Op Kot - deel II
deel II (dit verhaal is opgeknipt in 2 delen)
Om exact kwart voor elf was hij er weer, zoals te verwachten viel. Ze had de tijd vanaf negen uur (ze had zich er verdorie nog aan gehouden ook!) besteed aan televisie kijken, wat mails beantwoorden en chatten met Yvon. Die natuurlijk stiknieuwsgierig was hoe het haar daar verging in dat prachtige huis. Maar ze vertelde maar niet hoe het hier ging. Dat deed ze liever een keer in een echt gesprek, zodat ze Yvon goed kon zien.
Natuurlijk was de tijd omgevlogen. Niet zelden was de avond om deze tijd nog jong. Ze had dan ook voor de helft van de dingen die ze wilde doen geen tijd gehad.
Hij stond zo maar midden in de kamer. Ze had geen klopje gehoord.
“Aha, juffrouw Karin. Ik zie dat u ijverig hebt getracht te studeren. Voorlopig is de intentie nog goed genoeg, al moet u daar natuurlijk geen misbruik van gaan maken. Uw internettijd hebt u ongetwijfeld besteed aan mail en chat. Binnenkort zullen we ons eens gaan bezighouden met de schat aan informatie die internet biedt. En nee, juffrouw Karin, ik monitor niet op afstand uw internetgewoonten. Dat zou zeer eenvoudig zijn, maar als ik van u wellevendheid verlang zal ik toch zelf ook mijn best moeten doen dat te tonen. Nee, als ik wil weten waar u gesurft hebt zal ik dat controleren waar u bij bent. En doet u geen moeite uw sporen te wissen. Ik vind ze toch wel.”
Het laatste wierp zoveel vragen op dat ze helemaal vergat hem te vragen hoe hij kon weten dat ze haar best had gedaan om te studeren. Ze dacht al niet meer aan kijkgaatjes in de wand, maar hoe dan wel?
Ze kon niet weten dat hij een vrij aardig geheugen had en voor zichzelf precies had vastgelegd welke boeken open waren, waar ze lagen, waar ze opengeslagen waren, welk blad met aantekeningen er lag en wat al niet. Het was natuurlijk maar een indicatie maar een vrij betrouwbare, zeker in combinatie met een opmerking erover en zeer scherp letten op de reactie. Waar enige kennis van psychologie al niet goed voor is.
“Maar vooruit, het is tijd om u uit te kleden. Gaat uw gang.”
“Hier? Nu? Waar u bij bent?”
“Jazeker, Bovendien hebt u niets dat ik niet al vele honderden malen gezien heb. Vooruit nu.”
Schuchter begon ze te frunniken. Haar shirt, haar broek, haar bh. Maar bij haar broekje aarzelde ze.
Zucht.
“Ik zal het doen.”
En het broekje was al uit voordat ze er erg in had.
“Nee nee, geen handen. Toon uzelf, vol trots. U hebt een prachtig lichaam. Maar laat me eens goed kijken. Ik meende vanochtend wat stoppeltjes te voelen en dat hoort niet zo. Hmmm, ik zie niets. Ofwel u hebt u vandaag geschoren of ik heb me vergist. Het laatste gebeurt niet vaak moet ik u zeggen.”
Hij zat op z’n knieën voor haar, keek even op bij die laatste woorden en bestudeerde daarna op zijn gemak haar kutje. Ze wist echt niet waar ze kijken moest..
“Fraai, bijzonder fraai, ik kan niets anders zeggen. De geur is ook bijzonder aangenaam. Dat is altijd een goed teken.”
Hij tastte nog wat. Voelde haar lipjes, onthulde haar knopje. De man was volkomen op zijn gemak. Deed of hij dit altijd al bij haar had gedaan.
Maar uiteindelijk stond hij toch op.
“Meneer Kamphuis, is mijn kutje nu het belangrijkste als het gaat om het controleren van mijn wellevendheid en zo en hoe u dat allemaal ook noemt?”
