home
spankingforum.nl
smverhalen.nl
Spanking & Sm Forum

Forum:
Welkom
SpankingForum
SM Verhalen
Spanking Verhalen
Overzicht & Uitleg

Zoek op:
verhalen om mee te beginnen   om mee te beginnen
Goud! prachtige en milde verhalen, eerste keus van de Beheerder  prachtig en mild
Verhalen met heel bijzonders volgens de Beheerder - glij over het pictogram om te weten wat    bijzonder
  spanking verhalen
verhaal pictogram
schrijversnaam
uitgebreid zoeken

Nieuw:
Afgelopen Week
Afgelopen 2 Weken
Afgelopen Maand

Handig:
Aanmelden
Log In
Log Uit
Wijzig Profiel
Site-etiquette
FAQ: veelgestelde vragen

Aanbevolen:
Erobird Boekenwinkel

sm & spanking verhalen & forum

Welkom
Forum
Verhalen
Spanking
Verhalen
  Verhalen
Zoeken
Boekwinkel
Aanmelden
Log In  Log Uit

 

Een verhaal van:  
Laura Brookner


  Actief lid

Beoordeling: 

Vind je dit verhaal erg goed
of juist niet
geef dan hier je waardering:
 (Waardeer!)
Aantal waarderingen tot nu toe: 3

Gepost op woensdag 14 februari 2007 - 02:33 pm:       


Virginia's lokroep Ff1


Over hoe Virginia zich gretig laat inpalmen door Roxanne.




1.

