waarin ze leert hoe ze altijd van hem kan zijn
De avond was reeds bijna voorbij. Toen pas herinnerde hij haar aan het hoofddoel van zijn komst vanavond: de mysterieuze tas.
Als eerste pakte hij uit de tas een zwart indrukwekkend apparaat, dat haar een soort radio leek. Ze had het bijna goed. Het bleek een kleine FM-zender te zijn, een zogenaamde Marc zender, bedoeld voor radioamateurs van het ‘piraten’ type. Het had een bereik van dertig kilometer en kon op iedere FM-radio ontvangen worden.
“Deze komt op je nachtkastje te staan,” zei hij.
Ze keek hem niet begrijpend aan.
“Ikzelf heb net zo’n zender-ontvanger,” legde hij uit. “Ik zal je laten weten wanneer je jouw zender moet inschakelen en je moet afstemmen op mijn golflengte. Ik zal je dan constant kunnen horen en, als ik dat wil, met je kunnen spreken. Zo zal ik toch bij je aanwezig zijn. Ik zal je bevelen kunnen geven, om zo je te kunnen bezitten hoewel ik lijfelijk kilometers bij je vandaan ben.”
Ze keek aarzelend en angstig naar hem op.
“Het is een radiozender?” vroeg ze.
Hij glimlachte om haar vlugge begrip.
“Ja,” zei hij, “ik ontvang je op een gewoon radiokanaal en iedereen die daarop afstemt, en dat kan gemakkelijk, zal je kunnen horen. Veel mensen hebben het als hobby: het luisteren naar politiezenders en zo. Die hebben scanners die voortdurend de ether afzoeken naar zeg maar privé uitzendingen. Die zullen ook ons horen. Reken maar dat ze, als ze je eenmaal hebben gevonden, vaak op jou zullen afstemmen.”
Tsja, daar kon ze zich wel iets bij voorstellen.
“Maar niemand zal weten wie je bent en waar je bent. Alleen ik zal je opdrachten kunnen geven: mijn kanaal zal gescrambled zijn en onbegrijpelijke ruis opleveren voor degenen die meeluisteren. Maar luisteraars kunnen wel jouw uitzending beluisteren en je onderworpen handelingen horen. Want ik zal van je verlangen dat je in detail vertelt hoe je mijn opdrachten uitvoert.
Welke handelingen je ook uitvoert, welk intiem gebaar je ook maakt, of welke intieme houding je ook aanneemt: je zult niet langer alleen zijn.
Ik zal een illusie scheppen van intimiteit.
Opgeroepen en in stand gehouden omdat ik dat wil, maar ter vermaak van vele anderen.”
Hoe wreed was hij. Altijd zou ze hem nu kunnen toebehoren, ook al was hij mijlenver weg.
Ze sloot haar ogen.
Bizarre beelden drongen zich aan haar op:
Ze zag zich in haar huis rond lopen, zich nergens van bewust. En dan opeens zijn boodschap: ‘stem je op mij af - nu.’ De stem die door de radio weerklonk, veel koeler en afstandelijker dan wanneer hij dicht bij haar was.
Het bevel zichzelf te beschrijven - minutieus.
Het bevel voor de spiegel te gaan staan en elk kledingstuk te beschrijven.
En na beschrijving van haar truitje de opdracht het uit te trekken.
En na beschrijving van haar rok het bevel ook die uit te trekken.
Kledingstuk na kledingstuk.
Tot ze naakt naar zichzelf in de spiegel kon kijken.
Nogmaals zou zijn bevel door de radio te horen zijn en nogmaals zou ze er aan gehoorzamen.
Haar naakte lichaam zou ze in zijn opdracht moeten betasten, en al haar bevindingen moest ze toevertrouwen aan de radiozender daar naast het bed.
Haar borsten, hoe stevig en glad ze waren, haar buik, haar billen.
Haar heuveltje, dat god zij dank glad zou zijn
Haar kontje, of het schoon zou zijn?
