| Gepost op vrijdag 31 januari 2014 - 04:49 pm: | 
|
|
De Vlucht deel 13 Waarin Sandra een slag wint maar niet de oorlog
We stonden in een lange rij voor de langste muur van de grootste, leeggemaakte vergaderzaal. We waren in lengte op volgorde gezet. Ik stond tussen Karin en Lidwien in, bij de linkerhoek. Ik merkte hun strakke gezichten.
Höberger kwam binnen, vergezeld van Zsolt en Esposito. Esposito droeg een grote kist, die hij neerzette op de rand van de verhoging die een soort podium vormde tegen de andere lange muur. Höberger stelde zich op in het midden, voor het podium. Hij knikte de rij meisjes, de meesten min of meer in de houding, vriendelijk toe.
"Vanavond is het weer tijd voor onze maandelijkse ceremonie rondom de prijzen. Maar om te beginnen eerst een huishoudelijke mededeling. De meisjes, die vanavond een afspraakje tegemoet kunnen zien zijn Letitia, Louise, Danielle, Edna, Sheila, Petra 2, Anita 1 en Sandra."
Ik schrok. Ik zag Karin steels opzij kijken. Jezus Christus, dacht ik, uit het veld geslagen. Inderdaad was de week die ik verder vrijaf zou krijgen, voorbij. Höberger diepte een computeruitdraai op uit zijn achterzak. Hij zwaaide met de print in de lucht.
"Vanavond is het weer tijd, om te vernemen of jullie zijn gezakt of gedaald, voorbijgestreefd zijn of voorbijgestreefd hebben. Uiteraard beginnen we onderaan de lijst. Daar staat, helaas opnieuw, Esmeralda. Gelukkig heb je jezelf wel weten te handhaven op 1000 gulden."
Ik zag Esmeralda met gebogen hoofd op Höberger toelopen. Hij knikte en ze draaide zich om. Ze keek schuchter op, een dwalende blik langs de rij. Met verbijstering zag ik haar haar bloes losknopen. Ongelovig keek ik toe, hoe ze vervolgens haar broek liet zakken, hurkte om haar sokken uit te doen, terug omhoog kwam om zich uit haar ondergoed te wiegen. Ik keek opzij, en zag Zsolt bij de kist, die open was. Hij pakte twee kettingen, met openstaande stalen banden aan de uiteinden. Hij liep het podium op, om de kettingen naast elkaar aan het plafond te bevestigen, aan de rechterkant, halverwege de muur en de zaal. Nu pas zag ik de hele rij haken in de zoldering. Me het hoofd brekend keek ik naar Esmeralda, die haar naakte lichaam met een vermoeide routine showde. Ze draaide zich om, en ze liep regelrecht naar de kettingen, om er, met haar billen in onze richting, tussenin te knielen. Ze gooide haar armen de lucht in. Zsolt pakte ze, en klikte de stalen banden vast rondom haar polsen. Trillend van afschuw keek ik naar Höberger, die zijn papier bekeek.
"Op nummer 27 staat Ina, 1100 gulden."
Ina liep als een zombie op Höberger af.
"Je bent weer 100 gulden gezakt, meisje. Het begint gevaarlijk te worden met jou."
Ina stond doodstil. Ze zei niets. Ik verwachtte een knikje van Höberger, gevolgd door een nieuwe striptease. Maar mijn hart sloeg een keertje over, toen Höberger haar in plaats van een knikje een karwats gaf.
"Je weet het, vijf keer," zei hij erbij.
Er besprong me een vreselijk vermoeden. Inderdaad liep Ina, sloffend en met gebogen hoofd, in de richting van Esmeralda. Ze stelde zich op achter Esmeralda's rillende billen en ze hief de karwats om haar vijf zachte, plichtmatige slagen toe te dienen. Ze draaide zich weer om, liep terug naar Höberger, en gaf hem de zweep. Vervolgens kreeg ze het knikje. Ze draaide zich om in onze richting. Terwijl ze zonder enige opsmuk voor ons stripte, zag ik Höberger in mijn richting kijken. Rond zijn mond speelde een glimlachje. Voorlopig was ik te beduusd om iets te bedenken om te doen.
"We gaan naar nummer 26. Stationair op 1100 gulden, Thea."
