Had hij maar beter zijn best gedaan en niet met mijn vriendin geflirt
Op mijn achttiende verjaardag kreeg ik niet alleen mijn schooldiploma, maar ook ging een langgekoesterde wens in vervulling. Ik kreeg het tuinhuis, dat helemaal verscholen achterin de tuin van mijn ouderlijk huis stond, als eigen stekkie cadeau. Ik behield mijn kamer in het huis (wel zo praktisch, want daar had ik een badkamer), maar het tuinhuis was nu zo lang ik bij mijn ouders bleef wonen helemaal van mij. Na de zomer zou ik gaan studeren (in dezelfde stad als waar ik nu woonde, dus op kamers ging ik niet). Het tuinhuis zou me toch een gevoel van onafhankelijkheid geven (ook al moest ik voor een douche, een bad, en om mijn kleren te wassen nog steeds de honderd meter afleggen die het tuinhuis van mijn geboortehuis scheidde). Mijn stiefvader en mijn moeder hadden het tuinhuis opgeknapt en ik beschikte beneden, behalve over een wc, ook over een kleine pantry en een ruime woonkamer. Met een ladder kon ik op de zolder komen, waar een leuke slaapkamer was ingericht. Behalve een ruim bed en een grote kledingkast stonden er twee antieke stoeltjes en hing er een hangmat aan de tussenbalken van de dakspanten. Een groot dakvenster zorgde voor licht en tussen de bomen door kon ik in de verte net mijn ouderlijk huis zien. Alleen mijn eigen slaapkamerraam. Vanuit de rest van het huis kon ook niemand mijn tuinhuis zien. De ouderlijke controle had ik daardoor bijna helemaal van me afgeschud.
In zijn studeerkamer startte Jaap zijn computer. Zijn vrouw zat beneden en keek naar een soapserie. Hij klikte op het icoon “camera4”, dat sinds gisteren op het bureaublad stond. Hij zag een mooi beeld van de zolder van het tuinhuis. “Die camera heb ik goed geplaatst”, zo gaf hij zichzelf een compliment. Omdat er niemand was te zien, klikte hij op het icoon “camera3”. Nu keek hij in de benedenverdieping van het tuinhuis. Een mooi overzicht, maar ook daar was het leeg. Hij probeerde de oude iconen. “camera2” toverde een beeld van zijn stiefdochters slaapkamer voor ogen. Hoe vaak had hij haar daar al niet bespied in de hoop dat ze er iets seksueels zou doen? Tevergeefs. Zelfs op zichzelf stiekem strelen had hij haar nog nooit kunnen betrappen. Hij probeerde het laatste icoon: “camera1”. In haar badkamer, die nu in beeld kwam, vond hij zijn kleine meisje eindelijk, terwijl ze iets zocht in een weekendtas. Ze had haar jas nog aan en moest zo van buiten daar naar binnen zijn gestormd.
Met een leuk stukje televisie of een goed boek, maar in elk geval met een glas wijn, wilde ik mijn eerste avond in mijn tuinhuis vieren. Ik had me net in mijn luie stoel in mijn nieuwe woonkamer genesteld, toen ik me bedacht dat er nog een tas met kleding, mijn toiletspullen en, ergste van alles, mijn mobiele telefoon thuis in de badkamer stond. Snel trok ik mijn jas weer aan en op een sukkeldrafje liep in door de lange tuin, riep even “hoi” tegen mijn moeder (die weer eens naar een soap zat te kijken) en spurtte ik de trap op. Toen ik mijn kamer binnenkwam, hoorde ik mijn telefoon gaan, ergens in mijn badkamer. Ik vloog erheen, maar toen ik eindelijk het ding ergens tussen twee hemdjes had opgedist, ging hij niet meer over. Madelief had me gebeld. “Nou ja”, dacht ik, “als het belangrijk is belt ze nog wel een keer.” Ik stopte de telefoon in mijn broekzak, pakte de tas op, en liep na een “tot morgen mam” het huis weer uit, terug naar mijn tuinhuis. Ik trok mijn jas en schoenen en sokken uit, en kroop in mijn stoel. Na een druk op de afstandbediening floepte mijn tv aan en de fles wijn en een halfvol glas stonden al op het tafeltje naast me. Mijn eerste avond alleen in mijn “eigen huis”. Ik voelde me heerlijk.
