| Gepost op maandag 19 september 2011 - 08:58 pm: | 
|
|
Jordbaer deel 4 slot waarin de ochtendstond goud in de mond heeft
Hij moest haar toch al gehoord hebben, bedacht Thom later. Een tijdje nadat hij zijn ogen open had gedaan, om niks te zien behalve duisternis. Op het moment dat hij zich realiseerde dat hij geen duisternis zag, maar meer een donkere muur, de planken van een schuur, gingen de planken piepend omhoog. Daglicht verblindde hem. Zonnestralen. Een prachtige dag verwelkomde Thom. Een prachtige dag om te fietsen, dacht hij, voor hij zich realiseerde dat hij bij Eva was. Zijn hoofd hing achterover en omlaag. Zijn romp lag wel recht, maar zijn benen lagen rondom stangen gekromd. Ze stonden wagenwijd open.
“Goeiemorgen, lieve Thom,” klonk Eva’s stem.
Direct daarna zag hij haar gezicht in de opening, ondersteboven ten opzichte van zijn eigen gezicht. Hij bekeek haar sprakeloos. Een dikke staaf van hard leer zat achter zijn lippen en tanden en smoorde elk woord wat hij zou willen spreken.
“Lieverd,” dacht Thom, en hij voelde zijn geslachtsdeel ontwaken.
“Heb je goed geslapen?” vroeg Eva, terwijl ze zich door het gat wurmde.
Op haar knieën kroop ze tot dichtbij zijn hoofd. Ze droeg een oranje-achtige korte rok en een zwart topje. Ze oogde en rook fris gewassen.
Ze controleerde of de stang die Thom’s nek op hout gedrukt hield en zijn hoofd achterover dwong, nog steeds goed zat. Er zat een zacht stootkussentje omheen dat ervoor zorgde dat de druk op zijn adamsappel niet gevaarlijk groot werd.
“Misschien was het niet helemaal de luxe en comfort die je gewend bent van andere hotels, maar ik hoop dat je er tevreden mee was.”
Ze schoof nog wat verder op. Haar dijen vulden zijn gezichtsveld groot en roze. Hij voelde haar hand zijn hoofd aanraken. Ze maakte het riempje los van zijn mondknevel. Even later spuugde Thom hem uit in haar hand.
“Tijd voor een ontbijtje, nietwaar lieverd? Eerst wat te drinken misschien?”
Eva deed haar rokje omhoog. Thom zag dat ze er niks onder aanhad. Hij zag haar kutje zakken, steeds dichterbij zijn mond.
“Ik heb helaas maar één soort drank in de aanbieding. Ik ben een goedkoop hotel. Sinds de crisis moet ik zuinig aan doen. Doe je mondje maar open, Thom…”
Thom slikte moeilijk omdat hij zo’n dorst had, omdat zijn maag samentrok bij het vooruitzicht wat hem te wachten stond. Hij voelde zijn ogen zich langzaam vullen met tranen. Hij voelde hoe weerloos en hulpeloos hij was in haar macht en in haar handen. Moest het nog erger dan?
Gelaten opende Thom zijn mond zover hij kon. Zijn ogen bleven opengesperd. Ze zagen haar dijen en haar kruis. Ze zagen geel vocht in een dikke straal. Het was warm vocht, als lauwe koffie. Hij slikte instinctief. Hij likte langs zijn lippen omdat hij voelde dat hij straf zou krijgen wanneer hij zou morsen. Hij kokhalsde, maar slikte desondanks alles door.
“Zooooh… Was dat lekker of was dat lekker?”
“Het was lekker, Meesteres,” stamelde Thom.
“En nu? Nu wat te eten?”
“Oh nee,” stamelde Thom, toen haar vingers zijn lippen omcirkelden. “Niet dat. Alsjeblieft niet dat, Meesteres?”
“Okee, niks te eten dus,” zei Eva opgeruimd. “Dan kunnen we meteen door naar het volgende punt, de specialiteit van het huis.”
