Gepost op donderdag 27 december 2007 - 10:08 pm: |
|
| Zomaar en waar gebeurd
Als het maar geen SM heet.
Begrijpelijk dat van veel verhalen de oorsprong zich tussen de oren bevindt, maar het moet toch ook voor velen mogelijk zijn een verhaal te schrijven met een zeer groot waarheidsgehalte. Nu is het schrijven van mooie verhalen een kunst en ik zit in de exacte vakken, literair verantwoord zal het niet zijn. Ik ben beter in het slaan. Ken deze site al enige jaren, heb al eens zeer gezellig met “Denise” aan het water de lunch gebruikt en thuis koffie gedronken. Nee niet “gespeeld” dus een echt verhaal over haar zit er niet in. Bij mij, man dominant 55 jaar, is het ook al vroeg in mijn jeugd begonnen. De bekende spelletjes, een vastgebonden Winnetou of een schooltje waar wel echt op de billen straf werd gegeven. Dit spel met zowel meisjes als jongens die dat leuk vonden. Het had bij alle betrokkenen, in mijn jeugd, niets met het krijgen van slaag thuis te maken en het is mij altijd een raadsel gebleven waarom het slaan op billen mij aantrekt. Veel mee geworsteld, uiteindelijk komt het “gewoon accepteren” en bij gelegenheid doen met iemand die daar volledig vrijwillig voor in is. Het accepteren werd een stuk eenvoudiger na een aantal ervaringen met een jonge vrouw, die er zeer van genoot met rode billen weer naar huis te gaan. Eerste ervaringen alleen met vrouwen, toen een eerste zeer mooie TV en nu ook af en toe met de juiste onderdanige man als deze een liefhebber van een stevige (minimaal 4 x 6) straf met het rietje is. Een ervaring (waargebeurd): De eerste ontmoeting met Anke was een toevallige bij de buren. Zij 26, ik 38, alle 2 zonder relatie en niet echt op zoek naar, maar we konden elkaar uitstekend “verdragen”. Het praten over seks ging nog net, het praten over billenkoek niet. Dat was SM en door haar werk, bij justitie, had ze al zoveel walgelijk zaken met de sticker SM op film/video moeten aanschouwen dat alleen het woord SM al genoeg was om geen discussie te hebben. De VIVA heeft nog een beetje geholpen door in een artikel te vermelden dat “als een vrouw het lekker vindt iets harder in haar tepels geknepen te worden, dit ook in de categorie SM valt”, maar SM bleef een verboden woord. Machtspelletjes, kledingvoorschriften, tijdens de seks wat billenkoek, werd allemaal wel als opwindend ervaren zolang het woord SM maar niet viel. Part of de deal was ook dat we elkaar vergezelden naar de ‘verplichte’ bedrijfsuitjes. Op tijd aangekondigd dat er een verplicht concert in muziekcentrum Vredenburg op de agenda stond en rok, hakken en kousen verplicht waren. Uiteraard was dat mijn toevoeging maar verder geen discussie over deze ‘opdracht’. Het kantoor waar ik werkzaam was lag recht tegenover het muziekcentrum en we hadden daar ook een afgesloten parkeergarage. Dit wist Anke wel, maar ze had geen idee van de mogelijkheden van deze garage en toen ik voor vertrek nog even de kleding voorschriften vermeldde hoorde ik nog net en hoe wou je dat controleren? Laat dat maar aan mij over en ik haal je van de trein om uur X. De auto, met enige houten instrumenten, strategisch in de garage geparkeerd en stipt op tijd naar de trein gewandeld. Anke kwam met een brede glimlach aangelopen, zag er fantastisch uit, maar met zo’n glimlach van wie maakt mij wat. “Anke, je ziet er prachtig uit, maar ik geloof niet dat je volgens opdracht gekleed bent.” Een nog grotere lach en Anke zei: “hoe ga je dat hier controleren”. “Nu, dat gaat simpeler dan je denkt kom maar even mee.” De toegang tot de garage was uitsluitend met pasjes en toen we bij de ingang kwamen werd Anke al lichtelijk ongerust. Vanuit een doorloop met honderden mensen waren we binnen een paar tellen in de volstrekte rust en eenzaamheid van de parkeergarage. Tijdens het lopen naar de auto biechtte Anke al op dat ze de kousen door een panty vervangen had maar dat ze dit had gecompenseerd door geen slip onder de panty te dragen en vroeg of dat ook goed was? Uiteraard was het antwoord nee en deelde haar mede dat ze een pak voor haar blote billen zou krijgen ivm haar ongehoorzaamheid. Bij de auto aangekomen droeg ik haar op te kiezen uit de houten lepel of de houten haarborstel. Ze koos voor de grote houten lepel (Bijenkorf keuken afdeling). Rok omhoog, billen bloot, benen iets wijd en voorover met je handen op de motorkap. Zonder ook maar enig weerwoord of tegensputteren voldeed ze aan de opdracht. Ook de slagen, 12 medium en 6 harde na een opwarming met de hand, onderging ze ogenschijnlijk met het grootste gemak, althans ze gaf geen kik. “Anke, maak je kleding in orde we moeten gaan anders komen we te laat.” Tijdens de zeer korte wandeling werd er geen woord gesproken, een vluchtig bezoek aan toilet en zitten. Tijdens de pauze sprak de dame die naast Anke zat haar aan en vroeg of haar stoel kapot was ze zat steeds zo te schuiven. Tranen in mijn ogen van het lachen.n.
|
|
|