“O heerlijke lichtzinnigheid” gonsde door haar hoofd na de twee glazen wijn die de nuffigheid verdreven hadden. Het had iets van een reünie, dat ze zo gedrieën in schimmig kaarslicht bijeen zaten in het studieappartement van Roxanne, die net als in de tijd dat ze nog het geheime meisjesclubje beheerden, fel gesticulerend het gesprek furieus aanmoedigde.
Virginia had Roxanne en Emily, na elkaar vele jaren uit het oog verloren te hebben, in wat voor haar een complete verrassing was bij Hardy’s tegen het lijf gelopen. Daar stonden ze opeens in het gewoel en geroezemoes dat gebruikelijk was bij Hardy’s voor haar neus, en ze was nog net in staat geweest de schuimsnor van de cappuccino met de mouw van haar pull-over weg te vegen.
Een orkaan aan herinneringen was opeens in haar ziel gedrongen bij deze ontmoeting. Kleine schokkende details bleven nog even op de achtergrond, maar doemden nog die avond op in schuldgevoelens en een prikkelende nostalgie over die heerlijke tijd dat de onschuld die de prilheid van nature met zich meedraagt, de vrijheid schonk emoties te ontdekken met geniepige meisjesspelletjes en infantiele rituelen.
“Jullie zijn elkaar dus niet uit het oog verloren?” Probeerde Virginia zichzelf wat helderheid te verschaffen over hoe het nu zat met Roxanne en Emily.
“Van ons meisjesgenootschap zijn alleen wij tweetjes nog over. We hebben contact gehouden, en zijn ook samen rechten gaan studeren,” zei Roxanne, “niet echt toevallig dus dat we zijn blijven klitten.”
Roxanne tuitte haar lippen wulps toen ze meteen na die zin uitgesproken te hebben een slok van de wijn nam.
Dit lichamelijke prikkelde Virginia, en een stoet aan herinneringen begon aan de oppervlakte te raken. In tegenstelling tot Roxanne en Emily was ze, zo bedachtzaam als ze was, na haar middelbareschooltijd tot het besluit gekomen dat studeren iets met haar passies te maken moest hebben, en was een letterenstudie het meest voor de hand liggend. Virginia’s neiging te observeren en analyseren, en haar literaire lust en aspiraties, hadden haar naar een andere weg gedreven dan die Roxanne en Emily gekozen hadden. Ze zouden het zonder twijfel goed doen als advocaten, en Virginia stelde het zich al voor beide in deux-pièces en met chique attachékoffertjes in een gehaast tempo over de trappen van het gerechtshof te zien draven.
Eigenlijk besefte ze dat ze Roxanne altijd onuitstaanbaar had gevonden, maar een onuitstaanbaarheid die meer intrigeerde dan afstootte. En naarmate Roxanne haar egocentrische pose de overhand gunde door de bevrijdende wijn, toonde ze zich meer en meer het hautaine en verwende nest dat altijd haar zin wist door te drijven in het meisjesclubje, en dat juist daardoor Virginia zo intens fascineerde. Emily was slechts de meeloopster en na-aapster die het slechts vergund was in Roxanne’s schaduw te vegeteren. Roxanne voldeed volledig aan het archetype van het aristocratische meisje dat achter de façade van een vertederende lieflijkheid een sinisterheid verhulde. Virginia vroeg zich af of dat meisje van toen nog steeds bestond in dat prachtige wezen dat haar nu zo innemend toesprak. Ja, ze vond Roxanne nog aantrekkelijker dan ze haar vroeger al gevonden had.
In deze voortschrijdende bespiegelingen kwamen steeds meer door de tijd onder gestoven herinneringen bovendrijven. En ook hoe Roxanne altijd bereid was haar emoties te ontdekken en uit te kristalliseren door dingen te doen die normalerwijs voor meisjes onder een deken van taboe’s toegedekt waren. Ze wist ook weer dat Roxanne een kleine vorstin was, heersend over de anderen, en precies de opwinding wist te vinden waar die voor meisjes verboden was. En zo hypocriet als meisjes altijd zijn, had ook Virginia er zich door laten meeslepen, de schuld aan Roxanne latend voor mocht het ooit uitkomen.
De ontmoeting met Roxanne en Emily in Hardy’s kwam geen moment te laat, want in overvloedige zelfanalyses voelde Virginia zichzelf al halfdood door de saaiheid waarmee ze zich omgeven wist. De Nerds die feilloos Byron konden citeren begonnen haar hevig te irriteren, want hier leek het leven met Byron mee begraven te zijn. Het leven maakte je zelf, en niet door het literaire adoreren van schrijvers uit een ver verleden.
Het was nagenoeg helemaal terug: het balanceren op het koord boven een vlammenzee en een donkere massa aan krioelende gifslangen. De verleiding die Roxanne verpersoonlijkte hoopte zich in Virginia op en bracht een nieuw hunkeren tot stand. Ze was opnieuw volledig door haar gebiologeerd, en in absolute fascinatie voor de grillige psyche die Roxanne verborgen hield, maar altijd op het juiste moment uitte. Zo arrogant dat beeld van Roxanne in haar chique rijkleding en driftig haar rijzweepje buigend om haar ongeduld te verbeelden, kwam opeens als een psychologische foto uit Virginia’s geheime archief. De vervallen familiekapel op het landgoed van Roxanne‘s ouders was de tweede denkbeeldige foto in Virginia’s herinnering. De afstraffing van Saffron had zeker tot de verbeelding gesproken.
Een ritueel tussen brandende kaarsen en de sacrale schoonheid in barok, toen Saffron haar blouse doodgemoedereerd uittrok en met een blijmoedige gelaatsuitdrukking op haar gezicht over het koude steen van het altaar boog om Roxanne’s straf te ondergaan. De eed die in de magie van kaarslicht en lange schaduwen in de catacombe van de familiekapel afgelegd was, had Saffron geschonden. Een niemendalletje dat meer voor de spanning dan om het echte straffen tot die symbolische tikken met Roxanne’s rijzweepje leidde.
Dat beeld was jaren stil gekoesterd geweest door Virginia, zoals ze ook het afgedankte rijzweepje van Roxanne al die jaren gekoesterd had. Afgedankt, maar voor haar een kostbaar relikwie dat omgeven was door het magische fluïdum van Roxanne.
Ze begon weer de verafgode Roxanne te worden naarmate de avond vorderde en de wijnfles leeg raakte.
“Ik mis die tijd erg,” wakkerde Emily die stemming bij haar aan.
“Ja, ik ook,” bekende ze vol begeerte naar het schijnheilige avontuur van toen, en met het fatalisme dat om overgave smeekte.
“Die tijd is niet over,” klonk Roxanne in een tonaliteit die bijna shakespeariaans aandeed. Er werd korte tijd gezwegen, en Emily keek Roxanne vol verwachting aan alsof er een soort redevoering te verwachten was. Maar het was veel korter maar allesomvattend:
“De eed geldt nog steeds,” klonk Roxanne met robuust stemgeluid maar met een lach die heksachtig sinister leek
“Ja, dat is zo,” meesmuilde Emily, die weer helemaal de heulende Emily van vroeger was.
“We gaan gewoon weer verder waar we geëindigd zijn,” heulde Emily verder op weg naar de stiekeme opwinding van vroeger. Virginia kon haar omhelzen voor dit voorstel en keek Roxanne hoopvol gestemd aan.
“We beginnen met het in ere herstellen van onze zondagse rijtoer,” was voor Virginia de bevrijdende zin waarop ze heimelijk hoopte, “Om tien uur bij de drie gratiën?”
Pas toen Virginia met gloeiend gezicht en met een onbesuisde snelheid de sfeerloze betonnen trappen van de studentenflat afsteeg begon het gevoel dat bevrijdend moest zijn als een aankomende gevangenschap te voelen. Buiten, in de geurige frisheid van een mooie zomeravond, voelde ze het duizelen.
“M’n vest,” riep ze, en een verbaasde fietser moest zich overgeven aan een reeks capriolen om niet onderuit te gaan om met een langgerekte vloek verder te fietsen.
Virginia besteeg met een hoofd dat als een luchtballon voelde de trap, zich in smadelijke onvastheid door de wijn vastgrijpend aan de leuning. Ademloos stond ze voor de deur van Roxanne’s flat.
“Je hebt haar,” klonk de stem van Emily door het smalle venster van het smerige keukentje van de studentenflat.
“Je hebt het er te dik opgelegd, maar ik denk dat je gelijk hebt,” schoof het diepe stemgeluid van Roxanne als kookwalm Virginia tegemoet.
“O, wat ben je toch een heerlijke intrigante.”
“Ja, dat beken ik, en Virginia gaat eraan geloven,” doorboorde Roxanne met een schot hagel Virginia’s emoties. En als ze niet vliegensvlug haar schoenen uitgetrokken had om geruisloos als een muis de trappen af te stijgen zou ze ter plaatse ten offer gevallen zijn aan een acute flauwte.
In de rammelende bus terug naar het doodsaaie Wootton besefte ze dat een nieuwe fase van haar leven aanstaande was.


2.


