| Gepost op dinsdag 31 oktober 2006 - 11:56 am: | 
|
|
De reden waarom Trixie haar examen niet lukte
Trixie is een ijverige studente aan de Hogeschool, die heel haar leven al niets anders gedaan heeft dan studeren. Elk jaar brengt ze haar schooldagen door in een kot, maar deze keer verblijft ze door omstandigheden in een studio dat zich bevindt in een groot appartementsgebouw.
Daarvoor heeft ze een hele dag samen met haar moeder van huis tot huis moeten slenteren. Een vervelende en frustrerende dag is het geweest, maar ze was toch blij dat ze nog iets gevonden hadden.
Buiten haar school, moet ze hele avonden studeren, en enkele avonden in de week brengt ze met haar vriendinnen door. Hoewel ze een ijverige studente is, houdt ze er toch van om eens flink uit de bol te gaan.
Alles is voor niets geweest
Weer na enkele minuten stilte realiseert Trixie zich dat ze moet verder werken. Ze gaat terug aan haar bureau zitten en begint haar derde pagina te vertalen. Deze keer heeft ze het best moeilijk om zich te concentreren, en weer gooit ze een blad weg. De woorden blijven zich maar als een filmpje door haar hoofd spelen. Ze snapte er niets van. Zou er hier sprake zijn van mishandeling? Wie zou er anders zo tegen zijn vriendin zitten roepen? Moest ze dat niet gaan aangeven? Maar iets in haar vindt dat dit niet nodig is. Ze zou niet eens weten hoe ze zoiets aan iemand kan vertellen. En misschien is het geen mishandeling. Weet zij veel, ze is niet van plan om zich te bemoeien met wat er zich hiernaast afspeelt. Ook vindt ze dat de muren hier wel heel dun zijn. Ze kan immers alles horen, of toch bijna alles.
Wanneer het haar eindelijk is gelukt om de gebeurtenissen opzij te zetten en ze weer geconcentreerd kan verder werken, begint het spelletje opnieuw:
“Ga voor mij zitten op je knieën.”
“Waarom? Meester, ik heb toch niets meer misdaan.”
“Nee, dat is waar, maar nu dat je zo een stomme vraag stelt wel. Ik wil dat je naar me luistert zonder tegenspraak!”
En na weer een paar minuten stilte hoort ze hem zeggen: “En nu ga je kruipen.”
Ze zucht.
“Verdorie, hoe kan ik me zo concentreren!”
Ze gooit weer een blad in de vuilbak. Wat moet ze nu doen, als dat zo een hele avond door gaat, haalt ze het zeker niet tegen overmorgen. Ze heeft nog niets anders gedaan dan getreuzeld tot nu toe. En het lukt haar maar niet meer zich te concentreren. Ze puft en loopt weer naar de keuken, deze keer om een appel te pakken. Dan besluit ze om wat tv te kijken en zapt naar TMF. Wanneer ze hem weer hoort praten, draait ze resoluut de volumeknop wat luider tot ze de buren niet meer kan horen en gaat dan weer op haar bureau zitten. Ze werkt die avond nog drie pagina’s af en besluit dan toch nog een paar uren te gaan slapen.
De volgende dag staat ze met barstende hoofdpijn op en neemt ze enkele aspirientjes. Na haar derde tas koffie en twee boterhammen besluit ze om even een luchtje te gaan scheppen. Ze heeft nog een hele dag tijd en kan best wat verse zuurstof gebruiken. Wanneer ze haar deur achter zich sluit, blijft ze even nadenkend staren naar de deur van haar buurman. Eigenlijk zou ze hem moeten confronteren over wat er gisteren is gebeurt. Maar dat durft ze toch niet goed. Het idee al dat hij weet dat zij alles gehoord heeft geeft haar een onbehaaglijk gevoel. En straks zou hij nog kunnen denken dat ze misschien met haar oor tegen de muur heeft staan luisteren. Of misschien is hij wel zo agressief dat hij tegen haar gaat beginnen roepen, want het ziet haar absoluut geen type uit die zich uitgebreid gaat excuseren. Wanneer ze ineens schuifelende voetstappen hoort achter zijn deur maakt ze dat ze weg is.
