| Gepost op vrijdag 30 mei 2014 - 10:42 am: | 
|
| Friend or foe
De Vlucht deel 23 Waarin Sandra een nieuwe kijk op overgave krijgt
"Wat is er," vraagt Novodny zachtjes, terwijl hij bij me neerhurkt op de tegelvloer. Mijn lichaam rilt alsof ik afkickverschijnselen heb van een drug die ik nooit gebruikt heb. Ik weet niet waarom ik zit te klappertanden en ik weet niet waarom ik niet anders kan dan blijven rillen.
"Hij sloopt me," breng ik uiteindelijk uit, voordat ik water aan mijn lippen voel. Met zachte dwang laat Novodny me een heel glas leegdrinken. Het water helpt, want ik voel dat ik het inslik, en ik voel dat het via mijn slokdarm naar mijn maag stroomt. Ik zie mezelf zitten, mijn armen angstvallig rondom mijn knieën geslagen. Ik zie er uit zoals ik me voel, gebroken. Moeizaam maak ik me los uit mijn houding. Ik vecht mijn handpalmen naar de grond, zodat ik erop kan leunen, zodat ik kan opstaan. Ik wankel, maar de duizeling trekt weg. Mijn hoofd wordt langzaam helderder.
"Het gaat al beter," fluister ik, terwijl ik voorzichtig begin te lopen. Ja, ik leef. Ja, ik voel mijn voeten de grond raken. Ja, ik voel dat mijn spieren me willen dragen.
"Hij heeft je hard aangepakt," zei Novodny. "Misschien wel te hard. We kijken het even aan. Als je weer zo gaat zitten rillen, dan gaat de tweede helft niet door."
Ik kijk naar mijn tenen, die voorzichtig bewegen terwijl ik loop. Het lijkt allemaal te gaan zoals het moet gaan, zoals het jarenlang ging zonder erbij na te denken.
"Dank je," mompel ik, hoewel ik weet dat ik hem niets verschuldigd ben. Hij doet zijn werk. Het is stom om een goedverkopend model total loss te laten rijden. Ik heb mijn twijfels over Novodny, gonst het in mijn nog steeds chaotische hoofd.
"Ik heb nogal veel aan mijn hoofd, de laatste tijd," mompel ik, voordat mijn hoofd weer scherp genoeg wordt om te beseffen dat ik vanaf nu elk woord dat ik tegen een bewaker zeg, op een goudschaaltje moet wegen. Ik ben niet in de goede conditie voor dat soort precieze werkjes, goudschaaltjes wegen.
"Ga maar weer even zitten," zei Novodny, en ik voelde dat hij gelijk had. Ik nam plaats op de stoel tussen de douche en de wastafel. Ik liet mijn haren voor mijn gezicht wapperen. Ze waren nat, terwijl ik me niet herinnerde dat ik onder de douche had gestaan. Ik was ver weg geweest.
"Godverdomme," mompelde ik.
"Je had een black-out," zei Novodny. "Je was niet flauwgevallen, maar of je nou bewusteloos was, weten we niet zo goed. Het leek alsof je in een andere bewustzijnstoestand was."
"Ze sollen zoveel met je," mompelde ik, voordat ik dacht dat ik een ouderwets, opluchtend potje zou gaan janken. Mijn lippen trilden vervaarlijk, maar mijn ogen waren kurkdroog. De tegelvloer was duidelijk zichtbaar, net als de randjes tussen de tegels, net als de kleine grijzen driehoekjes op de tegels.
"Ik heb zoiets meer zien gebeuren," zei Novodny. "Ik ben geen dokter dus ik weet niet precies wat het is, maar ik weet wel dat het ernstiger lijkt dan het is."
"Wat was het dan?"
"Een soort trance, waarin de omgeving is weggevallen. Hallucineerde je?"
"Ik weet het niet. Misschien wel. Het leek een boze droom... Het leek alsof ik droomde wat er in de werkelijkheid gebeurde... Zoiets."
"Dokter Broth zou er ongetwijfeld een mooie medische term voor weten te verzinnen," zei Novodny, en er klonk een lichte spot in zijn stem.
"Daar was ik gisteren nog," zei ik, voordat ik het woord klootzak half inslikte.
