Studente voor een eerste sessie op op bezoek bij een hoogleraar: verlies van controle, schaamtevolle vertoning, uitgesteld verlangen en uiteindelijk een orgastisch salonconcert
Het was op een doordeweekse dag dat ik de trein nam naar Leuven. De Bondgenotenlaan is lang en uitstrekt, met rijen winkeletalages, links en rechts. Ik betrap me er regelmatig op dat ik graag mezelf spiegel en bewonder in de reflectie, langs mijn sluikse haren kijk, naar mijn lange benen, de hakjes die ik draag en mijn vintage rok, speciaal gekocht voor deze gelegenheid. Het heeft iets egocentrisch maar dat is ook eigen aan jonge vrouwen zoals ik, schrijven ze in de boekjes. Nog niet zo lang geleden ben ik de rechtenopleiding gestart. Ik denk dat ik stiekem wel verlangens heb naar de advocatuur, maar onderliggend speelt onwaarschijnlijk een begeerte naar status en macht. Kom uit een keurig, hoogopgeleid gezin met nog een broer en een zus. De jeugdherinneringen zijn me dierbaar. Een geweldig, warm nest met veel vrijheid. Misschien wel te veel vrijheid … dat geeft dan weer keuzeproblemen. In ieder geval, we zijn opgevoed met het idee dat we vrij mogen zijn in ons denken. En experimenteren staat zeker niet haaks op het academische denken, zei mijn moeder altijd. Het zijn gedachten die door mijn hoofd spelen, als ik op weg ben naar mijn sessie van vandaag.
Kritisch, intellectueel maar ook een beetje introvert. Dat zijn woorden die bij me passen. Ik herinner me, dat ik altijd uitstekende schoolresultaten heb gehaald. Het was een vlekkeloos parcours. Weinig opstandigheid, zelfs niet in mijn puberteit. Integendeel, ik kreeg vaak complimentjes over mijn gedrag, de prestaties op de muziekacademie en mijn talent om te tekenen. Ik heb nog maar één vriendje gehad. Hij was enkele jaren ouder dan ik, maar achteraf bekeken, was het eerder een kalverliefde. Afstand heeft onze relatie niet overleefd. Nadat hij op Erasmus (uitwissing naar het buitenland, als student) is vertrokken, verwaterde onze banden en uiteindelijk hebben we samen besloten een einde aan de relatie te maken. Dat is vredig en wel verlopen. Het was wel pijnlijk, het is tenslotte een liefde, maar ik heb het gelukkig niet ervaren als het einde van de wereld.
Waarom deze saaie inleiding? Ik denk dat ik het tijdens mijn wandeling door Leuven meeneem, als overpeinzing … in een poging een antwoord te vinden op de vraag waarom ik er voor gekozen heb. Deze vraag bedenk ik me, nu ik dit neerschrijf. In ieder geval, erg ervaren ben ik niet (of beter gezegd: was ik niet ;-) op het vlak van seksualiteit. Het zal dan ook wel een beetje vreemd klinken dat ik uiteindelijk besloot om te gaan experimenteren, uitgerekend vandaag, voor de eerste keer, op deze flauwe lentedag in maart 2016. Er staat hooguit een waterzonnetje en een stevige bries.
