Eva's therapie - deel IV
Eva's therapie - deel IV
Janneman
Verleiding, Uw naam is Vrouw
“U bent de enige die me begrijpt,” fluistert ze hees, “de enige.”
Haar stem klinkt zwoel. Haar lippen openen zich en ze trekt me heel zachtjes naar zich toe. Ze sluit haar ogen.....
Hoe kan ik daar nou ooit weerstand aan bieden? Na al die deemoed, die eerlijke schaamte, die opperste verwarring, die oprechte coöperatie? Haar grote, vochtige kijkers, het gefriemel van haar handen en vingers, het geschuifel op de stoel; haar hele lichaam spreekt maar één boodschap: dit meisje is in verwarring, worstelt enorm en moet geholpen worden. Wat ze zegt is daar slechts een overbodige aanvulling op, sluit daar ook naadloos bij aan. Als ze Swahili had gesproken had ik haar ook moeiteloos begrepen: ze is verdrietig en eenzaam, ze worstelt met haar gedrag en het gebrek aan aandacht van haar Meesteres, ze voelt zich onbegrepen en onbemind. Ze wekt niets dan deernis bij mij op. Ik kan haar Meesteres ook niet begrijpen. Dat die dit prachtige schepsel, dit wondermooie lijfje, dit lelieblanke karakter, deze gevoelige geest op afstand houdt. Ik zou haar direct in huis nemen, haar in mijn armen nemen en haar nooit meer loslaten. Waarom haar Meesteres dan niet? Zelden ziet ze haar, nog minder is zij er voor haar, bijna nooit geeft zij haar de aandacht die zij verdient.
Ik schaam mij inmiddels diep dat ik haar geslagen heb. Ze had het niet verdiend, weet ik nu. Ze deed haar best, haar uiterste best. Alleen de chaos in haar hoofd hinderde haar in haar pogingen om het goed en stipt te doen. En wat doe ik dan? Ik moet haar zonodig met de cane geven! Op haar blote kontje nog wel!!
Datzelfde kontje ligt nu voor me, verpakt in een keurig onderbroekje dat ik zowat voor de helft kan zien. Zover is haar rokje opgekropen en ik weet niets anders te doen dan ernaar te kijken. Ik zou haar moeten waarschuwen dat ze er niet decent bij ligt, iets waar ze ongetwijfeld niets aan kan doen want ze heeft net zo intens verdrietig liggen snikken. Maar nee, ik moet zo nodig de lichtblauwe, piepkleine bloemetjes van haar broekje bestuderen, de wijze waarop het haar prachtige billen omspant en de naad daartussen accentueert, de naden van haar kruisje langslopen en – geef het maar toe jongen – de vrij grote vochtige plek in de gaten houden die midden in dat kruisje zit. Misschien heeft ze wel een paar druppeltje geplast. Dat is haar niet kwalijk te nemen na die slagen met de cane en al die emoties erna.
En nu, nu sluit ze dus haar ogen en haar mond opent zich. Haar vochtige lippen, het rode puntje van haar tong, die metafoor van wat ze tussen haar benen heeft en wat mij steeds harder aantrekt en waartegen ik zometeen geen weerstand meer kan bieden. Even voel ik haar aan me trekken en dan geef ik toe. Mijn mond sluit zich over de hare, mijn overspannen tong zoekt de hare, ons speeksel mengt zich als een voorbode van de uitwisseling van sappen die – onvermijdelijk – nog zal volgen. Ik kus haar innig, sla mijn armen om haar heen en trek haar tegen me aan. Haar borsten pletten tegen mijn borstkas, haar tepels duidelijk voelbaar. Ze trilt, ze haalt geen adem meer, ze geeft zich volledig over.
