sm & spanking verhalen & forum

Spanking Forum » Verhalen Forum » Aanbevolen ‘klassieke’ SM Verhalen » Vliegen
« Vorig verhaal	Volgend verhaal »

Een verhaal van:
Nitewriter

Nieuw lid

Beoordeling:

Vind je dit verhaal erg goed
of juist niet
geef dan hier je waardering:

(Waardeer!)
Aantal waarderingen tot nu toe: 6

Gepost op maandag 14 mei 2007 - 02:33 pm:

Vliegen

Ze heeft zo haar best gedaan aan zijn opdracht te voldoen. Maar zijn scherpe oog is genadeloos. Evenals zijn straf. Tweemaal zal hij haar daar brengen waar ze hoort.

Als een hond zat ze aan zijn voeten.
“Ik kan niet meer.”
Ze sprak de woorden in een laatste poging haar vermoeidheid, haar uitputting, te ontstijgen. Alles deed zeer in haar lijf.
Haar huid brandde, tranen stroomden over haar wangen. Haar blik smekend gericht op de man boven haar. Hij keek haar strak aan, zijn dwingende blik toonde geen enkele emotie. Langzaam zakte hij door zijn knieën. Met zijn wijsvinger ondersteunde hij haar kin en bracht zijn gezicht dichtbij het hare.
Zijn duim wreef een traan van haar wang. Ze wilde zijn hoofd tegen zijn lijf leggen, wilde alleen nog maar vastgehouden worden. En hij hield afstand. Hij was zo dichtbij en toch zo onbereikbaar.
Hij sprak zacht, zo zacht dat ze hem bijna niet kon verstaan.
“Kleintje, je kan nog veel meer.”
Zonder haar reactie af te wachten stond hij op.
Haar hoofd viel iets naar voren, op de vloer zag ze natte plekken van haar tranen. In de verte klonk zijn stem: “lik ze op.”
Hoe uitgeput ze ook was, ze kon niet weigeren. Ze wilde niet weigeren. Hem zou ze nooit iets weigeren. De spieren in haar schouders en bovenarmen werden weer op de proef gesteld. Het vuur onder haar huid laaide op. Er was slechts één manier om het te blussen. Ze zakte door haar armen.

Uren geleden was het spel begonnen, hij had geglimlacht. Warm, met een ondeugende twinkeling in zijn donkerbruine ogen.
“Heb je geen spullen bij je?” had ze verwonderd en bijna teleurgesteld gevraagd, toen hij met lege handen bij haar binnen stapte.
De tochtstroom langs haar natte kut had haar doen rillen. Zo was de instructie geweest, ontvang me slechts gekleed in een topje, draag je gehakte schoentjes en reik mij een gekoelde wijn aan bij binnenkomst.
Weer die glimlach en een veelbetekende stilte. Zonder zijn blik van haar af te halen had hij de wijn van haar overgenomen.
“Ik ben trots op je. Dat je het onthouden hebt.”
Zijn hand was langs haar nek omhoog gegaan, en hij had haar staartje gegrepen. Haar staartje, hij had het over haar staartje.
Toen trok hij haar hoofd achteruit en bracht zijn gezicht vlak bij het hare. De twinkeling in zijn ogen was weg, ze zag alleen nog maar onpeilbare duisternis.
“Zeg niets meer tot je iets gevraagd wordt.”
Ze had zich klein voelen worden. Achter haar had ze deur horen dichtvallen.
Zonder enige moeite had hij haar, trekkend aan haar staartje naar beneden gedwongen.
“Op je knieën, slet. En volg me.”
Zijn lage stem was zacht, en onverbiddelijk.
Ze was achter hem aangekropen, de huiskamer in. Toen ze gebukt voor hem zat was hij op een afstand in een stoel gaan zitten. Wijn drinkend en nonchalant rokend. Alsof zij er niet was.
Na een lange, ongemakkelijke stilte had ze haar volgende instructie gekregen.
“Draai je om.”
Haar kont en kut kwamen nu in zijn gezichtsveld. Ze hoorde zijn voetstappen dichterbij komen.
Haar hart klopte als een gek, hij zou haar keuren. Minutieus was ze onder de douche bezig geweest elk haartje te verwijderen. Inwendig bad ze dat ze niets had overgeslagen.
“Voor elk haartje twee klappen.”
Toen voelde ze zijn duim langs haar kontje glijden, en werden haar billen nog verder uiteen geduwd. Zijn zoekende vingers gleden door haar bilnaad, vernedering trok door haar hoofd. Ineens een scherpe felle pijn. Haar heupen schokte.
“Dat is één, slet. En hou je lijf stil.”
Een klap op haar billen om zijn woorden kracht bij te zetten. Met een tweezer had hij in één ruk het vergeten haartje verwijderd. Ze kreunde, ze had zo haar best gedaan. Maar hij had er nog vijf gevonden. Vijf minuscule haartjes. En elke werd genadeloos uitgetrokken. Vijf korte, gemene pijnscheuten.
“Dat moet echt beter de volgende keer, slet. Ik neuk geen harige hoeren.”
Weer een tik op haar gespannen billen. Hij was van haar weggelopen. Schaamte voor haar druipende kut overviel haar.
Ze had hem teleurgesteld, en nu lag zij hier te soppen. Ze voelde zich een sub van niks.
Ze wilde hem achterna kruipen, het goed maken. Snapte hij niet dat het heel moeilijk was om zonder goed zicht daar alles te ontharen? Maar ze wist ook dat hij nooit het onmogelijke zou vragen.
Ze hoorde het hem nog zo zeggen: “Wat ik vraag is niet moeilijk, het kost moeite.”
Hij had gelijk, zoals hij dat altijd had. En ze had ja gezegd op zijn vraag of zij voor hem die moeite wilde doen.
Ze wilde zo graag naar hem toe kruipen. Hem weer trots op haar laten zijn. Maar hij stond met zijn rug naar haar toe, haar volkomen negerend. Ze kon het niet in zichzelf vinden die weerstand te overwinnen. Ze boog haar hoofd, en wachtte af.