De ceremonie, die een gruwelijke droom leek, herhaalde zich. Thea kreeg de karwats aangereikt, om er eerst Esmeralda en daarna Ina mee te slaan, vijf keer. Trillend van zenuwachtige woede zag ik Esmeralda nutteloos wringen en hoorde ik Ina vermoeid kreunen. De gruwelijke droom was maar al te echt. Thea was bijna in tranen toen ze de karwats teruglegde in Höbergers vragende hand. Ze leek bijna opgelucht toen ze mocht strippen. Vol machteloze woede keek ik toe. Eindelijk wist ik, waarom de hiërarchie in het dagverblijf synchroon liep met Höbergers hiërarchie. Deze ceremonie, dit zinloos kwellende ritueel, regelde die hiërarchie. Want de meisjes die weinig geld opbrachten kregen klappen van de meisjes die meer opbrachten. De meisjes die langs de kant stonden, de meisjes die duur waren, keken gepast ernstig, maar met een zekere tevredenheid (Petra 2, ook een lange, was niet ver weg in de rij), toe, hoe hun goedkopere lotgenotes naakt en nederig wachtten op een volgende afranseling.
"Nummer 25, 1150 gulden, Barbara."
Barbara kwam half huilend naar voren. Ik balde mijn vuisten, want tegenover Höberger leek ze zijn dochtertje. Tegenover diverse klanten leek ze hun kleinkind.
"Helaas, je bent 50 gulden in waarde gedaald. Je zult echt beter je best moeten doen."
Wilde, opstandige gedachten raasden door mijn hoofd, terwijl Barbara onhandig maar verbazend vinnig met de zweep in de weer was. Dit beestachtige ritueel moest gestopt worden. Maar hoe? Weigeren te slaan of weigeren te strippen zou ongetwijfeld De Straf betekenen. Ik voelde Karin een onderdeel van een seconde opzij kijken. Zij zou me steunen, had ze in mijn oor gefluisterd.
"Nummer 24, 1200 gulden, Miranda."
Miranda begon te snikken toen ze naar de rillende billen van haar hartsvriendin Thea keek. Ze kneep haar ogen bijna dicht en ze sloeg toe, nauwelijks raak en waarschijnlijk nauwelijks pijnlijk, maar ze sloeg. Ze sloeg een meisje waarvan ze hield, het meisje dat misschien wel de enige persoon op de wereld was om wie ze nog kon geven. Kennelijk hoefde je niet hard te slaan, want Höberger zei niets, toen hij de zweep terugkreeg. Als je maar sloeg.
Straks moest ik Karin slaan. Of nee, Karin moest mij slaan, want ik stond lager dan zij. Ik moest iets doen, voordat ik aan de beurt kwam. Wat? Nu gaan schreeuwen? Ik moest me inhouden om het niet te doen. Waarschijnlijk had Höberger een remedie tegen schreeuwen. Hij had dit vaker gedaan, veel vaker. Het moest al lang voorgekomen zijn dat een nieuweling schreeuwend de ceremonie probeerde te verstoren.
"Nummer 23, 1250 gulden, Lorraine."
Lorraine sloeg haar lotgenotes met half dichtgeknepen ogen, zo te zien vastbesloten om een sprankje van haar ellende voor even af te reageren. Het leek therapie voor haar, slaan. Klaar voor de striptease leek ze zekerder en zelfbewuster dan toen ze op Höberger af schuifelde. Totdat ze naakt op haar knieën zat, klaar om zelf pijn te voelen.
"Op nummer 22 staat Letitia. Weer een beetje opgekrabbeld, naar 1350 gulden."
Als ik zou weigeren, dan kreeg ik De Straf. Ook als Karin me bij zou vallen. Dan kregen we samen De Straf, ongetwijfeld en plein public, met een speech die ons definitief tot outcasts zou bestempelen. De meisjes zouden niet de moed hebben om ons in het vervolg als iets anders dan dat te zien.
"Sylvia staat op nummer 21, op 1450 gulden."
Iedereen moest ons bijvallen. Iedereen, ook de kwebbelklas, voor wie deze ceremonie niet zo pijnlijk was als voor Sylvia, die rillend en met gesloten ogen uit de kleren ging. Zij zouden straks voor even geen slavin zijn. Ik zou straks voor even geen slavin zijn.
"Nummer 20, 1600 gulden, Tanja."
