De zware straf voor een pijnslet  
hoe een pijnslet zwaar wordt gestraft nadat ze op moet voor een herkansing voor een sollicitatie
“En? Ging het je gemakkelijk af?” vroeg hij direct toen ze binnen kwam.
De luchtige ondertoon impliceerde dat hij het antwoord dat ging komen al kende.
“Ja hoor! Ik zal het wel oké gedaan hebben, heel moeilijk was het niet,” meldde zij, terwijl ze haar tas neerzette en de huiskamer in kwam. “Maar de uitslag krijg ik pas over enkele dagen.”
De eisen waren niet zo heel hoog, maar sollicitanten dienden een IQ te hebben vanaf 110, wat een vrij gemiddelde waarde is. Door middel van een IQ test selecteerde het bedrijf de sollicitanten die ze wilden uitnodigen en Miriam zag in deze baan een buitenkans voor zichzelf. Als gehandicapte vrouw was het toch een stukje lastiger om werk te vinden maar gelukkig is met haar IQ nooit iets mis geweest, dus ze hoopte dat ze haar motivatie aldaar kon gaan toelichten binnenkort. Al helemaal omdat de test ook een herkansingsronde kende.
Hij had haar geholpen met de voorbereiding op een manier die voor hen beiden ook erg plezierig was. Hij had enkele oefeningen op het internet gevonden die ze moest maken onder omstandigheden die hij creëerde. Zo had hij haar een taaltoets laten maken terwijl hij haar rug zweepte. Haar score werd van de maximumscore afgetrokken en het getal dat er over bleef, stond voor een aantal kaarsvetdruppels op haar rug, na het zwepen.
“Want,” zo vond hij, “het zou jammer zijn als ze bij een eventueel falen de omstandigheden de schuld zou geven.”
Ze moest ook onder lastige omstandigheden gewoon voldoende presteren.
Ze zat aan het ontbijt toen een postbode de uitslag in de brievenbus smeet. Miriam brandde van nieuwsgierigheid maar ze wist dat ze de brief niet mocht openen. Hij wilde dat doen. Aldus geschiedde, na de avondmaaltijd.
Ze kwam zojuist onder de douche vandaan en droeg een zijden badjas.
“Kom hier,” zei hij. “Ik ga de brief openen en wil dat je erbij bent.”
Gehoorzaam volgde ze zijn woorden op. Ze werd ineens een beetje zenuwachtig, ondanks het vertrouwen dat ze erin had gehad de afgelopen dagen. Want stel je nu eens voor dat ze de test toch niet had gehaald? Hij had immers op haar hart gedrukt dat ze er niet genadig vanaf zou komen als ze voor de herkansing op moest gaan. En ze wist hoe ongelooflijk sadistisch hij kon zijn. Ondanks dat ze door haar handicap niet over haar hele lichaam gevoel had, wist hij toch feilloos steeds weer de gemeenste dingen uit te vreten met haar, waarbij haar borsten het vooral moesten ontgelden. Soms bleven zijn pijnigingen wekenlang zichtbaar, maar toch kon ze er ook intens van genieten dat hij haar gebruikte voor zijn eigen perverse fantasieën.
Hij pakte de brievenopener en de enveloppe en keek haar diep in haar ogen aan.
“Succes, sletje. Je hebt nu even een spreekverbod tot nader order.”
Hij kwam dichter bij haar staan en ontdeed haar van haar badjas. Ze was ineens naakt en ze zag hoe zijn ogen over haar blote lijf zwierven. Ze voelde het koude staal van de brievenopener plots op haar huid, vlak onder haar borsten. Langzaam bewoog hij de punt ervan in haar linkerborst, die erdoor werd opgetild. Hoewel de punt niet zo scherp was stak het behoorlijk. Ze kneep haar ogen dicht maar ogenblikkelijk kreeg ze te horen dat ze hem aan moest kijken. Er volgde een flinke klap in haar gezicht en haar wang schrijnde. Ze schrok want ze had het niet verwacht en tegelijkertijd schoten haar ogen vol. De stekende pijn in haar borst verdween toen hij de enveloppe in zijn handen opende.
