waar U eerder bent dan ik
"In opdracht van mijn Meester sm masterclas"
Ik werp een blik op mijn horloge en baal dat ik niet iets eerder van huis ben weggegaan. U heeft mij nog zo gewaarschuwd dat ik precies om 10.00 uur bij het hotel dien te zijn. Natuurlijk heb ik ook net extra verkeerslichten tegen. Als ik dan om 10.07 uur het parkeerterrein op rijd, zie ik Uw auto nog niet staan. Opgelucht parkeer ik de auto, pak mijn tas en loop met stevige passen het hotel binnen.
Ik heb een kamer voor de ochtend gereserveerd en met een ongemakkelijk gevoel sta ik aan de balie van het hotel. De receptioniste vraagt waar ze mij mee kan helpen en ik zie haar blik richting mijn tas gaan. Ik besef gelijk wat ze ziet. Het is mijn paardrijzweep die ik niet kon verbergen, gewoonweg omdat het niet in mijn tas paste. Ook al heb ik er een tasje omheen gedaan, met een beetje verbeelding weet je precies wat het is. Ik voel mijn wangen rood worden, voel me "betrapt" en hakkelend vraag ik om de sleutel. Glimlachend overhandigt zij mij de sleutel met nummer 102 en wenst mij een prettig verblijf.
Ik loop de trap op, loop snel de gang door en als ik de hoek omga zie ik tot mijn grote schrik dat U met de armen over elkaar voor de deur geleund staat. Ik houd mijn pas in en weet eigenlijk niet hoe ik moet reageren.
"Goedemorgen Meester, bent U daar al?" vraag ik verbaast.
Eigenlijk snap ik helemaal niet hoe U hier nu kunt zijn. Hoe weet U het kamernummer en waar staat Uw auto dan? Allemaal vragen, maar ik stel ze maar niet.
Theatraal kijkt U op Uw horloge en U vraagt of ik soms een overnachting ergens anders heb gemaakt. Direct maak ik excuses voor mijn te laat zijn en ik maak snel de hotelkamerdeur open. U laat mij als eerste naar binnen lopen.
Ik merk dat U er van baalt dat ik te laat ben, maar U blijft in stilzwijgen. Dit stilzwijgen geeft mij juist extra onrust. Ik probeer U in een betere stemming te brengen en babbel erop los. Zo zeg ik dat de hotelkamer er mooi uitziet, dat het mooi weer is, dat ik een eind heb gereden en ik vaak moest stoppen voor de verkeerslichten. Maar U kijkt mij alleen maar strak aan en zegt niets, helemaal niets!
Nogmaals verontschuldig ik mij en dan word ik stil, wachtend op wat komen gaat. Ik sta met gebogen hoofd voor U en kniel dan voor U neer.
"Excuses Meester, het is fout wat ik heb gedaan, wilt U mij alstublieft vergeven?"
Ik voel mij klein en nederig en in de paar minuten dat ik daar zit gaat het weer door mijn hoofd dat het echt stom is dat ik zo laat van huis ben vertrokken. Ik had het moeten weten. File of verkeerslichten, het is voor U geen excuus om te laat te zijn.
U kijkt op mij neer en trekt mij dan aan mijn haren hardhandig omhoog. Als ik voor U sta, eist U een tongzoen op, wetende hoe ongemakkelijk ik mij bij tongzoenen voel. Eerst is de tongzoen oppervlakkig, maar al gauw wordt deze dieper en dieper. De tongzoen wordt intenser en intenser en U geniet ervan. Zo plotseling als U begonnen bent, zo plotseling laat U mij los en gooit U mij van U af. Ik zet een stap naar achteren en voel mij opeens heel leeg en alleen en sla de handen om mijn lichaam. Al die tijd heeft U nog steeds geen woord tegen mij gezegd.
Dan wijst U naar mijn tas en ik vraag wat U wilt. U blijft wijzen en ik pak de paardrijzweep uit mijn tas en uit het zakje. Ik leg de paardrijzweep in Uw hand, dit is wat U wilde. Stilzwijgend staan wij tegenover elkaar. Omdat ik U zo teleurgesteld heb, voel ik mij heel rot.
U spreekt Uw eerste woorden uit: "Als je denkt dat ik dit zomaar voorbij laat gaan, dan heb je dat goed mis! Ik wil dat je nu netjes in de houding gaat staan."
