sm & spanking verhalen & forum

Spanking Forum » Verhalen Forum » verhalen van Janneman » Zo maar
« Vorig verhaal	Volgend verhaal »

Een verhaal van:
Janneman

Oppasser

Beoordeling:

Vind je dit verhaal erg goed
of juist niet
geef dan hier je waardering:

(Waardeer!)
Aantal waarderingen tot nu toe: 1

Gepost op donderdag 17 april 2014 - 07:23 am:

Zo maar

Zo maar

A long long time ago
I can still remember how this woman
used to make me smile

And I knew if I had my chance
that I could make her dance,
and maybe she'd be happy for a while

(enige vrijheid veroorloofd)

Zo maar

We hadden direct oogcontact. Je hebt dat wel eens, dat je ergens een ruimte binnenkomt, iemand ziet en denkt: ik ken jou. Niet eens zozeer omdat je denkt dat je die persoon eerder hebt gezien. Nee, dat gebeurt wel vaker. Meer in de zin van: ik moet iets met jou. Let wel: met, niet van.
Later zou ze me vertellen dat ze hetzelfde had gehad. Dat verklaarde ook waarom we elkaar zo lang aankeken. En zo intens. Het viel de anderen nog net niet op, maar het zal niet veel gescheeld hebben.
Het had ook niks te maken met zich aangetrokken voelen. Nou ja, niet bij haar waarschijnlijk. Ik ben bijna twee keer zo oud en al lang niet meer moeders mooiste. De trouwe hondenogen heb ik nog, maar dat zien alleen hondenliefhebsters.
Zij had wel iets aantrekkelijks. O, haar lichaam was mooi gevormd, met bobbels waar ze horen. Maar een ouwe bok als ik ziet dagelijks vele groene blaadjes en heeft zich al lang neergelegd bij de gedachte dat zien ook heel mooi is en dat je daar ook best tevreden mee mag zijn. Moet zijn, zou de calvinist zeggen. O nee, die mochten niet eens naar groene blaadjes kíjken.
Nee, het waren haar ogen. Grote ogen had ze, een beetje vochtig, een beetje schichtig. Zon beetje als van de hijgende hinde, die de bronst van de bok is ontkomen. En waar ik normaal al meer dan gemiddelde aandacht schenk aan ogen trokken deze ogen me steeds weer naar zich toe.
Dat zag ze natuurlijk wel en dan glimlachte ze. Niet uit macht, ook niet me een beetje uitlachend. Nee, het leek wel of ze het fijn vond.
Maar natuurlijk zette ik dat allemaal van me af. Gekke streken die ik nou eindelijk eens zou moeten afleren. Kom nou toch.

We deden samen een cursus. Het was een klein groepje, een select gezelschap zou je kunnen zeggen. Leuke mensen, met wie het goed cursussen was.
We zochten elkaar niet op, zaten niet naast elkaar, negeerden elkaar nog net niet. Het kwam er eigenlijk gewoon niet van.Later heb ik wel eens gedacht dat het wel leek of we ergens op wachtten.

Dat moment kwam toen we tijdens een pauze tegenover elkaar aan tafel zaten. De rest was buiten, zich overgevend aan hun nicotineverslaving.
Ze kreeg een telefoontje en ik zag wel dat het heftig was. De tranen begonnen rijkelijk te biggelen en toen ze het gesprek beëindigde probeerde ze zich wat te beheersen. Ik zei dat dat niet hoefde, dat ze het moest laten gaan en pakte over de tafel haar hand stevig vast. Zo zaten we een hele poos tot ze wat bedaarde. Toen bedacht ik dat ik eigenlijk wel wat koud zat te doen en dus liep ik naar haar kant van de tafel en nam haar in mijn armen. Ze probeerde bijna in me te kruipen, zo had ze dat nodig.
Toen ik buiten geluiden hoorde die aankondigden dat de rest zo binnen zou komen gaf ik haar een voorzichtig zoentje op haar perzikzachte wang en liet haar los.
"Je bent lief." zei ze. Daar werd ik wat verlegen van. Toch gaf het me wel een goed gevoel. Ik had iemand getroost die het nodig had. Er worden zoveel mensen niet getroost als ze het nodig hebben. Maar die ene, die had het nu gekregen. Van mij. Mooi.

