| Gepost op zondag 10 augustus 2014 - 11:42 am: | 
|
|
Een harde les aan boord......
“Zijn overtochten zijn niet gratis! Je moet ze verdienen!” had Charles, de havenmeester, tegen haar gezegd. Deze woorden zouden maar al te snel waarheid worden….
Starend over de Weeshuisbaai van Nouméa zat Farah op de steiger van de Sunset Marina te wachten en liet haar gedachten over de golven wegdrijven. De zwoele warmte van de ochtendzon maakte haar loom.
“Mooi hč….?” hoorde ze plots achter zich.
Farah keek geschrokken om, recht in het gebruinde gezicht van een middelbare man, die achter haar op zijn hurken zat.
”Hoi, Ik ben Brad,” zei hij, terwijl hij zijn hand uit stak. “ Jij bent vast Farah? Ik begreep van Charles dat je passage zoekt.”
Farah keek Brad een paar seconden aan en schudde zijn hand. Hij had een vriendelijk lachend gezicht en een mooie kop haar, waar zijn zonnebril in stak. Een beetje grijs en gebleekt door de zon en het zoute water. Een zeilshort, een ooit donkerblauwe polo en een paar fletse bootschoenen completeerden het beeld. Farah was een beetje overrompeld door deze vlotte introductie. Iemand als Brad had ze niet verwacht. Meer een grijze, oudere, gezapige man die zijn laatste jaren over de wereld rondzwerft, in plaats van deze die goed in zijn vel zittende eindveertiger.
“Ik ga naar Brisbane,” zei Brad, ”dus als dat je bestemming is, ben je van harte welkom om mee te varen.” Waarheen maakte Farah niet zoveel uit, zolang ze hier maar vandaan kon, terug naar Australiė. Weg uit Nieuw Caledonia waar John en Tim haar voor oud vuil had achtergelaten. Berooid van geld en creditcards. Meer dan haar paspoort, wat kleding en losse spullen had ze niet.
Brad zette alvast de krat met proviand in de dingy, die aan de zijkant van de steiger lag en wilde haar tas pakken. “Wacht even,” zei Farah, terwijl ze zijn hand greep, “hoe had je dit in gedachten? Ik heb geen geld, alleen een paspoort en deze tas.”
“Maak je niet ongerust,” zei Brad met een glimlach. "Ik heb een boot, jij zoekt vervoer. Ik zoek gezelschap en kan wel wat hulp gebruiken bij deze overtocht. Ik hoop dat je een beetje kunt zeilen en koken?" Een beetje beschaamd keek ze naar beneden.
“Komt wel goed, ik maak je onderweg wel bekend met alle onderdelen aan boord. Dus….ga je nog mee, of wacht je op de zonsondergang?” lachte hij, terwijl hij in de dinghy stapte.
Farah stond op en glimlachte. “Sorry… Ja natuurlijk; Ik wil graag met je mee.” Ze wilde haar tas aan Brad geven. Onhandig pakte ze de tas aan één hengsel waardoor een deel van de inhoud over de steiger viel. Tussen de schamele spullen die Farah nog bij zich had, zat haar leren collar. Farah hoopte dat Brad het niet gezien had, stopte alles snel in de tas en gaf deze aan Brad. Een beetje onwennig stapte ze in het schommelende bootje en ging op het houten plankje zitten. Brad maakte los, ging tegenover Farah zitten en roeide met stevige slagen naar zijn boot die een kleine 200 meter verderop aan de mooring lag.
Havenmeester Charles sloeg het tafereel glimlachend op afstand gade. Hij draaide zich op, liep rustig zijn havenkantoor in en sloot de deur.
Bij het zeilschip aangekomen, zette Brad de proviand en Farahs spullen op het dek. Ze klommen aan boord om vervolgens de dinghy snel in de davits achterop het schip te takelen.
“Welkom aan boord!” zei Brad. Farah was al eerder op schepen geweest en had de nodige zeilervaring, maar dit was wel een heel speciale. Een 55-voets tweemaster, strak in de lak, met overal vallen, lijnen, zeilen, prachtig houtwerk, op het voordek huisachtige puntige ramen met een koperen beslag, Koekoeks genaamd, om binnen meer licht te hebben, klampen en een nagelbank met korvijnagels. Farah wees er één aan.
“Wat zijn dit dan, het lijkt wel een verzameling dildo’s, ”grinnikte ze.
“Korvijnagels. Houten pennen in verschillende maten met een rechte onderkant en een ronde kop, die in de nagelbank gestoken worden en waar lijnen omheen geslagen worden,” legde Brad haar uit.
‘Wat een feest….,’ grinnikte Farah in gedachten, struinend over het dek.
Onderdeks gaf Brad een rondleiding. Hij liet haar alle ruimtes en voorzieningen zien. De machinekamer en ook de onderhoudshut, waar veel gereedschap lag, werd niet overgeslagen. Hamers, spijkers, lijmklemmen, grote trossen touw, ronde houten balken, alles was aanwezig. Hij showde haar de hutten, met de douches en toiletten en de eigenaarshut in het vooronder, met een groot bed waar een maagdelijk witte hoeslaken overheen lag. Met deze temperaturen had je geen dekbed nodig. In je blootje liggen was genoeg.
Eén deur werd niet open gedaan.
“Ik wil niet dat je hier komt! Dit is privé. Verder mag je overal komen.”
Verbaasd keek Farah hem aan. ‘Wat een geheimzinnigheid,’ dacht ze. Brad liep door. Farah was het eigenlijk al snel weer vergeten toen Brad haar haar eigen hut liet zien, waarin een geriefelijke kooi stond, met direct ernaast een prachtige doucheruimte met toilet. Handdoeken en toiletartikelen waren netjes opgeborgen in de kastjes. Door de patrijspoort keek ze naar de blauwe oceaan. Aan luxe zou het haar niet ontbreken.
Ze liepen terug naar de salon, die aan de kombuis grensde. Snel ruimden ze alle spullen op.
Brad pakte een fles koud sap uit de koeling, samen met twee glazen en nam Farah mee naar het achterdek.
“Zo, eerst maar eens verder kennis maken,” sprak hij.
De kussens op het achterdek waren wat dik, maar zeer comfortabel. In de uren daarna spraken ze over zichzelf, wat hen hier had gebracht en natuurlijk over de plannen voor de reis naar het vaste land.
Brad had de tocht, die drie tot vier dagen zou duren, al in de elektronische plotter gezet. Hij legde haar uit wat de bedoeling was en liet op de papieren kaart zien hoe ze zouden varen.
