| Gepost op maandag 05 maart 2012 - 08:40 pm: | 
|
|
Creatieve oplossingen van de banksector om de crisis het hoofd te bieden
1. Mijn probleem
De financiële crisis gaat niet ongemerkt aan mijn bedrijfje voorbij. De bank waardeert mijn beide onderpanden - privé-woning en debiteurenportefeuille - stevig af. En, hoewel volgens mij de eerste tekenen van herstel alweer zichtbaar zijn, klopt mijn accountmanager bij de bank, Jan Visser, toch bij me aan voor meer zekerheden. We doen al jaren samen goede zaken en zijn elkaar gaan waarderen Hij onderschrijft weliswaar mijn indruk dat het herstel alweer om de hoek lijkt te liggen maar de nieuwe regels waaraan banken zich te houden hebben zijn onverbiddelijk: verwacht herstel is geen herstel en mag niet in de beoordeling van de financiële situatie van de cliënt betrokken worden!
Gelukkig is Jan van het meedenkende type en hij doet me allerlei suggesties aan de hand voor alternatieve zekerheden. Heb ik niet nog een tweede huis in het buitenland en/of wat patenten die ik in onderpand kan geven? Hoe staat het met het intellectueel eigendom van software dat misschien ontwikkeld is of nog ontwikkeld wordt?
Op al die goed bedoelde suggesties moet ik helaas ontkennend antwoorden. Ik ben gewoon een ZZP-er met een ICT-adviespraktijk en heb nóch patenten, nóch zelf ontwikkelde software of producten te bieden. En ook mijn tweede huisje in Frankrijk heb ik, helaas, al lang geleden verkocht.
Heb ik dan misschien wel iets te bieden in de sfeer van oldtimers, boten, paarden, juwelen, kunst?
Ik moet hem ook op al díe punten teleurstellen. Van dat alles, behalve paarden, heb ik wel wát in huis maar allemaal van de categorie: kostbaar voor mezelf vanwege sentimental reasons, maar voor de markt niet interessant.
Daarmee valt het gesprek met Jan een beetje dood. Ik kan voelen dat hij het heel vervelend vindt om me met de langzamerhand onvermijdelijke boodschap, intrekken van de banklening en daarmee waarschijnlijk mijn faillissement uitsprekend, te confronteren.
Temeer, neem ik aan, omdat ook híj aanvoelt dat het diepste dal voor mijn type business alweer gepasseerd lijkt. Hij begint wat te hakkelen en redt zich er tenslotte uit door af te spreken dat hij nog wat collega’s zal raadplegen. Misschien dat die nog creatieve suggesties hebben.
“Ik breng je uiterlijk morgen van de resultaten op de hoogte.”
Ik houd me de volgende dag onbereikbaar. Ik wil eigenlijk liever dat telefoontje van Jan met de onvermijdelijke boodschap nog even ontlopen. Dus mobiel uit en de hele dag uithuizig. Dat geeft me, hoop ik, nog even respijt. Natuurlijk struisvogelgedrag maar ik heb zo’n dagje doen alsof de zon schijnt gewoon nog even hard nodig.
Opgelucht dat ik de dag zonder schade ben doorgekomen zit ik in de vooravond aan een biertje als de voordeurbel gaat. Ik hoor de altijd opwindende hoge hakken van mijn Elle, mijn innig geliefde, uit de keuken naar de voordeur lopen.
Ik mijmer wat weg over de high-heel-training die ik haar een jaartje geleden heb laten volgen. Die heeft zijn vruchten ruimschoots afgeworpen: ze staat en loopt sindsdien op haar hoge hakken alsof ze er mee geboren is. Geweldig ook, bedenk ik trots, dat ze in de afsluitende high-heel-race, in Amsterdam, beslag heeft weten te leggen op de tweede plaats!
Met een schok kom ik terug in het hier en nu. Ik herken de stem aan de deur, een mannenstem, Jan Visser!
Ik realiseer me, met spijt, dat ik ben vergeten mijn Elle instructies te geven voor het geval de bank me thuis opzoekt.
Ik houd trouwens zakelijk en privé altijd strikt gescheiden en ik heb haar daarom nooit lastig gevallen met bankzaken en het financiële reilen en zeilen van mijn bedrijfje. Zij leeft dus nog steeds in de veilige veronderstelling dat wij op een vrij ruime voet kunnen leven. Niet extravagant maar volgens een zelfgekozen sobere leefstijl met authentieke kwaliteit als bepalende grondtoon.
