Ontvoerd - deel II
deel II (dit verhaal is opgeknipt in 3 delen)
Susan had het ijzig koude water, dat haar voeten een paar tellen later raakten, niet verwacht. Ze slaakte iets wat op een gil leek en begon te spartelen. Het apparaat duwde haar echter onverbiddelijk verder het water in, waardoor Susan hevig door haar neus snoof door de kou en vurig hoopte dat ze niet helemaal onder water zou gaan. Het gezoem hield op, vlak voor haar kin nat begon te worden, en startte ook meteen weer. Langzaam werd ze weer omhoog getakeld. Susan zuchtte opgelucht en bibberde. Wat ging dat ding tergend langzaam… wat had ze het ongelooflijk koud!
“Nog een keer?”
Susan wist niet of de vraag aan haar gesteld werd, maar schudde voor de zekerheid flink van nee. Er klonk gelach.
“Koud hè? Vier graden dat water! We zullen je zo even goed afdrogen, dan ben je meteen weer warm.”
Ze stond al weer op de grond, met de haken nog steeds onder haar oksels. Het deed pijn. Waarom maken ze me niet los, dacht Susan boos, dit deed echt zeer!
“Jij voor, ik achter?”
“Is goed!”
Susan voelde eerst een koude wind en werd vervolgens verrast door een klap op haar benen van een dik touw. Meteen erop volgde een tweede klap op haar buik. En een derde op haar billen. Een vierde op haar borsten. Een regen van klappen, zowel aan de voorkant als aan de achterkant van haar lijf. Ze slingerde heen en weer door de kracht van de slagen en zou zeker gevallen zijn, als de haken haar niet staande hielden.
“We slaan je wel lekker warm zo met die handdoeken hè?”
Handdoeken? Zo voelde het anders niet! Ze maakte een raar piepgeluid toen ze vol tussen haar benen geraakt werd.
“Genoeg. Ik ben er moe van zeg. Weet je wat, zij mag wel even rustig zitten, nemen wij een bak koffie.”
“Goed idee.”
Eindelijk werd de tape die haar armen vasthield doorgesneden. Susan probeerde het pijnlijke gevoel in haar spieren eruit te schudden.
“Beweeg maar even, want ik ga je meteen weer vastmaken, schat!”
Een boos en opstandig gevoel kwam in Susan naar boven. Waarom liet ze zo met zich sollen? Dit was allemaal niet eens voor haar bedoeld! Ze moesten die bal uit haar mond halen!
“Hag hie haaaa hegguh?”, besloot ze toch nog een poging te wagen.
“Heeee, ze gaat weer lawaai maken, dát is leuk! Ik denk dat ze nog last heeft van koude billen, John. Had je niet zo hard geslagen daar? Nou, dan moeten we haar verzoek maar inwilligen denk ik?”
“Heeeeeeee!! Hie hie haheen ha hegguh!!”
“Nou nou, de nood is wel hoog, geloof ik. Rustig maar, John is de cane al gaan halen.
Susan maakte wanhopig een afwerend gebaar met haar handen voor zich en wees daarna naar de gag in haar mond.
“Ja, ik weet dat je praten wilt, maar dat is nou nét wat wij niét willen. En die gag eruit zou mogelijk zijn, maar dan moet ik de zekerheid hebben dat jij je snaveltje dicht houdt en die zekerheid heb ik niet. Dus helaas, het spijt me.”
John kwam terug en overhandigde Danny de cane.
“Hier.”
“Dank je. Ik denk dat ik hem even stand by leg. Volgens mij was het een verzoek om te mogen praten wat ze murmelde en dat kan ik dan nog wel waarderen. Het wordt weliswaar niet toegestaan, maar ze laat wel blijken dat ze weet dat ze om toestemming moet vragen om te mogen spreken en dat siert haar. De volgende keer gaat het wel anders, dan krijgt ze een voelbaar antwoord.”
“Armen even buigen, alsof je ze over elkaar slaat. Ja, goed zo, vasthouden en even vooruit steken...”
