| Gepost op dinsdag 20 december 2011 - 10:34 pm: | 
|
|
Onderzoekt alles en behoudt het goede
We kennen elkaar nu een maand of drie en dit is de vierde keer dat ik bij je over de drempel stap. Je bent warm en hartelijk, dat is een van de vele redenen dat ik zo voor je gevallen ben. En nog steeds zijn we allebei verwonderd hoe we elkaar hebben leren kennen. Waar een spelletje Wordfeud al niet toe kan leiden... Al heel gauw waren we het met elkaar eens dat ondeugende meisjes billenkoek verdienen. En na die ontdekking liet een ontmoeting niet heel lang meer op zich wachten.
En nu zitten we aan een kopje thee, wat over de afgelopen week te kletsen. Gelukkig kan dat ook gewoon. Al voel ik toch wel steeds een kriebel in mijn lijf. Ik geloof ook dat mijn stem nog zachter klinkt dan anders. En ik giechel ook wat vaker dan anders. We praten nog wat over mijn werk en juist als ik je uit wil leggen waarom het zo ingewikkeld is om een ECG af te lezen, zeg je me bij je te komen.
Meteen voel ik een kriebel door mijn lijf gaan, de gezelligheid en gelijkwaardigheid is voorbij, en spanning en verwachting nemen het over…
Je wilt dat ik naakt aan je voeten kom zitten en toch wel een beetje zenuwachtig loop ik naar je toe. Onder jouw toeziend oog kleed ik me uit. Ik doe het zo snel mogelijk en hoop maar dat je niet ziet dat mijn vingers wat trillerig zijn. Maar de kleur op mijn gloeiende wangen zal ook wel voor zich spreken, bedenk ik me.
Voordat ik neerkniel laat je me een rondje draaien om me nog eens goed te bekijken. Heel even raak je licht mijn billen aan, dan mag ik weer verder draaien. Wanneer ik op mijn knieën bij je zit, mag ik mijn hoofd op je schoot leggen.
Ik geniet van dit moment... Van het klein mogen zijn, van de stilte, van het thuiskomen, en ik voel langzamerhand een rust in me komen, die ik alleen op zulke momenten ervaar. Je hebt een hand op mijn hoofd liggen en daarmee streel je zachtjes door mijn haar.
Ik probeer te bedenken wat er door jou heen gaat… geniet je van de machtsverandering die nu gelijk zichtbaar is, van het meisje wat aan je voeten zit en daarmee eigenlijk zegt dat ze van jou is? Ben je aan het bedenken wat de volgende stappen zijn of weet je dat al lang en geniet je van het vooruitzicht? Voel je ook de enorme intimiteit die alleen al in dit moment ligt? Ik duw mijn hoofd nog iets meer tegen je aan, terwijl ik me bedenk dat alleen dit moment al eeuwig zou mogen duren… Maar toch besluit je op een bepaald moment dat het genoeg is.
Ik voel de greep van je hand in mijn haar verstevigen en je dwingt mijn hoofd omhoog met de bedoeling dat ik je aankijk. Je noemt een paar dingen op waar je teleurgesteld over bent en waarvoor je me gaat straffen. Ik dacht niet dat ik iets met opdrachtjes zou hebben in het begin. Daar hebben we het ook wel over gehad. Jij vond het leuk om mij daarmee te kunnen bespelen, maar ook omdat het een mooie manier was om met elkaar bezig te zijn op afstand. En terloops zei je er ook nog bij dat het een mooie manier was om mij straf te laten verdienen, maar dat kon ik me eigenlijk niet voorstellen, want ik doe altijd zo mijn best…
En je hebt er lang op moeten wachten, want ik deed ook heel erg mijn best, maar ik ben toch een keer voor de verleiding bezweken en ben klaargekomen zonder jouw toestemming. En toen ik dat opbiechtte zei ik er met mijn grote mond ook nog bij dat je het vast niet zo erg zou vinden, omdat je vanaf het begin af aan erop aanstuurde dat ik wel klaar zou komen, anders had je maar niet van die onmogelijk geile opdrachten moeten geven. Achteraf vond ik dat niet zo heel slim van mezelf, maar tegelijk vond ik toch wel dat ik gelijk had. Toch denk ik dat die redenering me nu niet echt zal helpen.