En ik geef me aan haar. Onvoorwaardelijk. Weg zijn al mijn voornemens om mij te gedragen zoals het hoort, zoals het een therapeut betaamt. Weg zijn al mijn ideeën om haar bij te staan, om haar te helpen. Weg zijn mijn theorieën over wat haar problemen zijn. Alles is weg. Er is alleen nog maar mijn hart, dat klopt in haar ritme, mijn bloed dat door mijn lichaam jaagt en mijn in razend tempo toenemende passie voorziet van iets tastbaars: een pijnlijk kloppende penis.
Ze voelt het gelukkig nog niet, maar het kan niet lang meer duren. Ik trek haar steeds dichter tegen me aan en zij kruipt steeds sneller naar me toe. Onze monden zijn steeds onstuimiger bezig, wild nu haast, het kan niet lang meer duren of ik zal haar van pure passie bijten.
Met haar mond nog steeds op de mijne krabbelt ze naar me toe, klimt over me heen en laat zich op me zakken. Haar kruis raakt het mijne en ik voel haar verstijven als ze me voelt en beseft wat dat is……..
Slavin Eva
Beschaamd
Lieve Meiden, ik schaam me zo.
Natuurlijk omdat ik jullie niet durfde terug te schrijven.
Niets heb ik van me laten horen al die maanden.
Maar nog meer om wat er gebeurde nadat ik jullie voor de laatste keer schreef.
Jullie weten dat ik in therapie was bij die De Man.
Zo blij met jullie advies was ik.
Tjemig, ik had hem helemaal in m’n zak.
Nou, eigenlijk in m’n slipje. Ha ha.
Want ik wilde wraak. Die De Man, alsof ie met me kon doen wat ie wilde. Me vermanend toespreken van dat ik niet te laat heb te komen en zo. Dat ik een verwend schoolmeisje ben. En me dan in plaats van me serieus te nemen als z’n cliënte een pak slaag geeft.
Dus speel ik het zielige miskende meisje. Wat door niemand begrepen wordt.
Oh wat is dat leuk om zo geraffineerd met de gevoelens van een man te spelen. Mannen zijn toch rare wezens, nietwaar meiden, uiteindelijk toch alleen maar bezig met hun pik, toch?
Dus ik speel dat spelletje met hem en weg is t’ie. Niks geen therapeut De Man meer te bekennen.
Ik laat m’n stem zwoel en smachtend klinken, m’n lippen openen zich, ik biedt me aan.
Hij kust me.
Oh, meiden, ik weet het, ik moet verder schrijven, maar het is moeilijk zoooo moeilijk.
Want ik voel zijn tong. Weet dat ik hem nu moet spugen. Uit moet lachen. Jij klein vies mannetje.
Maar ik kus terug. Ik voel dat hij me naar zich toetrekt. En ik laat het toe. Voel de warmte van zijn lijf. De passie van zijn gebaren. Zijn begeerte naar mij.
Oh het is zo verschrikkelijk, ik laat me gaan.
Hij zweep me op. Ik kus hartstochtelijk en buig me over hem heen.
Voel zijn lijf, voel zijn pik.
Zijn pik, zo stijf.
Zo lang geleden dat ik die heb gevoeld. Ik voel een waas voor mijn ogen. Ik sidder. Mijn lijf wordt slap. Mijn kruis raakt het zijne. Ik geef een kreet.
Geloof ik, want even verlies ik alle besef van tijd. Mijn slappe lijf tegen het zijne. Zijn stevige armen drukken me nog sterker tegen hem aan. Ik verdwijn.
Langzaam draait hij me om. Legt me op mijn rug.
Machteloos voel ik me.
Mijn ogen gesloten wacht ik nu af.
Hij opent mijn benen, betast mijn natte slipje. Ik ben geil en wil wat hij wil.
Hij bijt me. Bijt mijn slip. Bijt mijn lipjes. Hij blijft bijten of kust hij me nu? Mijn slipje verdwijnt, want nu voel ik zijn speeksel. Zijn lippen. Zijn tong. Zijn tanden. Hij bijt me echt.
