Hij was voor de zomer, niet voor op het werk!
“Dus morgen trek je hem aan.”
Hij hield haar onderarm nog steeds omklemd.
“Maar Nick, het is echt geen werkkleding! Dat jurkje is veel te kort! Het is nog korter dan het rokje dat ik nu aan heb.”
“Wat je nu aan hebt is te lang.”
Heleen liet haar blik zakken en keek verongelijkt naar de zoom van haar rokje, die tot een centimeter of tien boven de knie reikte.
“Dat jurkje zit me trouwens te strak nu, het zit als een worstvel om me heen. Het is privékleding en bovendien voor de zomer. Ik kan dat echt niet aan naar kantoor,” probeerde ze nog een keer op overredende toon.
“Dat bepaal ik wel. Dan had je er maar niet over moeten vertellen, ik wil het nu zien. Je trekt het aan en geen excuses. Gewoon doen. Gezien het feit dat ik de baas ben zul je er heus niet om ontslagen worden. Oh, en trek er niet zo’n preutse panty onder aan,” voegde hij eraan toe.
Heleen kleurde even licht. Ze stond net te bedenken dat het met een dikke panty misschien nog wel kon.
“Heleen?”
Ze keek op en sloeg haar ogen meteen weer neer onder zijn felle, staalblauwe blik.
“Ja. Ik doe het wel aan.”
Het kwam er kleintjes uit.
“Maar eigenlijk kan het niet…”
De jurk hing op een hanger aan de kast, het jasje er netjes overheen. Heleen zat op haar bed en keek ernaar. Het was een leuk jurkje. Leuk voor de zomer, met het jasje voor als het ’s avonds fris werd. Maar om naar kantoor aan te trekken….. Ze fronste, stond op en haalde de jurk van de hanger. Hij rook nog helemaal nieuw. Ze streelde over de donkere baan aan de onderkant, die eraan vast zat als een soort rokje. Een fijne stretch stof was het. In een opwelling trok ze het truitje en rokje dat ze aan had uit en stapte in de jurk. Met een beetje moeite kreeg ze de rits dicht. Heleen stapte voor de hoge passpiegel en staarde naar zichzelf, langzaam een rondje draaiend. Hij zat strak, al was het minder erg dan ze gedacht had. Maar hij was wel kort. Te kort om met kousen te dragen, besloot ze. Je zou het randje zien als ze ging zitten. En eigenlijk moest er een sjaaltje bij, want het decolleté was eigenlijk net even te diep. Ze draaide nog een rondje. Waarom zou ze dat ding eigenlijk aantrekken, ze kon toch net zo goed iets anders aan doen, iets gemakkelijkers, iets langers, iets waar ze zich minder opgelaten in voelde op haar werk? Wat had ze eigenlijk met Nick te maken, waarom zou ze doen wat hij zei? Tja, waarom…
Op het moment dat ze de snelweg op reed, realiseerde Heleen zich dat ze haar sjaaltje was vergeten. Ze mompelde een lelijk woord en wist dat ze geen tijd meer had om nog terug naar huis te gaan. Ze zuchtte. Nou ja, dan maar zo.
Keurig op tijd parkeerde ze haar auto voor het hoge gebouw. Ze stapte uit en sjorde het jurkje wat naar beneden, waardoor aan de bovenkant direct een randje van haar beha zichtbaar werd. Geïrriteerd trok ze de bovenkant weer iets omhoog, over het rood kanten randje heen, balend dat ze haar sjaal thuis had laten liggen. Hoewel de jurk lekker zat door de stretchstof, was Heleen zich akelig bewust van haar vrouwelijke vormen, die duidelijk geaccentueerd werden. Met deze net iets te blote en net iets te korte kleding voelde ze zich absoluut niet op haar gemak. Waarom had ze zich ook door Nick laten beïnvloeden? Boos op zichzelf rechtte ze haar rug, schudde ze haar haren naar achteren en liep met zelfverzekerde tred het kantoorgebouw binnen. Ze groette de receptioniste in het voorbijgaan richting de lift en voelde hoe ze door haar werd nagestaard.