Buiten adem staat ze op de hoek te puffen.
“Bange trien, hij weet toch niet dat je alles gehoord hebt,” denkt ze.
Ineens realiseert ze zich dat ze nu de kans heeft om haar buurman ongemerkt te zien. Ze loopt terug naar het appartementsgebouw en ziet daar een jonge vrouw naar buitenkomen. Maar hem ziet ze niet. De vrouw ziet er heel normaal uit, en wanneer ze die geluiden gisteren niet gehoord zou hebben zou ze zich nooit kunnen indenken dat zij zich laat mishandelen. Ze loopt een paar meter achter de vrouw aan en ziet haar in haar auto stappen en vertrekken.
“Op weg naar het werk waarschijnlijk.”
En Trixie loopt verder naar een parkje waar ze enkele minuten op een bankje gaat zitten. Ze zou nu best haar vriendin kunnen bellen, maar het is nog veel te vroeg. Dus kijkt ze naar de vogeltjes die hun ochtendlied zingen en geniet ze van de frisse geuren die alleen de herfst kan verspreiden. Ze heeft nog zoveel werk met haar vertaling, en is bang dat ze het niet zou halen. Nog maar zes bladzijden heeft ze vertaald. Er is nog veel werk maar ze probeert haar zorgen opzij te zetten – ze zal het wel afkrijgen.
Tegen de avond heeft ze alweer acht bladzijden kunnen afwerken.
“Zo, dat geeft me al een veel beter gevoel,” zucht ze blij.
En ze gaat vrolijk haar avondeten opwarmen. Haar moeder geeft haar altijd eten mee die ze gewoon in de microgolf kan zetten, want koken kan ze niet, en heeft daar ook geen tijd voor. Ze heeft een heel lieve moeder, die alles zou doen om haar te helpen. Veel meisjes zouden zelf moeten zien bij te verdienen om hun studies te kunnen betalen, maar bij haar betaald haar moeder alles. Het enige wat ze zelf moet doen is haar studio onderhouden. Maar voor de rest wordt er voor haar gezorgd. Wanneer ze haar avondeten op heeft gaat ze weer verder.
En na enige tijd hoort ze hem weer: “Bukken!”
“Hier meester?”
“Daar ja, en houd je vast aan de tafel. Ik ga je nu twintig slagen geven en wil je daarbij niet horen.”
Maar toch hoort Trixie haar roepen.
“Zwijgen, de buren zouden je kunnen horen!”
“Dat je daar nu nog maar aan denkt,” denkt Trixie en probeert zich verder te concentreren.
Maar het lawaai houdt maar niet op. Ze zucht en doet haar best om alles te negeren.
“Niet luisteren,” troost ze zichzelf.
Maar wanneer ze na enige tijd haar pagina overleest merkt ze dat ze haar gedachten heeft genoteerd.
“Verdomme toch!” en ze gooit weer eens een pagina de vuilbak in.
Ze blijft zitten en staart naar de muur.
“En dat twee dagen na elkaar,” denkt ze.
Ze besluit toch nog opnieuw te beginnen en doet haar best om al het lawaai te negeren. En dit lukt haar ook. Ze negeert niet alleen het lawaai, maar op een gegeven moment ook het trillen van de muur. Ze is goed bezig maar plots word alles verstoord.
“Pats!”
Een kader dat boven haar bureau hangt valt rechtstreeks op haar hoofd. Trixie roept van de pijn en smijt daarbij haar glas cola dat op bureau staat om.
“Verdomme!” en ze stampvoet op de grond.
Al haar notities zijn doorweekt en de inkt begint overal uit te lopen. Ze houdt de bladen één voor één omhoog en begint te wenen. Alles heeft ze voor niets gedaan. Dit kan toch niet meer. Wanneer ze uitgehuild is probeert ze haar bureau te verschuiven naar de andere kant van de kamer maar haar poging lukt maar niet. Gefrustreerd neemt ze haar gsm en belt haar moeder op:
“Ma, ben ik het hier, mijn examen zal niet lukken.”
“Wat zeg je me daar kindje, je weet zelf dat je nog nooit hebt gefaald, hoe komt dat nu?”
