Zacht weer in de tropen en storm in Amsterdam
Frank genoot van zijn reis door Costa Rica, maar vooral van zijn verblijf in een ‘lodge’, waar een klein vliegtuigje hem vanuit hoofdstad San José had gebracht. Van daaruit werden verschillende tochten door de prachtige omgeving georganiseerd. Vooral het nachtelijke bezoek gisteren aan het strand had indruk gemaakt. Schildpadden legden er eieren.
De andere gasten waren aardig en kwamen van tout la monde, dus dit was ook een leuke plek om zijn talen te oefenen. Engels en Frans sprak hij vaak, maar zijn Spaans en Duits waren wat versleten. Als tamelijk bekend schilder kwam hij vaak in New York en Parijs, en hoewel hij behalve daar en in Amsterdam ook werk via agenten in Berlijn, Buenos Airos, Rio de Janairo en Tokio verkocht, kwam hij in die laatste steden zelden of nooit. Galerieën die zijn werk tentoonstelden waren daar niet. Daarom waren er daar ook geen vernissages waarop hij moest verschijnen om een speech te houden.
Voor zijn werk, expliciete en met dikke felgekleurde olieverf op het canvas gesmeten portretten van erotische scènes, op groot formaat, stonden de rijken der aarde in de rij. Een beetje doek van hem, pak hem beet een meter breed en anderhalve meter hoog, kostte hem een maand werk, maar leverde ook snel iets van een halve ton of meer op. Anders dan veel vroegere studiegenoten op de academie kon hij zich zodoende drie maanden vakantie per jaar veroorloven. En dan te bedenken dat zij hun diploma hadden gekregen en hij in het laatste jaar van de academie was geschopt! Meer dan van zijn schilderijen, waarmee hij veel geld verdiende, hield hij echter van zijn schetsboekjes. Die verkocht hij nooit, maar vormden een stapel in zijn atelier. Kleine boekjes op A5-formaat, waarvan hij er altijd een op zak had en waarin hij met potloot tekeningen maakte.
Zoals vandaag. Hij zat in een luie stoel op het terras. De enige twee andere gasten daar waren een jongen en een meisje, die gisteren waren aangekomen. Hij schatte ze zeventien of achttien. Ze zaten in badkleding aan de andere kant van het terras en hij maakte zijn vijfde schets van het stel. De badkleding liet hij daarbij weg. In zijn tekeningen zaten ze naakt en maakten ze een verliefde indruk. Zowel de jongen (die een meisjesachtige indruk maakte), als het meisje (dat juist jongensachtige trekken had) waren oogverblindend mooi.
Als redelijk bekend schilder had hij de nodige groupies; vaak studenten aan een kunstacademie, die zich aan hem opdrongen. Nooit waren ze echter zo mooi als deze twee. Bij groupies hield hij de boot meestal af, maar als deze twee dat wilden, zou hij zeker toehappen. Hij sloeg een blad om, en begon aan de zesde schets.
Nederlanders
Toen Frank de volgende dag op het terras van zijn ontbijt zat te genieten, nam het stel aan zijn tafel plaats. Het was ineens druk in de lodge, dus ze konden niet anders. Terwijl Frank genoot van zijn ontbijt, luisterde hij stiekem mee met hun gesprek.
‘Nederlanders!’ zo schoot door hem heen, ‘aan het accent te horen ergens uit de buurt van Rotterdam. Zou het een stelletje op huwelijksreis zijn?’
Waar ze precies over spraken, kon hij echter niet verstaan. Wel merkte hij dat het gesprek soms nogal heftig was en ook dat ze het over hem hadden. Ze fluisterden echter meer, dan dat ze spraken, dus waar het precies over ging, dat kwam hij niet te weten.
Schok van herkenning
Samen met mijn tweelingbroer Maarten maakte ik een reis naar verschillende landen in het Caribische gebied. We hadden een vervelende tijd achter de rug. Kort nadat onze vader was overleden, werd moeder ongeneselijk ziek. Alle ellende, inclusief haar dood en de hele afwikkeling van de erfenis, had ook een breuk in onze schoolcarrière betekend. We waren al negentien, toen de rector ons een maand geleden ons allebei ons gymnasiumdiploma kon uitreiken. Maarten zou medicijnen gaan studeren aan de Erasmus, ik geschiedenis aan de UVA. Na deze zomervakantie zouden onze wegen scheiden, nadat we van kleuteropvang tot gymnasium altijd samen waren geweest. De vakantie was een soort van afscheid, al zou Maarten in ons mooie ouderlijke huis in Kralingen blijven wonen, en ik daar zo veel mogelijk ook elk weekend zou zijn.