Mijn geliefde laat Jan binnen in de hal, en ik hoor haar hakken mijn kant op komen.
Een bescheiden klopje op de deur van de woonkamer.
Ik wacht even, effectbewust: “Ja?”
Mijn Elle betreedt, als altijd bescheiden, de woonkamer. Ze sluit de deur voorzichtig achter zich en stelt zich voor mij op in perfecte attentiehouding: rechtop, de mooi gevormde hoog gehakte en geringde enkels tegen elkaar, handen op de rug, het kittig kort gekapte blonde hoofdje respectvol genegen, ogen neergeslagen. Ze wacht, gehoorzaam, in stilte.
Ik laat mijn blik goedkeurend langs haar lichaam glijden. Wat komt haar langbenige slanke lichaam toch prachtig uit, in dat korte strakke mouwloze zwarte jurkje met die hooggehakte zwarte pumps eronder. Wat een verrukkelijke vrouw, en wat fantastisch dat zíj op mijn pad kwam. Ik geniet met volle teugen en dreig weer weg te dromen op mooie herinneringen. Met moeite verman ik me.
“Ja, Elle wat is er?”
“Mijn Heer, de heer Visser van de bank wil U dringend spreken.”
Ik kan nu moeilijk nog pretenderen dat ik niet thuis ben.
“Laat mijnheer Visser maar binnen, Elle.”
Ik begroet Jan met uitgestoken hand en wuif hem in een makkelijke fauteuil.
“Fijn dat je de moeite hebt genomen me thuis op te zoeken, Jan. Ik had het vandaag extreem druk. Wil je wat drinken? Koffie, thee, of misschien liever een biertje of een glas wijn?
Ok, koffie! Espresso, Cappuccino?
Mijn Elle maakt de beste cappuccino van de wereld.”
Jan is duidelijk onder de indruk van mijn Elle. Hij kan zijn ogen nauwelijks van haar afhouden en begint zelfs tegen haar te stotteren: “ca..ca..cappuccino graag, mevrouw.”
Mijn Elle knikt, maakt een onderdanig kniksje en loopt statig rechtop, nadrukkelijk kittig hakkenklikkend, af naar de keuken.
Zelfs nadat de deur achter haar is dichtgevallen, scheurt Jan zich maar met moeite van haar los. Uiteindelijk steekt hij dan toch van wal.
“Neem me niet kwalijk dat ik je thuis lastig val, maar ik heb met mijn collega’s overlegt en er blijkt sinds kort bij onze bank een nieuwe mogelijkheid te bestaan om een ander soort roerende zekerheden onder onze leningen te accepteren. Dat biedt misschien toch een mogelijke uitweg uit jouw penibele situatie. Overigens moet ik dat misschien zeker benadrukken, want de toegankelijkheid van deze regeling is zeer beperkt, het is echt een long shot. Desalniettemin leek het me toch de moeite waard om dit direct even met je delen.”
Ik wuif mijn eventuele bezwaren tegen dat binnendringen in mijn privé-domein weg, waarop Jan zijn verhaal, een beetje samenzweerderig, vervolgt. Hij heeft vanmiddag, in antwoord op zijn assistentieverzoek, een e-mail van de afdeling Bijzondere Projecten ontvangen.
“Dat opent wellicht de weg naar een soort onderpand waar je wél wat mee kan.”
Hij maakt me natuurlijk heel nieuwsgierig maar, desgevraagd, zegt Jan dat hem door de betreffende afdeling strikte geheimhouding is opgelegd en dat hij daarom niet verder in details kan treden.
“Dit soort onderpandbeslissingen is volledig in handen van die corporate afdeling en die zit zó hoog in de organisatie dat ik daar weinig meer voor je kan betekenen.”
Als ik geïnteresseerd ben zal hij nog wel een introductie regelen maar daarna moet hij mij dan als klant helaas overdragen aan Corporate Special Products.
Een bescheiden klopje op de deur onderbreekt ons gesprek. Na mijn “Ja” komt Elle binnen met een blad met twee grote dampende koppen cappuccino en een schaal koekjes. Ze knielt voor de salontafel en zet onze koffie met plechtige aandacht voorzichtig neer. Vervolgens presenteert ze Jan de koekjes.