Eva kroop achteruit en wurmde zichzelf door het gat naar buiten. Thom bekeek de jubelende zon op de bergweitjes, de madeliefjes en paardenbloemen. Ver weg graasden schapen. Van de belletjes die ze om hadden, was het gerinkel te horen. De weg was nog verder. De zon weerkaatste in een felle flits op de autoruit van een auto.
Knarsend ging de voordeur van het schuurtje open. Thom kon Eva vanwege zijn achterover hangende hoofd niet zien, maar besefte dat zij hem volledig ter beschikking had. Ze keek recht in zijn open dijen. Hij verzon tientallen verschrikkelijke wapens die ze in haar rechterhand kon vasthouden. Hij verzon verschrikkelijke pijnen, rondspattend bloed zelfs. De reactie van zijn lichaam was dat zijn lul stijf werd.
“De specialiteit van dit huis is de geseling. Wil je de specialiteit van het huis proberen, Thom?”
“Ja Meesteres, ik wil graag door u gegeseld worden,” mompelde Thom.
Hij zette zich schrap.
Vervolgens voelde Thom haar zweep, leertjes die hem recht tussen zijn benen raakten. Haar tempo was regelmatig. Ondanks dat hij haar en haar zweep niet zag, kon hij raden wanneer de leertjes opnieuw kwamen. Een woeste aanraking met kwetsbare huid. Hij schrok van het geluid. Hij werd bang van de schrijnende pijn die hij voelde, bang dat hij het niet aan zou kunnen en bang dat er iets kapot zou gaan.
Maar Thom kon het verdragen. Hij lag min of meer stil, voelde zijn lichaam zich in flauwe bochten wringen, in conflict raken met de stangen die hem in positie hielden en met de brede stugge riemen die hem bonden. Zijn benen stonden bij zijn knieën wijd uiteen, maar onder de bank kwamen zijn kuiten en enkels weer bij elkaar. Zijn armen waren ergens onder zijn billen, vastgemaakt aan zijn enkels. Zijn lichaam kon niet veel bewegen, dus was er geen enkele kans om te ontsnappen aan haar zweep. Het enige wat hij kon doen, was zich overgeven aan de afstraffing en de pijn en dat was dan ook wat hij deed.
“Toe maar,” dacht Thom, en hij voelde zich als gisteren toen hij haar berg beklom.
Het werd steeds steiler. Maar hij zette door, ondanks dat de gedachte aan opgeven steeds luider in zijn hoofd klonk.
“Het houdt nooit meer op,” dacht hij, en incasseerde een volgende brandende veeg van de leertjes.
“Het houdt nooit meer op,” dacht hij terwijl hij zijn ogen dichtkneep voor de jubelende zon.
Onverwachts zweeg de zweep. Thom voelde een krankzinnige opluchting. Het was opgehouden.
“Hoe veel klappen heb je nu gekregen, lieve Thom?”
Thom dacht na, maar had geen idee. Hij had niet geteld. Had Eva hem opdracht gegeven om te tellen?
“Ik weet het niet precies, Meesteres, maar ik denk ongeveer 50…”
Tranen sprongen in zijn ogen toen Eva zei dat ze aan gokken niks had. Ze wilde een goed antwoord en elk ander antwoord was waardeloos.
“We staan dus nog op 0,” zei ze lief. “Helaas nog 47 te gaan…”
Waarna de leertjes Thom opnieuw tussen zijn benen troffen. En opnieuw, en opnieuw.
Aan het eind van de zaterdagse fietstocht wilde iedereen nog even de Vikingrots doen en dus kon Gunnar niet achterblijven. Hij had geen zin meer, was moe. Bovendien had hij al de hele rondrit moeite moeten doen om aan te klampen. Het was heel goed te merken dat het trainen er tegenwoordig meestal inschoot en dat hij vijf kilo was aangekomen.
Hij loste al toen de klim nog maar net begon. Een tijdje later voelde hij zich moederziel alleen, geen van zijn maten nog in zicht, en toen pas begon het zwaarste gedeelte.