Voor de afwikkeling van de erfenis hadden we samen het hele huis overhoop gehaald. Daarbij was Maarten op een dagboek van moeder gestuit. Ze kreeg het cadeau op haar twaalfde verjaardag en ze hield het bij tot ze veertien was. Ze was al die tijd, zo bleek, verliefd op haar buurjongen Frank de Zwart. Een jongen die iets meer dan een jaar ouder was. Frank was de aanvoerder van een clubje jongens en meisjes, dat “doktertje speelde”.
Onze moeder wilde daar graag bij horen, om maar dicht bij Frank te zijn. Daarvoor had ze echter een “toelatingsexamen” moeten doen. Een examen waarvoor ze slaagde, maar waarna haar liefde ook over was. Duidelijk is het dagboek op het punt van het examen echter niet. De enige die er nu nog meer over zou kunnen vertellen is die Frank.
Frank de Zwart… is dat die bekende kunstenaar? Geboren in Rotterdam Kralingen, ongeveer een jaar ouder dan moeder… de man die vanmorgen ineens aan onze ontbijttafel bleek te zitten?
Ik heb Maarten gevraagd om hem aan te spreken, maar Maarten durft dat niet. Waarom zijn jongens altijd van die angsthazen? Nu moet ik het doen, maar ook ik durf dat niet. Hoe vraag je, of hij de man is die als kind je moeder seksueel misbruikt heeft? En hoe hij dat heeft gedaan?
Eddy van de receptie was onvermurwbaar. Nee, ik mocht niet in de gegevens van andere gasten kijken, zelfs niet als ik wilde weten wat het geboortejaar en de geboorteplaats was van meneer De Zwart, omdat hij misschien een jeugdvriend van mijn overleden moeder kon zijn. Dat moest ik hem zelf maar vragen. Gelukkig hield Eddy lange siësta’s. Gasten kwamen er immers alleen, als er weer een vliegtuigje was geland.
Toen ik tijdens de volgende siësta vlug door de gegevens van de gasten bladerde, vond ik al snel het blad met de gegevens van Frank de Zwart. Daar zat een kopie van zijn paspoort aan gehecht, dat mijn vermoeden bevestigde: geboren in Rotterdam, een jaar voor de geboorte van moeder. Het moest hem wel zijn!
Toen ik terug was op het terras, bleek Maarten desondanks niet over te halen te zijn, om een gesprek met Frank aan te knopen. Het kwam weer op mij neer. Waarom zijn jongens altijd van die schijtluizen! Maar, hoe spreek je zomaar een wildvreemde aan? Een wereldberoemde wildvreemde. Pas toen ik zag dat hij weer in dat boekje zat te schetsen, terwijl hij steeds stiekem naar ons keek, had ik een aanknopingspunt. Ik trok de stoute schoenen aan, en liep met haar cocktail in de hand naar de andere kant van het terras.
“Meneer…”, zei ik aarzelend, helemaal niet zeker van mezelf.
Frank keek op van zijn schetsboek, recht in een paar helblauwe ogen onder een bijna witte blonde pony. Hij zuchtte onwillekeurig bij zoveel schoonheid, voordat hij zich tot me richtte.
“Ja, jongedame”, zei hij enigszins neerbuigend tegen me.
Ik had gelijk een hekel aan de ijdele kwast. Wat een verbeelding. Hij sprak me aan, alsof ik een meisje van vijf was. Ik was van mijn stuk gebracht, slikte een paar keer, voordat ik verder kon gaan.
“Klopt het dat u mij en Maarten” (en daarbij wees ik naar mijn broer) “aan het tekenen bent?”
Frank wachtte even met een antwoord, en keek van mijn ogen naar de naad tussen mijn borsten, die verder schuil gingen onder een felrood bovenstukje van mijn bikini.
‘Leuk,’ schoot door hem heen, ‘ze had wat sproetjes in haar gezicht, maar verder was haar huid vrijwel vlekkeloos… licht gebruind en op sommige plekken een beetje roze, omdat ze daar bijna aan het verbranden was.’
“Ja, dat klopt. Ik maak altijd schetsen. Ze vormen een inspiratiebron voor mijn schilderijen.”
“Eh… zou ik ze mogen zien?” was mijn antwoord.
Hij wees me op de stoel naast hem, waarop ik niets anders kon doen dan te gaan zitten. De cocktail zette ik op de tafel die naast me stond. Hij gaf me het boekje, dat hij inmiddels had dichtgedaan, en ik bladerde erin. Sommige schetsen bestonden uit niet meer dan twee of drie lijnen; andere waren uitgewerkt. Bij enkele had hij later met waterverf wat kleur toegevoegd. Landschappen, gebouwen (ik herkende het plein voor de kathedraal van San José, maar ook de Petronas Towers, zag een Japanse tempel en de Borobudur). Onder elke schets stond een datum (en soms zelfs een tijd), en het waren allemaal schetsen van de afgelopen maand.
