| Gepost op vrijdag 11 januari 2013 - 10:03 pm: | 
|
|
Een onbewuste droom van een meisje die eindelijk uitkomt.
Grieks is altijd al mijn lievelingsvak geweest. Nog niet eens zo zeer om het vak zelf – ik vind het echt een prachtig vak! - maar mij gaat het vooral om de lerares. Ze is mijn steun en toeverlaat. Mijn lichtpuntje in de duisternis…
We hebben het over een tekst die twee zussen beschrijft. Ze hebben ruzie om wie de mooiste billen heeft.
Terwijl we klassikaal onze vertalingen aan het nakijken zijn zegt mevrouw Knapen:
“Over billen gesproken, ik moet jullie het volgende doorgeven namens de afdelingsleider. Vanaf nu zal er op deze school alleen nog maar gestraft worden met een pak slaag. Oké, misschien klinkt dit een beetje raar en lijkt het alsof we jullie in elkaar gaan slaan ofzo, maar met een pak slaag wordt bedoeld een stevig pak voor de billen. Iedereen krijgt in de komende dagen een kennismaking met deze regeling. De straf zal voor sommigen zwaarder zijn dan voor anderen, aangezien niet iedereen evenveel overtredingen heeft begaan. In die kennismaking wordt gelijk aan jullie uitgelegd wat het allemaal inhoudt, hoe het in zijn werk gaat en van wie je het krijgt. Ik ben degene die dit aan jullie vertelt omdat ik jullie kennismakingen ga doen. Elke leraar krijgt een klein groepje leerlingen waarbij hij de kennismakingen moet doen en ik heb jullie toegewezen gekregen.”
Iedereen kijkt haar aan alsof ze gek is geworden. Dit kan toch niet waar zijn?
Ze vervolgt haar uitleg: “De kennismakingen worden op alfabetische volgorde gedaan”.
Ik juich van binnen bij het horen van dit nieuws. Want dan ben ik én als laatste aan de beurt, zodat het vast nog wel even duurt voordat ik eraan moet geloven én ik kan van anderen horen hoe het is. Na mijn innerlijke feestje luister ik weer verder naar mevrouw Knapen.
“Ik denk dat ik jullie na morgen allemaal wel gesproken heb. Ik doe vandaag de eerste helft en morgen de laatste helft.”
Daarna somt ze alle tijdstippen op wanneer we ons moeten melden bij de strafkamer. Die kamer bevindt zich beneden in de gang die naar de lerarenkamer loopt. Er is daar pas een verbouwing geweest en het is iedereen nu wel duidelijk waar die verbouwing dus voor was.
Ik krijg te horen dat ik me morgen om half vier moet melden bij de strafkamer. Dat is wel iets eerder dan dat ik verwacht had. Maar ik kan er mee leven. Ik ben nu al zenuwachtig. Deels omdat ik niet weet wat me te wachten staat en deels omdat ik wél weet dat het niet leuk zal zijn.
De volgende morgen kan ik nergens anders aan denken. Wie verzint er nu weer zoiets? Zo erg is het nou toch ook weer niet met het gedrag op onze school? Misschien wil de school gewoon zijn reputatie verbeteren ofzo. Maar goed, wat gebeuren moet, moet gebeuren. Ik hoop maar dat mevrouw Knapen een beetje met me meeleeft en het niet al te erg voor me gaat maken vanmiddag.
De dag op school gaat langzaam voorbij. Ik had liever gehad dat ik gelijk ’s ochtends aan de beurt was geweest. Dan zou het nu al voorbij zijn. Niets is erger dan een hele dag in de zenuwen te zitten wachten op een pak slaag met daarbij een waarschijnlijk gênante uitleg over hoe dat gegeven gaat worden.
De dag vordert verder en ik ben aangekomen bij het zesde uur. Als deze les is afgelopen zal ik me naar de strafkamer moeten haasten. Ik vang weinig tot niks van de les op, ik ben veel te zenuwachtig voor wat me te wachten staat. Als de bel gaat schrik ik op uit mijn overpeinzingen en een enorme golf van zenuwen overspoelt me. Ik wacht totdat mijn vriendin Anna klaar is met het inpakken van haar tas zodat we samen naar beneden kunnen lopen. Ik vraag haar of ze bij de kluisjes even op Suus wacht. Want die kan elk moment terugkomen van haar afspraak. Zij zou namelijk vlak voor mij gestraft worden.
