Een Feestje - deel II
deel II (dit verhaal is opgeknipt in 2 delen)
Amèl rolt op haar zij, haar knieën opgetrokken, haar armen stevig eromheen geslagen, haar enkels gekruist. Ze laat haar tranen nu de vrije loop.
“Stop, stop, alsjeblieft, ik kan niet meer,” huilt ze. “Genade! Rood!”
Ze weet niet meer hoeveel klappen ze inmiddels heeft geïncasseerd, maar met de tellende slagen is ze nog steeds de vier niet voorbij gekomen. Ze legt een hand tussen haar benen en voelt hoe opgezet en heet alles is. Haar lippen kloppen en schrijnen. Ze kan echt niets meer hebben.
Er is een oorverdovende stilte gevallen. Het publiek kijkt gespannen naar Amèl, die als een hoopje opgerolde ellende snikkend op de rode mat ligt. Bas doet een stap achteruit en zakt op zijn hurken naast het zwepenrek. Hij legt de zweep naast zich neer.
“Je geeft op?” Jacques staat ineens weer op het podium en torent hoog naast Amèl.
Ze geeft geen antwoord. Ze huilt alleen nog maar. De schaamte en teleurstelling zijn enorm.
“Amèl?”
Een warme hand omvat haar schokkende schouder. Door haar tranen heen kijkt ze Jacques aan, die nu op een knie naast haar zit.
“Het is oké. Je mag altijd je stopwoord gebruiken, dat weet je. Het is niet zonder consequenties, maar het is oké.”
Amèl knikt. Jacques staat op, loopt naar de zijkant van het podium, trekt een schot omhoog en komt terug bij Amèl met een fleece deken in zijn hand. Hij slaat hem om haar heen en helpt haar overeind.
“Kom maar.”
De kijkers rondom het podium beginnen te klappen, als Amèl met een beschermende arm van Jacques om haar schouders uit de felle spotjes stapt. Het vergroot haar schaamte alleen maar meer…
Met haar handen om een beker hete koffie, zit Amèl teneergeslagen in de deken gewikkeld in de gemakkelijke stoel bij het haardvuur. Jacques zit op het puntje van de kleine tafel naast haar.
“Amèl… Ik kan me haast niet voorstellen dat we ons zo in jou vergist hebben. Je staat bekend als een pittige tante, die heel veel kan hebben. Het staat je natuurlijk altijd vrij om je stopwoord te gebruiken, maar ik vind het wel jammer. Door het gebruik van je stopwoord heb je jezelf namelijk uitgesloten voor alle verdere feesten.”
Amèl schrikt. Dit had ze niet verwacht. De feesten zijn voor haar hoogtepunten in haar saaie leventje. Ze kijkt er altijd enorm naar uit. Ze zou het heel erg vinden als ze niet meer zou mogen komen. Ze was echt stom geweest om haar stopwoord te gebruiken. Ze knijpt haar benen tegen elkaar en voelt haar intieme delen nog steeds kloppen. Had ze het écht niet langer vol kunnen houden? Had ze te snel opgegeven? Een watje was ze… Een zwaar gevoel van spijt en falen valt over haar heen.
“Dat zouden wij heel spijtig vinden,” gaat Jacques verder.
Amèl schrikt op uit haar gedachten.
“Daarom hebben we besloten je een keuze te geven. Je hoeft niet meteen antwoord te geven, je krijgt een uurtje om bij te komen en erover na te denken. Niemand zal je lastig vallen, daar wordt voor gezorgd. Je kunt eventueel zelfs even je ogen dicht doen. Over een uur kom ik bij je terug en dan wil ik van je weten wat je beslist. Je kunt ervoor kiezen om het hierbij te laten. In dat geval zul je geen uitnodigingen meer krijgen voor de feesten en is er geen mogelijkheid meer om ooit nog terug te komen. Je kunt er echter ook voor kiezen je lidmaatschap terug te verdienen, maar de prijs is hoog. In dat geval kies je ervoor om een uur lang letterlijk vastgezet te worden aan het blok op het podium. Als je dat weet vol te houden, heb je een schone lei en kun je verder als alle andere subs. Sterker nog, je bent dan de volgende twee feesten gevrijwaard van selectie als speelbal.”