Tanja zei "sorry", voordat ze haar slagen toediende. Haar striptease was razendsnel, om er maar gauw weer vanaf te wezen. Eenmaal tussen de kettingen leek ze rustiger te worden.
"Nummer 19, 1650 gulden, Sybil."
Sybil leek in trance, terwijl ze haar plicht volbracht. Terwijl ze stripte uit haar rafeligste trui en spijkerbroek met gaten, zag ik een litteken, vlakbij haar heup. Op mijn lippen bijtend wendde ik mijn hoofd af. Mijn medeslavinnen naakt te moeten zien, en ze hoe dan ook te keuren, was zo onrechtvaardig. Dit vertoon moest gestopt worden.
"Nummer 18, 1750 gulden, Diana."
Twee van mijn betere vriendinnen zaten zij aan zij met hun achterste naar me toe. Straks zou ik hun achterste met een karwats moeten bewerken. Heel mijn hoofd schreeuwde nee. Höberger keek ik mijn richting. Ik bleef zo strak mogelijk kijken, om hem niet te verraden wat ik voelde.
"Nummer 17, Daniella. Een forse daling, Daniella, 1850 gulden. Werk eraan."
Bijna was ik de rij uitgestapt om Höberger aan te vliegen en hem zijn ogen uit te krabben. Nog net op tijd bedacht ik, dat dat de stomste manier was om verzet te plegen. Maar hoe dan?
"Nummer 16, Maja. Toch weer wat gestegen, na die moeilijke vorige maand. 1950 gulden."
Esmeralda snikte terwijl ze haar zoveelste straf ontving. Zij had hierna nog 75 zweepslagen tegoed. Het was niet leuk om onderaan te staan. Dat was nog veel erger, dan wat ik nu doormaakte. Ik moest Esmeralda, en al die wringende, kreunende meisjes, met een langzaam dieper gebogen hoofd, helpen. Ook al kreeg ik 28 keer 5 schokken.
"Nummer 15, Anita 2, ook 1950 gulden."
De religieuze fanate sloeg haar lotgenotes met een bijbelse toorn. Ze prevelde terwijl ze van billen verwisselde. Ik zag iedereen in de rij, ook Jacqueline, die ik net nog had zien glimlachen, strak kijken. Niemand vond dit leuk, ook Jacqueline niet. Anita bracht Esmeralda, Thea, Barbara en Danielle in tranen. Toen ze werd vastgeketend, voelde ik iets van triomf. Nee, het was niet rechtvaardig. Nee, ik ging zelfs haar niet slaan. Ik wilde Höberger slaan, hem alleen.
"Nummer 14, Monique, 2100 gulden."
Ik keek steels de rij af, om te zien wanneer ik aan de beurt zou zijn. Misschien was ik de volgende. Mijn hart trok samen.
"Nummer 13, Nathalie, 2100 gulden."
Nathalie stapte met een zijwaartse blik op mij naar voren. Ook zij had verwacht dat ik de volgende zou zijn. Ze had niet verwacht dat ik hoger stond dan zij. Ik keek, zo koud als ik me kon voelen, naar haar plichtmatige klappen. Zou ik toch maar eieren voor mijn geld kiezen? Hoe zou het voelen, Nathalie te slaan, straks, nadat ze zich uit haar zwarte ondergoed had gewrongen, en nadat geknield zou zitten wachten, op mij en alle anderen. Mijn hart trok samen toen ze naar de kettingen liep.
"We gaan naar nummer 12. Daar hebben we Karin, op 2200 gulden."
Ik voelde een schok. Karin was eerder dan ik. Ook Karin voelde een schok. Als een automaat kwam ze naar voren. Ze aarzelde bij het zien van de zweep. Vervolgens greep ze hem bruusk uit Höberger's handen. Ze liep op een holletje naar Esmeralda. Nee, ze durfde haar plicht niet te verzuimen. Ze durfde niets voordat ik iets zou durven. Ik moest de eerste zijn om te weigeren. Het moest. Dan maar straf.
"Nummer 11, 2200 gulden ook, onze nieuwelinge Sandra."
Ik kwam naar voren met een bonzend hart. De zweep in Höbergers hand wilde ik niet zien. Ik keek naar Karin, die met een gebogen hoofd wachtte.
"Je eerste drie afspraakjes beloven het nodige voor de toekomst. Een stijging van 450 gulden in drie keer is zeer ongebruikelijk."
