sm & spanking verhalen & forum

Spanking Forum » Verhalen Forum » Meer top schrijvers met meer aanbevolen verhalen » verhalen van Laura Brookner » Virginia's lokroep
« Vorig verhaal	Volgend verhaal »

Een verhaal van:
Laura Brookner

Actief lid

Beoordeling:

Vind je dit verhaal erg goed
of juist niet
geef dan hier je waardering:

(Waardeer!)
Aantal waarderingen tot nu toe: 3

Gepost op woensdag 14 februari 2007 - 02:33 pm:

Virginia's lokroep Ff1

Over hoe Virginia zich gretig laat inpalmen door Roxanne.

1.

“O heerlijke lichtzinnigheid” gonsde door haar hoofd na de twee glazen wijn die de nuffigheid verdreven hadden. Het had iets van een reünie, dat ze zo gedrieën in schimmig kaarslicht bijeen zaten in het studieappartement van Roxanne, die net als in de tijd dat ze nog het geheime meisjesclubje beheerden, fel gesticulerend het gesprek furieus aanmoedigde.
Virginia had Roxanne en Emily, na elkaar vele jaren uit het oog verloren te hebben, in wat voor haar een complete verrassing was bij Hardy’s tegen het lijf gelopen. Daar stonden ze opeens in het gewoel en geroezemoes dat gebruikelijk was bij Hardy’s voor haar neus, en ze was nog net in staat geweest de schuimsnor van de cappuccino met de mouw van haar pull-over weg te vegen.
Een orkaan aan herinneringen was opeens in haar ziel gedrongen bij deze ontmoeting. Kleine schokkende details bleven nog even op de achtergrond, maar doemden nog die avond op in schuldgevoelens en een prikkelende nostalgie over die heerlijke tijd dat de onschuld die de prilheid van nature met zich meedraagt, de vrijheid schonk emoties te ontdekken met geniepige meisjesspelletjes en infantiele rituelen.
“Jullie zijn elkaar dus niet uit het oog verloren?” Probeerde Virginia zichzelf wat helderheid te verschaffen over hoe het nu zat met Roxanne en Emily.
“Van ons meisjesgenootschap zijn alleen wij tweetjes nog over. We hebben contact gehouden, en zijn ook samen rechten gaan studeren,” zei Roxanne, “niet echt toevallig dus dat we zijn blijven klitten.”
Roxanne tuitte haar lippen wulps toen ze meteen na die zin uitgesproken te hebben een slok van de wijn nam.
Dit lichamelijke prikkelde Virginia, en een stoet aan herinneringen begon aan de oppervlakte te raken. In tegenstelling tot Roxanne en Emily was ze, zo bedachtzaam als ze was, na haar middelbareschooltijd tot het besluit gekomen dat studeren iets met haar passies te maken moest hebben, en was een letterenstudie het meest voor de hand liggend. Virginia’s neiging te observeren en analyseren, en haar literaire lust en aspiraties, hadden haar naar een andere weg gedreven dan die Roxanne en Emily gekozen hadden. Ze zouden het zonder twijfel goed doen als advocaten, en Virginia stelde het zich al voor beide in deux-pièces en met chique attachékoffertjes in een gehaast tempo over de trappen van het gerechtshof te zien draven.
Eigenlijk besefte ze dat ze Roxanne altijd onuitstaanbaar had gevonden, maar een onuitstaanbaarheid die meer intrigeerde dan afstootte. En naarmate Roxanne haar egocentrische pose de overhand gunde door de bevrijdende wijn, toonde ze zich meer en meer het hautaine en verwende nest dat altijd haar zin wist door te drijven in het meisjesclubje, en dat juist daardoor Virginia zo intens fascineerde. Emily was slechts de meeloopster en na-aapster die het slechts vergund was in Roxanne’s schaduw te vegeteren. Roxanne voldeed volledig aan het archetype van het aristocratische meisje dat achter de façade van een vertederende lieflijkheid een sinisterheid verhulde. Virginia vroeg zich af of dat meisje van toen nog steeds bestond in dat prachtige wezen dat haar nu zo innemend toesprak. Ja, ze vond Roxanne nog aantrekkelijker dan ze haar vroeger al gevonden had.
In deze voortschrijdende bespiegelingen kwamen steeds meer door de tijd onder gestoven herinneringen bovendrijven. En ook hoe Roxanne altijd bereid was haar emoties te ontdekken en uit te kristalliseren door dingen te doen die normalerwijs voor meisjes onder een deken van taboe’s toegedekt waren. Ze wist ook weer dat Roxanne een kleine vorstin was, heersend over de anderen, en precies de opwinding wist te vinden waar die voor meisjes verboden was. En zo hypocriet als meisjes altijd zijn, had ook Virginia er zich door laten meeslepen, de schuld aan Roxanne latend voor mocht het ooit uitkomen.