Ze verteld over het lawaai bij de buren, maar niet over hun seksspelletje.
Haar moeder probeert haar te troosten: “Maar je kunt dat toch nog overschrijven?”
“Nee ma, alles is uitgelopen.”
“Ik weet ook niet hoe ik je daarmee kan helpen, heb je er al aan gedacht bij de buren aan te kloppen?”
“Ja, maar ik weet niet hoe ik hen moet confronteren,” zucht Trixie.
“Dat is nu toch niet moeilijk hé.”
“En toch kan ik dat niet doen, ma. En vraag me niet waarom, oké.”
“Dat vind ik nu echt wel preuts van jou hoor.”
“Ja, ik weet het… Ik ga nu neerleggen, ik bel je later nog wel, goed?”
“Dat is goed, maar probeer toch nog wat te werken hé, als je het uitlegt op school zullen ze het misschien nog begrijpen.”
“Ja misschien. Tot dan.”
“Tot later, en lig er maar niet van wakker.”
De confrontatie
Diezelfde avond werkt ze niet meer verder maar piekert ze erover hoe ze best de buurman zou confronteren. Dat moet ze nu wel doen na alles wat er is gebeurt. Ze probeert zich de buurman voor te stellen, en hoe ze aan hem zou uitleggen wat hij haar heeft aangedaan. Het zou waarschijnlijk wel een dertiger zijn stelt ze vast. En hij zou toch wel begrijpen dat dit niet aangenaam is.
“Allé vooruit, ik moet er nu echt naartoe gaan.”
Ze loopt naar haar deur, blijft daar nog een poosje staan en loopt dan naar buiten. Wanneer ze voor zijn deur staat klopt ze zachtjes. De minuten die verstrijken voor hij opendoet duren pijnlijk lang. Maar na een tijdje doet hij eindelijk open. Het is een magere grote man met beginnende grijze haren. Ze slikt en kijkt hem een poosje aan.
“Euh, ik woon hier naast je en heb gemerkt dat ik alles kan horen wat er bij jou gebeurt.”
Terwijl ze deze ene zin met veel moeite zei, kijkt hij haar afwachtend aan en verschijnt er een kleine lach op zijn gezicht.
“Ja, ik weet dat de muren hier heel dun zijn.”
Trixie blijft kijken, en weet opeens niet meer wat ze nog zou moeten zeggen.
Na een poosje zegt ze dan: “Ik zou graag hebben dat je daar een beetje op let, want ik zit namelijk in mijn examenperiode.”
“Oh, maar dat wist ik niet, ik hoop dat we je niet teveel hebben opgehouden.”
“Ja, eigenlijk wel, ik zou het niet meer kunnen halen.”
“Dat spijt me echt heel erg, ik zal er voortaan op letten, is er iets dat ik kan doen voor het goed te maken?”
Trixie denkt na over deze woorden maar antwoord dan resoluut: “Nee.”
En ze draait zich om, om weer naar haar studio te gaan.
“Heb je even tijd om iets te drinken bij mij?”
Ze blijft verstijfd staan en denkt aan alles wat er is gebeurt de laatste twee dagen. Wat moet ze in hemelsnaam bij hem komen doen? En is dat niet gevaarlijk?
“Om even te praten, toch?” vraagt ze dan.
“Ja natuurlijk, wat dacht je!” en hij lacht.
“Oké, eventjes dan.”
Ze loopt met hem mee naar binnen en volgt hem naar de keuken. Ze blijft midden in de keuken staan, te verlegen om direct te gaan zitten.
“Zet je maar neer hoor. Wil je iets drinken?”
“Nee, dat hoeft niet.”
Ze gaat zitten en kruist haar benen, niet wetend wat te zeggen en kijkt hoe hij zichzelf koffie inschenkt. Na wat gescharrel in de keuken komt hij bij haar zitten.
“En wat doe je op school?”
“Ik studeer voor tolk op de Hogeschool.”