Op de hoek van de straat moet ik mijn jurk vasthouden, als ik oversteek. Er toetert een auto maar ik hou er stevig de pas in met mijn hakjes. Ik voel me uitdagend maar ook een beetje onzeker, te meer omdat het voor het eerst is dat ik sexy lingerie draag: een zwart setje met jarretels en roze strikjes als afwerking op de bandjes die van mijn benen naar boven lopen. Dat contrasteert goed met de melkwitte huid die ik heb. Ben een blond type en ga niet naar de zonnebank. Daar kan ik niet goed tegen en ik zou mezelf moeten uitkleden, en daar ben ik dan weer te verlegen voor. Wat een uitdaging zal het vandaag niet zijn, te weten dat ik dit allemaal aan mijn dom. heb verteld. Het is een bijzondere dom omdat hij zeer bedreven is in de wetenschap, met name de wetenschap van de psychologie. Dat mag je ook wel verwachten van een hoogleraar. Hij had de gelegenheid niet alleen jong te promoveren maar ook vrij snel een leerstoel te bemachtigen. Met zijn kennis is hij in staat om mij psychoanalytisch te fileren, bedenk ik mij. Maar die gedachte windt me ook wel op. Ik val op meesterschap in de ware betekenis van het woord. Ik heb eigenlijk een afkeer van het platvloerse type, zo van kleed je maar uit, en doe dit of dat … ik prefereer nuance! Een goed geplaatst woord, op het niveau van het zinnelijke genot, heeft soms meer penetratievermogen dat de lul van een Arabische dekhengst. Ik schiet in de lach, als ik denk aan deze boutade. Hij zei het me eens, terloops, toen we waren gaan eten. Nadien heeft mij me nog meegenomen naar de pianolokalen. Ik had die dag ook een rokje aan. Toen ik naast hem zat aan het klavier, zag ik dat hij in de spiegeling van de zwarte lak een ‘upskirtje’ probeerde te bemachtigen. Hihi Dat idee, zo indirect, wond me wel op.
Het deed me denken aan de allegorie van de grot van Plato, waar men ook niet direct naar de zon mag kijken, tenzij met het risico wil lopen de ogen te verbranden. Het gaf me een speels gevoel dat ik tijdens het concerteren in zijn aanwezigheid, mijn benen attentvol kon openen en sluiten, ondeugend, zodat hij mijn witte ondergoed kon zien. Niet te veel bij voorstellen, een eenvoudig slipje zoals meisjes dragen wanneer ze naar de aula dragen: d.w.z. zeker niet te duur, vaak met de elastiek al een beetje gerafeld aan de bovenzijde. Zo eenvoudig is het, maar tegelijkertijd ook zo frêle.
Terwijl pianoklanken de kamer vulden, verzonk ik bij de blik van die witte vlek, op de zwarte lak van een oude piano. Ik stelde me voor hou hij met zijn ranke handen het niemendalletje van mijn billen zou schuiven zodat ik deze keer schaamtevoller mijn benen tegen elkaar zou drukken, opdat hij het niet zo zien. Mijn zonnetje, correctie: ondertussen mijn watervalletje … hihi, met zulke binnenpretjes maak ik me zelf soms geil. Eigenlijk ben ik best wel ondeugend, maar dit is dan toch een erg verborgen kant (…)Ik merk dat ik in Leuven een lange afstand heb afgelegd, en bijna arriveer aan het huis waar ik moest zijn. Ik kijk op de horloge, en zie dat ik te laat ben. Dat is niet van mijn gewoonte. De ‘monologue interieur’ heeft blijkbaar langer geduurd dan ik dacht. Maar dat mag geen excuus zijn, berisp ik mezelf snel. Zo, even aanbellen. Het venster gaat boven open. Hij verschijnt en zegt dat de deur op een kier staat, gewoon hard duwen en je kan de trap op komen. Het huis bestaat uit drie verdiepingen, keurig op maat. Zo gezegd, zo gedaan.
Eenmaal boven, verschijnt er een echte gentleman. Hij neemt mijn jasje aan en vraagt terloops of ik graag een kopje thee lust of liever iets anders.
Ja graag … of neen, Goh, iets fris, heb ik eigenlijk liever. Een glaasje water met bubbels, of zo. Heb je dat in huis?
Ik schrik een beetje van mijn antwoord, want eigenlijk kom ik misschien wel een beetje vrijpostig over door zo ad rem te reageren. Mijn gedachten maken me opnieuw onzeker; voel me ook letterlijk klein worden door de grote schilderijen aan de muur. Hij zal er wel geen punt van maken, stel ik mezelf gerust. Even later verschijnt de krullenbol met een kopje thee en een glaasje water. Alles netjes en ordelijk, op een dienblaadje gepresenteerd. Ik draai mij om naar het halfgesloten gordijn, ontsluit het, en steek mijn hoofd naar buiten. Je woont hier wel enig, Jerome. Niet veel verkeer, een rustige buurt. Aan de overkant zie ik hoe een studente op haar kot ijverig met de markeerstift dingen onderstreept in een cursus. Ik ken die cursussen, ze zijn van de ACCO. Die hebben allemaal een groenige kleur.
