| Gepost op dinsdag 17 september 2013 - 12:48 am: | 
|
|
Deel 2: Fatsoen of ontucht?
De volgende dag stond ze om halfacht op. Aangezien ze haar nog geen rondleiding gegeven hadden, moest ze zoeken naar de eetkamer, waar ze zou ontbijten. Snel hoorde ze stemmen. Later zag ze de andere meisjes die haar vol belangstelling aankeken. Ze stelde zich snel voor en nam plaats. Terwijl ze een boterham of twee met kaas verorberde, bleef er nog weinig aandacht voor haar over. Het gaf haar de kans om ongemerkt te observeren. De gesprekken aan tafel gingen over jongens, uitgaan en make-up.
Aan de andere kant van de tafel zat een meisje alleen. Ze was mager en had een droevig gelaat. Haar blonde bijna witte haren hingen futloos op haar schouders. Het contrast tussen de kleur van haar gezichtje en haren waren miniem. Opvallend was haar kaarsrechte houding en haar elegant gekruiste benen. Haar voetjes steunden op klassieke maar stijlvolle lakhakjes. Moo keek lang naar haar.
Opeens kwam er een jongen naast het meisje zitten. Ze aten zonder te praten. Hij was de enige aanwezige jongen. Ze vond het vreemd dat er zo weinig jongens waren. Zou daar een aparte eetruimte zijn waar jongemannen kwamen ontbijten? Misschien had hij geen plaats meer en moest hij plaatsnemen bij hen.
Even later stonden de meisjes op en liepen nog steeds druk pratend, weg. Het was opeens stil aan tafel. Zij, de jongen en het meisje bleven achter.
De jongen ruimde de tafel af en liep naar een keukentje. Moo volgde hem.
“Is dit onze taak?” vroeg ze.
“Nou, zoiets… Het heet eerder opdraaien voor andermans nalatigheid.”
Ze lachte.
“Kan ik helpen afwassen?”
Hij wees naar de afwasmachine.
“Je kan helpen afdrogen als je wilt, drogen doet hij niet goed meer.”
“Graag! Hoe heet je trouwens? Ik ben Moo.”
“Kenny.”
Even later kwam het blonde meisje aan. Ze zette een pannetje op het vuur, nam enkele eieren uit de koelkast en stak brood in de toaster.
Kenny keek vragend op.
“Meneer wenst ontbijt op bed.” klonk ze gelaten.
“Oké, ik begrijp het.”
Toen het meisje de keuken verliet, keek ze vragend naar Kenny.
“Het is haar taak om voor Benedictus te zorgen.”
“Is dat zo?” vroeg ze .
Hij keek haar bedachtzaam aan.
“Ik geloof dat je ook uitverkoren bent. Je ziet er best goed uit,” zei hij.
Ze keek bezorgd.
“Maak je niet druk. Het komt goed. Ik en Elien zullen vaak bij je zijn.”
“Oh, fijn. Wat doen de andere meisjes?”
“Werken of deeltijds school volgen. Let maar niet op hen. Je zult merken dat je snel van hen vervreemd.”
“Sigaretje?” vroeg hij als ze klaar waren in de keuken.
“Dat mag!”
In de zitkamer plofte hij neer in een sofa en griste een pakje Marlboro uit zijn broekzak. Hij bood haar een sigaret aan die ze samen oprookten.
De kamer bestond uit Victoriaanse fauteuils en hoge klassieke vitrinekasten waarin boeken stonden. Het oude bloemetjesbehang deed haar aan haar oma denken. Net als bij haar oma stonden er afdrukken op de muur van ooit gehangen kaders.
Achter Kenny hing een merkwaardig schilderij. Een uitgemergelde man likte met een ellenlange tong het kutje van een angstig kijkende vrouw. Ze huiverde.
“Vreemd schilderij.”
“Inderdaad. Meneer heeft een uitzonderlijke smaak wat schilderijen betreft.”
“Vreemde meneer…” zei ze.
“Inderdaad.”
“Hoelang ken je hem al?” vroeg ze.
“Twee jaar,” antwoordde hij kort.
Toen ze niets meer vroeg was het stil in de kamer. Het was duidelijk dat hij niets meer over hem wou vertellen.
Een strenge vrouwenstem doorbrak de stilte: “Het is tijd!”
Moo veerde meteen op. Toen ze rondkeek in de kamer was er niemand buiten haar en Kenny. Kenny wees naar het plafond.