“Het schip zeilt zichzelf, alles wordt elektronisch bestuurd. Het enige wat je hoeft te doen, is de bevelen opvolgen die ik je geef. En omdat ik de kapitein ben, luister je naar mij. Ongehoorzaamheid of het niet opvolgen van bevelen komen je duur te staan… meisje.”
Hij zei dit alles met een grote glimlach. Farah schrok van zijn uitspraken, maar zijn ontwapenende glimlach deed zijn werk.
“Aye Aye Kapitein, ik zal u dienen,” antwoordde ze quasi formeel.
Brad zei niets, glimlachte slechts, maar zijn ogen spraken boekdelen.
Om twee uur ‘s middags was het getij op zijn gunstigst om de zee op te gaan, zodat ze voorlopig de stroming mee zouden hebben. Brad maakte de boot klaar voor vertrek. Hij sloeg alvast de vallen aan de zeilen, startte de motor, haalde het anker op en stuurde de boot vanuit de kuip met een rustig vaartje de baai uit. Koers 240 graden, op naar Brisbane.
De warme zeewind was dusdanig dat Farah haar spijkergoed veel te warm vond. 'Ze kon gemakkelijk een bikini aan, werd ze nog lekker bruin ook. Ze ging naar haar hut, pakte haar tas en zocht haar bikini. Haar hand voelde de collar en ze pakte hem met twee handen vast. Ze ging op bed zitten. Aan haar collar prijkte het stukje rood leer. Het was nog haar trainingcollar, die ze van John gekregen had. Die klootzak had haar in een dronken bui met zijn vriendje Tom misbruikt en mishandeld, het stopwoord genegeerd en haar bespottelijk gemaakt. Ze had voor zijn ogen haar collar afgedaan en was weggelopen. John en Tom waren vertrokken zonder ook maar een ding te zeggen. Haar geld en creditcards hadden ze meegenomen. Snel stopte ze de collar weg, vervloekte die twee en kleedde zich uit. In de spiegel van haar kledingkast keek ze naar haar mooi gevormde naakte lijf. Zou er nog iets spannends gaan gebeuren? Brad en deze boot dreven haar gedachten steeds dezelfde kant op. De kant van spelen... Mogelijkheden te over op dit schip! Een vlaag van opwinding ging door haar heen. Haar handen gleden over haar naakte lichaam. Ze pakte haar borsten en masseerde ze stevig. Met duim en vingers van iedere hand pakte ze haar harde tepels, om er even venijnig in te knijpen. De reactie kwam meteen. ‘God, wat heb ik dat gemist…,’ bedacht ze. Die zogenaamde spelletjes van John en Tim, als ze gedronken hadden, waren bij het puberale af. Grof en banaal…. het was gewoon gźnant. Die twee zou ze niet missen. Ze hunkerde naar overgave, respect, onderdanigheid, oprechtheid en liefde, maar tegelijkertijd ook naar pijn, opwinding, genot, de stoten adrenaline en de angst. Na nog een paar minuten pijnlijk fijn van haar eigen lijf te hebben genoten, trok ze de bikini aan, verliet haar hut en liep via de kuip naar het middendek, waar eenzelfde grote kussens als op het achterdek uitnodigend waren neergelegd. Farah vlijde zich neer.
Brad zag haar uit de kajuit naar boven komen. Zijn adem stokte. Hij genoot van deze prachtige vrouw, met een geweldig mooi lichaam, lenig en gespierd. Van een paar adembenemende benen en billen. Lange kastanjebruine gekrulde lokken vielen over haar schouders en borsten. Ze glimlachte naar hem, toen ze door de kuip naar voren liep. Zijn gedachten dwaalden terug naar vroeger. Weemoedig keek hij voor zich uit.
Brad hees de zeilen en stuurde de boot de oceaan op. Al snel was het vaste land niet meer te zien. Tot aan de horizon was er geen schip te bekennen. Eindelijk waren ze alleen! Met een knop op het dashboard zette hij de stuurautomaat aan, die de besturing van de boot overnam. Hij had zijn handen vrij ……. Farah kon geen kant op.
Op het voordek genoten ze samen van de middagzon.
“Weet je,” merkte Brad nonchalant op, “er is één belangrijke regel aan boord van ieder schip……die luidt dat de jongste matroos gedurende zijn….of haar… eerste reis eigendom wordt van de schipper.” Wederom die glimlach. Die verdomde glimlach, die ze nu weer zag. Wat bedoelde hij? Moest ze nu met haar benen wijd voor de overtocht?
“Hóe bedoel je?” vroeg Farah schaapachtig.
“Binnen 24 uur,” zei Brad, “of misschien zelfs nog eerder, ga ik je opdrachten geven. Ik wil dat je ze uitvoert. Goed uitvoert….als gage voor de overtocht. Bij het niet goed uitvoeren word je gestraft. En als kapitein bepaal ķk natuurlijk die straf.”
Farah wist niet wat ze hoorde. Was dat wat Charles bedoelde met ’zijn overtochten zijn niet gratis - je moet ze verdienen’? Had hij haar expres aan Brad gekoppeld? Opwinding schoot door haar lijf, maar ze liet niks merken.
“En…..als ik ze wel goed uitvoer?” vroeg Farah prompt.
“Dan zal ik je belonen,” zei Brad lachend. “Maar laten we eerst straks een hapje eten,” kapte hij snel de discussie af. “Je kįn toch koken hč?”
Een beetje overdonderd door de directe benadering stond Farah op en liep naar de kombuis. Koken was niet haar sterkste punt. Nooit geweest ook, maar ze wilde Brad niet teleurstellen. Ze worstelde zich door de voorraden in de proviandkast heen, op zoek naar iets eetbaars. Engels was geen probleem, maar het lokale Kanak dialect van Nouméa dat op de levensmiddelen stond, gaf wel problemen. De tekst op de etiketten had net zo goed in het Russisch kunnen zijn. Ze had geen idee wat er in de blikken zat, dus pakte ze maar wat bij elkaar. Ook toen de blikken open waren, wist ze nog altijd niet wat ze nou eigenlijk had. Ze schudde een onduidelijke, bruinige substantie in de pan. Het andere blik bevatte iets groens. Farah haalde haar schouders op, mikte het erbij en begon ijverig te roeren.
Toen de massa een poosje flink geborreld had en onderin de pan leek aan te branden, zette Farah het gas uit.