Vanwege die grote mond toen, mag ik nu mijn mond houden, tenzij jij me iets vraagt, zo geef je me te kennen. Terwijl je me indringend aankijkt, zeg je me dat je wel degelijk teleurgesteld bent, niet alleen omdat ik ongehoorzaam ben geweest, maar dat ik er vervolgens ook nog zou licht mee om ging. Dat ik daarmee dus de essentie van de opdrachten heb gemist. Dat dat namelijk voor mij de kans is om te laten zien wat ik voor je over heb en daarmee kan laten zien hoe graag ik van jou wil zijn…
Inmiddels heb ik het schaamrood op mijn kaken en wil ik alles liever dan jou in je ogen kijken. Maar als ik even mijn ogen neersla, verstevig je de druk op mijn haren, waarmee je duidelijk maakt dat je nog steeds wil dat ik je aankijk. Wanneer ik mijn blik uiteindelijk toch neersla omdat de schaamte groter is dan de druk van je hand, geef je me een klap in mijn gezicht. Tranen springen in mijn ogen als ik je toch weer aankijk. Ik voel ook even een boosheid in me opvlammen: waar haal je het recht vandaan om me in mijn gezicht te slaan?
Maar dan zeg je dat ik blijkbaar mijn eigen genot belangrijker vind dan jou te gehoorzamen en de boosheid ebt weg en gaat over in berusting. Even blijft het stil en dan zeg je me dat je me gaat straffen. Een straf die ik verdiend heb, maar wat tegelijk een kans is om te laten zien hoe graag ik van jou wil zijn.
“Ben je er klaar voor?” vraag je me, en ik knik.
Ik verlang nu naar de straf, zie nu zelf ook hoe ik die heb verdiend en neem me heilig voor de straf te nemen zoals hij komt.
“Kom dan maar over mijn schoot liggen,” zeg je, en ik sta op om over je knieën te gaan liggen, zodat mijn billen mooi klaarliggen voor je om de straf te ontvangen.
Met je linkerhand duw je licht in mijn nek en ik kan niet beschrijven waarom ik toch zo geniet van dit gevoel. Maar je begint vrijwel meteen te slaan en niet te zuinig ook, dus lang laat je me er niet van genieten. Het zijn harde, droge tikken, die gelijk zeer doen. Dit is anders als de speelse tikken die je tot nu toe uitdeelde...
Je gaat maar door en ik klauw met mijn hand in de bank om de pijn te verbijten. Ook al had ik me nog zo voorgenomen niet te protesteren, als de pijn toe blijft nemen, kan ik alleen daar nog aan denken en mijn goede voornemens verdwijnen langzamerhand uit mijn gedachten. Ik begin wat te kronkelen en je drukt je hand steviger in mijn nek. Opnieuw neem ik me voor stil te blijven liggen. Je slaat nog steeds in een rustig tempo verder, links en rechts wisselen elkaar af. Ik begin wat te piepen en mijn nagels staan inmiddels diep in de kussens omdat ik mijn handen wil bedwingen mijn billen te beschermen. Uiteindelijk doe ik het toch, maar je slaat gewoon door. Mijn vingers gloeien en ik trek mijn hand weer even snel terug als dat ik hem er voor legde.
Dan stop je toch even en vraagt me: “Wil je van mij zijn?”
Ik knik ja en ondertussen ga je met je vingertoppen over mijn gloeiende billen. Alleen dat al is nu onwijs gevoelig en ik moet me wederom beheersen stil te blijven liggen, maar niet zozeer omdat het pijn doet dit keer... Het lukt me maar ternauwernood en het kan haast niet anders dat je ziet dat mijn ademhaling zich versnelt. Ik weet niet meer waar ik op moet richten… aan het genot dat je vingers nu in mij opwekken of op het gevoel dat je nog niet klaar bent met mij te straffen.
“Dan zul je toch iets meer je best moeten doen stil te blijven liggen,” zeg je dan.
Ik wil je zeggen hoe erg ik mijn best doe en hoe graag ik het goed wil maken, maar doe er het zwijgen toe, omdat je me dat had opgedragen.
