De Creditcard - deel II
deel II (dit verhaal is opgeknipt in 2 delen)
Tom sleept me mee de trap op. Ik protesteer zachtjes, maar hij wil niet naar me luisteren. We lopen over de gang, langs de slaapkamers van de meisjes, door onze eigen slaapkamer naar onze badkamer. Tom pakt een laag houten bankje. Hij zet het bankje middenin de badkamer en gaat erop zitten.
“Schoenen uit, broek uit en hier komen,” zegt Tom kort.
Zijn stem klinkt zo streng dat ik er slappe knieën van krijg. Ik frutsel wat aan mijn riem.
“Mag ik nog even kijken of de meisjes lekker slapen?” vraag ik met mijn liefste stemmetje.
“Nee,” zegt Tom kortaf. “Je mag alleen over mijn knie komen liggen. En een beetje snel graag.”
Met trillende vingers knoop ik mijn broek los. Ik wil mijn broek niet uittrekken, zolang ik mijn broek aan heb, ben ik veilig. En als ie eenmaal uit is, is er geen weg meer terug. Dus doe ik het liever rustig aan. Tom zal me niet komen halen, dat doet hij nooit. Hij wacht altijd af totdat ik mijn straf zelf in ontvangst kom nemen. Maar ik moet daar ook weer niet te lang mee wachten, want dan krijgt mijn straf een upgrade, zoals Tom dat noemt. Dat betekent dat een stevig pak op mijn billen met de hand een pijnlijke sessie met de haarborstel wordt, of nog erger.
“Hup meid, maak het niet nog erger. Broek uit en op je tanden bijten,” zeg ik tegen mezelf.
Ik vouw mijn linnen zomerbroek netjes op. Vanmorgen was ik nog zo blij dat ik die eindelijk weer eens aan kon met dit mooie weer. Dat blije gevoel is nu wel verdwenen. Ik trek mijn zijden bloesje ook uit, dat kreukelt anders toch maar. Daar sta ik dan in mijn vrolijk gebloemde kanten setje. Tom kijkt me afwachtend aan. Ik probeer zijn blik te ontwijken, maar dat lukt niet echt. Tom trekt me als het ware met zijn ogen naar me toe. Ik moet denken aan het liedje van Rob de Nijs: “Toen zag ik je, je riep me met je ogen. En het werd zomer. Tudududududu.”
Stomme associatie, denk ik. Het zomergevoel is ver te zoeken op dit moment.
Ik ga zelf over Tom zijn knie liggen. Hij legt een hand op mijn rug en begint meteen te slaan. Mijn broekje bedekt alleen de bovenkant van mijn billen en Tom concentreert zich op het blote onderste gedeelte. Het stuk waar de slagen het meeste zeer doen. Waarom heb ik vanmorgen nou uitgerekend dit broekje aangetrokken? Elk ander broekje zou Tom meteen omlaag hebben geschoven. En dan zou hij de klappen vast ook gelijkmatiger over mijn billen verdeeld hebben. Ik probeer wat te gaan verliggen, maar Tom duwt me meteen terug.
“Stil blijven liggen,” zegt hij terwijl hij gewoon doorslaat, “we zijn nog maar net begonnen.”
“Au Tom,” piep ik, “dit doet hartstikke zeer.”
“Stel je niet aan, dit is alleen nog maar de warming up. Straks krijg je echt straf, dan mag je gillen en spartelen zoveel je wilt, maar nu wil ik dat je stil bent.”
Fuck you met je warming up, denk ik. Dit lijkt meer op een sprint op volle snelheid. En ik verlang nu al naar een adempauze.
“Au!” roep ik nog een keer als Tom zijn hand voor de zoveelste keer hetzelfde plekje raakt. Tom stopt, eindelijk.
“Wat wil je nou?” vraagt hij geďrriteerd.
“Ik vind het ook niet leuk om je te straffen, maar het hoort er wel bij. Wat zou je ervan vinden als ik je hiermee weg laat komen? Zou je dat willen?”
Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Overweegt Tom nou echt om er zomaar mee te stoppen? En wil ik dat? Ja, natuurlijk wil ik dat. Welke volwassen vrouw wil er nu gespankt worden totdat haar billen letterlijk bont en blauw zien en ze nog dagenlang bij elke beweging aan haar straf herinnerd wordt? Deze volwassen vrouw in elk geval niet.
Toch wil ik ook niet dat hij stopt. Want dan blijft deze kwestie tussen ons in staan en dat kan niet, we moeten een team vormen, Tom en ik. Voor de meiden, voor Sam vooral en ook voor mezelf. Ik moet kunnen voelen dat het goed is tussen ons. Ik moet hem kunnen aanraken als ik dat wil, zonder dat ik iets van irritatie bij hem voel. Straks in bed wil ik tegen Tom aan liggen met zijn sterke armen om me heen en mijn blote billen tegen zijn buik. En morgenochtend wil ik samen opstaan, samen douchen en samen de kinderen uit bed halen zonder dat ik het gevoel heb dat er iets mis is tussen ons. Om dat voor elkaar te krijgen moet dit nu opgelost worden. En er is maar een manier waarop dat kan, hoe akelig ik dat ook vind.
“Nee,” zeg ik zachtjes.
“Wat zeg je?” vraagt Tom.
“Nee,” zeg ik duidelijk hoorbaar, “ik wil niet dat je me hiermee weg laat komen.”
“Wat wil je dan wel?”
“Ik wil dat dit opgelost wordt.”
“Dus...”
Mijn god, denk ik, hij wil echt dat ik het ga zeggen.
“Een lang en hard pak op mijn blote billen.”
Zo, dat is eruit. Nu ik het gezegd heb voel ik me zowaar een beetje opgelucht. Maar die opluchting duurt niet lang, want ik weet dat het nu echt gaat beginnen. En dat gebeurt ook. Tom duwt mijn heupen omhoog en schuift met een snelle, soepele beweging mijn broekje naar beneden. Het verbaast me altijd weer hoe handig hij dat doet. Vroeger kon hij dat al, dan lagen we op een stil plekje in de duinen te zoenen en trok hij zomaar ineens mijn bikinibroekje omlaag. Verdorie, dacht ik dan, dat was nog even niet de bedoeling. En dat denk ik nu eigenlijk weer. Ik schaam me niet zo snel, loop in mijn blootje door het huis als het zo uitkomt, ga naakt in de sauna en lig ‘s zomers graag met mijn billen bloot op het strand. Maar om zo ineens zonder er zelf controle over te hebben met de billen bloot te moeten is toch vernederend. Mijn wangen kleuren vanzelf rood.
Ik verwacht dat Tom meteen zal beginnen met slaan en probeer me zoveel mogelijk te ontspannen. Maar Tom legt alleen zijn hand op mijn billen en maakt zachte, knedende bewegingen. Dan pakt Tom de haarborstel.
“Pats, pats, pats, pats, pats!” doet de haarborstel. Vijf keiharde klappen die mijn billen laten trillen. En de rest van mijn lichaam ook. Ik schreeuw het uit in een langgerekte “au!”, die haast pijn doet aan mijn oren. Schreeuw ik nou echt zo hard of wordt het geluid ook versterkt door de dikke badkamer muren?
“Hoeveel verdien je per maand?” vraagt Tom.
“V.. v.. veertienhonderd euro,” stotter ik.
“Pats, pats, pats, pats, pats!” doet de haarborstel weer. Vol op het onderste deel van mijn billen, het deel dat al zo zeer doet. Ik weet zeker dat Tom me zo hard slaat als mogelijk is, zonder de haarborstel te breken.
“En hoeveel daarvan heb je nodig voor de vaste lasten?” vraagt Tom.