Ja, sluit het raam maar weer, klinkt het plots droog. Ineens was dat lieve, warme in zijn stem verdwenen. Ik schrok er van.
“Oh, sorry,” zeg ik. Ik merk dat ik zo van slag ben, dat mijn vingers er van trilden. Het kost me wat moeite om het raam opnieuw te sluiten met dat oude houtwerk. Ik draai me om en hij zit een antieke sofa die straks nog tegen de muur stond, maar ondertussen is gedraaid.
Hij kijkt me ernstig en doordringend aan en laat een stilte vallen.
Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, en merk dat ik vanzelf mijn ogen neersla. Het enige wat ik nog kan bedenken is dat ik eigenlijk naar toilet moet.
Sorry, dat ik zo vrijpostig was (…) er valt weer een pijnlijke stilte. Ik voel me nu echt zenuwachtig worden. Waarom zegt hij niets meer, vraag ik me af. Ik moet even naar toilet. Waar kan ik die vinden?
Er moet hier helemaal niets, antwoordt hij kalm. Maar je irriteert me mateloos met je gedrag. Je komt hier als gast op bezoek (…) Je bent in de eerste plaats te laat. Je zegt daar niets van, wandelt gewoon parmantig binnen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Moet je thee, neen, ik wil graag water, met bubbels … en opent dan allerlei slotjes alsof je hier al jaren over de vloer komt. Waar komt die recalcitrante pretentie vandaan? Is dat het gedrag dat je jezelf hebt toegeëigend? Waarom? Omdat je zo mooi bent? Omdat je goede punten haalt op school, dat je iets meer mag dan een ander? Je doet je voor alsof je erg lief bent, dat ben je misschien ook, maar eigenlijk pleeg je voortdurend agressie op anderen door je zo te gedragen. Niets geeft jou het recht om je zo te gedragen. Waarom probeer je jezelf altijd te verstoppen achter een maskerade van schattigheid? Kun je godverdomme niet gewoon jezelf zijn, met je kwetsbaarheden. Waarom altijd zo ‘volmaakt’ proberen zijn, alsof jij nooit eens jeuk aan je naad hebt.
Ik schrik van zijn uitspraken. Ze zijn tegelijkertijd grappig, grof maar ook wel een beetje waar. Ik probeer inderdaad altijd keurig te zijn en mij te gedragen op een manier dat ik het goeddunken ontvang van anderen. “En daarbij komt dan nog eens die achterlijke sorry cultuur,” vervolgt hij. Ik gruwel er van, als ik college geef, hoe studenten achteloos komen binnensluipen, en dan het hele schouwspel nog eens naar een kinderachtig vermaak brengen door zich te bedienen van nietszeggende verontschuldigingen: ‘sorry hier, sorry daar, de bus was te laat, de trein heeft gestaakt, de hond van de buren was ziek’. Altijd een reden om iets niet te doen, wat had moeten gebeuren. Waarom altijd die ‘sorry’ erbij? Duizend keer per dag, en maar doorgaan met dat onuitstaanbare geklungel. En als je er iets van zegt, gaan ze zich direct verbergen achter het masker van de onschuld, de mooie onschuld dan nog wel. Zo van, ik ben schattig, en heb het zo niet bedoeld. Maar eigenlijk zijn het stuk voor stuk uitingen van wat men in de literatuur ‘verborgen agressie’ noemt. Ken je dat?
Wat zit je nu zo sip en angstig te kijken? Het lijkt wel of je bent blijven steken in het eerste stadium van de morele ontwikkeling. Zou je nu wensen dat je het niet had gedaan? Dat je beleefder en minder vrijpostig was geweest? Ga je nou in regressie, naar het pre-conventionele stadium van Kohlberg? Bang voor straf van papa? Zou dat dan zo gek zijn, misschien? Als je je gedraagt als een kind, verdien je toch ook behandeld te worden als een kind? Of niet soms?