De dames van de financiële afdeling aan wie ze leiding gaf onderbraken hun gebruikelijke ochtendkletspraatjes even, toen Heleen over de afdeling naar haar kantoor liep. Ze was het wel gewend, maar deze ochtend was ze ervan overtuigd dat zij het onderwerp van de gesprekken was toen het geroezemoes weer aanzwol. Door het raam in haar deur zag ze hoofden naar elkaar toe buigen en ogen richting haar kantoor flitsen. Ze zuchtte en bedacht dat ze misschien in haar lunchpauze even snel naar de Hema in de buurt kon gaan om een sjaaltje te kopen. Dat scheelde alvast de helft. Toen ze haar agenda voor die dag bekeek, wist ze echter dat dat er niet in zou zitten. Het zou een lange dag worden. Over een uur zou haar sollicitant al op de stoep staan en voor die tijd wilde ze nog iets aan het jaarverslag doen. Ze haalde een map uit haar lade en zocht de voor Nick gekopieerde papieren van de sollicitant bij elkaar, om er vervolgens mee naar zijn kantoor te lopen. Ze zouden het gesprek samen voeren.
“Ah, daar ben je!”
Nick mikte een document, waar hij net zijn handtekening op had gezet, in een zwart plastic bakje waar ‘uit’ op stond en richtte zijn blik op Heleen. Zijn ogen gleden goedkeurend langs haar lichaam. Hij knikte tevreden.
“Kom eens hier?”
“Ik heb de papieren voor je, van die sollicitant die straks komt.”
“Ja, leg maar neer. Kom eens hier.”
Heleen deed een aarzelende stap naar voren en legde het stapeltje op zijn bureau. Schichtig keek ze even achterom.
“Je mag de deur ook dichtdoen hoor, als je dat fijner vindt,” grijnsde Nick.
Boos vertrok ze haar mond en deed nog een klein stapje in zijn richting. Zonder op te staan reed hij zijn stoel naar haar toe, greep haar bij haar pols en legde een warme hand op haar been.
“Alleen maar even checken.”
Heleen verstijfde. Ze voelde spontaan vlekken in haar nek opkomen. Shoot, daar had ze niet op gerekend! De hand schoof over haar been naar boven, steeds verder, tot op haar heup. De greep om haar pols verstevigde.
“Volgens mij was dit niet de afspraak, Heleen. Heb je kousen bij je?”
“Eh…misschien… ik weet niet…,” stamelde ze, denkend aan het pakketje reservekousen dat ze standaard in haar tas had zitten.
“Zo niet, dan ga je ze maar kopen.”
“Daar heb ik helemaal geen tijd voor!” protesteerde ze.
“Dat is jouw probleem. Daar had je dan maar eerder aan moeten denken. Ik wil dat je me zo direct die panty komt brengen. Stop maar in een envelop. En geen excuses, gewoon doen, zonder protest.”
“Nee Nick, ik moet aan het werk, ik heb het hartstikke druk! Dat jaarverslag moet deze week klaar en…”
“Zonder protest zei ik. Daar je schijnbaar niet kunt of wilt luisteren mag je nu ook je ondergoed erbij doen in die envelop. Ik verwacht je zo direct hier terug.”
Heleens mond zakte wat open van ongeloof en ontzetting.
“Blijf je daar nog lang staan? Ik dacht dat je in tijdnood zat? “
Heleen klapte haar kaken weer op elkaar, wierp Nick een boze blik toe en verdween met driftige passen uit zijn kantoor, hem achterlatend met een brede glimlach.