Ik loop maar vast naar de strafkamer toe, zo weet ik tenminste zeker dat ik op tijd ben. Net als ik de gang naar de lerarenkamer toe in loop zie ik Suus uit een deur komen. Haar gezicht is betraand en bezweet. Ik schrik er nogal van, ik wist niet dat het zo erg zou zijn. Ik omhels haar even troostend en zeg dat Anna op haar wacht bij de kluisjes. Zij geeft me op haar beurt een meelevende blik terug en vervolgt haar weg naar de kluisjes. Na dit alles haal ik diep adem en open ik de deur.
De strafkamer ziet er helemaal niet uit zoals ik verwacht had. Het ziet er eigenlijk gewoon uit als een normaal kantoor van bijvoorbeeld een afdelingsleider of roostermaker. Alleen is het bureau opvallend leeg en staat er een leren bank achter in de hoek. Voor de rest is het maar een saai, kil kamertje met weinig decoraties erin. Mevrouw Knapen vraagt me tegenover haar plaats te nemen. Ik loop naar de stoel en ga langzaam en beheerst zitten. Mijn blik is gericht op het tafelblad van het bureau en niet op mevrouw Knapen. Ik zou haar niet durven aankijken, dat is veel te vernederend.
Dan begint ze te praten.
“Nou meisje, jij bent wel de laatste die ik dit aan wil doen. Ik vind niet dat je dit verdient, maar je weet dat ik wel moet doen. Ik wil dit nog aan je kwijt: onderschat het niet, want iedereen die ik tot nu toe heb gestraft is niet uit deze kamer gekomen zonder enige traan te laten.”
Na het horen van deze informatie moet ik even slikken. Telkens als ik meer hints krijg over hoe dit in zijn werk zal gaan, is het steeds iets wat me nog meer de stuipen op het lijf jaagt. Ik besef dat ik weer verder moet luisteren. Straks krijg ik nog meer straf, dat moeten we ook niet hebben.
“Goed, ik zal je nu een paar dingen uitleggen over hoe dit reglement in zijn werk zal gaan. Ten eerste zal er vanaf nu voor veel meer dingen straf worden gegeven. Als iemand zijn huiswerk niet af heeft is dat al een goede reden voor een flink pak voor de billen. Wie de straf zal geven is afhankelijk van bij wie iemand zich misdraagt.
Nu is het dan de kennismaking en moet ik de straf toedienen. Maar het kan ook zomaar zijn dat je ooit eens een keer bij een andere leraar in de strafkamer langs zal moeten komen. Verder zijn er nog verschillende manieren waarop een pak billenkoek kan worden gegeven. De meesten zullen er bij jou voor kiezen om je over de knie te nemen, denk ik. Jij bent lekker klein en licht”, terwijl ze glimlacht voegt ze daar nog iets aan toe:
“Ik durf het bijna niet te zeggen, maar je bent ook lekker knuffelbaar. Dat was alle uitleg wel geloof ik. O, wacht, geen van jouw straffen zullen worden doorgegeven aan je moeder. Dat wil ik je niet aandoen. Want ik weet wel zeker dat jij dat niet leuk zou vinden. Heb ik gelijk?”
Ik knik, daar heeft ze zeker gelijk in. Ik schaam me nu al, ik moet er niet aan denken dat mijn moeder dit te weten komt. Dan pakt mevrouw Knapen ineens mijn handen vast en kijkt me in mijn ogen.
Ze zegt: “Lieverd, als laatste wil ik nog één ding tegen je zeggen, ik doe dit niet omdat ik je haat. Ik doe dit omdat ik wil dat je er beter van wordt. En beloof dit vooral aan me: schaam je niet. Ik ben ook gewoon een moeder van drie kinderen dus ik ben wel meer gewend dan dit, en trouwens, de band die wij inmiddels hebben opgebouwd, zou het toch wel iets minder erg voor je moeten maken, toch? Je vertrouwd me toch wel?”