Dan weet ik niet meer wat hij doet. Ik voel alleen nog maar. Voel de geilheid in me stromen, het genot dat me vervult.
Ik kom.
Tranen vullen mijn ogen. Stromen langs mijn gezicht.
Ik huil.
Waarom?
Ik weet het niet.
Ik heb gekregen wat ik wil.
Ik ben de sterkste. Niemand is mij de baas.
Maar ik ben niet sterk.
Ik wil niet sterk zijn. Ik huil.
Als een waas zie ik De Man naar me kijken.
Ik zie zijn verwarring.
Hij is knap, De Man. Sterk, een echte man.
Maar zoek ik dat? Ik was hem de baas. Wil ik dat?
Ik ben van Mijn Meesteres. Was van Mijn Meesteres.
Ik ben op zoek.
Ik sluit mijn benen en mijn ogen.
Langzaam kom ik tot rust.
Zonder antwoorden, leeg voel ik me.
Dan hoor ik die rustige vertrouwenwekkende stem van De Man.
“Het is vijf uur, juffrouw Eva. Uw tijd is voorbij. Zullen we een nieuwe afspraak maken?”
Ik knik zonder mijn ogen te openen.
Ik hoor hem naar zijn bureau lopen. Door een boek bladeren.
“Wat zegt u van volgende week, zelfde tijd?”
Met hese stem zeg ik: “dat is goed.”
Ik ga rechtop zitten, breng mijn kleding in orde. Sta op en verlaat de ruimte. Ik durf niet om te kijken, weet niet of hij me na kijkt.
Ik ben niet gekomen, die volgende week.
Heb me ziek gemeld.
En geen nieuwe afspraak gemaakt.
Ik mijd iedereen, ook Mijn Meesteres.
Hij heeft me een paar keer gebeld, maar ik was er niet.
Vroeg of ik terug wilde bellen. Dat deed ik niet.
Nu wil hij dat ik volgende week kom.
Meiden, wat moet ik doen?
Ik voel me zo verward.
Hij is aantrekkelijk heel aantrekkelijk.
Maar wil ik wel een man?
Een man wie ik de baas ben?
Of ben ik helemaal hem niet de baas?
Ik heb zo lang geen man gehad. Veilig was dat. Mijn Meesteres was lief voor mij. Maar ik niet voor haar. Ik wilde dat ze harder was. Me aanpakte, aandacht voor me had.
Als ik me klein voelde, voelde ik me veilig.
Maar ik wilde me niet klein voelen.
Oh meiden, die grote mond van me.
Alles durf ik te zeggen, alles durf ik te doen, iedereen kan ik aan.
Ik mòest naar therapie.
Ik had dat niet nodig. Vond ik.
Zeker niet van zo’n charlatan als jullie schreven.
Ik wond hem om m’n vinger.
Zo gemakkelijk.
Toch verloor ik. Ik voelde alleen maar lust.
Ik verloor alle controle.
Ik verloor mezelf.
Sindsdien durf ik niets meer.
Ik schaam me zo.
Eva
Marny
Verward
Lieve Eva,
Ik heb je verhaal met groeiende belangstelling en verbazing gelezen.
Het was zóóóóóó herkenbaar.
Ik kan me zóóóóó goed voorstellen dat je verward bent.
Helemaal gek word je ervan.
Dan wil je wel en toch ook weer niet.
Zo wil je die man maar je wilt ook je meesteres nog niet loslaten.
Dat brandende verlangen in je buik, moet je daar nu aan toegeven?
Of moet je dat, zoals ons geleerd is, tegenhouden en afwachten.
En toch ...
hmm ...
lijkt het me fantastisch ...
alle controle verliezen ...
jezelf verliezen ...
in de armen van meneer de Man...
... hmm
Ik kan ergere dingen verzinnen hoor.
Ik zou teruggaan.
Maar ja ... ìk ben dan ook een verschrikkelijk nieuwsgierig aagje.