Hij haalde de brief eruit, las hem, keek haar aan en las de brief nog eens. Zonder enige emotie in zijn gezicht legde hij de enveloppe met de brief weg en keek haar weer aan. Er raasden ondertussen allerlei gedachten door haar hoofd. Ze voelde een mengeling van angst, geilheid, maar toch ook het zelfvertrouwen dat ze zo lang had.
'Waarom zegt hij niks?' dacht ze.
Ze kon zich maar ternauwernood beheersen het spreekverbod niet te breken en zodoende alsnog zijn toorn over zich af te roepen.
“Luister goed, sletje. Ik ken de uitslag nu. Ik ga je ‘m eenmaal mededelen. Je hebt het… niet gehaald.”
Hij zweeg en zij moest het even laten bezinken.
Ze baalde ontzettend en wilde direct van alles vragen, maar weer was er dat vermaledijde spreekverbod dat haar beperkte. Ze voelde tranen opkomen omdat ze die unieke kans op een baan zag vervliegen, ondanks de mogelijkheid tot herkansing. Ze begreep er niets van want het was toch niet zo moeilijk geweest!? De wanhoop die ze voelde en de straf die ze begon te vrezen, ondanks haar masochisme, maakte dat ze zacht begon te snikken. Hij bleef intussen zwijgend naar haar staren totdat hij er genoeg van had.
“Ophouden met dat gesnotter nu!” zei hij plots. “Je bent geen klein kind meer, je herkanst het gewoon. Maar ik heb je gewaarschuwd: Je zult het nu wel flink gaan ontgelden, meisje. Ik steek mijn tijd niet graag voor niks ergens in. Schaam jezelf, dat je mijn tijd hebt verkwanseld met al die oefeningen. Je gaat me nu terug betalen.”
Hij nam haar mee naar de speelkamer die ze hadden ingericht en legde haar op haar rug op een bondagetafel. Haar armen wijd uitgestrekt, bond hij haar polsen stevig vast. Ze kreeg een blinddoek voor en haar collar om, die aan de bondagetafel bevestigd was. Nu kon ze zelfs haar hoofd niet meer oprichten. Ze hoorde hoe hij naar de kast liep die er stond en vroeg zich af wat er komen ging. De ellende die ze even hiervoor voelde, bij het horen van de uitslag, maakte langzaam plaats voor hernieuwde geilheid en even later stond hij weer bij haar. Hij streelde met zijn handen over haar wang. Hij streelde haar hals en speelde met haar borsten. Haar tepels werden hard en hij kneep er flink in. Uit reflex wilde ze bewegen maar het lukte niet.
“Dit ga je flink voelen, sletje van me. Ik weet dat je me vertrouwt, ik weet wat ik doe. Maar je zult het je nog wel gaan afvragen de komende uren.”
Miriams adem stokte even.
'Uren!? Zei hij Uren!?' dacht ze, terwijl zijn woorden nog naklonken. 'Mijn god, wat is hij van plan? Dat ga ik nooit volhouden!
Hij had een potje met zalf naast haar gezet en twee klemmen erbij gelegd. Het waren gemene klemmetjes. Een smalle bek met gebogen tandjes en een sterke veer. Aan het uiteinde was een touwtje te bevestigen. Hij keek vastberaden toen hij een stap dichter bij haar kwam. Hij pakte de klemmetjes en zette ze één voor één recht op haar tepels. De tandjes beten zich vast en een stekende pijn vlamde door haar borsten. Ze kreunde en holde haar rug waardoor haar mooie borsten nog beter uit de verf kwamen.
“Mooie houding, sletje. Dat ga je maar even langer vasthouden…”
Hij bevestigde een touw aan de klemmetjes en haalde het over een katrol die boven aan het plafond hing. Vervolgens maakte hij het touw vast aan een haak in de muur. Elke beweging gaf opnieuw een stekende pijn in haar tepels en ze besefte zich dat ze deze houding niet zo heel lang kon volhouden.
Hij opende vervolgens het potje zalf en begon de inhoud in dikke lagen over haar borsten te smeren. Opnieuw sneed de pijn van de bijtende klemmen door haar tepels en borsten en Miriam hield het niet meer.
Met een luide “Aaahhh!!” verbrak ze haar spreekverbod, maar hij smeerde rustig door.