Zijn woede, als hij hoorde dat dat niet het geval was.
Zijn straf, die hij direct daarop zou bevelen.
De dikke kaars, waarop ze moest gaan zitten.
De pijn, die zou komen als de kaars in haar zou doordringen, haar uiteen zou rijten.
De gil, die ze zou slaken, die hij zou horen, die allen zouden horen die op haar hadden afgestemd.
Die toekomstbeelden waren zo echt voor haar, dat ze in gedachten de kaars werkelijk in haar kontje voelde binnendringen. En ze gaf een echte schreeuw. Toen pas ontwaakte ze uit haar dagdroom en opende verschrikt weer haar ogen.
De man keek haar glimlachend aan.
“Ja, ook als ik er niet ben, zal ik je kunnen uitkleden, zal ik alles door jouw ogen kunnen zien.
Ik zal je voelen, betasten, verkrachten.
Jouw handen zullen de mijne zijn.
Jouw lichaam zal zich voor mij openen.
En jou zal ik straffen, ook al ben ik mijlenver van je vandaan.
Want ook dan zal ik methoden vinden om je, als je gezondigd hebt, te straffen, te vernederen, pijn te laten lijden. En jij zult mij gehoorzamen, in alles, want anders zal je stem je verraden en zullen je eigen handen je daarna straffen.”
Oh ja, dat zou hij zeker. Had ze het zelf zo pas al niet gedroomd?
“En als ik je heb geopend, je heb bezeten, je heb gestraft: als ik dan genoeg van je heb, dan zal ik je ketenen, zodat je wacht op mij, geopend, machteloos.
Tot ik kom, in levenden lijve. Om je opnieuw te nemen, te bezitten en te straffen. Maar dan met eigen handen, eigen penis, eigen zweep.
En ook daarvoor heb ik wat meegebracht.”
Hij boog zich weer voorover en deed nogmaals een greep in zijn tas.
“Dit,” vervolgde hij, “is voor wanneer ik, nadat ik met je heb gespeeld over de radio, wil dat je in onderworpenheid en open voor gebruik op mij zult wachten.
Het zijn eenvoudige pols- en enkelbanden, met echter één bijzonderheid: aan elke band is een zelfsluitende karabijnhaak vastgemaakt. Zo duw je met één hand een ring erin vast, maar heb je twee handen nodig om die weer los te maken. Het is een sluiting die vaak bij het bergbeklimmen gebruikt wordt om je snel ergens aan vast te maken.
Net zo snel zul je je op je eigen bed zelf vastzetten. Jezelf losmaken zal echter niet meer mogelijk zijn op het moment dat je geen vrije hand meer over hebt. Zo zal je jezelf kunnen vastbinden wanneer ik je dat beveel, ook al ben ik zelf kilometers ver weg.
Je zult je benen spreiden en jezelf zo geopend vastketenen. Zo zal je op mij moeten wachten, naakt en kwetsbaar, je benen en armen wijdgespreid, zonder te weten hoelang het zal duren tot ik je kom bevrijden.”
De angst sloeg haar om het hart. Niet dat ze bang was om zich voor hem te openen, of vastgebonden te worden op haar bed: daar was ze voor, dat was haar lot. Angst was voor haar de afgelopen tijd een deel geworden van haar leven, een deel van zijn spel met haar. Angst voor onderwerping, angst voor vernedering, en bovenal: angst voor pijn en straf. Gewone angsten, vaak opwindend en zelfs... een beetje lekker.
Deze angst was dat niet, was veel reëler en zat veel dieper.
Zichzelf niet kunnen bevrijden, terwijl hij er niet zou zijn die haar hoorde en haar kon redden: daarvoor was ze wel bang. Bang dat ze in paniek zou raken. Onredelijke paniek. Ze rilde.
