Eva's therapie - deel III
Eva's therapie - deel III
Janneman
Eva’s eerste stap; aanvang van de behandeling
Woensdagmiddag 4 uur.
Ondanks al mijn bravoure naar buiten toe zit ik al de hele dag op de klok te kijken en te wachten op dit moment, dit exacte tijdstip. Het ogenblik dat Eva bij mij zal komen en patiënte E zal worden. Ik loop nooit weg voor de dingen die op mijn pad komen, maar ik heb er wel tegenop gezien. Wat heb ik me aangehaald? Dit is toch wel een zeer onstuimig meisje, altijd aan het uitdagen, bijzonder obstinaat, maar in haar hart zo onzeker en zo verlangend naar een arm om haar heen. Hoe zal ik haar dat het snelste laten inzien? Hoe zal ik haar leren dat plagen een spel is waar je gebruik van kunt maken, maar geen levensdoel? Hoe maak ik haar duidelijk dat er niets mis is met het zoeken en aanvaarden van leiding van een Dominant, maar dat je daarin toch wel jezelf moet blijven? Mate, dat is het kernbegrip van de problematiek van Eva.
Wel honderd keer heb ik dit voor mezelf op een rij gezet, me geprobeerd daarop te concentreren maar steeds steekt mijn altijd aanwezige probleem de kop op. Ik heb teveel fantasie en daarop heb ik geen controle. Dus blijf ik me maar afvragen hoe ze eruit zal zien, of dat nou toch belangrijk is zeg. Ik blijf maar zien dat ik me met haar in één ruimte zal bevinden, haar lichaamswarmte zal voelen, haar geur zal ruiken, het ruisen van haar kleding zal horen. Zal ik me kunnen beheersen? Zal ik me totaal kunnen concentreren op het gesprek, op wat zij me vertelt, of zal ik steeds haar rondingen zien? Ik heb haar gevraagd om gemakkelijke kleding. Loszittende, ruime kleding bedoelde ik daarmee, ze zal het toch niet uitleggen als niet of nauwelijks in de weg zittend? Ze zal toch geen kort rokje dragen, hopelijk?
Ik zit hier al geruime tijd van achter mijn bureau naar de weg te kijken, onzichtbaar van buiten. Daar moet ze vandaan komen, daar zal ik haar zien.
Ja, daar is ze! Dat moet ze zijn! O je, ze zal het wel koud hebben. Kort schots plooirokje, ik wed dat het al een aantal keren is opgewaaid. Wit bloesje erboven, veel te ver open geknoopt, vanonder in een knoop op de buik. Die blote meisjesbuik, mooi bruin, een perfect naveltje, o waarom nou? Hoe moet ik nou zo werken?
Als ze wordt binnengelaten zit ik verdorie met een erectie. Volgens mij ziet Marianne, mijn secretaresse het direct als ik opsta. Ik kom er niet uit: is haar blik nou verwijtend, wetend, gniffelend? Haar glimlachje is zo vaag dat het niet duidelijk is. Haar korte: “Dit is Eva, uw afspraak van 4 uur.” maakt ook niet veel duidelijk verder.
Ik loop Eva tegemoet en geef haar een stevige hand. “Dag Eva, blij dat je er bent. Je bent wat laat, dat is jammer van de tijd, want die is altijd zo om. We kunnen elke minuut gebruiken.”
“Dag dokter.”
“O nee, ik ben geen dokter hoor. En zeg maar Jan, want we moeten erg intiem met elkaar praten, daar kunnen we geen afstand bij gebruiken. Wees niet bang, ik leid je er wel doorheen. Ga zitten.”
Ik heb een rechte stoel midden in de ruimte voor mijn bureau gezet en wijs haar die aan. Ze kijkt me even vragend aan en gaat dan zitten, een beetje voor op de stoel, haar rug recht en niet tegen de rugleuning. Ze slaat haar benen over elkaar.
Ik ga achter mijn bureau zitten en zeg: “Zo, daar ben je dus .......” en laat daarna een lange stilte vallen waarin ik haar strak aankijk.
