| Gepost op donderdag 07 februari 2019 - 04:27 pm: | 
|
|
Een verhaal waarin de Rijke zakenvrouw Josephien, Straf krijgt voor haar diva gedrag en het konstant te laat komen.
Ik heb er echt een hekel aan.
Zo erg, dat je het je nauwelijks kunt voorstellen. Maar ja er is niets aan te doen. Hoewel ik toch heel wat feestjes van de rijke en de adel heb meegemaakt. Ik kon me altijd veroorloven om me te kleden zoals ik dat wil.
Maar dat kan nu niet. Als je broer gaat trouwen en het thema, black Ti is.
Tja, dan heb je dus geen keus. Vooral als hij het lollig vind om mij als een van zijn getuige te vragen. Nu ben ik dus op weg om voor mezelf een jurk te laten ontwerpen, die past bij de bruiloft van mijn broer.
Een oude schoolvriendin van mij zal de jurk ontwerpen en naaien.
Ik moet grinniken.
Ze was vroeger een echt stuk. Lange rode golvende haren en blauwe ogen. Een prachtig gevormd lijf. Ze heeft grote borsten, maar ook niet te groot. Het soort vrouw waar alle mannen voor vallen. En ik stiekem ook. Maar dat heb ik haar nooit laten weten.
Ze is een vechter, iemand die weet wat ze wil.
En punctueel, ik niet. Ik had geluk, ik ben opgegroeid in een rijke familie met ver weg adellijk bloed. Mijn oma geloof ik.
Het resultaat? Nou als je geluk hebt ben ik slechts 5 minuten te laat, en anders heb je pech. Ik weet wat ik wil en zakelijk kan ik meedogenloos zijn.
Het valt nu wel mee. Ik ben slechts 10 minuten te laat. Als ik aan kom staat Vanessa al met haar handen in haar zij, voor de deur van haar winkel te wachten.
Ze kijkt boos. En houd een tirade over het te laat komen.
Ik verontschuldig me, en zeg iets over het drukke verkeer. Ik weet niet zeker of ze me gelooft.
“Dat zal wel,” zegt ze, met een toon die ik maar al te goed ken.
Ze loopt voor me uit haar bruidssalon door. Naar achteren, daar waar haar naaiatelier is. Ze wijst naar een stoel.
“Kleed je maar uit en leg je schoenen en kleren maar op de stoel."
Ik mopper maar doe het toch maar. Wat een mens voor z’n familie al niet over heeft. Ik zie een lach om Vanessa haar mond komen. Ze weet dat ik een hekel heb aan van die avondjaponnen.
Als ik in mijn ondergoed sta, moet ik op een kleine verhoging gaan staan. Het is dat het Vanessa is, anders had ik me erg opgelaten gevoeld.
Vol verbazing zie ik dat ze het meetlint uit de koelkast haalt. Ik kijk haar vragend aan. Dit heb ik haar nog nooit zien doen.
“Als straf voor je te laat komen, meet ik je met een erg koude meetlint. En je krijgt nog meer straf, maar dat merk je vanzelf wel.”
Neeeee! Dit ga ik niet leuk vinden. Ik zet me schrap voor wat er komen gaat. Maar gelukkig begint ze met mijn hoofd. Ik moet immers ook een goede hoed hebben. Het is koud, maar mijn haren beschermen me tegen de ergste kou.
Voor dat ze verder gaat, loopt ze om me heen . Ze bekijkt me van top tot teen. Ik moet zeggen, dat vind ik niet zo erg. Haar blik is serieus en streng. Ze is wat dat betreft echt iemand die haar vak leuk vind en serieus neemt.
“Ik ben bang dat je, je ondergoed en bh ook uit moet doen”.
Het klink gemeend, maar haar ogen zeggen iets anders.
“IK doe het niet,” zeg ik vast beraden.
Boos kijkt Vanessa me aan.
“Ik geloof niet dat je me begrijpt. Uit die kleren.”
En boos rukt ze mijn onderbroek naar beneden. Dan loopt ze naar achteren. Ik kan nu niet zien wat ze doet.
En opeens, voordat ik er erg in heb: Pats, pats, pats. Zwoesj. Auw.
Ik krijg met het meetlint een paar zweep slagen op mijn billen.
“En nu ga je doen wat ik zeg,’ roept ze, “Ik ga net zolang door totdat jij in je blootje voor me staat.