De volgende keer gaf ze mij toen ze binnen kwam een zoentje op de wang. We waren weer alleen, anders zou het misschien problemen gegeven hebben. Maar nu kon ik haar als antwoord even over de rug wrijven. Het tintelde even bij mij, diep van binnen, een sterk en al lang weggedrukt verlangen. Haar warme lijf. Maar ik zei - bijna hardop zelfs - tegen mezelf dat ik niet zo idioot moest doen. Toe even. Ouwe gek. Doe normaal.
Maar die keren daarna werd mijn verlangen steeds sterker. Het was niet echt fysiek, wel een beetje natuurlijk, maar ze had wat anders in me losgemaakt. Ik had er toen geen woorden voor. Begreep het niet eens. Maar toen ik me er later wat in verdiepte herkende ik mijn gevoelens in wat doorgaans een daddy wordt genoemd.
Ik kon wel blijven proberen het van me af te schuiven maar dat lukte niet. Het werd alleen maar sterker.

Toen kwam die Dag. Die dag die alles veranderde. Ik zie haar nog zo op me af komen. Ze was erg verlegen, stotterde en keek me niet aan, maar ze slaagde er wel in om eruit te persen: "Ik zou heel graag wat langer met je willen praten. Maar dan wel in alle rust. Heb je tijd om straks naar mijn huis te komen?"
Ik zei dat ik natuurlijk tijd voor haar had en kreeg haar adres. Ze vertrok vast op de fiets en ik zou met de auto later komen.
Ik hoefde niet eens aan te bellen. De deur ging vanzelf open. Ze stapte opzij om me binnen te laten, sloot de deur en gaf me toen een zoen. Op mijn lippen. Ik zei nog eens tegen mezelf dat ik toch echt geen gekke ideeën moest krijgen. Ze bracht me maar de bank, vroeg wat ik wilde drinken en ging het halen. Ik keek haar na. Haar mooie billen, bedekt door een ultrakort rokje met een dikke maillot er onder. Ik ging het moeilijk krijgen maar ik zou me beheersen.
Maar toen werd het echt heftig. Ze zette mijn glas neer en kwam vlak voor me staan, haar benen strak tegen elkaar, haar handen op de rug, haar kin op de borst en de ogen neergeslagen. Ze stond echt vlakbij. Ik meende haar vrouwelijkheid te kunnen ruiken maar dat kon toch zeker niet want dan zou ze opgewonden moeten zijn.
"Wil je iets van mij?" vroeg ik.
Ze knikte, nauwelijks zichtbaar.
Mijn inwendige hobby-psycholoog ging aan de slag. "Volgens mij wil je troost. Maar er zijn vele soorten troost. Geestelijke troost. Een aai over de bol. Hulp. Meedenken.
Dan is er de materiële troost. Lekker eten, een drankje, luxe goederen, een reisje. Als je het mij vraagt eerder een vlucht dan een troost.
Maar er is ook fysieke troost. Een arm om je heen. Een knuffel. Een zoen. Allemaal fysieke troost. Maar volgens mij wil jij iets anders. Ik aarzel wat om het te zeggen maar doe het toch, vooral omdat ik er eigenlijk zo zeker van ben. Het is eigenlijk een beetje van alle drie. Jij zoekt genot als troost. Heb ik het bij het rechte eind?"
Ze keek me even aan en net zo even had ik het idee dat ik veel te ver was gegaan en het helemaal met haar bedorven had. Maar haar ogen verzachtten zich en ze sloeg ze neer. Ze knikte opnieuw, nu bijna helemaal niet zichtbaar.
Ik zuchtte van opluchting en even krulden haar lippen. Ze was niet alleen verlegen. Ook wel een beetje ondeugend.
"Weet je het zeker? Weet je zeker dat je wilt dat ik je genot geef? Kijk me deze keer aan en zeg het."
Het duurde even maar ze slaagde er uiteindelijk in me aan te kijken en heel zachtjes 'Ja' te zeggen. Ik smolt bijna.
"Wil je ook iets aangeven wat je niet wilt? Of kan ik naar eigen inzicht handelen?" Langzamerhand begon ik haar aan te voelen en te begrijpen wat hier gebeurde. Ik stond op, nam haar hoofd in mijn handen en keek in die grote vochtige hinde-ogen.
'Ik vertrouw je. Ik denk dat jij weet wat goed voor me is.' zei ze heel zachtjes.
Ik drukte een zoen op haar beide ogen en ging zitten.
Ik wachtte even voor ik haar rokje omhoog rolde. Ik wilde zeker niet gretig lijken. Ik was hier voor haar, niet voor mijzelf. Ergens was het ook doodeng natuurlijk. Ik wist nog steeds niet zeker wat ze wilde. Wel wat ik wilde, want mijn verlangen was gewekt. Maar wilde zij dit wel? Of stond ik op het punt iets moois naar de knoppen te jagen?