De ontmoeting met Roxanne en Emily in Hardy’s kwam geen moment te laat, want in overvloedige zelfanalyses voelde Virginia zichzelf al halfdood door de saaiheid waarmee ze zich omgeven wist. De Nerds die feilloos Byron konden citeren begonnen haar hevig te irriteren, want hier leek het leven met Byron mee begraven te zijn. Het leven maakte je zelf, en niet door het literaire adoreren van schrijvers uit een ver verleden.
Het was nagenoeg helemaal terug: het balanceren op het koord boven een vlammenzee en een donkere massa aan krioelende gifslangen. De verleiding die Roxanne verpersoonlijkte hoopte zich in Virginia op en bracht een nieuw hunkeren tot stand. Ze was opnieuw volledig door haar gebiologeerd, en in absolute fascinatie voor de grillige psyche die Roxanne verborgen hield, maar altijd op het juiste moment uitte. Zo arrogant dat beeld van Roxanne in haar chique rijkleding en driftig haar rijzweepje buigend om haar ongeduld te verbeelden, kwam opeens als een psychologische foto uit Virginia’s geheime archief. De vervallen familiekapel op het landgoed van Roxanne‘s ouders was de tweede denkbeeldige foto in Virginia’s herinnering. De afstraffing van Saffron had zeker tot de verbeelding gesproken.
Een ritueel tussen brandende kaarsen en de sacrale schoonheid in barok, toen Saffron haar blouse doodgemoedereerd uittrok en met een blijmoedige gelaatsuitdrukking op haar gezicht over het koude steen van het altaar boog om Roxanne’s straf te ondergaan. De eed die in de magie van kaarslicht en lange schaduwen in de catacombe van de familiekapel afgelegd was, had Saffron geschonden. Een niemendalletje dat meer voor de spanning dan om het echte straffen tot die symbolische tikken met Roxanne’s rijzweepje leidde.
Dat beeld was jaren stil gekoesterd geweest door Virginia, zoals ze ook het afgedankte rijzweepje van Roxanne al die jaren gekoesterd had. Afgedankt, maar voor haar een kostbaar relikwie dat omgeven was door het magische fluïdum van Roxanne.
Ze begon weer de verafgode Roxanne te worden naarmate de avond vorderde en de wijnfles leeg raakte.
“Ik mis die tijd erg,” wakkerde Emily die stemming bij haar aan.
“Ja, ik ook,” bekende ze vol begeerte naar het schijnheilige avontuur van toen, en met het fatalisme dat om overgave smeekte.
“Die tijd is niet over,” klonk Roxanne in een tonaliteit die bijna shakespeariaans aandeed. Er werd korte tijd gezwegen, en Emily keek Roxanne vol verwachting aan alsof er een soort redevoering te verwachten was. Maar het was veel korter maar allesomvattend:
“De eed geldt nog steeds,” klonk Roxanne met robuust stemgeluid maar met een lach die heksachtig sinister leek
“Ja, dat is zo,” meesmuilde Emily, die weer helemaal de heulende Emily van vroeger was.
“We gaan gewoon weer verder waar we geëindigd zijn,” heulde Emily verder op weg naar de stiekeme opwinding van vroeger. Virginia kon haar omhelzen voor dit voorstel en keek Roxanne hoopvol gestemd aan.
“We beginnen met het in ere herstellen van onze zondagse rijtoer,” was voor Virginia de bevrijdende zin waarop ze heimelijk hoopte, “Om tien uur bij de drie gratiën?”
Pas toen Virginia met gloeiend gezicht en met een onbesuisde snelheid de sfeerloze betonnen trappen van de studentenflat afsteeg begon het gevoel dat bevrijdend moest zijn als een aankomende gevangenschap te voelen. Buiten, in de geurige frisheid van een mooie zomeravond, voelde ze het duizelen.
“M’n vest,” riep ze, en een verbaasde fietser moest zich overgeven aan een reeks capriolen om niet onderuit te gaan om met een langgerekte vloek verder te fietsen.
Virginia besteeg met een hoofd dat als een luchtballon voelde de trap, zich in smadelijke onvastheid door de wijn vastgrijpend aan de leuning. Ademloos stond ze voor de deur van Roxanne’s flat.
“Je hebt haar,” klonk de stem van Emily door het smalle venster van het smerige keukentje van de studentenflat.
“Je hebt het er te dik opgelegd, maar ik denk dat je gelijk hebt,” schoof het diepe stemgeluid van Roxanne als kookwalm Virginia tegemoet.
“O, wat ben je toch een heerlijke intrigante.”
“Ja, dat beken ik, en Virginia gaat eraan geloven,” doorboorde Roxanne met een schot hagel Virginia’s emoties. En als ze niet vliegensvlug haar schoenen uitgetrokken had om geruisloos als een muis de trappen af te stijgen zou ze ter plaatse ten offer gevallen zijn aan een acute flauwte.
In de rammelende bus terug naar het doodsaaie Wootton besefte ze dat een nieuwe fase van haar leven aanstaande was.