Hij keek haar weer even op zijn inmiddels bekende wijze aan, maar dit keer met iets droevigs in zijn ogen. Een kleine teleurstelling wellicht.
“Hoewel ik het woord ‘kutje’ enigszins plat vind en zelf het woord ‘vagina’ prefereer, heb ik inmiddels begrepen dat ik mij bij het eerste woord zal moeten neerleggen omdat uw generatie er geen ander woord voor wenst te gebruiken. Wat uw vraag betreft: de toestand van uw vagina zegt iets over de wijze waarop u uw lichaam behandelt. Het is het minst zichtbare deel van het lichaam en als iemand wat slordig wordt zijn het die plekjes die als eerste wat minder aandacht krijgen bij de persoonlijke verzorging. Het mag u vreemd voorkomen, maar het is een feit. Maar een belangrijker reden is nog wel dat de wijze waarop u mij uw intimiteit laat controleren mij veel zegt over uw voortgang. Nee, dat zal ik niet nader toelichten. Van sommige dingen dient u onkundig te blijven, dan werken ze het beste.”
Het was een lang antwoord en in het begin had ze gedacht dat ze het zou gaan begrijpen maar uiteindelijk wist ze weer minder dan tevoren. Elk antwoord op elke vraag leverde bij hem tot nu toe altijd weer meer vragen op.
En toch had ze het gevoel dat het inderdaad belangrijk voor hem en zijn aanpak was dat hij haar controleerde en dat het haar dus uiteindelijk verder zou brengen. Te belachelijk voor woorden, niet uit te leggen ook, maar het gevoel had ze wel.
Hij ging alweer verder: “Voordat we naar de badkamer gaan, gaat u eerst even mee naar de huiskamer. Daar wacht Barbara op ons. Barbara heeft straf verdiend en ik wil dat u er getuige van bent dat ze dat krijgt. Willemijn zal ook komen.”
“Maar ik heb geen kleren aan!”
“O, dat geeft niet, dat hebben de anderen ook niet.”
En dat klopte. In de huiskamer stonden twee blote meisjes bij de bank, de handen op de rug, de blik vooruit. Karin vond ze mooi. Mooie figuren, platte buiken, flinke maar niet te grote borsten en ronduit prachtige billen. Ze schaamde zich een beetje dat ze zo naar die naakte lichamen keek, maar ze kon er niets aan doen. Toen ze zag dat meneer Kamphuis naar haar keek wendde ze beschaamd haar blik af.
“Juffrouw Willemijn, neem wat te drinken en ga rustig zitten. Daarginds liggen wat handdoeken.”
Het meisje schonk zich thee in en ging op een handdoek op de bank zitten. Na een klein knikje van meneer Kamphuis volgde Karin haar voorbeeld. Ze ging naast Willemijn op de bank zitten.
Die was ondertussen begonnen met de controle van het lichaam van Barbara, maar daar was hij snel mee klaar. Barbara wist inmiddels wel wat er van haar verwacht werd.
“Goed, juffrouw Barbara. Als u zo goed zou willen zijn met de buik op deze tafel te gaan liggen. Voeten op de grond en de benen goed uit elkaar. Zo ja. Wel, jongedame, we zijn hier vanwege een ernstige zaak. U hebt drie colleges overgeslagen. Dat getuigt uiteraard niet van een sterke wil om met uitstekende resultaten uw studie af te sluiten. Omdat het de eerste keer is dat u dit doet zullen de consequenties binnen de perken blijven. Niettemin is het wel een stevige correctie. U zult twaalf slagen met de cane krijgen en ze zullen hard zijn ook. Is er nog iets dat u wenst te zeggen?”
“Het spijt me, meneer. Het zal niet weer gebeuren.”
“Dat is een uitstekend voornemen, juffrouw Barbara.”
En onmiddellijk daarna liet hij zijn cane een oefenzwiep maken. Barbara maakte een sprongetje van schrik.
