| Gepost op zaterdag 15 maart 2014 - 01:22 pm: | 
|
| Mevrouw ten Cate
Waar meisje Miranda meer leert over haar werkomgeving
Ze zag haar collega's door de gang lopen en ving flarden op van hun gesprek. De grootste van de twee bleef geamuseerd in de deur opening staan om te luisteren naar de kleine blondine, iets aan de glimlach van de grotere brunette boeide haar op een bijna angstig prikkelende manier. Ze kon niet goed grip krijgen op dit gevoel, en terwijl ze probeerde iets te verstaan uit het gesprek deed ze net of ze druk bezig was met opruimen van de boeken in de immens grote kast in de hal.
Waarom iemand ooit besloten had dat zo'n grote kast met zoveel boeken, die volgens haar zelden gelezen werden, nodig was dat was haar een raadsel. Misschien een vreemd gevoel van humor van iemand bedacht ze, want wanneer je bezig was met opruimen, schoonmaken en sorteren van de boeken voelde je je klein en nietig in de nabijheid van deze kast. Zou dat de opzet geweest zijn soms, vroeg ze zich af, maar met welk doel dan was de vraag die haar vervolgens bezig hield.
Terwijl ze zo in gedachten verzonken was drongen woorden uit het gesprek van haar nieuwe collega's, voor wie zij eigenlijk de nieuweling was die overal buiten gehouden werd, bij haar binnen. Woorden als 'deze is klaar' , 'cane' en ' zware sessie'. Ze had geen idee waar het over ging en nieuwsgierig als ze was besloot ze om iets te verzinnen dat ze kon doen wat haar dichterbij het gesprek zou brengen. Net toen ze iets bedacht had en de hal door liep richting de open deur, waar beide vrouwen nog steeds in druk gesprek waren, hoorde ze een stem achter zich.
'Miranda, kan ik jou zo even spreken?', ze draaide zich om en keek in het vriendelijke gezicht van Mevrouw ten Cate.
'Natuurlijk Mevrouw, nu direct?' vroeg ze, 'Nee meisje, maak eerst je klus hier maar af en kom daarna naar mijn kamer.'
Zonder verder nog iets te zeggen draaide Mevrouw ten Cate zich om en liep met sierlijke tred weg.
Terwijl Miranda zich omdraaide en weer bezig hield met sorteren van de boeken op de middelste plank vroeg ze zich af waarom de laatste zin van Mevrouw ten Cate haar zo'n warm gevoel gaf. Kwam dat nu echt door dat ene woordje, 'meisje'? Hoe vreemd, ze was per slot van rekening een volwassen vrouw.
Ze keek opzij in de richting van de open deur waar zojuist nog haar collega's in gesprek waren geweest, de deur was gesloten en de hal was leeg. Een bijna onweerstaanbare nieuwsgierigheid leidde haar af, zou ze richting de deur lopen en dan misschien horen wat zich daarachter afspeelde?
Opnieuw keek ze omhoog naar de grote kast, deze klus kon ze onmogelijk in korte tijd goed afwerken. Resoluut ruimde ze haar schoonmaak spullen op, keek nog eens om naar de gesloten deur, keerde deze toen de rug toe en bewoog zich richting de kamer van Mevrouw ten Cate.
In het aangrenzende kamertje werd ze aangekeken door de nors uitziende, jonge secretaresse.
Of ze een afspraak had, wilde deze weten, waarbij ze de overbodige opmerking had gemaakt dat Mevrouw ten Cate geen tijd had voor onaangekondigde bezoeken van het personeel. Alsof zij zelf geen personeel was, dacht Miranda grimmig terwijl ze op vriendelijke toon meldde dat ze door Mevrouw werd verwacht.
Met een ongeduldig en licht geïrriteerd gebaar gaf de secretaresse aan dat in dat geval ze door kon lopen, Miranda stond voor de deur en twijfelde of ze moest kloppen. Was dat gebruikelijk wanneer je bij je baas voor een gesloten deur stond, vroeg ze zich vertwijfeld af terwijl ze zich verwonderde over dingen waar ze in deze baan over twijfelde en in andere banen nooit ook maar een seconde over nagedacht had. Zonder kloppen, met bonzende keel, stapte ze naar binnen. Zag ze nu even een verbaasde blik in de ogen van Mevrouw ten Cate of vergiste ze zich?
