weggemoffeld
Maar toen ze uitgelachen waren, begon Juliette zorgelijk dat ze toch wel zwaar in de problemen zat.
“Nee joh, die kip heeft het je hartstikke gemakkelijk gemaakt. Die pagina haal je er gewoon uit. Kijk, dat kruisje staat bovenaan je laatste vel. Madame Kip staat op de vorige.”
“Maar dat ziet ze toch zo, dat er een pagina mist.”
“Nee joh, het is net een blinde vink, die ziet niks, een blinde kippige vink, of een blinde vinkige kip.”
En beiden barstten weer in lachen uit.
Maar Juliette bleef aandringen.
“Hoe moet dat dan met die pagina minder.”
“Kijk, ze is zo stom dat ze de pagina’s niet genummerd heeft. En je hebt er al vier gemaakt. Die merkt echt niet dat er één minder is. Alleen moet ik natuurlijk zorgen dat ik er net zoveel als jij heb.”
Marjan telde haar aantal kantjes. Met gemaakte boosheid reageerde ze.
“Nou zie je wel, als ik het niet dacht. Je hebt toch nog veel te hard gewerkt. Ik heb net zoveel als jij nu.”
“Sorry hoor. Maar het is heus niet zo makkelijk om lui te zijn. Ik heb ècht mijn best gedaan,” antwoordde Juliette gemaakt pruilend.
“Maar hé, even alle gekheid op een stokje, wat doe ik hiermee?”
Juliette zwaaide met de ‘foute’ strafregels.
“Eet ze op!”
“Nee serieus!”
“Ik ben serieus”, en pakte het papier van Juliette af.
Ze besnuffelde het, wreef het tussen haar vingers, likte er zelfs aan en besloot met een gemaakte stem:
“Bij nader inzien zijn deze waarheidsgetrouwe regels toch niet geheel mijn smaak. Ze zijn mij een beetje te zwaar op de maag. Ik ben een dom kostschoolmeisje dat nog heel veel kan leren van mijn lerares Frans Madame Kip. Nee, geef mij liever wat luchtiger kost.”
Ze pakte een velletje van haar eigen regels.
“Je suis une vieille vache qui fait des tours excitants.... oftewel: ik ben een oude koe die een opwindend kunstje doet. Kijk dat is lichtere kost.”
En begon aan een denkbeeldige maaltijd.
Juliette had moeite haar lachen in te houden.
“Stop nou even. Serieus. Ik kan het toch echt niet in de prullenbak gooien. Als iemand het vindt, weten ze zo dat ik het geschreven heb.”
Ze keek om zich heen.
“En ergens anders verstoppen kan hier niet.”
“Stop het onder je kleren.”
“Maar als ze die nou controleert?”
Juliette dacht even na.
“Maar dat doen ze natuurlijk niet.”
“Oh, dat doen ze wel. Dat doen ze vaak genoeg. Zeker weten. Zitten ze aan je kleren te frunniken. Omdat je in hun ogen weer niet netjes genoeg bent of zo. Dat je bloes niet recht zit. Of je schooldas. Dat je kousen afgezakt zijn. En als ze denken dat je wat verstopt hebt, mag je je uitkleden. Waar iedereen bij staat. Oh, daar doen ze niet moeilijk over. Het zijn allemaal meisjes, kind. Zeggen ze dan. Niets om je voor te schamen.”
En met een geëxalteerd stemmetje: “En onze Directeur heeft al zoveel blote meisjes gezien, die wordt daar echt niet meer warm of koud van. Nietwaar Directeur. Als ik me nou zou ontkleden,... en daar lachen ze dan zo dom verleidelijk bij, nou dan... maar de magere scharminkeltjes die jullie zijn....”
“Doen ze echt zo?”
“Oh ja hoor, of nog erger. Zucht. Als ze de pik op je hebben, moet je echt uitkijken. En dat heeft Kipje op ons. Niet? Stom wijf.”
“Niet onder je kleren, maar waar dan!”
Juliette was nu echt wanhopig.
Marjans antwoord was een lange nadenkende frons. En een kreet van triomf:
“Ik weet het, ik weet het!”
En aarzelde vervolgens:
Maar het is wel heel gewaagd. Dat durf je vast niet. Ik zou het natuurlijk voor je kunnen doen, maar eh, ik eh.”
“Vertel op. Ik durf het vast wel.”
Marjan bloosde. Ineens was ze niet meer zo vol bravoure. Ze was duidelijk van haar eigen ideeën geschrokken. Of was het verlegenheid om ze aan Juliette te vertellen?
“Zul je het niet raar vinden?”
Juliette pakte haar handen en keek haar aan.
“Nou moet je even luisteren. Ik vind niks van jou raar.”
Ze haalde even heel diep adem.
“Ik vind je geweldig.”
“Echt?”
“In alles. Hoe jij de beurt kreeg. Hoe jij in de bibliotheek was. Hoe je naar me keek op de trap...”
Even was het stil.
“Je moet hem in je kut stoppen.”
Juliette keek haar met grote ogen aan.
“Gewoon in je kut stoppen, daar kijken ze niet, niet bij jou. En in die van mij gaat het niet.”
Marjan haalde haar schouders op:
“Ik ben veel te nauw. Maar jij vast niet. Oh wat zeg ik.”