En tot Karins afgrijzen kreeg Barbara in hoog tempo 12 harde slagen, die allemaal een gloeiende streep achterlieten. Meneer maakte er geen show van, hij deed het zo snel mogelijk, maar beslist ook gewetensvol, Barbara stond te snikken toen het klaar was en Willemijn sprong overeind om haar te troosten.
Meneer Kamphuis keek Karin enige tijd recht in de ogen. Hij toonde geen voldoening of zo. Het leek wel alsof hij wat bedroefd was, alsof hij als vader wenste dat dit zijn kind bespaard zou blijven. Het was een wonderlijke man.
Karin volgde hem daarna naar de badkamer waar ze een plas deed waar hij bij was. Dat viel nog niet mee, maar ze had zich er op voorbereid, want ze had het half en half verwacht. Hij keek ook nauwkeurig toe hoe ze veegde en doortrok.
Daarna mocht ze haar tanden poetsen terwijl meneer zijn ogen over haar lichaam liet gaan. Maar hij raakte haar niet aan.
Ze kreeg een onderbroekje om in te slapen en een oversized t-shirt en ze stapte in bed.
“Morgen zullen we uw kledingkast doornemen. Ik heb vandaag al even gekeken en ik heb enkele opmerkingen. Ik wens u een gezonde nachtrust, juffrouw Karin.”
Hij deed het licht uit en liet haar alleen met haar gedachten. Het verbaasde haar al niet eens meer dat hij haar kleren had bekeken. Waar ze tot voor zeer kort door het dak zou zijn gegaan bij het horen van zoiets berustte ze nu. Zo maar. Niet te geloven eigenlijk.
Wat zou hij aan te merken hebben trouwens?
Maar eigenlijk was ze ook wel moe en ze werd al snel een beetje rozig. Maar niet zodanig dat niet even later haar hand tussen haar benen gleed. En met de gedachte aan een in het openbaar gegeven tuchtiging - naakt - bereikte ze al snel haar eerste heerlijke orgasme in dit huis, zodat ze niet lang daarna in een diepe slaap kon glijden.
Meneer Kamphuis was toen al weg bij de deur. Het was bepaald niet zijn gewoonte om aan de deur te luisteren maar hij had het vermoeden gekregen dat Karin wel iets met spanking had en daar zou hij rekening mee moeten houden. En daarom moest hij het weten.
Bewijs was het niet maar het was hoe dan ook duidelijk dat iets de kleine Karin bijzonder had opgewonden. Maar met vermoedens kon hij ook wel verder.
Gelukkig was ze een beetje een luidruchtige masturbeerster. Ze waren er wel anders.
Maar nu moest hij toch echt even gaan checken hoe ver Willemijn ging bij het troosten van Barbara. Het zou zo maar kunnen dat ze na het zalven van de billen verder zou gaan met het wegwerken van de pijn door andere plekjes een lekker gevoel te geven. Het zou niet de eerste keer zijn dat de dames het bed zouden delen. En waar hij soms deed of hij het niet merkte - alsof hij niet alles merkte - verstoorde hij hun samenzijn ook wel eens met de mededeling dat orde en regelmaat in dit huis belangrijker waren dan lust.
Ze lagen inderdaad samen in bed en Barbara was ondanks haar zeer pijnlijke billen dichtbij een hoogtepunt toen hij binnenstapte en hun intimiteit verstoorde met de mededeling dat juffrouw Barbara zo niet echt goed kon nadenken over de straf die ze gekregen had. En dus nam hij het blote meisje bij de hand, liet haar nog even plassen en stopte ook haar in bed. Met alleen een nachthemd aan, want een broekje zou nog wel niet lekker voelen. Hij bekeek haar billen nog even maar Willemijn had goed werk gedaan.
Hij trok het dunne dekbed over haar heen, keek haar nog even diep in de ogen en gaf haar toen een kus op het voorhoofd. Hij raakte zijn pupillen zelden op een dergelijke manier aan, behalve soms als ze straf hadden gekregen. Tenslotte moest hij ze toch laten weten dat het nu klaar was. Weer goed was.