De bimini boven de kuip wierp een prettige schaduw over de tafel eronder in de late namiddagzon. Het was daardoor een prima plek om te eten. Farah dekte de tafel, pakte een fles wijn en zette deze samen met de maaltijd op tafel. Brad was nergens te zien. Farah keek vertwijfeld om zich heen. Zo groot was het hier nou ook weer niet. Ze riep hem. Een paar seconden later verscheen hij uit de hut, waar zij niet mocht komen. Hij klom aan dek en zette zich aan tafel.
Farah keek hem stralend aan, schepte het eten op, schonk de wijn in en ging tegenover hem zitten. Brad nam een hap, stopte abrupt met kauwen en leek het eten bijna onmiddellijk weer te willen uitspugen.
“Wat is dit in godsnaam? Ik dacht dat je kon koken? Wat is er moeilijk aan de opdracht: maak een hapje eten?”
Farah zweeg en durfde Brad niet aan te kijken.
“Begin dit eerst maar eens op te ruimen, dit eet ik niet,” zei Brad, “daarna kijken we wel verder.”
Farah bracht alles terug naar de kombuis en begon op te ruimen. Het allerlaatste wat ze wilde was Brad teleurstellen. Ze wilde juist dat hij trots op haar was!
Brad kwam benedendeks, pakte haar bij haar schouders, draaide haar om en sprak met priemende blik: “Eten aan boord is het meest essentieel, dat mag je niet verpesten. Proviand is beperkt. Er is hier niet 1-2-3 een supermarkt! Helder?”
Farah kromp ineen.
“Dit is je eerste grote fout aan boord. Je moet nog veel leren. Ik zal je straf gaan bepalen.”
Brad liep weg naar het dek. Farahs hart ging als een razende tekeer terwijl ze de spullen opruimde.
Na een half uur kwam Brad terug, pakte haar pols en leidde haar naar boven, naar de voorste mast. Hij zette haar met haar gezicht naar de mast en met haar handen er tegenaan. Haar benen had ze lichtjes gespreid om de bewegingen van het schip op te vangen. Farah wachtte angstig af wat er komen ging. “Doe je bikini uit,” beval Brad achter haar.
‘Wat??’ dacht Farah, ‘is hij gek geworden?! Als ik loslaat val ik om.’
“Als jij het niet doet, doe ik het,” sprak Brad ongeduldig.
Farah verroerde zich niet. Er hing een gespannen stilte. Alleen het geruis van de golven langs de romp en de wind langs de zeilen was hoorbaar. Een ogenblik later voelde ze iets kouds tegen haar rug. Het scherpe mes van Brad, dat steeds al aan zijn broeksriem hing, sneed de bandjes van haar bovenstukje door. Ontzet klemde ze het met één hand tegen haar borsten. Tegelijkertijd voelde ze het koude metaal op haar heup, om een paar tellen later haar broekje met doorgesneden bandjes tussen haar benen op het dek te zien vallen. Verstijfd van angst, maar vooral kwaad vanwege haar kapotte bikini, vervloekte ze Brad in stilte.
“Draai je om, doe je handen naar beneden en laat dat topje vallen.”
Vernederd gehoorzaamde Farah en pakte met een hand de mast vast om niet om te vallen. Ze staarde naar het dek, niet wetende waar te kijken. Hoewel ze wist dat haar lijf iedere toets der kritiek kon doorstaan, wilde ze haar lichaam met haar handen bedekken. Brad bekeek haar langdurig en genoot van wat hij zag. Een strak gespierd lijf, met mooie borsten, waarop een paar stevige harde tepels vooruit staken. Haar strakke buik ging over in een keurig gladgeschoren venusheuvel, overlopend in een paar lange benen.
Hij maakte één van de lijnen los van de nagelbank, pakte haar polsen en bond deze met een snelle knoop vast. Hij hees haar armen omhoog. Farah probeerde te protesteren, maar de blik van Brad weerhield haar. Hij draaide haar weer om met haar gezicht naar de mast. Met haar handen zocht ze steun boven haar hoofd. Brad maakte de dunne cane los, die aan de mast vastgeknoopt zat, en liet deze zachtjes over haar nek, rug en billen glijden. Farahs lijf reageerde meteen. Haar gespierde lichaam spande aan. Haar hoofd viel achterover en ze sloot haar ogen. Deze beleving, samen met de nog steeds warme zon en de frisse middagwind, wond haar mateloos op. ’Dit….dit is geen straf….dit is…. hemels!’ dacht ze. De wind streelde haar naakte lichaam.
Soepel en kundig ging Brad over haar lijf…soms kleine tikjes op gevoelige plekjes gevend. De cane streek langs haar benen omlaag naar haar enkels en langs de binnenkant van haar been weer omhoog, om vervolgens tegen haar lippen te tikken. Haar kontje spande zich aan en intuļtief ging ze op haar tenen staan. De beweging herhaalde zich diverse keren, maar nu met af en toe een wat hardere tik, afgewisseld met een uithaal op haar billen. Farah greep het touw strakker vast en beet op haar onderlip. Ze realiseerde zich hoe zeer ze dit gemist had. Haar boosheid en schaamte waren weg. Ze genoot intens van iedere aanraking.
Brad legde de cane neer en keerde haar naar zich toe. Farah hield haar ogen gesloten en probeerde haar evenwicht te bewaren. Haar lijf glom van het zweet in het licht van de ondergaande zon. Zweetdruppels spatten op het houten dek uiteen als glinsterende diamanten.
Brad pakte de cane weer op. Hij beroerde haar schaamlippen en tikte hard tegen haar clitoris. Een zwiepende pijn schoot door haar onderbuik. Ze wilde het uitschreeuwen om te stoppen, maar ze wilde tegelijkertijd dat hij doorging. Het genot van deze straf was te geweldig. Hij nam haar keihard geworden tepels onder handen. Ze reageerde kreunend. Brad stopte. Hij legde de cane weg. Zijn hand gleed over Farahs buik en heupen naar haar billen, streek over de ruwe plekken en verplaatste zich naar voren, tussen haar benen. Met zijn vingers ging hij zachtjes bij haar naar binnen en knikte tevreden.
”Heel goed. Je reageert uitstekend,” zei hij. “Je hebt je goed gehouden. Je straf is voorbij. Je mag naar je hut.”
Hij liet de lijn zakken en maakte haar rood geworden polsen los. De afdrukken van het touw bleven achter. Haar eerste straf was een feit.