Virginia voelde zich overspoeld worden door een golf van teerhartigheid bij het passeren van de herinneringsbeelden die zich aan haar opdrongen. Het was Roxanne, en in veel mindere mate de anderen die uit het geheime archief van haar jeugd omhoog dwarrelde als snel oplossende filmbeeldjes. Haar altijd zo opgeruimde werktafel was sedert het hernieuwde contact met Roxanne en Emily inmiddels tot een chaos verworden. Bijna grotesk lag in de wirwar van foto’s en de heimelijk bewaarde relikwieën van vroeger Roxanne’s rijzweepje, dat ze zo arrogant als ze altijd was van de hand gedaan werd omdat ze vond weer aan een nieuwe toe te zijn. Ze had altijd van alles het beste en het duurste, en dat werd als vanzelfsprekend geaccepteerd in het meisjesclubje. Afdankertjes werden met een dédain onder de gretige meisjes die het met minder moesten doen verloot.
Zacht liet Virginia haar vingertoppen over het gevlochten leer van het handvat gaan. Het uiteinde vormde een knots die om niet onder woorden te brengen redenen iets mannelijks symboliseerde. Was het rijzweepje in Roxanne’s frêle handen niet wat de angel bij een wesp was, verzon Virginia overmoedig. Het andere uiteinde was gevormd door het leren flapje dat ze vele keren in een vlaag van niet te beheersen passie vanaf haar enkels tot waar haar benen innig warm samenvloeiden toucheerde, alsof het Roxanne zelf was die het rijzweepje naar dat plekje stuurde. De steel van het rijzweepje was hard, heerlijk hard en vooral ruw en krassend als ze het langs de meest tere delen van haar lichaam streek. Het schonk, wanneer ze zich aan dit heimelijke ritueel overgaf, de diep geëtste herinnering van die keer dat het Roxanne zelf was die deze vernedering toepaste ten aanschouwen van de andere meisjes, die dit met een voor meisjes van die leeftijd onbekend leedvermaak begroetten. Niet dat ze zelf soms ook niet deelgenoot was van leedvermaak als een ander meisje in mysterieus kaarslicht zo’n ritueel ondergaan moest. Maar nu was ze te oud voor dit infantilisme, en ze liet zich overweldigen door een nuchterheid die een golf van schaamte over haar uitsprenkelde.
De afspraak gedrieën te gaan rijden hoefde niet per se een “verboden” doel hebben, bedacht Virginia, die eindelijk van de thee dronk die haar moeder met alle zorg gebracht had maar inmiddels koud geworden was.
Nee, bedacht ze beslist, er waren wel degelijk onoorbare bedoelingen van Roxanne en Emily. En het was zelfs erger. De stemmen die als sissende slangen Virginia duidelijk hadden gemaakt dat er sprake was van een complot had ze toevallig gehoord. En ze begon te gloeien van opwinding toen de overtuiging groeide dat er iets op til was dat het daglicht niet kon velen.
Alsof een geheime macht haar ertoe aanzette greep ze het zweepje dat ooit geklemd in Roxanne’s chique handschoentje haar vernederde met de langgerekte schaduwen die het kaarslicht op de eeuwenoude muur van de catacombe van de familiekapel maakte. De overweldigende mystiek van dat moment keerde volledig terug, maar nu kon Virginia zelf de grens overschrijden waartoe Roxanne toen nog niet in staat geweest was. De stugge steel schoof nog net niet pijnlijk langs haar kuit omhoog, via de buitenzijde van haar dij naar de binnenzijde tot waar haar vlees warm en bijna klam was, en uiteindelijk tot waar haar slipje begon. Ze bolde haar lichaam zo elastisch als ze was en schoof haar benen zo wijd dat ze in de spiegel in baroklijst een even grimmig als sensueel plaatje gewaar werd dat bijna niet van haar zelf leek te zijn.
“Slechte ik,” suisde haar stem in een brutale fluistering toen ze het heimelijke tafereel binnen de baroklijst als een stiekeme film begon te bekijken. Het was amper een jonge vrouw. Eerder nog een meisje door haar fragiele lichaam en haar wijd uitdijende haar dat soepel over haar op geveinsde eerbaarheid duidende witte blouse viel. Tussen de belezen intellectuelen in spe en het obscene meisje dat ze observeerde gaapte een onoverbrugbare kloof. In haar intellectuele ratio besefte ze wel dat hier een ziekelijk narcisme aan ten grondslag lag, maar tegelijk ook was deze zonde zo delicaat dat ze in een vlaag van erotische woede het meisje in de spiegel zichzelf liet bespelen met het rijzweepje van die ellendig geniepige Roxanne. Ja, zelfs zo fel dat ze het gevlochten handvat precies daar voelde waar ze die het liefst wilde voelen.
Toen de opwinding over de steile grens van denkbeeldige bergketens geduwd werd en de val die onvermijdelijk volgt als de opwinding geen andere uitweg heeft om in dat mystieke woord “orgasme” te verklanken, klonk de trap in een wreed kraken, en de trage voetstappen van haar moeder, die ongetwijfeld het theekopje kwam halen alsof er niets anders in de wereld bestond dan zoiets prozaïsch.
“Ben je verkouden?” Schoot haar moeders stemgeluid als een mitrailleursalvo een gatenkaas in Virginia’s geweten, en nog net had ze in de roes van haar extase haar rok decent kunnen ordenen en het rijzweepje achter haar sjofele zitbank kunnen mikken.
“Een beetje hooikoorts,” sprak ze slikkend en schor, en zo koortsig als na een orgasme normaal is.
In de spiegel was niet de foto van haar zonde bevroren, maar toch was ze blij dat haar moeder niet toevallig het glas van de spiegel met haar blik beroerde, maar net zo doortastend verdween als ze gekomen was. Hoewel, nog voor haar moeder de deur achter zich gesloten had keerde ze zich nog om:
“Je was je rijzweepje toch kwijt?”
“Ja, nog steeds.”
“Dan hoef je nu niet meer te zoeken, het ligt achter je bank.”