Met vriendelijke glimlach gebaarde Mevrouw ten Cate naar de luxe stoelen die in een zonnige hoek van de kamer stonden opgesteld.' Ga zitten Miranda, wil je iets drinken, thee misschien?'
Miranda knikte terwijl ze zich in de zachte kussens van de stoel installeerde. Ze keek toe hoe Mevrouw ten Cate thee in de kleine kopjes schonk, ze kreeg een kopje aangereikt en voelde zich licht ongemakkelijk in de stilte die volgde.
' Mooie zonnige kamer heeft u' , sprak ze in een poging de stilte te doorbreken. Zonder hierop in te gaan begon Mevrouw ten Cate te praten, ze wilde weten of ze haar draai hier op de werkvloer een beetje kon vinden, en of ze al kennis gemaakt had met collega's die bij aanvang van haar dienstverband nog afwezig waren geweest in verband met een te volgen cursus.
Miranda had kort iets verteld over hoe dit werk haar tot nu toe beviel en was geëindigd met de opmerking dat zij nog geen kennis had kunnen maken met haar collega's maar deze graag wilde leren kennen. Er was een nieuwe stilte gevallen en het leek of Mevrouw ten Cate zicht naar de juiste woorden om haar iets uit te leggen. '
Er is iets over deze instelling dat niet verteld is tijdens jouw aanstelling maar dat denk ik toch wel goed is voor jou om te weten.' begon Mevrouw ten Cate en zij vervolgde ' We zijn er trots op dat we de belangen van een aantal wel gestelden mogen behartigen, zij financieren deze instelling en maken dus ook jouw baan mogelijk. Het karakter van deze instelling is dermate gevoelig dat deze niet benoemd wordt in onze brochure, althans niet in onze algemene brochures. Het is ons toevertrouwd om ,meestal jonge meisjes en vrouwen, te begeleiden in de groei tot evenwichtig persoon.
' Als een soort coaching?' vroeg Miranda. 'Ik vind het niet prettig wanneer je me ongevraagd onderbreekt.' was de reactie van Mevrouw ten Cate, 'Ik begrijp dat dit vagen bij je oproept, laat me eerst uitpraten, daarna is er ruimte voor jou om vragen te stellen en wordt je contract aangepast.'
Bij deze laatste woorden keek Miranda haar verbaasd aan, ze had geen idee waarom haar dienstverband aangepast zou moeten worden. Ze was aangenomen met een contract voor onbepaalde tijd in een vaste functie en er was niet gesproken over doorgroei naar eventueel andere functies. Ze onderdrukte de neiging om direct hiernaar te vragen, er was iets geweest in de manier waarop Mevrouw ten Cate aangegeven had niet onderbroken te willen worden wat haar er nu van weerhield direct haar verwondering te delen.
'Dit instituut biedt een specifiek veilige omgeving waarin gedrag en misdragingen dermate gestimuleerd, en gecorrigeerd, kunnen worden zodat er een optimaal resultaat geboekt kan worden. De vrouwen die hun opleiding bij ons instituut met goed gevolg weten af te sluiten zijn verzekerd van een bijzondere toekomst. Ze krijgen posities aangeboden in de hoogste kringen, sommigen van hen kiezen ervoor de hier opgedane ervaringen volledig te wijten aan huwelijk of gezinsleven, en een enkele keer ontvangen we hier getrouwde vrouwen op verzoek van hun partner. Ook zij mogen vertrouwen op onze discrete werkwijze.
Het is belangrijk dat jij je realiseert dat als werkneemster bij dit instituut ook jij een wezenlijke bijdrage levert aan de geborgen omgeving die wij hier trachten te bieden. Het is van uitermate belang dat je discreet bent en niets van wat je hier meemaakt deelt met de buitenwereld.
Jammer genoeg is er in onze huidige maatschappij weinig begrip voor een werkwijze zoals wij die hanteren en we kunnen het ons niet permitteren dat er inmenging van buitenaf plaatsvindt. Daarom zal jou gevraagd worden een geheimhouding verklaring te tekenen, deze zul je in bijzin van een advocaat ondertekenen en je zult geïnformeerd worden over de gevolgen van het niet naleven van dit geheimhoudingscontract.
Ook zal jouw dienstverband worden aangepast, de verdere details daarover krijg je later te horen. Je hoeft nu ook nog niet akkoord te gaan, er zal later nog een keuze moment volgen waarbij jou de mogelijkheid wordt geboden om, met ontslagvergoeding, op te stappen mocht jij je niet in onze werkwijze en doelstellingen kunnen vinden.'
'Zo dat was een heel verhaal', eindigde Mevrouw ten Cate, 'nog thee?'
Een tijdlang keek ze Mevrouw ten Cate aan zonder iets te zeggen, de informatie die ze zojuist gehoord had mengde zich met het beeld van de gesloten deur in de hal en de woorden die ze had opgevangen. Er ontstond een beeld dat ze te bizar voor woorden vond. Eerst thee, dacht ze en keek naar het lege kopje dat Mevrouw ten Cate nog steeds vast hield wachtend op een antwoord.
'Graag.' antwoordde Miranda en dankbaar om deze onderbreking keek ze toe hoe de thee werd ingeschonken. Het duizelde haar, welke vragen moest zo dadelijk stellen, en wat als ze zichzelf nu voor schut zette met de vragen die ze had.
Mevrouw ten Cate leunde zichtbaar ontspannen in de stoel, vergiste ze zich nu of bespeurde ze een geamuseerd trekje op haar gezicht.
Opnieuw viel er een ongemakkelijke stilte, deze echter was vele malen ongemakkelijker dan de stiltes die hiervoor waren gevallen.Werd er nu van haar verwacht dat ze uit zichzelf zou beginnen met stellen van de vragen die ze had, waarom liet Mevrouw ten Cate haar nu zo hangen vroeg ze zich af.
In het licht van de informatie die ze zojuist had ontvangen over haar werk omgeving leek ze alles ineens anders te zien, ze vroeg zich af of zij zelf niet ook als nog op te leiden persoon werd beschouwd. Zou ze die vraag durven stellen vroeg ze zich af.
'Ik heb wel vragen', begin Miranda aarzelend.
'Dat vind ik fijn meisje, voel je niet beschroomd, je mag vrijuit spreken en je vragen stellen.'
Lag er nu een andere intonatie in de stem van Mevrouw ten Cate of begon ze spoken te zien, ze haalde diep adem en gooide al haar vragen er ineens uit:
'Ben ik zonder het te weten ook hier in opleiding?'
'Wat wordt er bedoelt met corrigeren?'
'Zijn jullie een sekte?'
'Als ik nu op stap word ik dan ontvoerd en verdwijn ik omdat ik iets van jullie geheimzinnige werkwijze weet?'
'Wat houdt die werkwijze nu precies in want daarover bleef u erg vaag?'
'Is het wel legaal wat jullie doen?'
'Rustig aan meisje, dat zijn veel vragen om zo even te beantwoorden.' werd ze onderbroken, 'Laat mij beginnen met je laatste vraag. Niets van wat wij hier doen is illegaal, iedereen stemt in met de werkwijze, ook de dames in opleiding. We zijn geen sekte maar je sommigen beschouwen ons wel als een soort subcultuur. Wanneer je nu opstapt dan zul je wat ons betreft een lang en gelukkig leven leiden, wij zullen je daarin niets in de weg leggen. '
Mevrouw ten Cate stond op en liep naar het raam, 'ik ben dit uitzicht gaan waarderen, wat me wel eens heeft bevreemd omdat ik als jong meisje het uitzicht vanuit dit raam verafschuwde. En nu lijken die beelden als vervaagde contouren de tuin hun huidige mooie aanzicht te geven, voor mij althans.'
Miranda begreep totaal niet waar Mevrouw ten Cate op doelde maar besloot niets te zeggen.
'Kom', sprak Mevrouw ten Cate, ' we gaan een eindje wandelen, het is heerlijk weer om in de tuinen door te brengen.'
Verrast door het feit dat er vanuit een aangrenzende kamer een serre deur was die toegang gaf tot de tuin volgde Miranda haar. Een bleke zon liet de jonge bloemknoppen oplichten, in gedachten verzonken wandelde Mevrouw ten Cate de tuin in, nog steeds zonder haar aan te spreken. Miranda sprak evenmin en liep zwijgend naast haar, wachtend tot haar andere vragen beantwoord zouden worden.
'Zie je die struik daar?', ze volgde de slanke en lange vingers die richting een aantal struiken wees, 'ooit moest ik mijn eigen birch samenstellen, wat een vreselijke opdracht was te weten dat ik met door mij zelf geknipte takken een afstraffing zou krijgen. In die tijd werd er weinig zorg en aandacht besteed aan hygiënisch, verantwoord en veilig disciplineren. Onder mijn deskundige leiding is er op dat vlak veel veranderd.'
Na een korte stilte vervolgde Mevrouw ten Cate, 'We gaan naar binnen, dan zal ik daar jouw andere vragen beantwoorden.' Zonder verder nog iets te zeggen draaide zij zich om en liep, met stevige tred, terug naar de serre deuren.
Miranda liep, met een hoofd vol gedachten en nog meer vragen, achter haar aan. Eenmaal binnen sloot Mevrouw ten Cate de serredeuren en nam plaats achter haar bureau. Er was iets in haar veranderd, ze straalde niet langer de gevoelige vrouw uit, en de dromerige kwetsbaarheid die in de tuin even zichtbaar was geweest was nu verdwenen. Het leek zelfs of er een bepaalde hardheid voor in de plaats gekomen was, en Miranda begreep niet waarom ze niet meer in de luxe stoelen waren gaan zitten maar Mevrouw ten Cate had plaatsgenomen achter haar bureau.
Met een ongemakkelijk gevoel nam Miranda plaats op de eenvoudig houten stoel die voor het bureau stond, met vertwijfelde blik keek ze Mevrouw ten Cate aan.
'Welnu, een wezenlijk karakter van onze werkwijze ligt in het verantwoord disciplineren van onze studenten. Ben je vroeger ooit door je ouder gestraft?'
Miranda dacht terug aan haar jeugd, natuurlijk had ze als kind straf gekregen maar ze twijfelde of Mevrouw ten Cate daarop doelde, met lichte blos antwoordde ze: 'Ik moest naar mijn kamer of kreeg huis arrest, en als ik iets heel ergs had gedaan dan moest ik een verplichte tijd klussen in huis doen. '
Met licht geamuseerde blik keek Mevrouw ten Cate haar aan, ' Dus je bent wel gewend aan het principe van straf als reactie op ongewenst gedrag, in dit instituut passen we dat ook toe. Alleen zijn onze maatregelen anders. Ben je nooit over de knie gelegd voor een goed pak voor je billen?'
Bij het horen van deze woorden kleurde Miranda tot achter haar oren, ze voelde een boosheid opkomen en antwoordde 'Dat is toch mishandeling, mijn ouders zijn altijd goed voor me geweest.'
Met vurige blik keek ze Mevrouw ten Cate aan, terwijl ze een warm gevoel dat in haar buik was gaan groeien bij de woorden 'pak voor je billen' probeerde te negeren.
'Ik begrijp dat je denkt dat dit mishandeling is, echter disciplineren en corrigeren door middel van lichamelijke en mentale straffen hoeft geen mishandeling te zijn mits goed uitgevoerd en met wederzijds goed vinden.
Al onze studenten, die wij hier overigens cliënten noemen, gaan op voorhand akkoord met deze vorm van disciplineren. Dat komt misschien heel vreemd op jou over, maar de dames hier weten welke toekomst hen wacht en zij weten dat het ondergaan van lichamelijke lichamelijke straf onderdeel is van hun opleiding hier.'
Mevrouw ten Cate gaf Miranda even tijd om deze woorden tot zich door te laten dringen voor zij verder ging, 'heb je verder nog vragen?
Miranda keek naar de tuin terwijl zij worstelde met een vraag die ze niet durfde te stellen, ze kneep haar vingers fijn terwijl ze zich weer tot Mevrouw ten Cate wendde, 'Kan ik als werkneemster ook tot deze straffen gedwongen worden?'
Ineens was er weer de zachte en vriendelijke vrouw zichtbaar die haar geruststelde met de woorden dat niemand haar ergens toe zou dwingen, als zij gestraft werd dan was dat omdat ze daar zelf voor zou hebben gekozen. Dit laatste vond Miranda moeilijk om te plaatsen, ze zag niet in hoe iemand vrijwillig daarvoor kon kiezen, al werd het steeds moeilijker het warme gevoel in haar buik nog langer te negeren.
Deze leek haar iets te willen zeggen waar Miranda nu niet naar wilde luisteren.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?