“Of heb je wat hulp nodig?” vraag je me, terwijl je nog steeds met je vingertoppen over mijn billen gaat. “Want ik ben nog niet klaar met je…”
Ik twijfel, want enerzijds wil ik zelf laten zien hoe graag ik dit voor je over heb. Als ik je aanbod accepteer, voelt het ergens toch als falen. Aan de andere kant, als je het zelf aanbiedt, betekent dat vast dat er nog wel wat zal komen… En aangezien ik het nu al niet volhoud, zoals ik wel zou willen…
Blijkbaar vind je het iets te lang duren voordat ik antwoord geef, want opeens kras je met je nagels over mijn gloeiende billen. Van de pijn of van de schrik, dat weet ik niet, maar ik kom overeind om aan je nagels te ontsnappen. Maar even plotseling als je begon, stop je ook weer en je wacht nog steeds op mijn antwoord. Ik besluit je aanbod te accepteren omdat ik daarmee kan laten zien dat ik deze straf echt voor jou wil doorstaan.
“Wil je me alsjeblieft helpen?” vraag ik je.
“Heel verstandig van je…” fluister je in mijn oor, en alleen dat zinnetje bezorgt me al een rilling door mijn hele lijf. Wat ben je allemaal nog van plan?
Je slaat een been over de mijne heen en met je linkerhand houd je mijn handen stevig op mijn rug. Je drukt je been nog iets aan en trekt mijn handen nog iets omhoog, zodat ze vrijwel krachteloos zijn. Terwijl ik voel hoe ik geen kant meer op kan, strijk je met iets hards over mijn billen. Ik kan zo gauw niet thuisbrengen wat het is. Het machteloze, de spanning van wat komen gaat, het overgeleverd zijn aan jouw wil, maakt dat ik me toch ook weer opgewonden ga voelen… Het kan haast niet dat dat jou ontgaat, bedenk ik me en ook al is mijn hoofd voornamelijk gericht op de straf, mijn lichaam zendt hele andere signalen uit. En ik denk niet dat jij er veel boodschap aan zult hebben dat dat iets is wat buiten mijn invloed ligt…
Je blijft me strelen met het voorwerp en inmiddels meen ik het te herkennen als een liniaaltje.
“Vertel me eens…” zeg je, terwijl je met het liniaaltje me tussen mijn benen begint te strijken, waar het onmiskenbaar nat is. “… waarom lig je hier ook alweer?”
Ik voel opnieuw het schaamrood naar mijn kaken stijgen… Moet ik je nu echt gaan vertellen dat ik daar lig om gestraft te worden vanwege mijn geilheid die ik niet de baas kon, terwijl de geilheid nu alweer van me afdruipt? Ik duw mijn hoofd nog wat verder in het kussen, het liefst zou ik door de grond zakken…
“Omdat ik ben klaar gekomen zonder jouw toestemming,” zeg ik met een heel klein stemmetje.
“En…?” zeg je terwijl je met het liniaaltje zachte tikjes begint te geven op de onderkant van mijn billen.
Dit doet geen pijn, dit is gewoon lekker, gaat het door me heen, terwijl ik ondertussen probeer na te denken over een antwoord. Wat me niet zo goed lukt, want ik voel elk tikje natrillen in mijn kutje en sinds je het aanraakte met het liniaaltje kon ik eigenlijk alleen nog maar denken aan hoe graag ik wil dat je me neemt…
“En… ehm… dat was niet helemaal de bedoeling.”
Pets! Een vlammende pijn gaat door mijn rechterbil.
“Probeer het nog eens,” zeg je rustig.
En weer streel je me met het liniaaltje over mijn billen. Zo kan ik toch niet nadenken?!
“En daarmee heb ik niet genoeg mijn best gedaan om te laten zien dat ik echt van jou wil zijn,” zeg ik uiteindelijk, met gevoelens van geilheid en schaamte die in elkaar overlopen en ergens de wetenschap dat je zelf ook echt wel geniet van mijn geilheid.
“Hoeveel tikken vind je dat je daarmee verdiend hebt?” vraag je me, terwijl je weer tikjes begint uit de delen over mijn billen.
Hm, dat is een lastige, want behalve die ene tik van net heb ik nooit eerder een liniaaltje gevoeld. Het deed wel flink pijn, maar trok ook wel snel weer weg. En ik weet natuurlijk niet hoe hard je gaat slaan.
“Dertig?” zeg ik met een aarzeling in mijn stem.