In eerste instantie bekijkt ze me nieuwsgierig, maar ze wordt al snel wat schuiverig van mijn op haar gezicht gerichte blik. Daar heb ik op geoefend, hij is vriendelijk, maar strak en onderzoekend en heel veel mensen kunnen daar niet tegen. En wat ik eigenlijk niet verwacht had: ook Eva met al haar praatjes niet.
Als ze haar ogen heeft neergeslagen neem ik de gelegenheid te baat om haar wat beter te bekijken. Ze is mooi, dat mag gezegd. Een beetje breed in de heupen misschien, maar ik hou wel van wat rondingen. O nee, ik moet oppassen, niet teveel naar haar lichaam kijken, dan komt het niet goed.
Plotseling merk ik op dat ze geen bh draagt. Ik let niet zo op borsten, maar zij is goed geschapen en haar zenuwachtig gedoe brengt haar borsten zo in beweging dat het me wel moet opvallen. Ik begin wat boos te worden. Wat mankeert haar? Wil ze me inpalmen met haar schoolmeisjeslook, haar onbeholpen etaleren van haar vrouwelijkheid? Het mankeert er nog maar aan dat ze.... o ja, dat doet ze nu ook nog. Ze heeft haar benen niet meer over elkaar en “vergeet” haar knieën netjes bijeen te houden. Nou, ik ken geen vrouw die dat ooit vergeet, dus dat doet ze expres, dat moet gewoon wel. Niet naar kijken Jan, niet doen jongen, daar kun je niet tegen....
Maar natuurlijk moet ik wel dat hagelwitte driehoekje zien. Ik verbeeld me zelfs dat er wat kleine bloemetjes op gedrukt zijn. Zo'n meisjesbroekje, onschuldig maar sexy. Het zijn zulke loeders die meiden, ze weten zo goed hoe ze een man gek moeten krijgen en doen dan geschokt als hij er voor uitkomt.
Onmiddellijk neem ik een besluit. Dit gaat zo niet werken. Ik moet ingrijpen.
“Juffrouw Eva,” zeg ik met vaste, luide stem.
Ze schrikt op.
“Je valt me enorm tegen. Ik heb je hier uitgenodigd voor een serieus intake-gesprek en wilde indringend met je spreken over wat jij denkt waarover je met me zou moeten praten. Ik wilde een behandeling met je uitstippelen. En wat doe je? Je komt te laat, bent gekleed als een schoolmeisje, wat je niet bent, maar dan wel op een manier die geen schoolmeisje zou passen. Ik had gevraagd om gemakkelijk zittende kleding maar ben verbaasd dat je daar deze invulling aan gegeven hebt.
Welnu, als je je als stout schoolmeisje wilt gedragen dan zal ik je zo ook behandelen. Beschouw dat nog niet als therapie, want dat is het nog niet. Beschouw het maar als een les over hoe je je dient te gedragen. Ik denk dat we elkaar vanaf vanmiddag niet meer verkeerd moeten verstaan.
Ik zal nu deze kamer even verlaten. Dan kun je ongestoord je onderbroekje uittrekken en je vooroverbuigen met de handen plat op de stoel waarop je nu zit. Ik zal met twee minuten terugkomen en zal je dan vijf slagen met de cane toedienen. Die zul je zelf hardop tellen. Eenmaal klaar zal ik me weer verwijderen zodat je je kleding weer kunt fatsoeneren - AL je kleding - en dan kun je weer gaan zitten. Is dat duidelijk?”
Ze kijkt me met haar grote blauwe kijkers zo onschuldig aan dat ik bijna smelt. Ze zijn zelfs gevuld met veel traanvocht. Als ze acteert is ze goed, maar ik geloof dat ik haar echt aan het schrikken heb gemaakt. Bijna krijg ik medelijden.
Ik sta abrupt op en verlaat de spreekkamer.
Het is een waagstuk. Zal ze doen wat ik zeg of is ze al aan het vertrekken? Ik zal het zo weten.
Ik doe een plas om de tijd te doden en loop dan weer terug.
Precies zoals ik het haar heb gezegd staat ze gereed, het rokje zelfs over haar rug geslagen. Als ik langs haar loop zie ik haar broekje naast haar voeten liggen. Het kruisje is duidelijk nat, dat kan ik zo nog zien. Zie je wel!
