. Ze voelde zich ... bekeken? Maar er was meer...
Nadira draaide haar om. Denise voelde hoe ze over haar billen streek. Haar kousen. Haar dijen rond de jarretels. Ze gleed met haar hand haar rokje binnen. Wat niet gemakkelijk ging, zo strak zat het rokje. Maar Nadira had geen haast. Langzaam gleed ze naar boven. Niet naar haar kruis, maar naar haar billen. Ze voelde hoe Nadira de stof verkende van haar broekje. En vervolgens nauwkeurig langs de randen daarvan gleed.
“Mooi,” fluisterde ze, terwijl ze volgens Denise toch echt niets kon zien dankzij het strakke rokje.
Maar misschien was dat niet wat ze bedoelde. Misschien was het het decadente dat haar betoverde. Het onbekende. Denise die daarvoor haar stond en haar billen zo nadrukkelijk aanbod. Handen in haar nek. De wetenschap wat zich onder dat rokje bevond. Een grote slip die voor haar juist heel opwindend was. Die haar billen helemaal bedekten, opdat ... Billen die .... nodig ....
Denise slikte. Die ... gedachten ... gevoelens.
Ze voelde zich klein worden. Net zoals toen. Toen haar Schrijver haar bestraffend toesprak. Toen hij ...
Ze slikte weer en met een heel andere stem dan normaal, hees en onderdanig zei ze: “Mevrouw, ik heb heel verkeerde dingen gedaan. Ik durf haast niet...”
Denise zweeg.
Nadira antwoordde zacht, maar met onmiskenbaar gezag:
“Dan behoor je die verkeerde dingen aan mij op te biechten, meisje.”
“Ja mevrouw. Alleen... Ik schaam me er zo voor, mevrouw.”
“Dat moet je ook, meisje. Je hoort te schamen over alles wat je verkeerd gedaan hebt. Of gedacht hebt. Je hoort het aan mij op te biechten, want ik ben je Mevrouw. Dan kan ik je daarvoor straffen.”
“Ik heb gedacht ... ik heb getwijfeld ... of ik u wel kon vertrouwen.
Ik schaam me daarvoor nu heel erg. Wilt u ... me daarvoor straffen?”
“Heel goed meisje. Welke straf denk je dat passend zou zijn.”
“Ik denk dat ik ....”
Denise voelde zich alleen al bij het idee van wat ze zou gaan vragen heel erg opgewonden worden.
“... dat ik bij u over de knie moet gaan liggen, zodat u me een flink pak slaag kunt geven op mijn blote billen.”
“Hmm. Dat is hier een straf voor meisjes van vier, misschien zes jaar, niet ouder. Maar je schaamt je ook als een klein kind, niet meisje?”
“Ja mevrouw, ik voel me heel erg een klein meisje. Een heel klein stout meisje.”
“Dan denk ik dat je gelijk hebt. Dat je een pak slaag over mijn knie verdient. Maar niet op je blote billen. Nog niet. Bloot past jou nog niet, meisje.”
Even zwegen beide.
“Over mijn knie.”
Denise bewoog naar de rechterkant van Nadira.
“Andere kant, meisje.”
Nu pas realiseerde Denise het zich: Nadira was links.
Gehoorzaam boog Denise over Nadira’s linker knie. Nadira wilde dat Denise haar gezicht en handen op de bank legde. Ze was daar dankbaar voor en verborg zich in haar handen. Dit voelde .... vertrouwd. Net zo als toen. Waarom was het toen toch eenmalig geweest? Omdat ze na het te vroeg lezen van zijn verhaal altijd braaf was geweest? Maar eigenlijk was ze ook nu helemaal niet stout. Want ze was toch altijd in Nadira blijven geloven? Toch?
Nadira gleed met haar handen over Denises rokje.
“Zo’n stout meisje. Ongehoorzaam. Had ik je niet gezegd dat je je Mevrouw moest vertrouwen?”
“Ja mevrouw,” piepte Denise vanonder haar handen.
“En had ik je niet gezegd dat kleine meisjes als jij dan over de knie gaan.”
“Ja mevrouw. Ik heb zo’n spijt, mevrouw.”
“Voor spijt is het nu een beetje te laat, niet meisje?”
“Ja mevrouw, het spijt me, mevrouw.”
Langzamerhand was Denises gepiep steeds oprechter gaan klinken. Ze had dat niet in de hand. Ze speelde geen toneel. Ook al klopte feitelijk niets van wat Nadira zei, het klopte met haar gevoel.