Marjan kreeg een hoofd als een biet:
“Sorry.”
“Hee joh, niks sorry. Je hebt toch gelijk. Dat vind ik zo goed van je. Dat je heus wel weet dat ik geen zestien ben. Dat ik een kut heb van Hier tot Tokyo. Maar dat je me toch behandelt als, eh, één van jullie.”
“Ben je toch ook. Je bent net zo goed een kostschoolmeisje als ik. En wie zegt dat je daarvoor zestien moet zijn. Ik ben tenslotte....”
Plotseling stopte ze.
“Nou ja, het doet er helemaal niet toe wat ik ben. We moeten als de donder zien dat we dit papier in die kut van jou krijgen. Straks komt Kip er weer aan. Als jij nou vast je broekje uittrekt, kijk ik hoe je dat papier zo klein mogelijk krijgt. En zonder scherpe kanten.”
Marjan begon het vel op te vouwen, maar kon het niet laten om ondertussen naar Juliette te kijken die inderdaad haar commando opvolgde en haar broekje uittrok.
“Op het bankje gaan zitten en achterover leunen. Hmm, lekkere kut heb jij. Bij jou valt tenminste wat te zien. Hm, dat papier klein maken gaat zo makkelijk nog niet.”
Marjan probeerde het papier klein te vouwen. Klein werd het wel, maar niet erg praktisch. Een kut is tenslotte geen broekzak.
“Waarom doe je zo moeilijk”, vroeg Juliette haar, terwijl ze met wijd open benen toekeek. Raar toch, dat je, als je zo aan het complotteren was, je dit soort dingen gewoon deed en je er nog oké bij voelde ook. Was dat nou die kameraadschap onder meiden waarover ze zo vaak door haar ‘vriendinnen’ had horen opscheppen? De dingen die je alleen met je hartsvriendinnen kon doen? Praten over kutten en neuken alsof het de normaalste onderwerpen zijn, je broekje uittrekken en met opgeschorte rok en je benen wagenwijd open zitten wachten terwijl je vriendin toekijkt?
“Waarom maak je er niet gewoon een prop van? Als ie er bij mij in kan wordt ie vanzelf wel kleiner.”
“Sure, why not?”
Marjan was al bezig met proppen toen ze zich realiseerde wat Juliette had gezegd.
“Word je daar dan geil van?” vroeg ze verbaasd.
Juliette moest lachen.
“Gekkie, ik niet, maar m’n kut wel, dat gaat van zelf.”
“Hè, echt waar?”
“Ja joh, nooit geprobeerd?
“Never!”
Even voelde Juliette zich weer de ervaren vrouw... nee, toch ...meisje. Meisje dat kon putten uit de ervaringen van een vrouw, net zoals andere meisjes dat doen bij, eh, ze moest even een voorbeeld bedenken, bij Lieve Lita, of Lieve Mona, of hoe die rubrieken tegenwoordig ook mogen heten.
“Als je maar wat frunnikt met je kut wordt je vanzelf nat. Handig als je gewoon zin hebt om met jezelf te spelen, maar nog niet in de stemming bent. Daarom denken mannen die verkrachten ook vaak dat vrouwen het lekker vinden. Het is echt niet altijd leuk als je kut een eigen leven leidt”, besloot ze wereldwijs.
Een wereldwijs meisje van vijfendertig jaar, niet te geloven!
“Hé, t’is wel klein genoeg zo, prop maar in me.”
Marjan ging aan het werk en verbaasde zich over het gemak waarmee Juliette alles toestond en zich bleef ontspannen.
“Jij hebt lef, jij. Ik denk niet dat ik dat zou kunnen.”
Juliette schoot in de lach.
“Nou dacht ik steeds dat jij alles durfde!”
Marjan lachte mee: “True, true, maar alleen als iedereen het van me verwacht. En dingen in m’n kut stoppen hoort daar echt niet bij. Stop nou ‘s met lachen, zo lukt het echt niet hoor.”
“Moet je me likken.”
“Ja, doe hoor. Je bent lekker, jij. Niet lachen. Stilliggen!”
Heel voorzichtig trok ze Juliettes lipjes van elkaar en duwde zachtjes de prop bij haar naar binnen.
“Zo, daar heb ik echt geen tong voor nodig. Hm, gaat best makkelijk eigenlijk. Ben je echt niet geil?”
Marjan keek naar Juliette op. Die kreeg een kop als vuur.
“Hmm, ja dus.”
En plagend: “Ahh, ze wil het niet weten...... als ik even doorga....”
Ze zag de prop verdwijnen en streelde heel licht langs de kutlipjes van Juliette.
“als ik even doorga ...”
Juliette kreunde zachtjes: “Nee....”
“Ja. Je hebt gelijk, zucht, straks....”
Marjan spitste geschrokken haar oren.
“Jezus, die teef komt er aan, vlug ga zitten,” en schoof zelf snel op haar plaats.
Ook Juliette schoof van de lessenaar af haar eigen bankje in. En hield haar broekje in haar hand.
Beiden keken er naar.
“Jezus, stop onder je bloes, idioot. Snel.”
Juliette gehoorzaamde Marjan zonder aarzeling. Net op tijd.
wie was nou al weer wie?
lijst met personages - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?