Met een blozend gezicht neemt hij er, onhandig tegen de schaal stotend, een koekje vanaf en bedankt haar, met overslaande stem: “Sorry, .… dank u wel, mevrouw!” Vervolgens presenteert Elle mij de schaal: “mijn Heer?” vraagt ze, met neergeslagen blik, maar ík zie het glimlachje van verstandhouding dat om haar mond speelt.
Ik wuif de schaal weg en stuur haar met een speels tikje op haar billen en een verstolen knipoog weg.
“U heeft een bijzonder mooie vrouw!” laat Jan zich ontvallen nadat de deur weer achter Elle is dichtgevallen.
Ik beaam dat en breng het gesprek weer snel op mijn financiële sores. Ik ben nogal dubbel in mijn gevoel over mannen die mijn vrouw complimenteren. Enerzijds voel ik me gestreeld en trots als ze laten merken dat ze mijn vrouw aantrekkelijk vinden, anderzijds wil ik mijn vrouw zoveel mogelijk voor mezelf houden en beschouw het feit dat anderen zich aan haar verlekkeren een beetje als een ongewenste intimiteit en een inbreuk op mijn eigendomsrecht.
Ik vraag Jan wat hij zelf, gesteld dat hij zich in mijn positie zou bevinden, van de mogelijke propositie van de afdeling Bijzondere Projecten vindt.
Jan aarzelt even maar komt dan toch met een verrassend duidelijke mening: “Het zou in jouw geval, daar ben ik van overtuigd, toch vooral om een feitelijk symbolische onderpandverklaring gaan. Gezien de aantrekkende markt in jouw sector acht ik het zeer onwaarschijnlijk dat het ooit zó ver zou komen dat mijn bank tot inname van dat onderpand zou besluiten. Dus, ja, ik zou er denk ik wel op in gaan, zeker als het alternatief, zoals bij jou dreigt, de bedelstaf zou zijn.”
Overigens waarschuwt Jan nog eens voor teveel optimisme.
“De afdeling die over de acceptatie gaat legt strenge criteria aan, dus het is beslist geen gelopen race!”
Ik bedank hem voor zijn eerlijke antwoord en vraag op korte termijn een afspraak voor me te regelen met die corporate afdeling. Hij belooft direct voor me aan de slag te gaan en hoopt morgenochtend al een paar afspraaksuggesties mijn kant op te kunnen schieten.
We hebben kennelijk allebei het voorgevoel dat hier onze wegen misschien wel definitief scheiden en we nemen, geroerd bijna, afscheid.
“Jan, alle waardering voor je inspanningen om voor mijn situatie een oplossing te vinden. Echt hartverwarmend. Als alle bankmedewerkers zich tegenover hun cliënten zó zouden opstellen dan zouden de banken zeker niet bekend staan als loansharks!”
We wisselen stevige handdrukken en bemoedigende schouderklopjes. Ik klingel de tafelbel en Elle meldt zich prompt, alsof ze aan de deur heeft staan luisteren.
“Laat jij mijnheer even uit, Elle.”
Jan heeft opnieuw de grootste moeite om zijn ogen van haar af te houden. Bijna gijlbekkend volgt hij haar de hal in waar hij, alweer stamelend, bedankt voor de koffie en haar een compliment maakt over haar uiterlijk. Ik kan Elle’s reactie helaas niet verstaan.
Jan houdt woord en de volgende morgen vroeg krijg ik een e-mail van de bank. Al niet meer van Jan maar van ene Jeroen. Hij stelt drie mogelijke data voor. Ik krijg ineens een gevoel van urgentie - en een brandende nieuwsgierigheid - en kies voor een afspraak al de volgende dag s’morgens om 10.00 uur.
Jeroen kiest zelf in zijn e-mail voor een afspraak bij mij thuis zodat hij ook “direct zal kunnen beoordelen of de voorgestelde onderpanddeal wel realistisch is.”
Ik pieker me suf over het onderpand dat hij dan op het oog zou kunnen hebben maar kan niets verzinnen. Het euforische gevoel dat we echt misschien een oplossing voor mijn financiële sores bij de taas hebben zakt gedurende de dag dan ook helemaal weg. Ik begin steeds meer te geloven dat we met luchtfietserij bezig zijn en ik mezelf blij laat maken met een dode mus.