2.

Virginia voelde zich overspoeld worden door een golf van teerhartigheid bij het passeren van de herinneringsbeelden die zich aan haar opdrongen. Het was Roxanne, en in veel mindere mate de anderen die uit het geheime archief van haar jeugd omhoog dwarrelde als snel oplossende filmbeeldjes. Haar altijd zo opgeruimde werktafel was sedert het hernieuwde contact met Roxanne en Emily inmiddels tot een chaos verworden. Bijna grotesk lag in de wirwar van foto’s en de heimelijk bewaarde relikwieën van vroeger Roxanne’s rijzweepje, dat ze zo arrogant als ze altijd was van de hand gedaan werd omdat ze vond weer aan een nieuwe toe te zijn. Ze had altijd van alles het beste en het duurste, en dat werd als vanzelfsprekend geaccepteerd in het meisjesclubje. Afdankertjes werden met een dédain onder de gretige meisjes die het met minder moesten doen verloot.
Zacht liet Virginia haar vingertoppen over het gevlochten leer van het handvat gaan. Het uiteinde vormde een knots die om niet onder woorden te brengen redenen iets mannelijks symboliseerde. Was het rijzweepje in Roxanne’s frêle handen niet wat de angel bij een wesp was, verzon Virginia overmoedig. Het andere uiteinde was gevormd door het leren flapje dat ze vele keren in een vlaag van niet te beheersen passie vanaf haar enkels tot waar haar benen innig warm samenvloeiden toucheerde, alsof het Roxanne zelf was die het rijzweepje naar dat plekje stuurde. De steel van het rijzweepje was hard, heerlijk hard en vooral ruw en krassend als ze het langs de meest tere delen van haar lichaam streek. Het schonk, wanneer ze zich aan dit heimelijke ritueel overgaf, de diep geëtste herinnering van die keer dat het Roxanne zelf was die deze vernedering toepaste ten aanschouwen van de andere meisjes, die dit met een voor meisjes van die leeftijd onbekend leedvermaak begroetten. Niet dat ze zelf soms ook niet deelgenoot was van leedvermaak als een ander meisje in mysterieus kaarslicht zo’n ritueel ondergaan moest. Maar nu was ze te oud voor dit infantilisme, en ze liet zich overweldigen door een nuchterheid die een golf van schaamte over haar uitsprenkelde.
De afspraak gedrieën te gaan rijden hoefde niet per se een “verboden” doel hebben, bedacht Virginia, die eindelijk van de thee dronk die haar moeder met alle zorg gebracht had maar inmiddels koud geworden was.
Nee, bedacht ze beslist, er waren wel degelijk onoorbare bedoelingen van Roxanne en Emily. En het was zelfs erger. De stemmen die als sissende slangen Virginia duidelijk hadden gemaakt dat er sprake was van een complot had ze toevallig gehoord. En ze begon te gloeien van opwinding toen de overtuiging groeide dat er iets op til was dat het daglicht niet kon velen.