“Dat zal niet gemakkelijk zijn, het spijt me echt voor ons lawaai, de muren zijn hier helaas dun. Je bent niet de enige die daar over is gaan klagen, hoor. Elk jaar opnieuw krijg ik wel iemand aan de deur die komt klagen. Maar helaas kan ik er ook niet veel aan doen.”
“Tja, het is niet echt leuk,” zegt Trixie en kijkt weg, ze weet zich maar geen houding aan te nemen, en vindt het maar moeilijk om hierover te praten.
“Ik doe dit al jaren, je weet wel en zegt altijd tegen mijn slavin dat ze niet mag roepen, maar daar houdt ze zich helaas niet altijd aan.”
Trixie is zo aangeslagen door zijn woorden dat ze hem sprakeloos blijft aanstaren, wat moest ze hierop zeggen, en wie had gedacht dat hij zo rechtstreeks zou zijn?
“Je bent toch niet te erg aangeslagen hé, heb je nog nooit gehoord van Sm misschien?”
“Nee.”
“Oh, dat wist ik niet. Ik hoop dat ik je niet overdondert heb. Ieder heeft zo zijn hobby’s of niet soms?”
“Ja, dat zal wel,” en ze kijkt hem aan alsof hij een vuile vlieg is.
“Al jaren doe ik eraan. Bij Sm gaat het om een onderdanige persoon en een dominante persoon, en men verwacht van de onderdanige dat zij alles doet wat haar meester vraagt. Is wel leuk of niet soms?”
Trixie kijkt bedenkelijk en wil eigenlijk zo snel mogelijk vertrekken, maar wil ook niet onbeleefd zijn. Ze denkt na over zijn woorden, maar vind er eigenlijk niet echt iets leuks aan, daarvoor heeft ze wat te weinig ervaring in seks om dat te weten.
“Ik zou het niet weten,” zegt ze dan maar.
“Ik zie dat je niet geïnteresseerd bent, ieder zijn keuze hé. Ik wil je eventjes naar mijn slavin brengen, ze zou zich graag excuseren.”
“Maar dat hoeft niet hoor het is in orde zo.”
“Oh, jawel ze moet van mij trouwens.”
Hij neemt haar hand en trekt haar recht en loopt met haar naar de slaapkamer. Wanneer hij de deur opendoet ziet zij een naakte jonge vrouw die helemaal in een foetushouding is vastgebonden op bed. Ze schrikt enorm en wil weglopen naar haar studio maar hij houdt haar hand stevig vast.
“Je mag je excuseren,” zegt hij tegen de vrouw die is vastgebonden alsof dit allemaal afgesproken spel was.
De vrouw kreunt en opent haar ogen, ze kijkt Trixie aan en excuseert zich. Trixie kijkt met rode kop naar haar en knikt.
“Het is goed, maar nu wil ik vertrekken, oké.”
Hij laat haar hand los en zij gaat met grote passen naar haar studio. Ze kan niet snel genoeg weg zijn.
Die nacht kan ze de slaap maar niet vatten, ze moet steeds terugdenken aan haar kennismaking met de buren. Aangeslagen was ze geweest toen ze de vrouw zo zag liggen. Dit kan je nu toch geen seks meer noemen? Maar blijkbaar vindt zij dit even leuk als hij. En dat hij haar nog vroeg wat zij ervan vond? Of zij zich met zulke dingen wilt bezig houden?
Nee, het is gewoon pervers. En ze vindt het vreselijk voor die vrouw hoe zij zich laat behandelen. Heeft ze dan geen eigenwaarde? Ze begrijpt er maar niets van. Alleszins hoopt ze dat ze wat minder lawaai zouden maken, want ze weet zeker dat ze nooit meer zou durven aankloppen. Wat zouden haar vriendinnen ervan vinden als ze dat hen verteld? Die zouden zich vast een breuk lachen. Dat is nu weer typisch voor haar om dit mee te maken. Ze denkt aan Liesje die stomverbaasd zou kijken en aan Maité die in lachen zou uitbarsten. Want dat is het uiteindelijk ook, een stomme grap is het. Het is gewoon opgezet spel.