De dikke maillot gaf niets prijs dus rolde ik die naar beneden. Eronder zat een eenvoudig wit katoenen onderbroekje. Ongetwijfeld had ze het net schoon aangetrokken. Het zat niet strak, maar haar lippen tekenden zich desondanks duidelijk af. Ik kon het niet laten er even met een vinger langs te gaan. Ze huiverde..
"Trek je kleren uit. Toon me je lichaam. Alles uit. Alleen je onderbroekje niet."
Ze deed gedwee wat ik haar vroeg en pelde haar lichaam bloot. Het leek wel of ze even haar borsten achter haar armen wilde bedekken maar kennelijk begreep ze op tijd dat ze dat niet kon doen.
Ik bekeek ook dat moois op mijn gemak en ging vervolgens op de grond zitten, mijn rug tegen de bank. "Kom hier tussen mijn benen zitten, de rug naar mij toe. Dan zal ik je verwennen."
Ze zat er in een flits. Haar blote rug tegen me aan, haar benen wijd gespreid. Ze begreep al waar het heen ging.
Ik streelde haar buik, eindeloos. Zachtjes, met mijn vingertoppen of met mijn hele hand. Zo af en toe raakte ik de onderkant van een borst, wat telkens een reactie opleverde. Waar haar lijf de hele tijd al gespannen van verwachting was ontlokte zo'n lichte aanraking iets dat wel leek op een huivering. Van iets dat je eigenlijk al wel genot zou kunnen noemen.
Toen mijn vingers uiteindelijk de plek raakten waar haar lipjes bij elkaar komen huiverde ze pas echt. Natuurlijk zit daar ook het clitje verstopt maar het was meer het verlangen dan een echte aanraking van dat dingetje dat die volgens mij onbewuste reactie teweeg bracht.
Natuurlijk plaagde ik haar nog een tijdje. Soms even een lichte aanraking over de dunne stof van haar broekje maar dan weer verder met mijn vingers over haar buik. Ze haalde oppervlakkig adem en was volledig met haar geest op dat fijne dat nog komen moest gericht. Toen ik uiteindelijk haar gehele lipjes met mijn vingertoppen beroerde stokte haar ademhaling en daarna volgde een diepe zucht. Het leek erop dat ze vandaag een heel diep verlangen vervuld zag worden. Ik wilde mezelf ook niet teveel eer toe wuiven. Ik hield het erop dat ze dit al heel lang had moeten missen. Zo'n mooie vrouw en dan zoveel verlangen...
Ze spreidde haar benen nog wijder, opende zich volledig voor mijn vingers, die hun ontdekkingstocht begonnen langs al haar lekkere plekjes. Het duurde niet lang voordat haar ademhaling versnelde en haar vochtproductie steeg.
Toen hield ik op. "Eigenlijk ben je een heel vies meisje. Je laat zo maar iemand met je kutje spelen. Dat kan toch niet, dat begrijp je zelf. Nette meisjes doen dat niet. Je verdient straf. Je verdient klappen. Op je blote billen. Flinke klappen. Flink veel klappen. Kom maar overeind en ga over mijn benen liggen."
Ze reageerde enigszins geschokt maar gehoorzaamde toch snel. Gretig zelfs. Het was wel wat een gok geweest maar ik had hem aangedurfd en het pakte goed uit. Ik had het goed aangevoeld. En op dat moment wist ik ook al dat onze vriendschap erg diep zou gaan worden.
Ze liet me er goed getuige van zijn dat ze haar onderbroekje uit trok en voor ik het wist lag ze daarna over mijn benen, haar billen omhoog.
Zoals het hoort streelde ik die eerst uitgebreid, zo af en toe even tussen haar benen voelend. De nectar-bron vloeide rijkelijk.
Dus pakte ik met mijn linkerhand één van haar prachtige borsten en kneep er flink in, terwijl ik met mijn rechterhand mijn dans over haar billen begon. Haar rug kromde zich en ze leek haar billen naar me toe te steken. Steeds hoger leek het wel. Steeds verlangender ook. En ja, ook steeds geiler. O wat was deze vrouw vol van verlangen. Wat genoot ze van haar genot, haar troost-genot. En wat was ik blij en trots het haar te mogen geven. Ik kon haar wel in mijn armen nemen en haar fijnknuffelen.
Maar dat kon natuurlijk niet. Ik moest haar billen kleuren. Ik moest met haar borst spelen. En ondertussen dacht ik na of en hoe ik haar zou laten klaarkomen.
"Sta even op."
Ze gehoorzaamde, maar teleurgesteld. Ik liep naar de keuken en haalde een pollepel. Ze lachte alweer.