“Natuurlijk.”
In de hoek van de kamer hing een geluidsbox.
“Kom. We moeten meteen naar de klas alvorens Madame La Noire humeurig wordt.”
Onderweg merkte ze meer geluidsboxen op. Wat een vreemde organisatie!
Toen ze in het klaslokaal aankwamen, zag ze Elien met een koptelefoon op aan de laptop zitten. Kenny nam meteen plaats op de middelste bank. Hij opende de laptop en zette net als Elien een koptelefoon op.
“Zo, lieve Moo, welkom in de klas. Ik stel voor dat je plaats neemt, de pc opstart en het programma ‘Wat wil ik worden’ opent. Vul vervolgens de vragenlijsten in. Nadien overlopen en bespreken we alles, goed?” zei de juffrouw.
Het was de therapeute die Madame La Noire haar eerder had voorgesteld.
“Natuurlijk, mevrouw.”
“Ga je gang. En als er vragen zijn, geef dan een seintje,” klonk ze hartelijk.
Het programma bestond uit algemene vragen over haar schoolverleden en eventueel bijkomende opleidingen. Nadat ze die naar waarheid had ingevuld, volgde er drie testen. Een test over persoonlijkheid waar ze één van de drie antwoorden aanvinken moest, een IQ-test en de allerlaatste test ging over beroepsvoorkeuren. Het had wel twee uren geduurd voor het programma eindelijk vroeg de resultaten te willen afdrukken. Nadat de documenten afgedrukt waren en Mevrouw alles bekeken had, wenkte ze haar opnieuw.
“Aangezien je medeleerlingen een koptelefoon dragen, kunnen we heerlijk vrij praten,” giechelde ze.
“Zo… Het resultaat van je persoonlijkheid had ik blijkbaar goed ingeschat: Een vriendelijk maar toch wel timide persoontje. Je hebt een degelijk schoolverleden, alleen vraag ik me af of je je laatstejaars beëindigd hebt ?”
“Eh, ik ben na mijn zestiende niet vaak meer naar school geweest.”
“Niet vaak of niet?”
“… niet.”
“Net wat ik dacht. Maak je geen zorgen, we zullen eraan werken. Wat je beroepsvoorkeur betreft zijn er verschillende mogelijkheden. Had je ooit gedacht aan dans en theater?”
Meteen verscheen een glimlach op Moos gelaat.
“Wie weet… Andere resultaten geven aan dat de medische sector jou ook ligt. Je bent heel zorgzaam ingesteld en je resultaten voor Chemie, Natuurkunde en fysica zijn veelbelovend. Dat zijn je sterkste kanten maar natuurlijk zijn er nog allerlei andere beroepen die je kan uitoefenen.
Kijk ik zal zien wat ik voor je kan doen. Ik geloof dat dans en theater, woordleer, je grootste voorkeur is maar kunst blijft kunst en je moet wel hartstikke goed zijn daar je boterham mee te verdienen. Daarom zou ik gaan voor een medische richting tenzij je iets anders wilt. Wat kunst en theater betreft kan ik wel een extra cursus voor je regelen maar let op: niets is gratis. Wat denk je?”
“Dank u!”
“Dan zijn we klaar. Oh ja, weldra zal Meneer De Koster je komen halen om jouw fysieke toestand te testen.”
De turnzaal bevond zich op de vierde etage. Het was een klassieke zaal zoals ze die op school gekend had. Dezelfde klimrekken, blauwe matten, klassieke bok en ze gokte dat er achter die zware gordijnen zich een podium bevond. Ze herinnerde zich het podium op school die werd gebruikt voor diploma-uitreikingen, voorstellingen en ellenlange toespraken van hun directeur. Zelf had ze nooit graag op podium gestaan. Meestal had ze last gehad van slapeloze nachten als ze deel moest nemen aan een voorstelling. Gelukkig was die tijd voorbij. Ze woonde in een prachtig kasteel, studeerde opnieuw en had een eigen kamer.
“Kleed je uit,” klonk Meneer De Koster ineens.
Haar gedachtegang stokte en maakte plaats voor verbijstering: “Waarom?”
“Hoe kan ik je lichaam keuren met al die kleren?”
Ze verstijfde meteen.
“Vooruit! Ik heb niet eeuwig de tijd.”
Moest ze zich echt uitkleden? Wat had dit met haar fysieke toestand te maken?