"Er zijn hier geen camera's en geen microfoons. En ik ga geen futiliteiten rapporteren."
"Het is een klootzak," fluisterde ik. "Ik wil je trouwens iets vragen, als dat mag."
"Vragen staat vrij," zei Novodny. "Antwoorden soms ook. Wil je al een sigaret?"
Ja, eindelijk was er eens iets dat ik wilde. Gretig nam ik een trek en ik werd meteen vervaarlijk duizelig. Eventjes dacht ik dat die trance, die droom, die hele toestand van daarnet weer terug zou komen, maar toen trokken de rookwolken in mijn hoofd weer op. Ik was moe en mijn lichaam voelde de naweeën van de ellende. Alsof ik spierpijn had na de gymles, precies zo.
"Wat wilde je vragen?"
"Al die afspraakjes worden op video opgenomen, nietwaar?"
"Ja. Dat weet je toch wel?"
"Hoe zit dat met die speciale afspraken?"
Ik was weer helder genoeg om een spier in Novodny's gezicht te zien vertrekken, een moment waarop er even een intense waakzaamheid in zijn ogen sloop.
"Dat beslist de klant. De meeste klanten hebben er geen enkel bezwaar tegen dat het rendez-vous opgenomen wordt, maar er zijn er een paar bij die een intiem avontuurtje willen. Op de filmavonden, als het genootschap bijeenkomt, hoopt iedereen dat er een stukje van zijn rendez-vous uitgekozen wordt om vertoond te worden. Dat streelt de trots. En special dates zijn vaak beter geslaagd dan normale afspraakjes."
Ik knikte. Ik was niets meer te weten gekomen dan ik al wist, maar de belangrijke vraag, de hamvraag, zijn mijn special dates ook opgenomen, durfde ik niet te stellen. Novodny, volgens Jeanny mede-aandeelhouder, zou zeker argwaan krijgen. Het was waanzin om erop te vertrouwen dat Novodny de boel hier zou opblazen, als hij zou horen dat Höberger de Gouden Regel overtrad. Misschien zou hij Höberger opblazen, maar mij zou hij zeker opblazen.
"Mag ik jou voor de verandering eens wat vragen?"
Ik keek naar hem. Ik wist dat mijn ogen met een normale onrust, een slavin is nooit voor de volle honderd procent op haar gemak bij een bewaker, naar hem opkeken.
"Waarom vraag je toch zoveel?"
"Ik wil graag alles weten," zei ik zacht. "Ik wil gewoon weten waar ik ben en hoe het hier allemaal werkt. Het helpt me een beetje om het allemaal te doorstaan."
Novodny knikte. Hij nam een trek van zijn eigen sigaret. Ik voelde mijn lichaam rillen onder mijn kleren, maar ik hoopte, als Novodny het zag, dat hij het zou wijten aan mijn black-out.
"Ik vrees dat ik toch moet concluderen, dat je weer genoeg opgeknapt voor de tweede ronde."
Er plonsde een steen in mijn hart, voordat ik traag overeind kwam uit mijn stoel. Ik moest dit droompaleis opblazen, bonsde het zachtjes in mijn hoofd.
