| Gepost op woensdag 17 juli 2013 - 06:39 pm: | 
|
|
Hoe de meiden van de Piet Heinstraat er achter kwamen dat hij serieus is
Deel I.
“De volgende personen wil ik dadelijk even spreken.”
De relaxte sfeer van een half uur terug was nergens meer te bekennen. Even had hij nog best soft geleken, Benjamin.
Benjamin: een studiegenoot van Louise, jaartje of 3 ouder dan Emma, een kop groter dan de Lisa, de langste van het stel.
Daar stonden ze dan alle drie naast elkaar, met hun gezicht naar de muur. Stilletjes concentreerden de meiden van huize PH25 zich op hun eigen vodje papier. Hij had gezegd dat ze dat met hun neus tegen de muur omhoog moesten houden. Best lastig met je handen op je rug.
Allemaal hoopten ze dat hun naam niet genoemd zou worden.
“Emma, Lisa, en Louise. Iedereen dus, meiden.”
Geschokt draaide Emma zich om. Haar stukje papier dwarrelde achter de bank. Ze had toch alles goed gedaan? De keuken zag er zo netjes uit dat ze zo haar ouders durfde uit te nodigen.
“Emma, heb ik je gevraagd om je positie te verlaten?”
“Nee, maar...”
“’Maar’ is niet een woord dat ik nu graag hoor Emma.”
Hij legde duidelijk de nadruk op de woorden ‘Maar’ en ‘Niet’.
“Kijk meiden, ik ben niet de beroerdste. Ik moet zeggen dat alles er wat mij betreft prima uitziet. Totdat ik hier-en-daar een kastje opentrek, een meubel verschuif, of een blik op een iets moeilijker te bereiken oppervlak werp. Jullie zullen vast wel weten waar ik op doel, of niet?”
Inmiddels was Benjamin achter Emma gaan staan. Die keek strak voor zich en hoopte dat het missende papiertje geen al te groot probleem was. In een beweging knoopte hij haar broek los, en rukte die op haar knieën.
“Jij was toch van de keuken?”
“Ja...”
“Ja wie?”
“Ja Benjamin.”
“Keurig. Je kunt het dus wel...”
Zijn hand pakte haar arm vast en draaide haar naar zich toe. Met de andere hand legde hij een vinger onder haar kin. Emma keek eerst naar de grond, toen naar de muur over zijn schouder, en uiteindelijk kortstondig in zijn ogen.
“Er kunnen 2 dingen aan de hand zijn. Of jullie hebben net nog genoten van een ovenschotel, of er is gisteren niet afgewassen.”
Emma probeerde zich te concentreren op de lichte sproeten tussen zijn ogen. Het papiertje leek ineens niet zo’n probleem meer.
“Ik denk eigenlijk het laatste Emma, gezien de broodkruimels van jullie ontbijt die nog overal op de tafel liggen. Direct opruimen, dat hadden we toch afgesproken?” Zakelijk, bijna alsof hij het iedere dag zou doen, instrueerde hij haar de stoel uit de hoek van de kamer voor de bank te zetten. Nu snapte ze eindelijk wat hij in hun mailcontact met ‘consentual nonconsent’ bedoelde.
Waar zou hij kijken? Zou hij nu toch nog de kans grijpen die alle mannen zouden grijpen? Zou zij dat erg vinden? Ja, dat zou ze erg vinden. Ze vond het makkelijker, maar o-zo onnatuurlijk dat hij haar strak in de ogen bleef kijken. Twee vingers gleden van haar kin, via haar schouder, naar haar bovenarm. Inmiddels was het een hele hand.
‘Hij had toch gezegd dat het stopgezet kon... Als het niet meer goed... Maar ik heb het verdiend... Als je dit met je eigen kinderen doet dan...’ Dat waren de gedachten die flitsten door haar hoofd.
Zonder dat ze het geheel zelf doorhad was ze al bij de stoel aanbeland. De laatste schuifelende stapjes mocht ze doen zonder de dwingende hand op haar schouder. Ze keek naar de grond voor zich, zag zijn schoenen, zijn benen, en liet vervolgens haar blik omhoog glijden naar zijn rechterhand...
Deel II.
“Je weet vast wel wat de bedoeling is Emma.”
“Ja Benjamin,” stamelde ze.
Ze kon wel door de grond zakken. Weinig gracieus liet ze zichzelf over zijn knieën vallen. Even was ze bang er zo weer af te rollen. Een ferme arm rond haar middel verzekerde haar dat ze voorlopig echter nergens heen zou gaan.
“Duidelijker!”
“Ja Benjamin”
Een meter of twee voor haar stond Lisa. Armen in elkaar grijpend, worstelend met het papiertje. Louise moest er ook nog zijn, ergens schuin achter haar. Ze hadden er evengoed niet kunnen zijn.
“Even het volgende Emma,” sprak hij boven haar hoofd. “We hebben het hier vaak over gehad, en je wist dat dit kon gaan gebeuren. Ik verwacht dat je meewerkt aan je tuchtiging. Lisa, Louise? Luisteren jullie mee? Mooi. Dit hoeft allemaal niet lang te duren. Lisa, jij volgt zometeen.”
