| Gepost op zondag 26 februari 2012 - 10:55 pm: | 
|
|
een goed gesprek met mijn ex
Ik ben niet achterlijk dacht ik.
Ook niet naïef vond ik.
Al helemaal niet voor één gat te vangen geloofde ik.
Goedgelovig ook niet wist ik.
En toch gebeurde het dat ik instemde
voor een blinddate, met een sadistische masochist op een afgelegen industrieterrein.
Een goede vriend had me eerder al eens op het hart gedrukt dat wanneer ik iets zou gaan afspreken met iemand, ik hem tenminste moest vertellen waar ik was, met wie is was, hoe laat ik was en wanneer ik weer terug had willen zijn.
Ik beloofde hem dit, wetende dat ik hem heus niet zou bellen. Het zou namelijk niets uitmaken dat hij wist waar ik was en met wie ik daar was, want als het mis zou gaan, zou niemand mij op tijd kunnen helpen. Hij zou dus alleen maar wakker liggen en er misschien het ergste van denken, dit wilde ik hem maar ook mezelf niet aan doen. Dus terminaal en redelijk destructief sprak ik met Mr x af om 20.00 uur aan de achterkant van een verpakkingsmaterialenmagazijn op een afgelegen industrieterrein. Deze plek vond Mr x het meest geschikt. Zelf had ik eerst nog wat andere plekken voorgesteld. Plekken centraler gelegen en drukker bezocht. Op de één of andere manier hield hij dit handig af, ik weet niet eens precies met welke reden. Hij kon zo praten dat alles wat hij zij, zinnig klonk, terwijl hij eigenlijk de grootste onzin verkocht. Zo was hij, een echte manipulator.
Hij vertelde in het magazijn te werken vanavond, ik zou hem daar moeten ophalen, stipt om 18.30 uur. Van de zenuwen ben ik te vroeg van huis vertrokken. Terwijl ik de radio in de auto wat harder zet dwalen mijn gedachten af naar de afbeelding die hij van zichzelf per email had opgestuurd. Erg aantrekkelijk had ik hem niet gevonden. Hij stond weliswaar lachend op de foto, maar zijn ogen lachte niet mee. Zijn haar leek gekamd, maar toonde verward, zijn lichaam had sporen van voorbijgaande glorie. Ooit had zijn lichaam er vast mooi strak uit gezien, dat viel wel te lezen. Zijn neus had iets irritants, misschien omdat de stand van zijn neus zo stond dat je er net iets te diep in kon kijken, Alexander Pechtold heeft ook zo'n neus. Bij het uitdragen van zijn beleid zit ik steevast met mijn gedachten in of op zijn neus. Het was duidelijk dat ik na het zien van zijn afbeelding eigenlijk best afgeknapt was. Tot overmaat van ramp wilde hij direct daarna weten wat ik van hem vond, dus ik loog.
Hij was blij met de leugen, en loog daarna ook over de afbeelding die ik van mijzelf naar hem stuurde.
De volgende dag leken we elkaars tegenvallende uiterlijk alweer vergeten, de stemming zat er snel weer goed in.
Op de één of andere manier wist hij mij te beroeren. Zijn schrijfstijl, dominantie, zijn rake opmerkingen alsof hij alles van mij wist en precies mijn erotische knoppen vanaf een afstand aan en uit kon zetten. Kennelijk deed ik dit ook bij hem, al weet ik niet precies wat ik deed, en hoe, maar ik raakte hem ook, mail op mail. Als traditioneel, preuts en burgerlijk ingesteld ex vanillemeisje is een korte wandeling door de wereld van BDSM genoeg om een PTSS op te lopen. Ik die niets gewend was, versus Mr x die alles zelf uitgevonden leek te hebben. Hij legde me de wereld van BDSM uit maar dan wel op een hele intelligente wijze, boeiend vertelt, spannend vertaalt en zijn eigen fetisjen daarin verhuld. Indirect vertelde hij niet zozeer over de BDSM wereld in het algemeen maar wel over zijn eigen BDSM wereld, heel specifiek. Zijn verlangens en zijn fantasieën, ondertussen mijn reacties daarin aftastend..
Zo vertelde hij op een avond zeer gepassioneerd over het thema “breath controling”.
Ik wist niet eens dat het bestond.