“Onder het bed monteer ik ogen daar waar ik de kettingen voor je polsen aan het hout zal vastmaken. De kettingen worden met speciale loden ringen aan de ogen verbonden. Loden ringen die met kracht, ook door jou, opengetrokken kunnen worden. Zo zal je je in echte noodsituaties altijd los kunnen rukken. Maar nooit ongemerkt. Want de loden ring zul je niet zelf kunnen repareren.
Weet dus: als je jezelf losgemaakt hebt, om welke reden dan ook, dat ik je daarvoor zal straffen.”
Dankbaar voor zoveel zorg om haar veiligheid kuste zij zijn handen. Hij beantwoordde haar kussen, maar slechts voor even, en zei haar toen zich te kleden voor de nacht. Daarna kon ze dan een slaapmutsje voor hen beiden klaar maken, terwijl hij bezig was met alles te installeren. Snel nam ze uit haar slaapkamer mee wat ze nodig had en verdween de badkamer in. Zorgvuldig waste ze zich en verzorgde haar lichaam voor de nacht en kleedde zich nauwgezet. Natuurlijk vergat ze niet om zijn karwatsceintuur om haar middel te vlechten.
Ze verliet de badkamer via de andere deur om hem in zijn werk niet te storen. Ze maakte de drankjes klaar die ze op een klein dienblad plaatste. Met dit in de hand bleef ze bij de slaapkamerdeur wachten tot ze hoorde dat hij klaar was met zijn werk.
Bewonderend keek hij vanaf het bed naar haar op, terwijl zij, gekleed in een lange nachtjapon van dunne soepele zijde met om haar middel zijn ceintuur, naar hem toe schuifelde. Zwijgend nam hij het dienblad over en verwijderde de ceintuur. Het was, toen hij haar aanraakte, alsof zij een tweede huid gekregen had. Elke huidplooi kon hij voelen en toch, wanneer hij zijn handen van haar aftrok, was ze weer volledig het zedige en kuise meisje dat ze behoorde te zijn.
Hij liet haar zelf de banden om haar polsen en enkels vastmaken. Ze sloten soepel om haar huid, zonder pijn te doen maar ook zonder ruimte te geven. Hij toonde haar de ringen in iedere hoek van het bed. Ze ging na zijn gebod op het bed zitten en drukte eerst één voor één haar enkels tegen de ringen. Beide karabijnhaken sloten met een droge klik. Vervolgens strekte ze zich op het bed uit. De band om haar linker pols kon ze nog gemakkelijk vastklikken. Voor haar rechterpols was dat een stuk moeilijker. Ze merkte echter dat deze ring was vastgeklemd aan het bed. Omdat ook de karabijnhaak stevig aan haar pols was vastgemaakt, hoefde ze deze slechts tegen de ring aan te drukken. Ook de laatste karabijnhaak klikte open en dicht.
Zo lag ze vastgeklonken op haar bed. Zo eenvoudig was het gegaan dat ze nauwelijks kon geloven dat ze zichzelf niet even gemakkelijk weer zou kunnen bevrijden. Ze kon het niet nalaten het te proberen, terwijl de man haar glimlachend gadesloeg. Maar hoe zij ook probeerde, met haar vingers kon zij de sluitingen niet meer bereiken, noch kon ze haar banden losmaken. Ze was machteloos.
Met haar armen en benen wijd gespreid bood ze zich hulpeloos aan hem aan: op haar rug in afwachting van hem, als offer aan haar... god?
En spoedig daarop nam hij het offer.
Hij schoof haar nachtjapon naar boven. Ze was open en bereid.
Haar lipjes tekenden zich glinsterend af.
Nat van haar geil.
Hij gleed op haar neer en nam haar.
 verhalen maken dromen waar 
nu te bestellen: “Haremslavin” als paperback, gebonden de luxe en eReader
reeds verschenen: “In de ban van zijn wil” als paperback, gebonden de luxe en eReader
te bestellen bij: Erobird Boekenwinkel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Op afstand 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?