Ze draaide de deur achter zich op slot, sloot het deksel van het toilet en zette haar tas erop. De rotzak! Wat moest ze nu? Inderdaad die panty en haar ondergoed in een envelop bij hem inleveren? Kousen had ze wel bij zich, maar ze vond het jurkje er echt te kort voor. En dan ook nog zonder slipje?! Ze zou dan dus straks met kousen aan en naakt onder haar jurk een sollicitatiegesprek moeten voeren! Nick was echt niet goed bij zijn hoofd! Zou ze hem anders gewoon negeren, gewoon haar ondergoed en panty aanhouden, net doen of ze gek was? Heleen aarzelde. Ze wist niet goed hoe hij zou reageren, maar wel met zekerheid dát hij zou reageren en ook dat ze dat niet leuk zou vinden. Hij had een raar effect op haar, op de één of andere manier kon ze niet anders dan hem gehoorzamen en dat was al tijden zo. Ze ritste haar tas open en viste als in trance het zakje met de kousen en de opgevouwen grote envelop eruit, die ze er net in haar kantoor in gestopt had. Ze was gek. Ze was knettergek. Waarom deed ze dit…? Heleen had er zelf geen antwoord op, maar stopte de panty in de envelop, evenals haar slipje. Ze trok de kousen aan en trok ze zo hoog mogelijk op. Met een diepe zucht trok ze haar jasje uit en ritste de jurk een stukje los, tot ze bij de sluiting van haar beha kon. Die zou er in ieder geval niet meer bovenuit steken dan, bedacht ze, terwijl ze het bij het slipje behorende kledingstuk uittrok en in de envelop schoof. Toen ze de jurk weer dichtritste en de koele stof haar borsten omspande, zag ze haar stijve tepels er duidelijk doorheen priemen. Het jasje kon het enigszins verbloemen, maar niet volledig. Eens te meer wenste Heleen dat ze die sjaal had meegenomen. Ze voelde zich afschuwelijk naakt en had ook het idee dat iedereen het aan haar kon zien dat ze geen ondergoed droeg.
Heleen was nog nooit zo blij geweest een sollicitatiegesprek te kunnen afronden. Doordat Nick eerder een raam open had gezet in het kantoortje waar ze gedurende het gesprek gezeten hadden –Heleen verdacht hem ervan dat hij dat met opzet had gedaan-, was het er behoorlijk koud geweest, waardoor ze zich constant zorgen had zitten maken over rare, door haar kleding heen zichtbare, hobbels . Door het glazen tafelblad had ze zelf steeds een randje kous onder haar jurk vandaan zien piepen. Ook de ogen van de sollicitant waren regelmatig die kant op gedwaald, dus het kon bijna niet anders of hij had het ook gezien. Het was het raarste gesprek ooit geweest. Maar hoe dan ook, ze vond hem toch niet geschikt voor de functie. Wat haar betreft was het wel duidelijk. Bij de lift verdween hij met een ernstige groet, na nog een slap handje gegeven te hebben. Heleen haalde opgelucht adem. Nick leek het echter niet met haar eens te zijn, zo bleek toen ze weer terug was. Hij wilde deze man later op de dag nog met haar nabespreken, vertelde hij haar, voor hij met zijn spullen naar zijn eigen kantoor vertrok.
Het kostte Heleen moeite zich te concentreren op het jaarverslag. Ze was zich heel erg bewust van haar naaktheid en zat niet rustig. Haar gedachten bleven ook steeds maar teruggaan naar die ochtend, naar het vernederende moment waarop ze Nick de envelop met haar kleding had overhandigd. Ze had het pakketje van ruime afstand op zijn bureau gemikt, maar hij had haar niet laten gaan voor ze hem getoond had dat ze inderdaad gedaan had wat hij haar had opgedragen. De gedachte was al genoeg om haar het schaamrood weer naar de kaken te doen stijgen. Ze schudde haar hoofd om het beeld kwijt te raken en trachtte haar aandacht weer op de jaarcijfers te richten. Een licht geluidssignaal en een knipperend icoontje herinnerde Heleen eraan dat ze moest inbellen voor een conference call. Dat ging wel even duren, wist ze. Snel haalde ze nog een kop koffie, wederom gevolgd door vele ogen van haar afdelingsmedewerksters. Ze deed de deur van haar kantoor gefrustreerd dicht, ging aan haar bureau zitten en meldde zich aan.