Ik weet niet wat me overkomt. Ik voel mijn hele lijf tintelen. Mijn lipjes beginnen te kloppen. Maar de pijn is echt niet te harden.
Ik besluit snel mijn hemd en bh uit te doen. Zo snel als de slagen begonnen, zijn ze ook weer over.
Ze geeft me plagerig een paar tikjes over mijn pijnlijke billen. Ik wiebel, het is lekker en pijnlijk. Dan gaat ze verder met het meten. Eerst mijn armen, en vervolgens mijn borsten. Ik krijg kippenvel van het koude meetlint.
Eerst met het meetlint en dan knijpt ze zachtjes in mijn borsten. Ze kneedt en masseert ze, en ze likt aan mijn tepels. Die inmiddels erg hard zijn geworden.
Ik kan er echt niets aan doen, maar ik begin zacht te kreunen. Ze doet het ook erg lekker.
Ik sluit mijn ogen en voel hoe ze haar handen langs mijn zij laat glijden. Ze zijn zacht. Dan voel ik hoe ze handig het meetlint om mijn buik en heup gooit. Het meten is zo gebeurd. Maar weer die kou!
Daarna krijg ik tikjes op mijn billen. AWW. Ze wisselt het af met kneden en slagen. Ik weet niet wat ik moet voelen. Het is lekker en pijnlijk tegelijk. Hard, zacht, hard, zacht, en af en toe masseren en kneden.
Net als ik begin met het genieten van het masseren krijg ik weer harde klappen op mijn billen. Zo gaat dat een hele tijd door. Dan opeens houd ze op en legt haar meetlint tegen mijn lipjes aan en meet zo mijn been lengte. Ze glijdt ze met haar handen over mijn lipjes, die al behoorlijk nat zijn geworden. Ze begint te grinniken.
“Ik wist wel dat jij een vies klein meisje was.”
Ze streelt mijn klitje. En ik begin weer met kreunen, ik merk dat mijn lipjes steeds natter worden, en dat ik bijna klaar kom. Maar dan trekt ze zich terug. Ze schudt haar hoofd.
"Nee Fientje vandaag mag je niet klaar komen."
Ik smeek haar: alsjeblieft ga door.
Pets, ik krijg een klap op mijn wang.
"Je spreekt me vanaf nu aan met U en meesteres, begrepen?"
Ik knik: "ja meesteres!"
Terwijl ik dat zeg, besef ik dat ik jaren heb geprobeerd om tussen ons niet verder te gaan dan vriendschap. Maar nu merk ik dat het is mislukt. Ik kan niet meer terug, wat zeg ik, ik wil niet meer terug. Dit wil ik al zo lang.
Ze knikt goedkeurend als ik Meesteres zeg.
"Jij gaat vandaag voelen wat er gebeurt als je te laat komt."
Terwijl ze dit zegt, trekt ze me van de verhoging af. Ze sleurt me aan mijn arm, naar een oude barkruk. Ik moet er op gaan liggen. Op mijn buik. Vervolgens bind ze mijn handen en voeten vast. Ik kan nu geen kant meer op. Mijn billen steken nu omhoog.
Ik zie hoe Vanessa een riem, en een cane uit een kast pakt. En voor ik er erg in heb, voel ik de eerste slag van de leren riem op mijn billen neer komen. \
Auwww.
Ik schreeuw het uit. Dit ben ik echt niet gewend.
Pats pats, ze blijft me maar slaan met de riem. Ik weet niet hoe lang het duurt, maar het leek wel een eeuwigheid. En inmiddels rollen de tranen over mijn wangen.
Ze doet net of ze het niet ziet.
Ik weet dat het mijn eigen schuld is. Ik wist dat ze een hekel heeft aan laatkomers.
Vanessa gaat gewoon door, nu pakt ze de cane.
Ik moet mee tellen. Eén, auw, twee auw, dat gaat zo door tot dertig en dan gooit ze de cane naast zich neer.
"En nu,” zegt ze, “krijg je nog 100 klappen met de vlakke hand."
"Alstublieft", roep ik. "Ik zal het niet meer doen".
“Dat had je eerder moeten bedenken.”
En pats, dan gaat ze weer verder. Ik huil en schreeuw het uit.
Als ze bij de 100 is houd ze op. En maakt me los. Ik snik nog na. Ze streelt me en ik leg mijn hoofd op haar schouder.
Zachtjes fluistert ze in mijn oor: “Nu ben je van mij.”
Ik kan alleen maar knikken. Maar ik voel me erg gelukkig.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?