| Gepost op vrijdag 07 november 2014 - 02:25 pm: | 
|
|
de toenadering
Ze is blond.
Naar ik aanneem een studente die een zakcentje bijverdient bij Albert Heijn, hier in de stad.
Lange tijd was ze daar kassameisje, maar de laatste maanden staat ze aan de counter desk.
Ik schat haar leeftijd in op 23 en ze zal zo’n 1.75m lang zijn.
Ik ken haar niet anders dan met een pagekapsel, dat haar zachte gezicht een eigenwijze aanblik geeft. Toen ze vier jaar geleden begon, had ze nog kleine acne bultjes op haar voorhoofd, maar daar is ze schijnbaar overheen gegroeid. Alhoewel, als ze bloost komt er nog een enkel bultje opzetten.
En blozen doet ze.
Dan worden niet alleen haar appelwangetjes rood, maar ook haar hals en decolleté.
In het hooggesloten vormloos blauw AH uniform viel dat laatste niet op, maar aan de counter waar ze rondloopt in haar eigen casual kleding, des te meer.
Achter de kassa leek ze niet meer dan een alledaags meisje, met haar wipneusje en grijsblauwe ogen die mij vriendelijk aankeken. Onwillekeurig viel mijn oog dan steeds op haar wat mollige handjes, die op een of andere manier niet bij haar pasten, alsof ze van iemand anders waren. En die kortgeknipte nageltjes, altijd naturel, nooit eens fel gelakt. Een beetje timide meid, niet eentje die je lang bij blijft.
Maar aan de counter maakt ze veel meer indruk, heeft ze mijn volledige aandacht.
Nou ja, ze heeft natuurlijk nog dat pagekoppie en die mollige handjes, maar ze toont daar enkele tot dan toe verborgen schatten.
Wanneer ze wat voorover gebogen over de lage counter hangt, om iets te noteren bijvoorbeeld, valt haar wijde blouse met V-hals wat verder open en geeft ze leuk inkijkje.
Mooie kleine borsten die nauwelijks steun behoeven, worden zichtbaar onder het beige topje.
Als ze in de gaten krijgt dat haar pose mijn nieuwsgierigheid prikkelt, schiet ze snel overeind en slaat verlegen haar ogen neer, terwijl ze van haar wangen uit vuurrood kleurt.
“Sorry hoor” mompelt ze, wat mij een bijzonder warm gevoel geeft.
Eigenlijk zou ik degene moeten zijn die sorry zegt, bij zoveel vrijpostigheid van mijn kant.
Maar zij doet het voorkomen dat het geheel en al haar schuld is. Een licht onderdanig trekje van haar, dat me al eerder was opgevallen.
Appetijtelijke borstjes dus, hoewel ik veel meer een billenman ben.
En dat treft, want die billen van haar zijn fantastisch!
Iedere poging om ze te beschrijven zou tekort schieten. Vooral als ze haar vaalblauwe spijkerbroek draagt word ik helemaal lyrisch. Die strakke jeans doet haar vrouwelijke vormen en rondingen perfect uitkomen.
Ik snap wel dat ze meestal op sneakers loopt, wanneer ze de hele tijd achter de counter moet staan, maar vanmiddag draagt ze gelukkig een meer modieus schoentje met een hakje.
Dat geeft haar billen net een beetje meer lift.
Ik treuzel lang bij de boodschappenmandjes, die schuin achter de counter opgestapeld staan.
Op die plek heb ik een perfect zicht op haar achterkant . Wederom heb ik geluk, want ze bukt voorover om een tas van een klant op te tillen.
Een beweging van nauwelijks meer dan 2 seconden, maar waarin de tijd lijkt stil te staan. Zonder dat ze het beseft, zonder dat ze het wil, toont ze de volle omvang van haar billen, haar stevige dijen, haar heupen. Ik realiseer me dat ik naar billen staar die gemaakt lijken voor een heel stevige spanking, zo eentje die pijn aan je handen doet en de spanker bij wijze van spreke meer laat lijden dan de spankee.