Voorlopig ben ik verder van de overwinning af dan ooit tevoren. Ik maak een vogelnestje aan vier ringen, vier stalen banden die mijn polsen en enkels dragen, en van mijn lichaam een hangmat maken. Mijn buik is mijn laagste punt. Het scheert de golftoppen van de kussens die mijn val moeten breken als het misgaat. Karel is achter me en de kaars in zijn hand maakt een scheervlucht langs mijn dijen. De hitte van de kaars laat mijn huid sidderen. De afwachting van het kaarsvet, nu spettert het in gloeiend hete druppels op mijn billen, dwingt mijn oogleden dicht. Ik open mijn ogen opnieuw en ik bekijk mijn moeite opgeheven hoofd in de spiegel recht voor me. De gele spots die me van vier kanten beschijnen, maken mijn lichaam het centrum van de kamer, het centrum van Karels universum. Ik zie zijn gestalte vaag, zijn schouders bij mijn enkels, zijn hand met de kaars ver tussen mijn benen. Ik zie mijn gezicht verkrampen als de hitte van de kaars onder mijn lichaam doorschiet, een lijn van mijn kruis tot mijn borsten. Het is geen pijn, maar de dreiging van de pijn is dodelijk. Ik proef het zeemleer waarmee mijn wangen opgezet zijn. Als ik erin bijt, sijpelt het verzamelde speeksel langs mijn kurkdroge verhemelte. Ik bijt mijn tanden stuk als ik het kaarsvet voel neerdruppelen in het gootje van mijn rug. Eén seconde maar, één dikke druppel en de pijn zwakt weer af. Mijn ogen vallen op en ze kunnen niet geloven wat ze zien. Ik zie ellende en pijn, maar ik zie ook de glans die past bij de manier waarop mijn tot een boog gespannen lichaam trilt en huivert. Mijn lichaam zindert en mijn haren bloeien in de kleuren van het mooiste boeket. Ik ben tot op het bot geëxploiteerd, geplooid en gekneed tot lustobject. Alles wat me zou kunnen verhinderen om me als iets anders te zien, is me afgenomen. Mijn hoofd valt als het kaarsvet het kippevel van mijn dijen wegtovert. Mijn armen en benen tintelen pijnlijk als de kettingen zachtjes rinkelen. Mijn lichaam trilt en huivert en zindert. Ik open mijn ogen en ik leef. Ik leef als ooit tevoren.
Karels hand woelt door de plek waar de kaars me zojuist een hulpeloze kreet ontlokte. Mijn schaamharen plakken op mijn huid, zo vochtig ben ik tussen mijn benen. Terwijl mijn lippen zich om het lintje sloten dat de zeemleren lap in mijn mond verzegelt, hoorde ik Jeanny tegen me praten. Haar stem was zacht, welluidend en onweerstaanbaar sexy. Het was haar hand, dacht ik, maar ik kon het eelt dat ik voelde niet negeren. Ik doe dit voor haar, bedacht ik, en ik sloot mijn ogen. De hand deed uiteindelijk de kettingen zo vervaarlijk rinkelen, dat ik een spiertje scheurde in mijn linkerarm.
Ik viel flauw zodra ik door Novodny naar de grond werd geholpen. Het laatste wat ik me herinnerde, was de blik van Karel ver weg, een blik van ontzetting dat zijn spelletje door grote mensen was beëindigd. Ik kwam langzaam bij, terwijl ik plat op mijn rug lag, en terwijl dokter Broth mijn arm omzwachtelde.
"Het is maar een klein scheurtje," zei hij. "Morgen zeurt het alleen nog en overmorgen voel je het niet eens meer. Een paar dagen rustig aan doen, niet tafeltennissen, en het is over."
Ik zei niets terwijl dokter Broth zijn werk deed. Mijn ogen waren open, maar de dingen die ik zag bevonden zich alleen achter mijn ogen in mijn hoofd. Ik voelde ongeloof, verbazing en bovenal verwarring. Wat was er gebeurd? Wat was er aangericht? In wie of wat was ik vanavond veranderd?
"Zo, dat is ook weer verholpen," zei dokter Broth, terwijl hij opstond van de rand van het bed waarop ik lag.
"Hier," klonk de stem van Karel, ver weg en verbazend schuchter op de achtergrond. Hij gaf een papiertje aan Novodny. Het was de cijferlijst. Ergens in mijn hoofd gonsde een onzinnig verlangen om te weten wat ik waard was. Ik wist niet meer wat ik waard was zonder een cijferlijst.
"Nou, dat ziet er weer goed uit," zei Novodny, en hij nam de plaats in van Broth. Ik bekeek zijn niets verradende ogen.
"Bijna een 8.5 gemiddeld," zei Novodny. "Daarmee kom je op 2800, nietwaar?"
"Ja," zei ik, maar het was nauwelijks te horen. Novodny vroeg me of ik op kon staan. De spierpijn die ik overal voelde, overstemde de pijn in mijn arm. Ik kon lopen. Ik kon terug naar mijn cel. Ik kon mijn ogen sluiten en het piekeren tot morgen uitstellen. Overmorgen.
"Je rechterbeen sleept," zei Novodny vlak voor mijn deur. "Ik ga nog even met je mee naar binnen om ernaar te kijken."
"Geen slaapmutsje," mompelde ik werktuiglijk, en Novodny grinnikte zowaar een beetje.