De televisie was saai; al zappend kon ik niets vinden wat mijn belangstelling trok. Ik zette een leuk achtergrondmuziekje op en greep naar het boek waarin ik aan het lezen was. Nauwelijks had ik de bladzijde opgeslagen waarop ik was gebleven, of mijn mobieltje rinkelde weer. Het bleek Madelief weer te zijn. Ze informeerde naar mijn “verhuizing” en wilde morgen langskomen om te komen kijken en om wat met me te bespreken. Als ik het goed vond, zou ook Mahish meekomen. Ik voelde een steek in mijn hart. Niet alleen was Madelief de laatste uit een serie van zes meisjes waar ik achtereenvolgens stapelverliefd op was geworden (en dat heb ik haar nooit verteld, want ze is mijn hartsvriendin en toont alleen maar belangstelling voor jongens). Ook is de mooie Indiase Mahish, mijn “koning” (want dat betekent zijn naam) de eerste jongen die mijn bloed veel sneller deed stromen. Tevergeefs, want toen ik toenadering wilde zoeken was Madelief opeens zijn meisje. Ik slikte even, want ik kon er nog steeds niet goed tegen om die twee samen te zien. Toch stemde ik in. Ik kon eenvoudigweg geen smoes verzinnen om Mahish niet welkom te heten.
Na wat heen en weer gebabbel over vakantieplannen, viste ik bij Madelief naar het onderwerp waarover ze wilde spreken. Ik kreeg niet veel te horen, maar ik ben slim, dus aan een half woord heb ik genoeg. Ik begreep dat Madelief en Mahish, die beide herexamen moesten doen, wilden dat ik hen hielp met het huiswerk dat ze tijdens de vakantie voor dat herexamen moesten doen. Nederlands en Wiskunde, beide vakken waarvoor er een 9 op mijn eindlijst stond.
Ik lag nog in bed toen de volgende ochtend om tien uur op de deur van mijn tuinhuis werd geklopt en daarna gebonsd, waarna ik Madelief mijn naam hoorde roepen. Ik had voor het eerst bloot geslapen (hier geen verborgen camera’s van mijn stiefvader, dus het kon eindelijk, zo dacht ik). Ik schreeuwde naar beneden, dat ik eraan kwam, griste een trainingsjack en trainingsbroek van de stoel naast mijn bed en trok die aan, ging de ladder af, schoof mijn blote voeten in de slippers die daar beneden stonden, en opende de deur. Madelief en Mahish waren half verborgen achter een enorme bos bloemen, die Mahish me grijnzend aanreikte. Voor je nieuwe huis. Omdat ik geen vaas had, zette ik ze tijdelijk in een emmer. “Sorry lui, ik heb me verslapen; wil er iemand koffie?”, zo vroeg ik hen, terwijl ik alvast water in het apparaat deed.
Nadat we ons met koffie elk in een stoel hadden teruggetrokken en over van alles en nog wat hadden gekletst, kwam Madelief ter zake. Inderdaad, ze wilden dat ik ze bijles ging geven. Zowel de ouders van Mahish als die van Madelief stonden erop dat ze zich onder begeleiding op het herexamen zouden voorbereiden, dat ze het huiswerk ook regelmatig zouden laten zien, en dat de docent daarop duidelijk zou aangeven of het werk naar tevredenheid was uitgevoerd. Na veel zeuren hadden beide ouderparen met mij als ‘docent’ ingestemd, omdat ik met zulke mooie cijfers was geslaagd. Gelukkig had ik over de vraag al na kunnen denken. “Mahish, Madelief”, zo begon ik, “ik heb vakantie, wil me voorbereiden op het theorie-examen voor mijn rijbewijs, met de trein door de Benelux toeren om verre familie en tentoonstellingen en evenementen te bezoeken, dus ik heb eigenlijk geen tijd. Maar” (en hier zweeg ik enige tijd) “omdat jullie het zijn, ben ik bereid om te helpen. Maar wel onder voorwaarden!”