Tussen de Japanse tempel en de Borobudur zaten er een stuk of twintig die me de adem benamen. Ze waren behoorlijk uitgewerkt. Ze toonden dames (in kimono en ook wel naakt) die in verschillende standen waren vastgebonden. Eén hing, benen wijd, ondersteboven. Een ander aan haar polsen, terwijl touwen bij haar knieën ervoor zorgden dat haar geslacht wijd opengesperd was. Tegen de kant van het blad stond een uitgewerkt detail van haar geslacht, een haast anatomische tekening, waarop niet alleen een blik diep naar binnen werd gegund, maar vooral ook haar sterk gezwollen klit om aandacht schreeuwde.
De tekening van het detail was zo verfijnd, dat het bijna een foto leek. Kijkend naar de tekening, voelde ik nattigheid tussen mijn benen opwellen… ik werd er opgewonden van… hoe kon dat? Verward bladerde ik verder… met een rood hoofd, want dat ik bloosde moet op een kilometer afstand duidelijk zijn geweest en kon hem niet ontgaan zijn.
Van de laatste twaalf schetsen hadden er tien Maarten en mij als onderwerp. Sommige waren vluchtig, niet meer dan vlotte lijnen. Andere waren uitgewerkt. Opvallend was, dat we er naakt op waren te zien, als een verliefd stel (het was Maarten, mijn tweelingbroer! We waren geen stel, en nadat we tien waren geworden, had ik hem nooit meer naakt gezien!) Hij had mijn en zijn geslacht onbehaard getekend. Ik weet niet of Maarten zich schoor, maar ik in elk geval niet! Ik had ook niet zo veel haar, en moest alleen zo nu en dan enkele haren weghalen of inkorten die buiten de bikinilijn vielen. Maar kaal zijn daar, vond ik iets voor kleine kinderen. Ik ben negentien! Een volwassen vrouw. Anders dan meisjes hebben vrouwen daar haren. Rot op man!
Mooi waren zijn tekeningen wel. Dat zei ik hem ook. Hij glimlachte om het compliment, terwijl ik met mijn neus in mijn cocktail dook en die met een slok verorberde, om niet in zijn doordringende bruine ogen te hoeven kijken.
“Wil je nog wat drinken”, vroeg hij vriendelijk, toen ik mijn lege glas terugzette.
Ik was van mijn stuk gebracht, niet zo zeer door zijn vraag, als wel als door zijn schetsen. De vastgebonden Japanse dames… ikzelf, naakt geportretteerd, zijn bruine ogen die me ongemakkelijk diep tot in mijn maag doorboorden. Ik wist niet hoe ik hem aan kon kijken en wist niet beter te doen dan mijn ogen neer te slaan.
Er vlogen vlinders in mijn buik. Niet twee of tien. Honderden. Duizenden. Meid… kijk naar jezelf! Deze man is ouder dan je moeder. Hij heeft haar seksueel iets aangedaan (wat? Geen idee!). Hij vindt vastgebonden vrouwen leuk (hoe zou ik me voelen als ik vastgebonden was?) Okay, hij is beroemd en vast ook rijk.
Drie maanden later
Mijn studentenkamer is een verdieping lager. Daar beneden, op de begane grond, zijn drie ramen en daarachter drie peeskamertjes. Op de verdieping boven me is het atelier van de wereldberoemde schilder Frank de Zwart. Daarboven is de zolder, waar van alles is opgeslagen. Buiten op straat lopen toeristen, hoerenlopers, en wat je maar meer in de omgeving van de Oude Kerk kunt tegenkomen.
Tegenover me staat Maarten, in een ongemakkelijke houding vastgebonden aan een andreaskruis. Naakt. Om zijn ballen is een schoenveter gebonden. Strak. Hij heeft een erectie van hier tot Tokio. Een ouderwets gewicht van een kilogram bungelt aan een touwtje tussen zijn benen. Hij staat op zijn tenen en is geblinddoekt. Hij moet wel op zijn tenen staan, want onder zijn hielen wijzen punaises met de punt omhoog.