Farah zakte op haar knieėn en wachtte tot Brad wegliep. Ze pakte haar kapotte bikini op, waarmee haar boosheid weer oplaaide. Waar haalde hij de durf vandaan om haar kleding zo kapot te snijden?! Aan de andere kant… hij hįd haar gewaarschuwd. Ze had gewoon moeten gehoorzamen, dan was hij nog heel geweest. Ze zuchtte, stond op en ging naar haar hut. Haar lijf was zout van het zweet en trilde nog na van deze ervaring. Een douche zou haar goed doen.
Het lauwe water ontspande haar lichaam. Met gesloten ogen bleef ze een poosje staan, zich bewust van de zere plekken. Ze draaide de douche uit, droogde zich voorzichtig af en pakte een verzachtende en verzorgende olie, die ze in het rekje had zien staan. Ze smeerde de pijnlijk opgezette plekken zachtjes in, waarna ze op het bed ging liggen. Al gauw viel ze in een diepe slaap.
Het was bijna middernacht toen Brad haar wakker maakte.
“Ik heb iets te eten voor je gemaakt. Je hebt straks je eerste wacht. We gaan de nacht in en ik wil eigenlijk wel een paar uur slapen. Hier, kleed je aan.”
Hij zei verder niets over wat er die vooravond gebeurd was. Hij was lief en teder en had zelfs wat kleding voor haar gepakt. Een mooi setje lingerie, een luchtige trui en een short. ’Hoe komt hij hier in godsnaam aan?’ dacht Farah. ‘Een vent met vrouwenkleren aan boord? Nou ja… mooie compensatie voor mijn vernielde bikini.’ Ze glimlachte. Brad liet haar alleen, zodat ze zich kon aankleden. Zowel de lingerie als de kleren zat als gegoten.
Brad had heerlijk gekookt. De hele gebeurtenis van eerder kwam niet meer ter sprake en leek vergeten.
De bimini was opgeruimd en ze zaten onder een wolkeloze sterrenhemel te eten. Brad legde haar uit wat de bedoeling was.
“Het schip vaart op de stuurautomaat, dat gaat vanzelf. We liggen prima op koers met een snelheid van ongeveer 13 knopen. Het enige wat je hoeft te doen, is uitkijken naar lichten op het water. Ik verwacht geen overig verkeer, maar het is van absoluut belang dat je om het kwartier goed rondom uitkijkt. Als je lichten ziet, maak je me wakker en kom ik aan dek. Anders maak je me over 4 uur wakker en neem ik het over. Er staan snacks in de kast en drinken in de koelkast. Doe geen licht aan, want dat belemmert je zicht.”
“Ok,” zei Farah luchtig, alsof ze al jaren op zee voer, ”ik snap het. Dat zal geen probleem zijn.”
Na het eten verdween Brad onderdeks. Farah keek nerveus om zich heen. Dit was de eerste keer dat ze alleen wacht had op een dergelijk schip. Het eerste uur verliep gespannen. Turend over het water op zoek naar lampen van andere schepen, maar ze zag gelukkig niets. Ze wilde Brad ook niet wakker maken. Ze wilde dit alleen kunnen, zodat hij trots op haar zou zijn. Na verloop van tijd kreeg ze steeds meer vertrouwen en stond ze het zichzelf toe in de gemakkelijke kussens in de kuip te gaan zitten. Farah staarde omhoog, zich verbazend over de grote hoeveelheid sterren. Ze probeerde de bekende sterrenstelsels te ontdekken. Doordat er geen strooilicht was, kon ze de miljoenen lichtpuntjes duidelijk zien. De warme nachtwind, de gebeurtenissen van de vorige dag die ze nog vers in haar geheugen en vooral op haar lijf had staan, de oceaandeining en het bruisen van de zee langs de romp, zorgden ervoor dat ze moest vechten om haar ogen open te houden. Ongewild viel ze in een diepe slaap. De boot voer geruisloos verder de nacht in…
Met een schok werd Farah wakker. Het was licht en de zon brandde in de kuip. Ze had even moeite zich te oriėnteren, maar binnen een paar seconden begreep ze de situatie. Nee!! Ze had wacht gehad!! Ze was in slaap gevallen, wat erg! Hoe laat zou het zijn? Met een ruk schoot ze overeind. Brad zat tegenover haar en keek haar ondoorgrondelijk aan. Farahs keel kneep dicht. Ze realiseerde zich dat ze de boot en daarbij hun beider levens in gevaar had gebracht.
“Wat is dit, matroos? Slapen tijdens de wacht?” Brad klonk streng.
“Het spijt me vreselijk… Sorry… Ik ben in slaap gevallen,” kwam er stamelend uit.
“Daar koop ik niks voor,” beet Brad haar toe. “Aan boord is dit één van de zwaarste, zo niet het aller zwaarste vergrijp. We hadden een aanvaring kunnen hebben! Begrijp je dat?”
Farah stamelde nog wat en kreeg tranen in haar ogen. Ze schaamde zich dood voor haar stommiteit. Ze zou hier ongetwijfeld zwaar voor moeten boeten. Na de ervaring van gisteren, begreep ze dat de cane wel het minste zou zijn. Met paniek in haar ogen keek ze Brad aan, die stiekem genoot van haar reactie en haar angst voor wat er komen zou. Dat halve verpulverde slaaptabletje in haar eten was een groot succes geweest. Hij was de hele nacht wakker gebleven en had haar in de gaten gehouden. ‘Laat haar maar even zweten,’ dacht Brad glimlachend.
Brad zei niets, stond op, pakte een tas die naast de kajuitingang stond, liep naar het voordek, draaide zich om naar de boeg en keek uit over zee. Farah kwam achter hem staan. “Je bent die kleding die je aan hebt niet waard…doe ze uit!” sprak Brad met een zachte maar scherpe stem. Beschaamd deed Farah snel wat haar bevolen werd. De herinnering aan het mes lag nog vers in haar geheugen. Uit de tas haalde Brad een blinddoek, deed deze bij haar om en beval haar op haar knieėn te gaan zitten. Gehoorzaam knielde ze neer. Hij pakte vier lederen hangbanden uit de tas en deed deze om haar polsen en enkels, nam één van de lijnen van de nagelbank en bond deze vast aan de ringen van de polsbanden en hees haar armen vervolgens tot boven haar hoofd. Met een andere losse lijn, die opgeschoten aan de nagelbank hing, maakte hij haar enkelbanden vast en bond het uiteinde van de lijn aan het oog van de hangbanden aan haar polsen. Brad hees haar op. Een tel later hing ze in de lucht. Hij pakte haar vast, duwde haar naar voren en liet haar langzaam zakken. Ze voelde een vreemde warmte tussen haar benen. Toen haar dijen de door de zon verhitte koperen platen raakten van de puntige koekoek op het dek, schreeuwde ze het bijna uit. Haar schaamlippen voelden de warmte, maar raakten het koper net niet. Door de schommeling van de boot werden haar dijen om beurten echter wel tegen het hete koper aangeduwd. De golven van de warmte schoten door haar lijf. Eigenlijk was het geen echte pijn, maar meer een vreemde sensatie, die ze nog nooit had ervaren. Haar onderlijf stond in brand, maar op een geweldige manier. Farah probeerde zich langer te maken om haar lippen op het koper te krijgen. Brad zag het en hees haar een klein beetje hoger. Een ferme tik met de cane op haar billen deed haar besluiten om dit niet nog een keer te doen.