"Ik ken de Gouden Regel," zei hij en met een zacht duwtje loodste hij me naar binnen. Ik ging recht op mijn bed af. Ik keerde me om en liet mezelf vallen. Daar lag ik dan. Eindelijk rust.
Plotseling drukte er een kussen op mijn mond en plotseling had ik geen adem meer. Mijn ogen vielen open en ze zagen de strakke arm van Novodny die het kussen loodzwaar op me liet duwen. Zijn ogen boorden zich in de mijne.
"Wat weet je? Ik voel dat je iets weet wat niet goed voor je is. Je stelt teveel vragen. Je stelt zelfs vragen op de momenten dat normale mensen zich alleen maar om zichzelf bekommeren. Spreek op."
Mijn mond voelde plotseling lucht en ik ademde met korte felle scheuten. Het plafond en de gestalte van Novodny draaiden in de rondte. Ik slaakte een doodskreet die klonk als een nietig gemurmel, toen het kussen opnieuw mijn adem afsneed.
"Ik heb Höberger niet nodig om de dopjes te plaatsen. Hij vertrouwt me voor de holle honderd procent, dus ik mag op eigen gezag straffen. Spreek."
Terwijl ik de lucht binnenzoog, besefte mijn tollende hoofd dat ik kon kiezen tussen sterven of bekennen. Hortend begon ik te vertellen, alles wat ik wist.
"Hij bindt me vast op een tafel. Ik heb een blinddoek voor. Ik weet dat het Höberger is. Ik herken zijn handen. Ik herken ze van de elektrische schokken. Daarom wilde hij me eerst geen straf geven. Hij gaf me geen straf voor dat wolkenspelletje. Jaroslaw moest zo'n beetje smeken om hem straf te laten geven voor dat akkefietje met de bewakers. Hij voelt iets voor me. Ik weet niet wat, maar hij heeft het ook al met Esther Kriele gedaan."
Ik had geen lucht meer. Ik moest ademen, en mijn opengesperde ogen staarden panisch naar Novodny, die aanstalten maakte om het kussen opnieuw met brute kracht in te drukken. Ditmaal kon ik net, met moeite, een heel klein beetje lucht binnenkrijgen.
"Wat weet jij van Esther Kriele? Je hoort haar naam niet eens te kennen."
"Ze was hier vorig jaar, een maand lang. Ze haalde hoge cijfers. Ze had rood haar. Ook zij lag op die tafel met een blinddoek voor, tot ze plotseling ziek werd. Ze is gehersenspoeld. Dokter Broth en Höberger hebben haar verbouwd. Karin is Esther Kriele."
Mijn ademtochten sloegen op hol. Het besef dat ik alles verraden had, viel in het niet bij het besef dat ik maar één kans had om te overleven. Mijn lot lag in Novodny's handen. Novodny drukte nauwelijks meer op het kussen. Zijn ogen staarden glazig in de verte.
"Dus daarom vroeg je of die special date werd opgenomen. Je wilde weten of de controlekamer het kon zien," mompelde hij. Zijn ogen bleven glazig.
"Ik moet een bewijs hebben," zei hij toen. "Hij moet het weer doen, maar dan moet het videosignaal naar de controlekamer toe. Als hij het weer doet..."
Zijn blik gleed omlaag. Hij glimlachte in mijn opengesperde ogen. Hij tilde het kussen op van mijn gezicht.
"Jouw lot ligt in mijn handen," zei hij. "Maar je hebt geluk, want in ruil voor Höberger wil ik jou best sparen. Je gaat me helpen, Sandra. We gaan samen dit zaakje hier oprollen. Ik weet nog niet precies hoe, maar daar ga ik een nachtje over slapen. En jij gaat ook een nachtje slapen. En je blijft hier rustig op je kamertje, tot je weer een beetje bijgekomen bent van je avonturen. We hebben alle tijd. Wacht jij nou maar rustig hier en dan zie je mij wel weer verschijnen."
Even leek het alsof hij mijn hoofd ging pakken om een kus op mijn lippen te drukken. Maar hij kwam overeind om met langzame passen naar de deur te lopen.
"Al was het alleen maar om je te vragen hoe het je is gelukt om zo ontzettend veel te weten te komen," zei hij bij de deur, voordat hij uit mijn kamer verdween.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?