3.


De gruwel van de regen was tegen alle verwachtingen in uitgebroken toen ze Sackville zadelde en gehuld in lange waxcoat en gebogen in regenvlagen op weg ging naar de drie gratiën, zoals ze reeds vele jaren de drie verwaaide eiken noemden die grotesk de heuvels van Wootton sierden. Een heksenplek, vond Virginia het, maar vaak de plek waar afgesproken werd als het meisjesclubje weer eens snode plannen had. Zo’n dag leek het opeens weer te worden, nu ze er na vele jaren daar weer afgesproken hadden. Het lag ergens midden tussen het landgoed van Roxanne’s ouders en Wootton in, en was ooit gekozen als vaste ontmoetingsplek om Roxanne zoals altijd te bevoordelen
De natte wind striemde in haar gezicht, en eigenlijk vond ze het niet eens een ontbering maar eerder louterend. Het bos van Wootton lag er verlaten bij op wat wegschietende merels en roodborsten na, en een bosuil die haar schichtig aankeek met een blik die bijna menselijk was.
Toen het eerste loof van de drie gratiën boven de heuvels zichtbaar werd begon Virginia’s maag zich te roeren. Het pad omhoog duurde even. Genadeloze minuten die tot ademloosheid dwongen en Virginia noopte Sackville aan te sporen meer vaart te zetten. Toen eindelijk de grillige stammen van de drie gratiën geheel te zien waren doofde de spanning en ademloosheid weg in de anticlimax omdat alleen Emily, en in een zichtbaar ongeïnteresseerde pose, haar stond op te wachten.
“We gaan naar de kapel,” zei ze terwijl ze haar cap vinnig uitsloeg.
“En Roxanne?”
“Hoezo Roxanne?”
“We hebben met z’n drieën afgesproken,” probeerde Virginia haar stem irritatie te geven.
“Ik zei toch dat we naar de kapel gingen!”
Het regenen was opgehouden toen ze op weg gingen. Eigenlijk had ze zin om rechtsomkeer te gaan in een zwijgende arrogantie om er Emily haar ongenoegen mee te tonen, maar juist dat ongenoegen en Emily’s hautaine reactie bestormden Virginia’s gemoed als een onaangenaamheid die een onverklaarbare opwinding schonk. Dat Emily haar met een afstotelijke geheimzinnigheid begroette moest bij het spel van intrigeren horen. En ondanks haar ontstemdheid daarover volgde ze Emily trouw als een drijfnatte hond bij de eendenjacht. Dat Emily zelfs niet de moeite nam een woord met haar te wisselen was de volledige inkleuring van de sfeer die opzettelijk aangebracht leek. De ademloosheid bij het naderen van de drie gratiën klom weer naar ijle hoogten bij het zien van de met lei bedekte koepel van de kapel die markant bepalend was voor het landgoed van Roxanne’s ouders. Op afstand boven de kruinen van de bomen die de kapel omringden doemden de pompeuze schoorstenen van het in tudorstijl gebouwde huis dat Virginia altijd een gevoel van nederigheid ontlokte omdat het zoveel macht en onderdrukking symboliseerde. Nu ze het landgoed betreden hadden bloeide de odyssee door het landschap van haar zielenleven weer volledig op. De zoektocht naar stille of verborgen gevoelens die onder een denkbeeldige plantengroei verborgen waren, en die ze met vallen en opstaan even denkbeeldig probeerde te plukken in een hunkering naar het volmaakte genot, was hervat. Planten met doornen of stekels, giftige residu afgevend of bedwelmend, vormden de bodemvegetatie van haar gevoelens. Nu ze de kapel naderden en Roxanne daar ergens als een spin in een web wachtte, voelde ze zich naakt in dat bed van grillige planten geworpen, maar zweeg ze afgedwongen stoïcijns. De schorre kreten van de zwerm roeken die als zwarte lappen in de kruinen van het geboomte als heksen tekeer gingen, vervolmaakten dat gevoel. Ze bevond zich in het land van Roxanne, op het landgoed dat Roxanne ooit zou beheren als enige erfgename van de aan inteelt en verval uitstervende adel die tot de laatste adem zijn macht zal ontplooien over willoze slachtoffers waartoe Virginia zich graag wilde rekenen.
De trage maar soepele bewegingen van het paard gleden mild over in haar lichaam en voelden als het seksuele ritme van zweterige zomernachten.
Het schrille stemgeluid van Emily liet de roes even oplossen en loom steeg Virginia af en stalde Sackville bij de ingang van de kapel.
Toen Emily de zware deur van de kapel opende vloeide een sierlijk gezang ze tegemoet. De devotie die ervan uitging was zinnenprikkelend en tegelijk zo vilein als de kerkhistorie aan wreedheid te bieden had. Gregorio Allegri’s Miserere klonk als de absolute schoonheid die onderwerping te bieden heeft, voelde Virginia toen ze langzaam Emily volgde, gedragen door de ijle jongenssopraan die de akoestiek van de kerk rillen deed van stille erotiek.
Ja, Roxanne kende alle finesses van de wreedheid uit de vele eeuwen onderdrukking die samengebald waren in de genen die zij van haar voorouders geërfd had, en wist hoe ze wat als een plechtigheid bedoeld was ook zo te laten lijken. Hoe onecht het ook was, het voelde volmaakt en precies zoals Virginia het verlangde. Het was de overdrijving die kits zo verleidelijk laat zijn als de lekkernijen die tot cariës leiden.
Het was oogstrelend Roxanne te zien in het rode rijjasje dat ze al zo vaak in aristocratische provocatie gedragen had bij de vossenjacht.
Dat wat ze in Roxanne haatte verafgoodde ze nu in de pracht die ze uitstraalde en haar zó willoos maakte dat ze zonder enige bedenking haar natte waxcoat op de grond liet vallen en zich ontkleedde omdat Emily dat haar opgedragen had.
De beelden en panelen uit de laatgotiek waren stille getuigen, de kerkgeur van oud lijden en verzwegen zonden vormden het fluïdum dat verdoving gaf, de seksuele opwinding schonk tenslotte de roes die naar extase snakte. Virginia voelde zich niet eens bang in haar ontblootte bovenlijf want de opwinding had de angst verdreven die de mens van gevaarlijk gedrag hoort te weerhouden. Er werd niet gesproken in de taal van geluid, maar met gelaatsuitdrukkingen, gesticulaties en vier meedogenloze meisjeshanden die Virginia aan de pilaar met de handen ver boven haar hoofd vasthechtten. De kou en hardheid van het steen schonken een siddering van genot. De onuitstaanbare blik van triomf waarmee Emily haar huid leek te villen gaf louter genot. Zelfs toen ze het villen zo letterlijk nam dat ze Virginia’s rijbroek met ruwe kracht omlaag stroopte, haar slipje onbedoeld half meetrekkend, voelde Virginia slechts instemming.
Dat ze haar daar zagen, de details, het samenvloeien van haar liezen tot waar haar vagina de volmaakte bron van schaamte behoorde te zijn, was de bekroning op de vernedering die ze innig koesterde en voor altijd in haar herinnering filmde.
Toen de leren handschoentjes van Roxanne als vraatzuchtige ratten over haar lichaam spartelden keek ze haar aan.
“Je bent van mij,” zag ze haar lippen vormen voor Emily haar het rijzweepje gaf waarmee Roxanne de angel kreeg waarmee ze de wesp werd die steken kon.
Zo potsierlijk het kon zijn dat Roxanne als domteuze haar lichaam beroerde met het rijzweepje, zo extatisch voelde het dat ze het uiteinde ervan tussen haar liezen perste om het weke fluweel van lust te bestoken en haar tot zo veel overmoed te dwingen dat ze in tranen haar orgasme bekende. Het orgasme dat in het meisjesclubje nog tot verboden gebied verklaard was en dat ze nu Emily en Roxanne als blijk van ultieme vernedering mocht schenken.
Dat Roxanne haar geselen zou was tot dan door Virginia vermoed, maar bleef uit omdat Roxanne altijd de dingen uitstelde tot het moment dat het niet verwacht werd.
Pas toen ze weer thuis was en zó tuttig aan de thee was dat ze zich een plaatje van Beatrice Potter waande, brak de schaamte uit als een wolkbreuk.