U gaat ondertussen zitten op het bed en ik ga direct in de houding staan: mijn benen licht gespreid en mijn handen ineengevouwen boven mijn hoofd.
"Kijk mij aan!" is wat U zegt.
Ik zie Uw boze blik, zie hoe teleurgesteld U bent en ik voel mij schuldig. Ik wil zo graag dat U weer trots op mij bent. Ik word onrustig en krijg steeds meer moeite om netjes voor U te staan.
U gaat staan en staat voor mij. Opnieuw eist U een tongzoen op en doet U ondertussen mijn jasje uit. Ik sta in mijn zwarte minirokje en een sexy topje voor U. Dan krijg ik het bevel om mij uit te kleden en als ik in mijn zwarte sexy lingerie en mijn lange zwarte laarzen voor U sta, zie ik aan Uw blik dat ik U niet teleurgesteld heb.
U draait mij om en Uw handen strelen mijn lichaam. Het is een heerlijk gevoel en ik geniet. U maakt mijn bh los en mijn borsten worden zacht beroerd. Uw handen dwalen naar beneden en mijn stringetje schuift U tot mijn knieën omlaag.
Ik duw mijn heupen omhoog, smekend om betast te worden waar ik zo graag wil. U streelt mijn benen, mijn dijen, U komt steeds dichter in de buurt van daar waar ik het zo graag wil. Stilzwijgend blijf ik met mijn lichaam smeken om verder te gaan. Maar het is niet het heerlijke gevoel, maar een snerpende pijn die ik opeens voel! U heeft mijn clitoris tussen duim en wijsvinger en trekt er hard aan. Ik buig van de pijn, maar U wilt dat ik rechtop blijf staan. Ik doe zo mijn best voor U, maar U blijft hard trekken. Het is bijna onmogelijk om rechtop te blijven staan. In 1x laat U mijn clitoris los en ik schreeuw het uit en breng mijn handen naar beneden.
"Laat dat!" zegt U tegen mij en snel sta ik weer netjes in de houding, mijn handen ineengevouwen boven mijn hoofd.
U pakt de paardrijzweep en streelt daarmee mijn lichaam. Weer kreun ik van genot, totdat U uithaalt en mijn clitoris geraakt wordt. Weer word ik heen en weer geslingerd van genot naar pijn en ik weet dat dit het begin is van meer. U eist van mij mee te tellen en ik voel de slagen neerkomen op mijn borsten, benen en zelfs tussen mijn benen. Ik red het niet meer om stil te blijven staan en hef mijn handen op om de slagen te stoppen.
U waarschuwt mij dit niet te doen, omdat U anders over moet gaan op andere maatregelen. Ik probeer mijn handen boven mijn hoofd te houden en met grote moeite onderga ik de slagen, hopend dat U weer snel trots op mij zal zijn. Ik houd mij eerst goed, maar uiteindelijk gil ik het uit van de pijn en kan ik het niet meer verdragen.
U had mij al gewaarschuwd, maar ik schrik er toch van als U het bondagetouw pakt. Het bed heeft 4 prachtige pilaren en even later lig ik op mijn buik op het bed en zijn mijn handen en voeten vastgebonden. Ik kan geen kant op en mijn benen liggen wijd voor U open.
"Zo, sletje van mij", reageert U dan. "Nog 25 slagen te gaan, tel maar even mee!"
Ik begin te tellen, maar na de 12e zweepslag huil ik en smeek ik U om te stoppen. Maar de zweepslagen blijven neerkomen. Ik voel ze op mijn billen, benen en rug. Ik voel de snerpende pijn en dan is het eindelijk voorbij. U streelt nu mijn benen en rug en U zegt tegen mij hoe trots U op mij bent. Dan hoor ik hoe U Uw broek naar beneden trekt. U smeert wat glijmiddel tussen mijn billen, wat heel verkoelend aanvoelt, en dan stoot U in een keer naar binnen. Weer schreeuw ik het uit van de pijn, maar het maakt U niet uit. U neemt wat U toekomt.
Als U heerlijk bent klaargekomen, maakt U mij los en slaat U Uw armen om mij heen. Ik voel mij geborgen en neem mij voor U nooit meer teleur te stellen.
{Beste lezers: tips zijn meer dan welkom. Ik ben erg benieuwd hoe het verhaal ervaren wordt en kijk uit naar tips voor verbetering. Alvast hartelijk dank!}
door reintoch (beheerder) uit het Verhalen Lab gehaald, na de opmaak te hebben verbeterd
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?