| Gepost op zondag 26 januari 2014 - 10:24 pm: | 
|
| Cassettepost
De Vlucht deel 12 Waarin Sandra talloze tinten grijs doormaakt maar vervolgens een lichtpuntje ontdekt
"Hai," zei ik, terwijl ik een beetje verlegen op mijn hurken aanschoof bij het tafeltje waaromheen de makkelijkste fauteuils stonden. Jeanny, Petra 2 en Juanita zeiden wat terug. Jacqueline knikte gereserveerd in mijn richting. Sheila bleef verslingerd aan Oprah Winfrey, terwijl Anita 1 er (nog) niet was. Meisjes die afspraakjes hadden gehad mochten uitslapen, of beslissen om sowieso niet te komen.
"Waar is Karin?" vroeg Petra.
"Ze is er nog niet," zei ik. "Ze had gisteren geloof ik nogal een klootzak. Baba, noemt hij zich."
"Ah, de neger die komt voor de blanke slavinnen," zei Jeanny. "Dat is inderdaad zware kost."
"Oh, heb jij die al eens gehad?", vroeg Anita. "Hij wil toch alleen maar blondines? Hoe bleker hoe beter?" (Jeanny heeft prachtig zwart haar, Anita is tamelijk blond.)
"Ik ben ook wel eens blond geweest," zei Jeanny.
"Oh, dat haar is niet je echte kleur?" vroeg ik verbaasd.
"Ik zou niet meer weten wat mijn echte kleur is," zei Jeanny, "Maar het leek meer op dit dan op blond. Is dat rood van jou dan echt?"
"Ja," zei ik.
"Hoe gaat het eigenlijk met jou?" vroeg Jacqueline, met een zo te zien oprechte belangstelling.
"Ach, ik hou het wel een jaartje uit," zei ik met het luchtige cynisme dat me steeds beter af begon te gaan. Ik zag Sheila en Petra wat geschokt kijken. Jeanny bekeek me oplettend.
"Volgens mij hou jij het wel langer uit," zei ze toen, met een blik rond de kring. Ik zag Petra wat spottend kijken.
"Pas als ze wint van Karin met tafeltennissen mag ze weg," zei ze, giechelend. Ik lachte plichtmatig mee met de rest van de groep.
"Wat is jouw prijs nu?" vroeg Jeanny.
"2200," zei ik, ietwat behoedzaam. Ik zag Jeanny al breiend rekenen. Haar ogen werden één seconde groter. Ze loerde de kring rond. Jacqueline zat met Sheila en Juanita te kwebbelen over Goede Tijden Slechte Tijden. Jeanny glimlachte.
"Geen wonder dat je maatjes bent met Karin," zei ze. Ik keek haar vragend aan. Hoezo? Ze verstrakte.
"Eigenlijk hoor je niet aan deze tafel," zei ze plotseling snibbig. Sheila keek op.
"Jeanny heeft gelijk. Hoeveel kost je nou helemaal," vroeg ze smalend, zo uit de hoogte dat ik kwaad werd. Stelletje goedkope hoeren, dacht ik, terwijl ik gelaten overeind kwam.
"Tot over een maand," kon ik niet laten Sheila toe te voegen, met een air dat ik haatte van mezelf, maar ik moest gewoon even wraak nemen. Ik kon het ook niet nalaten om een beetje heupwiegend weg te stappen, net als Sheila zelf deed. Ik ging richting Diana, meer mijn soort. Toen ik vijf minuten later toevallig nog eens in de richting van de elite keek, zag ik Sheila steels naar me gluren.
Ik heb vier dagen niet kunnen of willen schrijven. Ik heb vier dagen sowieso niks gekund. Ik was gewond, en niet alleen lichamelijk.
Met knikkende knieën ging ik de folterkamer in, gehuld in een verschoten grijze jurk, met geboeide polsen. Een dikke kale Duitser, gekleed in een SS-uniform, bekeek me geringschattend vanachter zijn bureau, waarop zijn zwarte laarzen lagen uit te rusten. Ik zag een portret van Hitler aan de muur hangen. Toen hij naar me grijnsde, met de koudste ogen die ik ooit gezien had, voelde ik de grootste angst die ik ooit gevoeld had.