"Lach maar niet te snel. Luister goed. Ik wil dat je met de bovenkant van je hoofd op de grond gaat en daarna je onderarmen naast je hoofd doet om het allemaal wat steviger te maken. Ja, zo, goed zo. Nu kruip je op je knieën zo dicht mogelijk naar je hoofd en gaat dan op je voeten staan. Nee, je hoofd blijft waar ie was. Loop nu weer zo ver mogelijk richting je hoofd, benen gestrekt. Dat kan nog wel een beetje verder. Zo ja. Doe nu je benen zo ver mogelijk uit elkaar.
Juist, vies maar nu ook braaf meisje. Je biedt nu mooi je kutje aan. Je zo natte kutje dat alleen maar zo nat is door je onreine gedachten en verlangens. Ik zal eens kijken of deze pollepel daar verandering in kan brengen."
Ik knielde bij haar voeten en had een prachtig uitzicht op dat plekje waarin zich heel veel bloed van haar lichaam had verzameld. Waarin de zenuwen zinderden van spanning. Waarin haar verlangen zo overduidelijk zichtbaar was.
Ik ontlokte een flinke schok met mijn eerste tik, die eigenlijk alleen maar bedoeld was geweest om aan te voelen hoe ik mijn arm moest bewegen en om haar te laten weten dat het ging beginnen. Maar het was al begonnen voor haar, dat was duidelijk.
Ik verdeelde mijn klapjes over haar hele kutje. Ik raakte bijna alleen maar haar grote lippen, maar soms ook de kleine en één keer zelfs het kapje van haar clitje. Ik had zelfs het clitje zelf wel kunnen raken, want het was flink groot en piepte al duidelijk tevoorschijn. Maar ik wist wel zeker dat ik haar daar maar hoefde aan te raken om haar tot ontlading te laten komen.
Nee, in plaats daarvan gaf ik steeds hardere tikken. Ik lette goed op of het genot niet omsloeg in echte pijn. Dat kan makkelijk, het ligt zo dicht bij elkaar. Als je niet beter wist zou je denken dat mensen die klaarkomen hevige pijn lijden, afgaand op hun gezichtuitdrukkingen. En wrijf maar eens door als je net bent gekomen. Iets wat net nog zo heerlijk was wordt dan bijna pijnlijk. Een bijzondere vorm van pijn, akkoord, maar toch een soort pijn. Althans bij mannen, natuurlijk. Vrouwen wrijven gewoon lekker door en komen nog eens en misschien nog eens en nog eens. Wat dat betreft is het verschrikkelijk ongelijk verdeeld in de wereld. Het vrouwelijk orgasme duurt toch al langer en dan kunnen ze ook nog eens vaker. Als je er niet zulke leuke spelletjes mee kon doen zouden ze alleen maar vervelende mormels zijn. Nou ja, ik kan me dat ergens ook weer niet helemaal goed voorstellen maar ik denk het wel eens.
Maar ik dwaal af.
Het kwam aan op het verspreiden van de aandacht over de hele regio. Haar nergens de gelegenheid geven zich op dat ene plekje te focussen en daar het genot te laten opbouwen. Nee, plagen, uitstellen, iets anders doen. Met de minuut kwam haar bips verder omhoog. Je zou verwachten dat ze wat moe zou worden, maar kennelijk stond daar veel meer tegenover.
Toen het kutje bloedrood was van verlangen en van de tikjes legde ik de pollepel plat op haar spleetje en zei: "Vertel me eens, meisje, hoe geil je bent."
"Heel erg geil, Peter." zei ze heel zachtjes.
"En hoe komt dat? Het hele verhaal in één keer graag, ik wil het niet uit je trekken."
Het duurde even maar toen deed ze inderdaad wat ik vroeg. Met horten en stoten, soms korte momenten van stilte, en bijna fluisterend. Ik zal het even in mijn eigen woorden samenvatten, anders wordt het toch een beetje warrig vrees ik.
"Weet je nog die eerste keer dat we elkaar zagen? Ik keek in je ogen en werd nat. Erg nat. Ik wist niet waarom, maar het was iets in je ogen. Sinds dat moment heb ik naar je verlangd maar kon dat natuurlijk niet laten zien. Niet daar. Die keer dat je me zo troostte wist ik het helemaal zeker. Jij zou me kunnen geven waar ik al zo lang naar heb verlangd. Ik heb heel veel mislukte relaties gehad, dus ik aarzelde natuurlijk, maar ik heb me nog nooit zo vertrouwd en geborgen gevoeld als bij jou.
Vandaag wilde ik graag door je vastgehouden worden. Misschien een beetje geknuffeld, misschien zelfs gestreeld. Op gewone plekjes hoor. Maar toen zei je wat je zei en je liet me smelten. Het leek wel of je alleen mij zou laten genieten en zelf niets terug zou vragen. Daarom alleen al. En je deed het ook zo. Ik wist niet dat er zulke mannen bestaan.