Ik voel dat ik vastgenageld sta aan de grond. “Of niet soms,” buldert de stem opeens voor een tweede keer door de kamer.
Ja, je hebt gelijk. (ik merk dat ik op deze plaats in mijn dagboek de annotatie moet maken van ‘papa’, het was net alsof ik ja, je hebt gelijk papa, ging zeggen. Ik kon nog net vermijden dat ik papa zei.) Ik vond dat vanuit een psychologisch perspectief bijzonder impressionant. Dat hij in staat was om mij binnen enkele minuten op een niveau te krijgen dat ik haast in regressie ga. Vanaf dat ogenblik wist ik dat mij iets verbluffends te wachten stond. Dit was een meester in de ware betekenis van het woord. Hij was in staat om te fileren, om te slaan en te zalven – precies, ritmisch en vooral op het juiste moment: met de timing van Frank Sinatra. Opeens werd ik mij bewust, dat er ook muziek opstond. Door de spanning verscherpte mijn zintuigen. “I’ve got you, under my skin. I’ve got you, deep in the heart of me,” galmde het door de woonkamer, romantisch en rustig, maar in mijn hoofd was het storm, want mijn blaas leek steeds zwaarder te worden en ik wist niet wat ik moest doen. Krampachtig duwde ik mijn benen tegen elkaar maar probeerde het tegelijkertijd ook niet te laten merken.
“Nou, goed dan. Als ik gelijk heb, dan moeten we daar naar handelen,” vervolgde hij op rustige toon. Het enige dat hij nog deed, met een minimalistisch gebaar vol misprijzen, was wijzen naar een hoekruimte in de kamer naast het aanrecht in de keuken. Even aarzelde ik, maar ik moest me ook niet als een wijsneus gedragen dacht ik, en ging gedwee met mijn gezicht naar de hoek staan. Het was ook een vernederend gevoel omdat de straf helemaal niet paste bij mijn leeftijd. Daar zo staan met je hoge hakjes aan, je jurkje in de plooi. Ineens besefte ik dat ik eigenlijk helemaal nog niet zo ver in mijn leven was gekomen. Wat betekent dat om rechten te studeren? Een universitaire diploma te halen? Een kinderlijke schaamte maakte zich van me meester maar ook een ongemakkelijkheid, want ik moest zo dringend een kleine boodschap doen. Ik denk wel dat hij het ook zag aan mijn lichaamshouding. Ondertussen hoorde ik dat hij het aanrecht leegmaakte. De kraan werd opgezet maar ook niet meer dichtgedraaid. “Oh nee, het zal toch niet waar zijn zeker,” dacht bij mezelf. Dat gaat hij me toch niet aandoen. Het water bleef maar stromen met dat irritante, sissende geluid. Nog meer drukte ik mijn knieën tegen elkaar, ik had al zo lang op de trein gezeten, maar dat vind ik altijd zo onhygiënisch en dan die wandeling … en nu dit. Godverdomme, ik houd het niet meer dacht ik bij mezelf.
“Draai je om en kijk me aan”, beval hij kordaat. Met een strenge blik stond hij op uit zijn sofa en kwam naar me toe, bleef tegen me aan staan en keek me diep in de ogen.
Je hebt altijd controle gehad over de dingen in je leven, Charlotte. Je kon altijd zo keurig zijn, en je masker dragen. Vandaag zal je leren dat je fundamenteel bent zoals iedereen. Niet meer of niet minder. Je kan niet altijd alles controleren, lieve Charlotte. Soms vallen de maskers, ben je ook maar gewoon een meisje, wel eentje met verstand maar met een anatomie en een patroon van zondigheid en onkuisheid die vergelijkbaar is met alle andere meisjes.
Hij legde zijn hand op mijn onderbuik en voerde een zachte pressie uit. Heb je ooit je ooit ‘diepe gronden’ gelezen van Nancy Friday?
Ik schudde voorzichtig ‘neen’. Diepe gronden legt de bodem open van de stille wateren van de vrouwelijke seksualiteitsbeleving. Je kan daar een verzameling getuigenissen lezen van vrouwen, over hetgeen hen beweegt in de diepte van hun fantasie. Met dit werk leverde Nancy Friday een belangrijke bijdrage tot bewustwording en emancipatie.