Er klonk gekraak van tape dat van een rol gescheurd werd en inderdaad voelde Susan hoe haar armen weer aan elkaar vastgemaakt werden. Op een andere manier dit keer, voor haar borst, maar wel weer vast. In haar hoofd zei ze een lelijk woord. Ze was geen bal opgeschoten, haar armen zaten weer vast en ze had nog steeds dat ding in haar mond, waardoor ze zich niet verstaanbaar kon maken.
“Meelopen.... Stop. Omdraaien.”
Susan draaide zich gehoorzaam om. Haar benen werden voorzichtig verplaatst, tot ze iets hards raakte met haar hielen. Het gekraak van de tape klonk weer. Dit keer bleek het bestemd te zijn voor haar enkels. Net boven haar borsten werd er iets om haar heen gegespt, een riempje leek het wel.
“Even naar voren buigen, sletje.”
Susan kreeg een kleur. Sletje?! De warme hand duwde haar wat voorover en hield haar vast. Het volgende moment werden haar billen uit elkaar getrokken en voelde ze er iets kouds en dik vloeibaars tussen lopen. Susan slaakte binnensmonds een verschrikte kreet. Wat was dit nou weer? De smurrie werd wat uitgeveegd, zodat het minder droop. Ze werd weer rechtop geduwd en wat verder naar achteren, waarna ze meteen ook niet veel verder meer naar voren kon. Het riempje rond haar borst was blijkbaar ergens aan vastgemaakt. Zo te voelen stond ze voor een stoel, met haar enkels vastgebonden aan de poten. Er klonken wat geluiden die Susan niet kon thuisbrengen. Op haar schouders voelde ze ineens een licht gewicht. Het was niet zwaar, het hing eigenlijk meer net boven haar schouders dan dat het er zwaar op leunde.
“Heel langzaam zakken nu.”
Ze werd vastgehouden en heel voorzichtig omlaag begeleid. Op het moment dat ze iets tegen haar anus aan voelde drukken en tegelijkertijd ook tussen haar lipjes aan de voorkant, trachtte ze van schrik weer op te veren, maar de gewichten op haar schouders hielden haar tegen. Blijkbaar waren die mee naar beneden gezakt en konden ze maar één kant op.
“Klein stukje nog.”
Susan werkte tegen. Ze wilde niets in haar kontje, het deed pijn! En al helemaal als er ook al iets in haar kutje gestoken werd, dat alleen was al meer dan genoeg! Ze kon echter niet tegen de sterke handen op en voelde hoe iets kouds een stukje haar lichaam binnendrong, zowel aan de voorkant als aan de achterkant. Ze kreunde.
“Zo, blijf zo maar staan. Of ga lekker zitten, dat mag natuurlijk ook. Lijkt me een stuk meer ontspannen eigenlijk!”
De mannen lachten. Susan vertrok haar gezicht. Ze stond half door haar knieën gebogen, tussen staan en zitten in. Doordat het riempje rond haar borstkas haar naar achteren hield, stond er een flinke druk op de spieren in haar dijbenen. Door de afgelopen uren en het koude bad voelden haar spieren al pijnlijk aan en dit maakte het alleen maar erger. Ze realiseerde zich echter dat die twee dingen die nu een stukje in haar lijf zaten, haar verder zouden penetreren als ze zich liet zakken. Ze had graag even gevoeld hoe groot de afstand was tot de zitting van die stoel en dus ook hoe groot die ‘dingen’ waren, maar haar handen waren voor haar borst vastgemaakt. Gelukkig had ze getrainde beenspieren, bedacht ze zelfverzekerd. Dit kon ze wel even volhouden.
Maar dat bleek tegen te vallen: al na een paar minuten begonnen haar spieren hevig te trillen. De spanning was te groot, haar spieren waren te vermoeid. Dit kon ze niet volhouden! Wanneer kwamen ze terug? De pijn in haar dijen begon ondraaglijk aan te voelen. Misschien was het maar een klein stukje, hing ze pal boven de zitting... Voorzichtig liet ze zich een heel klein beetje zakken. Genadeloos drongen de ongewenste objecten verder haar lijf binnen. Susan kermde door de pijn in haar kontje, dat zo bruut werd opgerekt. Ze ademde even snel en voelde een druppeltje spuug langs haar mondhoek en kin glijden en op haar borst vallen. Dit had ze dus niet moeten doen, nu kwam er nog meer druk op haar benen! Ze kon het wel uitgillen. Omhoog was onmogelijk, die dingen op haar schouders hielden haar meedogenloos tegen.