Juist voor Trixie in slaap valt word er op haar deur geklopt. Ze mompelt en draait zich om, overtuigd dat het de buren weer zijn. Maar dan word er luider geklopt aan haar deur en deze keer is ze zeker dat er bij haar word geklopt. Verbaasd staat ze op en loopt naar de deur waar ze door het kijkgaatje kijkt. Het is de jonge vrouw van hiernaast. Ze twijfelt om open te doen maar de vrouw blijft wachten en maakt aanstalten om weer te kloppen. Uiteindelijk doet ze toch open. De vrouw loopt binnen en gebaart met haar vinger dat ze stil moest zijn.
“Mijn meester mag dat niet weten. Ik kom even langs omdat ik het zo erg vind wat er is gebeurt. Je zit er toch niet mee in dat ik hier even kom zitten hé.”
“Nee, doe maar.”
“Ik hoop dat je niet te erg bent geschrokken. Mijn meester verzint de onmogelijkste spelletjes en sinds gisteren maakte hij zoveel lawaai met de bedoeling dat jij het zou horen. Hij wou dat je kwam aankloppen.”
“En waarom doet hij dat dan?”
“Het hoort gewoon bij het spel, soms krijg ik opdrachten om iemand te verleiden in de winkel, of op straat en nog andere dingen, het hoort er gewoon bij.”
“Ik vind dat maar een bizar spel wat jullie spelen.”
Trixie voelt zich nu veel beter op haar gemak, dan toen ze met hem aan tafel zat.
“Ik begrijp dat wel, voor een buitenstaander is dit heel raar. Ik was er echt van aangedaan toen ik je zo zag staan aan die deur. Dat was niet de bedoeling van ons.”
Trixie knikt en kijkt naar haar polsen die vol striemen staan.
“Heb je geen pijn aan je polsen?”
“Nee hoor, ik ben wat meer gewoon dan dat en vind pijn trouwens lekker.”
“Oh… ja het ziet er wel blauw uit,” en Trixie buigt zich voorover om haar polsen van dichterbij te bekijken.
Ze wrijft er met haar vinger over en kijkt bedenkelijk.
“Als je dit al erg vind zou je de rest niet kunnen aanzien,” en de vrouw trekt haar rok omhoog om de striemen op haar benen te laten zien.
“Niets erg aan hoor, het is een teken van mijn meester.”
Maar Trixie vindt het wel erg en wrijft over de striemen.
“Vind je het niet leuker om gestreeld en geliefkoosd te worden door een jongen dan dit?”
“Niet direct, maar nadat ik geslagen ben geweest vind ik dat wel heel prettig.”
Ze praten die avond nog heel lang voordat ze gaat slapen.
Trixie geeft haar geheim prijs
Nadat ze elkaar die dag ontmoette werden ze goede vriendinnen die elkaar regelmatig zagen. Trixie haar examens liepen voor de rest heel vlot buiten die ene. Maar ze kreeg de kans om deze opnieuw te maken. Zo een drie keer per week ziet ze de vrouw die eigenlijk Linsay noemt. Zij komt dikwijls vertellen over haar ervaringen met hem en Trixie vind het naarmate van tijd steeds boeiender worden, zolang zij maar niet rechtstreeks betrokken word. Want zijzelf zou nooit tot zulke dingen in staat zijn.
Wanneer ze die dag na school naar huis komt staat Linsay aan haar deur te wachten: “Eindelijk ben je daar, ik sta hier al een hele tijd op jou te wachten.”
“Ja, je weet toch dat ik van school kom hé.”
Ze opent de deur en stelt Linsay voor om mee te eten. Terwijl ze samen eten verteld Linsay dat haar meester er een derde bij wilt.
“Bedoel je dat er nog een man moet meespelen?”
“Ja, een man of een vrouw het maakt voor hem niet uit, ik vind het wel spannend.”
“Je meent dat…”
“Ja, echt wel, ik zou dat graag doen.”
Trixie lacht, en denkt na over wat zij al gedaan heeft en dat is helemaal niets.
“Voor mij zou het al spannend zijn om gewoon met een jongen naar bed te gaan.”
Linsay kijkt haar verbaast aan en stopt met eten.
“Je bedoelt toch niet… Ben je nog nooit met een jongen naar bed geweest?”
“Nee.”