En hij zag dat ze dat begreep.
De volgende dag wekte meneer Kamphuis Karin al om half zeven.
“De kledingkast, weet u nog? We hebben er niet veel tijd voor nodig, een half uurtje zal wel genoeg zijn. Kijk, ik heb uw kleding zojuist gesorteerd, terwijl u nog sliep. De stapeltjes links bevatten kledingstukken met slijtageplekken, losse naadjes, vlekken en hier en daar zelfs een gaatje. Ik ben van mening dat u die niet meer kunt dragen, zelfs niet hier in huis. Netheid wordt het beste bereikt door altijd netjes te zijn. Het gemakkelijke gevoel kan ook wel bereikt wordt door wat meer loszittende kleding en dergelijke.
U ziet dat u dan niet veel ondergoed meer over houdt. BH-tjes gaat nog wel, maar onderbroekjes zijn er dan niet veel meer. Te weinig voor een hele week. Die zult u dus vandaag nog moeten kopen. Als u dat nu niet kunt betalen dan zal ik daar een oplossing voor bedenken.
Broeken, dat gaat nog wel, evenals bloesjes, hemdjes, shirts en dergelijk. Hoe dat ook allemaal maar heet.
Maar u hebt echt veel te weinig echt vrouwelijke dingen als jurken en rokken, zowel lang als kort. Dat zult u deze week moeten aanvullen. Indien u dat wenst zal ik met u meegaan om dingen met u uit te zoeken. En voor deze aankopen geldt uiteraard mijn aanbod van daarnet des te meer.”
De man had haar stapeltje onderbroekjes doorgesnuffeld en stond het hier te vertellen alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Nou moest het toch wel gloeiendegloeiende niet gekker worden! Om de één of andere reden vond ze dit nog erger dan dat hij aan haar kutje gezeten had.
“Kalmte, juffrouw Karin. Beheerst u zich. Had ik het niet aangekondigd? Past het niet in mijn aanpak hier? Is het niet precies wat u kon verwachten? Wat maakt u nou zo boos?”
Nou, misschien dat het echt een schending van haar privacy was. Meer mannen hadden haar lichaam betast, maar nog nooit had iemand het gore lef gehad met zijn smerige poten aan haar ondergoed te zitten. Het had ook iets vunzigs, je zag dan gewoon voor je hoe ze aan alle kruisjes snuffelden. Met smerige bulten in hun broek. Maar eigenlijk kon ze zich dat van meneer Kamphuis niet voorstellen. En ze kon zich al helemaal niet voorstellen dat ze het tegen hem zou zeggen. Ondanks al haar woede en assertiviteit merkte ze dat ze zich eigenlijk steeds wat kleiner bij hem ging voelen. Niet bang, maar onder de indruk. Het enorme verschil in hun gezagsverhouding werd steeds beter merkbaar en deed zich ook steeds meer gelden.
“Ik weet het niet,” zei ze uiteindelijk zachtjes.
“Ik begrijp het,” zei hij vriendelijk. “Wilt u deze stapeltjes nog bekijken voordat ze naar het Leger des Heils gaan?”
Liever niet. Laat maar.
“Nee meneer.”
“Uitstekend, dan zal ik ze zo meenemen. Welnu, ik stel voor dat u vanmiddag wat eenvoudig, wit, katoenen ondergoed aanschaft. Dat is makkelijk te wassen. Eventueel een licht patroontje of bloemetje of figuurtje erop is niet erg, als u dat leuker vindt. Verder zou ik graag zien dat u uw kleding, en zeker het ondergoed van een merkteken voorziet zodat u niet uiteindelijk Willemijn’s ondergoed draagt en zij dat van Barbara.”
Hij vertoonde bij deze voor hem lichtzinnige opmerking zowaar een licht glimlachje, ongeveer zoals Bruce Willis die tot kunst verheven heeft. Het kon haast niet, maar zou de man last van humor hebben?