Hete tranen ontsnapten van onder haar masker. Ze dwongen haar gewoon zichzelf pijn te doen, wat gemeen! Ze hield het echt niet meer, kon deze houding niet langer volhouden, maar zich laten zakken deed wel heel veel pijn. Met een rauwe door de gag gedempte kreet en tranen die over haar wangen stroomden, liet ze zich zakken en voelde hoe haar lijf aan twee kanten tegelijk pijnlijk gepenetreerd werd. Het was niet ver naar de zitting van de stoel, maar de aanraking daarvan was ook allerminst aangenaam.
Susan schreeuwde voor een tweede keer. Waar zat ze op? Messen? Glas? Ze wilde weer opstaan, maar werd wederom tegengehouden door de gewichten op haar schouders, die braaf mee naar beneden waren gegleden. Ze snikte, probeerde voorzichtig te zitten en niet te veel aandacht te schenken aan de pijn die met name het ding tussen haar billen veroorzaakte. Na een minuutje realiseerde ze zich ineens dat die pijn minder fel leek te worden, zelfs weg leek te trekken. Kwam het door de pijn die ze nu aan haar benen en billen voelde, van die mesjes? Voorzichtig ontspande ze zich nog wat. Nee, het deed geen pijn meer. Ze betrapte zichzelf erop dat ze het eigenlijk niet eens zo heel erg naar meer vond. Misschien voelde het zelfs wel... Nee!
Susan, doe effe normaal! sprak ze boos tegen zichzelf. Hoe kon ze dit nou lekker vinden? Idioot!
“Oooooooh kijk, ze is er toch maar bij gaan zitten!”
“Lekker ontspannend, hè?” lachte Danny.
“Hebben we geen mooie stoel voor je gemaakt? We hebben er wel aardig wat bier voor moeten drinken, maar het resultaat is toch wel heel erg leuk. Altijd succesvol, haha!”
Susan was in verwarring. Bier? Waar had hij het over? Het kostte haar moeite te denken, zeker met de sensatie van dat dubbele ding in haar lijf.
“Oke, genoeg, we kunnen beginnen, ik heb alles klaar staan.”
De warme, donkere stem van Dan. Susan vroeg zich af hoe hij eruit zou zien. Dat hij sterk was wist ze al, want hij had haar opgetild en over zijn schouder gegooid alsof ze niets woog, terwijl dat niets toch echt bijna 60 kilo was. Dat hij grote handen had, wist ze ook. Een prettige stem had hij, iets zwaarder dan die van die John. Susan stelde zich John kleiner voor dan Dan, maar kreeg niet echt een goed beeld voor ogen. Plotseling drong tot haar door wat er gezegd was. ‘Ze konden beginnen.’ Beginnen?? Beginnen waarmee? Ze begreep er niets van...
“Kom.”
John legde zachtjes een hand op haar ingepakte armen en streelde even met zijn duim over haar huid. Het paradoxale van dat lieve gebaar met de sadistische woorden van zo-even verwarde Susan.
Ineens had ze weer bewegingvrijheid naar voren en voelde ze hoe het gewicht van haar schouders verdween. Iets kouds werd langs haar enkel gelegd, waarna een korte knap klonk. Haar linkervoet was vrij. Ook haar rechtervoet werd bevrijd. Susan bleef stokstijf zitten op de pijnlijke stoel. Ze durfde zich niet te veel te verroeren, uit angst zich te snijden. Na een volgend knapgeluid en een gemene, maar snelle ontharing van haar onderarmen, was ze ineens helemaal los.
“Je mag opstaan hoor.”
Danny pakte haar hand en trok haar omhoog. Susan kreunde toen de twee attributen uit haar lichaam schoten.
“Zóóóó, kijk eens even! De draadjes geil hangen eruit!!” riep John opgewonden en verlekkerd.
“Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat je dit stiekem wel lekker vond, sletje! Ik had begrepen dat jij niet zo van de lust was, maar dat valt wel erg mee, vind ik!”