Ik pak mij’n dunne wandelstokje uit de paraplubak en stel mij naast haar op.
“Maak je gereed!”
Ze verstijft. Ik haal uit. Ik ga het niet rekken, dat is contra-productief. Swoesjj!!
“Eén, auwaaah...”
“Alleen tellen graag.”
Ik probeer niet haar prachtige kontje te zien waarop zich de eerste slag als een duidelijke rode streep aftekent. Ze heeft haar billen strak bijeen. Volgens mij is het slimmer om wat te ontspannen, maar dat moet ze zelf maar uitvinden. Heerlijk rond is haar kontje, prachtig stevig. Oooooh...
Swoesjjj. Doorgaan maar, niet versagen, niet laten afleiden, sterk zijn, de leiding nemen en houden, afmaken die taak. “Twee!”
Swoesjjj. “Drié!!”
Swoesjjjjj. “Viérrrr!!!!”
Swoesjjj. “Vijfff!!! Aaaaauw.!!!”
“Die laatste zal ik je vergeven. Er is niets aan de hand, dat waren maar vijf slagen, er is niets stuk. Maak je kleding in orde, ik ben zo terug.”
Als ik terug kom met een glaasje water zit ze alweer, maar wel een stuk minder comfortabel. Haar mascara is wat uitgelopen, er zijn kennelijk toch wat tranen gevloeid. Ze pakt het glas gretig aan en neemt een paar slokjes. Ik pak het glas weer aan, zet het voor haar op het bureau, trek een stoel bij en ga naast haar zitten, in een hoek van negentig graden, zodat ik haar in profiel kan zien. Ik contateer met tevredenheid dat ze die knoop uit haar bloesje heeft gehaald en die nu ook netjes bij haar rokje in gestoken heeft. Zelfs zijn er veel meer knoopjes dicht.
“Zo, het spijt mij dat dat kennelijk eerst nodig was. Vertel het me nu maar eens, Eva....”
Rein
Hoofd koel gehouden
geachte collega,
je hebt je hoofd niet op hol laten ‘slaan’ door deze ondeugd die vooral haar lichaam aan je wilde tentoonstellen in plaats van een serieus therapeutisch gesprek te willen aangaan. Ik heb waardering voor je adequate actie. 5 zwiepende slagen met het rietje vormen het juiste middel om Eva terug te brengen tot de juiste context -of kont-tekst- van de sessie.
Jammer dat je haar niet even een paar minuten over de tafel hebt laten liggen met haar geblesseerde achterwerk naar jou toe gericht.
Nee, Eva, dat is geen kritiek, maar het op collegiale wijze aanbrengen van nuanceringen, hetgeen duidt op kracht en zelfbewustzijn van onze beroepsgroep.
Groet, R.
Meesteres Mistress
Klacht
Aan: tuchtcommissie van de NPV, de Nederlandse Psychologen Vereniging
t.a.v. dhr. P, therapeut
Afschrift: dhr J. de Man, psycholoog
Geachte commissieleden,
Hierbij wens ik een klacht in te dienen jegens dhr. De Man, therapeut van mijn pupil, juffrouw Eva.
Naar ik heb vernomen heeft de heer De Man mijn pupil Eva in plaats van haar in therapie te nemen haar onmiddellijk bij aanvang van het kennismakingsgesprek geslagen met een stok, nadat hij van haar geëist had dat ze haar onderbroekje uit zou trekken en zich voorover te buigen over een stoel met haar handen plat op de zitting.
Naar zijn verklaring was dat niet als therapie bedoelt (sic!).
Ik vind dat een schande.
Ik moet toegeven dat mijn Eva zich vaak onhandelbaar gedraagt. Dat is ook de reden dat ik haar naar therapie gestuurd heb. En ik kan u vertellen dat mij dat veel moeite heeft gekost haar daadwerkelijk zo ver te krijgen. En nu gebeurt dit.
De heer De Man beschuldigde haar van ‘stout gedrag’. Er op doorvragend wat ze dan wel misdaan zou hebben, bekende ze me telefonisch al huilend dat ze te laat was gekomen. Ook vond hij haar kleding te meisjesachtig.
Nu vraag ik u: sinds wanneer bemoeit een therapeut zich daarmee?
En om eerlijk te zijn: ik moedig haar altijd aan om zich zo te kleden. Het staat haar echt schattig en het is voor mij ook...
Nu, wat het mij doet, doet niet ter zake.
Blijft over het te laat komen. Als hij daar problemen mee heeft, laat hij haar dan wegsturen en een consult in rekening brengen. Straffen kan ik haar dan wel. Het schijnt overigens dat de heer De Man niet eens gevraagd heeft waarom ze te laat was.
En laten we wel wezen: binnen het maatschappelijk verkeer is het toch de meest gebruikelijke misstap die iemand kan maken. Zelf ervaar ik het ook als zeer frustrerend als een afspraak van mij te laat is, maar ik ga dan toch ook niet over tot straffen, laat staan slaan met een stok. Zou u dat accepteren? Ik denk van niet.
Ik ben dan ook tot de conclusie gekomen dat de heer De Man alleen tot zijn infame handelingen kan zijn overgegaan door gebruikmaking van zijn natuurlijk gezag als therapeut. Waarmee ook hier van misbruik van zijn positie sprake is.
Ik heb vernomen dat het niet de eerste keer is dat de heer De Man in de fout is gegaan in zijn relatie met cliënten.
Ik verzoek u dan ook vriendelijk de heer Man snel en hard aan te pakken.
Met vriendelijke groet,
Meesteres Mistress,
handelend als vertegenwoordigster van juffrouw Eva.
Marny
Boehoe, of brieven van Marny
Lieve Eva,
Meid, wat heb ik een spijt. Wat ongelooflijk stom van me om je naar psycholoog de Man te sturen. Ik wist wel dat hij soms heel domme dingen deed, maar wat hij nu met jou heeft gedaan is beneden alle peil.
Als je in de buurt bent, kom dan maar een kusje halen, die zal ik je met veel plezier geven (als het mag van meesteres Mistress tenminste). En als dat niet kan, dan zal ik aan je denken als ik Dans.
Ik zal aan je denken,
Knuffie Marny
-o-o-o-o-
Geachte Meesteres Mistress,
Ik wil U via deze onsympathieke weg mijn verontschuldigingen aanbieden. Ik vind het verschrikkelijk dat ik de heer de Man heb aanbevolen als therapeut voor Uw lieve Eva. Hij is helemaal onder de invloed van die stomme R. Die R. heeft natuurlijk een heel grote reputatie in psychologenland, en ik kan me voorstellen dat je als beginnend therapeut je best doet om in het gevlij van je oudere collega’s te komen, maar zijn gedrag slaat alles.
Met nederige excuses,
Slavin Marny
-o-o-o-o-
Jan de Man,
Jeetje, wat ben jij stom zeg. Wat heb jij met je hersens gedaan? Gekookt en opgegeten? Heb je niet genoeg ellende op je nek gehaald toen je mijn vriendin A. en mij zo nodig moest slaan? Je hebt mazzel gehad dat wij onze zaak niet helemaal tot aan de hoge raad aanspanden, anders was je allang therapeut af geweest. En nu krijg je een tweede kans met juffrouw E. en dan maak je het nog allemaal veel erger.
Dom, dom, dom.
Marny
Slavin Eva
Een verloren meisje?
Lieve meiden,
Hartstikke bedankt voor jullie adviezen.