Het beeld van Lisa die haar papiertje had laten vallen en daarvoor toch gestraft zou worden, leek even een mooie afleiding. Een scherpe klap, een pijnscheut, een weggemoffeld “ai” en iets later een hand in haar haar, liet de werkelijkheid weer doordringen.
Daar lag ze dan. Het had gisteravond allemaal zo triviaal geleken. Nu was het onwerkelijk. Een schoonmaakrooster, iemand die even een blik komt werpen... Die schotel zou toch wel weer een keer afgewassen worden? Je hebt hem vroeg of laat weer nodig. PH25 had een chronisch tekort aan dat soort aardewerk immers! Ze hield haar gedachten maar voor zich. Benjamin zou er immers vast anders over denken.
Ze had zich zelden zo overgeleverd gevoeld. Haar blik strak op de rond gericht, haar billen ontbloot, hoog in de lucht gestoken wachtend op de volgende klap. En die kwam. Steeds maar weer.
“Je snapt natuurlijk vast wel dat we zo dadelijk even een blik werpen in de keuken, of niet?” sprak Benjamin haar toe in de cadens van de slagen die hij haar uitdeelde.
Moest ze nou antwoorden? Wou hij dat ze stil bleef?
“Emma?!”
“Ja Benjamin,” bracht ze moeizaam naar buiten.
Ze voelde niet langer de afzonderlijke scherpe pijn, maar een doffe, zeurende pijn die zich meester maakte van haar zitvlak. Hoe lang lag ze hier al? Wanneer is dit afgelopen? Waarom moet ik als eerste? De kreten van pijn probeerde ze in te slikken. Het enige wat hoorbaar was, waren zijn hand, haar billen, en hier en daar wat gesteun.
“Sorry! Ik dacht dat...Stop! Alsjeblieft!”
“Je dacht dat het een goed idee was om dingen na te laten, uit het zicht te onttrekken? Je weet net zo goed als ik dat we daar afspraken over hadden Emma.”
“Ja Benjamin! Maar het is maar...”
“Ik ben hier niet om dingen door de vingers te zien, meen ik.”
Emma had haar benen bijna niet meer in bedwang. Ze voelde haar hele onderlichaam trillen. Ze werd gestraft. Verzet had geen zin, ze moest zich hieraan overgeven. Die overtuiging gierde door haar hoofd heen. Zelden had ze het gevoel gehad dat iemand het zo goed met haar voor had als nu.
Het was zo rustig begonnen. Een klap links, toen rechts, en toen weer links. Maar zo langzaam de rustige cadens veranderde in een symfonie aan slagen, zo plots stopte het. De arm om haar middel ontspande. De hand die rustig over haar billen wreef gleed omhoog en trok haar voorzichtig overeind, totdat ze op haar knieën naast hem zat. Deze keer had ze er geen moeite mee om hem aan te kijken.
“We gingen nog even kijken hè? Kom.”
Wankelend kwam ze via de deur in het halletje. In het voorbijgaan keek ze Lisa stiekem in de ogen. Lisa leek er meer moeite mee te hebben dan zijzelf. ‘Het is goed’ probeerde Emma zonder woorden tegen Lisa te zeggen. De deur sloot achter Benjamin en Emma.
Deel III.
Lisa voelde haar hart in haar keel kloppen. Ze zou toch volgen? Wanneer was hij terug? Misschien zou het wel meevallen, Emma was immers ook de stoerste niet! Zijzelf was altijd diegene die het meeste lef had!
PH25 was gehorig, de meiden kenden alle geluiden. Een bestekla vloog open. Metalen eetgerei werd verplaatst. Opmerkingen over “soort bij soort” en “afdrogen” waren duidelijk volgbaar in de gemeenschappelijke woonkamer. Het leek wel een toeristische rondleiding door de keuken. Overal een klein verhaaltje bij.
“Billen naar achteren, rug hol, voor je kijken, meetellen en bedanken. Je krijgt er zes Emma.”
Een duidelijke opdracht. Korte tijd later volgde de uitvoering. Een zwiepend geluid, een door de deur dof klinkende pets en een kreet van Emma deden de zenuwen van Lisa weinig goed. Ze voelde haar maag omdraaien.
“V... V...Vier... Bedankt... Benjamin.”
Bij nummer vijf waren de pauzes tussen de woorden nog langer. Bij nummer zes was het woord ‘zes’ amper hoorbaar tussen de snikken door. Voetstappen richting de deur.
Lisa deed haar best om zo te gaan staan als haar opgedragen werd. Ze ving nog één glimp op van Emma. Make up verlopen, tranen op haar wangen, maar geen paniek. Wederom die geruststellende blik.
“Jij blijft hier staan. Laat me niet merken dat je aan je billen zit, want ik heb nog heel wat akelig spul in die tas zitten, Emma. Trouwens, dat rietje van daarnet? Die ga jij in de gemeenschappelijke trapkast een mooi plekje geven. Klaar voor gebruik.”
“Lisa?”
Het was Benjamin.
Gewoon een probeerseltje.
door reintoch (beheerder) op kleine punten aangepast en de opmaak verbeterd, daarna uit het Verhalen Lab verwijderd
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
Verhalen 
Verhalen
»
Het schoonmaakrooster 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?