Het moment kwam dat hij me de zweep aanreikte. Hij hing stil in de lucht. Ik liet hem stil in de lucht hangen.
"Pak de zweep maar, Sandra."
Ik verroerde geen vin. Ik keek zelfs niet naar de zweep. Ik keek alleen maar in Höbergers ogen. Ik moest die besliste, langzaam lichtjes dreigende blik weerstaan.
"Weet onze beminnelijke nieuwelinge misschien niet, dat weigeren de zweep ter hand te nemen bestraft wordt met De Straf?"
"Ik weet dat," zei ik, zo kalm als ik kon. Dat was kalmer dan ik verwacht had.
"Dus je weigert?" vroeg Höberger poeslief, beleefd glimlachend maar overduidelijk niet ingenomen met de gang van zaken.
"Er bestaat geen straf die me dwingt om mee te werken aan deze Prijzenslag van jou," zei ik met een licht trillende stem. Ik hoorde achter me een licht geroezemoes.
"Okee, kleed je dan maar uit," zei Höberger, ogenschijnlijk nauwelijks aangedaan.
"Als Sandra De Straf krijgt, dan ga ik in hongerstaking," klonk Karins stem luid en duidelijk. Het geroezemoes zwol aan. Jaroslaw riep "Stilte". Ik wachtte met een wild bonzend hart.
"Ik ga dan ook in hongerstaking," riep Diana. Ik zag Höberger een spier vertrekken.
"Ik ga ook in hongerstaking," riep Lidwien achter mij. Höberger, met een plotseling rood gezicht, bulderde "Stilte allemaal!"
Nog drie meisjes riepen dat ze in hongerstaking zouden gaan. Ik keek Höberger aan, wiens ogen fonkelden van woede, zonder triomf of haat. Ik keek hem alleen maar aan.
"Iedereen, die nu nog zijn mond opentrekt krijgt tien schokken," schreeuwde hij razend, zonder zelfbeheersing. Zijn stem sloeg over. Van de berekenende tiran was plotseling niets meer te zien. Hij leek plotseling een leraar die geen orde in de klas kon houden.
"Ik ga ook in hongerstaking," klonk Jeanny's stem in de stilte. Höberger veerde op, als door een wesp gestoken. Tien stemmen schreeuwden "hongerstaking". Höberger leek een moment ineen te krimpen. Toen rechtte hij zijn rug en hij wenkte Jaroslaw, de leider van de bewakers. Het geroep om een hongerstaking verstomde toen ze fluisterend overlegden. Na een halve minuut van angstige spanning keerde Höberger zich om naar de meisjes bij de muur.
"Dus jullie willen oorlog?", vroeg hij dreigend.
"Nee. We willen alleen maar dat deze onnodige ceremonie, dit zinloze getreiter, wordt afgeschaft."
Karin weer. Karin, die, nu ik de handschoen had opgenomen, me steunde met hart en ziel. Er kwam bijval van alle kanten, ook van de muur, waar de best betaalden stonden, die relatief het minst getreiterd werden met deze Prijzenslag.
"We weten, dat u ons allemaal 10 of 100 of 1000 schokken kunt geven. We buigen voor die terreur, allemaal. Maar deze ceremonie is onnodig lijden voor ons. Het brengt u geen geld op. Het is enkel machtsmisbruik."
Höberger draaide zich om. Hij ijsbeerde langs de rij geschonden billen. Hij eindigde bij Esmeralda.
"Ik maak je los als je belooft, dat je Sandra vijf slagen met de zweep zult geven."
Het bloed steeg naar mijn wangen. Achter me klonk gesis.
"Ik ga in hongerstaking," zei Esmeralda.
"Jij, Ina, wil jij niet al je kleren aantrekken, nadat je bevrijd bent van die ketens?"
"Doe het niet, Ina," riep Lidwien vanaf de kant.
"Niet als ik Sandra moet slaan," zei Ina zacht.
Höberger draaide zich om. Hij keek de rij langs de muur af. Hij zocht onze zwakste schakel.