Weet je, ze waren echt allemaal geniaal. Het begon al met z’n secretaresse toen ik binnenkwam. Dat zuinige lachje van d’r maakt duidelijk dat ze in mij een nieuwe aanval op de status van meneer De Man zag. Ik ga dus zitten zo’n beetje voorop de stoel zitten die hij me aanwijst. Kijkt me meteen indringend aan met z’n mooie ogen. Vind je het gek dat ik daar niet tegen kan. Maar ja, daar was ik door jullie wel zo’n beetje op voorbereid. Keek dus met m’n meest bedeesde blik naar beneden en ga wat zenuwachtig heen en weer schuiven (hoefde ik geen moeite voor te doen, hoor, ik was zo gestresst als een kip - of zijn die niet gestresst). M’n strakke bloesje doet zn werk en ik voel m’n tietjes heen en weer schuiven. Dat geeft me moet en durf ik m’n volgende act uit te proberen: ik schuif m’n knieën uit elkaar en laat oh jee m’n rokje hoger kruipen. Ziet ie m’n broekje. Jemig, wat spannend is dat zeg. Dat jij dat zomaar doet, Marny, gaaf hoor, en dat je dan gewoon ook weet wat ie ziet. Vast geoefend, of niet soms. Nou ik niet hoor. En ik durf niet te ver te gaan, want ik wil niet dat ie denkt dat ik een sletje ben, maar toch echt een heel onschuldig meisje. Dus moet ik nog iets meer, of was het al genoeg. Meiden, terwijl ik er weer aan denk, wordt ik weer helemaal nat. Maar meneer De Man is best lief (zonder het te weten) want zijn blik vertelt me dat hij ‘t gezien heeft. Gaaf meid, zoals jij dat kon voorspellen. Ik zie gewoon die waas voor z’n ogen komen.
En dan inenen verrast hij me. Inenen wordt hij streng.
En dat hadden jullie me dus niet vertelt meiden. Dat ie zo gaaf streng kan zijn. Die stem van ‘m. Jemig, ik wist niet meer hoe ik het had. Dat ie knap was, wist ik al, maar dat zo eh Man was? (ben ik dus wel heel nieuwsgierig naar, meiden, is t’ie dat nou alleen bij mij, of val ik daar alleen voor en jullie niet, of zit ‘t nog weer anders?) Nou ja, ik ging dus voor de bijl. Ik ben dus gelijk echt het onschuldig kleine meisje dat ik speelde. Ik kàn hem gewoon alleen maar aankijken van papa het spijt me zo. Ik voel zelfs een traantje, echt waar.
Nou ja, hij gaat dan dus weg, en ik weet niet of dat nou jammer was of niet. Ik bedoel, nou die weg is verdwijnt dat heel dwingende en die kriebels in m’n buik. Maar krijg ik ook de tijd om weer wat te bedenken. Natuurlijk doe ik wat ie zegt en trek ik m’n broekje uit. Zoveel gezag heeft ie echt nog wel, ook al is t’ie weg. Klein voel ik me ook best nog wel, maar niet meer zo als net. Nou ja, hij komt terug en geeft me vijf met de cane. En slaan kan ie, die meneer De Man, echt wel. Of t’ie dat geleerd heeft op jullie billen weet ik niet (of ben ik niks gewend, kan ook natuurlijk), maar hard, oei! Bij de laatste gil ik het uit. Sorry, maar ik kon er niks aan doen.
Toen was t’ie weer weg. Moest m’n kleding in orde brengen, zei die. De stommerd. Gaf mij de kans voor de change of plans. Laat ie maar denken dat ie gewonnen heeft. Sus ik hem lekker in slaap. Dus overdrijf ik het en stop m’n bloesje braaf in m’n rokje. Knoop zelfs de bovenste knoopjes dicht. Gaaf hè. Tuurlijk blijft m’n bloesje even strak en tuurlijk kun je nog steeds m’n tietjes zien.
Wat het helemaal gaaf maakt is dat ie niet recht tegenover me gaat zitten, maar een beetje schuin. ‘T zal wel een therapeutentrucje zijn, maar mij geeft het mooi de kans om m’n act te doen zonder ‘m aan te kijken, alsof ik dus helemaal in mezelf op ga.
“Vertel het me maar eens Eva,” begint die goeierd.
Ik begin dus gelijk heel beschaamd naar beneden te kijken, en mompel wat alsof ik niet uit m’n woorden kan komen en strijk m’n rokje naar beneden alsof ik van de zenuwen bang ben dat het opkruipt.
Natuurlijk moedigt ie me aan. Dat het hier veilig is en zo, dat ik niet bang hoef te wezen, dat ik ‘m kan vertrouwen. Ja doe hoor, daar weten we dus alles van meneer De Man, niet waar meiden. Maar bij mij gaat ‘t dus erin als zoete koek.