Geen idee, denk ik. Mijn hoofd is leeg, ik kan alleen nog maar aan mijn billen denken en aan die akelige haarborstel.
Het duurt Tom te lang voordat hij antwoord krijgt en meteen gaat het weer van pats, pats, pats, pats, pats. De klappen klinken als knallen en zo voelen ze ook.
“Nou, hoeveel?” vraagt Tom ongeduldig.
Ik probeer wanhopig te bedenken wat ik zoal uitgeef in een maand. Auto, verzekering, kinderopvang, sportschool, abonnementen. Best veel eigenlijk, als je het allemaal optelt.
“Ongeveer duizend euro,” gok ik.
Ondanks of juist dankzij het antwoord krijg ik weer vijf knallen, midden op mijn omhooggestoken billen. Ik gil nu zo hard dat de knallen bijna niet meer te horen zijn.
“Oké,” zegt Tom, “en hoeveel houd je dan over om zo uit te geven?”
“Ongeveer vierhonderd euro,” antwoord ik snel.
De onvermijdelijke vijf klappen volgen onmiddellijk. Ik probeer mijn billen samen te knijpen om zo de slagen een beetje op te vangen, maar dat lukt nauwelijks.
“Tom, stop, alsjeblieft!” gil ik. “Mijn billen doen zo'n pijn!”
“En wat doe je dan als je meer dan die vierhonderd euro wil uitgeven?” vraagt Tom onverstoorbaar.
“Dan overleg ik dat met jou,” antwoord ik braaf in de hoop dat daarmee de klappen zullen stoppen.
Maar Tom lijkt nog niet overtuigd. Hij duwt me extra stevig tegen zich aan en geeft me dan een ongelofelijk pak op mijn billen met de haarborstel, zo lang en zo hard dat ik de tel al snel kwijt ben en helemaal buiten adem raak van het gillen.
“Dus jij gaat voortaan met mij overleggen voordat je grote bedragen uitgeeft?” vraagt Tom.
“Ja, echt waar,” zeg ik met bibberende stem.
“Kijk, nou komen we ergens,” zegt Tom tevreden. “En wat denk je dat er gebeurt als je nog eens vergeet om te overleggen?”
“Dan krijg ik weer een pak op mijn billen,” vul ik aan.
“Volgens mij begrijpen wij elkaar weer,” zegt Tom.
Ik begrijp vooral dat mijn billen op dit moment niet veel slaag meer kunnen verdragen, dus knik ik nadrukkelijk.
“Mooi,” zegt Tom, “dan hoop ik dat je ook begrijpt dat de schuld nog wel terugbetaald moet worden, tot de laatste cent.”
Even vrees ik dat het mijn billen zijn die de schuld moeten gaan betalen, maar dan voel ik dat Tom me loslaat.
“Opstaan,” commandeert hij.
Dat laat ik me geen twee keer zeggen. Ik kom zo snel als ik kan overeind, voordat Tom zich bedenkt. Een heerlijk moment lang wrijf ik over mijn pijnlijke achterwerk. Oef, dat lucht op.
“Ho, ho,” roept Tom meteen, “dat doen we niet, armen netjes langs je lichaam.”
“Ah Tom,” zeur ik.
“Misschien heb je me toch nog niet helemaal begrepen,” buldert Tom. “Vooruit, terug over mijn knie, dan krijg je nog een pak slag.”
“Nee,” gil ik geschrokken. “Alsjeblieft niet, ik zal alles doen wat je zegt.”
Ik hoor het mezelf zeggen. Ben ik dit?, denk ik.
“Mooi,” zegt Tom, “ga dan maar netjes voor de wastafel staan met je handen op de rand, billen mooi naar achteren.”
Ik zie mezelf in de spiegel. Rood, verhit gezicht, haren in de war, niet bepaald mijn beste voorkomen. Met een snelle beweging veeg ik een paar haren uit mijn gezicht. Ik weet dat ik daarmee een nieuw pak op mijn billen riskeer, maar toch kan ik de neiging niet bedwingen. Tom ziet het gelukkig niet of hij doet alsof hij het niet ziet.