Mijn twijfel wordt zelfs zó groot dat ik het hoog tijd vind om mijn Elle op de hoogte breng van onze penibele toestand. Ik roep haar binnen en wijs haar naar haar vaste plek. Ze knielt geroutineerd in de voorgeschreven houding op het kussen naast mijn fauteuil.
“Mijn liefste Elle, laat ik er niet omheen draaien. Mijn bedrijf is volgens de bank zo goed als failliet en ik ben privé aansprakelijk voor de schulden. Dat betekent dat ik, hoewel de business nu net weer wat lijkt aan te trekken, op afzienbare termijn mijn hele vermogen inclusief dit huis en de inboedel kwijt kan zijn. Wij zijn tien jaar geleden met elkaar een overeenkomst aangegaan waarin jij jezelf onvoorwaardelijk aan mij hebt geschonken, for better and for worse.
Niettemin vind ik dat ik je onder deze drastisch gewijzigde omstandigheden, omstandigheden waarin ik misschien niet meer goed voor je kan zorgen, de kans moet geven dat besluit van toen te heroverwegen. Je hoeft me hierop niet meteen een antwoord te geven, denk er eens rustig over na en laat me, zodra je het voor jezelf helder hebt, weten of mijn Elle ook in deze moeilijke omstandigheden onvoorwaardelijk de Mijne wil blijven.”
Hoewel ik denk te weten dat haar toewijding aan mij groot is én authentiek, bespeur ik bij mezelf nu toch behoorlijk wat spanning.
Mijn Elle tilt haar hoofd op en kijkt me, in tranen, aan.
“Mijnheer, Uw Elle hoeft er niet over na te denken. Zij is U in goede én in slechte tijden volledig toegewijd. Het is haar juist een voorrecht om ook die slechte tijden met U te mogen delen. Laat U haar alstublieft proberen die moeilijkheden voor U te verlichten. Als U het wilt, wat Elle vurig hoopt, dan blijft onze overeenkomst van toen onverkort van kracht.”
Ze buigt zich diep voorover en legt haar hoofd tussen haar uitgestrekte armen op de grond. Wat een prachtige daad van ultieme overgave!
Wat ben ík opgelucht en geroerd door haar onvoorwaardelijke toewijding. Ik trek haar overeind en bedek haar gezicht met enthousiaste zoenen.
Met een brok in mijn keel beken ik: “Mijn Elle, je bent het allermooiste en allerkostbaarste dat ik bezit, ooit bezeten heb. Ik ben apetrots dat ik je ook nú, nu ik in de goot dreig te belanden, nog steeds de Mijne mag noemen. Ik zal mijn uiterste best doen om ervoor te zorgen dat je hier geen spijt van krijgt.”
Ik til haar op en draag haar naar de slaapkamer. Ze kijkt me onophoudelijk aan, verliefd glimlachend, door haar tranen heen. Ik kleed haar uit, vlij haar voorzichtig op haar rug neer op ons spijlenbed en zet haar met lichte dwang in spreidstand vast aan haar fraaie titanium pols- en enkelringen. Weerloos kronkelt en kreunt ze van genot terwijl ik haar van top tot teen verwen. We beleven, ondanks de donkere financiële wolken die zich boven ons samenpakken, een fantastische liefdesnacht. Teder, bij tijd en wijle onstuimig, vrijen we de sterren van de hemel, alsof we herboren zijn en elkaar voor het eerst liefhebben. Dat euforische gevoel van toen, dat gevoel van “bij elkaar thuiskomen”, maakt zich opnieuw van ons meester.
Door de liefde verkwikt blijf ik, in afwachting van de bankman, de volgende ochtend thuis werken. Ik breng Elle op de hoogte van het bezoek dat ik om 10.00 uur verwacht en “of ze die dan maar meteen naar mijn werkkamer wil brengen.”
Ik bereid me op zijn komst voor door mijn hele administratie maar vast te voorschijn te halen en op mijn werktafel te ordenen.
2. Een mogelijke oplossing
Klokslag 10.00 uur gaat de deurbel en Elle laat twee mannen binnen. Een grote slanke blanke man en een bebaarde en besnorde man met een Arabisch uiterlijk, normaal postuur. Beide zijn gekleed in het gebruikelijke bankuniform, een donker modieus kostuum met daaronder zwarte brogues. Met een diepe basstem en een stevige handdruk stelt Jeroen zich voor als hoofd van de corporate afdeling Bijzondere Projecten en zijn partner als Musaid, hoofd afdeling Special Projects bij het filiaal van de bank in Riyad. Hij vraagt of ik het bezwaarlijk vind dat het gesprek in het Engels gevoerd wordt i.v.m. Musaid.