Wat is jouw fantasie, Charlotte? Durf je dat hardop te zeggen? Of ben je nog te verlegen … Ik zal je mijn fantasie vertellen. Mijn fantasie gaat over een keurige studente zoals jij, die altijd alles onder controle heeft. Die in de ochtend behoorlijk wat tijd doorbrengt voor de kleerkast, niet goed wetende wat te kiezen voor de dag. Deels uit onzekerheid, deels uit het verlangen ‘goed’ bevonden te worden. En toen je vanmorgen voor de spiegel stond, dacht je … ik moet iets kiezen om hem te behagen. Deze vintage kleding, een rode jurk die zo uit de jaren 60 lijkt te zijn geteleporteerd, zal wel psychedelisch genoeg zijn om hem te laten dromen. Maar Charlotte, juffrouw paardenstaart, ik wil helemaal niet dromen. Ik wil geen fake, geen masker, geen verpakking (…) Ik heb in mijn leven genoeg bling bling verzameld, status genoeg bereikt, om verpakkingen te kopen. Wat ik wil is ‘echtheid en oprechtheid’. Ik wil terug naar de natuur, naar iemand die zichzelf durft te zijn. Het is je verlegenheid die je aantrekkelijk maakt. Ik weet dat je moet plassen Charlotte, en dat je je diep zou schamen, mocht je niet op tijd naar wc kunnen. Maar ik wil dat je vandaag eens je ‘keurigheid en controle’ verliest.
Hij wist feilloos wat hij deed, bedacht ik, toen ik in zijn mysterieuze, kastanjebruine ogen keek.
Zijn handen maakte een zachte, draaiende beweging. Ik hoorde nog steeds de kraan en voelde de zachte druk, kon het niet weerhouden maar vocht toch nog dapper door om mijn zogenaamde eer en trots te redden. Tevergeefs. Langzaam sloot ik mijn ogen, nederig en met infantiele overgave: een warme straal vulde mijn zwarte, kanten slipje. Ik merkte dat ik me toch een beetje inhield, het sputterde maar met korte stoten kwam het uiteindelijk toch langs mijn benen naar beneden. Over mijn jarretels, in en langs mijn schoenen, en uiteindelijk op de grond. Hij bleef onophoudelijk zijn beweging maken over mijn inmiddels blote buik, tot ik heb mij helemaal geledigd had. Het was een vreemde ervaring: kinderlijk, vernederend maar tegelijkertijd ook opluchtend. Omdat ik mij niet volledig durfde laten gaan, leek het wel een eeuwigheid te duren. Toen ik eindelijk gedaan had met plassen, tilde hij voorzichtig mijn rokje om hoog. Hij gleed met zijn andere hand over mijn slipje en trok het wat strakker. In het natte stof verschenen de contouren van mijn verborgenheid: een kamelenvoetje in een natgeregende woestijn.
Voel je schaamte, vroeg hij op de man af?
Ja, een beetje wel, antwoordde ik schuchter. Hij gleed met zijn vinger naast de rand van het slipje en snokte het in één ruk tot halfweg mijn knieën. Ik had me nog nooit zo naakt en kwetsbaar gevoeld. Kijk eens in detail naar je natte spleetje en hou zelf je jurkje omhoog. Hij kwam achter me staan en maakte een V vorm met zijn vingers, legde het aan weerszijde van mijn schaamlippen en trok het langzaam open. Dan gleden zijn vingers naar het hoedje van mijn clitoris, en schoof het enkele keren op en neer.
Weet je, Charlotte, dat de clitoris bij een vrouw genetisch gezien, uit hetzelfde is opgebouwd als de eikel van een man. Hij trok het hoedje van mijn clitje strak naar achter en ik kon de glans bewonderen van mijn roze knopje. Het prikkelde een beetje maar op een prettige manier.