“Oh dat geloof ik best, dat je het spijt. En weet je: het gaat je zo dadelijk nog veel meer spijten als ik je dat pak slaag geef dat je verdient.”
“Nee, mevrouw, alstublieft. Geen slaag.”
“Ohh, maar dat heb je zeker verdiend. Een flink pak slaag, en dat ga je nu van mij krijgen.”
“Maar ik zal het nooit meer doen, Mevrouw.”
Denise huilde nu echt.
“Ach, zo’n huilebalkje. En...”
Denise kreeg de eerste pets op haar billen.
“na afloop”
pets
“van dat”
pets
“pak slaag”
pets
“zul je”
pets
“het wel”
pets
“helemaal”
pets
“uit je hoofd laten”
pets pets
“ongehoorzaam te zijn.”
pets pets pets pets.
Natuurlijk huilde Denise voluit.
En schreeuwde dat het zeer deed.
Dat het niet eerlijk was.
Dat ze anders altijd heel gehoorzaam was.
Dat ze het nooit meer zou doen
nooit meer nooit nooit nooit meer.
In niets was de moedige Denise nog zichtbaar die zo stoïcijns mogelijk de slagen van Achad onderging. Ook al had dat niet lang geduurd, ze had het geprobeerd. Nu niet. Nu was ze geen moedige vrouw die alles wilde trotseren. Nu was ze een klein kind dat straf had verdiend. En die dat kreeg.
“Zo,” zei Nadira, “ik zou haast denken dat... Hoogtijd om dat rokje van je eens op te stropen.”
“Nee mevrouw, alstublieft, niet op mijn rokje omhoog,” huilde Denise
Maar Nadira voegde de daad bij het woord.
“Zo meisje, dacht je door een onderbroekje aan te trekken, dat je het dan niet zou voelen? Een veel te groot broekje dat je hele billen bedekt. Bah meisje.”
En weer daalde een regen van slagen op Denises billen neer.
En schreeuwde en protesteerde Denise zo mogelijk nog harder.
En werd Nadira nog resoluter in het duidelijk maken dat ze dit toch helemaal aan zichzelf te danken had.
Hijgend stopte Nadira en gaf zich even de tijd om op adem te komen.
“Zo, meisje, ik weet het goed gemaakt met jou,” begon Nadira opnieuw. “Komende week mag je helemaal geen broekje meer aan. Met je blote billen voortaan onder je rokje.”
En naar beneden ging Denises broekje.
Kon het zijn dat Nadira toch wat meer van het decadente Westen had meegekregen dan een paar beelden en verhalen? Of waren het juist Nadira’s fantasieën opgedaan als klein meisje, vermengd met die vreselijk decadente kleding die ze Denise aan had laten trekken?
Feit was dat Denise daar lag, over haar knie, met haar broekje rond haar enkels, en daar vreselijk tegen lag te protesteren.
Dat het niet eerlijk was ze straf kreeg. Niet eerlijk dat haar broekje uit ging en uit moest blijven. Dat haar billen dan veels te zeer gingen doen. Dat mevrouw haar geen pak slaag op haar blote billen mocht geven.
“Niet op mijn blo-ho-te bi-hil-len,” jammerde ze huilend.
Tevergeefs natuurlijk.
Nadira verloor nu alle schroom. Ze had natuurlijk vaker slavinnen laten straffen. Door Achad en een heel enkele keer, wanneer hij niet beschikbaar was, had ze zelf gestraft. Maar dit was anders. Met de blote hand was zo veel intiemer. En hoewel het spel van de mevrouw versus het kleine meisje haar net zo verraste als Denise, voelde het goed. Voor haar was het een manier om eindelijk haar dominante ‘ik’ in fysieke daden om te zetten.
Ze speelde altijd het psychologische spel met slavinnen als Denise. Ze was daar goed in, heel goed. Vooral als die sluimerde gevoelens hadden voor vrouwen. Maar psychologische spelletjes scheppen ook afstand. Slavinnen te dwingen klaar te komen was natuurlijk ook een fysieke daad, en erg opwindend. Maar je gaf hen toch vooral genot, ook al wilden ze dat niet en verzetten ze zich. Maar het bleef genot.