Alsof een geheime macht haar ertoe aanzette greep ze het zweepje dat ooit geklemd in Roxanne’s chique handschoentje haar vernederde met de langgerekte schaduwen die het kaarslicht op de eeuwenoude muur van de catacombe van de familiekapel maakte. De overweldigende mystiek van dat moment keerde volledig terug, maar nu kon Virginia zelf de grens overschrijden waartoe Roxanne toen nog niet in staat geweest was. De stugge steel schoof nog net niet pijnlijk langs haar kuit omhoog, via de buitenzijde van haar dij naar de binnenzijde tot waar haar vlees warm en bijna klam was, en uiteindelijk tot waar haar slipje begon. Ze bolde haar lichaam zo elastisch als ze was en schoof haar benen zo wijd dat ze in de spiegel in baroklijst een even grimmig als sensueel plaatje gewaar werd dat bijna niet van haar zelf leek te zijn.
“Slechte ik,” suisde haar stem in een brutale fluistering toen ze het heimelijke tafereel binnen de baroklijst als een stiekeme film begon te bekijken. Het was amper een jonge vrouw. Eerder nog een meisje door haar fragiele lichaam en haar wijd uitdijende haar dat soepel over haar op geveinsde eerbaarheid duidende witte blouse viel. Tussen de belezen intellectuelen in spe en het obscene meisje dat ze observeerde gaapte een onoverbrugbare kloof. In haar intellectuele ratio besefte ze wel dat hier een ziekelijk narcisme aan ten grondslag lag, maar tegelijk ook was deze zonde zo delicaat dat ze in een vlaag van erotische woede het meisje in de spiegel zichzelf liet bespelen met het rijzweepje van die ellendig geniepige Roxanne. Ja, zelfs zo fel dat ze het gevlochten handvat precies daar voelde waar ze die het liefst wilde voelen.
Toen de opwinding over de steile grens van denkbeeldige bergketens geduwd werd en de val die onvermijdelijk volgt als de opwinding geen andere uitweg heeft om in dat mystieke woord “orgasme” te verklanken, klonk de trap in een wreed kraken, en de trage voetstappen van haar moeder, die ongetwijfeld het theekopje kwam halen alsof er niets anders in de wereld bestond dan zoiets prozaïsch.
“Ben je verkouden?” Schoot haar moeders stemgeluid als een mitrailleursalvo een gatenkaas in Virginia’s geweten, en nog net had ze in de roes van haar extase haar rok decent kunnen ordenen en het rijzweepje achter haar sjofele zitbank kunnen mikken.
“Een beetje hooikoorts,” sprak ze slikkend en schor, en zo koortsig als na een orgasme normaal is.
In de spiegel was niet de foto van haar zonde bevroren, maar toch was ze blij dat haar moeder niet toevallig het glas van de spiegel met haar blik beroerde, maar net zo doortastend verdween als ze gekomen was. Hoewel, nog voor haar moeder de deur achter zich gesloten had keerde ze zich nog om:
“Je was je rijzweepje toch kwijt?”
“Ja, nog steeds.”
“Dan hoef je nu niet meer te zoeken, het ligt achter je bank.”

3.