"Mag ik de zweep?" vroeg iemand. Het duurde een seconde voordat ik wist dat het Jacqueline was. Ze liep naar voren, op Höberger af. Ik beloerde haar vanuit mijn ooghoeken. Wat was ze van plan? Höberger wist het ook niet precies, want zijn ogen hadden een vreemde glans toen Jacqueline vragend haar hand strekte. Het was doodstil toen Höberger haar aarzelend de zweep gaf. Jacqueline draaide zich om, en keek me aan. Vervolgens reikte ze haar hand, met de zweep erin. Behoedzaam legde ze hem in mijn aarzelende hand. Ze liep me voorbij, terug naar haar plaats in de rij. Ik staarde naar de zweep, en werd plotseling doodsbang, maar ook half en half zenuwachtig opgewonden.
"Sandra, kom hier."
Höberger keek me strak aan, terwijl ik naderde. Ik vocht om hem aan te blijven kijken. Toen ik voor hem stond bekeek hij me killer dan ooit. In de zaal was het angstig stil.
"Kennelijk ben je door Jacqueline gebombardeerd als leidster van de meidentroep," zei hij vermoeid. Een zucht ging door de zaal.
"Ik zou maar niet vergeten, dat je niet meer bent dan dat," liet hij erop volgen. Hij strekte zijn hand uit. Ik legde de zweep erin. Zijn hand trilde bij de ontvangst.
Ik lag op mijn rug op een bed vastgebonden en werd gepenetreerd door een ingehouden hijgende Engelsman. Terwijl ik zijn stoten voelde, zag mijn geest de blik van Höberger. Terwijl de Engelsman kortademig op me neerzeeg, terwijl ik zijn sperma in me voelde verdwijnen, zag ik de zweep in mijn hand. Terwijl hij zich uit me terugtrok met een vluchtig kusje op mijn wang, voelde ik mijn hart weer bonzen. Ik had macht nu, spookte het door mijn hoofd. De wildvreemde ogen die me naakt bekeken maakten het woord macht relatief, bijna betekenisloos. Alles is hetzelfde, stamelde mijn hoofd, terwijl de Engelsman opstond van zijn leunstoel, om voor de tweede keer zijn badjas van zijn lichaam af te laten glijden.
Minutieuze verkenning met ogen, tong en handen. Langzaam schaamtelozer bewijzen van opwinding en lust. Mijn lichaam, dat af en toe flauw reageert op de prikkels die het toegediend krijgt. Vermoeid kreunend registreer ik een tweede penetratie. Het duurt stukken langer dan de eerste keer. Door voortdurend langs mijn willoos naast mijn hoofd geparkeerde armen te strijken, herinnert hij me aan mijn machteloosheid. Even, heel even, lijkt het erop alsof ook ik klaar ga komen. Ik zie de zweep, die ik terugleg in Höbergers handpalm. De opwinding zinkt weg.
Hij vertelt me verhalen over zijn vrouw, werk en landhuis. Ik kan niets terugzeggen, want mijn mond zit dichtgeplakt. Zijn vrouw ratelt voortdurend als een kip zonder kop, zei hij, voordat hij de tape op mijn lippen drukte. "But this time I will do the talking," zei hij tevreden toen hij me uit de hoogte inspecteerde.
Ik merk dat hij mijn oogopslag nauwlettend in de gaten houdt. Hij beschouwt mijn blikken als een indicatie van mijn interesse voor zijn monoloog. Ik luister slecht als hij over zijn buitenechtelijke relatie begint. "She's not into bondage, unfortunately." Daarom is hij hier, want hij kan niet zonder. Voor de derde keer staat hij op, om zijn badjas van zich af te laten glijden. Hij vertelt me dat ik prachtig ben. Hij klimt bovenop me, om me opnieuw minutieus te verkennen. Hij doet me geen pijn, daar ben ik hem dankbaar voor. Verder kan hij me gestolen worden. Maar ik moet blijven liggen, en blijven registreren.
"Ik zou maar niet vergeten, dat je niet meer bent dan dat," echoot het in mijn hoofd.
Zijn derde nummertje is flink zwoegen. Met een rood hoofd strijdt hij, om nog éénmaal te kunnen lozen. Dat lukt na zeker een kwartier met moeite. Om hem een plezier te doen kreun ik ook wat mee. "You had an orgasm," mompelt hij verrukt, loodzwaar bovenop me, zijn vingers spelend met mijn rechtertepel. Ik sluit mijn ogen en droom weg, want pas als hij weg is gaat mijn leven door. Zijn gezoen en gestreel voelt niet onplezierig nu. Toch ben ik blij als hij eindelijk van het bed af klimt en me los begint te maken. Hij wijst op mijn groene kimono en wijst op de rand van het bed. We drinken nog een glas. We praten over Engeland. Ik zeg alleen het hoognodige terug, en meer lijkt hij ook niet te verlangen. Mijn steelse blikken op de klok merkt hij niet. Vandaar dat hij me beloont met vijf achten, als het eindelijk vijf uur is geworden. Ik kost nu 2300 gulden. Terug in mijn cel val ik godzijdank vrijwel meteen in slaap.
Op het eerste gezicht was de sfeer in het dagverblijf niet veranderd. Alleen waren de clubfauteuils vandaag bezet door Tanja en Diana, Nathalie en Edna, en zat Anita 1 met drie "mindere" meisjes ongedwongen te kletsen over de één of andere enquête uit de Flair. Sheila en Jacqueline zaten met hun rug tegen de muur op de grond te breien, en keken samen met Sybil naar "The bold and the beautiful".
Toen ik ver na tweeën (je mag uitslapen na een afspraakje, en zelfs wegblijven, maar natuurlijk wilde ik met eigen ogen zien of er iets veranderd was) kwam binnenlopen, lachte iedereen naar mij, en sloofde iedereen zich uit om me hartelijk te begroeten. Ik voelde me zo verlegen onder al die belangstelling, dat ik stond te blozen. Even leek het erop, alsof iedereen verwachtte, dat ik iets zou gaan zeggen, een speech, een dankwoord, onze plannen voor de toekomst. Moest ik gaan zeggen, dat ze gewoon moesten blijven doen waar ze zin in hadden?
Jaroslaws binnenkomst leidde de aandacht gelukkig van mij af. Hij hoefde niet om stilte te vragen. Hij begon met de "gebeurtenissen van gisteren in de conferentiezaal" te verklaren tot verboden onderwerp. Hij deelde ons vervolgens mee dat "De Prijzenslag" officieel was afgeschaft. Voortaan zou er een lijst met namen en prijzen in het dagverblijf hangen. De lijst zou wekelijks bijgewerkt worden. Meisjes, die in een te korte periode te veel in prijs zouden dalen, konden rekenen op een persoonlijk gesprekje met Höberger. Verder zou er niets veranderen, besloot hij zijn betoog met nadruk. Er viel een stilte.
"En voor Sandra heb ik nog een mededeling. Je wordt vanmiddag om vijf uur verwacht in Höbergers kantoor. Bij het sluiten van het dagverblijf zal een bewaker je er naartoe brengen."
Er klonk geroezemoes. Blikken gleden mijn kant op. Ik voelde angst van binnen, en kon het trillen van mijn vingers niet verbergen of tegenhouden. Wat was hij van plan? Zou ik alsnog straf krijgen?
Karin kwam naar me toe met een cassettebandje. Ze raakte me heel even aan voordat ze het me gaf. "Hier, Lou Reed. Dat ken je niet, maar ik weet zeker dat je het wel gaaf zult vinden."
"Ga zitten, Sandra."
Höberger wees op de stoel voor zijn bureau. Ik zag nergens touwen. Er was geen bewaker met een kastje. Er was sowieso geen bewaker aanwezig.
"Wil je een sigaret?"
Met trillende vingers graaide ik in het pakje dat Höberger me voorhield.
"Ten eerste wil ik je meedelen dat je vanavond een special date zult hebben. Dat is een afspraakje dat buiten het normale rooster valt."
Ik schrok. Alweer een afspraakje? Alweer onvrijwillige sex vanavond?
"Het gaat om een exclusieve klant, die speciaal naar jou heeft gevraagd voor deze week. Je mag je best gevleid voelen, want een special date heeft niet ieder meisje."
Gevleid? Voor mij zou er niets speciaals zijn aan die date.
"Maar, op zich verschilt een special date niet van een gewoon afspraakje. Het enige verschil is dat ik er meer geld aan verdien."
Hij nam niet de moeite om zijn nonchalante hooghartigheid te verbergen. Hij blies ook nog een grote kring rook in mijn richting.
"Deze mededeling is echter niet de voornaamste reden, waarom ik je in mijn kantoor heb ontboden."
Hij keek me strak aan. Ik moest mijn ogen neerslaan. Nu zou het komen.
"Je was gisteren nogal lastig, mijn lieve Sandra."
Ik inhaleerde zenuwachtig, mijn blik op zijn borst, niet op zijn gezicht. Ik kon hem niet aankijken. Niet nu, nu we alleen waren, en hij van alles met me kon doen, zonder getuigen.