Maar hij herstelde zich snel.
“Wilt u nog dat ik mee ga voor de aanvulling van de bovenkleding? Nee? Uitstekend. Ik stel voor dat u wat gemakkelijke kleding aanschaft, zoals misschien een spijkerrokje of een comfortabele jurk, maar ook een nette jurk of rok, met eventueel bijpassende verdere kleding. O, en uw schoeisel was in orde. Keurig zelfs.”
Ze begon bijna te glimmen bij dit compliment maar bedacht nog net op tijd dat ze wel een beetje normaal moest doen.
“OK. Dan kunnen we verder. Doet u uw nachtkleding maar uit, dan gaan we naar de badkamer.”
Ze deed het gedwee.
“Goed, eerst even plassen. Wanneer moet u weer ongesteld worden?”
Nou jaaaaaaaaa. Dit was toch echt van een absurditeit.....
Hij deed alsof hij niets door had. “Kunt u uit de voeten met de hygiënische middelen zoals die hier staan?”
Ze waren zelfs van haar eigen merk maar ze beet nog liever haar tong af dan dat te zeggen.
“Ik red me wel meneer. Altijd gedaan.”
“Ongetwijfeld. Maar aangezien sommige vrouwen wat eeehhh labieler zijn in hun maandelijkse periode wil ik graag van u weten wanneer die begint en wanneer die weer teneinde is.”
Het had verdorie altijd ook nog wel iets van logica als hij het uitlegde. Maar logisch wilde nog niet zeggen dat ze hem er mee zou laten wegkomen!
“Vergeet u niet ondertussen te plassen?”
Dat deed de deur dicht. Ze kon wel gillen en haalde bijna ook al adem om dat te gaan doen.
“Gaat u eens staan.”
En tot haar verbijstering nam hij haar in zijn armen en fluisterde hij in haar oor: “Ik weet dat het moeilijk is, meisje. Het makkelijkst zal het gaan als je je overgeeft. Laat je gaan. Er zal je niets overkomen, het zal uiteindelijk allemaal goed voor je zijn.” Hij drukte haar nog even wat steviger tegen zich aan, drukte een kus op haar hoofd, deed een stap terug en was weer ‘meneer’ Kamphuis. En zij weer juffrouw Karin.
Ze deed haar plas, werd door hem gewassen en trok de door hem uitgezochte kleren aan.
En hij zag dat het goed was.
Enkele weken later had Karin zich inmiddels aardig geschikt in het regime en tot haar verbazing gemerkt dat ze niet alleen als vanzelf meer bezig was met de vraag of ze zich wel goed presenteerde, maar ook dat ze een aardige studiebol aan het worden was. Vaste studie-uren, serieus werken, alles volgen wat er te volgen was, ja zelfs hier en daar wat extra doen. Het begon dan ook merkbaar te worden in de resultaten. Die ze overigens niet aan meneer Kamphuis hoefde te melden want die leek ze eerder te weten dan zij zelf.
Hij was niet karig in zijn complimenten en bood haar zelfs tenslotte een avondje. misschien zelfs nachtje uit aan. Waar ze dat vroeger zelf wel uitmaakte natuurlijk was ze hem nu enorm dankbaar voor die geste.
Ze ging op stap met Yvon en ze lieten zich aardig vol lopen. En zochten allebei met enkele jongens een rustig plekje op om een feestje te bouwen. Waarna ze elkaar natuurlijk in geuren en kleuren uit de doeken deden wat ze allemaal hadden gedaan dat pappie niet mocht weten.
Toen ze de volgende dag wakker werd gemaakt door meneer Kamphuis had ze geen idee hoe ze thuis en in bed gekomen was.
“U hebt u wel vermaakt geloof ik, aan de geur te oordelen. Kom maar mee, hoog tijd voor een douche.”
Maar toen ze uit haar slipje stapte - nog een beetje duizelig en wankelend - schrok ze van zijn blik toen hij tussen haar benen keek.