“Ik begrijp het niet…”
“Moet ik je helpen?” vroeg hij streng.
Ze schudde haar hoofd. Natuurlijk kon ze dit zelf. Ze wou Meneer De Koster niet teleurstellen. Wat zou Madame La Noire wel niet van haar denken als ze weigerde mee te werken? Meteen voelde ze zich schuldig.
Meneer De Koster keek haar streng aan. Haar bevende handen vonden het boordje van haar jurk die ze aarzelend uittrok. Meteen sloeg ze haar armen rondom haar.
“Had ik dit gevraagd?”
“Uh?”
“Alles uit! Vervolgens loop je driemaal rond de zaal.”
…
“Nou? Was dat niet duidelijk genoeg?”
“Zoals u wenst, Meneer De Koster.”
Een wanhopig gevoel maakte zich van haar meester. Ze wenste elders te zijn.
Meneer De koster kuchte. Snel trok ze haar beha en slipje uit. Haar knieën knikte en ze kreeg het koud. Het voelde vreemd om naakt voor een man te staan. Ze zou zo in stukken kunnen breken. Haar benen waren loodzwaar geworden.
Moeizaam begon ze te lopen. Ze voelde zijn ogen in haar prikken. Haar wangen kleurden felrood.
Na haar derde rondje lopen, liet hij haar stoppen.
“Schouders achterover.”
“Handen in je nek,” klonk hij streng.
Hij sloeg fel op haar kont: “Borsten vooruit”
“Wanneer heb je voor het laatst gemenstrueerd?”
“Eh… ? Ongeveer twee weken geleden.”
“Medische gegevens,” verklaarde hij nors.
Zonder schroom keurde hij haar lichaam. Handen gleden langs haar of ze gefouilleerd werd. Hij liet haar diep buigen en trok haar billen open.
“Stevig,” mompelde hij meer tegen zichzelf dan tegen haar.
“Spreidt je benen.”
Ze schoof meteen haar benen open.
“Wijder…” zuchtte hij. “Praat ik chinees?”
“Neen,” klonk ze klein terwijl ze haar benen zo wijd mogelijk opende.
“Kan je ze helemaal spreiden?” vroeg hij.
Ze probeerde zich zo ver mogelijk te spreiden maar helemaal, lukte niet. Ze veerde als niets op toen zijn hand haar tussen haar benen optrok.
“De komende weken zullen we meer aan die spieren werken. Soepeler maken zodat je je zonder probleem kunt spreiden. Je wou dansen, niet? Nou, dan is lenigheid best belangrijk”
Alsof het nog niet erg genoeg was, liep hij naar een bok toe. Een klap op het zitje van de bok was een duidelijk teken dat ze naar hem toe moest komen.
“Ik wil graag dat je over de bok springt. Handen zo ver mogelijk uitgestrekt en dan neem je een schaarsprong.”
Ze keek hem geërgerd aan.
“Ik durf niet.”
“Hoe bedoel je? Is dit je eerste keer? Dit leren ze al in de eerste klas.”
“Neen…” stokte haar stem voor ze haar zin kon afmaken.
Haar ogen schoten vol tranen.
“Meisje toch…” klonk hij opeens warm.
“Wil je dat Madame La Noire hiervan op de hoogte komt? Je zou enorm in haar achting dalen. Trouwens, had je geen contract getekend?” zei hij vriendelijk terwijl hij over haar rug streelde.
Ze snikte luider.
Opeens zei hij streng dat ze zich moest vermannen.
Ze veegde de tranen weg van haar wangen en verzamelde moed.
De bok was tamelijk hoog opgesteld. Net zoals vroeger kreeg ze faalangst er niet over te geraken. Dat kreeg ze meer als ze iets goed wou doen.
Ze nam afstand, spurtte, strekte haar armen tot aan de rand van de bok. Haar onderlichaam bracht ze zo hoog mogelijk als ze kon terwijl ze haar benen spreidde. Ze landde mooi op haar voeten.
“Mooi! Je bent veelbelovend! Ik geloof dat we een mooie tijd tegenmoet gaan!”
“Kleed je aan en scheer je weg. Morgen zien we elkaar op hetzelfde tijdstip.”
Vlug kleedde ze zich aan en rende ze de zaal uit. Midden in de gang hield ze op met lopen. Haar lichaam leek niet op te willen houden met trillen. Ze bleef een poosje staan.
Het was Kenny die op haar deur had geklopt.
“Het is etenstijd,” verwittigde hij haar.
“Is het al zo laat? Fijn dat je me komt halen.”
“Gelukkig! Je zou anders iets op je hals hebben gehaald.”
“Hm…”
Onderweg vroeg hij hoe het in de turnles gegaan was. Toen ze even opkeek leek hij oprecht geïnteresseerd. Haar gevoel zei niet teveel aan hem op te biechten. Tenslotte kende ze hem nog maar net, al wist hij veel meer dan haar.
“Goed.”
Ze voelde dat hij haar aankeek maar ze bleef strak voor zich uitkijken.
Aan tafel begreep ze waarom Kenny haar eerder zei dat ze snel van de anderen zou vervreemden. Ze waren luidruchtig, te levenslustig en onbezonnen. Niets van die eigenschappen vond ze in zichzelf terug. Hun leven was anders, bijna wereldvreemd.
Elien zat gelaten in haar hamburger te prikken waar ze zo nu en dan een klein stukje in haar mond stopte. Ze at tergend traag. Misschien lustte ze het eten niet graag.
Moo nam de stoel naast haar.
“Hoi, alles goed?” vroeg ze.
“Zoals het betaamt. Jij?”
“Ik denk het wel.”
…
“Hoelang woon je hier?” probeerde ze het gesprek verder te zetten.
“Veel te lang.”
“Hoe bedoel je?” vroeg Moo bezorgd.
“Ah” klonk ze bits en stond op.
Ze ruimde haar niet lege bord af en verliet de kamer.
Mijmerend keek Moo haar na. Soms wekte vragen meer vragen op, besefte ze.
Voor haar deur lag een pakje. Daarin zaten catalogussen over mode samen met een outfit waarop een briefje was vastgespeld.
“Doe deze vanavond aan. Ik verheug me erop jou hierin te zien. Liefs, Madame La Noire.”
Toen Moo de kledingstukken voor zich uit hield, wist ze niet meteen wat ze daarvan denken moest. Als ze het matrozenpakje aanhad, zat het haar als gegoten. Mevrouw La Noire wist iets van kledingmaten. Ze wierp een blik in de spiegel waar ze een jongetje zag. Ze vond zichzelf best grappig. Ze kamde haar haar in een zijstreep en probeerde opspringende krulletjes op zijn plaats te krijgen.
Met een zware mannenstem zei ze tegen haar spiegelbeeld: “Hoi, ik ben Moo.”
Het duurde niet lang of er werd op de deur geklopt.
“Ja, kom binnen,” klonk Moo.
“Dag, Moo!” klonk Madame La Noire vrolijk.
Ze bekeek haar aandachtig en haar linker mondhoek krulde.
“Magnifiek!”
Ze liep naar Moo toe en nam haar kin vast.
“Je nooit schminken,” klonk ze als een strenge moeder.
Mevrouw La Noire nam plaats aan tafel.
“Zo, hoe gaat het met ons meisje. Bevalt het je hier?”
“Ja hoor,” antwoordde Moo meteen.
“Goed zo…”
“Ik hoorde dat je van kunst houdt en dansschool zou willen volgen?”
“Ja, dat wil ik graag.”
“Meneer De Koster kan je veel leren, niet?”
“Eh, ja Mevrouw.”
Opeens nam Mevrouw La Noire Moos hand vast.
“Je geniet ervan hè,” probeerde ze te polsen.
“Euh, van wat Mevrouw?” klonk Moo hoog.
Mevrouw La Noire keek haar veel betekend aan.
“Oh dat? Mja,” klonk Moo terwijl ze met haar handen frunnikten.
“Kom eens op mijn schoot zitten, lief kind.”
Toen Moo op Madame La Noir’s schoot zat begon ze liefkozend over haar haren te wrijven. Ze vertelde haar dat ze heel veel voor haar betekenen kon.
“Je kan me allerlei diensten bewijzen Moo. Soms ben je mijn jongetje en soms ben je mijn meisje en soms ben je een stout kindje. Stout, vind ik je omdat je zuinig bent met je gevoelens. Ik zou willen dat je altijd vertelt wat er in je omgaat, ook als je je er niet goed bij voelt. Daarom wil ik dat je nu je broek en slipje uitdoet en je dan over mijn schoot legt.”