Amèl kijkt Jacques onzeker aan.
“Hoezo vastgezet aan het blok? Wat moet ik me daarbij voorstellen?”
“Letterlijk vastgezet, Amèl. Meer mag ik niet zeggen. Ontspan nu, rust even uit, ik kom straks bij je terug.”
Hij staat op van het tafeltje en loopt terug richting het podium, waar nu een spectaculaire vuurshow wordt gegeven. Amèl kijkt hem verward na. Ze fronst. Letterlijk vastgezet aan het blok? Ze kan wel iets bedenken wat dat zou kunnen zijn, maar dat zou toch zeker niet?! Ze bijt op haar lip. Deze bijeenkomsten wil ze niet missen. Ze baalt van zichzelf, dat ze het daarstraks heeft opgegeven. Nog nooit heeft ze een stopwoord gegeven en eigenlijk snapt ze niet goed waarom ze dat nu vanavond wel heeft gedaan. Wat een afgang, juist op een feest als dit….
Maar eigenlijk wordt haar nu een kans geboden om haar falen van daarstraks goed te maken, bedenkt ze. Hoe erg kon het zijn? Ze zouden haar niet vermoorden. Ze zouden haar geen onherstelbare schade toebrengen. Het zou hoogstens pijn doen en waarschijnlijk vernederend zijn. Maar heeft ze dat eigenlijk ook niet verdiend, met haar beschamende optreden van zo-even? Amèl recht haar rug en knikt. Ze wil haar fout en falen goedmaken. Ze wil ook niet uitgesloten worden van deze feesten, waar ook mooie demonstraties en interessante workshops worden gegeven. Haar besluit staat vast. Ze gaat dit tot een goed einde brengen.
Als Jacques na ruim een uur bij Amèl terugkomt, blijkt ze inderdaad weggedommeld te zijn. Ze ligt als een klein kind in de stoel genesteld, helemaal in de deken gerold. Hij blijft even naar haar staan kijken. Zijn blik verzacht. Hij bukt en legt een hand op haar knie.
“Amèl!”
Haar ogen gaan langzaam open. Ze kijkt een moment verward om zich heen, maar is dan meteen weer alert en komt snel overeind.
“Je bent mooi als je slaapt,” zegt Jacques. “Maar het is nu tijd voor iets anders dan slapen. Ik wil van je weten wat je besloten hebt. Laat je het hierbij, of ga je de uitdaging aan? Nemen we afscheid, of nog niet?”
Amèl glimlacht breed. “Nee,” zegt ze, “ik geef niet op. Ik heb nog iets goed te maken.”
Jacques knikt goedkeurend.
“Ik had eigenlijk niet anders van je verwacht. Het zal je niet meevallen, maar ik ben ervan overtuigd dat je het kunt. Zet hem op!”
Hij klopt bemoedigend op haar been en helpt haar uit de stoel.
“Kom. Laat die deken hier maar liggen.”
Op het podium is een hoge, ruwe houten kist neergezet. Aan de zijkanten zitten glanzende koperen beugels, om vervoer van het zware ding te vergemakkelijken.
Of om mij aan vast te zetten, denkt Amèl. Diep in haar hart weet ze dat dit waarschijnlijk niet is wat bedoeld werd met ‘vastzetten’, maar ze kan er allicht op hopen.
Het is nu erg druk in dit gedeelte van de club. Veel mensen die genoten hebben van de vuurshow, staan nog bij het podium en nu bekend gemaakt is dat Amèl een laatste kans krijgt, stromen ook de meeste van de andere gasten toe.
Er wordt ruimte gemaakt om Jacques en Amèl door te laten, als ze het podium naderen. Jacques heeft Amèl bij de hand genomen en leidt haar achter zich aan. Hij helpt haar het podium op.
“Ben je er klaar voor?”
Amèl knikt onzeker. Ze is doodsbang voor wat haar te wachten staat, maar tegelijkertijd vastbesloten niet nog eens te falen.
Jacques wijst naar de kist.
“Klim er maar op.”
Amèl staart hem even wezenloos aan. Zoals vaker in dit soort situaties, weigeren haar hersenen dienst.