Ik stel hem gerust, ICT-land is nu eenmaal 99% een Engelstalige aangelegenheid, dus dat zal hoegenaamd geen problemen opleveren. Misschien dat ik bij specifieke bankers speak af en toe wel even om een nadere toelichting moet vragen.
Ik wuif de mannen in twee gemakkelijke fauteuils en vraag wat ze willen drinken, daarbij weer de cappuccino van mijn Elle bij hen in het bijzonder aanbevelend. Beide gaan direct voor de cappuccino - Elle’s reputatie op dat vlak is haar misschien via Jan al vooruitgesneld - en Elle verdwijnt weer kittig klakkend met haar hakken richting keuken. Ook Jeroen en Musaid blijken zich maar met moeite van haar los te kunnen rukken. Ze kijken haar helemaal na totdat de deur achter haar fraaie bum is dichtgevallen.
Op basis van mijn boekenwijsheid verwacht ik, vanwege de aanwezigheid van Musaid, kennelijk Arabier, uitgebreide omtrekkende bewegingen voordat we ter zake komen. Verbazing dus als Jeroen direct de kwestie van het bijzondere onderpand ter sprake brengt.
“Het product waar we het nu met u over willen hebben is enige tijd na het uitbreken van de kredietcrisis in Musaid’s moederland, Saoedi-Arabië, ontwikkeld. Nogal wat van onze grote debiteuren daar raakten door de enorme afwaardering van onroerend goed in financieringsproblemen. Het was niet in het belang van de bank om al dat onroerend goed in te nemen en op veilingen, tegen vermoedelijk zeer lage prijzen, van de hand te doen. We maakten dus noodgedwongen nieuwe afspraken met onze debiteuren en accepteerden als aanvullende onderpanden toen ook maar kostbare roerende goederen. Eerst waren dat enigszins courante privé jets, jachten en luxe automobielen: de daar dubbel geparkeerde Ferrari’s Aston Martin’s, McLaren’s etc. Maar toen de crisis langer aanhield waren ook die onderpanden niet meer toereikend en moesten we zelfs uitwijken naar minder courante zaken als verzamelingen oldtimers, kunst en antiek en zelfs naar juwelen en sieraden.”
Mijn Elle komt, na een bescheiden klopje gevolgd door mijn “Ja”, binnen met de cappuccino.
De respectvolle koffieprocedure die Jan Visser ten deel viel herhaalt zich. Beide heren raken opnieuw volledig in Elle’s ban. Ze zijn beslist even helemaal uit hun evenwicht, ogen zitten aan haar vastgeplakt. Ze zijn uiterst voorkomend en bedanken Elle omstandig. Pas als de deur al een tijdje achter mijn Elle is dichtgevallen herneemt Jeroen zich en kunnen we de draad van ons gesprek weer opvatten.
“Waar was ik gebleven? Oh ja, bij de tweede categorie roerende onderpanden, oldtimers en juwelen. Uiteindelijk bleek zelfs díe categorie niet meer toereikend om de enorme waardeval van de onroerende – en ook inmiddels van de roerende, bezittingen op te vangen. Ergo stonden onze cliënten met lege handen en dreigde voor hen, en eerlijk gezegd met hen voor ons, de bank, een faillissement. Uiteindelijk, ere die ere toekomt, was het de kroonprins zelf die ons de weg heeft gewezen naar een voor ons totaal nieuwe tak van sport, als ik het even zo populair mag uitdrukken. Op een gegeven moment stonden de internationale financiële markten er zó slecht voor dat zelfs de Saoedische kroonprins persoonlijk failliet dreigde te gaan. In Musaid’s land is dat natuurlijk ongehoord en ook in niemands belang, én zeker niet in het belang van de bank. Het bankmanagement ter plaatse overlegde dan ook koortsachtig met de koninklijke familie om een uitweg voor beide partijen te vinden.”