Gunnar zwoegde met een steeds roder hoofd. Hij dacht aan omkeren, via weg 73 terug naar zijn dorp, dat was tenminste relaxt fietsen. Zijn vrienden waren nu al zo ver weg, ze zouden het waarschijnlijk niet in de gaten krijgen. Hij dacht aan afstappen, maar dat was zijn eer te na. Dus moest hij door. Met gepijnigde, allengs legere ogen keek hij de weg af. Hé daar was de top al, dacht hij verheugd, totdat hij zich herinnerde dat er een klein stukje vlakke weg in de klim zat. Daarna ging de weg zelfs nog een half procent steiler omhoog dan nu.
Op het vlakke stukje gooide hij de helft van zijn bidon leeg in zijn nek en de andere helft dronk hij op. Met grimmige ogen bekeek hij de weg die voor zich lag, rechtdoor naar boven. Hij ging uit zijn zadel om dansend op de pedalen naar boven te gaan. Al snel zat hij weer. Voor dat dansen was hij helaas wat te log geworden… Hij schakelde, maar bleek al op z’n lichtste verzet te zitten. Zijn fiets slingerde, zo langzaam ging hij. Hij omklemde zijn stuur en richtte zijn ogen op de grond. Hij stoempte en zwoegde en worstelde zichzelf een weg naar boven. Voor zijn ogen dansten flitsen uit de tijd dat hij amateur-wielrenner was. Hij had menig kus van rondemissen mogen ontvangen.
Op het moment dat Gunnar dacht dat hij dood zou gaan, dat dit het einde was, best wel vroeg nog, ontdekte hij een kapelletje. Naast een pad dat met een hekje afgesloten was. Een wat vreemde aanblik, want kapelletjes had je in katholieke landen, maar niet in z’n eigen land. Het leek trouwens geen oud kapelletje. Een net gerestaureerd kapelletje, zo zag het eruit. Naast het kapelletje stond een handgeschreven bordje. Bakje aardbeien, 15 Kronen. Gunnar vond het een uitstekend excuus om even af te stappen.
Toen Gunnar het gebouwtje betrad, lachte hij schaapachtig tegen de hoogblonde, knappe vrouw die hem onmiddellijk een bakje aardbeien aanreikte. Haar lach was innemend, zelfs betoverend. Gunnar rechtte zijn schouders en hield z’n buik in. Hij klopte op zijn shirt, want het was allemaal lucht wat er onder zat.
“Je bent er bijna, dappere wielrenner,” zei de vrouw.
Gunnar keek opzij en schrok een beetje. Er hing een manshoge poster van Jezus, althans van een man die vastgespijkerd was aan een kruis, naakt op een lendendoekje na. Alleen had deze Jezus een fietshelm op. Tussen de gaten van de helm waren doorns te zien. Het bloed liep in straaltjes langs zijn voorhoofd en op z’n wangen leek het bloed op tranen. Het hoofd van de man hing in zichzelf gekeerd op z’n borst. Gunnar werd getroffen door de gelaatstrekken van de man, zo sereen. Terwijl hij toch heel erg veel pijn moest lijden.
“Hij redde het helaas niet,” sprak de aardbeienverkoopster, “Hij wist de top nooit te bereiken.”
“Wat is er met hem gebeurd?” wilde Gunnar weten.
De vrouw lachte geheimzinnig. In haar ogen verscheen iets ondeugends, maar ook iets wat Gunnar een beetje bang maakte.
“Laten we zeggen dat hij iets tegenkwam onderweg…”
“Een ongeluk?”
“Wie zal het zeggen?” zei de vrouw met een raadselachtige glimlach, waarna ze in het bakje graaide.
Ze legde uitnodigend een aardbei op haar open handpalm. Ze keek Gunnar doordringend aan en vroeg hem of hij de aardbei wilde opeten.
|
|
    
knaapje
Lid
Bericht Nummer: 17
Aangemeld: 08-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 20 september 2011 - 10:19 am: |
|
Stil |
Beste jack.