De gruwel van de regen was tegen alle verwachtingen in uitgebroken toen ze Sackville zadelde en gehuld in lange waxcoat en gebogen in regenvlagen op weg ging naar de drie gratiën, zoals ze reeds vele jaren de drie verwaaide eiken noemden die grotesk de heuvels van Wootton sierden. Een heksenplek, vond Virginia het, maar vaak de plek waar afgesproken werd als het meisjesclubje weer eens snode plannen had. Zo’n dag leek het opeens weer te worden, nu ze er na vele jaren daar weer afgesproken hadden. Het lag ergens midden tussen het landgoed van Roxanne’s ouders en Wootton in, en was ooit gekozen als vaste ontmoetingsplek om Roxanne zoals altijd te bevoordelen
De natte wind striemde in haar gezicht, en eigenlijk vond ze het niet eens een ontbering maar eerder louterend. Het bos van Wootton lag er verlaten bij op wat wegschietende merels en roodborsten na, en een bosuil die haar schichtig aankeek met een blik die bijna menselijk was.
Toen het eerste loof van de drie gratiën boven de heuvels zichtbaar werd begon Virginia’s maag zich te roeren. Het pad omhoog duurde even. Genadeloze minuten die tot ademloosheid dwongen en Virginia noopte Sackville aan te sporen meer vaart te zetten. Toen eindelijk de grillige stammen van de drie gratiën geheel te zien waren doofde de spanning en ademloosheid weg in de anticlimax omdat alleen Emily, en in een zichtbaar ongeïnteresseerde pose, haar stond op te wachten.
“We gaan naar de kapel,” zei ze terwijl ze haar cap vinnig uitsloeg.
“En Roxanne?”
“Hoezo Roxanne?”
“We hebben met z’n drieën afgesproken,” probeerde Virginia haar stem irritatie te geven.
“Ik zei toch dat we naar de kapel gingen!”
Het regenen was opgehouden toen ze op weg gingen. Eigenlijk had ze zin om rechtsomkeer te gaan in een zwijgende arrogantie om er Emily haar ongenoegen mee te tonen, maar juist dat ongenoegen en Emily’s hautaine reactie bestormden Virginia’s gemoed als een onaangenaamheid die een onverklaarbare opwinding schonk. Dat Emily haar met een afstotelijke geheimzinnigheid begroette moest bij het spel van intrigeren horen. En ondanks haar ontstemdheid daarover volgde ze Emily trouw als een drijfnatte hond bij de eendenjacht. Dat Emily zelfs niet de moeite nam een woord met haar te wisselen was de volledige inkleuring van de sfeer die opzettelijk aangebracht leek. De ademloosheid bij het naderen van de drie gratiën klom weer naar ijle hoogten bij het zien van de met lei bedekte koepel van de kapel die markant bepalend was voor het landgoed van Roxanne’s ouders. Op afstand boven de kruinen van de bomen die de kapel omringden doemden de pompeuze schoorstenen van het in tudorstijl gebouwde huis dat Virginia altijd een gevoel van nederigheid ontlokte omdat het zoveel macht en onderdrukking symboliseerde. Nu ze het landgoed betreden hadden bloeide de odyssee door het landschap van haar zielenleven weer volledig op. De zoektocht naar stille of verborgen gevoelens die onder een denkbeeldige plantengroei verborgen waren, en die ze met vallen en opstaan even denkbeeldig probeerde te plukken in een hunkering naar het volmaakte genot, was hervat. Planten met doornen of stekels, giftige residu afgevend of bedwelmend, vormden de bodemvegetatie van haar gevoelens. Nu ze de kapel naderden en Roxanne daar ergens als een spin in een web wachtte, voelde ze zich naakt in dat bed van grillige planten geworpen, maar zweeg ze afgedwongen stoïcijns. De schorre kreten van de zwerm roeken die als zwarte lappen in de kruinen van het geboomte als heksen tekeer gingen, vervolmaakten dat gevoel. Ze bevond zich in het land van Roxanne, op het landgoed dat Roxanne ooit zou beheren als enige erfgename van de aan inteelt en verval uitstervende adel die tot de laatste adem zijn macht zal ontplooien over willoze slachtoffers waartoe Virginia zich graag wilde rekenen.