Toen je begon over dat vieze meisje schrok ik. Ik had nooit gedacht dat zoiets zou kunnen gebeuren. Dat iemand me zo zou noemen. Dat het die kant op zou gaan, want zo groen ben ik niet hoor. Ik wist waar je heen wilde. Maar ik wist op hetzelfde moment ook dat dat het was wat ik altijd heb gemist. Zonder het te weten. Ik probeerde altijd sterk te zijn. Maar in jouw verzorgende armen hoef ik niet meer sterk te zijn. Ik kan me laten gaan. Ik kan me overgeven. Ik kan me door jou laten leiden, want jij weet wat goed voor me is en wat ik nodig heb.
Klappen. Ik laat me door je slaan. Het is ongelofelijk. Ik heb vaak echte klappen gehad en dat maakt het nog onbegrijpelijker, maar het is als je vader die je een paar tikken op je billen geeft. Niet echt om je pijn te doen. Het doet wel pijn, maar dat geeft niet omdat het goed voor je is. Omdat het je beter zal maken. Mijn vader deed dat nooit hoor, maar ik zou nu willen dat hij het gedaan had."
Ik had het koud gekregen van dit relaas. Zo mooi, zoveel voldoening schenkend. Ik had Haar gevonden. De Vrouw waarvan ik altijd had geweten dat ze bestond. Waarvan ik wist dat ze op me wachtte. O, wat zou ik haar gaan verwennen.
"Nee Peter." Ze had m'n gezicht proberen te lezen. "Ik verwacht niet dat je bij je vrouw weg gaat. Dat zou ik niet willen. Als je maar zo af en toe bij me wilt zijn en me kracht wilt geven."
Ze klonk met de minuut sterker.
"Natuurlijk wil ik dat. Ik laat je niet meer los. Maar hoe het na de cursus moet moet ik nog bedenken. Je woont niet bepaald in de buurt. Maar daar ga ik wat op vinden, wees maar niet bang. Kom nu maar weer tussen mijn benen zitten, dan zal ik je verwennen. Nee, met je rug tegen me aan. Ontspan maar."
En ik begon haar nu serieus te strelen. Mijn rechterhand tussen haar benen, spelend over haar lipjes en zo af en toe over haar clitje strijkend. Mijn linkerhand op haar rechter tepel, mijn arm zoveel mogelijk om haar heen. Haar tepel was gevoelig. Ik wilde er in knijpen, dacht even dat dat wat veel zou zijn, maar deed het toch. Het ontlokte haar een kreun, zoals je die alleen uit wanneer iets pijnlijks je genot geeft. Iets wat vanilla mensen nooit zullen begrijpen, net zo min als ze ooit zullen beseffen hoeveel ze missen. Natuurlijk bleef ik haar knijpen. Natuurlijk voerde ik de druk op.
Het moment mocht voor mij wel eeuwig duren, haar blote lijf zo tegen me aan. Gekleed voelde ik daar niet veel van maar toch was het fijn en intiem. De sidderingen die door haar heen gingen. Haar achterhoofd op mijn schouder. Haar handen die in de vloerbedekking grepen. Haar heupen die ze begon op te tillen.
Ze was me te vlug af. Ik zag het niet aankomen maar plotseling begon ze te schokken. Vrouwen kunnen op tal van manieren klaarkomen, van heel schuchter en nauwelijks merkbaar tot enorm luidruchtig en met veel misbaar, maar ik vind het het mooist als haar bovenlichaam in schokjes naar voren gaat. Een beetje zoals Japanners buigen, maar dan in schokken. Het lijkt wel of het hele lichaam klaarkomt. Overweldigend moet het zijn. Het heeft zoiets intens, ik ben daar altijd al jaloers op geweest.
Zij deed dat ook en ik genoot bijna nog meer dan zij. Toen ze eindelijk weer gekalmeerd was kriebelde ik gedachtenloos nog wat verder tot het plotseling tot me doordrong dat ze alweer aan het opbouwen was.
Dit orgasme was nog heftiger dan het eerste en het derde nog weer heviger dan het tweede. Ik weet niet hoe vaak ze is klaargekomen maar ik weet wel dat ik nog nooit zoiets had meegemaakt. Het was wel haast of ze al haar sexualiteit had opgespaard voor deze middag, voor mijn hand, voor dit samenzijn. Dit had altijd al zo moeten zijn. De hele evolutie was er op gericht geweest.
Terwijl ze bij kwam van alle sensaties nam ik haar stijf in mijn armen en drukte steeds meer kusjes op haar haar en uiteindelijk op haar wang, die ze me aanbood.
"Heb ik al gezegd dat je lief bent?" vroeg ze zachtjes.
"Volgens mij wel, maar doe het voor de zekerheid nog maar eens."
"Je bent lief."