Brad haalde twee paar klemmen met scherpe puntjes en gewichten uit de tas. Eén paar klemde hij om haar tepels. Het andere paar werd op haar schaamlippen gezet. Door de beweging van de boot slingerden de gewichten zachtjes heen en weer, steeds een venijnig trekje aan haar tepels en kutje gevend. De brandende zon deed z’n werk. Farahs lijf, hangend aan de mast, drupte van het zweet. Haar schouders schreeuwden van de pijn, maar ze wilde volhouden en zeker Brad niet teleurstellen. Waar was Brad eigenlijk? Ze was iedere vorm van tijd kwijt en wist niet meer of hij er was of niet.
Opeens voelde ze zijn handen weer, die haar naar achteren trokken. Brad liet het touw zakken en Farah kwam op haar knieėn op het dek. Zijn handen masseerden haar borsten en maakten de klemmen los. Het bloed perste zich weer in haar tepels. Brad kneep nog even venijnig na. Haar lichaam schokte van de pijn. Haar schaamlippen kregen dezelfde behandeling……..
“Je mag afkoelen,” zei Brad tegen Farah, die dacht dat haar straf over was. Hij vierde de lijn, legde haar op haar buik en maakte haar handen en enkelbanden los.
Doordat Farah nog steeds geblinddoekt was, voelde ze alleen Brads handen, die haar bezwete lichaam aanraakten en zijn strelende vingertoppen. Iedere aanraking zorgde voor een reactie van haar natte lijf. In het donker van de blinddoek beleefde ze de pijnlijke sensatie van zijn handen, die over haar billen en haar opgezwollen lippen gingen, de angst voor wat er nog meer ging gebeuren en de vernedering om hoe ze ‘uitgestald’ op het dek lag. Wat ging hij doen? Opeens stopte de aanraking.
Farah hoorde alleen nog het geluid van het water en de wind langs de zeilen, terwijl ze in de brandende zon lag. Ze durfde niets te doen.
Brad pakte een lange houten ronde paal, die aan de zeereling was gebonden en legde deze op Farahs rug. Farah verstijfde van angst. Ze had geen notie van wat er ging gebeuren. Hij pakte van de nagelbank een set dikke touwen en legde vlot en kundig een bondage aan. Binnen een mum van tijd zat Farah vast aan de paal. De touwen spanden strak over haar schouders, haar borsten, haar middel, dijen, knieėn en enkels. Hoewel de bondage strak zat, deed het geen pijn. Farah werd angstig. Ze kon niets meer en was overgeleverd aan een man die ze pas 24 uur kende. Dit spel ging ver…. Hoe wist hij dit van haar. Deze gedachte spookte al langer door haar heen. Maar ze vertrouwde hem en vond dat ze haar straf moest ondergaan.
Aan de lussen op de achterkant van de paal werden vier lijnen vastgemaakt. Met een val-lier aan de mast hees Brad Farah tot ongeveer anderhalve meter omhoog. Haar hoofd hing voorover naar beneden. Met de spi-boom, -een ronde paal die het voorzeil naar buiten kan duwen-, aan één kant aan de mast en de andere kant vast aan de lijnen die de paal omhoog hielden, duwde Brad Farah over de reling. Ze voelde de lucht langs het schip waaien en hoorde het water onder haar langs de romp stromen. Ze hapte naar adem. Wat gebeurde hier, wat was hij van plan?
Brad liet de lijnen voorzichtig wat vieren. De paal met Farah eraan zakte langs de boot. Het geluid van het stomende water werd steeds harder. Het water spatte tegen haar blote lijf. Farah besefte dat ze vlak boven het water moest hangen en gilde het uit. Zoute spetters sloegen in haar gezicht. Paniek borrelde in haar omhoog. Verdrinken was altijd haar grootse angst geweest! ‘Niet onder water!’ bad ze. Brad liet de achterkant wat meer zakken, zodat haar voeten het hard stromende water raakten. Steeds verder zakte ze in het water dat hard tegen haar lijf petste. De klemmen op haar tepels en schaamlippen hadden evenals de cane hun sporen achtergelaten en het zoute water deed de rest. Een venijnige pijn teisterde haar lijf. Het water spatte steeds meer in haar gezicht. Ze hapte naar adem, maar bij iedere hap kwam er zout zeewater mee. Haar intense angst voor verdrinking maakte plotseling plaats voor berusting en tegelijkertijd voor een bizar gevoel van opwinding. ‘Ik ga dood,’ dacht ze. Ze raakte in trance. Ze had geen besef meer, ze hoorde geen geluid meer. Ze kon niet anders dan zich overgeven. Haar angst voor de dood veranderde in een enorm geestelijk orgasme.
Brad takelde haar omhoog en trok haar over de reling weer naar binnen. Langzaam liet hij haar op het teakhouten dek zakken.
Hij maakte haar los en haalde de paal van haar rug. Uitgeput lag Farah op het dek. Langzaam drongen de geluiden weer tot haar door. Ze begon hevig en schokkend te snikken. Brad draaide haar om, deed haar blinddoek af, legde zijn armen om haar schouders en onder haar knieėn, tilde haar op en nam haar mee naar de zachte kussens in de kuip. Hij dekte haar toe met warme dunne dekens, die hij eerder had klaargelegd. Liefdevol hield hij haar vast. Farah opende haar ogen en keek naar Brad. Hij keek haar trots aan. Haar ogen vulden zich met tranen. Ze had de beproeving doorstaan. Een warme stroom van geluk trok door haar lichaam.