Ik weet dat meisjes altijd nog een beetje moeten plassen, want ze persen nooit door. Wedden dat je er nog een beetje uit kan krijgen? Hij bleef het hoedje ondertussen over mijn clitoris schuiven. Pers maar een beetje, harder, harder. Ik kneep mijn billen samen. Hij bleef onophoudelijk met mijn hoedje spelen, het was een diep, intens gevoel. Normaal gezien bevredigde ik mij nooit op deze manier, het was een aparte ervaring.
“Dit is wat meisjes kunnen doen, indien ze het gevoel van een jongetje willen hebben dat zich aftrekt,” fluisterde hij in mijn oor. Zie je dat je clitoris zich ook kan oprichten zoals een penis. Ik keek naar beneden, en zag dat mijn knopje zichtbaar gezwollen was. Doordat hij het hoedje zo strak naar achter hield, kon ik inderdaad zien dat het zich oprichtte. Ik zou dit niet lang volhouden. Ik geraakte in een roes, in gedachten verzonken.
Het viel me op dat het bijna een orgastisch gevoel was. Als ik vroeger vree met mijn vriend, was het ook voor het hoogtepunt net of ik moest plassen … Maar dit was zo expliciet, het voelde nog beter, nog intenser. Zijn andere warme hand bleef nog steeds over mijn blote onderbuikje wrijven. Er leek geen einde aan te komen. Stel je voor dat je een jongetje bent, Charlotte. Pers je billen samen en stoot je onderlichaam zachtjes naar voor, alsof je wil ejaculeren.
Dat was een prettig gevoel. Het leek alsof we een erotische, heupwiegende dans opvoerden. Een kinderlijke vreugde maakte zich van me meester. Een klein, fijn straaltje spoot op de vloer tussen mijn benen. En dan nog eentje. Toen was ik eindelijk geledigd. Het was verwarrend, had ik nu geplast, was ik klaargekomen … Het leek wel een droom. Ik kwam bij langzaam zinnen.
Uit zijn binnenzak toverde hij een kleine spiegel. Hij zei, kijk eens naar je zelf. Dat is niet alleen nat van het plassen, hoor. Kijk eens naar je lubricatie. Je bent bijzonder vruchtbaar vandaag meisje. Dat zie je aan de viscositeit. Neem er wat van tussen je vingers.
Hij legde zijn hand op mijn hand, en gleed opnieuw tot beneden. Aarzelend schoof ik een vinger naar binnen en voelde dat ik inderdaad erg plakkerig was. Ik keek gebiologeerd naar het kleverige, melkachtige vocht dat zich als een mysterieus sliertje tussen mijn vinger en duim had gespannen.
Weet je hoeveel meisjes zoals jij er rondlopen die zichzelf nog nooit tussen de benen hebben gezien, die eigenlijk niet weten hoe het eigen lichaam werkt. Dat is niets om je voor te schamen hoor. Kijk maar eens hoe geil je bent, ook al ben je een keurig, verlegen meisje. Hij lachte. Ik schoot er zelf een beetje van in de lach. Hij liep naar een andere kamer, ik hoorde opnieuw de kraan lopen. Ik stond nog steeds met dat kleine spiegeltje in mijn hand. Hij kwam terug met een handdoek in zijn handen, en duwde het tegen me aan.
Ga jezelf verschonen zei hij. Hij gaf me een vrij harde klap op mijn billen. Ik verschoot er van en gilde zelfs een beetje. Ik keek zelfs of zijn handafdruk er niet in stond. “En kom niet uit de bad voor ik het zeg, want ik wil je zelf afdrogen,” beval hij streng. Ik kan ook zorgzaam zijn hoor. Ik was even verward: wist niet of ik het slipje maar meteen uit moest doen, of dat ik het opnieuw moest optrekken om het in de badkamer weer uit te doen. Maar omdat hij aanstalten maakte om te dweilen, trok ik het kleinood snel op, en vertrok in een drafje naar de badkamer met het spiegeltje nog in mijn handen geknepen. Het plakte ontzettend tussen mijn benen, tijd om me te verschonen, dacht ik.
Ik heb gehoord dat je graag piano speelt, Charlotte. Zijn stem klonk van ver uit een ander vertrek.