      naar het vorige hoofdstuk/verhaalnaar het volgende hoofdstuk/verhaal      

 

meester Herman
Nieuw lid

Bericht Nummer: 1
Aangemeld: 01-2007

Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!)  

Gepost op woensdag 14 februari 2007 - 08:23 pm:       

virginia



Welk een virtuoos stuk tekst.
Geweldig. Elke beeldspraak is raak.
De karakters leven echt.
Zo indrukwekkend dat ik bijna geen maar durf te uiten.
Maar...
Ik mis wat aktie. Wat meer vaart. Er moet ook wat gebeuren.
Mijn excuses. Wie ben ik, maar wilde het toch even kwijt.
Het blijft geweldig.

Herman.

 

Janneman
Oppasser

Bericht Nummer: 221
Aangemeld: 03-2004


Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!)  

Gepost op vrijdag 16 februari 2007 - 09:40 am:       

Na enige tijd stilte ....



... is Laura er weer.

Je bent het nog niet verleerd, dame. Mooie analyse, mooi geschreven.

Janneman


Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein

 

Laura Brookner
Actief lid

Bericht Nummer: 27
Aangemeld: 09-2005

Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!)  

Gepost op vrijdag 16 februari 2007 - 10:24 am:       

Virginia's lokroep.



Beste Herman en Janneman,

Een dankzegging voor de loftuitingen wil ik hier niet achterwege laten, want mijn schrijfwijze zal niet al te makkelijk in de oren liggen, of liever, het netvlies toucheren.

Over de beperkte actie die er in de drie hoofdstukken ontbreekt, Herman, moet ik het volgende onder je aandacht brengen. Hoewel het misschien niet meteen blijkt uit de drie hoofdstukken, is het mijn opzet er nog meer te laten volgen. Waarmee ik eigenlijk zeg dat alle activiteiten die ik Virginia wil laten plegen of laten ondergaan, niet wil concentreren in de eerste drie hoofdstukken. Je zou waarschijnlijk in dat geval gevonden hebben dat in de eerste drie hoofdstukken veel en de daaropvolgende weinig gebeurt. Schrijven mag een apotheose bevatten, zoals een symfonie ook met een weinig verontrustend adagio kan beginnen om uiteindelijk te zwelgen in een met koper en pauken gezwollen slotoffensief. Mijn Mahler-passie, beken ik.
Bovendien schuilt er een risico bij overactiviteit in het geschreven woord, namelijk een reële kans op immuniteit voor de spanning die het zou moeten oproepen. Maar lezen en schrijven zal altijd drijven op een subjectief oordeel, want gelukkig zijn mensen ongelijk en hun oordeel ook.

Groetjes,

Laura

 

Janneman
Oppasser

Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.


Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!)  