“John... hou je een beetje in,” vermaande Danny rustig.
John kreeg een kleur en was blij dat dat voor haar onopgemerkt bleef. Ook Susan voelde hoe haar wangen begonnen te gloeien van schaamte. Hij had gelijk. Het was bizar, maar ze had het inderdaad zeker niet onaangenaam gevonden en misschien zelfs wel opwindend. Nog nooit had iemand haar een dergelijk gevoel gegeven als deze twee mannen. Het was zo raar, pijn en genieten vermengden zich, waardoor ze niet meer wist wat ze moest voelen. Zouden ze nog meer van dit soort dingen gaan doen? Ze schrok van haar eigen vreemde verlangen en nieuwsgierigheid naar meer.
“John, geef haar even iets te drinken, je weet wel waar.”
“Ja. Ja... Kom.”
Hij pakte haar arm en leidde haar.
Oh, iets drinken! Ze had inderdaad een ontzettende dorst. En hee, als ze iets ging drinken, dan zou dat ding eindelijk uit haar mond gehaald worden! Susan werd er helemaal blij van. Dan kon ze eindelijk zeggen dat ze de verkeerde hadden! Ineens bekroop haar een raar gevoel van spijt. Als ze zou zeggen dat zij Stephanie niet was, dan zouden ze waarschijnlijk meteen ophouden. Het was een vreemd, dubbel gevoel. Dan was het voorbij, dat wilde ze toch? Of niet...? Ze deden dingen die ze niet wilde, maar die tegelijkertijd ook weer fijn waren, hoewel niet alles. Misschien moest ze nog even niets zeggen, het nog even aankijken en het pas zeggen als ze het niet prettig meer vond. Ja, dat was een goed idee!
De kleine, ruwe tegeltjes voelden koud aan onder haar voeten. John liet haar arm los. Er klonk een geluid alsof er een steen verschoven werd.
“Luister goed. Ik ga je die gag uit je mond halen. Als je gaat praten, gaat hij er meteen weer in nadat je gedronken hebt. Begrepen?”
Susan knikte. Bal, ‘gag’ of hoe zo’n ding ook heette, het maakte haar niet uit, als ze hem maar kwijt raakte!
“Als je belooft braaf je mond te houden, laat ik hem eruit. Misschien ga ik je masker ook wel afdoen dan...”
Het laatste zei hij bijna meer tegen zichzelf dan tegen Susan. Hij was heel benieuwd naar haar ogen en had steeds gehoopt een mogelijkheid te vinden om vast stiekem even te kijken. Hij wist nu bijna zeker dat Danny dat ding zo meteen eindelijk af zou gaan doen, dus dit kon hij wel veilig zeggen. Om de één of andere reden vond hij het een prettig idee als ze dacht dat ze dat dan aan hem te danken had.
Hij maakte de riempjes van de gag los en trok hem uit haar mond. Er kwam een flinke sliert speeksel achteraan, waar hij om moest grijnzen. Susan klapte haar pijnlijke kaken op elkaar, beet op haar kiezen en bewoog haar onderkaak snel van links naar rechts. Ze masseerde het gewricht net voor en onder haar oren. Ze vroeg zich af of ze wel zou kunnen drinken zonder dat de helft ernaast zou lopen, want dit voelde echt nog niet lekker. Ze had gewoon spierpijn!
“Mond open, rietje.”
Gehoorzaam nam ze het dikke rietje tussen haar lippen. Gelukkig, dit zou wel lukken.
“Ja kom maar, klein beetje naar voren buigen.”
Ze dronk gulzig. Wat kon water toch lekker zijn...
“Genoeg.”
Hij drukte op een knop, waarna met veel geruis het water onder Susans rietje op slag verdween.
Wát??! Ze veerde ontzet overeind.
“Je hebt me toch zeker niet...,” begon ze en zweeg meteen geschrokken toen ze de hand van John over haar lippen voelde.
“Ssssh, of was je erg gehecht aan die gag? Je mag hem terug hoor...”
Driftig schudde ze van nee.