Jij ook?
Sterkte met je beslissing
een knuffie van Marny
Hij Van Wie Zij Is
Opvoeden is een vak
Geachte heer de Man,
Het is met enige schroom dat ik mij tot u richt. Wij kennen elkaar niet, maar hebben wel een aantal gemeenschappelijke kennissen: dhr. P en dhr. R. Beide therapeut, net zoals u. Ik ben daarentegen pedagoog, mede gespecialiseerd in het opvoeden van volwassenen.
Nu is mij via via uw casebeschrijving van de behandeling van Eva onder ogen gekomen. En het is daarom dat ik u schrijf.
U beschrijft daarin dat u Eva reeds direct bij de eerste bijeenkomst een caning van 5 slagen geeft. U zegt daarbij zelf dat die caning nog géén onderdeel van de therapie vormt. Ik kan niet beoordelen of dat binnen uw vak gebruikelijk is, of überhaupt een mogelijkheid is. Wel is het mij uit uw beschrijving gebleken dat u, wat wij pedagogen noemen, een opvoedingsinterventie pleegt. Nu zou het kunnen zijn dat u naast psycholoog ook pedagoog bent, maar uw beschrijving van de interventie maakt mij duidelijk dat dat toch niet het geval kan zijn.
Er ontbreekt namelijk elk kader, noch benut u de kracht van de interventie ten volle. Zo laat u de pupil niet beamen noch beschrijven wat ze zelf voor ongepast gedrag vertoont heeft. U laat haar niet beamen dat ze straf nodig heeft, laat staan daar zelf om laten vragen. En last but not least: u laat haar haar broekje uittrekken zonder daar zelf bij aanwezig te zijn, zodoende één van de krachtigste effecten van de interventie onbenut latend: de schaamte.
En dan zwijg ik nog maar over het feit dat u zelf een diagnose stelt, maar checkt niet bij de pupil of deze correct is, nee, u gaat direct tot handelen over. Zelfs als een kind over de schreef gaat, hoort de opvoeder te controleren of zijn conclusie klopt. Laat staan rechtvaardig is.
Het is dat Eva blijkbaar zo onder de indruk is van uw verschijning dat ze niet protesteert, en uw diagnose kàn natuurlijk kloppen, maar u mag in mijn ogen uw gezag als behandelaar niet misbruiken om dit soort zaken af te dwingen.
Wat ik echter nog wel het ergste vindt, is dat u een interventie pleegt die toebehoort aan mijn vakgebied, u daarvoor niet opgeleid, dan wel bijgeschoold bent, en daarmee indirect ook ons vak in een slecht daglicht plaatst. U kunt zich niet voorstellen hoe vervelend het is als wij opvoeders voortdurend aan leken moeten uitleggen dat wij zó geen straf opleggen en uitvoeren.
Ik heb inmiddels begrepen dat de beschermster van Eva (voogd?) een klacht ingediend heeft bij de Tuchtraad van de NPV (ik weet het, ook via via, en in ieder geval zie ik mij genoodzaakt mijn bronnen te beschermen). Ik vind het vervelend om, zonder uw weerwoord, mevrouw de beschermster met bovenstaande bevindingen te confronteren.
Daarom,
in afwachting van uw antwoord,
hoogachtend,
dhr. H., opvoeder.
Janneman
Pedagogie, opvoeding, correctie en wat dies meer zij
Zeer geachte heer H.,
U komt op mij over als een deskundig, integer en verantwoordelijk mens. Ik stel het dan ook bijzonder op prijs dat u mij hebt benaderd en graag een nadere motivering van mijn opvattingen zou willen vernemen, alvorens u voor uzelf een oordeel vormt.
Het einde van uw bericht is mij niet geheel duidelijk. U meent mevrouw Mistress nog met uw opvattingen te moeten confronteren? Heeft zij u daarom gevraagd of biedt u dat spontaan aan? Indien het laatste het geval is, wat beoogt u daar dan (nog) mee?