“Voorwaarden? Welke?” vroeg Mahish, terwijl ik zag dat Madelief precies hetzelfde wilde vragen. “Okay”, zei ik. “Voorwaarde één is dat alles dat vanaf nu hier gezegd wordt of gebeurt, ons geheim is en aan niemand buiten ons drieën bekend wordt gemaakt. Dat moeten jullie eerst beloven, of beter zweren.” Verbazing, verwondering en nieuwsgierigheid vochten op beide gezichten om voorrang. Madelief stemde als eerste in, Mahish volgde. “Voorwaarde twee is, dat ik jullie zal straffen voor fouten die jullie maken. Hard zal straffen zelfs. Ik ga jullie pijn doen, als je je best niet genoeg doet. Natuurlijk kun je er onderuit, maar dan is de begeleiding gelijk afgelopen. Daarvoor krijg je een codewoord.” Madelief en Mahish kwamen met een storm van vragen, maar die wilde ik nog niet beantwoorden. “Eerst met de voorwaarde instemmen, en wat ik ermee bedoel… ach, daar komen jullie vanzelf achter. Weet je wat, ik heb nog niet gedoucht. Ik ga nu naar huis om een douche te nemen en als ik terug kom, dan hoor ik jullie antwoord wel.”
Toen ik, een klein uur later terugkwam, nu in een leuk zomerjurkje, keek ik de twee vragend aan. “We gaan akkoord”, zei Mahish. “Jij ook?” vroeg ik Madelief. Madelief knikte. “Hardop Madelief!” “Ja, we gaan allebei akkoord.”
De volgende dag klopten ze precies om tien uur aan mijn deur. Dit keer was ik beter voorbereid, was aangekleed, had ontbeten, en had de koffie klaar (die we met een lekker gebakje erbij genoten). Daarna zette ik de twee aan het werk en liet ze proefopgaven maken. Nederlands. Hoofdstuk 1 van het lesboek. Niet te moeilijk toch? Nadat ze beide hun pen hadden neergelegd, en dus de eerste vraag beantwoord hadden, pakte ik de antwoordblaadjes. Mahish was erin geslaagd om in de ene zin die hij op moest schrijven twee fouten te maken, Madelief zelfs drie. “Dat zijn strafpunten!” zei ik ze. “Mahish, kom op het bijzettafeltje staan.” “Twee strafpunten. Dus je trekt nu je schoenen en je sokken uit!” Mahish keek me aan, en pas nu leek hij te beseffen wat ik met ‘straffen’ had bedoeld. “Code R…” begon hij, maar hij slikte zijn woorden in. Aarzelend nam hij plaats op het tafeltje en voldeed aan de eis. Toen hij er weer vanaf wilde stappen, hield ik hem tegen. “Je blijft staan tot ik zeg dat je er weer vanaf mag!” Ik pakte zijn schoenen en sokken en legde ze in een hoek van de kamer. “Nu mag je”, zei ik hem. “Madelief, het is jouw beurt. Ga maar op het tafeltje staan.” Madelief keek onwillig en moest zich afvragen wat ze behalve schoenen en sokken nog meer zou verliezen. Toch nam ze plaats op het tafeltje. Korte tijd later lagen ook haar schoenen en sokken, maar ook haar blouse op het stapeltje in de hoek. Ik keek naar haar, met boven haar rokje een fraaie zwarte bh. “Langzaam ronddraaien, zodat we je goed kunnen zien!” Aarzelend deed ze wat ik had bevolen. Mahish keek naar de grond. “Goh…” zo schoot door me heen, “hij heeft haar vast nog nooit zo ‘naakt’ gezien. Indiase jongen, goed en streng opgevoed. Hij zou nog wat beleven!”