Terwijl ze terugliepen, was Susan nog met haar gedachten bij het water. Ze was ervan overtuigd dat ze gelijk had en griezelde bij het idee dat ze dit water gedronken had. Uit een stortbak van een wc! Die rotzak.... Ze had het nog lekker gevonden ook!
Ze voelde weer zeil onder haar voeten, maar het was gladder dan eerst. Hier was ze nog niet geweest.
“Zo, nu dan eindelijk waar je voor gekomen bent! We zullen eens zien wat je waard bent en wat je aankunt.”
De stem van Danny. Susan voelde kriebels in haar buik. Nu zou ze er dus achter komen wat er voor afspraken gemaakt waren met, of over, die Stephanie. Wat voor test zou het zijn? Ze hoopte maar dat het niet al te pijnlijk zou zijn. Ze vond eigenlijk dat ze al heel wat aangekund had! Maar goed, ze zou het stoppen als het echt erg was. Ze kon nu immers weer praten!
Een grote warme hand, die Susan inmiddels herkende als die van Dan, pakte haar bij haar schouders, draaide haar om en duwde haar achterwaarts, tot ze een muur tegen haar rug voelde. Om haar polsen en enkels werd een band bevestigd. Danny tilde haar arm omhoog en klikte de band vast, aan diezelfde muur. Na haar andere pols ook vastgemaakt te hebben schopte hij haar voeten uit elkaar.
“Auw!”
“Eh!! We hadden iets afgesproken, weet je nog? Geen woord! Hoewel kreetjes van genot en pijn natuurlijk wel mogen, maar je moet je niet aanstellen,” voegde hij er grijnzend aan toe, terwijl hij haar enkelbanden vastmaakte aan stevige ringen in de muur.
“Laatste waarschuwing. Ik heb een prachtig bitje klaar liggen. Bij het eerste ongeoorloofde geluid krijg je dat in je mond en de verdiende klappen krijg je dan na afloop. Duidelijk?”
Susan knikte gedwee.
“Zo. Tijd om je het masker af te doen.”
“Ik doe het wel!”
John snelde haastig toe om het leren maskertje van haar hoofd te halen.
“Nee, schiet op, dat doe ik zelf wel.”
Danny’s stem klonk ietwat geïrriteerd. John droop teleurgesteld af, maar bleef dichtbij staan om niets te missen. Voorzichtig trok Danny het masker van Susans hoofd.
Ze had graag even in haar ogen gewreven, maar haar handen zaten vast. Ze zag nog steeds niets. Het masker had best strak gezeten, waardoor ze nu alles wazig zag en bovendien traanden haar ogen, hoewel het niet eens zo heel erg fel verlicht was in deze ruimte. Langzaam klaarde de wereld op en werd haar beeld helder. Het eerste was ze zag, was een paar zwarte stijlvolle schoenen, onder een donkere spijkerbroek. Ze volgde de lange benen omhoog. Boven de goedzittende spijkerbroek zat een zwart shirt, dat een getrainde torso omspande. Susan voelde een lichte kriebel in haar buik bij het zien van dit lekkere lijf. Haar adem stokte toen ze haar blik verder omhoog liet gaan en regelrecht in een paar betoverende donkere ogen keek.
“Ja? Genoeg gezien?”
De stem was van Danny. Er schemerde bijna iets van vertedering in zijn geamuseerde glimlach door. Susan realiseerde zich ineens dat ze hem waarschijnlijk heel dom stond aan te staren. Ze kon er niets aan doen, maar ze moest blijven kijken. In gedachten had ze zich wel een beeld van hem gevormd, maar dat hij zó aantrekkelijk zou zijn had ze niet verwacht. Hij was een stuk langer dan zij, had een krachtig en intelligent gezicht, donker gekruld haar en een lichaam waar ze het warm van kreeg. En die ogen... Ze zuchtte.
“Gaan we beginnen?”