Gepost op dinsdag 20 februari 2007 - 01:18 pm:       

Actie



Er was er één die wel wat meer actie wilde, Laura
Ik vond je inleiding ook wel mooi omdat het zo beschouwend is. Maar nu je de gevraagde 'actie' dan levert vind ik ook dat wel aangenaam. Vooral omdat het iets ondeugends heeft. Ingetogen, niet uitbundig, maar wel stout, hier en daar. Kijk en dát is mooi......
Jouw vrouwen zien er voor mijn geestesoog ook uit als die types die Andrew Blake graag in zijn films gebruikt. Stijlvol, benen van hier tot Tokyo, raadselachtige blikken met een vage belofte erin. Sensueel tot in hun tenen.

Nou hou ik op hoor, anders maak je me nog opgewonden met je verhaaltjes......

Janneman


Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein

 

Verteller
Bevlogen lid

Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.


Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!)  

Gepost op donderdag 22 februari 2007 - 04:11 pm:       

Onder invloed - ofwel waterschade



Laura,

Heb ik al publiek gemaakt dat ik een enorme grote bewondering heb voor jouw schrijven? Mocht daar nog onduidelijkheid over bestaan, dan wens ik die bij deze voor eens en altijd weg te nemen.

Waarom ik niet eerder kond deed van mijn diepe bewondering voor jouw nieuwste juweel - zijnde een zeer verassend en opwindend vervolg op Virginia's lokroep - is omdat ik tijdens het lezen dermate heb zitten kwijlen van bewondering dat mijn toetsenbord ervan in het ongerede is geraakt.

De materiële schade hersteld en de emotionele/intellectuele schok te boven kan ik mijn enorme waardering dan nu toch wereldkundig maken.

Verteller

 

Laura Brookner
Actief lid

Bericht Nummer: 29
Aangemeld: 09-2005

Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!)  

Gepost op vrijdag 23 februari 2007 - 08:00 am:       

Dank voor de bloemen uit Holland.



Beste Verteller en Janneman,

Mijn welgemeende dank voor jullie mooie woorden over “Virginia’s lokroep”.
Helaas heeft de directie van dit instituut van zwepen en kettingen besloten om ambtelijke redenen de hoofdstukken 4,5 en 6 naar het Lab te moeten verplaatsen, dat bedoeld is voor de mindere goden onder ons. Omdat ik zelf vind dat ik daar net weer te goed voor ben (o, wat hautain toch) heb ik het zelf maar uit die zieltogende toestand verlost en weer tot me genomen.
Het ziet er dus naar uit dat jullie het in de toekomst zonder mij moeten doen, maar dat overleven jullie vast wel.

Veel liefs, schrijvende deugnieten,

Laura.

 

Janneman
Oppasser

Bericht Nummer: 224
Aangemeld: 03-2004


Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!)  

Gepost op vrijdag 23 februari 2007 - 09:34 am:       

Morticia



Zeer geachte Laura,

Ik moet zeggen dat je mij een apocalyptisch beeld schetst.

Laat me eerst eens aangeven waar ik aan denk als ik de naam Laura Brookner zie. Ken je de vrouw des huizes uit 'the Addams family'? Morticia heet ze. Gespeeld door Anjelica Huston. Die vrouw straalt alles uit wat een vrouw tot een verheven en onbereikbare, maar tegelijk zeer sensuele vrouw maakt. Lange, eindeloze benen, een postuur om je vingers bij af te likken, zinnelijke lippen, afstandelijke maar tegelijk plagende ogen, lange ravenzwarte haren. Hmmmm, heerlijk.
Nou, en die Laura zie ik zo af en toe aan haar bureautje zitten. Achteloos, ondertussen nog vele andere dingen regelend, typt ze met haar centimers lange nagels een verhaaltje voor ons gewone stervelingen. Wij zullen haar nooit te zien krijgen maar om ons te plagen stuurt ze ons haar teksten. Vol raadselachtige taal, diepe emoties en erotiek.
Vooruit, als dat het dan is wat we slechts van haar krijgen, dan moet dat maar. Henk Westbroek zong al: zelfs jouw schaduw kan mij verblinden......

O verheven Laura, ik vraag je uit de grond van mijn hart je besluit te herzien. Waar zou het licht zijn in dit deel van de wereld als jouw zon niet meer zou schijnen?
Doe het ons niet aan. Blijf zo af en toe afdalen van de Olympus.


Janneman


Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein

 

reintoch
Beheerder

Bericht Nummer: 150
Aangemeld: 02-2002


Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!)  

Gepost op vrijdag 23 februari 2007 - 10:19 am:       

misverstand



Het (tijdelijk) verplaatsen van het vervolg van "Virginia's Lokroep" had in het geheel niet te maken met het feit dat haar verhaal niet goed genoeg was.
Integendeel.
Ik heb het (nogmaals tijdelijk) verplaatst omdat er twee verhalen met dezelfde titel geplaatst waren. Het Lab gebruik ik regelmatig voor dat soort situaties. Voor mij is de voorpagina de etalage van de zelf geplaatste verhalen en die wil ik zo perfect mogelijk houden. Daarom plaats ik bijvoorbeeld er ook altijd zo snel mogelijk de ondertitel en naam van een schrijver bij, ook al heb ik het verhaal nog niet gelezen (en heb ik er eigenlijk geen tijd voor).
Het is voor het eerst dat ik merk dat dat als declassering, zo niet belediging wordt ervaren.
Dat is natuurlijk absoluut niet de bedoeling.
Zoals vaak gebeurt wordt een opzich geweldig verhaal daarheen verplaatst omdat bijvoorbeeld, de vormgeving nog niet aan onze standaard voldoet. Het zegt dus echt niets, maar dan ook niets over de kwaliteit van een verhaal. Alleen dat het (even) nog niet in de etalage kan. Mijn beslissing als oppasser/beheerder (en daar kun je het natuurlijk niet mee eens zijn).
Daarnaast vind ik het jammer dat het Lab als declassering wordt gezien. Bij plaatsen op deze site hoort er bij. Ik zou het vervelend vinden als schrijvers van anders prachtige verhalen het als een belediging ervaren dat hun verhaal daar (even) naar toe wordt verplaatst. Een Lab geeft aan: experimenteren, nog niet zoals het zou moeten (of: ik wil als schrijver eerst reacties - maar dit terzijde) en daar is toch niets mis mee?