Dag twee had zich wel op een bizarre manier aangediend. Farah lag in de kussens en Brad was naar de kombuis gelopen om iets te eten te maken. Zwijgend aten ze roereieren met toast en fruitsalade, dronken hun koffie en jus d’orange en genoten van de stralend mooie dag. De boot voer verder over de golven richting Brisbane.
Na het ontbijt ging Farah zich douchen en opknappen. Er lagen weer nieuwe schone kleren voor haar klaar. Brad ruimde de ontbijtspullen op, liep naar de onderhoudshut en pakte zijn gereedschapstas, wat hout en nog wat ander materiaal. Hij klopte op Farahs hut en zei dat hij voor op het dek bezig was om iets te repareren. Ze kon rustig aan doen.
Farah hoorde het geluid van zijn voetstappen op het dek zich verplaatsen tot voorop het schip. De gebeurtenissen van de afgelopen dagen hadden honderden vragen in haar hoofd gebracht. Brads vaardigheden op dit gebied waren geweldig. Hij dreef haar naar ongekende hoogten en wist precies wat hij deed. Maar wat was er toch met die geheimzinnige hut? Waarom mocht ze niet naar binnen? Ze werd steeds nieuwsgieriger en wilde naar de hut, hoewel Brad het haar verboden had. ‘Aangezien Brad toch op het dek bezig is….’ sprak Farah zachtjes in zichzelf. Ze kleedde zich verder aan, opende zachtjes haar deur, sloot deze weer achter zich en stak vlug schuin over naar de ‘verboden hut’.
Ze opende de deur, deed het licht aan en ging naar binnen. Tegelijkertijd ging een klein zoemertje af in Brads broekzak.
Haar adem stokte door wat ze zag. Ze was al wat gewend uit haar eigen BDSM-wereldje, maar iets als dit had ze nog nooit gezien. Halsbanden, blinddoeken, zwepen in alle maten en uitvoeringen, boeien, klemmen, heel veel touw, canes, powerboxen, wands, suspension cuffs, tepelklemmen en gewichten in alle vormen, floggers, paddles, takels…en nog heel veel meer. Alles was keurig opgehangen en goed verzorgd. In een open kast lagen tot Farahs verbazing stapeltjes vrouwenkleding. Wie was hij? Zich plotseling weer ten volle bewust van het feit dat ze hier absoluut niet mocht zijn, deed ze snel het licht weer uit, glipte naar buiten en ging aan dek. Farah liep naar naar de kussens op het middendek, schudde ze op en ging zitten.
Brad was nog steeds bezig op het voordek. Z’n shirt had hij uitgedaan en Farah genoot van zijn mooie gebruinde lijf. Glimlachend keek ze naar hem, terwijl hij aan het werk was.
De rest van de dag verliep rustig. Om 3 uur was Brad klaar. Hij ruimde zijn spullen in de hut beneden op, waste zijn handen en gezicht, pakte een fles koude witte wijn en ging bij Farah in de kussens zitten.
“Zo, klaar! Wat heb jij gedaan?”
“Onder andere genoten van jou,” antwoordde Farah.
“Je hebt toch niets ondeugends gedaan hč, toen ik niet keek?” vroeg hij met een brede glimlach, wetende waar ze geweest was. Lachend nam Farah een slok van haar wijn.
”Naar jou kijken was al ondeugend genoeg,” antwoordde ze met een schalkse knipoog.
De uren verstreken en ze praatten over dingen van vroeger en over hun jeugd, maar allebei vermeden ze hun tweede leven in de wereld van dominantie en submissie. Zo voeren ze de avond in. Samen maakten ze het diner en onder de sterrenhemel genoten ze van de avond. Na verloop van tijd stuurde Brad Farah naar bed om wat te gaan rusten. Hij zou haar later wakker maken, zodat hij ook nog kon slapen, terwijl zij dan de wacht zou overnemen. Ditmaal zou ze wakker blijven, bedacht Farah vastbesloten. Ditmaal zou ze hem niet teleurstellen.
De volgende ochtend kwam de zon achter hun op en scheen in de kuip. De wind was goed blijven staan en de tocht verliep prima. Farah zette het ontbijt klaar in de kuip en ging Brad wakker maken. Ze liep naar zijn hut en deed de deur zachtjes open. Over zijn naakte lijf lag slechts een dun laken dat zijn contouren goed liet zien. Ze bleef even staan kijken in de deuropening en probeerde te begrijpen wat er de afgelopen dagen gebeurd was. Haar adem ging steeds sneller terwijl ze naar hem keek. Ze wilde hem alles vertellen….ze wilde eerlijk zijn….ze wilde bij hem kruipen….in zijn armen liggen….hem in haar voelen…..ze…. Haar hand gleed over haar borsten en tussen haar benen. Ze voelde nat aan.
Brad werd wakker en keek haar aan.
“Goedemorgen,” zei hij, “lekker geslapen?”
Farah lachte en zei dat ze het ontbijt klaar had. Brad sprong uit bed, zich er niet om bekommerend dat hij naakt was. Hij schoot in zijn short en bootschoenen, poetste snel zijn tanden en ging mee naar boven.
Samen genoten ze van het ontbijt dat Farah had klaargemaakt. Ze bespraken hoe de wacht was gegaan en Brad vertelde haar dat hij trots was dat ze het ditmaal prima had uitgehouden en complimenteerde haar dat ze keurig het log had bijgewerkt. Farah glom van trots.
Onverwacht pakte Brad Farahs hand . Hij keek haar strak aan.
“Je hebt het gezien, hč? Ondanks dat ik je had verboden om naar binnen te gaan!”
Farah schrok en probeerde haar hand terug te trekken, maar Brad hield stevig vast.
“Ongehoorzaamheid aan boord is het ultieme vergrijp. Een bemanning die ik niet kan vertrouwen, zal zijn straf niet ontlopen! Ik wil dat je je klaar maakt en over 30 minuten weer aan dek bent. En laat je kleding in je hut!”
Farah keek Brad verschikt aan. Hoe kon hij dit weten?! Hij kon haar onmogelijk gezien hebben!
Ze zei niets, maar stond op en ging naar beneden. Intuļtief deed ze de deur van haar hut op slot en ging op bed zitten. Gedachten en vragen schoten door haar hoofd en angst voor wat er zou komen. Ze moest gehoorzamen, ze kon niet anders. Farah kleedde zich uit en stapte onder de douche. Tot haar verbazing, maar eigenlijk ook niet, stond in de douchecabine alles gereed om zich te spoelen en klaar te maken. Verward deed ze de kraan open.