“Is het zoiets als wurgseks?” wilde ik van hem weten.
Hij zei van niet, maar bij het onderbouwen van zijn ontkennende theorie, raakte ik alleen maar meer bevestigd van het tegendeel.
“Breath control is wanneer je een hand om de keel van een subje legt en haar langzaam de adem ontneemt,” vertelde hij tegen het bezetene aan.
“Het gaat heel langzaam,” vervolgde hij, “dat is het meest opwindend...en als sub moet je je er helemaal aan overgeven. Vertrouwen, het draait allemaal om vertrouwen!”
Hij vertelde precies te weten op welke plekken in mijn nek zijn greep verstevigd moest worden om mij langzaam aan hem over te laten leveren.
“Je zult duizelig worden en misschien wegzakken,” vertelde hij, “maar als je weer terugkomt...is de roes heerlijk en ben ik heel trots op je.”
In plaats van dat ik hier eieren voor mijn geld koos, merkte ik dat zijn woorden, me de adem tot spreken volledig had ontnomen.
Hij bracht het allemaal zo dat ik er haast naar verlangde. Het leek me heerlijk om weg te zakken in zijn handen. Het leek me geweldig om de regie écht uit handen te geven, zomaar aan hem, op wie ik inmiddels toch wel heel gesteld was geraakt.
Terwijl ik het industrieterrein nader wordt ik toch wel heel erg zenuwachtig. Ik lijk wel gestoord. Ik die altijd bang is gebleven in het donker voor spoken, rijdt nu gewoon een slecht verlicht industrieterrein op voor een blinddate met een sadistische wurgseksfreak! Op de vlucht voor Casper het spookje, en wel een blinddate regelen met Hannibal Lector op een accommodatie waar zelfs Stephen King wat zenuwachtig van had kunnen worden. Terwijl ik naar het juiste adres zoek slaat de paniek nu toch wat toe.
‘Als mijn moeder dit eens wist!’ hoor ik een stem in mij hoofd zeggen.
‘Die had je op laten nemen!’ roept een venijnig ander stemmetje terug.
Hoe zullen vrienden later reageren als ze weten dat ik er een dergelijke kinky leven op na heb gehouden. In gedachten loop ik nog even snel mijn vriendenrijtje af. Sommige zou het zeker niet verbazen, anderen zie ik vol ongeloof naar adem happen.
Dan zie ik de knalgele container staan die Mr x eerder had beschreven in de mail. Hier moest ik mijn auto parkeren en direct bij aankomst drie keer claxonneren. Nadat ik mijn auto naast de container parkeer claxonneer ik volgens afspraak drie keer. Ik zie niets, er gebeurt niets.
Uitstappen durf ik nu niet, ongemakkelijk voel ik me wel. Nog een keer claxonneren wil ik ook niet, dat vraagt teveel aandacht en ik wil niet de aandacht van anderen trekken. Stiekem moet ik ook wel om mezelf lachen. Wat mankeert me dat ik in een situatie als deze liever niet de aandacht van ‘normale’ mensen trek...en wel zijn aandacht..
In de verte zie ik een man aan komen lopen. Hij is lang, spichtig en hij trekt wat met zijn linkerbeen. Dat is ‘m vast en terwijl ik dat vast stel slaat mijn hart zo snel dat het zelfs voor een spankee onprettig is.
Ik vraag me af wat er straks gaat gebeuren als hij bij de auto is. Mijn gedachten dwalen af en ik voel hoe hij mij hartstochtelijk zoent. Zijn hand om mijn keel, de druk steeds meer opvoerend. Met dat de greep van zijn hand toeneemt, voel ik hoe zijn vingers op zoek zijn naar bepaalde aders in mijn nek. Het voelt goed, het voelt alsof hij mijn nek kent en weet welke ader welke functie heeft.
Hij lijkt te vinden wat hij zoekt en verstevigd zijn greep steeds een beetje meer. Ik voel hoe de druk in mijn hoofd toe neemt. Het zoenen gaat steeds moeizamer. Zuurstoftekort. Langzaam voel ik mezelf duizelig worden. Het gaat precies zoals hij voorspelde. Heel even wil ik in paniek raken en zoek oogcontact met hem. Maar zijn ogen priemen. Ze zijn staalblauw en kijken tevreden maar mededogenloos terug. Ik zou er van in paniek kunnen raken, maar dat doe ik niet. de kilheid en de rust waarmee hij mij van de aarde afdrukt voelt heerlijk. Terwijl ik weg zak zie ik zijn tevreden blik. Ik vind het heerlijk dat deze vreemde man trots op me is. Ik vind het fantastisch om een compleet vreemde vent al mijn vertrouwen te geven. Niemand eerder kreeg in dit leven zoveel vertrouwen als deze man, mijn Mrx.
Dan zie ik ineens allemaal dode mensen. Andre Hazes! Michael Jackson! Whitney! maar ook Marjolein mijn ex, mijn eerste grote liefde, de vrouw die mij op jonge leeftijd weduwe maakte. De vrouw die 20 jaar ouder was dan ikzelf en best mijn moeder had kunnen zijn. Binnen onze relatie was ze altijd heel erg verzorgend. Ze kookte verschrikkelijk lekker en hechte veel belang aan structuur, regels en afspraken. Ik kan me niet herinneren ooit eerder zo gelukkig geweest te zijn, als in een relatie met haar. Haar sterven, was mijn sterven. Een deel in mij is met haar mee gegaan. Verjaardagen vier is sindsdien niet meer, met haar vertrek is het licht in mij ook uit gegaan. Nadat ze overleden was heb ik altijd gedacht dat ze mijn beschermengeltje was. Of dit ook echt zo is, kan ik natuurlijk niet weten, maar het voelde gewoon altijd zo. En nu hier zo uit het niets, was ze er ineens! Marjolein!!!
samen met mijn eveneens overleden maar favoriete hondje Sam! Hij kwispelt en springt opgetogen op en neer maar hoewel hij erg dichtbij lijkt, kunnen we elkaar niet aanraken. Bizar, waar ben ik? Is dit de hemel? Het voelt fijn om hier te zijn, maar ook weer niet.
en dan uit het niets, staat ineens Marjolein voor me. Ze is boos, ze kijkt woedend en vermaard me om ogenblikkelijk terug te keren van waar ik vandaan kwam. Maar ik wil niet, ik wil bij haar zijn en klamp me aan haar vast. Ze duwt me van zich af en pakt me dan stevig bij mijn bovenarmen vast. Ze praat, maar ze zegt niets, toch hoor ik haar en weet ik wat ze bedoelt. Ik smeek haar en huil. Ik wil haar vertellen dat ik haar altijd trouw heb willen zijn. Ik wil haar vertellen dat een leven zonder haar op aarde monsterlijk moeilijk is, dat ik altijd het goede heb willen doen en dat de relatie die ik na haar overlijden kreeg, lang niet zo mooi en zo zuiver was als met haar.
Dan ineens pakt ze me beet en trekt me over haar knie. Ze is boos, ongelofelijk boos, teleurgesteld ook, dat zie ik en als een klein kind krijg ik een pak op mijn billen die zijn weerga niet kent. Terwijl ik daar lig en om genade smeek slaat zij onverstoorbaar door. Terwijl ik ieder stopwoord inzet die ik ken, slaat zij onverstoorbaar door. Het is onnatuurlijk, het is hard, veel te hard en het strakke ritme van haar slaan doet me eerder denken aan de Chinese regiems die hun soldaten in onnatuurlijk tred laten marcheren. Ondanks de vlammende pijn, kleuren mijn billen niet. Het pak slaag op mijn billen zou eeuwig door kunnen gaan zonder er een mark aan over te houden.. en dan zak ik opnieuw weg..
het blaffen van de hond wordt zwakker en ik weet dat ik terug ga naar de plek waar ik vandaan kwam. Ik vind het verschrikkelijk om terug te keren, maar weet nu ook dat ik bij Marjolein nog niet welkom ben. Langzaam kom ik weer bij op het industrieterrein, de gedaante die ik eerder in de verte zag, klopt nu vol ongeduld op de zijruit van mijn auto.
Hij is het! Zijn priemende ogen, staalblauw en kil kijken me vol ongeduld aan. Hij lacht, alleen zijn mond lacht. Snel start ik de auto en met piepende banden verlaat ik onze afgesproken plek. Ik lijk wel knettergek.
Maar het allervreemdst van dit verhaal is dat toen ik ‘s avonds voor de spiegel stond, mijn billen dieprood gekleurd waren.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?