Lachend brengt ze haar lege bord naar de keuken.
“Ik ben er nog nooit aan toe geweest!” roept ze vanuit de keuken.
“Je liegt, dat kan toch niet, hoe oud ben je nu weer?”
“19 en dan?”
“Allé, dat had ik van jou nooit kunnen denken, er is toch niets mis met je?”
“Tja, ik heb alleen nog nooit een leuke jongen leren kennen.”
Linsay proest het uit, en staart haar ongelofelijk aan.
“Nu snap ik waarom je die avond bij ons zo verbaasd stond te kijken.”
“Ja, dat is niet moeilijk hé… Heb je zin in wijn?”
“Is goed.”
Na haar derde glas begint Trixie over haar enige bijna sekservaring te praten en dat was niet met een jongen maar een meisje.
“Ik weet niet Linsay, maar ik moet toegeven dat jongens me niet zoveel zeggen.”
“Je bent lesbisch dan?”
“Misschien, dat weet ik niet zeker, het zou best kunnen. Ik ben twee keer verliefd op een meisje geweest, een paar jaren geleden op iemand van mijn klas en dan nu.”
“En wie is dat meisje nu dan?”
Trixie negeert de vraag en schenkt haar nog een glas wijn in. Ze weet niet hoe ze het haar moet zeggen, en het is ook nu pas dat ze beseft dat ze verliefd op haar is. Vanaf het begin klikte het enorm met haar maar ze heeft er nooit bij stilgestaan dat ze gevoelens voor haar heeft. Met glinsterde ogen zit Trixie naar haar glas te staren. Linsay weet dat ze niet verder moet vragen, want dan klapt ze helemaal dicht en wacht tot ze verder verteld.
Na een poosje zegt Trixie: “Weet je Linsay, al van in het begin voelde ik iets voor jou, maar nu pas dring het tot me door.”
Trixie blijft haar heel serieus aanstaren. Een stilte kruipt voorbij vooraleer Linsay antwoord:
“En meen je dat echt, Trixie?” vraagt ze.
“Ja.”
Trixie bloost er zelfs van. Ze is bang voor wat Linsay ervan gaat vinden, misschien praten ze wel nooit meer met elkaar.
“Ik weet niet goed wat ik hierop moet zeggen, het overvalt me een beetje.”
“Ja, ik weet het, je moet niet antwoorden van mij hoor.”
Vanaf de dag dat ze Linsay zo machteloos zag liggen bij haar buurman voelde ze al een sympathie voor haar. Ze wou haar troosten en vastnemen. Toen zij haar polsen zag wou ze de striemen kussen. En wanneer Linsay haar rokje optrok voelde ze een warmte in zich opwellen. Ook nu dat ze haar zo onzeker en verbijsterd op haar stoel ziet zitten wil ze haar vastnemen en haar kussen. Ze wil zoveel met haar, zou voortdurend bij haar willen zijn. Ze wil haar elke dag troosten nadat ze haar heeft horen roepen bij haar buurman, en zelfs zou ze haar tranen willen wegkussen. Ze weet dat ze voor Linsay heel wat over heeft. Maar hoe denkt zij daarover?
“Ik geniet van elke moment met jou en kan er niet tegen dat hij je zo pijn doet, ik zou je willen troosten nadat je van hem komt,” zegt Trixie uiteindelijk.
“Dat is heel lief van je... Maar ik heb er nooit bij stilgestaan of ik iets voor een meisje zou kunnen voelen.”
“Maar je zou wel met een meisje willen vrijen omdat je meester dat vraagt?”
“Ja, maar het is wel anders, ik vind je wel lief, maar gevoelens heb ik toch niet.”
Hierop antwoord Trixie niet maar buigt zich voorover naar Linsay toe. Haar hand trilt wanneer ze haar gezicht wil aanraken. Maar toch verzamelt ze alle moed en drukt haar lippen tegen haar lippen. Langzaam glipt haar tong naar buiten en opent ze Linsay haar mond. Ze wacht even, verwacht dat Linsay haar zou wegduwen, maar dat doet ze niet. Wanneer ze haar tong voelt, streelt ze die en speelt ermee. Linsay reageert terug door haar tong ook te strelen. Trixie’s hart bonkt hevig wanneer ze merkt dat ze terugkust en ze waant zich in de hemel. Ze zweeft. Na enkele minuten houden ze op en blijven elkaar aanstaren.