“Wat is DIT??”
Hij had nog nooit zo verontwaardigd geklonken.
Ze keek en zag een piercing, een intiempiercing, die ze op dat moment ook ineens voelde. Het deed nog best pijn. Ze keek nog eens beter en zag dat het een soort ringetje was dat door het kapje van haar clitje was gehaald. Hoe kwam ze daar aan? Ze had nog nooit een piercing gewild, laat staan op zo’n enge plek.
Ze keek vertwijfeld naar meneer Kamphuis.
Die had al begrepen dat dit in een dronken bui was gebeurd, dat er waarschijnlijk lang niet zelf zo voor gekozen was maar in de roes van de avond, de drank en het gezelschap en dat ze echt vertwijfeld was en wellicht zelfs spijt voelde. Maar het was natuurlijk onbetamelijk gedrag van de buitencategorie en dus volkomen onacceptabel. Om nog maar niet te spreken van het feit dat ze dit gedaan had terwijl hij haar zo had willen belonen omdat het zo goed ging.
Ze zou niet onder een stevige straf uitkomen.
“Laat me even kijken.”
Ze ging op het bed zitten en spreidde haar benen voor hem. Hij bukte zich naar haar kutje en keek heel goed waar de ring door was gehaald en hoe en van welk materiaal hij was. Het leek hem toe dat het chirurgisch staal was en dat dat niet zo maar door te knippen zou zijn. Hij wilde er ook niet maar wat mee experimenteren, want eventuele randjes die dat zou veroorzaken zouden misschien infecties of wondjes geven.
“U gaat dat ding vanmiddag laten verwijderen. Ik wil het niet weer zien. Ik zal u later nog laten weten welke consequenties dit voor u zal hebben. Voor nu laat ik u alleen. Ik moet nadenken en wil ook even niet aan uw opvoeding bijdragen.”
En die laatste zin was veruit het pijnlijkst.
Voor het eerst in nogal wat weken plaste ze en waste ze zich alleen. Het voelde eenzaam en verlaten en ze begon langzaam te beseffen wat ze had gedaan.
Bij het avondeten - wat ze inmiddels gezamenlijk deden, om half zes precies - kwam het gevreesde moment.
De middag was al beschamend genoeg geweest. Wijdbeens en met ontbloot onderlichaam op een tafel in zo’n groezelig kamertje en toe moeten laten dat een vent van honderdveertig kilo, onder de tattoo’s en piercings, zich tussen je benen buigt en met zijn worstenvingers met je intiemste plekje in de weer gaat. Hij verblikte of verbloosde niet maar ze kon hem wel smoren. Maar er was in de hele stad geen tattoo-shop met een vrouw te vinden geweest.
Het verbleekte echter totaal met dit moment.
“Dames, er is iets heel naars gebeurd. Juffrouw Karin had heel hard gewerkt en daarom een avondje uit verdiend. Vanochtend bleek dat zij een een uitermate ordinaire piercing had, die naar ik hoop inmiddels weer is verwijderd. Ja? Daar ben ik blij om. Ik wil geloven dat ze dit in de alcohol-roes van de avond gedaan heeft - wat maar weer eens bewijst dat het drinken van alcohol iets is dat veel zelfbeheersing vereist - maar jullie zullen begrijpen dat dit onvolwassen, zeer onbetamelijk en derhalve onacceptabel gedrag is.
Ik heb daarom tot de volgende maatregelen besloten. Vijf weken huisarrest. U gaat alleen naar college en verder nergens anders heen. Al die tijd zult u in dit huis geen kleding mogen dragen. Niet zodat iemand zich aan u zou kunnen verlustigen - wie zou dat ook moeten zijn, want wij kennen u - maar om u er constant aan te herinneren dat u in detentie bent. En ons, dat u beperkt bent in uw mogelijkheden.