Opgave twee en drie maakten beide, tot mijn teleurstelling, foutloos. Bij opgave vier maakten ze elk twee fouten. Eerst legde ik Mahish uit, wat hij verkeerd had gedaan. “Ga maar alvast op het tafeltje staan Mahish, ik kom zo bij je.” Daarna legde ik Madelief hetzelfde uit, want zij had precies dezelfde fouten gemaakt. Ik liet Madelief in één van de stoeltjes plaatsnemen en wendde me tot Mahish. “Twee kledingstukken, je mag zelf kiezen welke!” Uiteraard koos hij zijn overhemd en zijn lange broek, waarna hij met alleen een onderbroekje aan op het tafeltje rond moest draaien. Ik zag dat hij zijn lid, dat groeide en dreigde te ontsnappen, wilde corrigeren, maar dat verbood ik hem. Na twee keer rond gedraaid te hebben keek de eikel net boven de rand van zijn onderbroek uit. Onwillekeurig likte ik mijn lippen. Na genoeg genoten te hebben (er kwamen nog zes taalvragen en daarna tien wiskundesommen), liet ik Madelief en Mahish van plaats ruilen. Bij Madelief ging eerst haar rokje naar de hoek van de kamer. Daarna, na veel aarzeling, reikte ze me haar bh aan. Haar armen hield ze beschermend voor haar borsten. Mahish staarde naar zijn tenen. “Armen achter je hoofd en ronddraaien Madelief! En Mahish… kijk naar haar!” Na wat aarzeling voldeden ze beide aan mijn bevel. Madelief zag er zo om op te vreten uit, alleen in een zwart bij de bh passend slipje, dat ik haar wilde zoenen – maar ik hield me in. Ik liet haar wel tien keer ronddraaien, voordat ik ze beide terugdirigeerde naar de tafel om opgave vijf te maken.
Opgave vijf was lastig; ik moest er zelf ook goed over nadenken. Wat was de persoonsvorm? Wat betekende dat voor het werkwoord? Ik spiekte even bij de antwoorden en zag, tot mijn opluchting, dat ik het antwoord goed had. Mahish en Madelief waren minder gelukkig en maakten wel fouten. Mahish had er vier, en Madelief zes (in één zin!). Eerst legde ik geduldig uit, welke fouten ze ieder hadden gemaakt. Daarna liet ik Mahish op het tafeltje plaatsnemen, waarop hij zich op mijn aanwijzing van zijn onderbroekje ontdeed. Omdat hij zijn beide handen voor zijn pik wilde houden, gebood ik hem om zijn handen in zijn nek te leggen. Zo liet ik hem vier keer ronddraaien, waarbij zijn groot gegroeide pik (waarin ik graag wilde bijten) schommelende bewegingen maakte. “Je hebt nog drie strafpunten over, Mahish”, zei ik, terwijl ik de stopwatch pakte die ik tevoren al klaargelegd had. “Je hebt precies drie minuten nadat ik ‘ja’ heb gezegd, om jezelf te bevredigen tot je spuit. Lukt het je, dan heb je de strafpunten ingelost; lukt het je niet, dan worden ze verdubbeld.” Hij keek me in paniek aan en zijn pik schrompelde spontaan ineen tot doperwtformaat. Goh, wat zag hij er zo lief en aaibaar uit! Ik toonde me echter onvermurwbaar, en drukte de stopwatch aan terwijl ik “Ja” zei. Op het tafeltje zat Mahish, die verwoedde pogingen deed om zijn ding weer in werkzame staat te krijgen, op zijn knieën. Zijn pogingen duurden wel even, want elke keer dat hij naar Madelief of mij keek, schrompelde zijn lid weer ineen. Uiteindelijk lukte het hem echter. Toen zijn sperma in het rond spoot, drukte ik de stopwatch weer in. Vijftien minuten en twaalf seconden. “Ga je schoonmaken en daarna het tafeltje en de vloer ook!”, gebood ik hem, “je drie strafpunten worden verdubbeld tot zes en die mag je straks inlossen.”