“Ja hoor Miriam, je spreekverbod is weer ingetrokken, maar wat zeur je toch? Het gaat nog veel erger worden, dus bewaar je gejammer, slet,” zei hij met een sadistische ondertoon. Miriam merkte ondertussen dat haar borsten eerst ijskoud, maar langzaam aan steeds warmer voelden. Gelukkig stopte het insmeren, waarmee de pijn in haar tepels weer wat wegzakte.
Daar lag Miriam, op haar rug. Of beter gezegd: op haar schouderbladen. Het deed pijn. De bondagetafel drukte in haar schouders, de klemmen trokken aan haar tepels en haar borsten werden warmer. En nog warmer. “Ik vertrek en kom straks terug Miriam. Je blijft maar even nadenken over het falen van de test en ik wil zo dadelijk van je horen op welke onderdelen je slecht gescoord hebt. Duidelijk?” vroeg hij bits.
“Ja meester,” zei Miriam zacht. “Maar mijn tieten worden zo heet, het begint te voelen alsof ze in brand staan meester. Wat heeft u erop gedaan als ik vragen mag?”
Terwijl hij zwijgend de ruimte uitliep, begonnen haar borsten steeds heter aan te voelen. Het brandde.
Toen hij terug kwam aanschouwde hij het effect van de zalf in combinatie met de tijd.
Uit de mond van Miriam klonk een zacht: “Auwauw auuuuww. Mag het eraf Meester? Auw auwww.”
En ze probeerde over haar borsten te blazen ter verkoeling, wat dankzij haar collar niet lukte gelukkig.
“Onderga dit, Miriam. Ontspan en onderga je straf als een waardige pijnslet! Ik zal je iets anders geven om op te concentreren, dat zal je leren om juist op het onderdeel rekenvaardigheid het slechtste te scoren.”
Daar was ze al bang voor, met dit onderdeel had ze nu eenmaal de meeste moeite. Heel even werden haar gedachten afgeleid van het brandende gevoel in haar borsten, maar het kwam al snel weer in alle hevigheid terug.
“Hoofdrekenen. Hoeveel is 18 x 123 delen door 18? Snel!! Nu, Miriam!” riep hij haar toe.
Miriam had wel in de gaten dat het antwoord vast 18 of 123 zou zijn.
“18!” gokte Miriam.
“Fout, slet!” zei hij droogjes.
Hij rukte de blinddoek van haar gezicht en ze zag dat hij inmiddels ook naakt was.
“123! 123!” probeerde ze nog, maar het mocht niet baten.
“Dat was de herkansing dus, die komt later wel,” zei hij met een donkere grijns op zijn gezicht.
Miriam kon de houding intussen niet langer meer volhouden. Haar rug ging steeds platter liggen en de klemmetjes grepen zich vaster en vaster in haar tepels, die flink uitgerekt werden. Miriam schreeuwde het uit en smeekte of de klemmen eraf mochten. Ze bleef smeken en jammeren totdat hij zijn hand op haar mond legde.
“Lig toch eens stil, meisje,” zei hij kalm. “Je doet jezelf meer pijn dan ik op deze manier. Ik haal de klemmen eraf, zoveel is zeker. Maar niet voordat jij je klep nu eindelijk eens houdt en netjes het juiste antwoord geeft op de volgende vraag: hoeveel is 21 x 345 delen door 21?”
Miriam hield het bijna niet meer en riep “345! Mogen de klemmen er nu af? 345!”
Maar daar nam hij geen genoegen mee.
“Stil nu Miriam!”
Ze zweeg, met alle moeite.
“Wat is je antwoord?”
Miriam vocht tegen haar tranen en zei: “345 meester.”
Even later klonk er een luide schreeuw door de ruimte. De pijn van het verwijderen van de klemmetjes was zo intens dat het even zwart werd voor haar ogen. Miriam voelde haar borsten wat inzakken weer en het stak. Het stak in haar tepels en het brandde op haar borsten.
“Welnu,” zei hij.
“Je had het fout, de eerste keer. Je zei 18, terwijl 123 het goede antwoord was geweest. Welk getal komt eruit als je 18 van 123 aftrekt sletje?” vroeg hij toen hij met een doek naderbij kwam.
Miriam voelde zich wazig en had de grootste moeite om deze rekensom goed op te lossen, maar het lukte.