“Om een lang verhaal nu nog maar even kort te maken: de koninklijke familie heeft toen aangeboden alle leden van haar huishouding van het vrouwelijk geslacht, inclusief de vrouwen van koninklijke bloede, te verpanden aan de bank. Dat heeft in eerste instantie aan de kant van de bank natuurlijk de nodige consternatie gegeven, dat kunt u zich wel voorstellen. Aanvankelijk wees de Raad van Bestuur (RvB) van onze bank, hier in Amsterdam, het voorstel vanzelfsprekend verontwaardigt van de hand. Men vond het een verkapte vorm van slavernij en wenste daar persé niet aan mee te werken. Maar… onder druk wordt alles vloeibaar. Dus toen de markt nog verder verslechterde en de koninklijke familie bleef aandringen, én toen bleek dat de vrouwen in kwestie zich al onder notarieel toezicht akkoord hadden verklaard met hun verpanding, draaide ook ons corporate bestuur bij.”
Nu pas wordt me duidelijk wat de bank met dat andere soort roerende onderpand bedoelt! Mijn eigen Elle als onderpand!
Instinctief zet ik me schrap. Mijn Elle, daar blijft iedereen vanaf! Geen haar op mijn hoofd die er aan denk míjn Elle aan de bank te verpanden, zijn ze nou helemaal van de pot gerukt!
Mijn gezicht spreekt kennelijk boekdelen want Jeroen begint meteen de zaak te relativeren.
“Zoals ik al zei, ook onze RvB had grote problemen om hiervoor groen licht te geven. Maar het vestigen van het pandrecht op de vrouwen is een puur administratieve aangelegenheid en materieel verandert de situatie voor de vrouwen natuurlijk niet! En, wat uiteindelijk onze RvB definitief over de streep trok, was de redenering van een geraadpleegde gerenommeerde filosoof dat verpanding mét instemming van het te verpanden object zelf de transactie feitelijk transformeert in een (zeer) liberale uitoefening van het zelfbeschikkingsrecht. En daarmee is zo’n transactie ook in ethisch opzicht natuurlijk helemaal gelegitimeerd! Ik begrijp trouwens van Jan Visser dat uw sector zich alweer herstelt en in dat geval zal er natuurlijk echt nooit sprake zijn van inname van het onderpand. Inderdaad een zuiver juridisch administratieve kwestie zonder materiële consequenties!”
Jeroen glimlacht me bemoedigend toe, neemt een slok koffie, en vervolgt zijn verhaal.
“De Arabische deal wordt met instemming van de RvB uiteindelijk dus toch gesloten, maar daarna moeten er nog heel wat praktische problemen werkende weg worden opgelost. Hoe moet de bank bijvoorbeeld de waarde van het onderpand bepalen? Hoe moet ze een juridisch sluitende en ook in de praktijk houdbare overeenkomst opstellen? Hoe sluit ze bedrog door verwisseling uit, een reëel probleem bij allochtone vrouwen. Enzovoorts en zo verder.
Ik zal u, in verband met de tijd, nu niet vermoeien met alle details die we op moesten lossen. Laat ik volstaan met op te merken dat de procedures en overeenkomsten rond de eerste lichting verpande vrouwen allerminst een professionele indruk maakten. Om niet te zeggen dat we toen nog zeer amateuristisch bezig waren.”
Musaid knikt en grinnikt bevestigend bij dit deel van Jeroens exposé.
“Hoewel we zeer discreet werkten ging het feit dat de bank dit soort roerende goederentransacties met de koninklijke familie afsloot toch als een lopend vuurtje rond. En ook andere hooggeplaatste families met solvabiliteitsproblemen en uitgeputte reguliere verpandingmogelijkheden melden zich voor dezelfde soort constructies. De lokale directie en onze RvB is daar in eerste instantie toch weer niet gelukkig mee. De kans op publiciteit neemt toe naarmate er meer partijen bij betrokken raken en men vreest dat de reputatie van de bank, door onbegrip bij politiek en samenleving voor de morele kant van de deal, er uiteindelijk onder zal kunnen lijden.
Maar, het verhaal wordt eentonig, ook deze keer gaat de bank uiteindelijk door de knieën onder de immer oplopende druk van de crisis. Een en ander heeft er toe geleid dat het Arabische filiaal van onze bank op dit moment op ruim 500 vrouwen in die regio pandrecht gevestigd heeft. Voornamelijk natuurlijk Arabische vrouwen, maar in toenemende mate zien we dat cliënten ook hun Filippijnse au pairs onder het programma verpanden, én, doordat sommige Arabieren ook met Westerse vrouwen zijn gehuwd, zijn er inmiddels ook een tiental blanke Westerse vrouwen in ons female collateral program (FCP) ondergebracht.”