In elk geval maakt u zich oprecht zorgen over de reputatie van uw beroep. Dat siert u, maar het is niet nodig.
Het toedienen van een pedagogische tik is naar mijn oprechte overtuiging niet voorbehouden aan een geschoold pedagoog. Tal van ouders doen het, al dan niet met mate, al dan niet terecht. Maar ook anderszins verantwoordelijke personen maken wel gebruik van dit instrument .
Ik ben van mening dat dit niet erg is. Soms kan een kleine correctie veel beter en sneller werken dan duizend woorden. Om een argument kracht bij te zetten, om de ernst van de situatie te benadrukken, om duidelijk te maken dat het afgelopen moet zijn en zelfs om aan te geven wie het voor het zeggen heeft. De laatstgenoemde aanleiding wordt nogal eens gezien als een zwaktebod en kan dat ook terdege zijn, maar soms is degene aan wie zoiets wordt duidelijk gemaakt gewoon minder ontvankelijk voor woorden.
Verder wil ik benadrukken dat de behandeling van Eva plaatsvindt in een setting waarin het toedienen van lijfstraffen een vrijwel dagelijks ritueel is en dit ook geschiedt met instemming (en voldoening) van zowel degene die straft als degene die straf ontvangt. Naar het schijnt komt het zelfs regelmatig voor dat het toedienen of ontvangen van straf als stimulerend wordt ervaren. Laten we vooral niet vergeten dat onze Eva een slavin is. Ze is het ontvangen van slagen op het achterwerk gewend, dat bleek mij ook al overduidelijk uit de wijze waarop zij zich gereedmaakte voor het ontvangen van mijn - ik blijf het benadrukken - lichte correctieve handeling. Ze wist precies hoe dit in zijn werk behoort te gaan.
Hetgeen geschied is is dus niets bijzonders voor haar en naar ik stellig verwacht ook niet voor mevrouw Mistress.
Ik moet zeggen dat ik alle commotie ook niet goed begrijp. Wij begeven ons als bezoekers van dit informatiepunt in een gemeenschap waarin Dominantie en submissie aanvaard is. Velen lezen erover, er wordt veel over geschreven. Sterker nog: ook mijn collega-psychologen maken van hun opvattingen geen geheim. De heren R en P hebben beiden hun pupillen getuchtigd, de heer P heeft zijn patiënte zelfs onzedelijk betast. Nu zult u mij daar niet over horen, maar het verbaast me dan wel dat als ik bij aanvang van mijn behandeling de piketpaaltjes even duidelijk uitzet, iedereen over elkaar heenvalt. Laat dat iets zijn tussen Eva en mij, wij komen daar samen wel uit.
En laten we ook wel zijn: de jaren zeventig zijn voorbij. Eindeloos praten tot je eruit bent is niet meer het credo. Aanpakken, snelle resultaten, korte lijnen, dat is wat telt.
Tenslotte nog het volgende. U stelt dat het kader van de gegeven opvoedingsinterventie heeft ontbroken en dat ook de kracht niet ten volle is benut. De patiënte heeft de zonde niet beaamd, niet zelf om de straf gevraagd. Er is geen gebruik gemaakt van het krachtigste bestanddeel: schaamte. Welnu, mijn antwoord daarop is heel eenvoudig: dat heb ik ook allemaal niet beoogd. Ik heb Eva gewoon heel snel duidelijk willen maken dat het afgelopen moest zijn met haar fratsen. Zij moest meewerken aan de behandeling en er geen spelletje van maken. Ik kan overigens aangeven dat in ons nagesprek is gebleken dat die boodschap luid en duidelijk is overgekomen. Dat heeft mij heel wat tijd gescheeld, daar ben ik van overtuigd.