Ik knik na het horen van deze vraag. Maar ik heb zelf ook nog een vraag aan haar: “Waar zou ik me voor moeten schamen?”
Ze slaakt een diepe zucht en mompelt in haarzelf: “Alweer dit belangrijke deel vergeten te vertellen.”
Dan wendt ze zich weer tot mij en kondigt aan dat er met een pak voor de billen een pak voor de blote billen wordt bedoelt. Ik staar haar met grote ogen en open mond aan. Ze glimlacht naar me.
“Meisje, ik kan er niks aan veranderen, het is nou eenmaal zo.”
Na deze mededeling staat ze op en loopt ze naar de bank in de hoek. Ik sta ook maar op, want ik weet dat ik hier toch niet onderuit kom. Terwijl ze gaat zitten zegt ze nogmaals dat ze dit niet doet omdat ze me haat, maar omdat ze van me houdt. Na dit nieuws breek ik bijna. Niemand heeft ooit zoiets tegen me gezegd. Ik wist al wel dat ze om me gaf, maar om daar nog eens een bevestiging van te krijgen…
Door alle zenuwen van vandaag kan ik mijn emoties bijna niet in bedwang houden. Maar ik houd me sterk, ik weiger al te huilen voordat ze zelfs ook maar begonnen is. Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden maar het lukt niet. Mevrouw Knapen komt naar me toe en omhelst me even. Ze fluistert in mijn oor dat alles wel goed komt en dat ik niet bang moet zijn. Dan maakt ze zich voorzichtig los uit mijn wanhopige omhelzing en gaat op de bank zitten. Ik sta een beetje lullig naast haar en weet niet wat ik moet doen, want ik durf nog niet over haar schoot te gaan liggen. Volgens mij moet ik daar eerst een toestemming voor krijgen.
Mevrouw Knapen verlost me uit mijn twijfels met deze woorden: “Nou, kom maar liggen.”
Ik doe het maar snel, want ik voel dat ik rood word. Ze legt me zo neer dat mijn linkerzij zich tegen haar buik bevindt. Ik verberg mijn gezicht in een van de kussens die op de bank liggen vlak onder de rechterarm van mevrouw Knapen. Ze knijpt me nog snel even geruststellend in mijn bil voordat ze haar zoektocht naar mijn broeksknoop begint. Ik til mijn heupen iets omhoog zodat ze erbij kan komen. Nadat ze mijn broeksknoop losmaakt, schuift ze mijn broek langzaam van mijn billen af. Nu lig ik in mijn onderbroekje over haar schoot heen.
Ze wil me even laten wennen aan het gevoel zonder al te veel schaamte te voelen en begint haar slagenregen op mijn boxershort. Het doet niet echt heel veel pijn, maar volgens mij zijn dit ook nog maar zachte klapjes in vergelijking met wat me straks te wachten staat. Ik gluur iets over het kussen heen waar ik in de inmiddels verstreken tijd nog steeds mijn gezicht in verborgen had gehouden.
Op het bijzettafeltje naast de bank ligt een haarborstel. Nu weet ik zeker dat dit pas de voorronde is. Na ongeveer vijf minuten moet ook mijn onderbroekje aan geloven. Mevrouw Knapen schuift hem net als mijn broek langzaam omlaag. Ik ben blij met mijn kussen dat mijn gezicht, dat nu toch wel erg rood aanloopt, verbergt. Ze knijpt nog eens geruststellend in mijn bil voordat ze aan het echte pak billenkoek begint.
Dat is nog eens een heel ander verhaal! RECHTS, LINKS, MIDDEN, RECHTS, LINKS, MIDDEN dat is de volgorde die ze aanhoudt. Na een tijdje lig ik te kronkelen over haar schoot en probeer uit alle macht te ontsnappen aan deze marteling. Één keer lukt het me bijna. Mevrouw Knapen neemt geen risico en pakt me nog steviger vast. Hiervoor pauzeert ze haar slagenregen even. Ze pakt allebei mijn polsen vast, draait ze op mijn rug en houdt ze met één hand daar. Dan schuift ze mijn benen van de bank af en legt een been van haar over allebei mijn benen heen.