“Kleintje, dit wordt helemaal niets zo.”
Ze schrok van de suggestie in zijn woorden. Een ijskoude hand omsloot haar hart.
“Als jij niet kan voldoen aan een eenvoudig verzoek, passen we niet bij elkaar.”
Terwijl hij sprak, draaide hij zich om. Haar angst nam toe, en niet om wat hij zei, maar om hoe hij het zei. Ze had boosheid verwacht, maar hij was gewoon vriendelijk. Hij presenteerde zijn messcherpe boodschap met een glimlach! Hij sprak alsof hij met een vriend een biertje stond te drinken. Straks zou hij gewoon glimlachend weglopen en haar vernederd achterlaten. Ze had haar kans gehad, en verspeeld. Laat het niet waar zijn. Ze zou alles doen om het goed te maken. Alles, als ze maar wist wat hij wilde! Wanhopige gedachten tuimelden in haar hoofd. Ze wilde zo graag iets zeggen, het uitleggen, haar excuses maken, vertellen dat het nooit meer zou gebeuren, maar hij had nog niets gevraagd.
Hij stond achteloos naar haar te kijken, terwijl zijn woorden tot haar doordrongen.
“Hoe kan ik trots op je zijn, als jijzelf niet in staat bent je eigen schoonheid ongerept aan mij te tonen?”
Ze wilde reageren, maar hij legde een vinger over zijn lippen.
“Vind jij haar op je kut en kont je schoonheid benadrukken?”
Ze boog haar hoofd en schudde in stilte nee.
Hij wachtte even.
“Kijk me aan.”
Ze richtte haar hoofd op en vond zijn ogen.
“Die prachtige zachtroze kleur van je huid, de welving van je billen, het mysterieuze van je kut. Dat alles wordt ontsiert door elk uitstekend haartje. Hoe kan ik je mooi vinden als ik die ergernis voel?”
Ze voelde zich steeds kleiner worden, woorden bleven in haar keel hangen. Ze voelde zijn kracht, en tot in elke vezel wist ze dat hij gelijk had. Hij wilde trots op haar zijn, zij had hem die mogelijkheid nu ontnomen. Ze had niet genoeg moeite gedaan.
“Ik zal je helpen om dit beter te onthouden.”
In zijn nu bijna zwarte ogen las ze dat hij genadeloos zou zijn. In haar hart voelde ze dat het verdiend had.
“Waar is mijn vriendje?”
Met benepen stem vertelde ze waar hij de cane kon vinden. Binnen enkele ogenblikken was hij terug, met het rietje dreigend tikkend op de vloer. Maar haar vrees was zijn handen.

Hij duwde haar hoofd verder naar de vloer, haar heupen kwamen omhoog. Haar billen waren nu zonder enige bescherming. Hij zette aan elk van haar zijde één been, met zijn kuiten klemde hij haar vast. Ze schrok van de droge harde tik van het rietje toen hij deze op de grond liet vallen. Ineens werd ze zich van alles in haar lijf bewust. De druk van de houten vloer op haar ellebogen, de pijn in haar knieën, de spanning van haar huid om haar billen. Het natter worden van haar kut. Ze haalde diep adem, en probeerde niet te denken aan hetgeen zou komen. Ze voelde hoe hij zijn handen op haar billen legde, en haar zacht streelde.
Zijn handen, zijn mooie sterke handen. De handen die zoveel vertrouwen gaven als hij haar ’s nachts vasthield, de liefde die ze voelde als ze hand in hand wandelden. Zijn vingertoppen die dansend over haar huid gleden als ze samen onder de douche stonden en lachend een waterballet veroorzaakten. Zijn sterke krachtige handen. Zijn ergste wapens.