De trage maar soepele bewegingen van het paard gleden mild over in haar lichaam en voelden als het seksuele ritme van zweterige zomernachten.
Het schrille stemgeluid van Emily liet de roes even oplossen en loom steeg Virginia af en stalde Sackville bij de ingang van de kapel.
Toen Emily de zware deur van de kapel opende vloeide een sierlijk gezang ze tegemoet. De devotie die ervan uitging was zinnenprikkelend en tegelijk zo vilein als de kerkhistorie aan wreedheid te bieden had. Gregorio Allegri’s Miserere klonk als de absolute schoonheid die onderwerping te bieden heeft, voelde Virginia toen ze langzaam Emily volgde, gedragen door de ijle jongenssopraan die de akoestiek van de kerk rillen deed van stille erotiek.
Ja, Roxanne kende alle finesses van de wreedheid uit de vele eeuwen onderdrukking die samengebald waren in de genen die zij van haar voorouders geërfd had, en wist hoe ze wat als een plechtigheid bedoeld was ook zo te laten lijken. Hoe onecht het ook was, het voelde volmaakt en precies zoals Virginia het verlangde. Het was de overdrijving die kits zo verleidelijk laat zijn als de lekkernijen die tot cariës leiden.
Het was oogstrelend Roxanne te zien in het rode rijjasje dat ze al zo vaak in aristocratische provocatie gedragen had bij de vossenjacht.
Dat wat ze in Roxanne haatte verafgoodde ze nu in de pracht die ze uitstraalde en haar zó willoos maakte dat ze zonder enige bedenking haar natte waxcoat op de grond liet vallen en zich ontkleedde omdat Emily dat haar opgedragen had.
De beelden en panelen uit de laatgotiek waren stille getuigen, de kerkgeur van oud lijden en verzwegen zonden vormden het fluïdum dat verdoving gaf, de seksuele opwinding schonk tenslotte de roes die naar extase snakte. Virginia voelde zich niet eens bang in haar ontblootte bovenlijf want de opwinding had de angst verdreven die de mens van gevaarlijk gedrag hoort te weerhouden. Er werd niet gesproken in de taal van geluid, maar met gelaatsuitdrukkingen, gesticulaties en vier meedogenloze meisjeshanden die Virginia aan de pilaar met de handen ver boven haar hoofd vasthechtten. De kou en hardheid van het steen schonken een siddering van genot. De onuitstaanbare blik van triomf waarmee Emily haar huid leek te villen gaf louter genot. Zelfs toen ze het villen zo letterlijk nam dat ze Virginia’s rijbroek met ruwe kracht omlaag stroopte, haar slipje onbedoeld half meetrekkend, voelde Virginia slechts instemming.
Dat ze haar daar zagen, de details, het samenvloeien van haar liezen tot waar haar vagina de volmaakte bron van schaamte behoorde te zijn, was de bekroning op de vernedering die ze innig koesterde en voor altijd in haar herinnering filmde.
Toen de leren handschoentjes van Roxanne als vraatzuchtige ratten over haar lichaam spartelden keek ze haar aan.
“Je bent van mij,” zag ze haar lippen vormen voor Emily haar het rijzweepje gaf waarmee Roxanne de angel kreeg waarmee ze de wesp werd die steken kon.
Zo potsierlijk het kon zijn dat Roxanne als domteuze haar lichaam beroerde met het rijzweepje, zo extatisch voelde het dat ze het uiteinde ervan tussen haar liezen perste om het weke fluweel van lust te bestoken en haar tot zo veel overmoed te dwingen dat ze in tranen haar orgasme bekende. Het orgasme dat in het meisjesclubje nog tot verboden gebied verklaard was en dat ze nu Emily en Roxanne als blijk van ultieme vernedering mocht schenken.
Dat Roxanne haar geselen zou was tot dan door Virginia vermoed, maar bleef uit omdat Roxanne altijd de dingen uitstelde tot het moment dat het niet verwacht werd.
Pas toen ze weer thuis was en zó tuttig aan de thee was dat ze zich een plaatje van Beatrice Potter waande, brak de schaamte uit als een wolkbreuk.

naar het vorige hoofdstuk/verhaal

naar het volgende hoofdstuk/verhaal

meester Herman
Nieuw lid

Bericht Nummer: 1
Aangemeld: 01-2007