Ik voel dat ik nergens heen kan en weet dat het zinloos is om energie te verspillen aan tevergeefse ontsnappingspogingen. Maar als ze weer verder gaat met slagen uitdelen en de ondraaglijke pijn weer terugkeert, kan ik niet anders dan nog steeds los proberen te komen. Een hele tijd later beginnen de eerste tranen te vloeien. Ik ben de hele tijd al stil geweest, maar nu huil ik zo hard als dat ik nog nooit gehuild heb. Daar had mevrouw Knapen op gewacht: dit is het moment om over te stappen op de haarborstel.
Ik zou vele tranen huilen voordat ze ook maar met de haarborstel begonnen zou zijn. Ze geeft me heel even pauze om op zijn minst een klein beetje te kalmeren. Ze wrijft me sussend over mijn rug heen en troost me met wat zachte woorden die ik niet eens kan verstaan. Al mijn schaamte is op dit moment weggevaagd. Het enige waar ik aan kan denken is die vreselijke pijn. Mijn inmiddels dieprode billen kunnen de haarborstel echt niet meer aan, zou ik denken. Maar mevrouw Knapen denkt daar anders over. Ze begint naar mijn idee veel te vroeg met slaan. Niet alleen mijn billen worden nu gemarteld, maar ook mijn dijen moeten eraan geloven. Ik dacht dat het niet zou kunnen, maar dat doet nog veel meer pijn!
Na wat wel eeuwen lijkt stopt de pijn. Ik lig slap over de schoot van mevrouw Knapen heen en ik snik nog zachtjes in mijn kussen. Dan buigt ze zich over me heen en pakt mijn schouders vast.
Ze praat zachtjes en geruststellend tegen me.
“Ik weet dat ik je pijn heb gedaan en zoals ik al eerder heb gezegd, ik doet dit alleen maar voor jou. Zodat je er beter van wordt. Ik ga je billenkoek nu heel even afronden met de hand en dan ben ik echt klaar.”
Ik zwijg. Ten eerste heb ik geen kracht meer om te praten en ten tweede valt er niet veel te zeggen. Haar proberen tegen te houden heeft toch geen zin. De laatste paar slagen zijn eigenlijk meer strelingen in vergelijking met wat ik de rest van de tijd heb meegemaakt.
Ik heb er wel vrede mee. Eigenlijk is het best ontspannend om over haar schoot heen te liggen. Ik denk aan de aanraking van mijn zij tegen haar buik aan. Goh, wat voelt dat lekker zacht en warm aan. Ik denk aan haar heerlijke omhelzingen als ik er eventjes doorheen zit. Ik denk aan haar grapjes, die soms heel droog zijn, maar soms mijn mond toch echt in een glimlach doen krullen. Ik denk aan haar lieve opmerkingen die ze tegen me heeft gemaakt. En dan is het eindelijk klaar.
Ik huil niet meer, ik lig gewoon ontspannen over haar schoot heen. Schamen doe ik me ook niet meer. Daar ben ik inmiddels wel overheen. Dan begint mevrouw Knapen mijn billen te strelen. Deze aanraking voelt hemels na alle martelingen die nu voorbij zijn. Een tijdje later mag ik van haar schoot af klimmen en kom in naast haar op de bank te zitten. Ze trekt me tegen haar aan en ik ontspan me nog steeds heerlijk.
Ze geeft me een kus op mijn voorhoofd en zegt dat ze nu echt van me is gaan houden.
Ik kan niks anders doen dan “Ik hou ook van jou” terugzeggen.
|
|
    
always&forever
Nieuw lid
Bericht Nummer: 2
Aangemeld: 01-2013
Beoordeling: 
Stemmen: 3 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 11 januari 2013 - 10:07 pm: |
|
Graag tips/reacties |
Hoi,
Ik zal me even voorstellen: ik ben always&forever en k ben nieuw op dit forum.
Ook ben ik een nogal onervaren schrijver, dus ik zou heel graag reacties op dit verhaal willen hebben.
Ik heb met bewondering een heleboel verhalen op dit forum gelezen en dat heeft me tot deze poging tot succes gebracht.