Ik moet zeggen dat uw suggestie dat ik haar zich had moeten laten ontkleden waar ik bij aanwezig was mij geschokt heeft. Dat zou ik uiterst ongepast hebben gevonden. Het is bij een correct gegeven spanking ook geheel niet gebruikelijk. De pupil heeft recht op alle privacy bij de voorbereiding alsmede bij het wederom fatsoeneren van de kleding na afloop. De schaamte van de pupil, het gedwongen ontkleden waardoor het gevaar van het opwekken van lustgevoelens niet denkbeeldig is, ja zelfs het al te nadrukkelijk beschouwen van het ontklede lichaamsdeel, het zijn allemaal aspecten die vermeden dienen te worden. Het gaat maar om één ding: er wordt straf gegeven. Dat velen zich bezondigen aan het misbruiken van de spanking als onderdeel van meer of minder sexueel gerichte activiteiten is dan ook een bijzonder zorgwekkende ontwikkeling.
Samenvattend ben ik van mening dat ik mijn gezag als behandelaar niet heb misbruikt. Integendeel, ik heb er mijn gezag mee benadrukt. Op een duidelijke, niet mis te verstane wijze.
Wij verschillen wellicht van mening, maar dat is helemaal niet erg. U bent deskundig op uw terrein, ik op het mijne. Wacht u rustig de resultaten van mijn behandeling af mag ik u verzoeken. Uiteindelijk zal het Eva zijn die kan aangeven of ze er baat bij heeft gehad. Zij hoeft helemaal niet door iedereen in bescherming genomen te worden, zij kan uitstekend zelf haar boontjes doppen. Laat haar dat doen en de tijd zal ons leren of zij kan leren maat te houden.
In het volste vertrouwen dat wij elkaar hierna goed verstaan teken ik,
met collegiale groet,
drs.Jan de Man, psycholoog/psychotherapeut
Janneman
Wiedergutmachung
Het is zondagochtend, 1 mei, 9 uur. Een mooie zonnige dag, vrolijkmakend, perfect voor wat aktie van mijn kant.
Mijn naspeuringen hebben me niet veel tijd gekost. De afstand is eigenlijk te verwaarlozen. De buurt is wat minder dat die waarin ik woon, maar toch zeker nog heel redelijk te noemen. Vrij veel groen, hoge bomen, kindvriendelijk.
Het huis dat ik moet hebben blijkt een vrijstaand huis. Niet bijzonder groot, met één verdieping en dan een plat dak, maar het staat er netjes bij en de tuin is keurig onderhouden.
Als ik aanbel doet Eva open. Ze zet grote ogen op en reageert een beetje schichtig.
“Dag Eva, goedemorgen. Ik wil graag even met meesteres Mistress praten. Is ze thuis?”
Voordat Eva kan antwoorden komt haar meesteres de gang in lopen. Het is een struise dame mag ik wel zeggen, een heel ander type dan de frèle Eva in haar witte jurkje, waar ze overduidelijk niets onder draagt. Waarschijnlijk alleen even aangeschoten om de deur te openen. Nee, dan heeft die mevrouw Mistress heel wat meer in de melk te brokkelen. Er is maar één woord dat de lading dekt: voluptueus. Ik kan me voorstellen dat ze heel wat overwicht heeft op de kleine Eva, die ze alleen al tussen haar enorme borsten zou kunnen verpletteren.
Ik steek mijn hand uit. “Goedemorgen, mevrouw Mistress. Mijn naam is De Man, Jan de Man. Ik zou graag even met u willen spreken.”
“Nou, ik weet anders helemaal niet of ik wel met u wil spreken.”
Haar toon is fors als ze zelf is, maar ik laat me niet intimideren.
“Het lijkt me echt beter. Er zijn wat misverstanden gerezen en die moeten zo snel mogelijk aan de kant, dat is voor iedereen beter. Ik wil het wel hier aan de deur met u bespreken, maar enige privacy lijkt me toch beter.”
“Als u uw verontschuldigingen komt aanbieden, dan kunt u dat wel vergeten.”