"Je hebt gisteren zeer hoog spel gespeeld, met die weigering de zweep van me aan te nemen. Als niemand achter je was gaan staan, of als alleen Karin je gesteund zou hebben, dan had je, gewoon zoals het hoort, De Straf gekregen voor je weerspannige gedrag."
Zijn blik doorboorde me als een laserstraal. Het leek erger dan een elektrische schok.
"Je moet geweten hebben dat al die meisjes achter je zouden gaan staan. Je moet beseft hebben dat dat zou gebeuren. Het is onmogelijk dat je met al die meisjes hierover gepraat kunt hebben. De beveiliging laat niet toe dat dat mogelijk is. Je moet het dus aangevoeld hebben. Je moet erop geanticipeerd hebben, dat al die angstige, bange meisjes genoeg lef zouden hebben als jij en Karin het voortouw maar zouden nemen."
Hij stond op. Hij begon te ijsberen langs zijn bureau, naar me toe en van me af.
"Dat is een knap staaltje van psychologisch inzicht, zeker voor een 17-jarige."
Hij draaide zich om. Zijn ogen glansden. Ik las bewondering, oprechte bewondering.
"Gefeliciteerd met je overwinning, mijn lieve Sandra. Je hebt me eerlijk verslagen."
Hij kneep zijn ogen dicht tot spleetjes. Hij bekeek me van top tot teen. Hij zag me rillen.
"Heb je je tong verloren, zo plotseling?", vroeg hij geamuseerd
"Nee," fluisterde ik zacht, geïntimideerd.
"Je bent bang voor mij," zei hij. "Je bent net zo bang voor mij als al die andere meisjes."
Ik zei niets. Hij kon zien dat hij gelijk had.
"Als ik je nu zou bevelen, om op te staan, en voor het bureau plaats te nemen, onder die lamp, zodat je haren glanzen, en als ik je vervolgens zou bevelen om je langzaam en sensueel voor me uit te kleden, wat zou er dan gebeuren? Je zou aarzelen, verwilderd kijken, en misschien in eerste instantie protesteren, maar je zou het voor me doen. Zonder dat ik naar fysieke middelen hoef te grijpen. Je angst zou het winnen van je onwil en je trots. Heb ik gelijk, Sandra?"
Ik rilde, met mijn blik star naar de grond.
"Ja," fluisterde ik nauwelijks hoorbaar.
"Met andere woorden, mijn lieve Sandra, prijs je gelukkig met het feit dat de Prijzenslag verleden tijd is, en prijs je gelukkig met het feit dat jij voortaan in het dagverblijf de lakens zult uitdelen. Maar denk niet, dat dit het begin is van een gewonnen strijd. Het was een binnenbrandje, Sandra, een klein opstandje, dat, ik moet het toegeven, even onplezierig voor me was, maar het heeft me geen schade berokkend, niet financieel en ook niet politiek. Ik ben en blijf de leider."
Eindelijk durfde ik op te kijken. Ik wist dat er haat te lezen was in mijn blik. Maar ook gelatenheid.
"Die grote opstand, Sandra, de grote revolutie, die is nog even ver weg als gisteren. Besef dat heel goed, en blijf dat beseffen. Het is jouw droom, natuurlijk, hoe zou het anders kunnen, maar die droom is bedrog. Zo sterk ben je niet."
Ik bleef naar hem kijken, maar in zijn ogen school de triomf. We wisten het allebei.
"Tegen binnenbrandjes is Huize Zoetedroom wel opgewassen. Binnenbrandjes hebben we al eerder gehad, en zullen we ook in de toekomst wel weer eens krijgen. Maar, als het vuur te hoog dreigt op te laaien, mijn lieve Sandra..."
In twee grote stappen was hij bij me, voor me, veel groter dan ik.
"... Dan blus ik, voordat het vuur iets vitaals aanvreet."
Mijn hart bonsde als een bezetene in mijn keel. Onder invloed van deze man was ik niets, minder dan niets.
"Je mag nu gaan, mijn lieve Sandra," zei hij, plotseling weer vriendelijk. Ik stond op als door een wesp gestoken.
"Tot ziens," zei hij, terwijl ik in de richting van de deur schuifelde. "We komen elkaar wel weer eens tegen."
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?