Alvast bedankt!
|
elfje
Nieuw lid
Bericht Nummer: 1
Aangemeld: 09-2012
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 15 januari 2013 - 10:28 am: |
|
je verhaal |
Dit verhaaltje vond ik erg opwindend om te lezen. Altijd leuk als het over twee vrouwen gaat, Meesteres en subje, dat spreekt me erg aan. Zeker als er een zekere band tussen de twee is, zodat het straffen eigenlijk een soort liefde geven is.
Doe zo voort zou ik zeggen, want ik wil graag meer lezen ! 
|
de schrijfster
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 75
Aangemeld: 05-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 15 januari 2013 - 02:57 pm: |
|
Joepie, gevoelens |
Hi always&forever,
ik heb eigenlijk maar 1 tip:
Ga vooral door met het schrijven van verhalen.
Ik zou graag meer verhalen van je lezen!
|
Kythana
Lid
Bericht Nummer: 15
Aangemeld: 05-2013
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 10 oktober 2017 - 09:34 pm: |
|
Yummie! |
Hoi Always&Forever,
Dit is echt een heerlijk verhaal! Echt zo één waar ik me in kan vinden, soms voelde het alsof ik het zelf geschreven had! Een fantasie (dat denk ik toch  ) die mij enorm prikkelt! Echt... Wij zitten op dezelfde lijn!
Blijven schrijven, hé!
x
Good girls need spanking too!
| |
Sp40anker
Nieuw lid
Bericht Nummer: 1
Aangemeld: 02-2016
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 05 juli 2018 - 05:55 pm: |
|
Geweldig! |
Ik kan er niet goed achter komen waarom ik juist dit verhaal zo opwindend vind. Misschien de speciale relatie tussen de vrouwelijke ik-persoon en de lerares? Of het meisje dat absoluut geen pak voor de billen verdiend heeft maar dat -op een liefdevolle maar toch strenge manier- toch krijgt?
|
Sp40anker
Nieuw lid
Bericht Nummer: 2
Aangemeld: 02-2016
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 08 juli 2018 - 11:40 am: |
|
Prachtig |
Hi always&forever,
Dit verhaal is echt prachtig! En ook zo heel anders dan veel andere verhalen.
Ik zie dat het al vele jaren geleden is dat je het geplaatst hebt. Jammer dat je daarna niet doorgegaan bent met schrijven, want daarmee hebben we ongetwijfeld veel gemist.
Sp40anker
|
MeneerM97
Nieuw lid
Bericht Nummer: 2
Aangemeld: 07-2018
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 23 juli 2018 - 01:30 am: |
|
Eens met de reacties |
Niets toe te voegen op al hetgeen in bovenstaande reacties al is geschreven. Ik vermoed dat de anekdote in de introductie een variatie is op het oordel van Paris (gouden appel) over Hera, Athena & Aphrodite? Erg leuk! Is dat Gymnasium toch nog ergens goed voor geweest. Het schijnt dat intelligente mensen vaker kinky zijn, misschien dat daar dus toch nog iets van waar is?
Groeten,
M
|
Jip
Productief lid
Bericht Nummer: 33
Aangemeld: 06-2014
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 24 juli 2018 - 04:15 am: |
|
Klassieke billenkoek |
Hi Always&Forever,
Wat een supermooi, ontroerend verhaal. Ik werd er gewoon stil van. Sp40anker, bedankt dat je dit verhaal zoveel jaren later opnieuw onder onze aandacht hebt gebracht, ik had het anders waarschijnlijk nooit gelezen.
Always&Forever, ik weet dat de kans klein is dat je dit nog leest, maar ik wil je toch nog even zeggen dat ik het heel jammer vind dat het bij dit ene verhaal gebleven is. Je hebt duidelijk een bijzonder talent.
Groetjes,
Jip.
|
Tijgertje
Nieuw lid
Bericht Nummer: 2
Aangemeld: 04-2018
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 29 juli 2018 - 07:23 pm: |
|
Straffen uit liefde |
Ik ben van mening dat een sub altijd gestraft wordt uit liefde. De dominant wil het beste voor zijn of haar sub, en dit verhaal verwoord dit geweldig goed. Voor mij is de mevrouw niet van haar gaan houden, maar deed ze dit al.
Well done.
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
Verhalen 
Verhalen
»
Nieuw strafreglement 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?