“Erop klimmen? Hoe dan?”
Jacques zucht. “Gewoon, erop gaan zitten. Helemaal niet moeilijk.”
Amèl zet haar handen op de kist, zet af en met een elegant hupje en een draai zit ze op het ruwe hout. Haar vingers beroeren het materiaal voorzichtig.
“Splintert niet,” raadt Jacques haar gedachten. “Meestal niet tenminste,” voegt hij er grijnzend aan toe. Hij heeft een vlindervormige leren band gepakt, met een gat in het midden. Hij slaat hem om Amèls been, zo dat haar knie in het gat past. Haar been kan daardoor gewoon gebogen blijven hangen. Door de dubbele sluiting met klittenbanden past het perfect. Amèl beweegt haar been even op en neer. Het zit niet strak, het zit niet vervelend, ze kan ook nog gewoon bewegen. Gezien de rammelende aanwezigheid van de metalen ring aan de buitenkant van haar knie, zou dat waarschijnlijk niet zo heel lang het geval zijn, bedenkt ze. Ook haar andere been wordt voorzien van een zelfde band. Jacques bukt en trekt een lade onderin de kist open, waar hij een mooi rood henneptouw uit vist.
“Zo, ik ga je eens even vastmaken,” zegt hij, terwijl hij het touw door de ring aan Amèls linkerknie steekt en haar been naar de zijkant trekt.
Amèls hart maakt een klein gelukssprongetje. Het zou toch meevallen! Hij ging haar alleen maar aan die kist vastbinden! Ze kijkt toe hoe het touw aan het koperen handvat wordt bevestigd en Jacques haar rechterbeen op dezelfde manier vastlegt. Ze zit nu in een brede spreidstand op de kist. Dit zou ze toch wel een uur kunnen volhouden, in deze houding? Of zou ze kramp krijgen, was dat het zware eraan? Het was een vernederende houding, maar daar kon ze zich overheen zetten. Zoiets had ze ook wel verwacht. Ze glimlacht licht triomfantelijk. Dit ging gewoon lukken!
Jacques ziet haar glimlach en grijnst. Die smile zou zo wel verdwijnen. Hij is heel benieuwd of Amèl dit gaat volhouden. Hij hoopt het van harte, want stiekem is ze één van zijn favoriete subs die de feesten bezoeken. Hij zou het echt jammer vinden als ze niet meer zou komen. Ook Bas heeft een zwak voor haar, waardoor het niet moeilijk was geweest de anderen van de organisatie te overtuigen haar deze kans nog te geven. Maar de opdracht was pittig…
Hij komt overeind, nadat hij de benodigde materialen uit de lade heeft gevist.
“Zo.” Hij moet een beetje omhoog kijken om Amèls blik te vangen. “We kunnen verder.”
Amèls glimlach verflauwt. Verder?
“Even sprayen.” Hij houdt een flacon zonder etiket omhoog. Amèls hart begint sneller te slaan. Ze durft niet te vragen wat er in de fles zit.
“Ik wil dat je één van je schaamlippen, je mag zelf kiezen welke, even flink naar de zijkant trekt.”
Argwanend kijkt Amèl hem aan, terwijl ze doet wat haar gezegd is. Met haar linkerduim en wijsvinger pakt ze haar linker lip beet en trekt hem richting haar been.
“Heel goed.”
Jacques richt de spuitmond van de flacon en sproeit een grote hoeveelheid op de strakgetrokken schaamlip. Amèl voelt het prikken en heet worden. Het ruikt naar pure alcohol.
“Nu deze nog even…”
Jacques trekt neuriënd een vacuum zakje open, haalt er iets uit en vernevelt ook daar wat alcohol op.
“We moeten immers geen infecties krijgen, hè?” richt hij zich weer tot Amèl. “Die lip moet iets lager, tot op het hout, zodat we deze kwijt kunnen.”
Amèl voelt het bloed uit haar gezicht wegtrekken, als hij een dunne spijker op de huid van haar schaamlip zet. Jacques kijkt haar aan. Ze ziet krijtwit.