Toen Mahish eindelijk klaar met zijn taak was, kwam Madelief aan de beurt. Qua kleding had ze weinig keus. Ook haar slipje verdween in de hoek, waarna ze nog vijf strafpunten over hield en naakt rondjes draaide… een arm voor haar borsten en één hand voor het bosje haar dat haar geslacht verborg. “Handen achter je hoofd” gebood ik haar, waarna ze aarzelend aan mijn bevel voldeed. Nadat ik me genoeg aan haar mooie gestalte had verlustigd, stelde ik de vraag of ze nu al wilde inlossen of later (maar dan tien). “Nu”, zei ze, eieren voor haar geld kiezend. “Goed”, zei ik haar. “Ook jij krijgt precies drie minuten. Daarin vinger je jezelf klaar, en niet doen alsof, want dat zie ik gelijk. Je hebt twee strafpunten meer dan Mahish, dus jij krijgt een handicap. Je mag niet zelf je houding kiezen, maar je doet het liggend op je rug, met je benen wijd uit elkaar.” Ik hielp haar om de juiste positie aan te nemen, zodat ik, en vooral Mahish, een mooi uitzicht kregen op haar tussen haar wijd gespreide benen zichtbare geslacht. Om het uitzicht nog iets te verbeteren, schoof ik een dik kussen onder haar billen. Eerst nam ik plaats tussen haar benen en bestudeerde ik haar geslacht nauwkeurig. “Hmmm, leuk”, dacht ik, toen ik zag dat haar hymnen nog ongeschonden waren. “Madelief is nog maagd. Daar gaan we spoedig wat aan doen.” Nadat ik op de stoel naast Mahish plaats had genomen, drukte ik de stopwatch in en gaf haar het teken om te beginnen. Als een razende wreef ze met één of twee vingers van één hand langs haar klitje, terwijl ze vingers van haar andere hand een klein beetje in haar vagina schoof en met haar duim tegen haar kontgaatje duwde. “Haar meest efficiënte klaarkom-methode”, zo schoot door me heen. Toen haar beenspieren begonnen te trillen, haar buikspieren aanspanden, en ze strak als een boog haar kont van het kussen verhief, drukte in de stopwatch weer in. Meer dan een minuut bleef ze in de als een boog gespannen houding, waarbij ze diepe keelgeluiden maakte en afwisselend haar adem inhield en hijgde als een paard. Daarna zakte ze als een plumpudding ineen. Haar ogen dicht. Haar ademhaling nog gejaagd, maar langzaam kalmer wordend. Met zachte halen langs haar klit maakte ze het af. “Geslaagd!”, zei ik haar, nadat ik op de stopwatch had gekeken. Twee minuten en 57 seconden. Nipt, maar toch.
Met nog een waas van lust voor mijn ogen zette ik het stel aan de volgende opgave, waarna ik snel de ladder naar mijn slaapkamer op ging. Ik kleedde me helemaal uit en wierp mezelf op mijn bed. Uit mijn nachtkastje haalde ik een grote dildo, die ik thuis alleen op toilet gebruikte (onzichtbaar voor de camera’s van mijn stiefvader). Ik had hem maar net over de volle lengte in mijn druipende vagina gestoken en ik kwam al gierend klaar, zonder dat ik mijn klitje hoefde aan te raken. Ik moest op mijn lip bijten, om niet te gillen. Ik zweette ongelofelijk. Ik pakte een handdoek en droogde me zo goed en zo kwaad als het ging een beetje af en probeerde tot rust te komen. Toen me dat eindelijk was gelukt, trok ik mijn trainingsjack en trainingsbroek aan en ging naar beneden. Mahish en Madelief hadden ondertussen de andere taalopgaven allemaal gemaakt. Ik keek op de klok. Ik was een half uur boven gebleven. Mijn beide naakte gasten keken me verwachtingsvol aan.
Toen Jaap later die dag achter zijn computer plaatsnam wist hij niet wat hij zag nadat hij op “camera4” had geklikt. Onder een van de dwarsbalken van het spant stond een naakte Indiase jongen, zijn handen boven zijn hoofd vastgemaakt. Hij was geblinddoekt en over zijn oren was een koptelefoon geplaatst. Jaap hapte naar adem. “Wat is er in vredesnaam in dat tuinhuis aan de hand?”, dacht hij, terwijl hij zonder erbij na te denken zijn hand tussen zijn broekriem schoof. Hij drukte op ‘record’ en liet de computer het camerabeeld opnemen. “Waar is dochterlief?”, vroeg hij zich af en uiteraard had hij het antwoord zodra hij op “camera3” had geklikt. Zijn mond viel open en hij morste zijn koffie (gelukkig alleen op zijn broek en niet op zijn toetsenbord). Ook bij dit beeld drukte hij op ‘record’, terwijl hij aandachtig toekeek hoe zijn stiefdochter, gekleed in trainingspak, met een tafeltennisbadje op de billen van een jonge schoonheid sloeg. Billen die al behoorlijk rood waren. De schoonheid lag over de schoot van zijn stiefdochter, alsof het een klein kind was, dat billenkoek kreeg. Beneden riep zijn vrouw dat er visite voor hem was. Met tegenzin maakte hij zich los van het scherm. Door een worddocument te openen, verborg hij het camerabeeld, zodat de opnamen bleven lopen, maar niemand die onverwacht zijn werkkamer binnen zou komen, dat direct zou kunnen zien.