Heb een verrassing voor je. Straks komt er gezelschap en zal je een klein concert kunnen geven. Maar er is wel een voorwaarde. Het is geen vrijblijvend concert. De gasten kijken uit naar een bepaalde etude en die moet je nog wel even inoefenen tegen straks.
Het water was heerlijk op temperatuur en een witte laag badschuim bedekte mijn nog steeds opgewonden lichaam als een winterkleed. Ik was verbaasd dat ik nog opgewonden was, en twijfelde sterk of ik wel echt klaargekomen was. Waarschijnlijk niet, maar dat doet er niet zo veel toe. De plezierige gedachten werden verdreven door angstige gedachten.
Wat bedoelt hij in godsnaam met straks komt er gezelschap en het idee dat ik een etude zou moeten spelen? Ik kan helemaal niet zo goed spelen, en ik wil helemaal niet concerteren voor een vreemd gezelschap. Daar ben ik veel te verlegen voor. En dan met het idee dat ik fouten ga spelen, omdat ik te weinig heb kunnen oefenen. Dat is vreselijk. Ik ga vragen of we dat huiskamerconcertje niet kunnen uitstellen. Ondertussen liet ik me achterover schuiven in bad en probeerde even aan niets meer te denken. Ik wilde gemoedsrust hebben, alleen nog zen. Maar dat was niet zo gemakkelijk. Mijn lichaam zinderde nog na en als ik heel eerlijk moet zijn, was ik eigenlijk zo geil als wat. Mijn handen schoven onder het wateroppervlakte op zoek naar mijn tintelende schaamstreek, en begon me langzaam te vingeren.
Plots verscheen Jerome. Hij had een grote witte badhanddoek in zijn armen. Ik trok snel terug. Ben je klaar met je ontspannende badje? Ja hoor, officieel wel, zei ik. Maar ik zou hier nog wel uren kunnen liggen. “Hoe langer je ligt, hoe minder tijd dat je hebt voor je etude in te studeren,” daarmee onderbrak hij ruw mijn erotische dagdroompje. Maar alvorens je opstaat wil ik je wel eerst iets vragen om een sensuele oefening te doen. Want je bent je blijkbaar nu al aan het vingeren.
Ik wist niet hoe ik moest reageren. Enerzijds voelde ik me betrapt, en dat gaf me een schuldig gevoel. Eigenaardig eigenlijk, want ik was voor een sessie naar hier gekomen, en wat ik daarstraks had ervaren, was eigenlijk veel onbetamelijker. Maar toch … ik voelde dat ik waarschijnlijk een rode kleur op mijn gezicht kreeg. Toch probeerde ik niet te veel van slag te zijn. Laat ik het oplossen met een kwinkslag en door te riposteren meteen met een stuntelige tegenvraag:
Een oefening, Uh, ja. En dat is?
Zie je die waterlijn? Voel je waar je lichaam onder en boven water zit.
Ik knikte, instemmend.
Wel, de oefening gaat als volgt. Je tilt je lichaam net op hoogte zodat de waterlijn op het midden van je kutje staat. En dan ga je langzaam op en neer, zoals bij een turnexercitie (…) d.w.z. optillen tot het water net tegen je billen komt, en dan weer naar beneden tot de waterlijn het kopje van je knopje geselt. Telkens opnieuw, zoals bij een training.
Ik spande mijn beenspieren, zette me op de toppen van mijn tenen, en tilde mij op tot de waterlijn effectief mijn billen raakten. Het water maakte een golfbeweging, en ik liet me opnieuw zakken.
Als je dat goed temporiseert, dan kan je telkens de terugkerende golf tegen je clitje laten klotsen. Dat moet in tempo. Dus, op en neer, op en neer, op en neer. Hup. Hij klonk plots als een drilmeester. Leg je handen onder je kont, en trek je kontgaatje open telkens als je omgaat. Het is de bedoeling dat je het water gebruikt als een grote, natte tong. Geil jezelf te pletter met die vurige watertong.