“O nee mevrouw, daar is geen sprake van. Integendeel. Maar wat doen we?”
“Nou, komt u maar binnen dan.”
Als we achter het huis onder de parasol zitten en Eva ons wat drinken heeft gebracht steek ik van wal.
“Mevrouw, ik kan me voorstellen dat u bij wat ik te vertellen heb me wel een aantal keren zult willen onderbreken. Ik zou u willen vragen dat niet te doen. Laat u mij eerst even helemaal uitspreken, u zult wel begrijpen waarom.”
Ze knikt. Mooi, ze kan beslissingen nemen, dat is meegenomen.
“Welnu. U heeft een klacht tegen mij ingediend omdat ik de behandeling van Eva wat fors zou hebben ingezet. Niets is minder waar, mevrouw. Ja, ik heb Eva vijf klappen met de cane gegeven, maar als u haar billen hebt bekeken zult u hebben gezien dat het milde klappen waren. Ik wed dat er nu al niets meer van te zien is. Maar uit de woorden van uw klacht leid ik af dat Eva niet helemaal volledig is geweest in haar verslag aan u. Ik vermoed dat ze een verklaring nodig heeft gehad voor die streepjes op haar onderkant en niet heeft willen vertellen hoe ze gekleed was en hoe ze zich heeft gedragen. Ik kan u zeggen dat ze haar lichte straf volledig verdiend had en - sterker - dat ze dat in ons uitgebreide gesprek daarna ook heeft toegegeven. Ja mevrouw, dat dacht ik al dat ze dat niet had gezegd, maar wij hebben daarna uitgebreid, indringend en zeer vruchtbaar met elkaar gesproken. Ook zij was die mening toegedaan, daarom is het me wat tegengevallen dat ze tegen u heeft gejokt, maar ach, je kunt na één sessie ook nog niet teveel verwachten tenslotte.
Daar komt nog bij, mevrouw, dat de hedendaagse psycholoog in zijn behandeling aansluit bij de wereld waarin de patiënt leeft. U bent haar meesteres, mevrouw, en zij is uw slavin. Daar hoort onvermijdelijk straf bij. Uiteraard is het uw recht om haar te straffen en behoort niemand anders dat te doen. Maar u hebt haar zelf naar therapie gestuurd omdat ze toch wel erg ondeugend wordt. Daarmee geeft u haar over aan de behandelaar.
In de stukken die u voor de aanvang van de behandeling van mijn secretaresse hebt gekregen is ook duidelijk vermeld wat ik net heb gezegd. Ik neem aan dat u die niet helemaal gelezen had? Nee, dat dacht ik wel. Dat geeft niet, maar dat levert dan misverstanden op, zoals dat wat we nu hebben. Misschien was het in dit geval ook beter geweest om eerst een voorgesprek te hebben, maar goed, gedane zaken nemen geen keer.
Om kort te gaan, mevrouw Mistress, zou ik u willen vragen uw aanklacht dan ook weer in te trekken en Eva aanstaande woensdag gewoon weer langs te sturen en dat de komende tijd ook te blijven doen. Het is erg belangrijk dat zij verder gaat met haar therapie, want zij loopt zichzelf wat in de weg. Het is een uitzonderlijk lief meisje, mevrouw, dat weet u ongetwijfeld zelf ook heel goed, en het is gewoon jammer als zij niet voldoende in evenwicht is om zichzelf te durven zijn.”
Tijdens mijn verhaal heeft de meesteres Eva een paar keer indringend aangekeken. Het meisje staat in de houding naast haar, maar is gaandeweg steeds kleiner geworden.
“Is dat waar, Eva? Hebben jullie ook nog een uitgebreid en goed gesprek gehad?”
“Ja Meesteres.”
“Goed, dan zullen we het daar straks nog even over hebben samen. Ga nu maar vast naar beneden en maak je gereed.”