“105, meester,” zei ze zacht.
“Heel juist Miriam. Zie je nu wel dat je vast beter had kunnen presteren op die IQ test? Eens kijken of je nog in staat bent andere pijnsensaties op die tieten van je te voelen!”
Hij pakte de doek en begon die in de mond van Miriam te proppen.
“Zo,” zei hij rustig, “nu gaat het nog meer pijn doen en je schreeuwde net al alles bij elkaar, dus ik ga het even dempen. Ik wil graag wat rust als ik je tieten martel.”
Miriam zag aan hem dat hij flink opgewonden was en zelf had alles haar ook niet onberoerd gelaten. Maar de angst voor wat er komen ging nam al snel de overhand weer. Haar meester kwam aangelopen met een lange brandneteltak en kwam naast haar staan.
“Ik ga je eens flink meppen Miriam. En je hoeft niet voorzichtig te zijn met deze brandnetel, ik heb er méér dan voldoende!”
Zijn donkere blik en de grijns op zijn gezicht, in combinatie met de dreigende brandnetel deed een siddering door haar heengaan. Vrijwel direct hief hij de brandnetel hoof in de lucht en uit volle kracht sloeg hij op haar borsten. De steel liet een mooie striem achter, ondanks dat haar borsten al flink rood waren gekleurd door de zalf. Er vlogen wat bladeren door de lucht. Direct volgde slag nummer twee en drie en Miriams schreeuw klonk gedempt door de ruimte.
Het sneed, het brandde en haar lichaam raakte langzaam bedekt met brandnetelbladeren. Na 45 harde slagen met misschien wel 10 keer een nieuwe brandnetel, stopte hij. Miriams adem was snel en oppervlakkig, het zweet liep van haar voorhoofd en ze leed pijn. Haar borsten waren flink gestriemd en er waren hier en daar blaasjes te zien van de brandnetels. Hij genoot van de aanblik en hij maande haar tot rust.
“Let op je ademhaling Miriam. Moet ik je nu alles voorkauwen? Adem diep in en uit enkele keren en kom even tot rust. Dan verzamel ik de bladeren.”
Even was Miriam wat opgelucht omdat ze dacht dat het over was, maar al snel merkte ze dat hij de bladeren zoveel mogelijk op haar borsten verzamelde.
Toen haar borsten helemaal bedekt waren legde hij zijn gehandschoende handen op de stapel brandnetels en begon hard te knijpen en masseren. De brandnetelbladeren miste hun uitwerking niet en opnieuw leek het alsof haar borsten in brand stonden. Toen hij na 5 minuten stopte en de bladeren van haar borsten verwijderde maakte hij een tevreden opmerking. Hij maakte de collar van Miriam even los wat haar de ruimte gaf even een klein beetje te bewegen.
“Kijk je tieten nu toch eens, pijnsletje van me! En we zitten nog niet eens op de helft!” zei hij glunderend.
“Hoeveel is de helft van 123 ook alweer, Miriam?” vroeg hij cynisch.
Ze wist te bedenken dat het 61,5 moest zijn en zei dat netjes.
“Ja, het is te hopen dat je geen verdere fouten meet maakt hè? Dan zit het er tenminste een keer voor je op en kun je gaan bijkomen, meisje. Maar alleen dan!”
Miriam vond het aantrekkelijk aan hem, juist dit. Hoe hij kon genieten van het pijnigen van haar borsten. Ze richtte haar hoofd op en zag rode borsten, donkerrode en blauwe striemen. Het geheel was bezaaid met witte blaasjes. Ze schrok en liet haar hoofd op de tafel vallen.
“Okay dan. 45 slagen en 5 minuten. Dat maakt 50.”
Hij liep naar de hoek van de ruimte en kwam terug met een doosje. In dat kleine doosje zag Miriam iets dat op punaises leek. Er ging een stoot van adrenaline door haar lijf.
‘Neeeee!!’ dacht ze, ‘dat is onveilig! Dat zou hij toch nooit…?’
Hij pakte een wit doekje en een flesje alcohol. De doek belemmerde haar om zich uit te drukken maar ze probeerde het wel. Hij maande haar opnieuw tot stilte door haar gemompel heen en begon uit te leggen.