“Ik schaam me zo,” begin ik te stotteren.
“Ik heb zo’n mijn best gedaan om op tijd te komen. Echt waar. Maar ik was...” en ik val weer even stil. “Ik was zo zenuwachtig. Dat u boos op me zou zijn. Omdat ik eh eh”
“Zeg het maar meisje,” vult ie m’n stilvallen in.
“Omdat ik zo brutaal was,” fluister ik met hese stem.
Tuurlijk doet ie nu z’n therapeuten ding en laat me lekker even worstelen.
Ik ga me even heel erg zielig voelen, frommel met m’n handen, strijk m’n rokje naar beneden -wat natuurlijk helemaal niet hoeft- en ja hoor, ik voel een traan lopen.
“Ik ben altijd heel brutaal, altijd. Tegen iedereen. Ik kan het gewoon niet helpen. Dan voel ik me hartstikke schuldig, en dan wordt ik nog brutaler en dan word ik ook nog zenuwachtig, ben ik bang dat ik alles fout doe, en dan voel ik me vreselijk onzeker heb ik het gevoel dat ik er niet uitzie en ga gauw op het laatste moment toch maar weer iets anders aan doen en dan ben ik nog later dan ik al was en dan...”
Ik trek mijn voeten op de stoel en duik in elkaar en duik met m’n gezicht in m’n knieën en zeg zachtjes huilend: “...en dan kom ik te laat, heel erg te laat en dan bent u boos op mij.”
Natuurlijk ziet meneer De Man mijn broekje nu, en zelfs een paar haartjes die er buitenuit piepen, daar heb ik van tevoren voor gezorgd. Maar hopen dat ie geen natte plek ziet, maar het gaat allemaal zo vanzelf en zo onschuldig, dat als ie er is, hij ‘t vast niet ziet. Natuurlijk kan ie dan niet blijven kijken, ik weet immers dat ie daar niet tegen kan. En zou tegen zo’n zielig huilend meisje dan boos moeten zijn? Wat doe je dan als man, zelfs al ben je therapeut, dan ga je toch troosten, niet? Ach meiden, mannen zijn vaak zo’n open boek, nou!
‘t Mooiste is dat ik er zelf ook zo’n beetje in ga geloven. Ik voel me echt heel zielig, en het huilen gaat vanzelf. Dikke hete tranen. En maar mompelen van: het spijt me zo, ik heb het niet zo bedoeld, ik zal het nooit weer doen.
Hij is naast me komen staan en legt zijn arm om m’n schouder.
“Stil maar, stil maar,” troost hij me. En ik laat me troosten
Ik vlei m’n gezicht tegen z’n buik als m’n laatste tranen vallen en hij streelt m’n haren, die schat.
Dan kijk ik naar hem op, met mijn grote onschuldige ogen naar hem op. En pruil.
Oh Marny, wat is het heerlijk om te pruilen. Dat woord alleen al, daar ben ik gek op. Tuurlijk een risico dat ie net als P. boos zal worden. Maar hij is P. niet. Gelukkig niet. Hij is De Man, ik bedoel echt ..De..Man, snappie? Hij wordt niet boos, hij wordt week. Hmmmmm...
En dus pruil ik op m’n aanhankelijkst: “mag ik even liggen...”
Hij helpt me zelfs omhoog, m’n mannetje, en natuurlijk laat ik m’n knieën knikken. Nou ja, ik ga dus met knikkende knieën naar z’n therapeutensofa en hij me ondersteunen. Tjsa wat wil je. Dat laat je toch niet gaan als meisje. Dus ik láát me helpen. Zorg ervoor dat ie m’n borsten voelt. En hopen dat m’n tepeltjes daar stijf van worden.
Laat me dan op de sofa zakken, kijk ‘m nog even dankbaar aan (en zie dat ze inderdaad stijf zijn geworden) en laat me dramatisch vallen. Op m’n buik natuurlijk, want van mijn billen moet ik ‘t hebben, bij hem wel, da’s me allang duidelijk geworden (wat dus niet betekent dat je alles als meisje in moet zetten, toch).