Na een zeer geslaagde dag, die ik afsloot door Madelief Mahish dezelfde straf te laten geven, als zij eerder van mij had gekregen, besloot ik om vroeg naar bed te gaan. Ik was uitgeput toen het tweetal naar huis was gegaan. Morgen zouden ze er weer zijn. De hoofdstukken 2 van Nederlands en wiskunde; die stonden vast garant voor een hoop strafpunten. Bovendien had Madelief er tien om mee te beginnen tegoed. Ze had Mahish niet hard genoeg geslagen!
Ik lag nauwelijks in bed, of ik hoorde mijn telefoon. “Pappa”? zei ik vragend. “Ik kom naar je toe!”, was het antwoord. “Kleed je uit en wacht beneden naakt op me. Die vertoning van vanmiddag kan stukken beter, dus ik kom je een paar lesjes leren. Ik ben zo bij je.”
“Ik ga nog even bij ons meisje kijken”, zei Jaap tegen zijn vrouw. “Zou je dat nu wel doen”, vroeg ze, “ze is geen klein kind meer.” “Ja, ik heb haar gebeld, het is okay”, was het antwoord. Nadat Jaap het huis had verlaten, knaagde er iets aan zijn vrouw, waardoor ze haar aandacht niet meer bij haar favoriete soap kon houden. Ze wist niet wat haar uiteindelijk dreef om naar Jaaps werkkamer te gaan en achter zijn computer plaats te nemen. Het worddocument dat actief was, bevatte de eerste zinnen van de preek die Jaap komende zondag over de zaligsprekingen zou houden. “Zalig zijn de zachtmoedigen”, was het thema waar Jaap, als streng gereformeerde dominee het kerkvolk aanstaande zondag ruim een half uur over zou onderhouden. Er stonden echter nog meer programma’s open. Haar oog viel op een onbekend icoon, waarachter een videoprogramma schuil bleek te gaan. Twee camera’s waren ingeschakeld en registreerden het tuinhuis van haar dochter. De eerste toonde de benedenverdieping, die leeg was. Bij de tweede stokte haar adem in de keel. Het is ook niet niets, als je je achttienjarige dochter ‘spead aegle’ vastgebonden op haar bed ziet liggen, terwijl je liefhebbende echtgenoot haar met zijn broeksriem op haar borsten slaat.
De volgende ochtend werd het naakte, levenloze lichaam van dominee Jaap ter Schuik, die bij nader onderzoek aan messteken in de rug overleden bleek te zijn, bij de sluis van het dwarskanaal opgevist. Het was en bleef een onopgeloste moord. Jaren later spraken de gemeenteleden nog steeds over de kwestie, maar vooral ook over de mooie voordrachten die mijn moeder en ik bij de uitvaartdienst hebben gehouden. En Mahish en Madelief? Ze zijn getrouwd en allebei mijn subjes. Bijna elke week zijn ze hier bij me, om getraind te worden. Ze vormen de harde kern van de club die elke zaterdag door mij en mijn moeder in het tuinhuis wordt ontvangen. Onze videocollectie is in bepaalde gelederen inmiddels wereldberoemd. We kunnen er ook goed van leven. Elke zondag doneren we een deel van de opbrengst aan onze kerkelijke gemeente. Het is vooral leuk als de collectant de voorafgaande zaterdag al aan onze bijdrage heeft bijgedragen. Ik kan het niet nalaten, om dan stiekem naar hem te glimlachen. Vooral omdat ik dan weet, dat hij met zitten moeite heeft.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?