Dit spel was zo fysiek dat het al snel geen spel meer was. Ze sloeg echt, vol overtuiging. Was echt verontwaardigd over het onbetamelijke gedrag van Denise. Dat ze een lesje moest leren. Een uiterst pijnlijk lesje.
Daarom sloeg Nadira hard. Uit alle macht. Gelukkig voor Denise was ze niet erg sterk, en was haar ‘met volle kracht’ nog heel goed te verdragen. Maar dat maakte voor Nadira niet uit.
Ook voor Denise niet. Die ervoer door het hele optreden: van Nadira, haar stem, haar verontwaardiging die al maar toenam, dat ze wel degelijk een vreselijk pak slaag kreeg. En hoewel het dus voor Denise feitelijk niet heel erg pijn deed, reageerde ze alsof dat wel zo was. Voelde het zelfs zo. Schreeuwde ze moord en brand. Protesteerde ze. Had ze spijt. Zou ze het nooit weer doen. Dat het te erg was. Dat het zo heel erg zeer deed.
Het was maar gelukkig dat Nadira de deur van haar vertrekken altijd gesloten hield, anders had de hele harem kunnen meegenieten. En de muren waren dik hier.
Denises smeekbeden hadden natuurlijk een averechts effect: Nadira sloeg er alleen maar harder en langer door. Denises billen veranderden van maagdelijk blank via roze naar rood. Nadira sloeg zo lang en zo hard dat haar handen pijn gingen doen. Zoveel pijn dat dàt uiteindelijk de reden was om te stoppen.
Beide hijgden ze na. Kwamen langzaam weer tot rust.
Droogden Denises tranen op.
Nadira streelde voorzichtig Denises billen. Ze gloeiden heel intens. Zo anders dan na een straf met de zweep.
“Kom maar,” nodigde ze Denise uit, “Kom maar naast me. Wel je billen bloot laten.”
Denise gehoorzaamde. Een beetje stijf stond ze op en kwam naast Nadira zitten. Schrok even toen haar billen de sofa raakten, maar kroop daarna snel tegen Nadira aan.
“Ben ik niet te hard voor je geweest?” vroeg Nadira.
Denise kroop nog wat dichter tegen haar aan en fluisterde: “Het was goed, helemaal goed.”
En na een kleine aarzeling: “Dankuwel.”
Zo bleven ze nog een tijdje bij elkaar. Denise stijf tegen Nadira aan, Nadira die gedachteloos met het haar van Denise speelde. Zwijgend. Beide hadden hun eigen gedachten.
Tot Nadira met tegenzin zei: “Ik zal Ghizlan roepen.”
Denise keek heel verbaasd Nadira aan.
“Die heeft u toch weggestuurd?”
“Klopt. Maar ik verlang dat ze altijd op roepafstand is. Alleen als ik het nadrukkelijk zeg, mag ze echt gaan.”
Denise snapte het nog niet helemaal. Of helemaal niet.
“Maar Ghizlan is toch ook een slavin?”
Nadira knikte.
“Een slavin van ehh de Sheikh.”
“Natuurlijk. Maar hij heeft haar aan mij toegewezen. Nou ja, ik heb het hem gevraagd, en het kon hem niets schelen.”
Dat onverschillige van de Sheikh kwam Denise niet onbekend voor.
“Dus behalve als hij haar opeist, is van Ghizlan van mij.”
Het klonk Denise heel bezitterig in haar oren. Was dat dezelfde Nadira als zo net?
Nadira klapte in haar handen en riep: “Ghizlan,”
En tegen Denise als verduidelijking: “Ze wacht in mijn slavinnenkamertje. Die deur staat altijd open.”
Meteen begreep Denise de betekenis daarvan. Ze bloosde. Ghizlan moest alles hebben gehoord. Haar bekentenis. Haar vragen om straf. Haar aanstellerij.
Maar Nadira had zich al naar Ghizlan gericht die meteen was komen aanlopen.
“Breng Denise even naar haar kamer, meisje.”
Zo liepen even later twee naakte meisjes door de gangen van het paleis. Beiden met vuurrode billen. Denise durfde er geen grapje over te maken toen ze in het voorbijgaan een blik in een spiegel wierp.
Het was duidelijk dat Ghizlan het niet leuk vond:
dat wat ze had horen gebeuren...
Helemaal niet leuk.