Ik ga woest met het kussentje in de weer om m’n gezicht in te verbergen. Tuurlijk kijkt hij daarnaar. Zodat ik intussen ervoor kan zorgen dat m’n rokje nu helemaal opkruipt.
En ik begin weer te jammeren. Da’s nog ‘t lastigst van alles, want door dat gedoe ben ik natuurlijk allang niet verdrietig meer, dus die tranen zijn er niet zomaar. Maar ik heb gelukkig het kussen en m’n eigen handen, en m’n lange haar. Nou, als je je dan niet kunt verstoppen? Jaren van oefenen, niet, dat kennen jullie wel, of niet soms? En intussen toch voor dat gaatje zorgen om ongemerkt door heen te koekeloeren. Lang leve het lange haar. Da’s al dat borstelen wel waard.
Dan begin ik te vertellen. Over dat mijn Mistress. Dat ik zo heel veel van haar hou (misschien een beetje overdreven, maar toch), dat ik haar zo mis, dat ze er nooit is (heel erg waar), dat ik me zo schuldig voel, dat ik zo brutaal ben, dat ik het haar zo moeilijk maak, dat ik het niet kan helpen, dat ik er niks aan kan doen (nou ja, da’s eigenlijk ook wel zo, maar, zucht, nou..).
En ik begin er weer helemaal in te geloven. Ik voel me zo zooo zielig worden, de traantjes komen weer als vanzelf, zeker als ik zeg dat ik me zooo schuldig voel.
Tuurlijk troost hij me weer en streelt me heel lief. Hij is ook heel lief. En nu, nu ik dit zo opschrijf, voel ik me eigenlijk best wel een kreng. Maar ja, had ie me me maar niet meteen moeten slaan, toch? Ja toch?
In ieder geval snik ik nog lekker na zodat hij de vrijheid heeft ook m’n schouders en m’n rug te strelen. En weet ik dat ie m’n broekje weer ziet. Hoe? Doordat ie net even anders streelt. En ik er op zit te wachten denk ik.
Hij streelt heerlijk en even laat ik m’n plan varen. Heb ik niet genoeg bereikt? Hij is zo teder, meneer De Man.
Maar ja, wat ik wil gaan zeggen past daar dus ook wel heel erg bij, zodat ‘t daarna als vanzelf gaat.
“Waarom bent u zo aardig tegen mij?”
Ik mompel het zodat hij moeite heeft om het te horen. En zo nog geen antwoord hoeft te geven.
“Waarom bent u zo aardig tegen mij, zo lief, zo lief.”
Hij stopt met strelen en heel langzaam draai ik me om.
Steun op m’n elleboog. Zoek z’n hand. Pak die vast. Een warme zachte hand. En kijk in z’n ogen. Mijn ogen groot en verlangend. En kijk ik in de diepte van z’n ziel. Vol verlangen.
“U bent de enige die me begrijpt,” fluister ik hees, “de enige.”
M’n stem klinkt zwoel en vol verwachting. Mijn lippen openen zich. Ik biedt me aan. Ik zie zijn verlangen, ook zijn lippen openen zich en ik trek hem heel zachtjes naar me toe en sluit mijn ogen.....
Marny
Bezwijken
Lieve Eva,
Je bent de koningin onder de ondeugende meisjes.
Het kan niet anders dan dat meneer de Man nu helemaal bezwijkt. Misschien dat hij het onder jouw leiding af kan leren om zo gemeen te meppen. Lief en zachtjes strelen en af en toe een tik is meer dan voldoende, nietwaar? Hij is tenslotte geen meester maar een therapeut.
Heb je trouwens ook gemerkt dat jouw meesteres Mistress ineens weer aandacht aan je schenkt?
Of ben je nu zo ondeugend geweest dat ze heel erg streng wordt.
Oeps...
knuffie Marny
dit ‘verhaal’ is opgedeeld in 4 delen
klik op onderstaande link voor het volgende deel
dit account wordt alleen gebruikt om te lange oude verhalen in meerdere delen op te splitsen
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Eva's therapie - deel III