“Dat worden er dan zestig,” zeg je, “want zelfs nu heb je je geilheid niet in de hand”
En opnieuw strijk je met het liniaaltje tussen mijn benen. Ik kan echt wel door de grond zakken. Maar zestig... daar schrik ik toch wel even van, dat klinkt toch als best veel. Meteen verstevig je ook de greep van je handen en de klem van je benen en daar landt de eerste tik al op mijn billen… Dit doet echt gemeen zeer! Er volgt een hele serie achter elkaar en mijn billen lijken in brand te staan. Ik probeer weg te komen van de pijn, maar veel meer dan een paar centimeter krijg ik mijn billen toch echt niet van hun plek.
Dan wacht je even en vraagt me of het nog gaat. Ik haal eens diep adem, want die had ik ongemerkt ingehouden en knik dan dat het nog wel gaat. Want ergens weet ik dat dit is wat ik wil, ook al wil ik er aan ontsnappen. Opnieuw laat je een regen van slagen neerkomen. Ik slaak een kreet en de tranen stromen over mijn wangen. Ik probeer opnieuw weg te komen en al heb ik wat ruimte, ontkomen doe ik er niet aan. Opnieuw stop je even. En even voel ik je hand over mijn billen gaan, die inmiddels gloeiend zijn. En héél gevoelig. Ik hou van je handen, bedenk ik me... Tien keer liever voel ik je handen op mijn billen dan iets anders.
“Je krijgt er nog tien... Geef maar aan wanneer je er klaar voor bent.”
Ik weet niet hoe lang ervoor bij gaat, maar ik heb wel even nodig om mijn krachten te verzamelen voor de laatste tien. Je wacht gelukkig net zolang als ik nodig heb en na een paar minuten zeg ik dat ik klaar ben voor de rest van mijn straf. De laatste tien slagen geef je met meer ruimte ertussen. Hierdoor heb ik iets meer tijd om bij te komen, maar lijkt elke slag ook harder aan te komen. Na de tiende slag laat je je greep verslappen en trek je me naar je toe.
“Ik ben trots op je, kleintje,” zeg je zachtjes in mijn oor, en ik glimlach door mijn tranen heen.
Terwijl ik tegen je aan zit, ebt de hevige pijn langzaam weg en ik geniet van je nabijheid en je zachte strelingen waarmee je me troost. Zo gaan er enkele momenten voorbij en langzaamaan kom ik weer tot mezelf…
Langzamerhand keert ook de geilheid weer terug in mijn lichaam en ik begin jou ook te strelen. Even laat je me begaan, maar wanneer ik je probeer te zoenen, pak je me zonder iets te zeggen bij mijn polsen en duwt me van de bank op mijn knieën.
Je loopt bij me vandaan en laat mij verwonderd achter, maar komt al snel weer terug. Met een blinddoek, zo blijkt, want die bind je me voor. Dan zeg je me je te laten zien hoe ik me klaarvingerde de laatste keer. Oh nee... denk ik... Dat vind ik echt het ergste wat bestaat. En dat weet je maar al te goed natuurlijk. Ik zou bijna spijt krijgen van mijn eerlijkheid... Even blijf ik roerloos zitten.
“Toe maar,” zeg je dan, “dat kun je wel.”
“Nee, dat kan ik helemaal niet!” zou ik willen zeggen, maar toch ga ik voor je op de grond liggen, meer dan dankbaar voor de blinddoek.
De grond voelt koud aan mijn nog steeds warme billen. Ik trek mijn knieën op en spreid mijn benen, terwijl ik met mijn rechterhand een beetje halfslachtig mijn lipjes streel. Ik schrik zelf van hoe nat ik ben, alsof mijn eigen lichaam me nog eens inpepert van wat pijn en vernedering met me doet.
Zachtjes begin ik over mijn knopje te wrijven. Toch aarzel ik nog of ik met mijn linkerhand mijn lipjes nog wat uit elkaar zal trekken. Ik durf het niet zo goed, al weet ik dat je daar ongetwijfeld op zit te wachten, want ik heb je al uitvoerig uit de doeken moeten doen hoe ik mezelf normaal gesproken klaarvinger...