“Dankzij deze opschaling hebben we veel meer ervaring op kunnen doen met dit nieuw type onderpand. En ik durf nu wel te stellen dat we de procedures en overeenkomsten met betrekking tot de verpanding van vrouwen aanzienlijk hebben kunnen professionaliseren en standaardiseren. En dat heeft er toe geleid dat het FCP nu voldoende uitontwikkeld is om het ook in Westerse landen uit te rollen. Jan Vissers e-mail kwam dan ook precies op het juiste moment!”
Jeroen pauzeert even en kijkt tevreden in het rond, alsof hij wil zeggen: “hebben we dat niet knap gedaan?”
Vervolgens neemt hij weer een slok koffie en vervolgt: “Onze RvB prijst zich toch gelukkig, ondanks de ethisch sluitende liberale redenering rond vrouwelijke zelfbeschikking, dat het een louter administratief programma is en de vrouwen na hun keuring, taxatie en verpanding allemaal weer gewoon naar huis gaan. Het enige dat fysiek aan hun verpanding herinnert is, om die verwisselingfraude uit te sluiten, een bescheiden tatoeage, een vrijwel onzichtbare onderhuidse rfid-chip, en hun handtekening op de verpandingovereenkomst.
Onze businessethiek wordt daarna pas weer echt stevig op de proef gesteld als, ondanks de financiële injectie via de verpanding van hun vrouwen, toch het faillissement van enkele van onze cliënten wordt aangevraagd. Natuurlijk niet door ons, de bank, maar door andere schuldeisers. De Arabische rechtbanken wijzen ongelukkigerwijze enkele van die faillissementen toe en dat dwingt ons, de bank, als preferente partij, om onze onderpanden te claimen en in te nemen. Daardoor zijn er op een gegeven moment een twintigtal vrouwen, onderpand in de boedel van die betreffende gefailleerde cliënten, fysiek terecht gekomen in de kluizenkelders van één van onze bankgebouwen in Riyad.”
“U zult begrijpen dat het beheer en onderhoud van deze vrouwen voor onze bank een zéér oneigenlijke activiteit was, echt een totale new ball game. We zijn toen opnieuw door omstandigheden gedwongen veel inspanning te steken in het ontwikkelen van een visie óp en aanpak ván ook díe vervolgactiviteit. Het zal u niet verbazen dat die fysieke opvang van vrouwen in het begin weer een sterk improvisatiekarakter droeg.
Aanvankelijk werden zij zelfs ondergebracht in de vergaderruimtes van de directie, op de bovenste verdieping van het bankgebouw in Riyad! U kunt zich misschien wel voorstellen dat die situatie regelmatig tot hilarische verwikkelingen leidde! Dankzij snel en adequaat ingrijpen van Musaid is daarna de kluizenkelder op korte termijn, door een aannemer met ervaring met bouw en inrichting van harems, verbouwd en aangepast.
Na een paar dagen konden de vrouwen, uiteraard onder strikt toezicht, in die verbouwde kelders worden ondergebracht. Nu, ruim twee jaar later, kan ik met enige trots vaststellen dat we ook dit onverwachte en door de bank persé niet gezochte follow up probleem onder de knie hebben gekregen. Er zijn nu Best Practices ontwikkeld en geïmplementeerd voor beheer, onderhoud en, in voorkomende gevallen, zelfs verdere ontwikkeling van de ingenomen vrouwelijke onderpanden. En in 2012 ziet het er naar uit dat het FCP zelfs voor het eerst significant waarde zal toevoegen aan de bank.”
Jeroen begint nu echt enthousiast te worden. Hij laat zijn zakelijke toon varen en zijn verhaal krijgt steeds meer het karakter van een ronkende reclamefolder.