© Paul Gérard
 | | Haremslavin | | | | incl. verzendkosten Erobird Boekwinkel | | paperback editie: € 15,00 | | hardcover de luxe: € 17,50 |
|
 verhalen maken dromen waar 
nu te bestellen: “Haremslavin” als paperback, gebonden de luxe en eReader
reeds verschenen: “In de ban van zijn wil” als paperback, gebonden de luxe en eReader
te bestellen bij: Erobird Boekenwinkel
|
|
    
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 265
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 21 juni 2019 - 02:51 pm: |
|
over Haremslavin, en waarom nu een nieuw verhaal geplaatst |
Haremslavin is de tweede verhalencyclus die ik zelf in boekvorm uitgegeven heb.
Het is een roman, en ik heb het ooit zelfs een thriller genoemd. Daar heb ik nu spijt van. Want hoewel het óók een spannend boek is, is het toch vooral een erotische of sm roman.
Het is hier op dit forum ontstaan, eerst zelfs onder de naam "Denise!".
En de vele reacties maakten dat ik het 'verhaal' uiteindelijk ook afgemaakt heb (hier lees je hoe). En dus uitgegeven.
Zo'n boek uitgeven is best een dure zaak, en ik hoopte dat niet alle hoofdstukken op de site te publiceren de verkoop zou stimuleren.
Of dat zo gewerkt heeft, weet ik natuurlijk niet.
Maar de realiteit van nu is dat de verkoop zo goed als gestopt is.
Dus dacht ik: dan kan ik best nu de volgende hoofdstukken op de site plaatsen.
Wellicht dat het nu zelfs de verkoop wèl stimuleren.
Dat gaat in de frequentie van zo ongeveer 2 afleveringen in de maand. En ik ben nu net halverwege...
veel leesplezier
verhalen maken dromen waar
nu te bestellen: “Haremslavin” als paperback, gebonden de luxe en eReader
reeds verschenen: “In de ban van zijn wil” als paperback, gebonden de luxe en eReader
te bestellen bij: Erobird Boekenwinkel
| |
Lees en Beleef
Nieuw lid
Bericht Nummer: 4
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 08 september 2019 - 12:35 pm: |
|
wat mode -en kleding- met je kan doen |
Zoals beloofd meteen ook een reactie op het tweede 'mode verhaal' van Paul.
Dat doet onrecht aan dit prachtige verhaal.
Want eigenlijk gaat dit vooral ook over vrouwenliefde. Ontluikende vrouwenliefde. Verwarrende vrouwenliefde.
Misschien dat ik daar in een latere reactie nog wat over schrijf.
Maar hier dus over mode.
Er zitten twee prachtige tegenstellingen over mode in dit verhaal.
Hoe verschillend je 'de mode' kunt beleven: westers en -zeg maar niet-westers (want wat echte oosterse vrouwen beleven: daar kan ik niets over zeggen).
En wat opwindend voor je is, of juist schaamte opwekkend.
Eerst westers en niet-westers.
Paul beschrijft heel indringend hoe je kunt verlangen naar wat niet hoort, want niet normaal is.
Denise die verrukt is van al die mooie sierlijke kleurige jurken zonder onder ondergoed. Heerlijk vrij en onbekommerd in contrast met het altijd naakt zijn...
Verlangen naar een andere wereld...
Terwijl Nadira verlangt naar wat in haar wereld 'verboden' is.
En daarnaast dus wat opwindend is kan veranderen in schaamtevol.
Voor ons westerse vrouwen is die grens heel smal.
Voor onze geliefde willen we best schaamteloos zijn.
Maar ook daar zijn de regels best wel streng. Nog afgezien van wat hij opwindend vindt.
Maar dan de Oosterse Nadira. Die heeft wat westerse mode betreft geen besef wat kan en wat niet kan.
Door haar ogen, haar beleving een kijkje mogen nemen in haar opwinding.
Ik ben geen Oosterse vrouw, laat staat een 'Nadira', en ik betwijfel of Paul ze kent, dus het is absoluut 'fictie' maar ik vind het heerlijk om via haar ogen te mogen dromen.
En dan Denise.
Wat een prachtig opwindend effect dat 'foute kleding' voor haar heeft.
Door foute kleding 'klein' worden. Dat is weer eens iets heel anders dan dat effect bereiken door 'kleine meisjes kleding' te dragen. Zoals met name Japanse meisjes doen. Lolita's.
Geen idee of Pauls weg een reële weg is. Zelf heb ik dat nog nooit meegemaakt en weet zelfs niet of ik dat zou durven. Of willen.