Mijn positie is niet veel comfortabeler. Ja, ik kan zien. Ik draag geen blinddoek. Ja, ik kan bewegen, ik ben niet vastgebonden. Ik ben naakt. Dat is alles. Nou, niet helemaal alles. In mijn kont zit een butt plug van een ongelofelijk formaat. Je wilt niet weten hoeveel glijmiddel en tijd het me heeft gekost, voordat ik hem eindelijk binnen had. Voor me liggen drie wasknijpers en een stopwatch. Die wasknijpers moet ik nog plaatsen. Eén op elke tepel en één op mijn klit. Pas dan mag ik de stopwatch indrukken en met gestrekte armen voor me houden, in de richting van de webcam die boven Maartens hoofd is aangebracht.
En dan wachten. Wachten tot hij zich genegen voelt om te kijken, en om te komen. Frank… mijn meester en Maartens meester. Wie zal hij het eerst bedienen? Maarten, mij? Ik druk mijn geslacht tegen de vloer, waarop een kleine krijtcirkel is getekend, die mijn geslacht niet mag verlaten. Nat moet het centrum ervan zijn… nat van mijn vocht. Doe ik het goed, dan ben ik de eerste die aan de beurt is, en mag ik Meester Frank helpen met Maarten. Is mijn floorspot niet nat genoeg, dan is Maarten als eerste aan de beurt en mag ik toekijken, totdat ik aan het andreaskruis wordt vastgemaakt. Maarten zal dan zijn assistent zijn.
Hoewel ik niet wil weten wat mij dan zal gebeuren, hoop ik eigenlijk op het laatste. Ik speel daarom vals… verhef mijn kut een beetje van de vloer. Ik heb gelijk spijt… want wat mij aan het kruis zal overkomen, zal heftig zijn. Mijn tepels staan rechtop. Er moeten nog knijpers op. Een druppel vocht loopt van mijn kruis langs de binnenkant van mijn been naar mijn rechter knie. Snel plaats ik de beide knijpers op mijn tepels. Pijn. Ik hap naar adem. Pers mijn ogen dicht. Maar het valt na een paar minuten best mee (al lijken die minuten op uren). Ik denk maar niet aan het moment waarop ze weer weg worden gehaald. Nu die op mijn klit nog. Dat is moeilijk, dat weet ik. Ik kan hem er overheen zetten, zodat de druk niet echt op mijn klit komt… maar dat zal afgestraft worden.
Ik doe mijn ogen dicht. Ik haal opnieuw diep adem. Oppassen, straks ga ik nog hyperventileren. Ogen open. Zie Maarten weer staan en zweten (hoewel het helemaal niet zo warm is hier). Zijn erectie lijkt nog groter dan daarnet. Moet ik hem straks afzuigen? Links van me drie bedden, waarop de dames die beneden een kamer huren soms blijven logeren. Op één ervan staat een rugzak. Rechts drie ramen die uitkijken op de Oudezijds en de toeristen en hoerenlopers.
Ik pak de knijper. Aarzel. Wacht. Ogen open, ogen dicht, ogen open. Waar kies ik voor… middenop en veel pijn, maar ook erg nat en als eerste, of er overheen, minder nat, en als laatste… help!
Terwijl ik mijn ogen dichtknijp, zodat de tranen die de knijpers op mijn tepels hadden veroorzaakt over mijn wangen lopen, hoor ik aan het piepen van de deur dat er iemand binnenkomt. Meester Frank?
“Heleen?” zo zegt iemand mijn naam, op een manier waarin verbazing, verbijstering en ongeloof om voorrang vechten.
Shit shit shit! Herman! Herman de nerd van mijn studiegroep. Herman die kennelijk even langs wilde wippen op mijn studentenkamer, om te zien of ik thuis was. Herman die door een van de dames beneden binnengelaten moet zijn. Omdat mijn kamerdeur niet op slot is, moet hij geweten hebben dat ik ergens in het pand was. Herman die dan dom genoeg is om verder naar me te zoeken. Herman de nerd, Herman die altijd in dezelfde spijkerbroek en trui rondloopt en elke zondag braaf ter kerke gaat. Herman, die niet in meisjes is geïnteresseerd, omdat zijn studie te belangrijk voor hem is. Herman, wiens slungelige figuur ineens tussen mij en Maarten in staat, die mij aankijkt met wijd open mond van verbazing.
Weg vlinders. Mijn kut valt van de ene op de andere seconde droog.
Ik zak neer op de grond, waarbij de butt plug zich verder naar binnen dringt.
Ik durf niet naar hem te kijken. Ik kijk naar de punten van zijn dokkies.
En ik huil. Ik huil hard en met veel tranen. Een paar tellen later zie ik niets meer.
Mijn tranen vallen op mijn borsten. Maken riviertjes ter weerszijden van mijn ingeklemde tepels.
Ik heb me nog nooit… nooit nooit nooit zo vernederd gevoeld!
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?