Tom pakt de grote, verrijdbare spiegel en zet die achter me, zodat ik mijn eigen billen kan zien in de spiegel voor me. Ze zien eruit zoals ze aanvoelen, rood en pijnlijk.
“Kijk maar goed hoe je billetjes eruit zien en prent dat beeld in je hoofd. De volgende keer dat je ongecontroleerd geld uitgeeft, zal je kontje minstens net zo rood zien, onthoud dat maar goed.”
“Ja Tom,” zeg ik onderdanig.
“Dan mag je nu een kwartiertje lang zo blijven staan en nadenken over het aflossen van je schuld. Daarna hoor ik graag van je hoe je dat denkt te gaan doen,” zegt Tom.
Hij gaat op de rand van het bad zitten en houdt me goed in de gaten, zodat ik niet in de verleiding kom om te bewegen. Ik kijk strak voor me uit en staar naar mijn gehavende billen. Morgenochtend moet ik de meisjes weer gewoon naar school brengen, op de bakfiets. Ik kreun inwendig bij de gedachte aan het harde lederen zadel. En dan ook nog eens zorgen dat de kinderen niets merken. Ik moet er niet aan denken dat Pippa ineens vraagt: “heb je een zere bips mama?”
Tom komt naast me staan, ik zie zijn gezicht in de spiegel.
“Ben jij wel aan het nadenken over je schuld?” vraagt hij.
Hoe weet hij nou weer dat mijn gedachten ergens anders zijn?
“Ik kan even niet helder denken en ik weet ook al lang een oplossing,” zeg ik fel.
Oei, dat klonk onaardiger dan de bedoeling was.
“Oh, oké, dan hoor ik het zo wel,” zegt Tom enigszins bedremmeld.
Is hij nou onder de indruk? Dan heeft mijn plan om de Mini te verkopen misschien toch nog kans van slagen. Ik zet de argumenten voor mijn idee nog eens op een rijtje en kom tot de conclusie dat het gewoon logisch klinkt. Waarom zou je er een dure auto op na houden als je die bijna nooit gebruikt? Verkopen dat ding.
Ik zit naast Tom op de rand van het bad met een natte handdoek onder mijn billen voor de broodnodige verkoeling. Tom kijkt me aan en luistert aandachtig naar mijn voorstel. Ik leg het rustig uit, precies zoals ik me dat had voorgesteld, en ik vind dat het goed klinkt. Hier moet Tom toch bijna wel in meegaan.
“Oké,” zegt Tom als ik uitgepraat ben, “ik snap je idee, maar ik denk dat ik een beter voorstel heb.”
Uiteraard, denk ik met een zucht.
“Je kledingkast puilt uit van de dure merkkleding, waar je maar een heel klein deel van draagt. Als je daar nou eens verkoopt wat je niet meer draagt, volgens mij ben je dan zo uit de kosten.”
Ik stik bijna van verontwaardiging. Mijn mooie dure kleren zomaar verkopen, hoe komt Tom erbij. Ik bid en smeek Tom om mijn idee in overweging te nemen, maar hij is onverbiddelijk.
“Dit is wat we gaan doen,” zegt hij, “750 euro is 75 keer 10 euro. Dat worden elke dag 75 tikken op je blote billen, te beginnen met vanavond, zolang als de schuld openstaat. Je kunt de schuld aflossen door kleren te verkopen. Daarbij mag je zelf bepalen wat en hoeveel, maar hoe sneller je 750 euro bij elkaar hebt, hoe sneller je ook van je dagelijkse pak slaag af bent.”
Later die avond log ik met pijn in mijn hart en pijn in mijn billen in op marktplaats. En het is niet mijn Mini die ik daar te koop aanbied.
dit account wordt alleen gebruikt om te lange oude verhalen in meerdere delen op te splitsen
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