“Ach ja, natuurlijk, wat stom van me. Bas, geef haar even een bitje in haar mond. Sorry lieverd,” lacht hij daarna liefjes naar Amèl.
Paniek giert door haar lijf. Wil Jacques serieus een spijker door haar schaamlip slaan?! Hij is knettergek!! Ja, hij heeft gezegd dat ze vastgezet zou worden, letterlijk vastgezet en dat het een zware opdracht was, maar dit is onmenselijk! Wat moet ze doen? Weigeren? Zich erbij neerleggen dat het voor haar hier ophoudt? ‘En wéér falen?’ zeurt het vileine stemmetje in haar hoofd er achteraan. Die gedachte is genoeg om een vlaag boosheid door Amèl te jagen. Ze zal dit ondergaan, het zal heus haar dood niet worden.
Zweetdruppeltjes parelen op haar voorhoofd. Haar handen zijn klam. Haar hart bonst zo hard, dat het bijna hoorbaar moet zijn voor het publiek, dat ademloos toekijkt.
Plotseling staat Bas naast haar en duwt haar een bit in haar mond, dat hij vervolgens achter haar hoofd vastmaakt. Amèl bedenkt dat ze nu niet eens meer kán zeggen dat ze opgeeft, als ze dat zou willen. Gelaten sluit ze even haar ogen. Oké dan…. Toe maar.
Jacques staat voor haar, met een kleine hamer in zijn hand. Hij houdt hem voor Amèl op.
“Sla jij er één? Of sla ik er twee?” Hij draait zijn hand en opent hem een stukje, zodat ze een tweede, nog ingepakte spijker kan zien.
Amèl wordt misselijk. Hoe gemeen! Met een ongelukkig gezicht neemt ze de hamer aan. Jacques trekt haar schaamlip nog iets verder naar beneden, zodat het deel waar hij de spijker op geplant heeft vlak op het hout ligt. Hij verplaatst het puntige voorwerp ietwat en kijkt Amèl dan aan.
“Ga je gang.”
Amèls hand trilt. Tranen staan in haar ogen. Uit haar mondhoek druppelt wat speeksel, dat ze door het bit niet kan binnenhouden. Haar hand blijft in de lucht hangen. Ze kan het niet. Wanhopig kijkt ze naar de spijker die Jacques op haar vel vasthoudt. Ze voelt het puntje prikken.
“Ik blijf hier geen uren staan, Amèl. Als jij het zelf niet doet, doe ik het. Maar ik heb een hekel aan oneven, dus dan sla ik er twee in. Nú!”
Amèl houdt haar adem in, overweegt een fractie van een seconde met haar ogen dicht te slaan, maar bedenkt op tijd dat dat niet slim is. Ze heft de hamer, zet haar kiezen in het bit alsof het in tweeën moet en slaat met kracht op de spijker. Een misselijkmakende pijn verspreidt zich door haar schaamlip, als het metaal er dwars doorheen gaat en haar letterlijk vastnagelt aan het blok onder haar. Amèl slaakt een langgerekte rauwe kreet. Kleine bloeddruppeltjes sijpelen over haar huid op het hout. Verstard staart Amèl, zachtjes nakreunend, naar de spijker die nu dwars door haar lip in het hout steekt.
“Goed gedaan, heel goed. En ook fijn dat je in één keer raak sloeg en niet op mijn vingers,” merkt Jacques rustig op, alsof ze een Ikea kast in elkaar aan het zetten is en niet zojuist een spijker door haar eigen lijf gejast heeft. “Goed, andere kant.”
Hij neemt de hamer uit haar hand.
“Weer even naar de zijkant trekken graag?”
Amèl kijkt hem smekend aan. Niet nog een keer! Maar het is zinloos, Jacques is onvermurwbaar. Hij houdt de sprayflacon bij haar lip en wacht tot ze hem opzij houdt. Terwijl de tranen Amèl al weer over haar gezicht lopen, gehoorzaamt ze toch. De alcohol prikt nog meer dan eerder, nu ook diep in haar kutje en nog meer in haar al mishandelde andere schaamlip. Jacques pakt de tweede spijker uit en spuit ook daar wat alcohol op. Hij trekt Amèls lip weer meer naar beneden.