“Dit zijn klinisch geprepareerde naalden, slet. Van chirurgisch staal dus. Een zakenpartner van me heeft ze geproduceerd. In de kop van deze punaises zit een gaatje. Dit gaat leuk worden.”
Hij haalde de doek uit haar mond en Miriam nam een teug adem. Haar borsten bleven pijn doen en ze merkte dat ze een beetje begon weg te zakken. Watten in haar hoofd, zoals ze het zelf noemde. Dit zorgde er doorgaans gelukkig voor dat ze wat meer kon hebben nog, dan ze al kon. En dat was maar goed ook.
“Hoeveel is twee keer 5?”
Natuurlijk wist ze het goede antwoord, maar de watten zorgde ervoor dat ze niet meer kon bedenken wat hij impliceerde.
“10, meester,” zei ze zacht, en ze wachtte op wat er komen ging.
“In elk van je tieten 5 stuks. Ik wil dat jij je lippen stevig op elkaar houdt slet. Gehoorzaam me!!” riep hij streng terwijl de eerste naald van de punaise zich in haar rechterborst boorde. Een centimeter of 3 onder haar tepelhof.
Er schoot een pijnflits door haar hoofd en direct voelde ze de tweede, een centimeter of 3 boven de rand van haar tepelhof. Nadat ook links en rechts punaises waren geplaatst ging hij over naar haar linkerborst en al snel had Miriam 8 punaises in haar borsten. Ze was erin geslaagd haar lippen op elkaar te houden hoewel ze toch wel hard kreunde, door haar neus. De tranen schoten weer in haar ogen en opnieuw pakte hij de kletsnatte doek die hij eerder uit haar mond had gehaald.
“Gadverdamme Miriam. Dit is jouw kwijl. Wat moet ik daarmee!?” vroeg hij bits en hij begon het in haar gezicht te smeren.
Miriam voelde zich vernederd en haar ogen werden steeds zwaarder. Uiteindelijk stopte hij de doek terug in haar mond.
“Welnu, Miriam. Dit gaat even pijn doen. De laatste twee.”
Miriam kneep haar ogen stijf dicht en schreeuwde het weer uit toen de laatste twee punaises recht in haar tepels verdwenen. Het leek alsof ze eraf gesneden werden en ze begon te huilen.
“Stil maar meisje, het is bijna voorbij nu. Hoeveel is 50 + 10, slet? En hoeveel is 105 min 60?”
Miriam wist de goede antwoorden nog net uit te brengen.
“Inderdaad, nog 45. Stop nu met jammeren.”
Hij kwam terug met een electrobesturingskastje en daaraan 6 draden. Een vlaag van pijn overviel Miriam toen hij aan 3 van de 5 punaises in elke borst het uiteinde vast klikte.
“6 draden, elk aan drie punaises per borst. Hoeveel punaises zijn er nog vrij Miriam. Antwoord, nu!”
Het was te wazig in haar hoofd om nog een antwoord te kunnen geven op deze informatie. Hij drukte op een knop en Miriam voelde haar bovenlijf wat samentrekken.
“Laat ook maar, pijnsletje van me. Probeer er maar van te genieten, als je dat nog lukt.”
Vervolgens kreeg ze 30 schokken te verduren, afwisselend per punaise of tegelijk, en toen het over was voelde Miriam de boeien om haar polsen snijden. Ze had blijkbaar hard eraan getrokken uit reflex en ze was compleet buiten adem. Haar ogen waren bloeddoorlopen rood en haar gezicht was nat door een mengeling van tranen en zweet. Ze zakte weg door de pijn en wist dat ze niet meer spreken kon nu.
Ze hoorde de stem van haar meester, die deze toestand van haar al eerder had meegemaakt, maar kon niet meer reageren. Gelukkig anticipeerde hij erop.
“Miriam Miriam Miriam toch. Je gaat me toch niet vertellen dat je deze ‘test’ ook al weer niet gaat halen? Kom op zeg, zó waardeloos ben je toch niet?”
Hij haalde de draden van de punaises af. Hij sloeg in haar gezicht om haar wat bij te brengen.
“Sletje sletje toch, wat moet ik met je. Het kan niet zo zijn dat je helemaal niks kunt. Waar ben je dan goed voor? Pijpen misschien?”