Tikken, zachte droge tikken. Ritmisch. Vrolijk. Als een lentedeuntje. Ze kon bijna zijn plezier voelen, maar ze wist dat dit slechts de opmaat was tot een magistraal en indrukwekkend muziekstuk gevuld met heftige intermezzo’s. Van de muziek genoot ze, de intermezzo’s zou ze ondergaan.
Huid op huid. Ze voelde haar billen gaan gloeien. Warmte gleed door haar lichaam, in haar hoofd ontstond een nieuw gevoel. Ze sloot haar ogen. Haar weerstand nam met elke seconde af. Haar verbondenheid met hem voelde ze groeien. Haar kut droop van geilheid.
Pats! En nog een. Zijn eerdere tikken uit de pols werden afgewisseld met krachtige uithalen. Toen weer enkele maten rust. Zijn handpalmen streelden liefdevol haar gevoelige huid. Vingers die langs de ronding van haar billen teder in de richting van haar dijen gleden. Zonder waarschuwing werden zijn handen als bankschroeven. Ze kromp ineen. Het eerste intermezzo. Haar zachte warme vlees werd genadeloos omkneld. De druk werd steeds intenser, de pijn ondraaglijk. In de verte hoorde ze hem zeggen “ontspan, adem vanuit je buik”. Ze kreunde, vlammende pijn schoot door haar heen, en hij liet niet los. Een langgerekt ‘please’ ontsnapte uit haar mond. Onmiddellijk nam de druk af. Weer een zachte streling langs de gekwetste plekken. Ze hijgde, hij had geen zweep nodig. Hij wás de zweep!
Hij was eindeloos doorgegaan met het maken van zijn muziek. Zo had ze het altijd gewild, al was zijn muziek heftiger dan ze zich ooit had voorgesteld. Hij had haar verder gebracht dan ze ooit dacht te kunnen gaan. Het slaan met zijn handen, de krachtige vingers die zonder terughoudendheid alle zachte plekken van haar lijf hadden gepijnigd. Felle, bijtende, intense pijn. Haar huid was rood en blauw. Haar lijf beurs. Ze zou de plekken zwart zien worden en met trots dragen. Ze had tien klappen gehad met de cane. Het was een bijna welkome afwisseling. Nog twee te gaan. Haar kut droop als een lekkende kraan. Tranen stroomden langs haar wangen. Ze kon niet meer.

Als een hond zat ze aan zijn voeten.
“Ik kan niet meer.”
Ze sprak de woorden in een laatste poging haar vermoeidheid, haar uitputting, te ontstijgen. Alles deed zeer in haar lijf.
Haar huid brandde, tranen stroomden over haar wangen. Haar blik smekend gericht op de man boven haar. Hij keek haar strak aan, zijn dwingende blik toonde geen enkele emotie. Langzaam zakte hij door zijn knieën. Met zijn wijsvinger ondersteunde hij haar kin en bracht zijn gezicht dichtbij het hare.
Zijn duim wreef een traan van haar wang. Ze wilde zijn hoofd tegen zijn lijf leggen, wilde alleen nog maar vastgehouden worden. En hij hield afstand. Hij was zo dichtbij en toch zo onbereikbaar.
Hij sprak zacht, zo zacht dat ze hem bijna niet kon verstaan.
“Kleintje, je kan nog veel meer.”
Zonder haar reactie af te wachten stond hij op.
Haar hoofd viel iets naar voren, op de vloer zag ze natte plekken van haar tranen. In de verte klonk zijn stem: “lik ze op.”
Hoe uitgeput ze ook was, ze kon niet weigeren. Ze wilde niet weigeren. Hem zou ze nooit iets weigeren. De spieren in haar schouders en bovenarmen werden weer op de proef gesteld. Het vuur onder haar huid laaide op. Er was slechts één manier om het te blussen. Ze zakte door haar armen.
Toen ze met haar tong langs de vloer likte hoorde ze in de verte het suizen van het rietje. Ze wist niet meer of ze de klap eerder hoorde of voelde. Het was niet belangrijk. In haar hoofd ontstond ineens een geweldige ruimte. Ergens wist ze zich te realiseren dat er nog één klap zou komen. Die zou haar de ruimte inschieten. Ze zou vrij zijn en kunnen vliegen. Inwendig fluisterde ze: “kom maar”.
Toen vloog ze.
Hij schoof zijn benen onder haar door, ze voelde de warmte van zijn buik onder haar wang. Zijn armen waren om haar heen. De handen die zo genadeloos waren geweest streelden door haar haar.
Ze vloog en kon net zolang blijven vliegen als ze wilde. Ze was veilig, want hij was bij haar. Ze voelde zijn trots en zijn Liefde. En uit de verte van haar hoge vlucht gaf ze zacht antwoord op de woorden die hij haar toefluisterde.
“Ik hou ook van jou, Duivel. Ik ook van jou!”

© 2007, Nitewriter

naar het vorige hoofdstuk/verhaal

naar het volgende hoofdstuk/verhaal

Lot
Nieuw lid

Bericht Nummer: 5
Aangemeld: 04-2007