de invloed van haar verleden op het heden
Langzaam onder het strijken dwalen de gedachten van Miriam af naar die ene keer. Inmiddels alweer 15 jaar geleden, maar ze kan het zich het nog herinneren als de dag van gisteren, zoveel indruk heeft het op haar gemaakt. Soms bij een bepaald geurtje of geluidje dient de herinnering zich uit zichzelf weer aan. En iedere keer weer opnieuw ontgaat haar geen enkel detail, want het was een fijne herinnering, een zoet gekoesterde herinnering. De herinnering aan het moment dat hij haar, zomaar uit het niets, over de knie had getrokken en haar een pak voor haar billen had gegeven.
Ze hadden samen na het werk nog wat gedronken in een nabij gelegen café. Als collega's onder elkaar. Ze deden dat wel vaker. Hij had haar huis gebracht en nog een kop koffie gedronken. Ze raakten in gesprek over van alles en nog wat, werden wat melig en van het een kwam het ander. Het begon met dat hij stoeierig werd, haar wat porde en prikte. Maar geheel onverwacht veranderde zijn stem en daarmee de stemming in huis. Hij sprak alsof hij haar vader was!
Miriam had er aanvankelijk erg om moeten lachen, het was net echt. En toen hij haar over de knie nam, kwam ze helemaal niet meer bij.
“Laat me los! gekkerd!” had ze gegild, in de verwachting natuurlijk dat hij haar na een kieteldood of zo weer los zou laten.
Maar in plaats van loslaten verstevigde zijn greep op haar. Zelfs toen had ze nog geen idee gehad wat hij van plan was. Totdat hij haar rokje omhoog schoof, redelijk kordaat, vastberaden en zeer overtuigend. Maar ook vreemd, spannend en bizar tegelijk. Miriam was er stiller door geworden. ‘Wat doet’tie nou?’ vroeg ze zich af, zonder nog met haar benen te spartelen en ook het lachen was haar nu vergaan.
“Heel goed!” had hij op een zachte maar dwingende manier gefluisterd.
En pas op dat moment viel het kwartje en wist ze wat haar te wachten stond.
‘Hij gaat me toch…. niet… jawel!... hij gaat me een pak slaag geven!’
Nooit eerder had ze een pak slaag gekregen. Ze had er veel over gehoord en veel over gelezen, ook had ze er vaak over gefantaseerd, maar nooit echt zelf ondergaan.
Met hem had ze dus die fantasie gedeeld, een tijdje geleden.
Maar in haar fantasie deed het niet echt pijn, en kon ze alles altijd naar haar hand zetten. Maar nu, hier bij hem over de knie met haar rokje omhoog, raakte de eerste klappen van zijn hand zo ongenadig hard haar billen dat ze het had uitgegild.
“Auw! Stop, stop!” had ze geschreeuwd, maar hij sloeg onbewogen en spijkerhard door.
Ze had op dat moment zoveel spijt haar fantasie met hem gedeeld te hebben, maar voor spijt was het te laat.
Een rollercoaster aan tegenstrijdige gevoelens domineerde haar hoofd maar ook haar achterwerk. Een combinatie van pijn en genot van schaamte en trots, van boosheid en blijdschap, maar ook van angst, hele diepe angst.
Later wist ze deze angst zelf te analyseren als een angst die ontstaan was nadat ze volledig de controle over zichzelf, maar ook over hem was kwijt geraakt. Hij luisterde niet naar haar gesmeek, hij hield niet op haar commando op, en ook zijn stem had ineens zo anders geklonken. Dit controleverlies was misschien nog wel het allerheftigst voor haar geweest.
Pas toen ze onbedaarlijk in een enorme huilbui uitbarstte, matigde hij de kracht van zijn slagen om er uiteindelijk helemaal mee te stoppen.
Ze had toen voor hem moeten staan en beterschap moeten beloven. Beterschap dat ze hem nooit meer zou beledigen of kleineren in bijzijn van hun collega’s. En dit had ze beloofd, natuurlijk had ze dit beloofd!
Daarna mocht ze gaan, zo maar! Hij stuurde haar gewoon weg, in haar eigen huis! Richting haar kamer. Alsof hij de baas over haar was. Miriam wist nog goed wat een onprettig en kleinerend gevoel dit haar had gegeven: dat hij dit zomaar met haar dacht te kunnen doen en dat zij het allemaal ook zomaar had toegelaten!
De weken daarna, telkens als ze elkaar op de gang, tijdens een vergadering of in de kantine tegen kwamen, leek hij groter en zelfverzekerder dan voorheen. Of was zij in relatie tot hem kleiner en onderdaniger geworden? Ook collega’s merkten op dat hij ineens veel zelfverzekerder was geworden.
Geheel onverwachts was hij op een dag verdwenen. Gedetacheerd naar een andere afdeling in een andere regio, zonder iets te zeggen! Ze hadden geen afscheid van elkaar kunnen nemen. Hij had haar natuurlijk best kunnen opbellen, maar dat deed hij niet.
Het idee dat ze nu nooit meer op deze manier aandacht van hem zou krijgen had haar destijds maandenlang dwars gezeten. Niemand meer dan hij had ooit zulke diepe, mooie, reinigende maar ook erotische gevoelens in haar wakker gemaakt.
Thuis met Rick, haar man, heeft ze wel eens een balletje daarover opgeworpen.
Maar Rick voelt er niets voor. Hij is voor gelijke rechten van man en vrouw en vindt dat iedere vorm van onderdrukking en onderwerping met huid en haar bestreden moet worden.
Ook keek hij erg zorgelijk toen ze vertelde eigenlijk wel wat meer dominantie van hem wenste.
Dus moet ze het doen met die ene herinnering, die ze gelukkig op ieder moment van de dag kan oproepen. Een herinnering die ze zelfs weleens in bed gebruikt, als ze vrijt met Rick. Om beter en sneller opgewonden te raken.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
Verhalen 
Verhalen
»
De herinnering 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?