Blijft de vraag wat ik de toekomst in zo'n geval moet doen.
Laten staan is voor mij geen optie, want ik wil er alles aan doen om de etalage zo 'perfect' mogelijk te houden.
Nog een nieuwe rubriek kan, maar is voor mij persoonlijk erger dan de kwaal.
Ik kan het verhaal onzichtbaar maken, maar dan kan niemand meer reageren en de ervaring is dat de meeste reacties de eerste dagen na publicatie geplaatst worden.
Zegt u het maar .....


billen...stil wachtend...over mijn schoot... 


 

Laura Brookner
Actief lid

Bericht Nummer: 30
Aangemeld: 09-2005

Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!)  

Gepost op vrijdag 23 februari 2007 - 10:52 am:       

Anjelica.



Beste Janneman,

Met de bewondering die ik voor Anjelica Huston heb, voel ik me net iets te jong voor die vergelijking. Eerlijk gezegd, veel jonger. Van haar vader, John Huston, herinner ik me een film “The dead”, die mij zeer dierbaar is, en gebaseerd is op James Joyce’s “The Dubliners”. Zijn uiteindelijke zwanenzang omdat hij die film aan het ademhalingsapparaat vervaardigde en Anjelica tot een glansrol dwong. Zijn laatste speelfilm dus. Vooral de stille slotscène aan het nachtelijke venster, en de neerdwarrelende sneeuwvlokjes was van een symbolische grootheid.
Eigenlijk wil ik meer van Emma Thomson weg hebben, maar dan zoals ze in “Carrington” speelde als Dora Carrington, uit de door mij zo geadoreerde Bloomsbury-groep. Ook al weer met een droevige slotscène met het jachtgeweer, waarmee ze haar onsterfelijkheid sterfelijk maakte.

Ondertussen is mijn tijdelijk als Siamese tweeling gescheiden Virginia weer geheeld door een bekwaam chirurg, waar ik oprecht blij om ben. Dat Virginia ooit een drieling wordt, durf ik dan ook bijna niet te melden. Maar, beken ik oprecht, het is zo heerlijk wreed om haar in zonde te dompelen en zelf mijn handen in onschuld te wassen. Is het niet zalig om schijnheilig te zijn? Dat wordt weer devoot prevelen, zondag in de kerk.

Groetjes,

Laura

 

Laura Brookner
Productief lid

Bericht Nummer: 31
Aangemeld: 09-2005

Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!)  

Gepost op vrijdag 23 februari 2007 - 10:58 am:       

Genezing.



Beste directie,

De genezing van Virginia stemt me tot grote vreugde. Haar lijdensweg kon ik niet aanzien en gunde ik haar dan ook niet. Daarom rest mij de plicht de geneesheer die deze tour de force op medisch gebied uitvoerde te bedanken en te eren.


Laura

 

Laura Brookner
Productief lid

Bericht Nummer: 32
Aangemeld: 09-2005

Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!)  

Gepost op donderdag 08 maart 2007 - 08:58 am:       

Over Virginia's lokroep.



Beste lezers, schrijvers en directie,

Zojuist heb ik een paar hoofdstukjes toegevoegd aan de vertelling over de toch al door zedenbederf aangetaste Virginia, zodat voor haar het ergste te vrezen valt. Er zijn nu negen hoofdstukjes in totaal.

Groetjes,

Laura

 

Janneman
Oppasser

Bericht Nummer: 228
Aangemeld: 03-2004


Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!)  

Gepost op donderdag 08 maart 2007 - 12:32 pm:       

Hoe attent



Hoe attent, Laura, om ons daarvan op deze wijze in kennis te stellen.

Inderdaad is het zo dat wijzigingen (en dus ook aanvullingen) van bestaande verhalen niet worden gemaild. Dat is natuurlijk maar goed ook, anders zouden de onzekeren onder ons, die nog tien keer een punt of komma na plaatsing menen te moeten aanpassen, zo onbarmhartig door de mand vallen. Dus dat moeten we maar niet veranderen.

Ik ga het eens even lekker lezen.

Janneman


Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein

 

Verteller
Bevlogen lid

Bericht Nummer: 84
Aangemeld: 09-2005


Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!)  

Gepost op vrijdag 09 maart 2007 - 09:10 am:       

Zedelijk bederf



Beste Laura

Ik moet wel een ziekelijke ziel zijn, zozeer ik geniet van jouw vertellingen over het zedelijk bederf van Virginia. Toch moet je me eens zeggen. Kan je spreken over aantasting door zedelijk bederf als onze Virginia waarschijnlijk in diepste wezen en van jongs af aan de verdorvenheid in haar wezen herbergde?

Afgezien van deze filosofisch intrigerende vraag, dien je mijn hulde in ontvangst te nemen. Intrige, revanche, erotiek, stijl en psychologie. Je weeft het op een heerlijke manier tot een fijn maaswerk te verweven als ware het gewelven in de perpendicular style.

