| Gepost op dinsdag 17 juni 2014 - 03:09 am: | 
|
|
De psycholoog
Eerder had ik deze verhalen geplaatst onder een andere nick. Inmiddels heb ik ze herschreven omdat mijn schrijven toen niet echt te lezen viel. Een vriend van me raadde me aan verder te gaan met de kortverhalen van Lotje. Omdat ik niet meer op mijn oud profiel kan geraken, schrijf ik ze onder mijn nieuwe nick.
"Ik weet het niet meer, meneer. Het is al een poos dat ze zich onfatsoenlijk gedraagt. Vroeger haalde ze louter kattenkwaad uit. Inmiddels kan je spreken over seksschandalen.
Zelfs op school klagen ze over haar onstuimigheid. Ze is echt onrustig.
Ze is geen kind meer! Ze is een rebelse puber geworden! Nog meer dan dat: de leerkrachten op school vinden haar gedrag niet meer kunnen. Ik heb haar goed willen opvoeden. Waar haalt ze die streken toch vandaan? Zij is steeds de aanstichter van absurde toestanden. Dagelijks staan er nota’s in haar agenda. Soms wel meer dan één.
Wat er in haar omgaat... Ik weet niet wat er in haar omgaat! Ze is zo moeilijk in te schatten. Haar onvoorspelbaarheid is bijna gevaarlijk te noemen. Op school weet ze de dressingscode voortdurend aan haar laars te lappen. Haar rokje is altijd veel te kort. Als ze haar daarover aanspreken, zegt ze simpelweg dat hij gekrompen is.
Op een dag kwam ze zelfs aan met hieltjes. Ik vermoed dat ze mijn schoenen had geleend. Ik weet het niet zeker omdat ze die dingen stiekem doet. Ze is nooit een grote prater geweest. Vroeger had ik enigszins vat op haar maar nu kan ik niet meer in haar hoofd kijken.
Zou het aan mij liggen? Heb ik haar niet goed opgevoed? Soms denk ik weleens dat het komt omdat ze nooit een vader gekend heeft.
Enkele weken terug galoppeerde ze met een rode jurk waar ze al minstens twee jaar was uitgegroeid. Hij kwam net onder haar kont. Mijn buurvrouw zei dat ze haar man probeerde te verleiden. Ze liep langs hun oprit waar ze zich per ongeluk liet vallen. Ze kon goed zien dat dit puur opzet was. Haar jurk schoof omhoog zodanig dat haar slipje te zien was. Meteen grijnsde ze naar haar man die de auto aan het wassen was. Begrijp je me nu? Je moet echt met haar praten!”
Meneer De Witte knikt en zegt dat hij zijn best zal doen haar te helpen.
De volgende avond arriveert Lotje.
"Zo… jij bent dus Lotje?"
Het kind rechtover hem knikt grijnzend.
Hij kijkt haar bedachtzaam aan. Ze lijkt de onschuld zelve.
Om meteen aan de slag te gaan, haalt hij een boek tevoorschijn. In het boek staan abstracte afbeeldingen. Het is een van zijn traditionele manieren iemand te laten praten. Hij slaat het boek willekeurig open.
"Lotje, ik zou graag willen dat je de platen die je ziet beschrijft. Op zich stellen ze niets voor maar misschien stellen ze voor jou wel iets voor? Je eerste gedacht is het belangrijkst. Je zegt gewoon waaraan je denkt.”
Het kind knikt en kijkt aandachtig naar het plaatje. Op de pagina staan ronde objecten. Je zou druppels kunnen zien of misschien ovalen. Het gaat erom wat zij ziet.
De psycholoog wacht geduldig.
Opeens schraapt ze haar stem:
"Het doet me denken aan jantje uit de klas. Als hij voor me zit zie ik meestal de helft van zijn bips. Zijn broeken zakken steeds af.
Hij knikt bedachtzaam en slaat enkele pagina’s om.
“Wat zie je hierin?”
"Het doet me denken aan de buurman. S ‘avonds vergeet hij steeds zijn licht uit te doen en volgens mij rookt hij enorme dikke sigaren!" antwoord ze deze keer meteen.
Meneer de Witte kijkt mijmerend.
“Waarom kijk je naar hem?” vraagt hij meteen.
“Weet ik niet…” antwoord ze gelaten.
“Misschien vind ik het gewoon leuk om hem te bespioneren?”
Niet wetend wat hij daarover denken moet, slaat hij meteen weer een pagina om.
Meteen verteld ze wat ze ziet:
"Deze doet me denken aan Mevrouw De Letter. Volgens mij draagt ze nooit een beha.