Er moeten dingen zijn waartoe mensen niet te dwingen zijn, ook niet met bedreigingen van de vreselijkst denkbare marteling. Ik ben bijna achteruit gestapt, in de richting van de twee bewakers die ook aanwezig waren in het verhoorkamertje, om tegen hen te zeggen dat ik hier niet aan mee zou werken. Mijn angst was te groot. Bovendien had ik de illusie dat ik misschien later nog voor De Straf zou kunnen kiezen.
Ik was door een anonieme verklikker verraden als bezorgster van een illegaal krantje. Tijdens de normale verhoren was ik halsstarrig blijven ontkennen dat ik lid van de ondergrondse was. Daarom werd ik nu onderworpen aan een "Sonderbefragung", want het stond als een paal boven water dat ik schuldig was.
Tijdens het schetsen van het spelletje, het verhaaltje, het sketchje, leek de man wat minder angstaanjagend dan op het eerste gezicht. Misschien zou het enigszins gaan meevallen. Ik hoopte vurig dat hij impotent was.
De twee bewakers, voor deze speciale gelegenheid ook gehuld in SS-uniformen, ketenden mijn polsen hoog boven mijn hoofd vast aan een metalen ring in het plafond. De minachting waarmee de Duitser me opnam, beloofde weinig goeds.
Zijn ogen waren niet staalblauw, als die van Höberger, en ze hadden ook niets van zijn berekenende kalmte. Het waren wilde, waanzinnige ogen, die elk moment in woede leken te kunnen uitbarsten. Ik was banger voor deze man dan dat ik voor Höberger ben.
Ik werd ondervraagd. Aangezien ik het spel niet bepaald vol vuur meespeelde, ontdekte de Duitser al gauw een tegenstrijdigheid in mijn antwoorden. Hij eiste een bekentenis, die ik hem meteen gaf, want op bekennen zou het toch uitdraaien. Uiteraard maakte wel bekennen hem ook niet zachtzinniger. Er werd me meteen een nieuwe beschuldiging voor de voeten geworpen: ik zou medeplichtig zijn aan een overval op een distributiekantoor.
In godsnaam, laat het iemand zijn die zijn kick voornamelijk uit woordspelletjes krijgt. Als ik alleen maar van alles hoef te bekennen, overleef ik deze avond wel.
Toen ik de nieuwe aantijging niet meteen bekende, werd de bewakers bevolen, om me mijn jurk van mijn lichaam af te scheuren. Ik zag hem gulzig genieten van mijn zichtbare schaamte. Hij genoot nog meer toen ik, na een heftige tirade van zijn kant, bekende. Hij stond op, wandelde met ogen tot spleetjes dichtgeknepen op me af, en daarna wandelde hij met hol bonzende laarzen om me heen. Achter mijn rug bedacht hij scheldwoorden voor me, waarna hij voor mijn starre ogen opdook om me te beschuldigen van het plegen van een moord op een Gestapo-officier.
Ik voelde me volslagen weerloos in zijn handen. Geen moment leek het spelletje een spelletje. De haat en woede van deze man waren echt, echter dan zijn oorlog in '40-'45 vermoedelijk geweest was. De man leek te jong om toen een SS-officier te zijn geweest.
Ik zou de Gestapo-officier in het liefdesbed hebben vergiftigd, na een genoeglijk avontuurtje. Toen ik niet meteen bekende, ik durfde niets te zeggen, want inmiddels leek het alsof elk woord hem definitief zou laten exploderen, werd me mijn ondergoed van het lijf gescheurd. Mijn naaktheid was voor hem een schuldbewijs, want hij vond me mooi genoeg om een Gestapo-officier te verleiden, dus had ik het ook gedaan. De officier was zijn beste vriend geweest, zei hij. De woorden spuugde hij uit in mijn gezicht. Zijn speeksel ook. Hij zou de dood van zijn vriend wreken, verzekerde hij me.
Ik wendde mijn gezicht panisch af, om Zeravyn links van mij te zien staan. Ik keek hem aan met smekende ogen, waarin doodsangst zichtbaar moet zijn geweest. Zeravyns uitgestreken gezicht veranderde niet van uitdrukking.
De Duitser beval de bewakers om de zweep ter hand te nemen. Hij keek, vorstelijk gezeten op zijn bureau, toe hoe mijn rug werd afgeranseld. Ik leed zo stil en zo alleen mogelijk pijn, met zo weinig mogelijk smekende blikken in zijn richting. Toch gilde ik na twintig slagen om genade. Hij hief zijn hand en de furie stopte. Hij vroeg me, met hernieuwde dreiging, of ik een Joods meisje was.
Wanhopig probeerde ik na te denken, de pijn even te vergeten. Deze man was een psychopaat, daarvan was ik zeker. Welke taktiek moest ik volgen, om niet helemaal murw geslagen te worden.
Hij beval de bewakers, om me opnieuw te slaan, met een grotere zweep. Na elke slag brulde hij de vraag in mijn gezicht of ik een Joods meisje was. Ik kreunde mijn "ja" na een slag of vijf, niet langer meer in staat om bang te zijn voor de furie, de climax, die nu zou volgen. Nog erger was niet nog erger meer.
Godzijdank werd ik even niet meer geslagen. Wel werd ik uitgescholden voor alles waarvoor een meisje uit te schelden is. Het schuim stond op zijn mond, toen hij me vertelde dat ik op een trein gezet zou worden, een trein naar het Oosten, naar Polen, waar me het lot zou wachten dat ik verdiende.
"Maar eerst, gore Joodse hoer, krijg je slaag, omdat Joodse hoerendochters niets anders verdienen."
Hij beval vijftig slagen. Ik kermde een vermoeid protest, maar de zweep smoorde mijn laatste sprankje hoop op redding. Hij telde hardop mee. Na afloop kwam hij heel dicht bij me. Hij spuwde in mijn gezicht. Met mijn laatste krachten spuwde ik terug, nog net levend genoeg om te vechten voor mijn leven. Hij schopte met mijn laarzen tegen mijn scheenbenen, zo hard dat ik het uitgilde. Meteen daarna kreeg ik een knietje. Ik sloeg dubbel, zwaar aan mijn armen hangend, en ik snikte mijn ellende uit die achter mijn haren verstopt zat. Hij veegde zijn gezicht af. Hij schold me opnieuw uit voor alles wat mooi en lelijk. Vervolgens beloofde hij me wraak. Ik zou gruwelijk lijden. Ik begon te sidderen en hij begon te grinniken. Hij klonk als een hondsdolle.
De bewakers aarzelden, maar ketenden me toch vast tegen de muur. Daartegen ging hij mijn Jodengezicht stukslaan, net als mijn Jodinneborsten, gemaakt voor promiscuïteit. "En jouw grotje, jouw Untermenschliche tunnel, zal nooit meer een Jodenzoon baren."
Hij was vlak achter me, om met zijn vingertoppen mijn striemen te betasten. Elke bloedkorst deed hem giechelen op een niet meer menselijke manier. Ik kon alleen maar sidderen, en, met mijn wang strelend langs het beton, bidden om genade van een God waar ik voor even onvoorwaardelijk in geloofde.
Hij begon met me in mijn knieholtes te schoppen met de punt van zijn laarzen. Hij giechelde om mijn gekerm. Hij greep me, trok me achteruit en ik wenste de wereld vaarwel. Maar hij liet me los, zodat ik terugzwaaide naar de muur. Hij trok me opnieuw achteruit, deze keer om me wel tegen de muur aan te gooien. Ik klom in de boeien, voordat mijn suizende hoofd zich realiseerde dat er geen ontsnapping was. Ik viel omlaag, om het beton te liefkozen en de dood af te wachten. Het bloed in mijn mond spuugde ik rochelend uit. Vervolgens hoorde ik, hoe achter mijn rug de SS'er razend en tierend werd weggeleid. Ik snikte het uit, bibberend als een hondje.
De lichamelijke schade viel mee: een scheurtje in mijn kniebanden en een lichte hersenschudding, naast de vele striemen, die dankzij een krachtige zalf van Dokter Broth binnen een paar uur geen pijn meer deden. De geestelijke schade was twee dagen shock. Ik lag op mijn bed en verroerde me niet. Gedachten waren fragmenten, een chaotische reeks van indrukken, beelden die me afwisselend deden rillen van angst en snikken van verdriet. Pas gistermorgen kregen de medicijnen, anti-depressiva, weer wat vat op mij. Dat Höberger me 's avonds kwam vertellen dat de man nu in de gevangenis zat, wegens het mishandelen en vermoorden van twee meisjes, was een schrale troost. Hij had mij "legaal" gemarteld in huize Zoetedroom. Höberger verzekerde me, dat deze man geen representatief lid van het genootschap was. Ook voor hemzelf was zijn brute optreden een verrassing en een schok geweest. Hij beloofde me de rest van de week vrijaf. Hij leek oprecht bezorgd over mijn welzijn, maar dat was natuurlijk, omdat hij bang was dat zijn goudmijntje in spe hem dreigde te ontsnappen. Even leek het, alsof ik een vegeterend skelet in spe was. Maar vandaag lijk ik sterker en beter. Vandaag lijkt het alsof ik het overleefd heb.
Gisteren hield ik definitief op met levensmoe te zijn. Ik ontdekte namelijk het microfoontje op mijn cassetterecorder. Een piepklein roostertje, boven de klep waar je de bandjes instopt. Ik zocht even tussen de knopjes en vond het zwarte knopje "mic". Ik sloeg mezelf zo ongeveer tien keer voor het hoofd en besloot, om toen maar even op het bed te gaan zitten.
Ik realiseerde me meteen, dat cassettebandjes ruilen een zo gewone bezigheid is tussen de slavinnen, dat de bewakers het absoluut niet in hun hoofd halen om te gaan controleren wat er allemaal op die bandjes staat. Dit in tegenstelling tot boeken: die worden doorgebladerd, om te zien of er geen briefjes inzitten. De enige regel is, dat cassettes, net als CD's, niet in de doosjes aan elkaar uitgeleend mogen worden, want in die doosjes kun je weer van alles verstoppen.
Hoe kon het dat ik, na vijfeneenhalf jaar huize Zoetedroom, het eerste meisje was dat ontdekt had, dat er op de cassettedecks een ingebouwde microfoon zat? Misschien was ik wel niet de eerste die het ontdekt had. Misschien praatten de meisjes op deze manier al jaren met elkaar. Maar misschien waren die ingebouwde microfoons ook wel door de bewaking onklaar gemaakt. Waarschijnlijk wel. Dit konden ze niet gemist hebben, dit lek in de beveiliging, de beveiliging die verder zo hermetisch was.
Met trillende vingers pakte ik een bandje en tapete de twee eerste nummers van Prince's "Diamonds and pearls". Toen drukte ik het knopje mic in:
"Schrik niet, Karin, maar de muziek is even afgelopen. Het viel me namelijk zonet op, dat mijn cassetterecorder een ingebouwd microfoontje heeft, en aangezien de bewakers nog nooit hebben gecontroleerd of er op die bandjes wel staat wat er hoort op te staan, zijn cassettebandjes dus een ideaal communicatiemiddel. Mits jij ook een ingebouwd microfoontje op jouw cassettedeck hebt. Ik vraag me af, of meer meisjes dit gaatje in de beveiliging hebben ontdekt."
Ik zette de recorder af, en spoelde terug. Ik zette het volume zo zacht als mogelijk was en legde mijn oor op de box. Ik drukte "play" en bereidde me voor op helemaal niets, of alleen ruis, of de stem van Höberger: "Mijn lieve Sandra, jij dacht dat ik niet wist dat deze microfoontjes gevaarlijk zijn voor het voortbestaan van Huize Zoetedroom. Helaas, mijn lieve Sandra, ik wist het wel."
Maar, ik was te horen. IK WAS TE HOREN!
Snel spoelde ik door tot achter mijn laatste woord. Ik drukte het knopje "mic" in: "Een paar vraagjes, Karin, om mee te beginnen. Ten eerste, ken jij nog meer muizengaatjes in de beveiliging? Ten tweede, hoe ben jij hier terecht gekomen? Ten derde, waarom is de hiërarchie in het dagverblijf zo verdacht gelijk aan de hiërarchie van de prijs op ons hoofd? Ik wacht op antwoord. Ik zou nog wel een uur willen doorkletsen, maar dat lijkt me te gevaarlijk. Eerst maar eens zien of dit werkt."
Achter mijn boodschap nam ik de rest van de CD van Prince op, voor het geval er toch opeens een bewaker achterdochtig genoeg zou worden om een steekproef uit het gebodene op dit bandje te nemen. Misschien zou hij dan de boodschap missen.
"Kijk, de nieuwe Prince. Ik vind hem erg goed. Ik ben benieuwd hoe jij hem vindt."
Niemand keek op of om toen ik het bandje aan Karin gaf, netjes zonder doosje, zoals het hoorde. De bewaker vlakbij, Hasid, stond uitgebreid te geeuwen.
Karin wilde schaken, want we hadden ontdekt dat we in die sport aan elkaar gewaagd waren, ongeveer even allebei even beroerd. Ergens halverwege de partij zag ik een bewaker, Jaroslaw, om stilte manen. Ik zag Karin schrikachtig opkijken. Ik zag haar handen trillen, toen Jaroslaw meedeelde dat er vanavond een bijeenkomst zou zijn voor alle slavinnen. Direct na het eten zou een bewaker ons escorteren naar de plaats van samenkomst.
Ik zag meer meisjes schrikken. Ik zag Sylvia lijkbleek worden en ik zag Esmeralda haar hoofd in haar handen verbergen. Een paar seconden later schokten haar schouders. Ik keek naar Karin.
"Wat is er voor bijzonders vanavond?"
Karin wendde haar blik van me af naar haar vingers, die zenuwachtig in elkaar verstrengeld raakten.
"Verboden onderwerp," fluisterde ze, wanhopig. "Je ziet het wel," vervolgde ze, hard en bruusk. Ze deed een woeste, domme zet, die haar kleine voordeel omzette in een nadeel. Twaalf zetten later stond ze mat. Ze haalde haar schouders op, want ze was al lang niet meer met haar gedachten bij het schaken.
Ik hoorde de stilte in het dagverblijf. Alleen de kwebbelklas praatte nog, maar ook daar zag ik strakke gezichten. Ik vroeg maar of Karin nog koffie wilde. Toen ik terugkwam van de bar, zag ik haar stil in een hoekje zitten. Ik gaf haar haar koffie, dat ze tot een voetbad trilde. Ik vroeg haar nogmaals wat er aan de hand was. Ze begon te snikken. Even wist ik niet hoe ik haar moest troosten. Ze viel hulpeloos tegen mijn borst, zodat ik haar moest omhelzen om haar overeind te houden. Haar hoofd kroop strelend omhoog. Pas toen haar mond bij mijn oor fluisterde dat ik vanavond "iets" moest doen, en dat zij me dan zou steunen, begreep ik dat ze haar verdriet had overdreven om in staat te zijn onmerkbaar iets verbodens te zeggen. Ik keek haar vragend aan. Ze schudde haar hoofd en liet het zakken. Ik omhelsde haar opnieuw om haar te troosten tot haar ogen opgedroogd waren. Haar tranen waren niet helemaal gesimuleerd geweest.
Uiteraard dacht ik de rest van de dag alleen nog maar aan vanavond, tot ik tijdens het eten besloot om niet langer te piekeren, want ik kon toch niet verzinnen wat er vanavond ging gebeuren. Dat het iets vreselijks was leek zeker. Maar belangrijker was het "iets" dat ik zou moeten doen. Waarom zou ik "iets" kunnen doen?
|
|
    
Hester
Beginnend lid
Bericht Nummer: 8
Aangemeld: 11-2010
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 26 januari 2014 - 11:38 pm: |
|
prachtig! .. maar gemeen |
Beste Subjackt,
Je hebt het weer voor elkaar gekregen hoor: een verhaal geschreven waar ik letterlijk ingezogen werd. De beelden die worden geschetst met mbv jouw woorden zijn zo levensecht dat ik haar angst kon voelen. (Gelukkig niet zo erg )
maar dat einde! O wat gemeen toch, zo'n cliffhanger. Hopelijk komt het volgende deel snel uit, want nog een hele week wachten voelt als een onmogelijke taak.
(Jaja, geduld is een schone zaak, zeker voor een subje, helaas ben ik er nooit een kei in geweest. Wel in smeken;) dus als het moet, ga ik met liefde op mijn knieen voor het volgende deel!:$
Nogmaals, super geschreven, en een ontzettend leuk verhaal. Ga alsjeblieft zo door!
Knuff hester.
Vrijwillig gedwongen of gedwongen vrijwilligheid?
| |
subjackt
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 119
Aangemeld: 07-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 28 januari 2014 - 11:38 pm: |
|
geduld |
Dag Hester,
Nou, als ik weet dat geduld niet jouw sterkste kant is, en je gaat op je knieën om mij tot haast aan te sporen, dan laat ik je nog even zitten ;-)
Leuk jouw complimenten. Dank.
Ik zal zien of ik deze week nog iets kan publiceren (want eigenlijk duurt die week mij ook te lang).
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?