Miriam voelde hoe zijn vingers in haar mond op verkenning uitgingen en sperde uit een soort reflex haar mond open.
“Zo blijven liggen!” klonk het streng en hij kwam op de bondagetafel staan, met zijn voeten naast haar buik.
Hij knielde en ging op haar borsten zitten. Opnieuw voelde Miriam de korte naalden dieper in haar borsten glijden en de pijn versterkte haar staat van zijn. Hij schoof zijn pik in Miriams mond en begon haar in haar mond en keel te neuken. Hij tilde haar hoofd op aan haar haren en als hij diep ging moest ze kokhalzen.
“Slik mijn zaad, slet. Misschien ben je dáár dan goed genoeg voor? Ik zal je er 10 punten voor geven zodat er nog maar 5 over blijven.”
Langzaam bewoog zijn pik in en bijna uit haar mond en ze voelde plots hoe zijn eikel tegen haar gehemelte wreef. Haar meester kreunde en ze kon nog net haar luchtpijp afsluiten. Hij loosde zijn zaad in haar mond en keel en Miriam begon te kokhalzen, maar ze pijpte door, totdat hij het genoeg vond. De zoute smaak in haar mond en de sliert die langs haar mondhoeken naar buiten kwam maakte dat ze zich nog meer vernederd voelde. Hier en daar kwam wat bloed langs de punaises naar buiten gelopen door de druk van zijn bewegingen. Miriam voelde nog slechts één grote pijnscheut vanuit haar borsten. Ze voelde hoe ze klopten en schrijnden. Ze was in een staat die voor haar vele malen fijner was dan een orgasme en nadat hij de punaises had verwijderd en met alcohol opnieuw haar borsten af had geveegd, stopte het snel genoeg weer.
Maar haar meester had nog één ding in petto voor haar. Ze hadden tenslotte afgesproken dat de opgelegde straf hoe dan ook uitgevoerd diende te worden en Miriam vroeg zich af wat ze nog moest doorstaan. Ze was moe en wilde in slaap vallen, tegen haar meester aan, na deze heftige straf. Hij maakte haar polsen los en daar lag Miriam, met twee zowat compleet vernielde borsten, weerloos door wat ze ondergaan had. Wachtend op wat er nog komen ging.
“De laatste 5, mijn pijnslet, krijg je hiermee. Op volle sterkte.”
Hij had opnieuw de getande klemmen tevoorschijn gehaald en twee draden van het electrokastje aan de uiteinden bevestigd. Al snel begroeven de tandjes zich opnieuw in haar tepels en opnieuw voelde Miriam een steek van pijn. De eerste schok deed Miriam spartelen en ze greep naar haar borsten.
“Moet ik je weer vastleggen slet!?” klonk het streng, “want dan geef ik je er wel 10 bij Miriam, besef dat goed!”
De tweede schok volgde en Miriam schreeuwde. Haar armen bewogen wild maar ze bleef van haar borsten af.
“Heel goed, pijnsletje. Je ondergaat het maar, zoals ik wil. Had jij je test maar moeten halen. Leer hier van!”
Zijn woorden deunde door Miriams hoofd terwijl de derde schok door haar tepels knalde.
“Stil toch, Miriam! Ik zal je matsen.”
De vierde schok schoot door haar tepels en duurde lang. Ze voelde opnieuw de tranen uit haar ogen stromen en zichzelf verder wegzakken.
“Weet je wat, Miriam? We maken een deal. Kies maar. Ik ga door totdat je flauw valt. In ruil daarvoor zal ik mijn eisen voor de sollicitaties laten varen en jou gewoon aannemen binnen mijn bedrijf. Of ik stop nu na de laatste, dan zit je straf erop en ga je voor de herkansingsronde. Wat zal het worden?”
Miriam opende haar ogen en zag de grijns op zijn gezicht. Ze wist dat ze in zijn bedrijf kon gaan werken, in een hele mooie functie. Maar ze wilde in eerste instantie gewoon worden uitgekozen omdat ze de beste zou zijn, niet omdat ze zijn pijnslet was. Maar bij nader inzien…
dit verhaal is geschreven door een medelid wiens naam ik niet bekend mag maken. naar aanleiding van een oproepje van mij
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?