Dat was wel een geile gedachte. Ik deed wat hij vroeg, ging op en neer, op en neer (…) Het water klotste tegen mijn billen, en dan weer tegen mijn kut, dan weer tegen mijn anus, dan weer tegen mijn clitje. Wat was dat opwindend zeg. Maar het was ook bijzonder frustrerend. Wel goed genoeg om mij op te geilen, steeds meer, maar ik kon niet genoeg prikkeling halen om klaar te komen. Ik voerde het tempo op, omdat ik zo graag wilde komen (…) mijn kuitspieren werden warm, ik voelde ook scheuten in mijn onderbuik en mijn ademhaling klonk alsof ik in de finale van een loopwedstrijd zat. Het zou nu niet lang meer duren, dacht ik nog. Maar voor ik het goed en wel dacht, werd ik opeens opgeschrikt door een felle, koude straal. Hij had de douchekop genomen bij het bad, en op mijn borsten gespoten. Ik voelde me zeer gefrustreerd en ook nog altijd geil, maar wist dat het klaarkomen er niet meer in zat. Godverdomme, dacht ik. Hij tilde me uit bad en zette me voor een grote staande spiegel, zo een antieke op poten.
“Ben je gefrustreerd meisje,” fluisterde hij pestend in mijn oor. Mijn lichaam voelde nog altijd zo heet, het brandde tussen mijn benen alsof ik er een Thaise schotel op had laten vallen. Met veel saus, want mijn sappen vloeiden weelderig. Eigenlijk was ik nog nooit zo opgewonden geweest in mijn leven. Ik was in het verleden nog wel geil geweest, maar als je dan op je kamer bent, dan vinger je jezelf snel naar een hoogtepunt. Maar nu was het anders, ik had een enorm lang voorspel gehad, een opgebouwde opwinding, maar ik mocht blijkbaar niet klaarkomen. Dat maakte me enerzijds boos, en anders vuurde het mijn opwinding tot ongekende hoogte. Ik was me er niet van bewust dat ik opnieuw met mijn vingers naar mijn schaamstreek was afgedaald.
“Hela,” riep hij vermanend. Dat mag niet hoor. Ik trok snel terug maar alsnog een pets op mijn handen als een kleuter die voor de zoveelste keer naar de koekjestrommel heeft gegrepen.
Ik zag mezelf in de spiegel. Mijn tepels waren opgezwollen en priemden fier omhoog. Zijn handen gleden over mijn nek, en ik voelde een genotsrilling lopen over mijn ruggengraat tot net boven mijn billen. Ik sloot mijn ogen. Hij maakte het slot los van de ketting die ik droeg. Het was een ketting die ik van mijn grootmoeder had gehad, met een kleine kruisje. “Dat was ter bescherming,” had ze gezegd toen ik klein was. Niet dat ik nu nog zo religieus ben, maar uit eerbied had ik het altijd gedragen. Hij nam het sieraadje tussen wijsvinger en duim, en hing over mijn tepeltjes. Een beetje killig maar het gaf ook weer een sensatie. Het verwonderde me dat het zo goed bleef liggen. Het bengelen van het koude metaal over mijn tepels gaf me het gevoel alsof er twee jongetjes aan mijn tietjes likten die net een ijscrème hadden gegeten. Het bracht me bij de gedachte dat ik ooit mijn borsten eens had gegoogeld, nadat een vriendin me had verteld dat ik zo een mooi type borsten had. Ik wist helemaal niet dat er types bestonden. Dat bleek wel zo te zijn. De mijne waren blijkbaar gecategoriseerd als ‘swooping breasts’.
Ik bekeek mezelf ondertussen verder in de spiegel, en vroeg me af hoe hij er eigenlijk uit zou zien. Of hij veel borsthaar zou hebben, juist niet … of er ook type penissen bestonden. Ik voelde het zachte badstof langs mijn benen gaan en liet het betijen. Het was fijn om afgedroogd te worden, zo lang geleden alweer. Het viel me ook op hoe keurig hij het deed, eerder vaderlijk. Toen hij klaar was, gebood hij mij om naar de slaapkamer te gaan. “Daar lag een outfit klaar voor het concert van vanavond,” deelde hij me terloops mee. Kijk maar naar de doos op het bed. Ondertussen ontferm ik mij over je andere bevuilde kleren.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?