Maar ik lig daar al zo kwetsbaar en open... Gevoelens van schaamte, geilheid en gehoorzaam willen zijn strijden om voorrang met elkaar. En jij zegt niets... Ik weet niet eens zeker of je wel naar me kijkt. Misschien lig ik me wel voor niets zo te schamen en uit te sloven. Nou ja, dat uitsloven zou dus wel wat beter kunnen, maar ik durf me niet te laten gaan.
Ik probeer me te richten op je opdracht en mijn gedachten te laten voor wat ze zijn.
Het had ook niet als een verrassing hoeven komen dat dit zou gaan gebeuren, had ik mezelf toen maar wat meer in de hand moeten houden. Misschien moet ik ook maar gewoon toegeven aan mezelf dat ik het ook wel geil vond toen ik eraan dacht dat het zou kunnen gebeuren. Toch nog enigszins aarzelend breng ik mijn linkerhand naar beneden en ik trek mijn lipjes wat uit elkaar. Nog meer schaamte, maar ook nog meer geilheid... Want meteen is mijn clitje veel gevoeliger onder mijn strelingen. Daar reageer ik op door mijn billen wat omhoog te laten komen. Oh, wat verlang ik er nu naar dat je me neemt. Me dat nu niet geven, dat zou pas gemeen zijn, gaat er nog door me heen.
“Ik wil dat je me waarschuwt, net voordat je klaarkomt,” zeg je. “Is dat duidelijk?”
Ik knik dat ik de boodschap heb begrepen, terwijl ik me bedenk dat ik waarschijnlijk door de zenuwen van dan echt moeten komen terwijl jij toekijkt, weer zo'n beetje opnieuw kan beginnen met mijn pogingen...
Voor nu besluit ik me over te geven aan mijn geilheid en ik laat mijn vinger steeds sneller over mijn clitje gaan. Ik voel dat ik dichtbij een hoogtepunt kom, maar aarzel of ik het al moet zeggen. En daarom ga ik toch maar weer wat langzamer vingeren. Ik vraag me trouwens af of je hier nu echt van geniet en wat je merkt van alles wat er in me omgaat. En waarom neem je me niet gewoon? Heel veel meer open en beschikbaar dan dit kan toch eigenlijk niet...
Als ik denk dat ik echt elk moment zou kunnen komen, en ook nog eens genoeg moed verzameld heb om dat te zeggen, zeg ik dat ik er bijna ben. Je zegt me door te gaan en als heel mijn lichaam wacht op, of eigenlijk hunkert naar ontlading, hoor ik je stem: “stop!”
Ondanks dat ik gelijk besef waarom dit alles was, twijfel ik heel even, niet langer dan een halve seconde. Mijn hele lichaam smeekt om meer! Dan laat ik mijn handen naast mijn lichaam vallen en laat een enigszins gefrustreerde diepe zucht.
“Was dat nu zo moeilijk?” vraag je dan, net iets te lief.
Ik geef maar even geen antwoord...
Dan hoor ik je dichterbij komen en je vraagt me op te staan en neemt me, nog steeds geblinddoekt, aan je hand mee naar het bed. Je gaat zitten tegen de hoofdsteun en trekt mij bij je, zodat ik tussen je benen zit, met mijn rug tegen je aan.
“Ik denk dat je nog wat oefening nodig hebt,” zeg je zachtjes in mijn oor en ondertussen pak je mijn beide borsten vast en begint die afwisselend te strelen en in mijn tepels te knijpen.
Ik voel gelijk heel mijn lichaam reageren en ik was al zo geil...
“Je gaat jezelf vingeren, maar blijft op het randje...”
Lang heb ik dit keer niet nodig om op dat randje te komen. Ik geniet ontzettend van je aanrakingen en verlang nu meer dan ooit naar je in me te voelen.
Eigenlijk is dat het enige waar ik nog aan kan denken...
Ik weet niet hoe lang je me laat zweten op het randje, maar op een bepaald moment pak je mijn handen vast en vraagt me wat ik nu zou willen.
“Dat je me neemt,” zeg ik toch weer wat verlegen.
“Bied je maar eens mooi aan dan,” zeg je, terwijl je mijn handen los laat en ik vraag me af hoe je het weer voor krijgt om me zo verlegen te krijgen.