Mag ik een andere keer reageren, nu kan ik het niet. Met een brok in mijn keel las ik het vierde deel en zeker het laatste gedeelte zorgde voor een brok in mijn keel en vochtige ogen.
knaapje, gekuist eigendom van Meesteres Aina.
| |
subjackt
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 72
Aangemeld: 07-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 20 september 2011 - 07:11 pm: |
|
brok |
Hallo knaapje,
Goed om te horen dat mijn verhaal je heeft weten te raken. Reacties als die van jou maken het leuk om verhalen te publiceren. Bedankt.
|
nathiex
Lid
Bericht Nummer: 19
Aangemeld: 03-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 01 oktober 2011 - 06:31 pm: |
|
Aardbeien, zo gevaarlijk! |
... Heel pijnlijk. Tot de dood? Hij had zich helemaal gegeven. En ik geloof, dat het nooit haar bedoeling was om een sikkepit rekening met hem te houden. De hoofdpersoon vind ik fascinerend. Ik mag dat toch zeggen? Maar die arme jongen. Dat had hij helemaal niet verdient! Een klein heksje. Of misschien wel héél groot? Zouden alle jongens zo eindigen? O'wee die achterblijven of alleen fietsen.
En aardbeien, die zijn verleidelijk. Misschien... moesten ze gewoon verder geklommen hebben.
liefs, nath.
Leef en laat leven
| |
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 489
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 03 november 2011 - 08:15 am: |
|
Twist |
Waarde Subjackt,
Ik was er nog altijd niet aan toe gekomen je hele verhaal in één keer te lezen. En dat moest toch wel, vond ik, om het naar waarde te kunnen schatten. Alleen deel één had ik gelezen, maar toen wist ik niet dat er meer zou komen.
Tot halverwege deel vier is het een zeer fraai femdom-verhaal. Hard, zoals sommigen zeiden, maar hij had de kans om weg te gaan en hij bleef. Zeer fraai geschreven, origineel verhaal, boeiend verteld. Inderdaad, je zou niet willen dat je haar tegen zou komen, maar ergens toch ook zo vreselijk graag weer wel. Overgeleverd zijn aan de grillen van zo'n femme fatale. Al wil ik eigenlijk niet weten welk eten ze hem dan in deel vier had gegeven.......
Maar dan, het stuk met de brave Gunnar. Op het moment dat die zijn intrede doet weet je als lezer dat hij het volgende slachtoffer zal zijn. Zie je hem samen met Thom opgesloten, elk in een eigen bench, met misschien nog wel meer benches met naakte wielrenners. O gruwel, de geschiedenis herhaalt zich. Hoe lang doet deze vrouw dit al en hoe lang zal ze er nog mee weg komen?
En dan, volkomen onverwacht, doet pure boosaardigheid zijn intrede. Althans, die wordt gesuggereerd, want nergens staat expliciet wat je meent te lezen. Maar toch, ineens is Eva van een ergens wel intrigerende vrouw veranderd in een monster. Van een vrouw die met je speelt en je tot de toppen van je zelfbeheersing drijft veranderd in een serial-killer, een wezen dat kampbeulen nog in de schaduw stelt.
Ik zei deze week nog tegen iemand dat ik nog eens een verhaal zou willen schrijven met een echt slechte hoofdpersoon. Misschien ga ik dat nog eens doen, misschien gaat me dat nog eens lukken. Maar ik weet nu al zeker dat ik hier niet overheen ga komen.
En wat vind ik daar dan van? Aanvankelijk schrok ik. Had ik zoiets van: he bah,moet dit nou? Aardige jongen dood, mooi verhaal de nek omgedraaid.....
Maar dat is natuurlijk onzin. Ik houd van verhalen met een twist. Nou, als dit geen twist is.......
Ja maar, denk je dan, van een leuk bdsm-verhaal raak je ineens verzeild in een vertelling die je waarschuwt om je ooit nog ergens te laten vastbinden. Ook onzin, want Thom is wel een beetje naïef en onvoorzichtig.
Conclusie: dit is helemaal geen bdsm-verhaal. Dit is een thriller,een horror-story zo je wilt, met bdsm-aspecten, en als zodanig is het meer dan veel wat op deze site valt te lezen.
Dit is gewoon een goed verhaal.
Hulde.
Dit ZOU wel eens zeer kunnen gaan doen.... Maar alleen als je het lief vraagt. 
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?