De ongeduldige stem van John. Met moeite rukte ze haar blik los van Danny en draaide haar hoofd naar de andere kant, waar John stond. Hij grijnsde uitdagend naar haar. Zijn stem paste niet echt bij hem, vond ze. Deze blonde man, met halflang steil haar, was inderdaad kleiner dan Dan, had een rond gezicht en was ietwat gezet, hoewel zijn uit zijn T-shirt stekende armen mooi gespierd waren. De lichte spijkerbroek was met een net even te strak zittende riem dichtgesnoerd en de gympen die hij droeg hadden betere tijden gekend. Susans ogen dwaalden weer terug naar Danny. Wat raar... het was dus die ander geweest, die blonde, juist die niet zo aantrekkelijke man, die haar zo had laten genieten met zijn magische vingers. Die haar had gemasseerd en haar over haar arm had gestreeld. Het verwarde haar een beetje toen ze zichzelf erop betrapte dat ze liever had gehad dat het Dan was geweest, die dat gedaan had.
“Ja, we gaan beginnen.”
“Dat wordt spannend, schatje, dat wordt vuurwerk!”
John was voor haar gaan staan en tilde haar kin met een vinger omhoog. Hij keek haar in haar ogen. Eindelijk had hij dan de kans. Hij kon de kleur niet goed bepalen, hij twijfelde of ze nou groen of blauw waren. Wel heel mooi in ieder geval, omlijst door lange donkere wimpers, die door het maskertje een beetje gevouwen waren. Hij streek met zijn duim over haar onderlip.
“John!”
“Jajaja.”
Hij liet Susan met tegenzin los en deed een stap achteruit.
Op de grond stond een metalen grote koffer en er lagen diverse snoeren en verlengsnoeren. Nieuwsgierig keek Susan toe hoe Danny een glazen bol pakte en die op een ander stuk uit de koffer schroefde. John sloot wat snoeren aan, gebaarde naar Danny, die daarop een knopje indrukte en tevreden humde toen er violette sliertjes uit de bol kwamen. Hij zette het apparaatje weer uit.
“Weet je hoeveel spanning hier op staat, sletje? Kun je een beetje rekenen?”
Danny wachtte even, peilde haar reactie en ging verder.
“Uit ons stopcontact komt 230 Volt, dat weet je wel, denk ik. Doe dat maar eens keer 200.”
Susans ogen werden groot. Geschokt staarde ze Danny aan, die haar vriendelijk toelachte.
“Je ziet er ineens wat gespannen uit! En ik heb nog niet eens iets gedaan. Nou, dan ga ik jouw spanning maar eens opvoeren naar hoogspanning.”
Hij deed een stap naar voren, met de bol op het basisstuk voor zich uit, als een ijsje op een hoorntje. Susan ademde verschrikt scherp in. Die kerel was gek! Terwijl hij recht voor haar ging staan, dichterbij dan Susan prettig vond, keek hij haar intens aan. Gebiologeerd staarde Susan in de donkere ogen, die geen enkele emotie verrieden. Ze voelde haar hart kloppen in haar keel.
“Bang?” vroeg hij zacht.
Ze knikte nerveus. Een langzame glimlach verspreidde zich over zijn gezicht.
“Terecht.”
Hij drukte weer op het knopje. De paarsviolette sliertjes slingerden vrolijk uit de bol naar buiten. Toen hij de sliertjes van de bol naar haar lijf liet kronkelen, was Susans eerste neiging te gaan gillen, meer nog van schrik dan van pijn. Eigenlijk deed het niet eens echt pijn, besloot ze een paar seconden later verbaasd. Danny merkte de verandering in haar meteen op. Hij keek haar even schattend aan, ging nog een poosje door met de bol, glimlachte toen en klikte weer op het knopje.
“Oke. Een andere dan.”
Hij rommelde wat in de kist.
“Deze, die is ook leuk. Gebruiken ze ook wel voor stoute koetjes.”
Susan beet op haar lip. Dit ding leek wel verdacht veel op een ordinaire veeprikker! Dat zou hij toch zeker niet op haar gaan gebruiken?
Met angstige blik en haar lijf strak tegen de muur geperst, als in een poging erin te kunnen verdwijnen, zag ze Danny dichterbij komen, met het apparaat in zijn handen. Hij richtte het ding op een metalen stang op de muur. Een felle vonk verscheen en hield stand..
“Mooi hè? Nu jij...”
dit account wordt alleen gebruikt om te lange oude verhalen in meerdere delen op te splitsen
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