Maar dit keer is het verlangen overduidelijk groter dan mijn schroom en ik ga op mijn knieën tussen je benen zitten, met mijn -nog steeds rode- billen naar je toe en leun voor over op mijn ellebogen met mijn hoofd op het matras. Je zegt niets en doet in eerste instantie ook nog niets. Ik ben gewoon licht in mijn hoofd van geilheid en begrijp niet waar jij het geduld al die tijd vandaan haalt... Maar dan eindelijk voel ik je overeind komen en kom je op je knieën achter me zitten. Misschien ga ik voor mijn beurt, flitst het door me heen, maar ik kan niet meer wachten en duw mijn billen verlangend naar achter. Tegelijk stoot je in een keer hard naar binnen. Ik voel je diep in me en bij elke stootbeweging voel ik mijn billen nog nagloeien. Steeds sneller stoot je in me en ik krom mijn rug zoveel ik kan om me zoveel mogelijk aan te bieden en je stoten op te vangen. We gaan in elkaar op... dat begon al toen ik aan je voeten geknield zat en nu brengen we elkaar tot grote hoogten.
Lang blijven we nog zo liggen, van elkaar genietend, elkaar aankijkend, elkaar strelend en elkaar liefhebbend. Besef van tijd is er niet en dat hoeft ook niet, want onze dag is nog jong.
Vrijheid in gebondenheid
|
|
    
RaadsHeer
Productief lid
Bericht Nummer: 33
Aangemeld: 10-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 21 december 2011 - 12:38 pm: |
|
Over smaak |
Denkertje,
Elk mens heeft zijn eigen smaak. En jouw verhaal past helemaal bij de mijne. Het lijkt of je in mijn hoofd hebt rondgesnuffeld en daar precies dié dingen hebt uitgepikt die kenmerkend zijn. En dus maak ik je met genoegen een compliment.
RaadsHeer
|
Lijster
Lid
Bericht Nummer: 16
Aangemeld: 10-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 21 december 2011 - 01:19 pm: |
|
geweldig |
Sjee, dit is het mooiste en meest opwindende verhaal ever!
Iedere letter, zin, beleving, verlangen is herkenbaar. Prachtig en subtiel, zonder plat, vulgair of schaamteloos te worden..echt heel magnifiek briljant.
Nooit heeft iemand, zelfs ikzelf niet kunnen omschrijven wat ik voel..
en jij zet het hier even neer..
dank je wel daarvoor..
|
Lord Donck of Ar
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 90
Aangemeld: 07-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 21 december 2011 - 01:50 pm: |
|
Mooi |
dit verhaal is geschreven door denkertje en als zij dit heeft bedacht dan is zij echt een denkertje!! Heeft zij dit beleeft dan heeft zij een perfect verslagje geschreven van het gebeuren.
Waarom ik dit weet, wel omdat het het verhaal is van mij en bloem mijn slavinnetje.
ook zo zijn W/wij met elkaar begonnen, ook zo is dit gebeurt tussen ons, en ook zo is de verbondenheid er nog steeds.
Ja bloem is haar "nickname-slavinnetjes" naam.
Proficiat aan Jou Denkertje, dit is inderdaad héél mooi.
Ik lees graag het vervolg.
LdofAr
|
denkertje
Productief lid
Bericht Nummer: 32
Aangemeld: 02-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 22 december 2011 - 06:27 pm: |
|
Dankjulliewel! |
Hallo heren en dame,
Wat fijn dat mijn eerste echte verhaal zo leuk wordt ontvangen  . Een mens zou er toch bijna verlegen van worden, maar gelukkig heb ik daar niet zo snel last van... 
Ik vroeg me zelf af of het niet erg direct werd van de persoonsvorm waarin het geschreven is, maar ik vond het ook wel origineel zo. En het schreef lekker makkelijk weg, ik hoefde alleen maar mijn eigen fantasie te volgen ;).
Al is dat wel iets wat ik heb moeten leren. Een paar jaar terug lukte dat me nog niet om op te schrijven. Ik denk dat ik me er nog teveel voor schaamde toen. Maar nu fantaseer ik er lustig op los ;). En dan is het natuurlijk leuk als dat in de smaak valt of mensen zich erin herkennen. En leuk dat jullie dat ook even laten weten, bedankt!
Groetjes,
denkertje
PS: Guillet, jouw woorden zijn echt teveel eer hoor!
Vrijheid in gebondenheid
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?