Moo voelde niets, Moo dacht niets, Moo voerde gewoon uit. Het leek of alles vanzelfsprekend was. Het leek erop dat ze zelf vond dat ze straf verdiende. Het leek erop dat dit haar enige toevlucht was. Mevrouw La Noire had een stok bij. Ze had niet gezien dat ze die verborg in de zijkant van haar rok. Het verbaasde haar eerder dan dat ze angst voelde. Maar toen de eerste slag op haar billen kwam, schrok ze.
“Auw!”
Er kwam nog een slag en deze keer bewoog ze. Mevrouw La Noire had haar stevig vast.
Na een aantal venijnige slagen, hield ze ineens op.
“Dat doe ik met meisjes en jongetjes die niet eerlijk tegen mij kunnen zijn,” zei ze terwijl ze Moo tegen haar boezem drukte. En een boezem had ze!
“Verwen mij nu maar eens.”
Toen Mevrouw La Noire haar losliet, begreep Moo dat ze moest opstaan.
Mevrouw La Noire friemelde haar rok hoog en opende haar benen. Ze had een paarse slip aan waar ze duidelijk een nat vlekje zag.
Moo ging op haar knieën zitten. Weifelend trok ze haar slipje uit. Mevrouw La Noire zei niets en Moo boog zich voorover. Ze stak haar tong uit en likte haar geschoren vagina. Even voelde ze zich hulpeloos toen ze likte omdat ze niet wist of ze het wel goed deed tot Mevrouw La Noire begon te kreunen. Ze luisterde aandachtig naar de kreunen van Mevrouw La Noire en likte verder aan haar klitje .
©obs
|
|
    
obs
Nieuw lid
Bericht Nummer: 4
Aangemeld: 09-2013
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 18 september 2013 - 11:50 am: |
|
Deel 2 van mijn verhaal |
Ik heb deel 2 van mijn verhaaltje al gepost. Wegens een nalatige fout van mezelf is de titel hetzelfde als mijn vorig verhaal 'het meisje met de gitaar'. Ik hoop dat dit gauw kan worden hersteld. Voortaan let ik beter op :-)
vriendelijke groeten,
obs
|
de schrijfster
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 85
Aangemeld: 05-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 18 september 2013 - 12:55 pm: |
|
schrijfkunst |
Hallo obs
wat kan jij beeldend schrijven zeg. Ik zie het huis en de mensen helemaal voor me.
Ik wacht met spanning op deel 3!
|
Josee
Nieuw lid
Bericht Nummer: 2
Aangemeld: 10-2013
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 01 oktober 2013 - 03:54 pm: |
|
Spannend verhaal |
Beste obs,
Ik vind jou verhaal zeer goed. Het beschrijft niet alleen de fysieke zaken maar ook de gedachten die daaruit voort spruiten.
Ik verwacht snel het vervolg het boeit, het is spannend en het is vooral goed seksueel opgebouwd en onderdanig daar geniet ik met volle teugen van.
Hoe zit het met het doktersbezoek?
Josee
|
obs
Nieuw lid
Bericht Nummer: 1
Aangemeld: 11-2013
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 07 november 2013 - 08:24 am: |
|
Bedankt! |
Bedankt dat jullie mijn verhaaltje leuk vinden en uitkijken naar een vervolg. Ik beloof dat die binnenkort ook zal komen. Wegens een domme virus op mijn vaste pc kan ik niet verder schrijven. Misschien heb je al gehoord van die verdomde politievirus? Eerste maal heb ik hem kunnen verwijderen, tweede maal niet. Weldra komt mij iemand me helpen.
Aan schrijfster: Ik ben trots dat ik van jou een compliment kreeg want ik bewonder jouw schrijftalent heel erg.
Aan Josee: Het doktersbezoek zou weldra komen :-) Het is al uitgewerkt. Nu zou ik op mijn vaste pc moeten geraken ;-)
Liefs,
Obs
|
F.A.W. Malach
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 81
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 07 mei 2014 - 09:25 pm: |
|
Verwachtingen... |
O ja, ik had hoge verwachtingen van dit tweede deel en je hebt ze allemaal ingelost. Meneer De Koster vond ik hilarisch, maar wel lekker geil. La Noire is een klasse apart (grijns). De spanking scène was bloedmooi beschreven, compliment daarvoor.
Ik hou van dit soort verhalen. Inhoud, gevoelens, opbouw en zalige erotiek. Mooi, obs!
Groetjes!
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?