sm & spanking verhalen & forum

Spanking Forum » Verhalen Forum » verhalen van quirina » Twijfels
« Vorig verhaal	Volgend verhaal »

Een verhaal van:
quirina

Bevlogen lid

Beoordeling:

Vind je dit verhaal erg goed
of juist niet
geef dan hier je waardering:

(Waardeer!)
Aantal waarderingen tot nu toe: 4

Gepost op zaterdag 04 februari 2012 - 05:58 pm:

Twijfels

De Koffiedate, deel 2. Waarin Femmy twijfelt aan de goede bedoelingen van Victor

Een eenzame traan zakte langzaam onder het maskertje uit en gleed kriebelend over Femmy’s wang naar beneden. Ze vroeg zich af hoe lang ze hier nu al stond. Dat halve uur was al láng voorbij. Heel veel meer dan een half uur ook. Misschien waren het al uren… Ze had het ijskoud, al haar spieren deden pijn en ze had overal kramp. Waar bleef Victor? Waarom was hij niet al lang terug? Wat als hij helemaal niet terugkwam?! Een vlaag hitte golfde plotseling door Femmy heen. Stel dat hij niet terugkwam!! Niemand wist waar ze was! Maar ze zouden haar telefoon misschien kunnen traceren, dan zouden ze bij Victor uitkomen en dan zouden ze haar ook wel vinden, bedacht ze zichzelf gerust stellend. Meteen vulde een boosaardig stemmetje in haar hoofd aan dat dat nog helemaal niet zo zeker was. Als hij met opzet niet was teruggekomen, zou hij haar telefoon ook uit hebben gezet en dan zouden ze haar helemaal niet vinden. Ontzet realiseerde ze zich ineens dat Victor alles had: haar tas met daarin haar telefoon, sleutels, portemonnee, maar ook haar agenda met haar adres en nog veel meer informatie die een kwaadwillend iemand goed zou uitkomen! Hij zou bij wijze van spreken zo haar huis leeg kunnen halen! Waarom was ze zo stom geweest niet haar vriendin in te lichten over deze afspraak, zoals ze anders wel altijd deed als ze ergens heen ging. Het leek er toch wel ernstig op dat ze nu een fors probleem had.
Een nieuwe traan gleed langs haar wang.

Stemmen! Er kwamen mensen aan! Femmy hield haar adem in en luisterde ingespannen. Ja, het was zo. Geen twijfel mogelijk. Blijdschap en opluchting streden met schaamte en paniek. Ze zou gevonden worden en dan was deze ellende voorbij, maar kijk hoe ze erbij stond!
De stemmen klonken nu vlakbij. Femmy draaide onrustig heen en weer en vroeg zich af of ze moest gaan roepen. Ze schaamde zich te pletter, maar ze moest hier weg! Ze móest wel om hulp roepen! Victor had immers al lang terug moeten zijn. Stel dat ze haar niet zouden zien, wie weet zou ze dan morgen nog hier staan!
Haar “Help!” was bijna onhoorbaar. Haar stem trilde, ze voelde zich vernederd tot op het bot. Ze zuchtte ongelukkig, schraapte haar keel, harkte al haar moed bij elkaar en riep nog eens, dit keer een stuk harder.
“Help!!”
“Ja, Richard, dáár!”, klonk een opgewonden mannenstem, gevolgd door wat geruis en gekraak.
“Centrale? Gevonden…. We handelen het af en komen dan die kant op!”
De voetstappen kwamen nu haar kant op. Takken kraakten. Afgaande op de stemmen die ze gehoord had, waren het voetstappen van twee mannen.
Femmy kon een paar nieuwe tranen niet tegenhouden. Tranen van schaamte om op deze ontluisterende manier gevonden te worden en tegelijkertijd tranen van blijdschap.
“Zo mevrouw,” sprak een zware stem heel dichtbij haar, “dat ziet er heel ongemakkelijk uit. Laten we u eerst maar eens snel losmaken.”
Femmy snikte zachtjes en kneep haar ogen dicht tegen het felle licht, toen het masker van haar hoofd getrokken werd. Ze opende haar ogen weer en schrok. Ze zag hem nog niet scherp, maar wel dat er voor haar een boom van een politieagent stond met een enorme snor. Ze voelde zich naakter dan naakt. Tranen welden weer op en rolden over haar wangen.
“Rustig maar. Eerst die touwen eraf, de rest komt later wel.”
Zijn stem was warm en geruststellend, ondanks de rare situatie. Femmy zei niets. Ze huilde alleen maar. De redding maakte plotseling een hoop emoties los.
“Nou nou, het is bijna een kunstwerk dit… Gelukkig wel gemakkelijk los te krijgen…”
De grote agent liet het touw vieren dat boven haar hoofd vastgeknoopt had gezeten. Femmy slaakte een kreet van pijn toen haar armen naar beneden vielen. De man pakte haar polsen en klikte de haak los, zodat haar handen vrij kwamen. Femmy draaide haar pijnlijke schouders rond. De agent hurkte en begon een enkelboei los te gespen, terwijl zijn collega de touwen rond de boom met een zakmes doorsneed. Femmy wurmde zelf met trillende vingers de riempjes van haar polsboeien terug door de gespen.
“Was het vrijwillig dit?”
De agent keek vanuit zijn gehurkte positie kort naar haar op. Femmy snikte.
“Het was begonnen als een spelletje… Hij… hij is weggegaan en zou zo terugkomen, maar… maar…”
De tranen stroomden al weer.
“Vertel zo maar. Je mag in ieder geval blij zijn dat je bent gezien door iemand die zijn hond uitliet en ons inseinde.”
De boeien rond haar laarzen waren los. De agent hield haar staande toen Femmy wankelde. Hij keek naar het touwcorset rond haar borsten en leek te aarzelen of hij het ging doorsnijden of losknopen. Femmy stond hevig te rillen. Ze was door en door koud en kon niet stil blijven staan.
“Heel even nog, dame. Ik heb het zo los. Freek, heb jij die isolatiedeken?”
“Ja, heb ik. Er hangt hier ook een jas.”
Femmy keek op.
“Die is van mij! Oh, mag ik hem, ik heb het zó koud!!”
“Je krijgt ze beide. Zo, dit is los, kom maar.”
De agent wikkelde een isolatiedeken om haar heen en hing daar overheen haar eigen mantel over haar schouders.
“We gaan even naar het bureau. Het is een wat lastig verhaal dit. Op zich ben je namelijk fors in overtreding, maar ik begrijp ook dat dit niet helemaal gelopen is zoals de bedoeling was en dat je daardoor uiteindelijk slachtoffer bent geworden. Wellicht wil je zelfs aangifte doen?”
Hij was ongemerkt overgegaan op de je-vorm. Femmy had het niet eens in de gaten. Ze dacht na. Moest ze aangifte doen? Ze was haar tas met inhoud kwijt en haar kleren. Waar moest ze aangifte van doen, van diefstal? Van vrijheidsberoving? Daar had ze in eerste instantie zelf mee ingestemd. Ze was gewoon ongelooflijk dom geweest en was in een bizarre val getuind. Ze had zich blijkbaar ontzettend in die Victor vergist. Hij was wel een rasacteur, dit was zo ongeveer het allerlaatste wat ze had verwacht.
“Ehm… ik weet het eigenlijk niet…”
“Bedenk maar even. We moeten in ieder geval een paar dingen noteren. Heb je nog ergens een auto staan?”
Femmy schudde haar hoofd.
“Nee, die staat thuis.”
De man knikte, legde een hand op haar rug en duwde haar zachtjes richting het pad.

Femmy stond in de deuropening en keek de wegrijdende politieauto na. Ze was nog steeds ondersteboven van de snelheid en eenvoud waarmee haar voordeur opengemaakt was door de man die daar speciaal voor meegegaan was. Ze schudde haar hoofd, duwde de deur dicht en liep met haar jas nog aan meteen door naar de badkamer. Een heet bad zou haar goed doen. Ze draaide de kraan open en duwde de stop naar beneden. Of moest ze eerst haar bank bellen, om haar pas te laten blokkeren? En Visa, voor haar creditcard? Ze moest veel dingen regelen! Ze was haar rijbewijs kwijt, want ook dat zat in haar portemonnee. Ze moest een nieuwe huissleutel laten bijmaken, want de reservesleutel zou ze nu in gebruik moeten nemen. Hetzelfde gold voor haar autosleutels. Verder haar telefoonabonnement, daar moest ze ook iets mee.
Ze zuchtte. Eerst een bad. Ze was kapot en nog steeds koud, ondanks de politiedeken en de hete thee die ze op het bureau had gekregen. Straks zou ze wel telefoontjes gaan plegen. De meeste van dit soort services was toch 24 uur per dag bereikbaar.
Ze gooide de jas in een hoek en stapte over de badrand. Er stond nog maar een kleine laag water in het bad, maar dat kon Femmy niets schelen. Het was tenminste heerlijk warm. Ze pakte het flesje badolie van de badrand en goot een scheutje olie in het water, dat meteen blauw kleurde en heerlijk begon te geuren. Een poosje later lag ze behaaglijk tot haar kin in het water, haar hoofd op een badkussentje en haar ogen gesloten. In gedachten passeerde de hele film telkens opnieuw. Het klopte niet voor haar gevoel. Haar intuïtie zat er eigenlijk nooit naast, daar vertrouwde ze bijna blind op en dit had gewoon goed gevoeld. Meer dan goed zelfs! Maar behalve dat was het simpelweg niet logisch. Waarom zou Victor meer dan een maand met haar mailen, op de manier waarop hij gedaan had, als hij er alleen maar op uit was geweest om haar te beroven? Dat sloeg toch helemaal nergens op? Maar waarom was hij dan niet teruggekomen? Of was het wél vooropgezet geweest? Waarom had ze niet gewoon met de auto mogen komen? Was het de bedoeling geweest haar daar achter te laten? Femmy snapte er helemaal niets van.
Ze had op het bureau op verzoek een verklaring afgelegd, maar had het daar verder bij gelaten. Ze kon morgen eventueel nog teruggaan, als ze echt aangifte van diefstal wilde doen en Victor wilde beschuldigen van beroving. Gezien het voor haar afschuwelijke verloop van hun strafbare spelletje, hadden ze haar met een waarschuwing laten gaan. Gelukkig maar. Femmy had geen idee hoe hoog de boete was voor naaktloperij in het openbaar, of voor aanstootgevend gedrag en vond de boel zo al gênant genoeg.
Toen ze voldoende opgewarmd was, trok ze de stop uit het bad en douchte even snel af, om zich daarna in haar dikke, zachte badjas te hullen, met bijpassende pantoffels. Ze had besloten wat van hun mails terug te lezen, om te zien of ze daar wat aanwijzingen kon vinden.

Mail. Mail van Victor! Onderwerp: ‘Waar ben je??’ Met luid bonzend hart klikte Femmy op het vetgedrukte regeltje tekst in de inbox. Zie je wel, dus toch! Ze had zich toch niet vergist! Hij had haar gemaild! Er verscheen een kleine hoeveelheid tekst op haar scherm. Haar ogen vlogen over de regels.
Toen ze het mailtje gelezen had, leunde ze even achterover en staarde peinzend naar het scherm. Zou het allemaal waar zijn, wat hij haar hier schreef? Het was een ietwat ongeloofwaardig verhaal over een verstuikte enkel, bezoek aan de eerste hulp waar hij onder protest door omstanders naartoe was gebracht en over zijn zoektocht naar haar, want zij bleek bij zijn terugkomst te zijn verdwenen. Ach, natuurlijk was het waar! Jee, waarom was ze ineens zo wantrouwend? Hij was dus wel degelijk teruggegaan naar waar hij haar had achtergelaten! Ze ging rechtop zitten en klikte op ‘beantwoorden’. Haar vingers roffelden op het toetsenbord en vertelden hoe bang ze was geweest en hoe gênant het was toen ze gevonden werd door de politie. Dat ze had gedacht dat hij haar een kunstje had geflikt en dat ze bijna aangifte tegen hem had gedaan toen ze een verklaring had moeten afleggen op het politiebureau. Femmy dacht even na. Zou ze dat er wel in zetten? Ze fronste even, maar liet de zin toch staan. Ze eindigde haar mail met de vraag of het mogelijk was op zeer korte termijn iets af te spreken, omdat ze haar tas met inhoud toch wel nodig had. Verzenden. Zo.
Ze slaakte een diepe zucht. Die telefoontjes kon ze dus achterwege laten, want ze zou haar spullen terugkrijgen. Gelukkig.

Een klein half uur later had ze al weer antwoord. Hij was blij dat ze terecht en in orde was en stelde voor morgen weer af te spreken, om half tien in de ochtend, op dezelfde locatie als vandaag. Femmy klikte op ‘agenda’. Ze had, zoals ze al dacht te weten, inderdaad geen afspraken of vergaderingen staan en kon morgen dus wel thuiswerken. Eventueel zou ze iets langer doorgaan. Snel tikte ze weer een mailtje terug dat het in orde was. Fijn, morgen zou ze haar tas terug hebben!

Dit keer was hij eerder in de lunchroom dan zij. Hij zei niets, maar trok haar even in zijn armen toen ze voor hem stond. Ook Femmy zweeg. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen.
“Ik stel voor het over te doen. Al was het maar om een beter gevoel over te houden aan onze eerste ontmoeting,” zei hij.
Verrast keek ze op. Het overdoen?? Vervolgens schoot ze in de lach.
“Oh ja, mag ik zeker nog een keer hier en plein public mijn slipje uittrekken?!”
Victor fronste zijn wenkbrauwen.
“Je gaat me toch niet vertellen dat je dat aan hebt?”
Femmy sloeg haar ogen neer en glimlachte beschaamd.
“Jawel… tuurlijk wel…”
Hij grijnsde breed en in zijn ogen kwamen plagerige pretlichtjes, die Femmy echter ontgingen, omdat ze de blokjes op het tafelkleed bestudeerde.
“Nou! Dan kunnen we inderdaad op herhaling!”
Met een ruk ging haar hoofd omhoog. Heel even twijfelde ze of hij haar in de maling nam, maar al snel was het haar duidelijk dat hij haar inderdaad plaagde. Ze lachte opgelucht met hem mee.
“Maar over dat andere ben ik wel serieus Fem, ik wil het stukje in het bos overdoen. Het was ook nog lang niet klaar.”
Femmy’s gezicht betrok. Hier had ze eigenlijk niet zo heel veel zin in. Ze was wel klaar met dat koude rotbos.
“Het is overigens geen vraag, maar meer een mededeling,” ging hij verder.
Hij klonk ineens serieus en de warme plagerige toon was uit zijn stem verdwenen.
“Wil je je tas nog terug?”
Femmy’s ogen spoten op slag vuur. Wát?! Ging hij haar nu chanteren?
“Je kunt me niet dwingen, Victor. Spelen gaat op vrijwillige basis, niet zo.”
“Dat weet ik. Ik dwing je ook niet. Je gaat met me mee omdat je dat zelf wilt. Omdat jij net als ik het gevoel van gisteren ook wilt veranderen, omdat je mij niet wilt teleurstellen, omdat je wilt laten zien wat je waard bent. Niet alleen maar omdat je je tas terug wilt, want die krijg je uiteindelijk toch wel en dat weet jij net zo goed als ik.”
Femmy zweeg en dacht even na over zijn woorden. Er zat wel iets in. Misschien had hij ook wel gelijk en was het juist goed om die herinneringen een beetje weg te poetsen.
“Oke. Ik doe het, ik ga met je mee.”
“Natuurlijk ga je mee. Het was ook geen vraag, dat zei ik al.”
Zijn arrogantie irriteerde Femmy een beetje. Zou ze alsnog weigeren, alleen maar om hem op zijn nummer te zetten? Nee… dat was flauw en het was ook niet wat ze wilde.
“Eerst nog een cappuccino?”
De warme klank was weer terug. Femmy knikte, waarop Victor opstond en richting de koffiebar liep.

Hij had zijn auto op dezelfde plek geparkeerd als gisteren en ze liepen, voor zo ver Femmy zich kon herinneren, via dezelfde route het bos in. Stiekem keek ze opzij, of hij mank of moeilijk liep, maar kon daar niets van ontdekken.
“Heb je geen last meer van je enkel?”
Verstoord keek Victor even opzij.
“Oh… nee. Stelde niet zo veel voor. Storm in een glas water. Stomme mensen… maar kon ze niet tegenhouden en ik wilde ze bovendien weghouden uit het bos.”
“Hm.”
Femmy kon er niets aan doen, maar een vaag gevoel van wantrouwen stak ineens weer de kop op.
Victor stond abrupt stil en pakte haar bij haar schouders.
“Wat is er, geloof je me niet?”
“Jawel…”
“Femmy, we hebben het vaak genoeg gehad over vertrouwen. Als jij mij niet voor de volle 100% vertrouwt, dan moet je nu omkeren en naar huis gaan. Dus? Wat doe je?”
Beschaamd sloeg ze haar ogen neer. Waarom was ze nou zo argwanend, waarom verpestte ze nou alles? Dat was toch helemaal niet nodig? Hij wilde gisteren goedmaken en nu zat zij er weer van alles achter te zoeken. Hij was gewoon een bikkel met die enkel! Wat was ze toch ook een trut.
“Nee, ik vertrouw je. Anders ging ik niet mee.”
Ze zei het bijna meer tegen zichzelf dan tegen hem. Hij keek haar een moment strak en ondoorgrondelijk aan.
“Oke,” knikte hij.
Ze liepen zwijgend verder. Femmy was boos op zichzelf, omdat ze de sfeer zo negatief had beïnvloed. Ze nam zich voor om extra haar best voor hem te doen. Ze had hem nu al meer dan eens teleurgesteld. Eigenlijk was het een wonder dat hij haar nog wilde zien, nadat ze hem eerder onterecht had verdacht van beroving en zelfs bijna een aanklacht tegen hem had ingediend. Ze moest het goed zien te maken, laten blijken dat ze hem echt wel vertrouwde!
Victor bleef staan en wees naar een groepje bomen.
“Herken je het nog?”
Een koude rilling liep Femmy over de rug. Nou en of ze het nog herkende! Als de dag van gisteren…
“Ik ga je op dezelfde plek vastbinden, bewust daar.”
Hij keek haar even taxerend aan, maar ze gaf geen sjoege. Liefst had ze gezegd dat ze dat liever niet wilde, maar ze vond dat ze op dit moment niet in de positie was om te protesteren.
“Kleed je uit. Laarzen mag je aan houden. Stop je spullen hier maar in.”
Hij gaf haar een vuilniszak uit de rugzak, die hij net van zijn schouders had laten zakken.
Femmy zei niets, maar begon zich langzaam uit te kleden. Gedachten buitelden over elkaar. Waarom deed ze dit? Waarom wilde ze zich per se tegenover deze man bewijzen? Waarom bleef hij haar zo intrigeren, ondanks wat er gisteren was gebeurd? Hij had een rare invloed op haar…
Terwijl zij zich uitkleedde, haalde Victor een paar strengen touw uit de rugzak. Mooie zachte hennep, dieprood gekleurd.
“Wat is er gebeurd met de boeien en de touwen van gisteren? Er lag niets meer toen ik hier kwam.”
“Een paar van de touwen hebben ze doorgesneden, vrees ik. Wel meegenomen, net als de boeien, maar ik weet niet wat ze ermee gedaan hebben. Zal nog wel bij de politie liggen denk ik.”
“Zonde…,” bromde Victor, “maar die boeien krijg ik nog wel terug. Hee, dat is eigenlijk wel een leuk klusje voor jou! Langs het politiebureau gaan en de boeien terugvragen.”
Femmy lachte smalend.
“Ja hoor, de groeten! Dacht het niet. Écht niet!”
Victor haalde een schouder op en grijnsde.
“We zullen zien. Ben je klaar? Hierheen.”
Hij legde een hand op haar heup en duwde haar zachtjes opzij, tot ze precies op de plek stond waar hij haar wilde hebben. Hij hurkte en begon één van de touwen om een enkel te binden. Toen hij klaar was, klopte hij op de binnenkant van haar kuit.
“Benen wijd.”
Femmy gehoorzaamde.
“Iets verder. Oke… buig eens naar voren?”
Ze boog haar bovenlichaam naar voren en wankelde.
“Klein beetje smaller gaan staan, je moet niet omvallen. Ja, beter zo. Je mag weer rechtop.”
Hij hurkte weer en trok één van de touwen strak naar het boompje naast haar, knoopte het met een paar handige slagen stevig vast en deed daarna hetzelfde aan de andere kant.
Hij pakte haar pols en bracht hem achter haar rug.
“Andere?”
Gehoorzaam stak Femmy ook haar andere hand naar achteren. In een mum van tijd zaten haar polsen aan elkaar vast. Victor mikte het touw weer over de hoge tak waar ze onder stonden en begon er zachtjes aan te trekken. Hij takelde haar armen steeds hoger, net zo lang tot Femmy gedwongen werd flink voorover te buigen. Hij bleef het touw langzaam naar zich toe halen. Pas toen hij maximale spanning in haar spieren zag verschijnen liet hij het ietsje vieren, om het daarna snel en handig vast te knopen.
“Zo. Prima uitgangspositie om af te maken waar ik gisteren aan begonnen was.”

Wordt vervolgd...

naar het vorige hoofdstuk/verhaal

naar het volgende hoofdstuk/verhaal

nitaaa
Lid

Bericht Nummer: 13
Aangemeld: 08-2011