“Je bent rechtshandig hè? Laat mij maar vasthouden dan, anders wordt het niks. Of zal ik slaan? Krijg je er wel twee, dat weet je…”
Amèl schudt haar hoofd en neemt de hamer weer aan. Dit is zó gemeen…
Ze bijt nogmaals keihard in het bit en slaat met een oerkreet de nagel door haar schaamlip heen. Direct na de klap laat ze de hamer vallen. Met haar armen stijf tegen haar borst geklemd, balt ze haar vuisten en knijpt. Haar hele lijf trilt van de pijn. De tweede spijker lijkt nog wel meer pijn te doen dan de eerste. Amèl voelt zich gek worden. De pijn is afschuwelijk en wordt vergroot door de alcohol, die nogmaals rijkelijk over haar geslachtsdeel wordt gesprayd. De wereld draait en ze voelt zich licht worden in haar hoofd. Kwijl druipt over haar kin en ze heeft een snotneus door het huilen.
Bas maakt het bit los en kijkt naar de kermende vrouw op de kist. Hij bukt en pakt een doosje uit de lade, die nog openstaat. Hij tikt tegen Amèls arm houdt haar de doos voor. Dankbaar trekt ze er een paar tissues uit, veegt haar gezicht af en snuit hortend en snikkend haar neus.
Jacques staat met zijn armen over elkaar. Hij knikt tevreden. Dit had ze gered. Hij trekt zijn gezicht weer in de plooi.
“Amèl, je tijd is ingegaan. Een uur. Daarna is je beproeving afgelopen.”
Rondom het podium wordt druk nagepraat over wat er zojuist gebeurd is. Een paar mensen zijn zelfs het podium opgekomen, om Amèl te zeggen hoe dapper ze haar vinden of om moed in te spreken dat uur vol te houden, nu ze dit al heeft doorstaan. Amèl probeert ze dankbaar toe te glimlachen, maar meer dan een grimas krijgt ze er niet uit geperst.
Haar onderlijf staat in brand, zindert en klopt. Het bloed bij de spijkers en het spoortje op haar huid naar beneden is geronnen. Ondanks de pijn ervaart ze ook een gevoel opwinding, trots en triomf. Ze heeft het gedaan! Ze heeft niet opgegeven! Ze mag gewoon blijven komen en de komende twee feesten is ze bovendien veilig, kan ze rustig genieten van de diverse demonstraties! Geen spanning over haar rol op het feest tot het moment dat ze binnen is. Tot haar eigen verrassing betrapt ze zich erop dat ze dat misschien zelfs een beetje jammer vindt, ondanks vanavond.
Aan de voorkant van het podium wordt een korte demonstratie met elektro gegeven. Het geeft Amèl wat afleiding. Ze kijkt vanaf haar kast hoe er spanning wordt gezet op naalden, die door de tepel van de sub verderop gestoken zijn. De man reageert met veel kabaal.
Plotseling staat Bas bij haar.
“Wat zou er gebeuren als we spanning op die spijkers zetten, Amèl? Hoe zou dat voelen?” grijnst hij.
Amèls ogen worden groot. Was haar kwelling dan nóg niet afgelopen?! Geschrokken kijkt ze om zich heen, waar Jacques is.
Bas lacht. “Nee hoor, ik plaag je maar. Al zou het best leuk zijn…”
Amèl kijkt hem vernietigend aan, maar is wel opgelucht. Ze had hem zonder meer geloofd.
“Geen elektro meer, dat hebben we al gedaan vandaag. Maar een naaldje of twee door je tepels kan eigenlijk best nog wel…. En dan doen we er een draadje omheen, dat we strak trekken en weer aan de spijkers vastmaken, zodat je een beetje voorover moet leunen…. Je hebt het nu best gemakkelijk, je hoeft alleen maar stil te zitten… Hm, dat moest ik maar eens even regelen. Niet weglopen, hè?” grapt hij flauw voor hij wegloopt.
Amèl kijkt hem geschokt en verbijsterd na. Naalden?? En dan met een draadje aan de spijkers vastmaken?! Ze heeft nu al pijn in haar rug! Hoe lang moet ze nog blijven zitten? Nerveus zoeken haar ogen de menigte af, maar Jacques ziet ze nergens. Ook Bas is verdwenen.