Onnodig te zeggen dat dit het begin was van wat moois. Van iets geweldig moois. Ik heb de pijn en het lijden langzaam opgevoerd, want ik begreep al snel dat ze het één en ander had meegemaakt maar desondanks van mij wilde meemaken wat ik haar wilde laten meemaken. Ik wilde voor geen goud dat wat ik met haar zou doen zou aanvoelen als al die spoken uit het verleden. Maar dat lukte kennelijk aardig, te oordelen naar haar genot.
Eén keer heb ik haar niet toegestaan klaar te komen. Ze was erg boos, schreeuwde het bijna uit dat ze er zo naar had verlangd en dat het zo gemeen was.
Ik nam haar gezicht in mijn handen en keek haar streng aan. "Weet je nog van die eerste keer, dat je zei dat je verlangde naar een vader die je op je billen zou geven, niet om je pijn te doen, maar omdat dat goed voor je zou zijn? Weet je dat nog?"
"Ja dat weet ik nog."
"Moet ik het nog uitleggen?"
"Nee, ik snap het, maar waarom? Waarom is dit goed voor me?"
"Als ik je dat zou uitleggen zou het niet veel uithalen. Je moet het ervaren."
Het heeft haar niet eens zoveel tijd gekost. Op een dag kreeg ik een zoen en zei ze: "Ik weet het nu. Dank je wel."
Ze bestaan echt hoor, zulke meisjes. Maar je moet ze met een lantaarntje zoeken.

© Janneman

april 2014

Dit ZOU wel eens zeer kunnen gaan doen.... Maar alleen als je het lief vraagt.

naar het vorige hoofdstuk/verhaal

naar het volgende hoofdstuk/verhaal

rebellady
Lid

Bericht Nummer: 19
Aangemeld: 10-2010