“Ja Meesteres.”
En daar gaat ze. Ondanks haar timide gang wipt haar jurkje brutaal op en neer op haar mooie ronde kontje. Ik besluit verder maar niet meer naar haar te kijken.
“Ik geloof dat ik misschien wat voorbarig ben geweest. Vertelt u mij eens van de verdere gebeurtenissen die middag.”
Dat doe ik, uitgebreid. Meesteres Mistress blijkt een prettige en scherpzinnige gesprekspartner, die duidelijke vragen stelt en overal direct doorheeft wat de kern is. Het verbaast me eigenlijk helemaal niet dat we qua opvattingen erg dicht bij elkaar staan.
Gaandeweg worden we amicaler en steeds meer moeten we smakelijk lachen om de dwaze streken van kleine Eva. We drinken er flink wat koffie bij, eten een hele schaal koekjes leeg en kunnen het steeds beter samen vinden. Wat ik vooral leuk vind is dat ze me vertelt van al haar avonturen met Eva. Ik moet haar wel bekennen dat zo'n relatie mij ook wel wat lijkt. Ze toont zich een ware Lady en Meesteres door daar niet schamperend over te doen en zelfs niet fijntjes te informeren of dat dan als Meester of als slaafje zou zijn en wat voor persoon ik dan als partner in gedachten zou hebben.
Ik geloof werkelijk dat we als vrienden uit elkaar gaan. Natuurlijk spreken we af dat Eva weer gewoon zal komen en ook nog een verslag zal schrijven van wat er verder die middag in mijn praktijk gebeurd is. Het lijkt ons allebei veel leuker als Eva dat nou eens zelf onder woorden zal moeten brengen.
Ze zegt dat ze morgen de klacht ook weer zal intrekken. Ik bedank haar daar natuurlijk voor, al is de intrekking redelijk pro forma, want mijn handelwijze past gewoon perfect in de hedendaagse aanpak en - beken ik haar - de klacht zou toch geen schijn van kans gehad hebben. De regels van de NPV zijn volstrekt duidelijk op dit punt, dat had ook confrère P. mij al verzekerd toen ik hem belde en mijn zienswijze op de klacht had gepresenteerd. Maar goed nu hoeft P. dat niet aan mevrouw mee te delen en lijdt mevrouw geen gezichtsverlies. Over alle kanten beter geregeld zo.
Als ze me uitlaat schateren we samen nog even om de escapades van Marny, het draaisubje dat niet goed weet wat ze wil en zich de ene keer strijdbaar toont en de andere keer als een schoolmeisje steun zoekt bij een vreemde meesteres. Daar zou ze me nog wel leuke verhalen over kunnen vertellen, zegt MM (ze heeft me glimlachend toegestaan haar zo te noemen) maar dat moeten we dan nog maar eens doen bij een borrel.
Dus nodig ik haar uit om zondagavond over twee weken een borrel bij me te komen drinken. Desgewenst mag ze Eva ook wel meebrengen, een glaasje water heb ik altijd wel in huis.
Dat kon ze nog wel doen zegt ze, dan komt Eva ook nog eens onder de mensen.
Kortom, het was een welbestede ochtend, nu ik daar achter een glas wijn bij dit mooie cafeetje nog eens over mijmer. Een misverstand is snel ontstaan maar een goede aanpak kan verdere escalatie gelukkig heel goed voorkomen. Zo zonder verder gedoe aan mijn hoofd kan ik tenminste al mijn gedachten besteden aan het uitstippelen van de verdere aanpak van onze kleine Eva. Niet teveel straf meer, hoop ik, maar daar zou ze zelf veel aan kunnen bijdragen.
dit ‘verhaal’ is opgedeeld in 4 delen, dit is het laatste deel
klik op onderstaande link voor het vorige deel
dit account wordt alleen gebruikt om te lange oude verhalen in meerdere delen op te splitsen
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Eva's therapie - deel IV