"Het doet jou helemaal niet aan iets anders denken?”
“Ik zie dat niet meteen in die tekening. Ben je met me aan het sollen of zie je dit echt?”
“Neen, ik zie dit echt!”
Hij schudt verbijsterd zijn hoofd. Hij weet niet hoe hij dit aanpakken moet. Het is een heel decadent onderwerp. Meteen begrijpt hij de ongerustheid van haar moeder.
"Jouw mama is heel bezorgd om je, zij vindt dat jij je niet goed gedraagt.” “Wat denk je daarvan?”
Lotje kijkt hem vragend aan.
"Ik zal je een voorbeeld geven: Waarom kleed je jezelf niet volgens de normen op school?"
"Dat doe ik wel! Ik begrijp niet waarover zij zich druk maken?!”
“Waarom is je rok dan steeds tekort en loop je op hieltjes?”
“Zoals ik al enkele keren zei: “Mijn rok is gekrompen! En over schoeisel staat niets in het schoolreglement.”
"Volgens je moeder ben je niet zo netjes en daag je mensen uit. Zoals de buurman?"
"Waarschijnlijk hoorde ze dat van de buurvrouw. Die ziet dingen die er niet zijn. Moet ik me daarover verantwoorden?"
De psycholoog denkt na. Ze ontkent alles en weet zich goed te verdedigen. Hij zou haar zo geloven maar hij denkt niet dat haar moeder zich onnodig zorgen maakt. Ze weet zich veel te goed te expliceren.
“Waarom zou de buurvrouw zoiets verzinnen?”
“Omdat het een jaloerse teef is!”
“Waarom is ze dan jaloers?”
“Omdat ze oud is en ze niet kan verdragen dat haar man naar jonger volk kijkt.” Klinkt ze hooghartig.
“Gluurt hij dan naar je?”
Hij vind het gesprek wel heel pikant worden.
“Gluren? Ja natuurlijk!” “Als ik lig te zonnen gaat hij steeds de hagen snoeien. Alsof ik niet door heb dat hij komt kijken naar mij…”
“Geniet je ervan dat hij naar je kijkt?” durft hij de volgende vraag stellen.
Ineens kleurt Lotje rood.
Enkele stille seconden verstrijken. Lotje lijkt niet van plan te antwoorden. Opnieuw neemt hij het woord:
"Volgens mij wind het je op dat hij naar je kijkt. Ik denk zelfs dat je expres gaat zonnebaden als hij in de tuin aan het werken is.”
Meteen schudt Lotje haar hoofd maar haar blozende wangen verraden haar.
“Je hoeft niet verlegen te worden. Je bent hier omdat ik je wil helpen.”
Even lijkt het of Lotje haar lippen stevig op elkaar knijpt. Hij beseft dat hij een heel gevoelige snaar geraakt heeft. Hij beseft dat hij haar zo kan breken. Dat vind hij een lekker gevoel. Alleen kan hij dat niet maken. Het is verdorie een kind die hij helpen moet!
Een lekker kind dan…
“Heeft de buurman ooit toenadering tot je gezocht?”
“Hoe bedoel je?” vraagt ze meteen.
“Ik bedoel dat hij je op dat moment aanspreekt?”
Hij begrijpt meteen dat hij de vragen explicieter moet stellen.
“Eh, hij kijkt gewoon..”
“Hij kijkt naar je?” “Hij heeft je nog nooit aangesproken?”
“Nou, neen.. Hij kijkt naar me en glimlacht.”
“Dat vind je leuk?”
Ze verbijt letterlijk verder nog iets te vertellen. De verleiding haar straks te doen huilen is groot. Hij zou dat niet mogen doen. Hij moet louter zijn job doen. De macht die ze hem nu schenkt is moeilijk te weigeren.
“Je vind het leuk, niet?”
Ineens wellen tranen op en zegt ze: “ja”
“Dan loop je voortdurend opgewonden?”
Ze krimpt ineen en begint zacht te huilen.
Hij beseft dat hij te ver is gegaan en meteen krijgt hij spijt. Hij piekert hoe hij dit tot een goed einde afronden kan.
“Dat mag, daarover moet je niet schamen.”
Meteen kijkt ze hem aan.
“Is het dan niet erg?” vraagt ze.
“Neen, dat is menselijk.” antwoord hij.
“Ik zou één ding van je willen… Dat is dat als je de volgende keer komt er geen enkel nota meer in je agenda staat.” “Zou je dat kunnen?”
Lotje veegt meteen haar tranen weg en knikt.
“Ik zal het proberen, meneer.”
Obs
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?