Na exact 30 minuten kwam ze naakt en schoon aan dek. Met haar handen voor haar kruis en borsten liep ze naar hem toe. Zijn ogen waren donker en doorboorden haar tot in haar ziel. Naast Brad stond een langwerpige kist die ze in de hut ook gezien had.
“Je was gewaarschuwd, ik heb je de kans gegeven maar je beschaamde mijn vertrouwen.” sprak Brad op strenge toon. Farah probeerde iets te zeggen, maar voordat ze iets kon uitbrengen, had een strook tape over haar mond haar al het zwijgen opgelegd.
Andere stroken tape kwamen over haar ogen en over haar oren. Behalve haar gevoel waren al haar directe zintuigen uitgeschakeld. Allen door haar neus kon ze nog adem halen.
Opnieuw maakte Brad haar polsen in de leren hangbanden vast. Hij duwde haar op haar knieėn. Farah zakte maar bleef fier en met een rechte rug zitten, terwijl haar armen naar boven werden gehesen. Brad legde een stok in haar knieholten en trok haar benen uit elkaar. Met een tweetal lijnen maakte hij de stok vast aan haar boven en onderbenen zodat er een mooie driehoek ontstond.
Farah ademde diep door haar neus, nerveus over wat haar te wachten zou staan. De sporen van gisteren deden nog steeds pijn, maar ze liet niets merken.
Brad deed de kist open en haalde de flogger eruit. Zacht liet hij hem over de borsten van Farah glijden. Farah verstijfde, ze kende het gevoel van deze zweep en vooral de effecten. Zachtjes sloeg Brad over haar lijf, haar rug, haar bosten en tussen haar benen, zowel van voren als van achteren. Farah begon te trillen, haar lijf gilde het uit van genot terwijl Brad steeds harder sloeg. Vooral haar kutje moest het ontgelden. Brad ging door tot de striemen op haar billen, borsten en rug stonden. Farah snoof diep lucht in haar longen, wilde het uitgillen maar kon door de tape niets uitbrengen. Hoe lang had ze hierop gewacht, het genot was oneindig. Met iedere klap kwam ze dichter bij een enorm orgasme. Ze draaide haar schokkende onderlichaam zo dat iedere klap effectief was. De climax was enorm. Farah hing sidderend in de touwen.
Brad legde zweep weg en hees haar van het dek. Hij trok haar, nog altijd in het touw hangend, naar het bakboordwant tot boven de nagelbank, waar twee korvijnagels in zaten. Brad maakte haar vast aan het want en pakte een flesje olie uit de kist. Hij smeerde een deel van de ervan over de gelakte korvijnagels en het andere deel gebruikte hij om Farahs kutje en anus mee in te smeren, hoewel de eerste het niet echt nodig had. Hij pakte de kleine korvijnagel en duwde deze tegen haar anus. Door haar positie kon ze weinig weerstand bieden en met gedoseerde kracht duwde Brad de nagel in haar. Het eerste gedeelte deed haar zeer, maar daarna gleed de pen soepel in haar lijf. Brad pakte de lijn, bracht Farah zo dat haar kutje in positie boven de andere, veel dikkere, korvijnagel kwam en liet haar zakken. Farah probeerde te gillen toen de grote houten ronde pen diep in haar drong. Door de driehoek kon ze niet bij de grond en de op-en-neer gaande beweging van de boot zorgde voor een diepe en niet te stoppen penetratie. Deze waanzinnige neukmachine ging maar door en het duurde niet lang voordat ze haar volgende orgasme kreeg. Het genot spoot door haar lichaam, kreunend kwam ze klaar. Vlak erachteraan volgde een derde orgasme. Haar brein kreeg kortsluiting en bracht haar in volkomen extase. De beweging ging maar door en de orgasmen volgden zich in hoog tempo op. In gedachten smeekte Farah om te stoppen, ze werd gek. Tranen stroomden uit haar ogen onder de tape vandaan. ‘Stop, stop, alsjeblieft,’ bad ze in stilte, ze kon niet meer.
Brad zag het en hees haar op. De pinnen gleden uit haar lichaam. Hij liet haar langzaam op het dek zakken en maakte haar los. Uitgeput viel ze in zijn armen. Voorzichtig haalde hij de tape van haar gezicht en oren. Farah zag zijn ogen, die haar liefdevol aankeken. Hij pakte de grote handdoek uit de kist en wikkelde haar erin. Hij hield haar teder vast en troostte haar en vertelde dat ze haar straf geweldig had ondergaan.
“Ik ben trots op je,” fluisterde hij. “Ik ben ontzettend trots.”
Farah was uitgeput maar dankbaar dat ze ‘haar kapitein’ zo trots had gemaakt.
Brad tilde haar op en bracht haar naar zijn hut , waar hij haar op de spierwitte handdoek op zijn bed legde. Hij pakte de olie. Farah had haar ogen gesloten en liet Brad haar lichaam verzorgen. Zijn grote handen streelden lief en teder over haar heen. Toen hij klaar was, legde hij het dunne laken over haar heen, pakte haar op en hield haar tegen zich aan in zijn armen, totdat ze uitgeput in slaap viel.
Brad legde haar voorzichtig neer, sloop de hut uit en sloot de deur zachtjes achter zich. De deining van de zee zorgde ervoor dat Farah in een nog diepere slaap zonk. Brad ging aan dek om de spullen op te ruimen. Morgenavond zouden ze Brisbane aanlopen en Farah zou naar haar appartement in Sydney gaan, bedacht Brad. Nadat alles was opgeruimd pakte hij een fles Talisker met groot whiskyglas en ging in de kuip zitten. In gedachten ging hij terug naar zijn grote liefde, Sandra, die 2 jaar geleden bij een vliegtuigcrash was omgekomen. Dat was één van de redenen dat hij nooit meer vloog, maar met de boot de wereld rond ging. De boot die ze samen gebouwd en ingericht hadden. Hij miste haar vreselijk. De whisky deed zijn werk. Brad sloot zijn ogen en dacht aan Sandra. Een traan welde op in zijn ooghoek en gleed langzaam over zijn wang naar beneden.