Ze kan zo opgaan in haar werk dat ze niet in de gaten heeft hoe intens ik haar bespied, laat staan dat ze weet heeft van mijn gedachten.
Die formidabele aanblik en prikkelende gedachten veroorzaken bij mij echter ook een fysieke prikkel en snel ga ik de winkel in en probeer me te concentreren op mijn imaginaire boodschappenlijstje. Ik loop in de richting van de schappen met wijn en port, want die voorraad moet thuis uiteraard op orde blijven. Ik heb zin in een lekkere zalmmoot, met verse krieltjes om te bakken en prei om te stomen. En terwijl ik bezig ben de avondmaaltijd bij elkaar te scharrelen, klinkt opeens haar stem krachtig en zelfbewust door de speakers :
“Dames en heren, kassa 1 wordt ook voor u geopend”
Kassa 1 grenst aan de counter en die wordt meestal ingezet als het bij de andere kassa’s druk is. Ik moet me in houden niet te gaan rennen en schuif snel aan in de rij waar het inderdaad Eva is die de kassa heeft geopend.
Van uit haar ooghoeken heeft zij mij zien staan en bijna onmerkbaar knijpt ze kort haar ogen toe en ik zie dat ze kleine blosjes op haar wangen krijgt. En ook nu weer bekruipt mij een warm gevoel. Dat knijpje met haar ogen is een imitatie van het begroetingsgebaar dat ik altijd tegen haar maak. Meer nog dan een groet is het bedoeld als een bemoediging, als een non-verbale uiting dat ik van goede wil ben. Zij heeft dus opgepikt wat ik probeer over te dragen en antwoordt op dezelfde subtiele wijze. Wanneer ze weer, nauwelijks merkbaar voor anderen in mijn richting kijkt, geef ik een kort knikje. En de blosjes op haar wangen kleuren wat intenser.
Haar standaard begroeting aan de kassa is een ferm uitgesproken goedemorgen of goedemiddag, maar voor mij heeft ze deze keer een andere tekst paraat.
“Dag meneer” klinkt het heel bedeesd uit haar mond.
Een onverwachte openbaring waar ik blij door verrast ben, maar dat laat ik uiteraard niet merken. Ik ben er vrij zeker van dat ze zich met deze woorden klein en kwetsbaar wil tonen.
Nog niet eens zo zeer door wat ze zegt, maar vooral door de manier waarop ze het uitspreekt.
Ik moet hier natuurlijk gepast op reageren, dus ik groet terug met “hoi meisje”, de nadruk leggend op het laatste woord .
Ik zie een kleine huivering door haar heen gaan als ze beseft hoe deze woorden haar kleineren. Maar meteen daarna ook een wat versnelde ademhaling en haar hals neemt de zelfde kleur aan als haar wangen. Mijn intuïtie heeft me dus niet in de steek gelaten.
Eva heeft een onderdanige kant en ze heeft er voor gekozen mij daarin betrekken.
Waarmee ze blijkbaar een even grote intuïtie heeft en onbewust aanvoelt dat ik die kant van haar uitermate serieus neem en wil exploreren.
Om helemaal zeker te zijn besluit ik haar nogmaals wat kleinerend aan te spreken.
“alles goed, kind?” vraag ik, luid genoeg opdat de andere klanten dit ook meekrijgen.
Even een zucht en een minieme rilling over haar gezicht, waarna ze fluisterend antwoordt:
“ja meneer, dank u meneer”. Ongelofelijk dat dit dezelfde stem is die enkele minuten eerder nog zelfverzekerd door de speakers de winkel inschalde.
“Keurig meisje, je bent welopgevoed, merk ik”
Ze schokschoudert een beetje en stamelt “ja meneer” .
Haar wangen, hals en borst zijn nu minstens 50 tinten rood en ze zou uit schaamte waarschijnlijk het liefst onder de kassa verdwijnen.
Maar tegelijk zie ik in haar ogen een flikkering, een hunkering, een zucht dat dit is wat ze wil.
En ze wil meer.
En ze krijgt meer, veel meer.
Ze krijgt het besef van een onmiskenbaar deel van haar wezen: submissive, onderdanig.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?