Maar Paul leidt me zo mee dat ik het ga geloven.
Zo'n heerlijke spanking mogen krijgen als klein meisjes...
Wie zou dat niet willen...
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
Lief & Streng
Actief lid
Bericht Nummer: 28
Aangemeld: 05-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 19 september 2019 - 07:44 pm: |
|
schaamtevol: yes! |
Toffe reactie van je, Lees & Beleef.
Schaamtevol...
Als ik dat woord alleen al in mijn mond laat rollen.
Daar wordt ik dus warm van. Zeg maar gerust: geil.
Een opdracht krijgen om je zo te kleden dat de schaamte bij je naar binnen druipt.
Je heel vernederd voelen... en de ander weet niet eens hoe schaamteloos je er bij loopt.
Super Paul.
En die mix van Oosters en Westers...
Tof beschreven Lees&Beleeef.
En kan een 'expert' uit Oosterse hoek ons vertellen of de 'fictie' waar jij over schrijft:
schreef: Lees&Beleef:Door haar ogen (Nadira), haar beleving een kijkje mogen nemen in haar opwinding.
Ik ben geen Oosterse vrouw, laat staat een 'Nadira', en ik betwijfel of Paul ze kent, dus het is absoluut 'fictie' maar ik vind het heerlijk om via haar ogen te mogen dromen.
dat dus die fictie dus niet alleen maar dromen zijn, maar ehh...
Dan vertrek ik dus subiet naar het eh de een, nou ja, naar Sahalië.
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
| |
Artie
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 52
Aangemeld: 10-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 14 januari 2022 - 05:34 pm: |
|
Opwindende Spanking |
Beste Paul,
Allereerst ik vind jouw verhalen heel goed geschreven. En ik heb er bewondering voor dat zoveel verhalen op de site zet. Vaak in periodes dat die verhalen nogal dun zijn. Ik ben jouw verhalen pas later gaan lezen, omdat ze mijn genre niet waren.
Ik heb meer met Spankingverhalen. Ook vond ik dat jouw verhalen te ver gaan. Maar misschien weet jij hoe ver je te ver kan gaan…
Hoe dan ook: ik ben ze meer gaan waarderen. Ook de verhalen uit het boek de Haremslavin. Misschien vind ik de verhalen over Denise uiteindelijk wel het beste van jouw verhalen. Als ik alle hoofdstukken goed gelezen heb, zal ik weer reageren.
Als ik vragen mag, staat een vriendin van jouw model voor Denise? Degene die niet kon wachten tot de dag van haar verjaardag om het verhaal te lezen? En daarvoor werd gestraft.
Dit verhaal “Decadente mode” vind ik tot nu toe het beste hoofdstuk. Al is het verschil met de andere hoofdstukken klein. Vooral het laatste deel, dat Denise bij Nadira over de knie gaat, vind heel goed, opwindend geschreven. Deze scene wordt goed opgebouwd met het deel over de kleding.
En dan de reacties van Denise en dat het pak slaag steeds strenger wordt. Eerst op het korte rokje, daarna op haar broek en dan op haar blote billen. Het pak slaag is heel goed in detail beschreven.
Boeiend is ook dat Denise eerst als straf, een pak op haar blote billen voorstelt, en als het er later van komt daar tegen protesteert. Voor Nadira is dat opwindend en begint steeds harder te slaan. Mooie climax!
Uiteindelijk toch een Spankingverhaal.
Artie
|
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 391
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 15 januari 2022 - 06:03 pm: |
|
decadente billekoek |
Het openingsverhaal, Denise!, is geschreven als een verjaardagscadeautje, Artie.
Dat deel klopt dus van je veronderstelling.
Maar lijkt Denise op Denise, tsja, dat zou je haar zelf moeten vragen.
Ik schrijf nooit met een concreet rolmodel in gedachten. En ik vind het eigenlijk altijd leuk om de hoofdpersoon te laten veranderen. Liefst een aantal keren.
Maar er zitten beslist een aantal dingen die wèl kloppen.
Maar dat zijn echt kleine grapjes...
En ja, ik vind dit verhaal zeker een spankingverhaal. En erg leuk om te schrijven.
Met name het idee dat voor iemand in een harem een heel andere 'kijk' heeft op het begrip mode...
Maar daar heeft Lees en Beleef al het nodige over geschreven. Daar kan ik niet overheen...
verhalen maken dromen waar
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?