Het was al donker toen Farah aan dek kwam, gehuld in een mooie zachte zijden jurk, die Brad voor haar had klaargelegd. De jurk die hij ooit voor Sandra had gekocht, maar die ze nooit had kunnen dragen. Farah had zich subtiel opgemaakt, had haar krullende haar in een knot gedraaid en zag er adembenemend mooi uit. De wind speelde met de stof van haar jurk, die haar mooie contouren benadrukte. Het licht van de maan deed de rest. Om haar nek zat de dunne leren collar.
Farah ging op de zachte kussens in de kuip bij hem zitten. Ze zei niets maar keek Brad stil, intens en met warme blik aan.
“Je wist je dit, hč,” zei ze zachtjes.
Brad vertelde dat hij de collar had gezien toen haar tas omviel. Hij vertelde over zijn verleden, over Sandra, hun voorliefde voor dit mooie sensuele spel. De hunkering naar de zee, naar elkaar. Hoe ze mentaal en lichamelijk verbonden waren.
Toen zij elkaar leerden kennen, was Sandra veel verder dan hij in de wereld die door velen niet begrepen werd, met al haar emoties en intensiteit. Hij vertelde over de liefde die ze elkaar gaven. Voor hem was het één grote ontdekkingsreis geweest, waar Sandra hem met veel geduld en liefde ingeloodst had. Zij werd zijn sub, hij haar Dom. Tot die vervloekte dag.
Zo zaten ze de hele avond intens van elkaar te genieten, elkaar hun intieme levensverhaal vertellend. Farah ging bij Brad in zijn armen liggen. Hun woorden stokten, hun gezichten waren dicht bij elkaar. Farah duwde Brad zachtjes achterover en trok zijn shirt uit. Deze nacht was hij van haar. Haar dank voor deze overtocht.
De zon kwam achter hun op en vulde de kuip weer met het ochtendlicht. Brad en Farah lagen van dit schouwspel te genieten. Heel in de verte doemde voor de boeg de kust van Australiė al op. Nog een paar uur en ze zouden Brisbane aanlopen. Het moment van afscheid kwam eraan.
De nacht was onwerkelijk geweest. Er was geen ‘straf’ meer, maar een innige en intense liefde. Onder de sterren was die liefde onuitputtelijk. Nog nooit had Farah zich zo veilig en vertrouwd gevoeld als in Brads armen. Brad had gevraagd of ze langer wilde blijven.
“Ik wil best doorvaren naar Sydney,” had hij gezegd. Maar Farah had haar hoofd geschud, ze moest terug. Terug naar die klootzak van een John die haar die collar had gegeven, die zich haar Dom noemde, die haar samen met z’n maatje had vernederd en had achtergelaten. Terug naar haar stomme nietszeggende kantoorbaan. Terug naar het stomme ritme van de grote stad. Terug naar ……
Farahs lijf en geest schreeuwden om aan boord te blijven maar haar verstand riep iets anders. Huilend en alleen zat ze op het voordek, toen Brad laat in de middag de boot afmeerde in de haven van Brisbane. De motor ging uit. De stilte was oorverdovend. Farah liep naar het achterdek, waar ze haar tas, met de mooie zijden jurk die Brad haar gegeven had, al klaargezet had. Brad stond erop haar naar de bus te brengen, maar dat wilde ze niet. Het afscheid moest hier zijn. Hier, waar ze al die dagen intens gelukkig was geweest. Waar tijd niet meer bestond en de dag en nacht in elkaar overvloeiden.
Ze stapte van boord en keek Brad nog eenmaal aan met tranen in haar ogen. Ze kusten elkaar innig. Farah liep de steiger af, richting het busstation waar de bus klaarstond. Brad had haar geld gegeven voor een bus ticket want hij wilde niet dat ze zou vliegen. Bij het loket kocht Farah een enkele reis Sydney. Ze keek niet meer om.
De deuren gingen sissend dicht en de bus vertrok. Het busstation was verlaten in de avondzon.
Een jonge vrouw met een tas liep richting de haven. Een zwart leren collar met een rood leren stukje viel op de grond. Snippers van een busticket Brisbane-Sidney dwarrelden over straat.
Opgedragen aan Quirina........
|
|
    
Grey Spanker
Productief lid
Bericht Nummer: 31
Aangemeld: 03-2010
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 10 augustus 2014 - 12:47 pm: |
|
Zo mooi |
Beste Vi-king-58
Met veel genoegen en prikkels gelezen. De mooie groei die in een paar dagen heel groot kan zijn en zo zichtbaar is...
En een keer een happy ending! :-)
Dank je wel voor het delen, Grey Spanker
|
quirina
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 39
Aangemeld: 03-2008
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 10 augustus 2014 - 08:58 pm: |
|
Well done! |
Zie je dat je het kunt! Uitdaging aangegaan en moet je kijken met wat voor resultaat! Is een mooi verhaal geworden en helemaal terecht dat dat hier wordt gedeeld. Te mooi om voor jezelf te houden !
Graag meer hiervan *big smile*
x
|
stefkes
Beginnend lid
Bericht Nummer: 10
Aangemeld: 01-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 11 augustus 2014 - 11:03 am: |
|
Mooi verhaal |
Beste,
Een heerlijk verhaal om te lezen. Fantasie of waarheid, zo'n boottocht met een mooie vrouw voor je alleen. Eigenlijk maakt het dan niet meer uit of het BDSM of vanille is. Zo'n toch is fantastisch. Je hebt mij fijn geprikkeld.
Stefan
|
F.A.W. Malach
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 111
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 23 augustus 2014 - 12:47 pm: |
|
Schitterend |
Wat een goed uitgewerkt en prachtig beschreven verhaal! Ik vond dit echt top. Door de uitgekiende sfeerschepping was ik helemaal mee, soms voelde ik de zeewind hier in de kamer waaien, haha! Of hoorde ik het kraken van de leren hangriemen en het suizen van de cane. De seksuele spanning verloopt in pieken en wanneer je een strafsessie beschrijft, doe je dat op een bijzonder opwindende manier. Fuck, joh, lekker vond ik dit, absoluut.
Groetjes,
Malach
|
heemskerk
Beginnend lid
Bericht Nummer: 7
Aangemeld: 12-2015
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 07 april 2016 - 06:22 pm: |
|
ZO ALS HET MOET ZIJN |
VI-king een goed verhaal hier spreek liefde en respect voor bdsm uit
Hoe jij dit beschrijft is het goed vol liefde en respect voor je sub heel mooi
Toen ik aan het lezen was kreeg ik tranen in mij ogen zo kan het ook
het is geschreven of je het heb meegemaakt voor mij een tien
Maak meer van deze verhalen
DOM LOEK
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?