Het duurt een eeuwigheid voor Jacques weer opduikt. Al die tijd heeft Amèl angstig afgewacht en rondgekeken of ze hem of Bas zag, terwijl ze zich zenuwachtig probeerde voor te bereiden op nog meer pijn. De tranen zitten haar al weer hoog. Als Jacques voor haar staat, kijkt ze hem smekend aan.
“Alsjeblieft, geen naalden… Ik kan niet nog meer hebben, alsjeblieft…!”
Jacques kijkt haar niet begrijpend aan.
“Naalden? Waar heb je het over? Je tijd zit erop, je hebt het gered en je hebt het supergoed gedaan!”
Amèl staart hem verbouwereerd aan.
“Maar… Bas zei… Er kwamen nog naalden… en een touwtje…” Ze valt stil.
“Ik weet niet wat Bas je heeft wijsgemaakt, maar je bent klaar,” zegt Jacques hoofdschuddend. Hij trekt vervolgens een wenkbrauw op en wijst tussen haar benen, waar het glanst van het vocht tussen haar lippen.
“Zo heel erg vond je die gedachte of deze spijkers kennelijk toch ook weer niet…”
Amèl ziet wat hij bedoelt en kleurt dieprood. Ze begrijpt niet goed hoe ze opgewonden geraakt kan zijn door deze extreme pijn.
Jacques geeft haar een nijptang.
“Trek er maar uit.”
“Wát?”
“Trek die spijkers eruit. Je hebt ze er zelf in geslagen, dus je mag ze er ook zelf uit halen. Tenzij je liever wilt blijven zitten natuurlijk.”
Amèls mond zakt een stukje open. Aarzelend neemt ze de nijptang aan. Dit is net zo eng als erin slaan, bedenkt ze. Voorzichtig klemt ze één van de spijkers vast in de tang van het gereedschap, knijpt haar ogen dicht en trekt voorzichtig. Het doet pijn en het wondje begint meteen weer te bloeden als de spijker eruit is.
“Geeft niet, dat komt zo wel. Je doet het goed. Die ander?”
Amèl kijkt hem kort aan en richt haar aandacht daarna op het tweede voorwerp, dat niet in haar lijf thuishoort. Met een kreun trekt ze de spijker eruit.
“Even goed ontsmetten.”
Voor ze kan reageren, heeft Jacques er al weer een nevel alcohol op gespoten, die de boel meteen weer flink in de fik zet. Ze kreunt nogmaals.
“Janine zal je straks iets meegeven en uitleggen hoe je de wondjes het beste kunt verzorgen. Morgenavond kom je hier terug, om te laten controleren hoe het gaat.”
Amèl knikt. Ze slaakt een diepe zucht en recht haar rug. Jacques bukt en trekt de klittenbanden rond haar benen los. Hij tilt haar van de kast. Bij het podium begint een groepje kijkers te klappen. Jacques heft een arm van Amèl in de lucht, wat het applaus nog wat doet aanzwellen.
In haar eigen kleding staat Amèl bij het paarse gordijn, dat de clubruimte van het gangetje scheidt. Haar onderlichaam doet pijn en klopt, maar het is een zoete pijn. Een pijn die ook triomf en voldoening bevat. Bas loopt langs en klopt op haar schouder.
“Toppertje,” knipoogt hij.
“Gemenerd,” zegt Amèl terug.
Ze lachen beiden.
“Heb je alles?” vraagt Jacques.
Amèl houdt het plastic tasje dat ze gekregen heeft omhoog en knikt.
“Mooi zo. Ik zie je hier morgenavond om acht uur. Ik ben trots op je en blij dat we je hier kunnen mogen blijven verwelkomen. Je hebt het heel goed gedaan.”
Amèl lacht naar hem.
“Dank je… En dank je dat ik nog een kans kreeg…“
Jacques buigt zich naar haar over en plant een lichte kus op haar wang.
“Tot morgen.”
dit account wordt alleen gebruikt om te lange oude verhalen in meerdere delen op te splitsen
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