“Wat vond je ervan?” vraagt ze aan Linsay die ook doodstil blijft zitten.
“Het was… heel bijzonder,” en glimlacht.
“Nog steeds even goede vriendinnen?”
“Ja, meer dan dat zelfs.”
|
|
    
Mrs.Ména{sj}
Nieuw lid
Bericht Nummer: 3
Aangemeld: 09-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 31 oktober 2006 - 08:23 pm: |
|
Reactie |
Ik heb met heel veel plezier dit verhaal gelezen, vooral omdat ik hier heel veel herkenning in zag, bij mij speelde dit allemaal een jaar of 30 geleden af. Thans ben ik gelukkig getrouwd ja met een vrouw en ben daar nog een Domme over ook. Het leek echt of ik het verleden weer zag. Prachtig, ik heb echt genoten.
|
Lord Donck of Ar
Lid
Bericht Nummer: 20
Aangemeld: 07-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 31 oktober 2006 - 09:19 pm: |
|
pratende muren |
Goedenavond iedereen,
In 1970 zou Ik voor het eerste jaar naar de universiteit van Leuven gaan, en maanden voorheen liep Ik al zenuwachtig rond met als resultaat dat Ik bijna Mijn laatste jaar van de humaniora (wiskunde) had verknald, gelukkig hebben toen Mijn ouders op tijd ingegrepen en Mij er alsnog doorheen gesleurd. De maanden juli en augustus hebben Mijn ouders en Ikzelf gespendeert aan het zoeken naar een geschikte kamer om er de volgende jaren in door te brengen. Ergens iets buiten het centrum, niet zover van de campus verwijderd was er een mooi gebouw, niet nieuw maar op het zicht mooi gerenoveerd, en gelukkig met nog enkele kamers vrij.
Dus Ik had een keuze,ook al omdat de prijs niet zover uit elkaar lag, dus snel een akkoord gemaakt met de eigenaar om de kamer op de eerste verdieping, meteen extra kamer(de grootste van het huis) in een kontrakt te gieten. De eerste maanden van het nieuwe academie jaar verliepen rustig, kennis maken met de leraars, profs, de faciliteiten, de studenten en natuurlijk het uitgaansleven in Leuven zelf, mmmmm niet te vergeten. Nu op een avond in de maand januari, juist na de kerstperiode zat Ik te studeren op Mijn kamer toen Ik opeens rare en harde geluiden hoorde in de kamer op het gelijkvloers, beneden Mijn kamer.
Wel wat jij hier hebt beschreven past precies in dat beeld, precies of ik Mij 36 jaar terug in de tijd bevind en alles opnieuw beleef. Het enige verschil met jou beschrijving is dat het hier om een zeer dominante man ging die de kamer volledig had ingericht als een bdsm kamer en er zo nu en dan naartoe kwam met zijn slavin. Dat heb ik pas nadien vernomen, maar toen had Ik al een volledige geluidsband kunnen opnemen die best had kunnen dienen bij een mooie sm film!!
Dank je om deze herinnering terug leven ingeblazen te hebben.
Tharl, Master in Gor
|
DarkAngel
Lid
Bericht Nummer: 18
Aangemeld: 10-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 03 november 2006 - 09:34 pm: |
|
Ik wil jullie bedanken voor jullie waardering |
Dag allemaal, het doet me veel plezier dit te lezen. Ik ben blij dat ik jullie een plezier heb gedaan met dit verhaal te schrijven. Ik ben momenteel bezig aan een gevolg dat hopelijk even goed zal zijn.
Groetjes DarkAngel
|
John In Luiers
Nieuw lid
Bericht Nummer: 4
Aangemeld: 09-2010
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 27 september 2010 - 10:53 pm: |
|
Heerlijk genoten |
Mooi verhaal om te lezen ook als is het 4 jaar geleden geschreven , ik heb genoten van het verhaal
Bedank
John
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?