Eventueel bezoek wordt aan juffrouw Karin gemeld, zodat zij zich desgewenst onzichtbaar kan houden. En desgewenst NIET onzichtbaar houden betreft alleen doktersbezoek of een vaste vriend of vriendin. Voor het overige zijn wij een keurig huis.
En tenslotte zult u op zeven achtereenvolgende avonden, wat zwaar is, dat besef ik, te beginnen met vanavond vijftien slagen met de cane krijgen toegediend. Ze zullen hard zijn, maar niet voluit. U zult ze ontvangen terwijl u voorover gebogen staat, met ook uw handen op de vloer, zodat uw achterzijde strak gespannen zal zijn. U zult geen steun krijgen, ook niet worden vastgezet. Ik verwacht dat u de slagen waardig en zonder onnodige geluiden in ontvangst neemt en onder alle omstandigheden uw evenwicht bewaart. Is dat allemaal duidelijk?”
“Ja meneer Kamphuis.”
“Dan verwacht ik u allen vanavond om tien uur in deze ruimte. De beide andere jongedames mogen zich vanavond zelf douchen en gereed maken voor de nacht. Smakelijke voortzetting overigens.”
Niet dat dat laatste Karin ook maar een beetje lukte. Ze kon haar billen bijna al voelen.
Toen ze tegen tienen bijna tegelijk met meneer Kamphuis de kamer binnen kwam zag ze dat de beide anderen er al waren, ja zelfs fris gewassen en in nachthemd. Meneer Kamphuis checkte nog even wat daar onder zat en verlegde zijn blik toen naar Karin.
Er zat veel in die blik. Vastberadenheid, een lichte hardheid, maar ook compassie, een aftasten van haar toestand, ja heel veel dingen.
“Laten we zorgen dat het snel achter de rug is. Gaat u daar staan zoals ik u heb uitgelegd en u dames, gaat u daar zitten. Als het echt te erg wordt, juffrouw Karin, dan mag u dat aangeven en zal ik kijken wat er mogelijk is. Ik neem aan dat dit voor u de allereerste keer is?”
“Nee meneer, maar toen was het niet serieus, meer een grap, en waren het ook nauwelijks echte klappen.”
“Ik spreek het vermoeden uit dat u dat destijds toch niet koud liet, zij het op een andere manier.”
“Uh?”
“Dat zal wel geheimtaal zijn voor dat u mij niet begrijpt. Ik bedoelde dat ik wel vrijwel zeker weet dat dat een setting was die gericht was op het opwekken van eeehhh opwinding. Is dat juist?”
“Ja meneer Kamphuis.”
“Ik zie dat u dat gelukkig nog met schaamte vervult. De hele juffrouw Karin is nog niet verloren.”
Hij boog zich even over haar achterkant en zag ook nu opwinding, ondanks de komende pijn. Zo af en toe zat er zo eentje tussen, maar ze bleven hem verbazen. Maar omdat hij haar niet onnodig wilde vernederen zei hij niets.
Dat had hij trouwens best kunnen doen want de andere meiden, zittend met goed uitzicht op haar kutje, hadden het al gezien. Zoals ze direct al gezien hadden trouwens dat Karin best een lekker ding was. Ze zagen allebei een triootje nog wel eens zitten.
Meneer Kamphuis had zowat nog eerder dan zij zelf bedacht dat zoiets nog wel eens zou kunnen gebeuren maar dat liet hij aan hen. Mits in de beslotenheid van hun eigen kamers bemoeide hij zich nauwelijks met hun sexualiteit. Een enkele keer onder specifieke omstandigheden maar vrijwel altijd was hij van mening dat dat van hen was. Het is tenslotte intiem gedrag en derhalve niet van belang bij beïnvloeding van gedrag in het openbaar.
Als er een vriendje overbleef stopte hij ook niet in bed en wekte ook niet. Alvast een belangrijke reden waarom hij wilde weten dat er bezoek was. Niet eens zozeer om de controle dus als wel dat hij er dan zelf rekening mee kon houden.
Geluiden hoorde hij ook wel eens. Maar in welk studentenhuis hoor je dat nou niet?