Ik dank je uit naam van al je lezers, die blootgesteld aan een voortdurend bombardement van reclameboodschappen vol verlokkende vrouwenvormen, vol kooplustopwekkende luxegoederen, hersenverwekende luchtverfrissingen en rolmodale aftershavemannen pogen zich staande te houden in een wereld vol zedelijk bederf, met zoveel vaardigheid door jou aan de schaduwen van het geheime ontrukt en aan de wereld blootgelegd.



Verteller

 

Laura Brookner
Productief lid

Bericht Nummer: 33
Aangemeld: 09-2005

Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!)  

Gepost op vrijdag 09 maart 2007 - 09:41 am:       

Virginia's lokroep.



Beste Verteller,

Een mooie reactie waar ik bijna het schaamrood van krijg. De definitie “zedenbederf” moet je met een korreltje zout nemen. Ik moet zeker instemmen met je aantijging richting Virginia, dat haar geestelijke situatie in een virulente staat van moreel verval verkeert, maar ze vol ijver de suggestie probeert te wekken dat het anderen zijn die haar daartoe proberen te verlokken. Toch zijn de anderen ook niet zuiver op de graat. In een wereld vol erotisch getinte intriges is zelden iemand volledig onschuldig. Maar maakt dat het juist niet zo intrigerend erover te fantaseren en schrijven?

Wat minstens ook verlokkelijk is is de positie waarin je mag verkeren als bespeler van marionetten die zich gedragen volgens jouw bedilzucht (in dit geval van mijn bedilzucht als schrijfster van dit schaduwspel van “zedenbederf”). En eigenlijk is het zo dat je door je personages verdorven te laten zijn, je zelf van alle blaam gezuiverd blijft. Hoewel…
Wie zou ooit Agatha Christie durven te beschuldigen van moordzucht?


Groetjes,

Laura

 

MissMe
Nieuw lid

Bericht Nummer: 2
Aangemeld: 12-2006

Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!)  

Gepost op zaterdag 10 maart 2007 - 02:22 pm:       

Meer dan waard



In mijn stille toezien heb ik nog niet vaak op een verhaal gereageerd. Dit verhaal ben ik echter een reactie schuldig. Het lijkt alsof alles klopt; van de beeldspraak tot de plotselinge verhaalwendingen. Het heeft steeds meer weg van een roman en ik ben er zeker van dat het vele lezers laat hunkeren naar de volgende hoofdstukken. Mijn grote complimenten, Laura.

Mohna

 

Laura Brookner
Productief lid

Bericht Nummer: 34
Aangemeld: 09-2005

Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!)  

Gepost op zaterdag 10 maart 2007 - 08:34 pm:       

Voor Mohna.



Beste Mohna,

Voor je lof wil ik je graag bedanken. Jouw reactie is zeker bron voor inspiratie voor mij om “Virginia’s Lokroep” een vervolg te gunnen. Zolang de directie van dit wufte etablissement mij de ruimte gunt, zal ik die gretig benutten. Voor Virginia’s lot kan ik echter niet instaan.

Groetjes,

Laura


Een verzoek!


Deze site is bedoeld voor discussies/verhalen/vragen/weetjes die wat langer blijven staan.
We willen jullie daarom vragen:
  zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie.
  kijk even naar de opmaak.
  corrigeer type- en spelfouten
      (een eenvoudige spellingscontrole verschijnt bij de voorbeeldweergave).
  en maak gebruik van de vele opmaak mogelijkheden.
  Echt: het is niet ingewikkeld.
  En wist je dat achter de   button een heleboel verschillende     zitten?


geef hier je reactie op het verhaal en/of op de commentaren van anderen
Je Onderwerp:

Vermeld hier onderwerp, of kopje, of samenvatting, of blikvanger van je reactie.
Je reactie:
Gebruik Opmaakbuttons
Selecteer tekst en klik op de button
of: klik 1 maal voor begincode en nogmaals voor sluitcode
Voor uitleg van de buttons: glij er overheen met je muis
Vet Cursief Onderstrepen maak tekst heel klein maak tekst klein maak tekst groot maak tekst extra groot centreer maak een lijst met bullets maak een genummerde lijst " >
voorbeelden van de beschikbare fonts + instructie opmaak hulp: geeft uitgebreide uitleg -ook van diversen- plus extra mogelijkheden!
onderstaande buttons geven direct resultaat (selecteer dus geen tekst!):
een kop maken: vet + groot (geen tekst selecteren) plaats je e-mail adres (geen tekst selecteren) Maak een hyperlink (geen tekst selecteren) Voeg clipart plaatje toe (geen sluitcode!) trek een lijn (geen sluitcode) maak wit/spatie (geen sluitcode!) maak een dichte bullet (geen sluitcode!) maak een open bullet (geen sluitcode!) maak een vierkante bullet (geen sluitcode!) maak een een curren - een soort bullet (geen sluitcode!) maak het copyrightteken (geen sluitcode!) { voor gebruik BINNEN opmaakcode (geen sluitcode!) } voor gebruik BINNEN opmaakcode (geen sluitcode!)  ECHTE komma: voor gebruik BINNEN opmaakcode van een TABEL (geen sluitcode!)

Inlognaam: Gebruiksaanwijzing:
Geef je Inlognaam en Wachtwoord.
Aanmelden is verplicht, kostenloos en heel eenvoudig!
Maak gebruik van de vele opmaakbuttons hierboven!
Wachtwoord:
Opties: Je mag HTML opmaakcode in je bericht gebruiken
Activeer eventuele links in je bericht
Actie: