| Gepost op dinsdag 22 april 2014 - 11:37 pm: | 
|
|
Het meisje met de gitaar: deel 3
Gillend veerde Moo op en keek recht in zijn ogen. Ze waren zwart als steenkolen maar gloeiden niet. Benedictus ogen waren koud. Zijn handen omklemden haar bovenarmen stevig alsof hij niet wou dat ze bewoog.
“Ben ik te laat?” vroeg ze.
Waarom ligt hij bovenop haar ?
“Neen, we komen je halen voor een medisch onderzoek.” zei hij.
Zijn stem klonk zwaar als donder. Ze beefde.
Meteen zag ze de man achter Benedictus. Het was de dokter. Zijn priemende ogen maakte haar misselijk.
“Hoe laat is het?”
“Tien uur. Je bent met geen donder wakker te krijgen. Doe je kleren aan en volg ons.” zei Benedictus. Hij veerde op en fatsoeneerde zijn kleren.
Haar bovenarmen tintelden alsof zijn enorme handen ze nog steeds vasthielden. Ze stond op en trok haar nachtjapon aan. De ogen van de mannen prikten in haar rug.
Schoorvoetend volgde ze.
In haar hoofd speelde zich allerlei vervelende scenario’s af: waarschijnlijk moest ze zich uitkleden. De dokter zal met priemende argusogen tussen haar benen kijken. Misschien wordt hij zelfs opgewonden.
Gedwee keek ze naar zijn achterhoofd met grijze haren en kalende kruin. Hij leek minuscuul naast Benedictus. Zijn schouders waren breed en hij was veel groter. Zijn donkere haren waren net niet lang genoeg om een staartje te maken.
Ze voelde zich klein en zwak.
Vanuit een kamer scheen licht in de gang. Achter die deur zag ze een stoel. De ijzeren voetsteunen van de stoel maakte haar duizelig.
Ze bleef opeens staan en haar benen trilden.
Benedictus greep haar bovenarm.
Toen ze opgehouden was met trillen, zat ze vastgeklemd in de metalen stoel. IJskoud waren de metalen ringen rond haar dijen en enkels. Twee spotlichten boven haar sprongen aan. Het licht scheen fel. Ze kneep haar ogen dicht.
Bemoeilijkt door een riem rond haar buik, ademde ze met snelle teugen.
“Je gaat een klein prikje voelen” zei de dokter.
Schaduw streek over haar neer. Ze draaide haar hoofd weg van hem zodat ze de naald niet zien moest. Ze hield niet van spuitjes.
“Het zal je rustig maken” fluisterde hij.
Een rekker spande haar arm af en een injectienaald verdween in haar ader. Niet meteen voelde ze iets. Pas later werden haar gedachten slomer. Het laatste wat ze dacht, was dat de dokter wel op een zwijn leek. Even snel als de gedachte opkwam, verdween hij. De kamer verkleurde in een rood wazig licht en begon te draaien. Haar ogen zochten houvast en focusten zich op een spiegel. In de spiegel zag ze twee schimmen. Ze herkende de schimmen: Elien pijpte Benedictus.
Ze bleef staren en toen Elien naar haar keek, keek ze terug. Zijn hand greep Eliens keel vast en vingernagels boorden zich in haar huid. Er liepen bloeddruppels langs haar hals. Benedictus vinger streek over de bloeddruppels. Hij proefde.
Ineens keek hij haar aan. Hij grijnsde en zijn tanden… waren lang en scherp. Ze voelde angst maar ze kon dit gevoel niet vasthouden. Het gevoel verdween even snel als hij opkwam.
Een warme en natte gewaarwording op haar buik trok haar aandacht. Tergend traag omdat haar lichaam maar niet naar haar signalen in haar hersenen wou luisteren, draaide ze haar hoofd.
Ze keek naar de dokter die haar buik likte. Hij keek haar ook aan met zijn priemende en geile ogen. Ze vond de man eng en wou dat hij ophield.
Langzaam kwam haar hand in beweging. Het duurde een poos dat haar hand zijn gezicht kon wegduwen.
De dokter keek haar pruilend aan.
Opeens grepen zijn handen haar borsten vast. Hij kneep er stevig in. Ze sloot haar ogen omdat ze hem niet langer kon aankijken maar ook omdat hij haar pijn deed.
Plots hoorde ze iemand gillen. Het was Elien. Elien riep dat hij moest stoppen. Benedictus gromde.
“Open je ogen” klonk zijn donderstem.
Geschrokken keek Moo naar Benedictus en naar het bloed klevend op zijn lippen.
“Bedankt om zich over haar te ontfermen maar ik neem het nu over” zei hij tegen de dokter. De dokter keek teleurgesteld.
Benedictus keek haar lang aan. Ze zag zichzelf verdwijnen in zijn woeste zwarte ogen. Hij was monsterlijk.
Vingers tokkelden op haar buik. Het ritme van zijn tikken, maakte haar bang. Ze voelde tranen over haar wangen glijden.
Lange nagels waren opgehouden met tikken en maakten nu krassen op haar huid. Ze zag bloed. Zijn tong likte over de bloedende krassen. Ze hoorde hem opnieuw grommen.
Hij zette zijn tanden rond haar tepel en beet. Zijn tanden drongen diep in haar huid. Ze kreunde pijnlijk.
Deze keer kon ze haar blik niet afwenden. Zijn donkere hypnotiserende kijkende ogen hielden haar gevangen.
Haar oren begonnen te suizen. Paniek welde in haar op. Hij moest stoppen!
Alsof ze tegen de golven opzwom, kon ze “neen” zeggen.
Benedictus was niet onder de indruk. Zijn tanden beten ook in haar andere tepel.
Plots drong zijn tong zich tussen haar lippen. Ze opende gehoorzaam haar mond en liet zijn tong diep haar mond binnendringen.
“Steek je tong uit” zei hij ineens.
Voorzichtig stak ze haar tong uit waar hij zachtjes op sabbelde. Als haar tong zijn mond binnendrong, streek hij onvermijdelijk langs zijn scherpe tanden. Meteen trok ze haar tong terug.
Zijn tong gleed opnieuw in haar mond. Steeds dieper betaste zijn tong haar mond terwijl zijn handen haar bovenarmen leken dicht te knijpen.
Hij hijgde toen hij haar losmaakte. Het was niet nodig geweest haar vast te maken…
Haar slappe lichaam werd opgetild en op de grond neer gelegd. De vloer onder haar was koud en hard.
Ze hoorde een rits opengaan. Meteen ging haar hart wilder slaan. Wat gaat hij doen?
Hij ging over haar staan, zijn benen spreidden zich langs haar lichaam.
Grijnzend, keek hij op haar neer. Ze voelde zich nietig en klein. Het leek of hij haar meteen zou bespringen. Ze hoorde zichzelf steeds sneller ademen, ze hoorde haar hart steeds luider gonzen. Zo luid dat hij het vast ook moest horen. Hij snoof zoals een hond dat deed.
Geluidloos stroomden tranen langs haar wangen.
Hij knielde en klemde haar hoofd vast tussen zijn benen. Zijn hand maakte de knop van zijn broek los en opeens zag ze zijn penis. Onwennig keek ze naar zijn harde rechtstaande penis. Hij was heel stevig.
Ongenadig drukte zijn penis tegen haar lippen. Hij drukte zo hard dat ze haar mond moest openen. Ze spreidde haar mond zover mogelijk open om zijn penis binnen te laten. Ongenadig drong hij steeds dieper in haar mond. Hij ging zo diep dat ze moest kokhalzen. Haar neus werd toegeknepen terwijl ze kokhalsde.
Slijm liep langs haar mond en glom op zijn penis. Hij trok hard aan haar haar terwijl hij haar intens aankeek.
Als zijn penis haar mond opnieuw binnen drong, begon hij te stoten terwijl zijn handen haar hoofd stevig vasthielden. Meermaals maakte ze kokhalzende geluiden maar daar hield hij geen rekening mee. Hij pompte weliswaar zijn penis in haar mond. Haar weerstand brak en als een neukhol ontving ze zijn ongenadige penis.
Opeens maakte hij kreunende geluiden en ging hij nog harder stoten. Ze voelde een warme vloeistof in haar keel spuiten. Hij kneep haar neus toe. Ze slikte zijn vloeistof, zijn zaad binnen.
“Goed zo, meisje” zei hij terwijl hij opstond en zijn broek weer dichtmaakte.
Hij keek haar streng aan. Hij vertelde haar dat ze aan het dromen was.
“Heb je een pijnstiller?” vroeg ze aan Kenny.
“Eh, natuurlijk. Hoofdpijn?”
Ze knikte.
“Je ziet er inderdaad belabberd uit” zei hij eerlijk.
“Zo voel ik me ook”
“Blijf maar rustig zitten. Ik zal opruimen.”
Terwijl borden klingelden, ebde haar hoofdpijn weg. Ze bestudeerde de eetkamer. Die was best ouderwets. De kroonluchter boven tafel kwam uit jaren nul en net als in de rookkamer hing behangpapier met bloemen. Niet net hetzelfde: de bloemen waren wit, gedrukt op een groene achtergrond. Ook hier stond een kast volgestouwd met boeken. Ze stond op en trok de kastdeur open. De meeste titels waren in het Latijn. Ze vond een Nederlandstalig boek over communisme in Rome.
“Wat saai.”
Ze nam willekeurig een boek en bladerde erin. Sommige pagina’s waren losgekomen. Ze zag enkele plaatjes van families in zwart-wit gedrukt. Ze vermoedde dat het over oorlog ging. Niet langer geboeid door de boeken, liep ze naar de keuken waar Kenny de afwasmachine aan het vullen was.
“Ik ga je toch helpen. Het gaat beter.”
“Cool.”
“Ken jij Latijn?” vroeg ze.
“Een beetje. Why?”
“Nou, die boeken in de kast zijn in het Latijn”
“Geen idee. Ik ben niet zo’n lezer. Jij wel?”
“Niet echt. Ik vroeg me gewoon af waarover ze gaan”
“Steek je neus maar niet te diep in andermans zaken” klonk hij wijselijk.
“Hoe bedoel je?”
Kenny zuchtte.
 
“Nog niets vreemd opgemerkt?” vroeg hij.
“Ik begrijp inderdaad een aantal dingen niet”
“Die dingen, zijn dingen die…”
Abrupt werd hij onderbroken: “Zo is de afwas al gedaan?”
Mevrouw La Noire stond in de keuken. Hoelang stond ze er al? Meteen streek Moo haar kleren plat en knielde. Kenny boog zijn hoofd.
“De les begint.” klonk ze bits.
Moo voelde meteen een steek door haar hart.
Onderweg fluisterde kenny: “Dat bedoel ik dus…”
Ze schaamde zich dat Mevrouw La Noire hun gesprek had gehoord.
Tijdens de les staarde ze naar een lege stoel naast Kenny. Elien was er niet. Ze was zo bezig geweest met haar hoofdpijn dat ze het niet eerder opgemerkt had. Misschien was ze bij Benedictus?
“Waar is Elien?”
Kenny die geconcentreerd op zijn laptop aan het lezen was, keek op.
De lerares keek haar weifelend aan. Ze dacht na.
“Ik denk … bij Benedictus”
Ze klonk bezorgd.
Moo vond dat Elien vaak bij Benedictus was. Wat hadden die twee? Een relatie? Elien was zoveel jonger dan hem. Of ging het net als bij Madame La Noire? Misschien eiste hij meer …
Misschien moest ze hem ook pleziertjes doen?
Bedachtzaam staarde ze naar Kenny. Wat wist hij?
“Moo! Concentreer je een beetje op je cursus!” vroeg de lerares.
Ze knikte en las verder over de geschiedenis van kunst.
Waarom was Kenny uitverkoren?
Haar hart klopte in haar keel. De turnleraar keek streng. Net als de eerste les moest ze zich uitkleden. Alles. Het was behoorlijk koud in de zaal. Hij wou aan haar lenigheid werken. Hij zou haar uitrekken. Ze huiverde.
De leraar rommelde in een oude kist en nam er touw uit. Dan draaide hij aan een hendel. Een haak uit het plafond kwam omlaag. Haar knieën knikten. Wat was hij van plan?
De man grijnsde. Hij beval haar zich om te draaien en haar handen op haar rug te houden. Het touw ging rond haar hals omlaag tussen haar borsten. Haar handen werden vastgemaakt en hij trok het touw strak aan. Hij maakte een soort kledingstuk van touw op haar bovenlichaam. Ze wankelde bij elke beweging. Veel houvast had ze niet. Het touw werd vastgemaakt aan de haak uit het plafond. Opnieuw draaide hij aan de hendel. Ze werd omhoog gehesen, haar tenen raakten net de grond.
Angstig keek ze hem aan. De man glimlachte geheimzinnig. Hij bond touw rond haar enkel en ging weer achter haar staan. Opeens werd haar been opgehesen. Ze hing helemaal gewichtloos. Haar andere been zweefde boven de grond. Gauw werd deze ook vastgebonden en opgetrokken. Ze voelde pijn aan de binnenkant van haar bovenbenen wanneer hij haar benen ver uit elkaar spreidde.
“Zo, dat ziet er lekker uit!” klonk hij blij met zijn resultaat.
Hij zei dat hij haar zou testen. Haar benen werden steeds meer uit elkaar getrokken tot ze kermde.
De pijn was verschrikkelijk!
“Je zou meer moeten aankunnen als je wilt dansen!”
 
“Maar dit heeft niets met dansen te maken!” kreunde ze.
“Toch wel. We doen het op onze manier.”
Hij liep weg en kwam terug met een toestel. Ze keek hem argwanend aan.
“Wat ga je doen?” klonk ze bang.
“Enkele foto’s trekken… Ze zijn voor mezelf hoor.” klonk hij heimelijk.
“Ik.. ik wil dat niet.”
“Daar valt weinig aan te doen”
De lichtflitsen maakte haar duizelig. Elke keer als hij een foto trok, kneep ze haar ogen toe.
Dit was zo vernederend. Het was oneerlijk.
“We gaan nog een stapje verder”
Meteen voelde ze haar benen nog verder uit elkaar gaan. Hij spreidde ze helemaal. De pijn was onverdraaglijk. Ze huilde.
Hij trok nog enkele foto’s.
“Je hebt dit goed gedaan.” zei hij liefdevol.
Ze kermde.
“Nog even…” zei hij meer tegen zichzelf dan tegen haar.
Een vinger streek tussen haar schaamlippen. Ze voelde hoe hij een ingang zocht en zich dan in haar drong. Hij raakte haar broze huid en ging op en neer. Moo beet op haar lip. De vinger voelde intens. Ze was daar nog nooit aangeraakt.
Wankelend stond ze op de grond. Hij hield haar vast.
Opeens zakte ze door haar knieën. Hij bedekte het meisje met een laken.
De vernedering was zo groot geweest dat ze er niet over kon nadenken. Soms overvallen dingen je. Soms wil je vergeten…
Ze wou praten en vastberaden liep ze naar de kamer waar Elien sliep.
Toen ze aanklopte, werd er niet geantwoord.
Opeens vloog de deur open.
“Wat wil je?” vroeg Elien bits.
“Ik wil met je praten”
Elien keek wantrouwig.
“Kom binnen.” klonk ze uiteindelijk.
Eliens kamer was kitsch. De witte meubeltjes combineerde perfect met paars geschilderde muren. Aan muren hingen posters van modellen en overal zag ze kleurrijke glazen vazen schitteren. Ze hield van glamour. Het zou vast geld gekost hebben.
“Nou, zeg je nog wat?” vroeg ze.
“Euh… Ik vroeg me af waarom je niet in de les was?”
“Waarom ik niet in de les was?” herhaalde ze nadrukkelijk.
“Ja?”
“Was dat alles? Kom je me daarom storen?”
Moo knikte.
“Ik was ziek.”
“Oh, dat begrijp ik” antwoordde Moo vlug.
“Goed zo?”
Elien keek haar aandachtig aan.
“Nog iets?” vroeg ze
“Wat heb je met Benedictus?” klonk Moo nerveus.
“Dat gaat je niet aan.” “Was het dat?” zei ze terwijl ze op haar horloge keek.
“Ja”
Ze was even snel buiten als ze binnengekomen was. Met Elien kon je niet praten. Waarom deed ze zo nukkig?
De volgende dag was er geen les. Kenny kwam haar wekken. Verbaast keek hij naar haar kamer. In vergelijking met Eliens kamer was die van haar kaal en saai. Hij stelde voor samen enkele interieurzaken te bezoeken.
Onderweg praatten ze over koetjes en kalfjes. Toen ze vroeg hoe hij in het kasteel beland was, viel hij in stilzwijgen.
Later toen ze in een café zaten, begon hij zelf te praten. Hij vertelde haar dat hij vroeger verschillende diefstallen had gepleegd. Thuis was hij niet meer welkom. Gelukkig ontmoette hij Madame La Noire die hem een verblijf in haar kasteel aanbood.
“Wat bedoelde je toen je vroeg of ik niets vreemd had opgemerkt?” vroeg Moo.
“De geluidsboxen, Madam La Noire die steeds op het juiste moment opdaagt, Elien en Benedictus… Dat is toch niet normaal?”
“Waarom ben je uitverkoren?”
Kenny draaide met zijn ogen en zuchtte. Het leek moeilijk daarover te praten. Uiteindelijk vertelde hij dat hij af en toe iets meer voor Madame La Noire kon betekenen.
“Hoe bedoel je?” vuurde Moo haar volgende vraag af.
“Ik bedoel dat Madame La Noire af en toe vraagt haar gezelschap te houden. Ik hoop dat ik daar geen tekeningetje bij moet maken?”
“Eh, neen! Ik begrijp het. Maar als Madame La Noire jou vraagt en mij ook, vraagt ze toch ook naar Elien?”
“Zie je… Dat bedoel ik nou. Ik wist helemaal niet of Madame La Noire toenadering zocht tot jou. Denk je dat ik meer weet dan jou?”
“Vreemd.”
“Luister, vertel niemand hierover, zeker niet aan de andere meisjes. Dit mag niet aan het licht komen. Je begrijpt dat deze situatie niet kan. Ik kan daar met leven. Wat jij ermee doet, is jouw keuze. Maar ik wil niet dat je mij betrekt in lastige situaties.”
“Dat doe ik zeker niet!” beloofde Moo.
Moo vond het vervelend dat ze Madame La Noire deelde met Kenny. Ze dacht dat ze speciaal was. Uitverkoren zoals je het kunt noemen. Ze voelde een steek van jaloezie.
Als ze hun drankje uit hadden, besloten ze te vertrekken. Aan een brugje, vroeg ze of hij wou wachten. Hij keek verbaast.
“Wat ga je doen?”
“Even iets regelen met oude kameraden. Ik heb immers geen tijd gehad afscheid te nemen. Ik doe dit liever alleen.”
“Okay. Snel terugkomen hé.”
“Ja!” riep ze terwijl ze naar het brugje rende.
Onder de brug zat Jibbie. Blij sprong ze in zijn armen.
“Wat is dat lang geleden!”
“Een paar dagen toch? Waar heb jij uitgehangen?”
“Ik, ik zit in een instelling.”
“Een instelling? Nee! Echt niet!”
“Toch wel”
“Niet te geloven! Mopsie die in een instelling zit. Ik had nog eerder gedacht dat de wereld zou vergaan dan dat jij zoiets zou ondernemen.”
“Dingen veranderen. Waar is Tob?”
Jibbie keek treurig.
“Tob… is er niet meer. Hij is overleden. Overdosis.”
“Maar… Dat kan niet! Hij had me beloofd het nooit meer te doen!”
“Sedert je vertrok, veranderde alles. We mistten je.”
“Jij ook? Je ziet er inderdaad niet uit.” “Jibbie stop daar onmiddellijk mee!”
“Waarom? Mijn beste kameraad is dood en mijn beste vriendin verkiest een instelling boven mijn gezelschap.”
“Ik heb dit niet zomaar gedaan! Ik voel me goed. Ik heb een kamer, ik heb geld, ik ga weer naar school en … ik eet goed!”
“Ik niet. Wat maakt het uit of ik er nog ben of niet? Maakt het iets voor iemand uit? Ik ben de zoveelste straatjongen.”
“Jibbie, ik wil niet dat je dood gaat. Je mag je niet laten gaan! Ik kan je geld geven? Ik kan je helpen!”
“Helpen… Met vijftig Euro kom ik niet ver hoor… Hooguit leef ik een week langer.”
“Beloof je me dat je met die drugs stopt? Dan zorg ik voor geld. Ik, ik kan je tweeduizend Euro geven maar dan moet je je laten opnemen.” Klonk Moo vastberaden.
Jibbie keek haar weifelend aan.
“Hoe kom je aan zoveel geld?”
“Van de instelling. Ik mag geld lenen zoveel ik wil.”
“Wow!”
“Maar je moet je wel laten opnemen!”
“Dat doe ik… Ik doe het voor jou.” “ Ik meen het Mops.”
“Beloofd?”
“Erewoord!”
Even later kwam ze terug naar het brugje. Ze had geld afgehaald met een bankkaartje die ze van Mevrouw La Noire gekregen had.
“Draag er zorg voor en laat je verzorgen!”
“Doe ik!”
Ze staarde naar het plafond in haar kamer. Ze dacht aan Tob. Ze miste hem. Ze misten hen beide. Ze leefde in een andere wereld. Het leven in het kasteel was zo afgescheiden geweest van de buitenwereld. Ze vroeg zich af of ze opnieuw op straat leven kon. Zou ze het doen voor Jibbie en gedaan hebben voor Tob? Of niet? Denkt ze alleen aan zichzelf? Waarom kreeg zij een tweede kans en de jongens niet? Misschien moest ze vragen of Jibbie hier kon wonen? Ze zou haar kamer delen.
Het was allemaal haar fout geweest. Als zij niet vertrokken was, waren zij niet aan de drugs geraakt. Dan was Tob er nog…
Verdrietig ijsbeerde ze door de kamer. In de spiegel keek ze naar zichzelf. Ze was een egoïstisch trut!
Een beetje was ze bijgekomen. Ze trok haar truitje op en keek blij naar haar ribben die minder zichtbaar waren. Haar blik gleed verder naar haar borstjes. Die waren nog steeds even groot maar wat was dat? Er zat bloed op haar tepels… Ze ging dichterbij staan en bestudeerde haar borsten. Naast haar tepels zaten twee bloedpuntjes. Was ze gebeten? Op haar andere borst zag ze ook twee bloedpuntjes. Verward wankelde ze achteruit. Haar bovenarmen waren blauw gekleurd.
Dit kwam niet van de turnleerkracht!
Ze gilde.
©Obs
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?