“Goed, laten we niet onnodig dralen. Juffrouw Karin, maak u gereed.”
En zodra Karin de juiste houding had gevonden en niet meer bewoog voelde ze de eerste striem op haar billen neerkomen. Een withete pijn was het, met niets te vergelijken dat ze al eens eerder had gevoeld. Ze kon nu al wel krijsen maar slaagde er met grote moeite in haar kreet binnen te houden.
En vervolgens werd het één grote waas van toenemende, afgrijselijke pijn, waarin ze geen afzonderlijke slagen meer kon waarnemen maar alleen maar haar kont steeds meer in brand kwam te staan. Ze wist zeker dat alles daar kapot was nu, dat haar mooie billen waarmee ze altijd elke man naar zich toe kon trekken voorgoed verwoest waren. Maar dat zou ze nog voor lief nemen ook als daarmee die open wond met zijn allesverzengende pijn maar verdween.
Even plotseling als het begonnen was hield het ook weer op. Ze werd vastgepakt door Barbara en Willemijn die haar voorzichtig op haar buik op de grond legden en nog veel voorzichtiger met de verkoeling van haar billen begonnen.
Meneer Kamphuis was kundig met de cane en er was dan ook geen plekje dat twee keer geraakt was. Hij was zich ook maar al te bewust van het duivelse van de door hem opgelegde straf. Met elke opvolgende dag zou het effect van de slagen toenemen totdat het welhaast zou lijken alsof het hele lichaam volledig tot pulp geslagen zou zijn. Ergens hoopte hij dat er maar snel een wondje zou verschijnen want dat zou betekenen dat hij onmiddellijk zou stoppen en haar de rest van haar straf zou kwijtschelden. Want hij was een opvoeder, geen slager. Littekens dienden tot elke prijs vermeden te worden. Het ging tenslotte om het geestelijke effect en niets anders.
Als hij zijn zin deed zou hij haar nu al in zijn armen nemen en haar troosten. Maar dat wilde hij niet. Het zou ongepast zijn. Teveel intimiteit zou tot ongewenst gedrag kunnen leiden. Maar het zou ook niet goed zijn. Zijn wijze van opvoeding vereiste enige afstand. Hij moest een toezichthouder zijn, geen deelnemer. O, hij mocht affectie tonen, in woord en gedrag, maar niet door fysiek contact. Dat had hij al begrepen toen hij hier aan begon en het was hem door de jaren heen alleen maar duidelijker geworden.
En dus keek hij van geringe afstand toe hoe de beide meiden hun zuster in nood troostten. Dat was ook goed, zij samen tegen hem. Hij moest het zwaard der gerechtigheid zijn en zij moesten samen leren daarmee om te gaan.
En hoewel meneer Kamphuis niet begreep dat er een paar dingen rammelden in zijn opvattingen was het voor iedereen duidelijk dat zijn methode wel succes had. Nogal wat dames hadden dat inmiddels ondervonden, evenals die ene heer. En uiteindelijk zou ook Karin het merken. Ze begon het zelfs al een beetje te merken.
Meneer Kamphuis vond het heel bijzonder in zo’n korte tijd. Een veelbelovende, prachtige vrouw die nog zo ver zou kunnen komen als ze maar wilde.
En terwijl Willemijn Karin teder in haar armen hield, haar rug streelde en kusjes op haar hoofd drukte smeerde Barbara Karin’s billen heel voorzichtig in met verkoelende lotion. De beste voor dit soort omstandigheden. En zij kon het weten want ze was een ernstig hardleers meisje geweest in het begin.
Geen van drieën merkte dat meneer Kamphuis de kamer verliet en de deur heel zachtjes sloot. Ze waren samen, leden van een illuster zusterschap, waarvan de leden altijd en overal op elkaar kunnen terugvallen.
© Janneman
september 2011
dit account wordt alleen gebruikt om te lange oude verhalen in meerdere delen op te splitsen
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
|
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