Het was al over half zes toen Heleen zich vermoeid in de ogen wreef en bedacht dat ze de rest ’s avonds thuis maar moest afmaken. Haar afdeling was al een poosje leeg en de kans was groot dat dat inmiddels ook voor de rest van het kantoor gold. Ze stapelde de papieren waar ze mee bezig was op en stopte ze in een kartonnen map, die in haar tas verdween. Precies op het moment dat ze haar muis naar het kruisje bovenin haar computerscherm bewoog om het mailprogramma af te sluiten, kwam er een nieuwe email binnen. Een mail van Nick. Heleen aarzelde. Zou ze doen alsof ze hem niet gezien had en pas vanavond lezen? Beter van niet, besloot ze. Hij kon het zien als ze nog online was en zou haar nooit geloven als ze nu snel uitlogde. Ze opende de mail en kreunde. Wilde hij nu echt nú nog die stomme sollicitant bespreken?! Nou ja, bedacht ze, lang zou het niet duren, want voor haar was het een uitgemaakte zaak dat ze deze man niet in haar team wilde hebben. Met een diepe zucht stond ze op en liep door het inderdaad uitgestorven kantoor naar zijn kamer.
“Heleen! Hoe was je dag? Nog wat zaken met luchtigheid kunnen afhandelen?”
Heleen was blijven staan bij de deurpost en wierp hem een vernietigende blik toe.
“Heel leuk. Maar over die meneer Molenaar kan ik inderdaad luchtig zijn: ik wil hem niet, simpel. Ik begrijp ook niet dat je daar überhaupt nog tijd aan wilt spenderen, het was toch duidelijk dat…”
Ze hield abrupt haar mond toen Nick plotseling wel heel dichtbij haar stond en haar bij een elleboog greep.
“Wat was toch duidelijk, Heleen? Weet je wát duidelijk was? Dat jij hier vanmorgen zou komen met kousen aan, in plaats van in een panty verpakt. Maar kennelijk was dat niet duidelijk genoeg. Het was je zelfs niet duidelijk dat je de kans kreeg je fout te herstellen. En daarom sta je nu hier zo…” –hij liet zijn hand langzaam langs de binnenkant van haar been omhoog glijden- “zo bloot.”
Heleen kreeg een kleur en voelde haar lichaam onmiddellijk reageren op zijn aanraking. Ze stapte achteruit om aan zijn hand te ontkomen.
“Ik mag aannemen dat het je wél duidelijk zal zijn dat die fout van vanmorgen gevolgen heeft?”
Hij keek haar vorsend aan. Heleen keek nerveus weg.
“Eh… ehm… dat had het toch al gehad? Ik dacht dat ik zo wel genoeg gestraft was! Ik heb de hele dag in mijn nakie rondgelopen hier, met kousen die steeds onder mijn jurk uit komen en…”
“Nee schatje,” onderbrak hij haar, “ik dacht het niet.”
“Nick, kom op, wat wil je? Het is laat, ik wil naar huis, ik heb nog werk te doen vanavond. Ik zit nog zeker een paar uur te werken straks!”
“Dan zal ik ervoor zorgen dat je niet zo lekker zit! Volgens mij ben je de verhoudingen een beetje kwijt. Opdrachten negeren, een grote mond… Kan niet hè?”
Heleen schrok toen hij haar bij haar nek pakte en langzaam voorover dwong.
“Houd je daar maar vast, aan de rand van die plantenbak.”
Hij trok haar jurkje omhoog en streelde haar billen. Heleen huiverde.
“Staan blijven.”
Nick draaide zich om en liep zijn kantoor binnen, Heleen achterlatend in de gang, voorover gebogen naar de plantenbak, haar jurk tot boven haar middel omhoog getrokken, haar blote billen naar achteren. Het kwam niet in haar op rechtop te gaan staan, haar jurk recht te trekken en weg te lopen. Als gehypnotiseerd bleef ze wachten tot Nick terug kwam.
“Heel goed, heel goed… Zo, hier kan ik je mooi mee straffen…”
Hij tikte met een stevige liniaal op haar blanke vlees.
“Of misschien weet ik wel iets beters…,” mompelde hij, terwijl hij zijn broekriem begon los te maken.
De koffie in het plastic bekertje was al lang koud. Met rode konen van opwinding zat de beveiligingsbeambte gebiologeerd naar zijn scherm te staren. Hij had de ‘save’-knop al heel in het begin ingedrukt, zodra hij zag dat er iets bijzonders aan de hand was. Deze beelden moest hij maar eens heel goed bewaren, bedacht hij grijnzend. De directeur van het bedrijf én het hoofd van de financiële afdeling… Dit zou hem bepaald geen windeieren leggen….
|
om mee te beginnen
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?