“Sterker nog, het FCP-programma is inmiddels verder verzelfstandigd en de aandelen zijn in een buitengewoon succesvol beleggingsfonds (Global Female Properties Fund, GFPF) ondergebracht. Beursnotering en dividendrendement zijn op dit moment bovengemiddeld, en dan druk ik me nog eufemistisch uit. In die professionaliseringsslag en wereldwijde uitrol van het FCP-programma heeft Musaid met name zijn sporen verdiend. Hij was toevallig op het hoofdkantoor in Amsterdam en omdat hij de meeste praktijkervaring heeft met dit nieuwe product heb ik hem gevraagd me bij dit gesprek te ondersteunen.”
Kennelijk is de scepsis nog steeds van mijn gezicht te scheppen want Jeroen haast zich nogmaals te onderstrepen dat het feit dat de administratief juridische statusverandering voor enkele vrouwen nu ongelukkigerwijs anders heeft uitgepakt toch echt alleen te wijten was aan een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Die omstandigheden zullen zich, gezien de ontwikkelingen in de ICT-sector, in mijn geval natuurlijk helemaal nooit voordoen. De verpanding van míjn Elle zal werkelijk een zuiver juridisch administratieve kwestie zijn zonder dat dit voor haar in materiële zin negatieve consequenties zal hebben.
“Eigenlijk alleen positieve in de zin van behoud van haar huidige levensstandaard!”
Jeroen zweeg en ook Musaid hield zich nadrukkelijk gedeisd.
Ik liet ook zelf een ongemakkelijke stilte vallen. Ik stond in dubio. Voorop stond voor mij dat ik het eigendom van mijn Elle nooit aan willekeurige derden over zou doen. Dat zou ik mijn innig geliefde in geen geval aandoen. Weliswaar kon ik haar binnen de grenzen van onze formele overeenkomst aan derden uitlenen maar volgens mij was onze stilzwijgende overeenkomst dat ik niet of alleen zeer spaarzaam van dat recht gebruik zou maken. En dan ook nog eens alleen aan derden die wij beiden goed kenden en vertrouwden.
Haar dus zomaar in onderpand geven aan een non-descripte grote organisatie als de bank was daarom zo goed als ondenkbaar. Aan de andere kant zou een faillissement ons allebei zwaar treffen en Jeroen had natuurlijk gelijk dat, gezien de krachtig aantrekkende ICT-markt, de kans dat mijn Elle terecht zou komen in de kluizenkelders van de bank een puur theoretische was.
“Maar stel dat ze wel, onverhoopt, in de kluizen van jullie bank terecht zou komen, Jeroen, wat moet ik me dan bij haar lot concreet voorstellen ?”
|
|
    
nicky
Actief lid
Bericht Nummer: 22
Aangemeld: 12-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 05 maart 2012 - 09:16 pm: |
|
reactie |
Wauw!!
Ben ik even blij dat mijn MR geen eigen bedrijf heeft!!
Heel interessant verhaal, benieuwd naar het vervolg!
weer wachten,wachten, wachten.... grrrrr.....
|
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 503
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 16 maart 2012 - 01:16 pm: |
|
Indruk |
Ik ben onder de indruk, heer Voerman. Een intelligent verhaal, goed gebracht, uitermate prikkelend voor de fantasie.
Ik zou willen dat ik dit bedacht had. Zoals altijd ligt het eigenlijk wel voor de hand, maar leg het verband maar eens.
Ik zou willen dat ik meer verstand van bankieren had. Dat met die bonussen is leuk, maar één of meer van die onderpanden in bewaring krijgen.... Oef, ik moet er geloof ik maar niet te diep over nadenken.
En dat is dan nog maar de kant van de bankier. Hoe zou het de man vergaan? Gaat hij kapot aan jaloezie? En wat doet hij als het onderpand meer waard is dan zijn schuld? Het geld verbrassen aan drank en vrouwen?
En o ja, ik zou het bijna vergeten. Het onderpand zelf. Uitgeleend worden, ja, meer dan dat: ze wordt van de nieuwe eigenaar totdat en tenzij haar meester kans ziet haar terug te kopen. En dat in een tijd van een steeds dieper wordende crisis. Een slavin heeft nog meer vooruitzichten. Die kan worden vrijgekocht of -gelaten. Maar een bankier vergeet nooit een schuld.
En wat doet die bankier als steeds duidelijker wordt dat het geld weg is? Reageert hij dat dan af op het onderpand? Auw...
Rest mij nog één opmerking. Waar blijft verdorie deel twee?
Dit ZOU wel eens zeer kunnen gaan doen.... Maar alleen als je het lief vraagt. 
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?